FAIRYLAND

ลำดับตอนที่ #2 : (((1.1)))การจุดประกาย

-1-

          แสงแดดอ่อนๆสาดส่องผ่านหน้าต่างของบ้านหลังขนาดพออยู่ได้หลังหนึ่ง ตอนนั้นผมผู้เป็นเด็กชายวัย 12 รู้สึกเหนื่อยล้าจากการเรียนหนังสือ ผมโยนกระเป๋าลงและนั่งหน้าคอมพิวเตอร์เพื่อหาอะไรทำไปวันๆ ผมเป็นคนที่มีความสุขในแทบทุกสิ่ง เพราะมีครอบครัวที่น่ารัก ได้รับการดูแลอย่างดีจากครอบครัว  แต่เนื่องจากผมนั้นเป็นคนที่ปรับตัวค่อนข้างยากด้วยเหตุที่สนิทกับครอบครัวเป็นที่สุด  บวกกับการที่ผมพึ่งย้ายเข้าโรงเรียนมัธยมแห่งใหญ่ ผมเลยดูเงียบเหงา และมันก็ทำให้มีโลกส่วนตัวมากขึ้น ผมรู้สึกว่าวันๆคงอยู่ได้กับพ่อแม่อย่างหนำใจแล้วล่ะคราวนี้ เพราะว่าพอเพื่อนๆประถมที่เล่นกันอย่างสนุกสนานขาดหายไป ไอ้เราก็เหมือนคนโรคจิตไปเลย เพราะปกติผมจะปล่อยตัวกับเพื่อนรักทุกคนอย่างเต็มที่ คาวนี้ก็คงต้องนั่งคุยแตกให้พ่อแม่ฟังจนพ่อแม่แทบอยากหนีแน่

          ผมเป็นคนที่ชอบหาเกมเล่น  มีนิสัยที่อยากจะได้อิสระและทำอะไรอย่างเต็มที่ เกมที่เคยเล่นก็จะทำให้ตัวเองนั้นได้นั่งทำอะไรอยู่คนเดียวเป็นวันๆ ด้วยการปราบผู้ร้ายและศัตรูในจอสี่เหลี่ยมที่เห็นนั้นไปทั้งหมด และ ผมก็เป็นอิสระ แต่ทำไมละ ผมลองนั่งคิดดูสักครู่หนึ่ง ทำไมละ  ทำไมจึงต้องมาสะใจกับการชนะ กับการสะใจ กับการเป็นอิสระ กับการได้พิชิต หรือสำเร็จสิ่งที่เป็นแค่การหลอก เพราะว่าพระเอกนางเอกในจอสี่เหลี่ยมที่เราเล่นนั้นดูสนิทสนมกัน แต่ผมก็คิดว่าตัวเราก็แค่ได้สนิทสนมกับก้อนสี่เหลี่ยมที่ถูกทีมงานที่ไหนไม่รู้เหลาไปเหลามาจนกลายเป็นรูปคน เมื่อได้มองเข้าไปอย่างแท้จริง ผมก็แทบจะเซ็งชีวิตราวกับในวินาทีนั้นมีอะไรดลใจที่จะให้ผมอยากจะโยนเกมเหล่านี้ทิ้งแล้วสิ อะไรน่ะ ที่ทำให้เรารู้สึกเบื่อได้ถึงขนาดนี้แล้วอยากจะบ่นกับตัวเองดังๆว่า

อยากจะเข้าไปลอยในโลกนิทานสักแห่งจริงๆ มีเพื่อนในดินแดนอันแสนสวย มีมิตรภาพที่ไม่ใช่แค่ความลวง มีมิตรภาพอันอมตะ นั่งตกปลาในสวนดอกไม้ริมบึงในเทพนิยายอันสง่างาม ผจญภัยไปกับสหายร่วมทุกข์ร่วมสุข ประสบการณ์ร้อยพันอย่างในโลกนิทานสักแห่งจริงๆ มันจะเป็นไปได้บ้างไหม” แต่ผมก็ลุกขึ้น ไปทำการบ้านต่อ กินข้าว อาบน้ำ และนอน พร้อมกับที่จะทำอะไรในโลกความจริงต่อไป อย่าปลงๆไปวันๆ...

          เช้าวันรุ่งขึ้น พอมาถึงโรงเรียนเช้าตรู่ ตามปกติของทุกเช้า ผมจะต้องมานั่งรอเพื่อนรักในโรงอาหารเพื่อกินอาหารกันและค่อยพร้อมที่จะขึ้นไปอาคารเรียน ก็..แหม..โรงเรียนมันที่ใหม่นี่ ใครจะไปทนนั่งอยู่กลางห้องที่ไม่มีเพื่อนที่รู้จักอยู่สักคนได้ละ  ดีนะที่ยังมีเพื่อนติดมาจากตอนประถมตั้งคน  ผมนั่งรอเขาอยู่ใน  โรงอาหาร และสักพัก เวลาอันควรและเหมาะสม เขาก็มาเด็กชายอายุ12 ที่มีความคล้ายคลึงกับผม แทบไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงเป็นเพื่อนกัน  ทั้งรูปร่าง กิริยาวาจา นี่เหมือนกันซะทาบสนิท

                  ..ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็จี๊ดขึ้นในหัวสมองผม เหมือนกับมันจะตะโกนออกมาจากก้นบึ้งของสมองว่า อีกแล้วนะเรา ไอ้เรื่องที่ต้องมานั่งรอเพื่อนทุกเช้าแบบนี้ ก็ไม่พ้นคำว่าน่าเบื่อ ซ้ำ และซาก เมื่อไหร่ความน่าเบื่อและเรื่องจำเจแบบนี้จะหายไปสักที  อยากจะหลุดไปอยู่ในดินแดนใดสักแห่งให้มันเต็มอิ่มไปเลย ให้มันมีแต่ของสวยๆงามๆ มีแต่บรรยากาศสวยๆ  อยากไปลองผจญภัยข้ามป่าในเทพนิยายเป็นป่าๆ  ไปหามิตรภาพที่ยิ่งใหญ่กับสหายนักผจญภัย  ไปพบดินแดนอันสวยงาม ไปสัมผัสอสูรในตำนานหรือเจ้าชาย เจ้าหญิงในเทพนิยายที่ยิ่งใหญ่ ที่ไม่ต้องหาเอาจากเกมที่เป็นเพียงแค่จอภาพ อะไรกันชีวิต โลกแห่งความจริงสำหรับเราจะต้องมีแค่เรื่องน่าเบื่อเท่านั้นหรือไง  ทำไมกัน อยากให้ชีวิตมันได้อยู่ในดินแดนแห่งโลกนิทานให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย โถ่เว้ย

โครม..!ผมเผลอตัวถีบโต๊ะไปด้วยความโมโหหนึ่งที   ผมไม่สามารถคะเนความรุนแรงได้สักเท่าไหร่ เพียงแค่มันกระเด็นไปไกลทีเดียว   และหลังจากสิ้นความคิดอันรุนแรงและกริยาท่าทางอันพุ่งพล่านของผมแล้ว มีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น พื้นโรงอาหารสั่นอย่างน่าตกใจ เหมือนกับมันจะตอบรับความคิดและการกระทำของผม ทันใดนั้นไฟทุกดวงดับลงไปชั่วพริบตาเหมือนทุกอย่างถูกกดสวิทซ์ปิดไปในนัดเดียว

       ....ผมอยู่ในอาการเกร็งสุดขีด...หยุดหายใจไปเลยก็ว่าได้....

 ไฟสว่างขึ้น สิ้นเสียงการสั่นสะเทือน ไอ้เจ้าเพื่อนของผม เสียการทรงตัวและหกล้มลงอย่างไม่เป็นท่า พลางทำให้ผมผู้นั่งอยู่ริมเก้าอี้นั่งยาว สะเทือนกระเด็นตกจากเก้าอี้ไปด้วย  หลังจากตั้งสติได้ ความมึนงง ที่หัวกระแทกพื้นเริ่มจางหาย ผมลืมตาขึ้น มีเอกสารแผ่นนึงของเพื่อน กระเด็นมาปะเต็มใบหน้าผม อะไรกันไอ้เราไม่ยักรู้ว่าเขาถือสิ่งๆนี้อยู่ด้วยรึ อะไรนี่ กระดาษใบเบอเร่ออยู่ดีๆก็มาฉวยโอกาสซัดหน้าเรา โดยเราไม่ยักรู้ที่มาของมันซะอย่างงั้น อย่างกับมันถูกเสกขึ้นมาด้วยบางสิ่งบางอย่างพร้อมกับการสั่นสะเทือน และการดับของไฟ เพื่อที่มันจะบอกอะไรบางอย่างเรางั้นหรือ      หรือเอกสารนี้ ต้องการจะตอบสนอง หรือ ช่วยไขปริศนาของ ความคิดอันรุนแรงที่เราได้ประชดโชคชะตาไปก่อนเกิดเหตุไม่คาดฝันนี่หรือไง คงคิดมากไปแน่... แต่ยังไงซะผมก็ตัดสินใจลุกขึ้น และอ่านกระดาษใบเจ้ากรรมนั้นอย่างใจจดใจจ่อ

“เชิญร่วมเป็นส่วนหนึ่งของโลกนิทาน”

“FAIRYLAND”