The God fall project - แผนการล้มเทพเจ้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำของเด็กตาดำๆ

           ท่ามกลางทะเลดาวในคืนเดือนมืด ท้องฟ้าดำสนิทไร้เมฆปกคลุม หมู่ดาวทอ

แสงรอดผ่านยอดไม้แห่งป่าใหญ่เกิดเป็นละอองสีขาวนวลทั่วผืนป่า สายลมยามหัวค่ำพัด

ผ่านยอดหญ้าพลิ้วไหวนำพาความเย็นให้ทุกชีวิตภายในป่า ฝูงหมาป่าต่างพากันเห่าหอน

หลังจัดการกับเหยื่อตัวแรกของคืน นกเค้าแมวเฝ้ารอหนูให้ออกจากโพรงอย่างสงบ ชีวิต

ในผืนป่ากำลังดำเนินต่อไปดังเช่นทุกคืนวันที่ผ่านมา 

           
           “ ปัง!!!” เสียงปืนดังขึ้นทำให้ทุกสรรพสิ่งในป่าหยุดชะงัก ก่อนจะเคลื่อนไหว

ต่ออย่างเงียบเชียบ เด็กชายในชุดคลุมสีขาวบ่งบอกว่าเจ้าตัวคือนักบวชยืนสวดส่ง

วิญญาณให้กระต่ายป่าที่หลับใหลอย่างสงบ กลางลำตัวมีรูกระสุนถูกจุดตายพอดี เลือด

ไหลรินออกจากปากแผลเอื่อยๆ เด็กชายก้มลงเก็บร่างไร้วิญญาณไว้ในอ้อมแขนก่อนนำ

กระต่ายไปชำแหละ แล้วนำมันมาปรุงเป็นอาหารค่ำในเดือนนั้น

           
           เสียงปะทุของกองไฟดังเป็นระยะ ม้าสีดำตัวใหญ่ยืนแทะหญ้าอย่างสบายใจ โดย

มีเด็กหนุ่มเอนกายอยู่ใต้ต้นไม้ข้างๆ ดวงตากลมดำดุจรัตติกาลจ้องมองไปในความมืด

อย่างครุ่นคิด ปากบางเม้มเรียบพลางนึกทบทวนในสิ่งที่ผ่านมา....

           เด็กหนุ่มมีนามว่าราเชส คาร์ซาสในวัย 13 ปีเขาได้เป็นศิษย์อันดับหนึ่งของหัว

หน้าองคมนตรีแห่งอาณาจักรเรยอน อาณาจักรที่งดงามที่สุดใน 8 อาณาจักรใหญ่ 

ปกครองโดยกษัตริย์เอดเวิร์ดที่ 8 และองคมนตรีอีก 50 คน ทอร์เรส คาร์ซาส ชายผู้เป็น

ทั้งอาจารย์และพ่อบุญธรรมของเขาก็คือหัวหน้าองคมนตรีที่อายุน้อยที่สุด ซึ่งคิดว่าน่าจะ

เป็นหัวหน้าองคมนตรีต่อไปหากไม่เกิดเรื่องในคืนเดือนมืดเช่นคืนนี้    คืนที่ความมืดกลืน

กินแสงสว่างของจันทราจนหมดสิ้น...... 

           แสงจากคบเพลิงเวทย์คอยให้ความสว่างทางเดินภายในวิหารเรยอน ที่ทำการ

ขององคมนตรี บนชั้น 3อาจารย์ของเขากำลังเล่าเรื่องงี่เง่าของเหล่าเสนาทั้งหลายให้

เขาฟังทำเอาเขาสะอึก อาจารย์ยิ้มอย่างเอ็นดูให้ตามเคย เป็นอย่างนี้ทุกครั้งไม่ว่าเขาจะ

ทำผิดแค่ไหนอาจารย์ก็ยิ้ม ทำให้เขาอุ่นใจเสมอ   อาจารย์เก็บเขามาเลี้ยงจนกระทั่งก่อน

ที่อะไรมันจะเลวร้าย..อาจารย์ของเขาถูกยิงตายแค่เพราะต้องการช่วยปกป้องเขาเท่านั้น 

บุรุษเสื้อคลุมดำค้นหาอะไรบางอย่างทั่วห้องแต่ก็ต้องพบแต่ความว่างเปล่า เขากลัวจน

ขยับไม่ได้ ได้แต่มองผู้บุกรุกกระโจนหนีไปทางหน้าต่างเท่านั้น อาจารย์เริ่มหายใจติดขัด

มือล้วงไปในอกเสื้อหยิบม้วนกระดาษเก่าๆกับปืนที่อาจารย์พกติดตัวเสมอออกมา

            “ราเชสเจ้าจงออกตามหากล่องผนึกวิญญาณ..นี่คือแผนที่ของหุบเขาโลหิต..

ส่วนปืนนี่ขอให้เจ้าเก็บมันไว้ หวังว่ามันคงเป็นประโยชน์ต่อเจ้านะ ” อาจารย์ยิ้มเช่นเคย 

ก่อนกระอั่กเลือดออกมา

           “อาจารย์ข้า..ข้าทำไม่ได้ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากล่องนั่นอยู่ที่ไหน” น้ำตาเขาไหลออก

มาอย่างช่วยไม่ได้ สายตาพล่าเลือน รู้สึกถึงพลังวิญญาณที่เบาบางของอาจารย์ เสียง

หายใจที่แผ่วเบา

           “โชคชะตาจะนำพาเจ้าเอง” อาจารย์คลายมือออกก่อนหลับสนิทไปนานแสน

นาน..

 
__________________

           เขานั่งทำใจอยู่สักพักก่อนทำความเคารพร่างไร้วิญญาณของอาจารย์ เขา

ต้องออกตามหากล่องผนึกวิญญาณ

เพราะเท่าที่เขาเรียนมากล่องผนึกวิญญาณคือกล่องที่ผนึกวิญญาณของจอมเวทย์ที่ขาย

วิญญาณให้ซาตาน จอมเวทย์ออฟโซ จอมเวทย์แห่งอาณาจักรการาก็อด เขาทำการ

โค่นล้มราชวงศ์ตั้งตนเป็นใหญ่ ก่อเกิดยุคมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดยุคที่ความมืดกลืนกินแสง

สว่าง มนุษย์เข่นฆ่ากันเอง ใบไม้ไม่ผลิใบ พื้นดินแตกระแหง สายน้ำแห้งเหือด   กระทั่ง

เทพแห่งแสงสว่างได้มาบนโลกนี้แล้วมอบพลังให้กับปราชญ์เอเรียต มหาปราชญ์

ของมหาปราชญ์   ออฟโซถูกทำลายลง คืนชีวิตให้ทุกสิ่งแผ่นดินกลับเป็นสรวง

สวรรค์ แต่ด้วยการรบที่ยาวนานกว่าจอมเวทย์จะตายมหาปราชญ์ก็ถูกความมืดแทรกซึม

ในจิตใจช้าๆนำพาความโลภที่ไม่มีสิ้นสุดสู่มหาปราชญ์ แผ่นดินกลับสู่โลกมืดอีก

ครั้ง เทพแห่งแสงจึงลงมาด้วยความกริ้วยึดพลังของปราชญ์เอเรียตจนหมดสิ้น เอเรียต

จึงเป็นที่รังเกียจของสังคม จึงสำนึกผิดอยากจะชดใช้ให้แผ่นดินจึงศึกษาศาสตร์ต้องห้าม

ที่ผสมกันระหว่างความมืดและแสงสว่าง สร้างกล่องผนึกวิญญาณจากเลือดของซาตาน

และน้ำตาของเทพเพื่อผนึกความชั่วในยุคของซาตาน แล้วแต่งตั้งผู้ถูกเลือกให้คอย

รักษากล่องไว้ให้ดีในยามวิบัติ แล้วนำกล่องไปซ่อนไว้ในหุบเขาโลหิตที่ๆอันตรายที่สุด

ในแผ่นดิน...ซึ่งต่อมามีคนบอกเล่ากัดว่ามหาปราชญ์เอเรียตได้สร้างกุญแจที่ทำจาก

วิญญาณของตนในวาระสุดท้ายอีกด้วย...

           ‘แล้วเขาจะหามันเจอได้ยังไงล่ะหุบเขาโลหิตเป็นที่ที่กว้างใหญ่.. ’

           หลังจากเขาคิดทบทวนเกี่ยวกับกล่องผนึกวิญญาณเขาก็จัดการเก็บข้าวของแล้ว

หนีออกจากอาณาจักรเรยอนไปโดยไม่มีใครรับรู้ถึงความเป็นอยู่ของเขาอีกเลย........    

 
__________     

 
          แซ่ก แซ่ก   เด็กหนุ่มตื่นจากภวังค์ หยิบปืนพกสีเงินจากเสื้อคลุมเตรียมรับมือกับ

อะไรก็ตามที่เข้ามาในบริเวณค่ายพักของเขา

           ฟึ่บ!   เขาเอี้ยวตัวหลบทันทีแต่ไม่ทันการ

           
           “ ว้าก ว้าก   ว้ากกก ” 

           ตุบ!

           “ แอ่ก ”  ใครสักคนหล่นมาทับราเชส ทำเอาเขาแทบครวญ

           “ออก..ไป..จาก..ตัวข้าเดี๋ยวนี้” เขาเค้นเสียงออกมาแต่ละคำอย่างยากลำบาก ตัว

เขาขยับแทบไม่ไหวด้วยน้ำหนักของคนบนตัว

           “ขอโทษ.....” เสียงอ่อยๆจากเด็กหนุ่มที่นั่งน้ำตาเล็ดได้แต่คลำก้นป้อยๆบนตัว

ของราเชส

           “นี่เจ้า..”ราเชสพูดไม่ทันจบเจ้าเด็กหนุ่มตัวต้นเรื่องก็รีบเด้งออกจากตัวเขาอย่าง

รวดเร็วเหมือนต้องของร้อน เมื่อเห็นสตูกระต่ายที่กำลังเดือดได้ที่จากเตาบนกองไฟ

           “ ทานเลยนะคร้าบบบ ” เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบกระซวบสตูกระต่ายอย่างไม่ยักกะ

กลัวว่าปากจะพอง โดยไม่สนใจต่อสายตาชิงชังและเคียดแค้นของราเชสที่ส่งมาให้เขา

           “อิ่มเจงๆ เอิ๊กกก” กินเสร็จก็เรอออกมาเสียงดัง ทำให้ราเชสได้สังเกตเด็กหนุ่ม

วัยเดียวกันว่าเนื้อตัวมอมแมมแค่ไหน ผมสีน้ำตาลแดงยุ่งเป็นกระเซิง เสื้อผ้าก็สกปรก

แถมยังส่งกลิ่นอับออกมาอีก

           “เจ้าเป็นใคร”ราเชสเอ่ยเสียงเรียบ เจ้าตัวก่อเหตุนึกขึ้นได้รีบขอโทษขอโพยเป็น

การใหญ่

           “ขอโทษจ้า ข้าน้อยผิดไปแล้วนายท่านสุดหล่ออย่าทำอะไร ลูกนกลูกกาตัว

น้อยๆคนนี้เลยนะครับ” ราเชสยิ้มกริ่มกับการที่เจ้านี่ยังสำนึกได้ จริงๆเขาก็ไม่ได้โกรธ

อะไรนักหรอกแค่ไม่พอใจนิดๆเท่านั้น

           “พอแล้วๆ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก ฉันชื่อราเชส คาร์ซาส และเจ้าล่ะ” รา

เชสอารมณ์ดีขึ้น ทำเอาคนหน้าเจื่อนอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

           “ ข้าชื่อเบอร์มิว ลิน ” เด็กหนุ่มนามเบอร์มิวยืดอกอย่างภูมิใจเมื่อพูดถึงนามสกุล

ตนเอง ทำเอาราเชสรู้สึกเหม็นเบื่ออย่างแรง เมื่อเห็นหน้าตายิ่งผยองเกินเหตุของเบอร์มิ

ว

           “เอาเหอะ นายไปล้างจานและเก็บกวาดซากพวกนั้นซะทีเถอะเห็นแล้วมันขยะ

แขยง ” ราเชสว่าแล้วชี้นิ้วไปที่ซากกระดูกที่เบอร์มิวแทะเหลือไว้ เบอร์มิวทำหน้า

ประมาณว่า ไม่เข้าใจ เมื่อเห็นหน้าตาหงุดหงิดของราเชส ก่อนตอบหน้าตาเฉย

           “ ฉันทำไม่เป็น”

           “อะไรนะ ที่บ้านของนาย นายไม่เคยทำเรื่องพวกนี้เหรอไง” ราเชสหลี่ตามอง

เบอร์มิวอย่างไม่เชื่อ

           “นายก็ได้ยินแล้วนี่ ในบ้านฉัน ฉันไม่เคยทำงานบ้านดังนั้นฉันเก็บกวาดไม่เป็นก็

เป็นเรื่องธรรมดา”เบอร์มิวพูดด้วยท่าทางสบายๆบอกเป็นนัยว่าราเชสต้องเป็นคนรับผิด

ชอบซากขยะของเขา

           ผึง.... เส้นอารมณ์ของนักบวชหนุ่มขาดลงไม่สนแล้วว่าเขาจะเป็นนักบวชผู้เมตตา

ต่อสรรพสัตว์บนโลก

           “พอที!!!!คุณหนู..ถ้าทำไม่เป็นก็ทำให้เป็นซะ คนน่ารำคาญแบบนี้ฉันรับไม่ได้

ว้อย”ว่าแล้วก็หยิบปืนกระบอกเดิมสาดกระสุนไปบริเวณที่เบอร์มิวนั่งอยู่ทำเอาตั้งตัวแทบ

ไม่ทัน

           “ว้าก นายทำอะไรของนายเนี่ยจะฆ่าฉันให้ตายหรือไงกัน”เบอร์มิวตะโกนขณะ

หลบกระสุนที่สาดมา

           “ถ้าไม่อยากตายก็ไปล้างจานซะ คนที่สุขสบายจนทำอะไรไม่เป็นเห็นแล้วมัน

ทุเรศ” ราเชสไม่ว่าเปล่าหยิบปืนจากเสื้อคลุมมาอีกกระบอกเตรียมยิงเบอร์มิวให้เดี้ยงคา

ที่

           “พอแล้วๆจะทำแล้วจ้า หยุดยิงเถอะน้า” เบอร์มิวรีบก้มไหว้ราเชสปรกๆหวังให้

เลิกยิงปืนซะที

_____________
          

          สายน้ำไหลเอื่อยสะท้อนแสงดาวยามดึกปรากฏเด็กหนุ่มสองคนนั่งอยู่ริมธารน้ำใส

           
           “แหม แหม แหมเอาจริงๆก็ทำได้นี่นา อ๊ะๆตรงนั้นน่ะริมขอบมันยังไม่สะอาดเลย 

นะขัดเข้าไปๆ หุหุหุ” ราเชสยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้างๆเบอร์มิวที่ต้องก้มงุดๆขัดหม้อแค่ใบ

เดียวมาเกือบชั่วโมงแล้ว ทำไมวะกะอีแค่หม้อใบเดียวต้องสะอาดขนาดไหนเชียว ไอ้พระ

เรื่องมากเอ้ย ถือว่ามีปืนก็ขู่กันได้งั้นเรอะ เบอร์มิวคิดอย่างนึกแค้น

           “อ้อเหรอ ข้าเรื่องมากขนาดนั้นเชียว นอกจากขัดหม้อยังไม่พอต้องขัดปากด้วย

สินะ”ว่าจบราเชสก็จิกหัวเบอร์มิวขึ้นมา ดึงลิ้นออกมาแล้วยัดสบู่เข้าไป เบอร์มิวดิ้นไป

มากลับรสชาติแย่ๆของสบู่ขัดหม้อ

           “อู้ อี้ ..อ่อย อ้า อ้ะ อา เอส(ปล่อยข้านะราเชส)”เบอร์มิวพยายามดิ้นแต่มีมือของ

ราเชสจิกหัวอยู่

           “อารายหยอเบอร์มิวข้าฟังไม่รู้เรื่องเลย อยากให้ขัดแรงก่านี้หยออ่ะได้ๆเค้าจัดห้า

ยยย..” ราเชสยิ้มเหี้ยมก่อนยัดสบู่ลึกเข้าไปอีกและครูดไปมากับเพดานปากของเบอร์มิวอ

ย่างสนุก ไปอีก 5 นาทีจึงปล่อยให้เบอร์มิวคายก้อนสบู่ออกมา

           “ข้าหวังว่าถ้าข้าเดินกลับมาอีกหม้อคงจะสะอาดนะ อ้ออย่าบ้วนสบู่ลงในแม่น้ำนะ

มันทำลายสิ่งแวดล้อม”ราเชสวักน้ำออกมาล้างมือแล้วหันมายิ้มให้เบอร์มิวจนตาหยีค่อย

เดินกลับไปยังค่ายพักของเขา ปล่อยให้เบอร์มิวล้วงคอออกมาอย่างหมดมาดเนื่องจาก

สบู่ส่วนหนึ่งลงไปในคอของเขาแล้วต้องกลับมานั่งขัดหม้อเจ้ากรรมใบเดิม

           เมื่อเขาเดินกลับมาก็ต้องแปลกใจกับน้ำและขนมปังวางไว้ข้างหมอนกับผ้าห่ม 

โดยมีราเชสนอนอิงม้าสีดำตัวใหญ่ที่หมอบอยู่ข้างๆ ในมือมีหนังสือปกสีแดงดูคุ้นตา แต่

ก่อนที่เขาจะเขาจะได้เอ่ยอะไรราเชสก็พูดขึ้นมาก่อน

           “พรุ่งนี้ฉันจะออกเดินทางไปเมืองเล็กๆถัดจากป่านี้.. นายจะไปด้วยกันเปล่า”รา

เชสหันมายิ้มให้เบอร์มิวจนตาหยีดูกวนประสาทเหมือนที่เห็นริมธาร

           “ถ้าฉันปฏิเสธนายก็คงยิงฉันจนตัวพรุนน่ะสิ ” เบอร์มิวยิ้มกลับพร้อมทำท่าตัวเอง

ถูกยิงตาย   ทำเอาราเชสนึกอยากยิงขึ้นมาจริงๆ ทั้งสองพูดคุยกันจนดึกจึงทำให้เป็น

เพื่อนกันอย่างรวดเร็ว จากการคุยกันทำให้ราเชสรู้ว่าทำไมเบอร์มิวถึงหลงป่ามาได้ ซึ่งก็

ได้ความว่า

           เบอร์มิวเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลใหญ่อย่าง ลิน เป็นตระกูลอัศวินส่วน

พระองค์เก่าแต่แยกออกมาเพราะว่าทำการค้าแล้วเงินมันดีกว่าไม่ต้องทนการตัดเงิน

เดือนยกให้สนมเล็กสนมน้อย จนมั่งคั่งเป็นที่รู้จักกันทั่วแผ่นดินเอเดน แต่ด้วยที่เบอร์มิ

วเป็นลูกคนเล็กจึงถูกตามใจจนเคยตัวทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง พ่อของเขาย่อมทนไม่

ได้จึงไล่เบอร์มิวให้ออกมาหาประสบการณ์ในการใช้ชีวิตคนเดียวจนกว่าจะเข้มแข็งพอที่

จะปกป้องคนในตระกูลหรือเทียบเท่าพวกพี่ๆได้ เบอร์มิวจึงระเห็ดเร่ร่อนออกมาจนหลง

ป่าเงินที่เตรียมมามากมายก็แทบจะไม่ได้ ใช้ หลงป่ามา 3 วัน จนมาเจอราเชสนั่งระลึก

ชาติอยู่ใต้ต้นไม้

           เวลาผ่านไปตาของราเชสกับเบอร์มิวก็ปรือลงเรื่อยๆ ทั้งสองคนจึงผ่อยหลับไป

โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตามุ่งร้ายต่อพวกตนอยู่