บันทึกของคนที่จากลา

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีผมชื่อลีหลินชื่อคลายผู้หญิงใช้ไม..ถ้าจะให้เล่าที่มาที่ไปของชื่อมันคงยาวงั้นรวบยอดง่ายๆเลยคือแม่ผมอยากได้ลูกสาวแต่ผมดันเกิดมาเป็นผู้ชายแต่มีความพิเศษคือผมดันสามารถท้องได้แบบผู้หญิงมันคงดูแปลกๆใช้ไมแต่ในโลกที่ผมอยู่ก็ไม่แปลกเท่าไรถึงจะมีคนแบบผมอยู่น้อยแต่ก็ยังมีอยู่..พานอกเรื่องไปไกลมากละผมจะมาเล่าชีวิตหลังแต่งานให้ฟังนะไม่รู้ว่าคุณฟังแล้วจะสงสารหรือสมน้ำหน้าผมดีแต่ลองมาฟังดูนะครับ

ผมแต่งงานตอนอายุ20ปีเพราะคำสัญญาของพ่อแม่ผมและพ่อแม่พี่ชายข้างบ้านช่วงแต่งงานปีแรกมันก็ดีมากๆเลยละพี่ภัชสามีของผมเค้าเป็นคนใจดีมากๆขี้สงสารและขี้ใจอ่อนและบางทีความขี้สงสารของเค้าก็กลายเป็นเหตุให้เราทะเลาะกันบ่อยๆ

พี่ภัชเป็นนายแพทย์หนุ่มที่หล่อและมีเสน่ห์มากคนหนึ่งและก่อนที่เค้าจะมาแต่งงานกับผมเค้าเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อนแต่เลิกรากันไปเพราะฝ่ายหญิงมีคนใหม่ทำให้พี่ภัชเสียศูนย์ไปช่วงหนึ่งจนที่บ้านทนไม่ไหวเลยจับเค้าแต่งงานกับผมเพื่อหวังว่าการแต่งงานครั้งนี้จะทำให้พี่เค้าลืมผู้หญิงใจร้ายคนนั้นได้

ช่วงแรกๆที่แต่งงานกันพี่ภัชดูไม่ค่อยอะไรหรือสนใจผมเท่าไรจนวันที่พี่ภัชโดนรถชนแล้วเดินไม่ได้ผมจึงเข้าไปมีบทบาทในชีวิตเค้าเพราะพี่ภัชขาหักเดินไม่ได้อยู่นานหลายเดือนจนต้องหยุดงานมาดูแลพี่ภัช

ผมที่เป็นภรรยาทางธิตินัยก็ค่อยดูและเอาใจใส่พี่ภัชอย่างใกล้ชิตจนทำให้ความรู้สึกของเราทั้งสองเริ่มก่อตัวขึ้นนานวันเข้ามันก็กลายเป็นความรัก

ในวันที่พี่ภัชกลับมาเดินได้อีกครั้งผมก็ตัดสินใจบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป

"พี่ภัชครับ...คือ..ละ.หลิบชอบพี่ภัชครับ"

ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดความรู้สึกที่มีออกไปและสิ่งที่พี่ภัชตอบมาทำให้โลกทั้งใบของผมกลายเป็นสีชมพู

"พี่ก็ชอบหลินเหมือนกัน..เรามาสร้างครอบครัวไปด้วยกันนะ"

หลังจากที่เราทั้งสองต่างบอกความในใจให้เราทั้งคู่ได้รับรู้สองเราก็โอบกอดกันอย่างมีความสุข

ชีวิตของเราทั้งสองดำเนินมาเลื่อยอย่างสามีภรรยาทั่วไปมีทะเลาะกันบ้างเล็กน้อยแต่ส่วนมากก็จะจบที่เตียงอย่างเช่นวันนี้ที่ผมกับพี่ภัชทะเลาะกันเรื่องที่พี่เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เพราะมัวแต่ทำงานก็เข้าใจและว่าชีวิตคนเป็นหมอความสำคัญของคนไข้ต้องมาก่อนแต่ก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี

เมื่อผมเริ่มไม่ฟังอะไรพี่หมอภัชก็จับโยนขึ้นเตียงทุกที่

"อะ..อืม..พะ .พี่ภัช..อ๊าซ..หลินเสียว"

ยิ่งผมครางเรียกชื่อพี่ภัชหวังให้เค้าเบาแรงลงเท่าไรเค้ายิ่งตอกอัดกระแทกแกนกายอันใหญ่ใส่รูก้นผมเท่านั้น

"อ่า..อูยย..อาขากว้างๆให้เหมือนตอนที่อาปากเถียงพี่หน่อยสิหลิน..อืม..ตอดพี่ xแทบขาดคารูอยู่แล้วเมียจ๋า"

เพี๊ยะ

ปัก ปัก

ยิ่งหลินขยับหนี้มากเท่าไรพี่หมอภัชยิ่งจับล็อคเอวแล้วกระแทกหนักขึ้นเช่นกัน

"เบา..นะ..หน่อย  พี่ภัชหนูจุกอ่า"

ยิ่งภัชได้ยินหลินแทนตัวเองว่าหนุเครื่องยิ่งร้อนจากตอนแรกโดนกระแทกในท่าเบสิกว่าจุกแล้วโดนหมอภัชเปลี่ยนเป็นที่คลานยิ่งจุกกว่าเดินพี่ภัชทั้งบีบเค้นเอวของหลินทั้งขบกัดและตีก้นลูกพีชของหลินจนมันขึ้นสียิ่งพี่ภัชใกล้เส็ดมากเท่าไรเค้ายิ่งล็อคเอวหลินแน่นเท่านั้นและคำพูดของพี่ภัชก็ช่างส่วนทางกับการกระทำสะเหลือเกิน

อย่างเช่นตอนนี้เค้าตะบี้ตะบันตอกอัดรูผมจนระบมไปหมดแต่คำพูดและน้ำเสียงกลับดูอ่อนหนุ่มสะเหลือเกิน

"อา.คนดี....เจ็บหรือเปล่า..ซี๊ด..อูย...อดทนอีกนิดนะค่ะ....อืม...พี่ใกล้จะเส็ดแล้วทูนหัว"

ทั้งที่คำพูดดูเป็นห่วงเป็นไยผมสะเหลือเกินแต่การกระทำนั้นช่างป่าเถื่อนเหลือรับประทานแต่ผมก็ดันชอบด้วยสิ

"อะ  อะ  อืม ..หลินเสียว  ใจจะขาดแล้วพี่จ๋า อ๊าซ...อิ ..อะ..ซี๊ด...ตีอีก..ตีหลินแรงๆกระแทกแรงๆอีก..โอ้วว"

เมื่อทั้งสองใกล้จะเส็ดมากเท่าไร่ยิ่งทำให้ทั่งคู่ปลดปล่อยความป่าเถื่อนของตนเองมากเท่านั้น

เสียงกระทบกันของกายเนื้อมันฟังดูหยาบโลนและช่วนเสียวสะเหลือเกินจนในที่สุดทั้งสองก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

"หลินเธอแมร่ง...อูย...อา"

"อ๊าซ...ภัชช"

ภัชกระแทกเอวเข้าออกเน้นๆอีกสามสี่ทีก็ปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นออกมาจนล้นรูของกลินส่วนหลินก็ไม่น้อยหน้าเส็ดตามมาติดๆจนน้ำกามของหลินเลอะที่นอนไปเป็นทางยาว

หลังจากที่พี่หมอภัชทำการง้อหลินบนเตียงจนเส็ดก็ได้อุ่มหลินไปอาบน้ำล้างตัวแล้วก็จัดอีกรอบในห้องน้ำจนหลินขาสั่นจนเดินแทบไม่ไหวเมื่อเส็ดธุระในห้องน้ำแล้วก็ปล่อยให้หลินแช่ตัวในห้องน้ำส่วนตัวเค้าเองก็รีบมาเป็นผ้าปูที่นอนใหม่เมื่อปูเส็ดก็เดินไปอุ้มอีกคนมาเช็ดตัวเพื่อเตรียมตัวเข้านอน

ทั้งสองนอนกอดกันทั้งที่ตัวเปล่าเปลือยตอนนี้ที่กอดกันก็เนื้อแนบเนื้อไม่มีอะไรขวางกั้นแม้แต่ชั้นในก็ไม่มี

หลังจากนั้นผ่านมาสัก4เดือนผมก็รู้ว่าตัวเองต้องท้องตอนที่พี่ภัชรู้เค้าทั้งร้องไห้และบอกขอบคุณผม

ผมและพี่ภัชตัดสินใจไปตรวจและฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลที่พี่ภัชทำงานอยู่พอไปตรวจก็พบว่าผมท้องได้14สัปดาหรือ3เดือนกว่าๆตอนที่รู้แรกๆเรา2คนก็ตกใจและกังวนมากเพราะก่อนหน้านั้นเรามีอะไรกันหนักหน่วงมากแทบจะทุกวันก็ว่าได้นี้ยังดีนะที่ไมกระทบลูกไม่งั้นผมกับพี่ภัชคงเสียใจแย่เลย

ชีวิตของผมและพี่ภัชดำเนินมาเลื่อยอย่างที่เคยเป็นมาจะต่างก็แค่ท้องผมที่ใหญ่ขึ้นพร้อมกับเด็กในท้องที่เติบโตขึ้นเลื่อยๆอีกท้องผมโตมากเท่าผมยิ่งต้องและวังและใช้ชีวิตรำบากมากตามไปด้วย

ในนิยายที่ผมเคยอ่านหากนางเอกท้องพระเอกจะหยุดทุกอย่างและมาดูแลนางเองแต่ในชีวิตจริงคนเราไม่สามารถทำแบบนั้นได้เพราะทุกการใช้ชีวิตมันมีค่าใช้จ่ายมากมายและเมื่อลูกเกิดมาค่าใช้จ่ายต่างๆก็จะเพิ่มมากขึ้นดังนั้นพี่ภัชถึงจำเป็นต้องทำงานมากขึ้นและเวลาที่เราจะใช้ด้วยกันก็น้อยลงตามไปด้วยบางทีผมก็แอบร้องไห้เพราะน้อยใจบวกกับอารมณ์คนท้องด้วยแล้วมันยิ่งไปกันใหญ่

ถึงผมจะน้อยใจมากแค่ไหนก็ต้องเก็บเอาไว้ในใจไม่กล้าบอกสามีออกไปเพราะแค่เรื่องงานเค้าเหนื่อยมากพออยู่แล้วผมจึงพยายามอดทนแต่ความอดทนคนเรามันมีจำกัดมากนะ

ในวันที่หมอนัดผมไปตรวจครรภ์พี่ภัชดันมีธุระด่วนเราจึงทะเลาะกันและเค้าก็พูดสิ่งที่ทำให้ผมเจ็บปวดในที่สุดออกมา

"แค่ไปหาหมอเองมันยากมากรึไงหะ  พี่มีธุระอย่างี่เง่าได้ไม"

"ธุระของพี่คือการไปหาแฟนเก่าใช้ไมหะ  ตอบผมมาสิ พี่คิดว่าผมโง่มากใช้ไม  คิดว่าผมเป็นควายรึไง เอาเลยถ้าพี่ไปก็ไม่ต้องกลับมากอีก"

"อย่างี่เง่าได้ปะ  พี่รีบ"

"แสดงว่าพี่เลือกมันใช้ไม  พี่ไม่เคยรักผมเลยใช้ไม ฮื่อๆ"

ท่าที่ตอนแรกของพี่ภัชดูจะลังเลแต่พอมีข้อความจากผู้หญิงคนนั้นส่งมาพี่ภัชก็พูดแค่เรื่องของเราเอาไว้ก่อนแล้วรีบเดินไปขึ้นรถและขับออกไป ในวันที่ผมท้องใกล้คลอดเต็มที่กลับโดนสามีทิ้งไปเพราะรักเก่าของเค้ากลับมา

หลายวันก่อนผมไปหาสามีผมที่โรงพยาบาลเพราะเป็นห่วง  พี่ภัชไม่กลับบ้านมาสองวันแล้วผมเลยเตรียมอาหารเพื่อจะนำไปให้เค้าแต่สิ่งที่ผมเจอคือสามีผมอยู่กับคนรักเก่าเค้านั่งด้วยกันที่ห้องพักหมอผมได้ยินสิ่งที่พวกเค้าคุยกันมันแทบทำให้ผมใจสลาย

"ฟ้าขอบคุณภัชมากนะค่าที่มาค้างที่ห้องและดูแลฟ้า  ถ้าไม่มีภัชฟ้าก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ้งใครได้อีก"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ถึงเราจะเลิกกันแล้วผมยังรักและหวังดีกับฟ้าเสมอนะครับ"

"ยังไงฟ้าก็ต้องขอบคุณภัชนะ ถ้าไม่มีภัชฟ้าคงไม่รู้จะทำยังไง"

"อย่าคิดมากนะครับ ฟ้าต้องคิดถึงลูกให้มากๆนะครับ ยิ่งท้องอ่อนๆอยู่ "

"เพราะภัชเลยนะทำให้ฟ้ายังมีเค้าอยู่ในชีวิต ถ้าไม่มีภัชฟ้าคงไม่เค้าอยู่เป็นครออบครัวจนถึงทุกวันนี้หรอก"

"ผมเต็มใจครับ  ถ้าคลอดออกมาคงเหมือนคุณมากนะฟ้า"

"แต่ฟ้าไม่อยากให้เหมือนฟ้านิ"

"แล้วฟ้าอยากให้เหมือนใครละครับ"

"ฟ้าอยากให้เหมือนคนที่ทำให้เค้ายังอยู่กับฟ้าค่า ฟ้าอยากให้เค้านิสัยเหมือนภัช เพราะภัชเป็นคนน่ารักและอ่อนโยนมาก "

"งั้นฟ้าต้องพาเค้ามาหาผมบ่อยๆนะครับเค้าจะได้ซึมซับนิสัยผม"

ทุกคำพูดที่สายตาพี่ภัชดูมีความสุขเมื่อคุยเรื่องลูกของผู้หญิงคนนั้นทุกคำพูดมันซื่อไปทางที่ว่าพี่ภัชกำลังมีลูกกับผู้หญิงคนนั้นงั้นตลอดเวลาที่เค้าบอกว่างานยุ่งคือเค้าแอบไปหากันจนเค้ามีลูกด้วยกันแล้วผมละผมจะต้องโดนทิ้งใช้ไม  ทำไมเป็นแบบนี้ละทำไมเค้าทั้งสองต้องทำร้ายผมด้วยผมทำอะไรไม่ดีให้พวกเค้าโกรธเกลียดขนาดนั้นหรอแล้วลูกผมต้องกำพร้าพ่อใช่ไม เค้าต้องโดนทอดทิ้งให้อยู่กับผมเพียงรำพังหรอ

หลังจากที่ผมรู้เรื่องพวกนั้นผมก็ทนเก็บไว้ในใจเพื่อที่จะได้มีพี่ภัชอยู่ด้วยผมยอมทุกอย่างแต่ทุกอย่างก็พังทลายลงเมื่อวันนี้ที่ผมนัดพี่ภัชล่วงหน้าแล้วว่าเราจะไปพบหมอด้วยกันแต่เค้ากลับผิดสัญญาแล้วทิ้งผมไปหาผู้หญิงคนนั้นผมร้องไห้ปานจะขาดใจตายตรงนั้นให้ได้

และอยู่ๆผมก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมามันเจ็บปวดและทรมานมากแต่เหนือสิ่งอื่นใดคือผมห่วงลูกมากผมพยายามโทรหาพี่ภัชแต่เค้าก็ตัดสายผมทิ้งทุกสายผมทำได้เพียงนอนกอดตัวเองร้องไห้ทั้งกลัวทั้งเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ในวินาทีที่ผมกำลังจะสิ้นสติผมกลับได้ยินเสียงแม่ของผมร้องเรียกชื่อผม

ผมรู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนที่ผมอยู่โรงพยาบาลแล้วแม่เป็นคนพาผมส่งโรงพยาบาลเมื่อผมฟื้นแม่ก็เอาแต่กอดปลอบแล้ะร้องไห้จนเมื่อหมอเดินเข้ามาเค้าได้แจ้งเรื่องที่ทำให้ผมต้องหนักใจ แต่ผมเลือกแล้วเลือกที่จะแลกชีวิตผมกับอีกหนึ่งชีวิตน้อยๆที่จะเกิดมา 

ผมขอร้องให้แม่นำสมุดจดบันทึงของผมที่บ้านมาให้หน่อย เมื่อแม่นำมาให้ผมจึงฝืนร่างก่ายเขียนบันทึกตอนสุดท้ายของชีวิตผมแล้วฝากให้แม่มอบให้พี่ภัชเมื่อผมจากไปแล้ว 

ผมเป็นเมล็งเม็ดเลือดขาวครับถ้าผมเลือกมีชีวิตอยู่ต่อก็รั้นแต่จะทำให้ทุกคนเป็นทุกข์สู้ผมจากไปพี่ภัชจะได้ไปใช้ชีวิตครอบครัวกับคนที่พี่ภัชรักส่วนลูกของผม ผมขอร้องให้แม่ของผมเลี้ยงดูเค้าและอย่าผลักใส่ให้เค้าไปอยู่กับพี่ภัชเพราะผมไม่อยากให้ลูกไปเป็นส่วนเกินหรือภาระของครอบครัวใหม่พี่ภัช

ถ้าพี่อ่านมาจนถึงตอนนี้ผมอยากบอกพี่ว่าผมรักพี่นะครับขอบคุณที่ช่วงหนึ่งพี่ฝืนทนอยู่กับผมมา ต่อไปนี้ไม่ต้องฝืนทนกับคนที่พี่ไม่ได้รักแบบผมแล้วนะครับ ผมขอโทษที่ไม่สามรถอวยพรให้พี่มีความสุขกับเค้าได้ เพราะผมเจ็บเหลือเกินครับพี่ภัช

                                                                                   ลาก่อนสามีที่รักของผม

ภัชนั่งอ่านจดหมายทั้งน้ำตาอยู่ที่งานศพของภรรยา เค้ามัวแต่สนใจคนอื่นจนหลงลืมคนที่ตนรัก คิดว่าหลินคงเข้าใจและหลินคงรอได้เค้าปล่อยให้หลินรอคิดว่าค่อยมาอธิบายทีหลังก็ได้แต่ผมคงหลงลืมไปว่าชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน ภัชปล่อยให้หลินรอ เค้าปล่อยให้คนที่รักอยู่คนเดียว เค้าละเลยหลินจนสุดท้าย เค้าก็ไม่มีโอกาศขอโทษและอธิบายอะไรเลยถ้าวันนั้นเค้าเลือกหลินแทนที่จะไปดูแลฟ้าหลินคงไม่ตัดสินใจจากผมไปแบบนี้ผมมันโง่เองที่ปล่อยให้ความใจอ่อนของตัวเองมาทำร้ายครอบครัวของผม

ลูกคือของขวัญชิ้นสุดท้ายที่หลินมอบให้แต่ผมไม่สิทธิ์ได้ดูแลเพราะความโง่งมของผม ผมศูนเสียทุกอย่างเพราะคิดว่ามันคงไม่เป็น พรุ้งนี้ค่อยคุยกัน ความคิดโง่ๆและความไม่รู้จักยั้งคิดของผมทำให้ผมไม่เหลืออะไรเลย

ผมขอโทษที่รักได้โปรดกลับมาเถอะผมจะอยู่อย่างไรหากไม่มีคุณ อย่าทรมานผมด้วยการจากไปแบบนี้เลย ผมได้แต่กู่ร้องในใจเพราะที่ผมทำได้จริงๆตอนนี้คือนั่งนิ่งปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา ผมไม่รับรู้สิ่งรอบข้างเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจมอยู่กับความคิดตัวเอง ได้แต่ร้องขอโอกาสภรรยาในใจ ทำได้เพียงเอ่ยบอกรักที่แสนจะแผ่วเบาและปล่อยให้น้ำตาไหลริน

พ่อและแม่ของหมอภัชทำได้เพียงนั่งมองลูกชายเพียงคนเดียวของท่านทุกใจ พวกเค้าไม่สามรถช่วยหรือซ้ำเติมอะไรลูกชายได้เลยทำได้เพียงคอยอยู่ข้างๆและค่อยให้กำลังใจ

บรรยากาศในงานศพเต็มไปด้วยความเศร้าและความเสียใจทุกอย่าดูสงบเรียบร้อยดีจนมีใครบางคนปรากฏตัวออกมาทำให้เกิดเหตุการวุ่นวายและทำให้หมอภัชหลุดจากผวังได้

"ยังมีหน้ามาอีกหรอ   กล้าดียังไงมางานศพของหลินทั้งที่ตัวเองทำให้หลินตาย  แก่มันน่าไม่อายรู้ทั้งรู้ว่าเค้ามีเมียแล้วยังแรดมายุ่งกับผัวชาวบ้าน อีชั่ว"

ดารินเพื่อนสนิทของลี่หลินด่าท่อคนที่ทำให้เพื่อนเค้าเจ็บปวดจนจากไป

"ฟ้าแค่อยากมาว้ายภรรยาของภัชเท่านั้นเอง"

ฟ้ากล่าวออกมาด้วยเสียงไม่ดังนักและแสดงสีหน้ารำบากใจเมื่อคนในงานต่างหันมามองที่เค้า

"ทิ้งลูกชายฉันไปแล้วยังกลับมาทำร้ายชีวิตครอบครัวเค้าอีกทำไม ผู้หญิงอย่างเธอมันตัวเสนียจ รู้ทั้งรู้ว่าเค้ามีเมียมีลูกอยู่แล้วยังกล้าเอาตัวเองใส่พานมาให้เค้าอีก  แต่จะว่าเธอคนเดียวก็ไม่ถูกลูกชายฉันมันโง่เกินทนจริงๆ ตามมารยาร้อยเล่มเกรียวเธอไม่ทันหรอก "

จากที่ไม่ชอบฟ้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งทวีความเกรียดชังให้แม่ของหมอภัชที่มีต่อผู้หญิงคนนี้เพิ่มขึ้นไปอีก

"คุณมาทำไม"

หมอภัชเดินเข้าไปยืนข้างๆผู้เป็นแม่และเอ่ยถามคนรักเก่าของตน ตอนนี้หมอภัชไม่อยากเจอหน้าฟ้าเลยจริงๆ หลังจากที่เค้าได้รู้ความจริงว่าฟ้าตั้งใจทำลายครอบครัวเค้า  จากที่ตอนแรกเค้าคิดว่าฟ้าไร้ที่พึ้งแถมยังท้องอีกเค้าก็เกิดสงสารขึ้นมา เพราะคิดว่าฟ้าไม่มีใครแถมเป็นผู้หญิงคนเดียว จากที่เค้าเคยรักกันความรู้ดีๆจึงมีอยู่บ้างแต่เค้าไม่ได้คิดเกินเลยกับฟ้านอกจากคำว่าเพื่อ แต่ฟ้ากลับทำร้ายความไว้ใจของเค้าด้วยการเอาความหวังดีของเค้า ความเห็นอกเห็นใจของเค้ามาทำร้ายครอบครัวเค้า

หมอภัชคิดเสมอว่าเค้ากับฟ้าสามารถเป็นเพื่อนที่ช่วยเหลือกันได้แต่ฟ้ากลับคิดไปอีกแบบ ผู้หญิงคนนั้นต้องการหาพ่อให้เด็กในท้องและหวังจะกำจัดหลินด้วยการทำให้หลินเข้าใจผิดและเธอก็ทำสำเร็จสะด้วย ตอนนี้หลินจากผมไปแล้วจากไปแบบไม่มีวันหวนกลับมาอีก แม่แต่ลูกผมยังไม่มีสิทธิ์เลี้ยงดูแกเองเลย

"ฟ้าแค่อยากมาแสดงความเสียใจค่า ทำไมทุกคนต้องต่อว่าฟ้าด้วย"

ฟ้าแสร้งทำตัวเป็นคนดีที่ถูกกระทำเธอบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสาร แต่เธอจะไม่ได้รับความสงสารนั้นอีกแล้ว เพราะผมรู้ทุกอย่างหมดแล้ว

"คุณยังต้องการอะไรอีกฟ้า ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้วนะ ผมขอเถอะนี้มันงานศพของภรรยาผมนะ "

"ทำไมภัชพูดแบบนั้นละค่า ฟ้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"

"ไม่ได้ทำงั้นหรอแล้วภาพที่ผมไปดูแลคุณตอนคุณบอกว่าป่วย และข้อความที่คุณตั้งใจส่งมาเยาะเย้ยทำให้หลินเข้าใจผิดจนเราทะเลาะกันมันคืออะไร"

หมอภัชขึ้นเสียงใส่อดีตแฟนสาวพร้อมทั้งเปิดแชทข้อความที่อีกฝ่ายส่งหาภรรยาเค้าก่อนที่เค้าจะทะเลาะกับภรรยา ทั้งถ่อยคำเยาะเย้ยและการส่งข้อความและรูปบางอย่างที่ทำให้หลินเข้าใจผิดว่าผมกำลังจะมีลูกกับฟ้า และบางข้อความที่ส่งมาหาหลินยังมีเสียงตัดต่อว่าผมจะไปเลิกกับหลินเพื่อมาอยู่กับฟ้า ทั้งที่ผมไม่เคยพูดหรือแม้แต่คิดแบบนั้นเลย

ฟ้าหน้าซีดเผือกเมื่อเห็นหลักฐานในมือของหมอภัช เธอตกใจมากแต่ทำเป็นว่าไม่ได้ตั้งใจมันเป็นอารมณ์คนท้องและขอให้เห็นใจเธอเพราะเธอแค่อยากให้ลูกมีพ่อ แต่หมอภัชตอนนี้ไม่ใช้คนที่จะอภัยให้ใครง่ายอีกแล้วเมื่อการให้โอกาสคนมันทำให้เราศูนเสียคนที่รักไป ต่อไปนี่จะไม่มีอีกแล้วหมอภัชที่ใจดี เมื่อทำคนที่รักเค้าจากไปต่อไปนี้อย่าได้กลับมาพบเจอกันอีกเลย

 ต่อไปนี้ไม่ว่าอดีตคนรักจะโดนอะไรมาเค้าจะไม่ยื้นมือเข้าไปช่วยอีกแล้ว เพราะเค้ารู้มาว่าฟ้าแอบเล่นชู้กับสามีชาวบ้านจนท้องและโดนเมียหลวงตามตัวอยู่ จึงตัดสินใจโทรบอกฝังนั้นว่าฟ้าอยู่ที่ไหน รอไม่นานก็มีชายชุดดำจับตัวฟ้าขึ้นรถที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรออยู่ เมื่อหมอภัชสังเกตุเห็นก็โค้งหัวเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ ส่วนผู้หญิงในรถก็โค้งตอบเช่นกัน  

ฟ้าร้องเรียกให้คนช่วยแต่ไม่มีใครกล้าช่วยเพราะหมอภัชประกาศออกไปว่าห้ามใครเข้าไปช่วยผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด เพราะฟ้าแค่โดนเมียหลวงมาตาเอาคืน

ทุกคนในงานเมื่อรู้ว่าฟ้ามีสถานะใดก็ไม่มีใครสนใจช่วยเธอจากเมียหลวงอีกเลย ไม่มีใครอยากช่วยเมียน้อยหรอกเพราะการเป็นเมียน้อยทั้งที่รู้ว่ามันผิดยังเลือกที่จะทำแล้วจะให้คนอื่นสงสารทำไม

วันนี้เป็นวันที่จะได้เผาศพหลี่หลินแล้วเพราะก่อนตายหลิได้ขอให้แม่จัดงานศพตนแบบไทยเมื่อพระสวดครบก็ให้เผาได้เลยไม่จำเป็นต้องเก็บศพของตนไว้แบบจีนเพราะตนไม่อยากให้ใครมารำบากดูแลหลุมศพของตนและให้นำเถ้ากระดูกของตนไปโปรยลงแม่น้ำเก็บไว้เพียงบางสวนเพื่อให้ลูกได้ระรึกถึงก็พอ 

แม่ของหลินตั้งใจจะทำตามความต้องการของลูกแต่หมอภัชนั้นได้ก้มกลาบเท้าแม่ของหลินพร้อมทั้งอ้อนวอนขอเถ่ากระดูกเพื่อนำกลับบ้านของตนเพราะอยากให้หลินอยู่กับเค้าแม้เหลือเพียงเถ่ากระดูกก็ตาม แม่ของหลินอดสงสารลูกเขยไม่ได้จึงยอมมอบเถ่ากระดูกลูกชายเพียงคนเดียวให้ เพราะแค่เค้าพร้ากลูกไปจากหมอพัชมันคงหนักหนาสาหัดพอแล้ว แม่ของหลินไม่อยากโกรธเกลียกใครอีกแล้วเพราะความตายมันใกล้แค่เอื่อมจริงๆ

หลังจากที่ภรรยาของหมอภัชตายจากไปเค้าแทบไม่เป็นผู้เป็นคนจนต้องหยุดงานนับครึ่งปี และในวันนี้เค้ามีอาการดีขึ้นมากแล้วและไม่อยากอยู่เฉยๆเพราะมันทำให้เค้าคิดถึงภรรยาเค้าตัดสินใจกลับไปทำงานแต่ก่อนออกไปทำงานเค้าได้ทำอาหารไว้สองที่เพื่อนังทานคนเดียวแต่อีกที่เค้าเตรียมให้ภรรยาของตนที่เหลือเพียงเถ่ากระดูก เค้าทำแบบนี้ทุกวันตื่นเช้ามาทำอาหารเพื่อนั่งทานกับเถ่ากระดูกของภรรยาและนั่งคุยกับเถ่ากระดูกของภรรยาประหนึ่งว่าอีกคนยังคงมีชีวิตอยู่

" วันนี้พี่ต้องไปทำงานแล้วนะครับ หลินรอบพี่อยู่บ้านนะเดียวพี่รีบกลับมา พี่รักหลินนะคนดี ฮึก  พะ  พี่ขอโทษ ฮื่อ"

หมอภัชร้องไห้ก่อนออกจากบ้านทุกวันและเค้าก็พร่ำบอกรักเถ่ากระดูกภรรยาแม้จะรู้ดีอยู่แล้วว่าหลินไม่มีทางได้ยินแต่เค้าอยากบอกหลินเหลือเกินว่าเค้ารักหลินรักแค่หลินคนเดียวแม้มันจะสายไปแล้วก็ตาม

วันเวลาผ่านไปสังขารร่วงโรยคำนี้จริงเสมอเมื่อวันนั้นมาถึงทุกคนก็จำต้องกลับคืนสู่ดินหลงเหลือไว้เพียงความทรงจำที่จักอยู่ในใจคนที่ยังมีชีวิตอยู่ตลอดไป