ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~++ วาเลนไทน์ ((2)) ++~
อนที่ 2
“แนนๆ เมื่อวานแม่เราสอนเียนหนัสือ้วยล่ะ” เ็ผู้ายพูพลาอมยิ้มบอับเ็ผู้หิัวเล็ๆที่ำลัวิ่เ้ามา
“ไหนๆ แม่อเอสอนเียนำว่าอะรัย” แนนถาม้วยสีหน้าื่นเ้น
“แม่เอสอนเียนหลายำ แ่เอำ้ายแ่ำเียว” เอพูพลาทำเสียเศร้าๆ
เออยาำให้ไ้ทุำ แล้วเอามาเียนให้แนนู
“เอำำไหนไ้ เียนให้แนนูหน่อยสิ” แนนพู เอ่อยๆ้มล้าๆอทราย
หยิบเศษไม้เล็ๆปัลบนผืนทรายที่เพิ่ผ่านฝนมาเมื่อืนและวัเป็นัหวะเพียั่วรู่ ปราเป็นัวอัระลายเส้นบิพลิ้ว ำว่า รั ปราบนผืนทรายที่ราบเรียบ
เ็ัวเล็ๆสอนยืนมอ้วยวามื่นเ้น
“อ่านว่าอะรัยหลอ เอ” แนนพู้วยสีหน้าื่นเ้นและแปลใ
“อ่านว่า รั” เอพูระิบ้าหูแนนเบาๆ
“เหรอ อ่านว่ารัเหรอ...สอนแนนเียนบ้าสิ นะๆๆๆ” แนนพูพลาเาะแนอออ้อนเอ
“มานี่ๆ เอะสอน” เอพูพลาหยิบเศษไม้เล็ๆให้แนนับไว้ มือเอและมือแนนับประสานัน วับนอทรายให้เิเป็นอัระบิพลิ้ว
“นี่ัย แนนเียนไ้แล้ว ีใัเลย” แนนพูพลาหันลับไปอเอ้วยวามีใ
“มันแปลว่ารัยหลอ เอ” แนนยัสสัยไม่หายในวามหมายอมัน
“เอ้อไม่รู้เหมือนัน แ่แม่บอว่ามันมีวามหมายมานะ มานอธิบายไม่ไ้”
ใ่สิ...วามหมายมันมามายมาว่าที่เ็ห้าวบะรู้ หรือแม้แ่บานใ้เวลาทั้ีวิ ้อไม่อารู้ว่าำว่ารัืออะรัย
“สัวัน เราะรู้วามหมายอมัน แม่เอบอ” เอพูพลาหันไปมอแนน
เ็ผู้หิัวเล็ๆที่ยืน้าๆน
“อืม...สัวันนะ” แนนพู พลาหันมายิ้มให้ับเอ ใ่ สัวันแนนและเอรู้วามหมายอมัน
“โอ๊ย...เ็บ” เ็ผู้หิผมเปียพูึ้นพลาับผมเปียอัวเอ้วยสีหน้าเ็ๆ
เธอโนเพื่อนแล้ึผมเปียอเธอประำ
“ใรึผมเปียแนน” เ็ผู้ายนั่้าๆเธอหัววับลับไปมอพร้อมันับเ้าอผมเปีย เห็นเ็ผู้ายวัยเียวันสามนนั่อยู่้าหลัหัวเราะันิั
“ทำไม ้าึเอ ะทำไม” หนึ่ในเ็สามนพูพลาี้นิ้วเ้าหานเอ
“แล้ผู้หิ หน้าัวเมีย” เอยืนึ้นี้หน้า่า
“แล้วะทำไม” เ็สามนรูันมายืนหน้าเอ ถีบโ๊ะเรียนระัระายนละทิศนละทา
“ไม่เอาเอ อย่าไปยุ่ับพวนั้น” แนนพูพลาเาะแนเอเอาไว้ เอเอามือับแนแนนออาัวทันที
ปั้...หนึ่หมัปล่อยออไป ล้ายเป็นารประาศสรามอนสอลุ่ม
ทั้สามนรูเ้ามารุมเอล้ายหมาป่าเ้ามายุ้มเหยื่อ โ๊ะเรียนที่ระัระาย
้าวอทั้อเอและแนนระาย นละทิศทา
“หยุ!!!” เสียหนึ่ัมาา้านหลั...มีอำนาพอที่ะทำให้ทั้สี่นหยุาระลุมบอนัน
“พวเธอทำอะรัยัน อันธพาลันให่แล้วนะ” รูประำั้นเ้ามาห้ามทัพ
หมาป่ายุ้มเหยื่อ แม้ะห้ามทัพ้าย แ่้อปราเลือไหลิบๆที่ิ้วและโหนแ้มอเอ
“เอ เ็บมั๊ย” แนนวิ่เ้ามาทันทีที่รูประำั้นเินออไป
“ไม่เ็บหลอ” เอพูพลา้มหน้าหลบสายาแนน
“ไม่เ็บอะรัย เลือไหลให่แล้ว ไปห้อพยาบาลนะ เี๋ยวแนนทำแผลให้”
แนนพูพลาึัวเอออาห้อเรียนไป เลือไหลเป็นทาลมาาิ้วและโหนแ้มเปอะเปื้อนเสื้อนัเรียนสีาวอเอ
“แนนๆ เมื่อวานแม่เราสอนเียนหนัสือ้วยล่ะ” เ็ผู้ายพูพลาอมยิ้มบอับเ็ผู้หิัวเล็ๆที่ำลัวิ่เ้ามา
“ไหนๆ แม่อเอสอนเียนำว่าอะรัย” แนนถาม้วยสีหน้าื่นเ้น
“แม่เอสอนเียนหลายำ แ่เอำ้ายแ่ำเียว” เอพูพลาทำเสียเศร้าๆ
เออยาำให้ไ้ทุำ แล้วเอามาเียนให้แนนู
“เอำำไหนไ้ เียนให้แนนูหน่อยสิ” แนนพู เอ่อยๆ้มล้าๆอทราย
หยิบเศษไม้เล็ๆปัลบนผืนทรายที่เพิ่ผ่านฝนมาเมื่อืนและวัเป็นัหวะเพียั่วรู่ ปราเป็นัวอัระลายเส้นบิพลิ้ว ำว่า รั ปราบนผืนทรายที่ราบเรียบ
เ็ัวเล็ๆสอนยืนมอ้วยวามื่นเ้น
“อ่านว่าอะรัยหลอ เอ” แนนพู้วยสีหน้าื่นเ้นและแปลใ
“อ่านว่า รั” เอพูระิบ้าหูแนนเบาๆ
“เหรอ อ่านว่ารัเหรอ...สอนแนนเียนบ้าสิ นะๆๆๆ” แนนพูพลาเาะแนอออ้อนเอ
“มานี่ๆ เอะสอน” เอพูพลาหยิบเศษไม้เล็ๆให้แนนับไว้ มือเอและมือแนนับประสานัน วับนอทรายให้เิเป็นอัระบิพลิ้ว
“นี่ัย แนนเียนไ้แล้ว ีใัเลย” แนนพูพลาหันลับไปอเอ้วยวามีใ
“มันแปลว่ารัยหลอ เอ” แนนยัสสัยไม่หายในวามหมายอมัน
“เอ้อไม่รู้เหมือนัน แ่แม่บอว่ามันมีวามหมายมานะ มานอธิบายไม่ไ้”
ใ่สิ...วามหมายมันมามายมาว่าที่เ็ห้าวบะรู้ หรือแม้แ่บานใ้เวลาทั้ีวิ ้อไม่อารู้ว่าำว่ารัืออะรัย
“สัวัน เราะรู้วามหมายอมัน แม่เอบอ” เอพูพลาหันไปมอแนน
เ็ผู้หิัวเล็ๆที่ยืน้าๆน
“อืม...สัวันนะ” แนนพู พลาหันมายิ้มให้ับเอ ใ่ สัวันแนนและเอรู้วามหมายอมัน
“โอ๊ย...เ็บ” เ็ผู้หิผมเปียพูึ้นพลาับผมเปียอัวเอ้วยสีหน้าเ็ๆ
เธอโนเพื่อนแล้ึผมเปียอเธอประำ
“ใรึผมเปียแนน” เ็ผู้ายนั่้าๆเธอหัววับลับไปมอพร้อมันับเ้าอผมเปีย เห็นเ็ผู้ายวัยเียวันสามนนั่อยู่้าหลัหัวเราะันิั
“ทำไม ้าึเอ ะทำไม” หนึ่ในเ็สามนพูพลาี้นิ้วเ้าหานเอ
“แล้ผู้หิ หน้าัวเมีย” เอยืนึ้นี้หน้า่า
“แล้วะทำไม” เ็สามนรูันมายืนหน้าเอ ถีบโ๊ะเรียนระัระายนละทิศนละทา
“ไม่เอาเอ อย่าไปยุ่ับพวนั้น” แนนพูพลาเาะแนเอเอาไว้ เอเอามือับแนแนนออาัวทันที
ปั้...หนึ่หมัปล่อยออไป ล้ายเป็นารประาศสรามอนสอลุ่ม
ทั้สามนรูเ้ามารุมเอล้ายหมาป่าเ้ามายุ้มเหยื่อ โ๊ะเรียนที่ระัระาย
้าวอทั้อเอและแนนระาย นละทิศทา
“หยุ!!!” เสียหนึ่ัมาา้านหลั...มีอำนาพอที่ะทำให้ทั้สี่นหยุาระลุมบอนัน
“พวเธอทำอะรัยัน อันธพาลันให่แล้วนะ” รูประำั้นเ้ามาห้ามทัพ
หมาป่ายุ้มเหยื่อ แม้ะห้ามทัพ้าย แ่้อปราเลือไหลิบๆที่ิ้วและโหนแ้มอเอ
“เอ เ็บมั๊ย” แนนวิ่เ้ามาทันทีที่รูประำั้นเินออไป
“ไม่เ็บหลอ” เอพูพลา้มหน้าหลบสายาแนน
“ไม่เ็บอะรัย เลือไหลให่แล้ว ไปห้อพยาบาลนะ เี๋ยวแนนทำแผลให้”
แนนพูพลาึัวเอออาห้อเรียนไป เลือไหลเป็นทาลมาาิ้วและโหนแ้มเปอะเปื้อนเสื้อนัเรียนสีาวอเอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น