คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The LasT - - 1
......ความรัก……ไม่ว่ามีสักกี่ครั้งก็ไม่เคยพอใจ........... โคะยาม่า เคย์อิจิโร่ หนึ่งในเพื่อนซี้ของ นายอาคานิชิ จิน ได้แต่ส่ายหัวให้กับความกลังไม่เข้ากับตัวถึก ๆ ของเพื่อนเค้าคนนี้ คบกันมา 3 ปีกว่าแล้วยังไม่เลิกนิสัยนี้อีก เพื่อนเค้าคนนี้อะไรก็ดีไปเกือบทุกอย่างไม่ว่าจะหน้าตา นิสัย รูปหล่อพ่อรวย สมองดี แต่เรื่องเดียวที่ไม่ดีเหมือนสมองที่เอาไว้เรียนเอาซะเลยคือนิสัยขี้กลัว ซึ่งมีแต่เค้า จุนโนะ ยูอิจิ และโคกิเท่านั้นที่รู้ จินยอมส่งหนังสือทั้งหมดให้ทักกี้ เพราะถึงยังงัยทักกี้ก้รู้อยู่แล้วว่าเค้าไม่ได้เอามาแค่เล่มเดียว ถึงอ.เค้าคนนี้จะดุเค้าบ่อย ๆ ยึดการ์ตูนเค้าทุกวันตลอด 4 ปีที่อยู่ที่นี่ แต่จินก็รักทักกี้และเคารพมาก ด้วยท่าทางที่ใจดีของทักกี้ และเป็นกันเองกับนร.ทุกคน จึงไม่อยากที่เค้าจะได้รับรางวัลอาจารย์ดีเด่นแทบทุกปีจาการVote จากนร. " นี่ นี่ นายเป็นไรเหรอ ไม่สบายอ่ะป่าว ?" เสียงเล็กเอ่ยขึ้นเบา ๆ พรางจิ้ม ๆ ที่ร่างถึกเหมือนจิ้มอะไรเล่น ถามร่างหนาที่ตอนนี้ท้องไส้ปั้นป่วนไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าถามมาได้งัยก้น่าจะรู้อยู่ว่าเป็นไร แต่ด้วยที่ว่าเจ้าของเสียงนั้นเพิ่งตื่นจากการนั่งหลับในหอประชุม จินตอบไปส่งเดด แต่สายตาไม่ได้ละไปจากร่างบางตรงหน้านี้เลย...........ยังคงจ้องมองความสวยของร่างบางนั้นอยู่............แม้แต่ประธานนร.หน้าสวยห้องเค้ายังสู้ไม่ได้เลยสักนิดเดียว..........ยังมีคนน่ารักแบบนี้อยูในรร.นี้อีกเหรอ พูดเสร็จก็จัดแจงหายาให้คนตัวโตที่นั่งเอ๋ออยู่บนเตียงมองเรีอนผม...ไล่ลงหาที่ใบหูเส็ก ๆ น่ารัก........ก่อนที่จนหยุดมองที่ทางเฟอะฟะของร่างบางนี้ที่หาขวดยา
………….ความรัก………..ไม่ว่ามีครั้งไหนก็เจ็บที่ใจทุกที..........
…………ความรัก………..จะมีสักครั้งได้ไหมที่หัวใจ..........
……………..จะสิ้นสุดที่เธอคนเดียว………….
................ครั้งสุดท้าย………และตลอดไป…………
เช้าวันแรกของการเปิดภาคเรียน เป็นวันที่อากาศดีที่สุดวันหนึ่ง เป็นสันญาณเริ่มต้นการใช้ชีวิตนักเรียนม. ปลายปี 2 ภาระกิจที่ผมต้องทำเป็นประจำทุกครั้งของการเปิดภาคเรียนคือ การโทรปลุกเจ้าเพื่อนขี้เซ้าของผม ที่ชอบลืมวันนี้บ่อย ๆ (หรือตั้งใจลืมกันแน่) และไม่เคยรอดพ้นจากอาจารย์ทุกครั้งที่ผม……
" โอ้……พระพุทธเจ้าช่วย….นิมนต์พระสงฆ์ …… สิ่งศักดิ์สิทธิ์ …… ม่าม้า ป่าป้า…… มาช่วยลุกหมูด้วย ……. ลุกหมูถูกผีหลอก แง้ ~~~" ร่างสูงที่ดูไม่เหมาะกับคำอุทานยาวเหยีด เหมือนไม่เคยเกรงกลัวอะไรเลย แต่กลับตกใจ อันเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาซะหมดแบบนี้ เพียงเพราะเห็นร่าง ๆ หนึ่งนั่งเหมือนไม่ใช่คน ตาโหลผมปิดหน้า ยิ่งกว่าผีตายซากเดินตรงมาทางตน
" ไอจินนนน~ ฉันเอง" เสียงตอบยานคางละห้อยดังจากร่าง ๆ นั้น อดนอนมาทั้งคืน คนจะนอนยังส่งเสียงอยู่ได้ไปจินนี่
" อ้าว …. โคะเองหรอ …. อย่างทำอย่างงี้จิ จินกลัวว~" พูดไปมองรอบข้างไป ยังกะจะมีอะไรโผล่ออกมางั้นแหละ
เพราะตัวเองเป็นคนที่กลัวผีเป็นชีวิตจิตจัย แบบกินความกลัวแทนข้าวได้เลยมีเยอะมากในสมอง ยิ่งบรรยากาศ รร.ในตอนเช้า ๆ แบนี้ ไม่ค่อยน่าโสภาสักเท่าไหร่นักหรอก แถมเรื่องเล่าตำนานผีในรร.ที่รุ่นพี่เคยเล่าให้ฟังรุ่นต่อรุ่นแล้ว ยิ่งทำให้กลัวเข้าไปใหญ่
" หวัดดี เพื่อน ๆ ที่ไม่ควรเคารพเป็นอย่างยิ่ง" จุนโนะทักทายเพื่อนด้วยคำที่อ้อนวอน (…..) มากที่สุด แต่ด้วยความที่พวกเค้าคบกันมานานเลยเห็นเป็นเรื่องปกติ
" จุนโนะ มาถึงก็กวนเลยนะ" โคะที่ตื่นจากผวังฝันว่าได้แอ้มรุ่นน้องปี 1 น่ารัก ๆ ขาว ๆ อุ้ยยย...แค่ฝันก็ยังดีฟ่ะ
" นี่ จุนโนะนาย บ้านนายอยู่ใกล้บ้านไอยูนี่ มัยไม่ปลุกมันมารร.กับนายอ่ะ เดี๋ยวก็ได้วิ่งออกกำลังกายตอนสายกับป๊าป๋ามันหรอก"จินที่เงยหน้าจากหนังสือการ์ตูนหันมาพูดเพื่อน โดยที่ไม่รู้ว่าป๊าป๋าพวกเค้าเดินมาได้ยินบทสนทนาเมื่อกี้พอดีเลย
"อึม….. อาคานิชิ จิน….."เสียงอันเย็นยะเยือก (ในความคิดแก๊งค์นี้) และน่าสะพรึงกลัวกำลังคืบคลานมาในโสตประสาทของจินให้รีบเอาการ์ตูน XXX ซ่อนอย่างรวดเร็ว แต่คงไม่เร็วเท่าสายตาของ ทาคิซาว่า คนนี้ได้หรอก
ทักกี้ยื่นมือที่ไขว้หลังอยู่ออกมาเพื่อของบางอย่างที่จินนั่งทับไว้ จินทำหน้าเจื่อนทันที เพิ่งซื่อมาใหม่รับเปิดเทมอเลยนะเนี่ยโดนยึดไปซะแล้ว
"แล้วที่เหลือหละ" จิง ๆ เลยเด็กพวกนี่วัน ๆ มารร.ไม่ในกระเป๋าเอาอะไรมาเรียนมั้ง สงสัยคงมีแต่หนังสือการ์ตูนแบบนี้เต็มไปหมดแน่ ๆ ทักกี้รู้ดีว่ามันเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย ซึ่งเขาเองก็เคยผ่านมาก่อน แต่นี้มันมาเกินไปรึเปล่า วัน ๆ ไม่ทำอะไรนิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นอ่าน เป็นกันทั้งก๊ก แต่รู้สึกว่าหัวโจ่กเรื่องแบบนี้ต้องยกให้นายจินเลยจริง ๆ รบกันมาตั้งแต่มัธยมต้นจนอยู่ปี 2 แล้วยังไม่เลิก ถึงจะรู้ว่าลูกศิษย์คนนี้หัวสมองเป็นเลิศ แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้ เพราะพี่แกเล่นหมกมุ้นเกิดไปแล้ว
+ * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * + * +
ภายในหอประชุมใหญ่แน่นขนัดไปด้วยนักเรียนที่ดูมีระเบียบเข้าแถวตามห้อง แต่ก็ยังมีบางอย่างที่ดูแล้วไม่เข้ากับบรรยากาศการปฐมนิเทศน์คือ ปี 2 ห้อง B เป็นห้องที่จัดได้ว่าห่วยที่สุดในด้านความประพฤติ แต่เป็นเลิศด้านภาษากันทั้งห้อง โดยเฉพาะก๊วนของนายอาคานิชิ ดูท่าจะเก่งเป็นพิเศษจนอาจารย์ต่างพากันยอมรับในความเก่งของพวกเค้า ก๊วนนี้เลยไม่มีใครปลามอยู่ได้นอกจากอ.ทักกี้เท่านั้น
ในภาวะที่นักเรียนในหอประชุมใหญ่มีมากมายทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในห้อง 2B ว่ามีหลายที่เว้นว่างไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าที่ที่ว่างอยู่นั้นเป็นที่ของใคร………โคะยาม่า เคย์อิจิโร่………… นากามารู ยูอิจิ………..
ทานากะ โคคิ………มีเพียงแต่ จิน และ จุนโนะเท่านั้นที่อยู่เป็นหน้าม้ารับหน้าไปพราง ๆ ส่วนสามคนที่เหลือหลับสบายอยู่ที่โต๊ะสิ่งสถิต (จิน--ผมเป็นเด็กดีคับ--ป๋มด้วยจุนโนะ)
ประธานนักเรียนขึ้นกล่าวสุนทรพจน์เป็นลำดับสุดท้าย แล้วก็ต้องสะดุดตากับที่นั่งว่างป่าวตรงนั้น
" ผม….ผมเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่ผมสามารถพัฒนารร.ได้อย่างเดียว……แต่……. ผมไม่สามารถที่จะพัฒนาความประพฤติของเพื่อนร่วมชั้นของผมได้เลย " ประธานนักเรียนหน้าสวย รูปร่างผอมบางน่าทะนุถนอม (ในสายตาของใครหลายคน) สังเกตเห็นความผิดปกติในแถวห้องเรียนตัวเองได้ ทำให้ใครบางคนในแถวสะดุ้ง หนาวขึ้นมาทันที
เอาแล้วเป็นเรื่องแล้วมั้ยหละ……..มีหวังอ.ทักกี้รู้แน่ ๆ เลย……….ไอยู…..แกไม่เท่าไหร่หรอกแค่มาสาย……แต่ไอโคะกับไอคิสิ…..ตายแน่ มาแล้วแถมหลบไม่ยอมเข้าปฐมนิเทศน์อีกแกเอ๋ยยยยยยย ~ ไม่ได้ตายดีแน่
สีหน้าของทั้งจิน และจุนโนะบ่งบอกถึงชะตาของพวกเค้าและเพื่อนได้ดีทีเดียว จนใคร ๆ ก้รู้ได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ก็มันมักจะเป็นเรื่องปกติของพวกเค้า แต่ที่ไม่ปกติเลยก็คือการลงโทษแทบไม่ซ้ำแบบในแต่ละครั้งของอาจารย์ทักกี้ผู้เป็นที่เคาระยิ่ง แต่ก็ยังมีใครคนนึง……
จินหันไปหันไปตามเสียงเรียก……..ใบหน้าสวยได้รูปเรียวรับกับผมสีน้ำตาลอ่อน………รูปร่างเล็ก ๆ ผอมบาง หัวกระเซิงเล็กน้อย เพราะเจ้าตัวนั่งหลับเอาหัวไถ่ไปกับพนักพิง…….น้ำเสียงน่ารักราวกับผู้หญิงยังงัยอย่างนั้น ไม่น่าเช่อว่าจะเป้นผู้ชาย แต่ก็ต้องเชื่อ เพราะว่ารร.นี้เป็นรร.ชายล้วน……..จินตลึงไปนิด ๆ ก่อนที่จะตอบไปแบบไม่รู้เนื้อนรู้ตัว
" อะ………เออออ~ ……….ปะ ……. ปวดท้องครับ"
" ปวดมากมั้ยงั้นชั้นจะพานายไปห้องพยาบาลนะ " ร่างบางพูดเสร็จก็รีบไปประคองจินที่ตัวใหญ่กว่าเป็นไหน ๆ โดยไม่รู้สาเหตุที่แท้จิงของจิน
ทั้งคู่เดินออกมาจากหอประชุม แต่เหมือนบรรยายกาศจะเป็นใจ วั้นนี้ท้องฟ้าแจ่มใสเป็นพิเศษ เป็นเพราะเค้าคิดไปเองหรือว่าเรื่องจริงกันแน่
"อาจารย์ครับมีคนไม่สบายครับ"ร่างบางร้องเรียกอาจารย์ประจำห้องพยาบาลแต่ดูเหมือนจะไม่มีวี่แววของใครในห้องนั้นเลยนอกจากเค้าสองคน โอ้ยยย...อะไรจะเป็นใจเช่นนี้...
"งั้นฉันหายาให้นายกินก็แล้วกัน"ร่างบางพูดกับจินที่นิ่งเงียบมาตลอดจนตอนนี้ก้ยังเงียบอยู่ไม่สมกับเป็นตัวเค้าเลย ทั้งที่ปกติเวลาเค้าเจอเพื่อนเค้ามักจะจ้อตลอด แต่ทำไมกับคนนี้แล้ว เค้าบอกได้คำเดียวว่า ... เขินสุด ๆ ....
"เออ......อยู่ในตู้ชั้นบนสุดคับ" จินตอบออกไปอย่างไม่เล ด้วยความที่เค้าแอบมาห้องพยาบาลบ่อย ๆเพราะใช้เป็นที่พักเวลาโดดเรียน
"ขอบคุนนะ ไม่งั้นชาตินี้ฉันก็หาไม่เจอแน่" ร่างบางลากเก้าอี้มานั้งลงตรงหน้าร่างสูงแล้วส่งยาพร้อมกับน้ำให้กิน คนตรงหน้ารับมาแต่โดยดี
"ขอบคุนนะ......" จินอ้ำอิ้งไปเล็กน้อย อยากรู้จังเลยว่าเธอชื่ออะไร เหมือนร่างบางตรงหน้านั้นจะรู้ทันว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไร
"ฉัน...คาซึยะ......คาเมนาชิ คาซึยะ.......แล้วนายหละ"แนะนำตัวเองเสร็จก็ถามคนตัวโต หน้าเอ๋อบนเตียงพยาบาลทันที
"อาคานิชิ จิน เรามาเป็นเพื่อนกันนะ ฉันอยู่ห้อง2B"คาเมะถามแค่แต่จินนี่สิตอบเป็นชุดเลย
"อืม....งั้นฉันก็แก่กว่านายปีนึง ฉันอยู่ปี3 ห้อง A"คำพูดที่ทำให้ร่างสูงรู้ว่าตัวเองคิดผิดไป เค้าคิดว่าร่างบางนี้น่าจะอยู่ปีเดียวกับเค้าเพราะเค้าเจอกันที่แถวของปี 2 แถมตัวเล็ก ๆ น่ารัก หน้ากอด น่าฟัด ดูยังไงก็ไม่น่าที่จะอยู่ปี 3 ถ้าบอกว่าอยู่ม.ต้นเค้ายังเชื่อเลย เมื่อเทียบกับตัวเค้าตอนนี้
"พอดีฉันมาสายอ่ะนะ..แถวนั้นเป็นแถวที่ใกล้ประตูที่สุดแล้วก็เลยเข้า ๆ ไป" คาซึยะมองเพื่อนใหม่ตัวโต คิ้วผูกโบว์ ซึ่งเป็นรุ่นน้องปี ทำท่าสงสัย แต่ด้วยประสบการณ์ที่มากกว่าจินปีเดียวก็พอจะเดาออก ตอบกลับแล้วยิ้มแห้ง ๆ ให้
เสียงคนเดินพาไปมากันมากมายเป็นสัญณายบ่งบอกว่าพิธีปฐมนิเทศน์ได้จบลงแล้ว คาเมะขอตัวกลับไปที่ห้องก่อนปล่อยจินไว้คนเดียวในห้องพยาบาล เพื่อที่จะได้พักผ่อนมาก ๆ ....น่ารักจังเลย.......เป็นสิ่งเดียวที่อยู๋ในหัวจินตอนนี้
To be con....
Talk~
นี่คือฟิคเรื่องแรกที่แต่งคนเดียว ปกติจะคิดเฉพาะพลอต์เรื่องคะ นำกลับมารีใหม่อีกครั้ง เคยเอาลงบอร์ดแล้วครั้งนึง แต่ก็ไม่ได้แต่งต่อ ตอนนี้กว่าง ๆ (หรอ) ก็เอากลับมาทำต่อดีกว่า หายตัวไปนาน สำนวนอาจห่วย อ่านแล้วไม่ลื้นก็ช่วยคอมเมนท์ติชมด้วยนะคะ คิดเสมอว่า คำติ คือ คำชม ส่วน คำชม เราขอขอบคุณ สำหรับ Kusakawa~koi ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะกลับการกลับมาอีกครั้ง
ความคิดเห็น