I'm still here เบเกอร์รี่รักฉ่ำหัวใจยัยคุณหนู

ลำดับตอนที่ #1 : First

I’m still here เบเกอร์รี่รัก

                    ฉ่ำหัวใจยัยคุณหนู

1

จุดเริ่มต้น

''แม่คะ หนูจะไม่ไปอยู่โซลเด็ดขาด!!!''

''เทียบกับสิ่งที่ลูกทำเนี้ยนะ''

''ก็แค่โดดเรียนอาทิตย์ละสี่คาบเอง''( ‘~’)

''แค่โดดงั้นเหรอ'' แม่ทำหน้ารับไม่ได้และมองฉันเหมือนไปฆ่าใครมา

''แม่ขาเดือนหน้าพี่เฮอร์ชีส์ก็จะกลับมาแล้วนะ พี่บอกว่าจะซื้อเครื่องสำอางจากนิวยอร์กมาด้วย ขออย่างเดียวอย่าให้หนูไปโซลเลย'' @_@ ฉันทำตาแบ๊วทั้งๆที่มันไม่เข้ากับสังขารเลย (‘_’*) เซ็งไก่ (ไก่เป็นญาติเป็ดชิ!)

''ไปเก็บกระเป๋าที่ห้องเดี่ยวนี้ ส่วนเอกสารลาออกแม่จัดการให้เรียบร้อยแล้ว''

''อะไรน้า~~~~หนูหูฝาดใช่มั้ยค่ะ''

''ไม่หรอกลูก แม่สอนตั้งแต่อนุบาลแล้วใช่มั้ยว่าอย่าแคะขี้หูออกมากิน มันสกปรก''

ฮือ...ฮือ...แม่ตูยังสติดีอยู่รึเปล่าฟระ Y_Y 

''ยังชักช้าอีกเดี๋ยวตีตูดลาย''

''ค้าT^T''

ด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง หญิงแอเรียลคนงามแห่งบ้านตระกูลปาร์คได้กำเนิดและหลบหลีกหลี้ภัย มาอาศัยเมืองฟ้าอมร ลอสแองเจลลิส หรือเอลเอ พร้อมกับเจ้าคุณพ่อ หม่อมแม่ หญิงเฮอร์ชีส์ผู้เป็นพี่สาว แต่หนทางไม่ด้วยโรยด้วยคอนกรีตและยางมะตอย อุ๊ย! กลีบกุหลาบ อนึ่งด้วยคณาจารย์ของหญิงแอช่างโหดเหี้ยมกระไรดี สั่งการบ้านแต่ละทีต้องจัดเป็นโครงการ หญิงแอจึงไปผ่อนคลายที่วอล สตีทแค่นั้นเอง แต่ทำไมหม่อมแม่ต้องให้หญิงแอไปเรียนต่อมัธยมปลายและอยู่กับเจ้าคุณลุงในร้าน

เบเกอรี่เล็กๆที่กรุงโซลด้วย

โหดร้าย โหดร้ายที่สุด ทำไมทำกับหญิงแอได้ถึงเพียงนี้ ฮือ...ฮือ...ฮือ...

Next morning

 

ฉันเดินออกจากบ้านเพื่อขึ้นรถเตรียมไปสนามบินพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากT*T

(เว่อร์และ)

''เก็บของครบแล้วใช่มั้ยแอเรียล''

''คะ''ทันใดนั้นตำรามารยาหญิงพันล้านเกวียนของพี่เฮอร์ชีส์ก็แว้บเข้ามาในสมอง

(เฮอร์ชีส์: ช้านนไม่เกี่ยวนะยะยัยเรี่ยว (อีกนามหนึ่งของฉันคือเรี่ยว)

''คุณพ่อขา ไหนบอกว่าถ้าหนูสอบผ่านคณิตศาสตร์จะเพิ่มเวลาเล่นอินเทอร์เน็ตให้หนูอีก5ชั่วโมงต่อสัปดาห์ไงคะ สิ่งที่คุณแม่ทำมันกำลังจะทำลายสัญญาขอเราสองคนแล้วนะคะ''

''แต่ลูกมีความผิดที่โดดเรียน ต่อไปนี้เมื่ออยู่เกาหลีลูกจะเข้าอินเตอร์เน็ตได้เพียง2ชั่วโมงต่อสัปดาห์ แต่ถ้าจบม.6ลูกได้เกรด3.8ขึ้นไป พ่ออาจให้มาเรียนที่LAเหมือนเดิม''

''เข้าใจแล้วใช่มั้ย แอเรียล'' แม่หันหน้ามาถามฉันแบบดุๆ

''ค่า คุณณแม่.....( ’[]’ )''

เซ็งวู้ย นี่ฉันกำลังจะไปบ้านไปเมืองไหนกันเนี้ย ทำไมทุกคนต้องเห็นชอบกับมติของแม่ด้วย แค่โดดเรียนมันจะอะไรกันนักกันหนา ให้ตายเถอะฉันกำลังจะไปเกาหลีใช่มั้ยเนี้ย บ้าจริง แค่คิดว่าไม่มีเน็ตฉันคงลงแดงตายแน่ถ้าไม่ได้แชท โหลดเพลง เล่นเกมส์ ซื้อเสื้อผ้าออนไลน์ ฯลฯ โอ๊ย....โลกนี้ทำไมมันไม่เคยเป็นอย่างที่ฉันหวังเล้ยยย...-O-

 

ณ สนามบินที่ใหญ่ที่สุดในรัฐลอสแองเจลลิส

''ขอเชิญผู้โดยสารที่จะเดินทางไปสนามบินอินชอน ประเทศเกาหลีใต้ขอให้เตรียมตัวขึ้นเครื่องภายใน30นาทีด้วยคะ ขอบคุณคะ''

อะไรกันนี้มันเร็วอะไรขนาดนี้นี่จะทำให้ฉันไม่ได้บอกลาใครหรือนี่

''แอเรียลตั้งใจเรียนนะลูก เมื่อไหร่ที่พ่อว่างจากงาน ไว้จะไปเยี่ยมที่โซล''

''แม่ก็เหมือนกัน เมื่ออยู่เกาหลีแล้วต้องตั้งใจเรียนนะรู้มั้ย''

''ค่ะ'' แล้วน้ำตาแห่งการจากลาของฉันก็ไหลพราก มันเป็นสัญญาณบอกว่าฉันกำลังจะจากอกพ่ออกแม่แล้วจริงๆ

''แอเรียล ไปเถอะเดี๋ยวก็ขึ้นเครื่องไม่ทัน'' แม่ตะโกนบอกฉันทั้งน้ำตา น้ำตาของผู้หญิงคนนี้คือน้ำตาของความเป็นแม่สินะ แม้ว่าวันนี้ตัวฉันเองจะไม่เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่ แต่สักวันหนึ่งฉันก็คงจะได้เรียนรู้มัน...........

 

 

 

 

 

In Seoul

 เมื่อฉันลงจากเครื่องที่อินชอน ฉันจึงนั่งแท็กซี่มาที่ย่านฮงอิก ที่ต้องมาที่นี่ก็เพราะยัยพี่สาวตัวแสบวานให้มาซื้อภาพของ ควอน ยู จงศิลปินชาวเกาหลีที่ชอบวาดรูปแก้วน้ำแตก ยัยพี่สาวของฉันวันดีคืนดีอารมณ์อาร์ตกำเริบ วาดรูปกิมจิชิเกซะงั้น ที่บรรยายสรรพคุณมาใช่ว่าไม่อายนะ แต่มันชินแล้วล่ะ คุคุ(แบบว่าด้านค่ะ)

''โอ๊ยยยยย!!!!!!#[]# ''ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนภูเขาฟูจิยามะทั้งลูก ทับช่วงล่างตั้งแต่เอวจนถึงตาตุ่มของฉัน มันชาแล้วค่อยๆเจ็บปวดที่ละนิด

''นี่ยัยหัวทอง เวลาเดินเคยใช้ตามองบ้างมั้ย หรือบ้านเธอใช้ม้ามดูฮะ สัญญาณคนเดินเป็นสีเขียวแล้วยังยืนเซ่ออีก รู้มั้ยฉันรีบ แล้วยังมีหน้ามาฉู่ฉี่ ปวดฉี่ก็บอกดิห้องน้ำตรงไปอีก100เมตร หือว่าเธอเป็นคนต่างด้าว.. #@!!!8(Hgkt! $+#?”   *[]*!!! >>(‘---‘)>>+O+''

''พอได้แล้ว ช้านนนหหนนววกกกหู นายนั่นแหละไม่รู้จักดูไฟจราจร ชิ!''

''ว้าย! เลือดออกเต็มเลย'' เด็กสาวคนหนึ่งอุทานสภาพสังขารของฉันได้อย่างทุเรศมว๊าก

ใช่ตอนนี้ฉันกำลังเจ็บปวดอยู่ อะไรกันเลือด! เลือด! เลือดมันมาจากไหนกัน เจ็บจังเลย

โอ๊ย ฉันเจ็บขา...เจ็บ ฉันอุทานจนแทบไม่เป็นภาษามนุษย์ การที่มอเตอร์ไซค์ทับทำเอาฉันขยับไม่ได้  ในขณะนั้นน้ำตาของฉันก็ค่อยๆพรั่งพรูออกมาเหมือนเขื่อนที่พังทลายแล้วน้ำก็ทะลักออกมา ทำไมกันนะฉันต้องคิดถึงแม่ตอนนี้ด้วยนะ ในจิตใต้สำนึกของฉันมันฉายภาพในวันวานที่ไม่ว่าฉันหกล้ม หัวแตก มีดบาดมือ รถชนแล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งมาเช็ดเลือดให้ ปลอบใจเมื่อเข้าห้องICUผู้หญิงคนนั้นคือแม่ของฉันเอง ฉันยังคงร้องไห้ต่อไป ทำไมผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าฉันใจร้ายจริงนะ เขาไม่มีแม้แต่จะถามสักคำว่าไหวมั้ย

''เธอ... เธอ..เจ็บมากรึเปล่าดะ...เดี๋ยวฉันเรียกรถพยาบาลให้นะ

ฮัลโหล!1339รีบมาที่สี่แยกหน้ามหาลัยฮงอิกด่วนเลย''

นี่คือคำทักทายที่คนใจร้ายพูดกับฉัน ฉันจึงร้องไห้เป็นการตอบแทน

''เฮ้ย! คุณอย่าเพิ่งสลบดิ คุณ คุณ... ''

ภาพข้างหน้าของฉันมันเริ่มเลือนรางลงไปทุกที มันเหมือนแสงสีขาวที่สว่างวาบเข้าไปในนัยน์ตา

ที่นี่ที่ไหนกัน เหมือนโรงพยาบาลหรือที่ไหนสักแห่ง แต่ฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างมาพันที่ขาของฉัน

''คุณคะ ฟื้นแล้วเหรอ'' ใครกันใส่ชุดสีขาวเป็นนางฟ้ารึเปล่าเนี้ย รึ....รึว่าฉันตายแล้วอะ ไม่นะฉันต้องด่านายเป็ด(มันแว้บมาเองในสมองทันใด)ซะก่อน

''คุณคะ คุณพ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ''

''ว่าแต่ฉันจะกลับมาเดินได้เหมือนเดิมรึเปล่าคะ''

''ได้ค่ะ แต่คงต้องรออีก4อาทิตย์  อ๋อ! เมื่อกี๊นี้มีผู้ชายคนนึงมารอคุณที่หน้าห้องICUตั้งแต่ที่คุณหมดสติ เค้าฝากบะหมี่ให้คุณด้วยนะคะ''

''หน็อยไอ้ปากเป็ดชนช้านแล้วยังมีหน้าเอาบะหมี่มาให้อีก อย่าให้ฉันเจอนะไม่งั้น ฉันจะเอาไปทำลาบน้ำตกเป็ด เป็ดย่างไฟแดง ปากเป็ดทอด เชอะ! (‘^’)''

''คุณคะมีญาติมาเยี่ยมค่ะ เชิญเข้ามาตอนนี้เลยได้มั้ยคะ''

''ว่าแต่...ใครหรอ?''

''เห็นบอกว่าเป็นลุงของคุณอะคะ''

''หา~~~ลุงงั้นหรอO_o''

''อันยอง ยัยยองแอ หลานสาวตัวแสบ โดนมอเตอร์ไซค์ทับขามันส์มั้ย''

''ม่ายคร่ะ คุณลุงคร้า กรุณาเรียกชื่อหนูให้ถูกด้วย แอเรียล ปาร์ค คือชื่อของหนูคร้า''
''อะไรกันพ่อแม่เธอก็เป็นคนเกาหลี แต่ทำไมตั้งชื่อเธอกับพี่สาวได้พิสดารมาก อะไรก็ไม่รู้ เรี่ยวๆ พี่เธอก็ชีๆ ผักชีที่นั่นมีขายด้วยหรอ อยู่อเมริกาชอบกินข้าวต้มกุ๊ยงั้นสิ''

เอาอีกแหระ ซวยกับตาเป็ดนั่นไม่พอ ลุงช้านยังมากวนประสาทอีก อาทิตย์หน้าโรงพยาบาลบ้าคือที่สถิตของฉันชัวร์!

''เอาเป็นว่าถ้าหายแล้ว ค่อยไปช่วยงานที่ร้านก็แล้วกัน วันนี้ลุงทำซุปสาหร่าย ข้าวต้มงาแล้วก็ปลาย่างมาให้''

''ทำไมไม่มีแมคโดนัล มันบด เฟรนซ์ฟราย นักเก็ต อะ แล้วหนูจะกินอาหารที่ลุงเอามาให้ได้ไง นึกว่าอ้วกแมว'' OwO

''เพราะอย่างนี้แหละ เธอถึงได้อ้วนอย่างกะหมูก่อนโดนเชือด แม่เธอเลี้ยงลูกเป็นรึเปล่าเนี้ย''

''อ้าว อย่าเอาความจริงมาพูดดิ มันกระทบจิตใจลามไปถึงม้าม โอ๊ะ ''

''ถ้าไม่มีอะไรลุงไปร้านก่อนนะ พักผ่อนเยอะๆหล่ะ ปาร์ค ยองแอ''

โอยจะไปวิมานไหนก็เชิญคะ ส่วนหนูคงต้องรับกรรมU_U เพราะเมื่อตอนอยู่อเมริกาเคยเอาอาหารเสริมสุดอะหย่อย (ข้าวต้ม+แยมเบอร์รี่+กิมจิ+มายองเนส+ไข่ขาวดิบ+กล้วยบด+น้ำมะนาว แล้วบด) ให้ยัยพี่ผักชีกิน ฉันหล่ะจะอ้วก (จุ๊ๆห้ามบอกพี่เฮอร์ชีส์นะ) แต่อย่างไรก็ตามฉันคงต้องกลั้นใจกินข้าวต้มของลุงแล้วหล่ะ ฮือๆ TOT