ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ~++ วาเลนไทน์ ((3)) ++~
อนที่ 3
“โอ๊ย...เ็บอย่าับสิ” เอพูะที่แนนำลัูวามลึอแผล...แ่แนนลับยิ้มออ
“โอ๊ย...แสบ” เอโอรว้วยวามเ็บปว ทันทีที่แนน่อยๆสำลีุบ
แอลอฮอล ลบนแผลเอ
“แสบ้อทนสิ อยาหาเรื่อเ้านี่นา” แนนพูพลายิ้ม ่อยๆเ็แผลบนใบหน้าอเอ้าๆอย่าระมัระวั
ทุรั้ที่มีนแล้แนน เอะยือปป้อแนนเสมอ แม้ะ้อเ็บัว้อามที
“แนนๆ แฮป X วันวาเลนไทน์นะ” ายหนุ่มวัยรุ่นแ่ัวภูมิานพูห้วนๆพลายื่น
อุหลาบแให้ับหิสาว
“อีาบ๊อ อย่ามาทำหวานใส่ันหน่า” แนนพูวนๆพลายิ้มๆ เอไ้แ่ยืนม้วน้วยวามอาย
“อ้าว ็วันนี้วันวาเลนไทน์ ทำหวานให้เ้าหิอัวเอหน่อยะเป็นไรไป”
เอพูพลายิ้ม ทำไมหนุ่มวัยรุ่นพอเวลาอายลีแท้ ทั้มือทั้แนแทบะไม่มีที่เ็บ สสัยถ้าแทรแผ่นินหนีไ้ หนีหายไปแล้วมั้
“หวานับเ้า้อเป็นหลอ เี๋ยวนี้พันาึ้นนะ” แนนพูพลายื่นมือไปหยิมูเอ
้วยวามเิน เอยัพยายามสำรวมอาารเินอยู่
“เอรัแนนนะ” เอพูพลาับมือแนนึ้นมาเียนรูปหัวใไว้ที่ฝ่ามือ อนนี้แนน
เริ่มหน้าแึ้นบ้าแล้ว แ่ยัพยายามลบเลื่อนอยู่
“เหรอ...เียนำว่ารัรนีู้ไม่ึ้เลยนะ” แนนพยายามบ่ายเบี่ย ไม่เลิแหย่เอ
“เี๋ยวสัวัน เอะเียนไว้รหัวใแนนเลยนะ “เอพู มอหน้าแนนพลาเอื้อมมือึัวแนนเ้ามาโอบอไว้แน่น... ”สัวัน เอะเียนำว่ารัไว้ในหัวใแนนเลย...”
ใ้้นไม้ให่ บรรยาาศร่มรื่น มีโ๊ะหินอ่อนวาเรียรายเป็นแถว มีนัศึษา
ับลุ่ม บ้าุยัน บ้าหยอล้อัน
“เอ เย็นนี้แนนไปทำวิทยานิพนธ์ับเพื่อนนะ” แนนพูพลาเ็บหนัสือ
“ไปทำวิทยานิพนธ์ับใร” เอเยหน้าึ้นมอแนนทันที
“ไปับิ๊ฟับฝนน่ะ นะๆๆๆๆ” แนนพูพลาเินไปนั่้าๆเอ เย่าแนเหมือนเ็อ้อนวอนผู้ให่
“ให้เอไปส่มั๊ย เอว่านะ” เอพูพลายิ้ม ลูบผมแนนเบาๆ
“ไม่้อหลอเี๋ยวฝนเอารถมา” แนนพูพลาบหน้าลบนบ่าอเอ
“นี่ ิน้าวเสร็อย่าลืมินยานะ เ้าใมั๊ย ลับถึบ้าน็อย่าลืมโทมาบอ้วย”
เอพูพลา้อหน้าแนน้วยสีหน้าิั
“่ะ หัวหน้าสั่ิๆเลย” แนนพูพลายิ้ม เอามือบีบมูเอ้วยวามเิน
“ิ๊ฟๆ แฟนแเป็นัยบ้า” ฝนเอ่ยึ้นท่ามลาวามเียบภายในรถ ะที่นอยู่หลัพวมาลัย
“ปวหัวสุๆ เ้าู้เป็นบ้าเลย” ิ๊ฟพูปัๆล้ายับไม่พอใในวามเ้าู้อ
แฟนัวเอนั
“ทำไมไม่เลิไปะล่ะ ะ้ายไม่ลุ้ม” ฝนเสนอวามเห็นมอหน้าิ๊ฟ
ผ่านระมอหลั
“หน่า...ให้โอาสสัรั้” ิ๊ฟพูพลาบหน้าลที่ระหันหน้ามอออนอรถ้วยอาารเอือมระอา
“โอาสสัรั้ รอบที่ล้าน” เสียหัวเราะัึ้นเือบพร้อมันทั้รถ
“แล้วแนนล่ะ แหม...เ้าายเธอเอาใเธอีนะ” ฝนพูึ้นพลาหันไปมอ
แนนึ่นั่อยู่้าๆ
“โอ๊ย...รายนั้นไม่รู้ี่ปีแล้ว ยัับไม่ไ้สัทีว่ามีิ๊เ็บไว้ที่ไหน” แนนพูพลายิ้มหัน
ไปมอหน้าฝน
“แปลไ้สออย่า...ถ้าแฟนเธอไม่รัเธอนเียว เ้าเ่มาที่หลอเธอมานาน
หลายปี” เสียหัวเราะึึ้นแทบะพร้อมันทั้รถ
“โอ๊ย...เ็บอย่าับสิ” เอพูะที่แนนำลัูวามลึอแผล...แ่แนนลับยิ้มออ
“โอ๊ย...แสบ” เอโอรว้วยวามเ็บปว ทันทีที่แนน่อยๆสำลีุบ
แอลอฮอล ลบนแผลเอ
“แสบ้อทนสิ อยาหาเรื่อเ้านี่นา” แนนพูพลายิ้ม ่อยๆเ็แผลบนใบหน้าอเอ้าๆอย่าระมัระวั
ทุรั้ที่มีนแล้แนน เอะยือปป้อแนนเสมอ แม้ะ้อเ็บัว้อามที
“แนนๆ แฮป X วันวาเลนไทน์นะ” ายหนุ่มวัยรุ่นแ่ัวภูมิานพูห้วนๆพลายื่น
อุหลาบแให้ับหิสาว
“อีาบ๊อ อย่ามาทำหวานใส่ันหน่า” แนนพูวนๆพลายิ้มๆ เอไ้แ่ยืนม้วน้วยวามอาย
“อ้าว ็วันนี้วันวาเลนไทน์ ทำหวานให้เ้าหิอัวเอหน่อยะเป็นไรไป”
เอพูพลายิ้ม ทำไมหนุ่มวัยรุ่นพอเวลาอายลีแท้ ทั้มือทั้แนแทบะไม่มีที่เ็บ สสัยถ้าแทรแผ่นินหนีไ้ หนีหายไปแล้วมั้
“หวานับเ้า้อเป็นหลอ เี๋ยวนี้พันาึ้นนะ” แนนพูพลายื่นมือไปหยิมูเอ
้วยวามเิน เอยัพยายามสำรวมอาารเินอยู่
“เอรัแนนนะ” เอพูพลาับมือแนนึ้นมาเียนรูปหัวใไว้ที่ฝ่ามือ อนนี้แนน
เริ่มหน้าแึ้นบ้าแล้ว แ่ยัพยายามลบเลื่อนอยู่
“เหรอ...เียนำว่ารัรนีู้ไม่ึ้เลยนะ” แนนพยายามบ่ายเบี่ย ไม่เลิแหย่เอ
“เี๋ยวสัวัน เอะเียนไว้รหัวใแนนเลยนะ “เอพู มอหน้าแนนพลาเอื้อมมือึัวแนนเ้ามาโอบอไว้แน่น... ”สัวัน เอะเียนำว่ารัไว้ในหัวใแนนเลย...”
ใ้้นไม้ให่ บรรยาาศร่มรื่น มีโ๊ะหินอ่อนวาเรียรายเป็นแถว มีนัศึษา
ับลุ่ม บ้าุยัน บ้าหยอล้อัน
“เอ เย็นนี้แนนไปทำวิทยานิพนธ์ับเพื่อนนะ” แนนพูพลาเ็บหนัสือ
“ไปทำวิทยานิพนธ์ับใร” เอเยหน้าึ้นมอแนนทันที
“ไปับิ๊ฟับฝนน่ะ นะๆๆๆๆ” แนนพูพลาเินไปนั่้าๆเอ เย่าแนเหมือนเ็อ้อนวอนผู้ให่
“ให้เอไปส่มั๊ย เอว่านะ” เอพูพลายิ้ม ลูบผมแนนเบาๆ
“ไม่้อหลอเี๋ยวฝนเอารถมา” แนนพูพลาบหน้าลบนบ่าอเอ
“นี่ ิน้าวเสร็อย่าลืมินยานะ เ้าใมั๊ย ลับถึบ้าน็อย่าลืมโทมาบอ้วย”
เอพูพลา้อหน้าแนน้วยสีหน้าิั
“่ะ หัวหน้าสั่ิๆเลย” แนนพูพลายิ้ม เอามือบีบมูเอ้วยวามเิน
“ิ๊ฟๆ แฟนแเป็นัยบ้า” ฝนเอ่ยึ้นท่ามลาวามเียบภายในรถ ะที่นอยู่หลัพวมาลัย
“ปวหัวสุๆ เ้าู้เป็นบ้าเลย” ิ๊ฟพูปัๆล้ายับไม่พอใในวามเ้าู้อ
แฟนัวเอนั
“ทำไมไม่เลิไปะล่ะ ะ้ายไม่ลุ้ม” ฝนเสนอวามเห็นมอหน้าิ๊ฟ
ผ่านระมอหลั
“หน่า...ให้โอาสสัรั้” ิ๊ฟพูพลาบหน้าลที่ระหันหน้ามอออนอรถ้วยอาารเอือมระอา
“โอาสสัรั้ รอบที่ล้าน” เสียหัวเราะัึ้นเือบพร้อมันทั้รถ
“แล้วแนนล่ะ แหม...เ้าายเธอเอาใเธอีนะ” ฝนพูึ้นพลาหันไปมอ
แนนึ่นั่อยู่้าๆ
“โอ๊ย...รายนั้นไม่รู้ี่ปีแล้ว ยัับไม่ไ้สัทีว่ามีิ๊เ็บไว้ที่ไหน” แนนพูพลายิ้มหัน
ไปมอหน้าฝน
“แปลไ้สออย่า...ถ้าแฟนเธอไม่รัเธอนเียว เ้าเ่มาที่หลอเธอมานาน
หลายปี” เสียหัวเราะึึ้นแทบะพร้อมันทั้รถ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น