ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 [เรากลับมาตามคำเรียกร้อง+คำชี้แจงนิดนึง]
ก่อนอื่นเลยนะคะ.....จำไม่ได้แล้วว่าใช้ตัวอักษรขนาดไหน(ขี้เกียจย้อน) ฟฟฟ และเชื่อว่าเราคงโดนกระทืบตายถ้าบอกว่าลืมโครงเรื่อง =w= อ่ะนะ อาทิตย์หน้าสอบแล้วล่ะค่ะ แต่จะไม่บอกว่าปิดเทอมแล้วจะมาอัพ เพราะเคยพูดไว้ก็ทำไม่ได้ สมเพชตัวเองที่ไร้ความรับผิดชอบนิดๆ ทั้งที่เราเองก็ชอบซากุระมากแท้ๆ แหะๆ เอาล่ะ มาต่อกันเถอะ จะบอกไว้ว่า โลกมันกลมดิ๊กเลยนา~~
==================================================================
==================================================================
"น..นี่มันอะไรกันเนี่ย..."
"จากกลางวันเป็นเที่ยงคินเลยแฮะ วิ้ว"
"นี่ฉันได้เห็นอะไรแปลกประหลาดอีกแล้วสินะคะเนี่ย ฮุฮุฮุ"
แต่ละคนก็พูดกันไปคนละทาง แต่ทุกคนที่นั่นสามารถรับรู้ได้ถึงสิ่งพิศวง คนที่มีหลังก็สัมผัสได้ถึงพลัง กระนั้นคนไม่มีพลังก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่น่าอภิรมย์อยู่ดี ในตอนนั้นเอง...
แซ่ก แซ่ก
"นั่นใครน่ะ!?"
เชารันชี้ดาบของเขาไปที่พุ่มไม่ข้างๆ ทันใดนั้นเสียงวีดว้ายของผู้หญิงก็ดังขึ้น แม้จะแปลกใจแต่เขาก็ยังไม่ลดดาบลง ทั้งยังตะโกนขู่ให้ออกมาจากที่ซ่อนตัวเสียด้วย ทำให้เห็นคนคนหนึ่งแหวกพุ่มไม้แล้วเดินขาสั่นพั่บๆมา เธอยกมือสองข้างชูขึ้นเป็นเชิงว่าไม่ได้คิดร้ายและหวังจะให้เชารันเอาดาบออกไปจากตรงหน้าเธอ เสียดายที่ทุกคนช็อกค้างไปแล้ว เพราะว่าอะไรน่ะหรือ...
"เด็ก....?"
"เด็กสินะ"
"อื้อ...เด็กล่ะ"
"เด็กสินะคะ"
"..."
เงียบ.......ไม่มีเสียงใดๆตลอดช่วงนาทีที่ผ่านมา หลังจากพวกซากุระมองแล้วตัดสินใจไปในแนวเด็กกันว่า เธอคนนี้เป็นเด็ก และพูดออกมาแล้ว ก็ไม่มีเสียงใดอีกเลย แต่เสียงเล็กใสกลับแหวแหวกความเงียบขึ้นมา
"ม..มะ...ไม่ใช่เด็กนะ!!! ไหนวาตานุกิคุงบอกว่าจะให้เด็กผู้หญิงกับตุ๊กตายัดนุ่นมาช่วยข้าไงล่ะ ไม่เห็นจะมีเลย มีแต่พวกเด็กเสียมารยาททั้งนั้นเลยอ้า~ ข้าอายุเป็นร้อยปีแล้วแท้ๆเลยน้า"
"ร..ร้อย!!!!"
"ใช่สิ ฮึ ก็แค่ร่างกายข้าหยุดการเจริญเติบโตไปตั้งแต่ตอนเก้าขวบเอง เพราะฉนั้นห้ามพูดว่าเด็กต่อหน้าข้านะ"
"เอ่อ...ค่ะ ว่าแต่คุณรู้จักวาตานุกิคุงด้วย...สินะคะ?"
"จะบอกว่ายัยเตี้ยนี่เป็นผู้ว่าจ้างงั้นสิ"
คุโรงาเนะใช้นิ้วก้อยแคะหูพลางหันหน้ามองไปทางอื่นอย่างเบื่อหน่าย ในตอนนั้นเองที่บาอย่างที่อ่อนนุ่มต่อยๆเคลื่อนเข้ามาพันคอเขาไว้แล้วรัดอย่างสุดแรง มันคือเส้นผม!! ของตุ๊กตาผมยาวสีดำตัวหนึ่งข้างหลังคุโรงาเนะ ผมนั้นค่อยๆยกร่างใหญ่ขึ้นอย่างเชื่องช้า แต่ไม่มีท่าทีว่าจะหนักแม้แต่น้อย คุโรงาเนะพยายามหาอากาศในการหายใจ ในขณะที่ทุกคนต่างตกตะลึง ในตอนนั้นที่จิตสังหารสีทะมึนถึงปล่อยออกมาจากร่างเล็กๆของเด็ก...ผู้ใหญ่ใส่แจ็กเก็ตที่มีหูกระต่ายประดับสีชมพูหวานแหวว เสียงเย็นถูกเอื้อนเอ่ยอย่างแผ่วเบา แต่ทุกคนกลับได้ยินและรู้สึกเหมือนว่าเสียงนี้ดังก้องในโสตประสาท
"รู้จักสัมมาคารวะต่อผู้หลักผู้ใหญ่เสียบ้าง อย่าได้ดูถูกข้า เจ้าหนู"
"จากกลางวันเป็นเที่ยงคินเลยแฮะ วิ้ว"
"นี่ฉันได้เห็นอะไรแปลกประหลาดอีกแล้วสินะคะเนี่ย ฮุฮุฮุ"
แต่ละคนก็พูดกันไปคนละทาง แต่ทุกคนที่นั่นสามารถรับรู้ได้ถึงสิ่งพิศวง คนที่มีหลังก็สัมผัสได้ถึงพลัง กระนั้นคนไม่มีพลังก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่น่าอภิรมย์อยู่ดี ในตอนนั้นเอง...
แซ่ก แซ่ก
"นั่นใครน่ะ!?"
เชารันชี้ดาบของเขาไปที่พุ่มไม่ข้างๆ ทันใดนั้นเสียงวีดว้ายของผู้หญิงก็ดังขึ้น แม้จะแปลกใจแต่เขาก็ยังไม่ลดดาบลง ทั้งยังตะโกนขู่ให้ออกมาจากที่ซ่อนตัวเสียด้วย ทำให้เห็นคนคนหนึ่งแหวกพุ่มไม้แล้วเดินขาสั่นพั่บๆมา เธอยกมือสองข้างชูขึ้นเป็นเชิงว่าไม่ได้คิดร้ายและหวังจะให้เชารันเอาดาบออกไปจากตรงหน้าเธอ เสียดายที่ทุกคนช็อกค้างไปแล้ว เพราะว่าอะไรน่ะหรือ...
"เด็ก....?"
"เด็กสินะ"
"อื้อ...เด็กล่ะ"
"เด็กสินะคะ"
"..."
เงียบ.......ไม่มีเสียงใดๆตลอดช่วงนาทีที่ผ่านมา หลังจากพวกซากุระมองแล้วตัดสินใจไปในแนวเด็กกันว่า เธอคนนี้เป็นเด็ก และพูดออกมาแล้ว ก็ไม่มีเสียงใดอีกเลย แต่เสียงเล็กใสกลับแหวแหวกความเงียบขึ้นมา
"ม..มะ...ไม่ใช่เด็กนะ!!! ไหนวาตานุกิคุงบอกว่าจะให้เด็กผู้หญิงกับตุ๊กตายัดนุ่นมาช่วยข้าไงล่ะ ไม่เห็นจะมีเลย มีแต่พวกเด็กเสียมารยาททั้งนั้นเลยอ้า~ ข้าอายุเป็นร้อยปีแล้วแท้ๆเลยน้า"
"ร..ร้อย!!!!"
"ใช่สิ ฮึ ก็แค่ร่างกายข้าหยุดการเจริญเติบโตไปตั้งแต่ตอนเก้าขวบเอง เพราะฉนั้นห้ามพูดว่าเด็กต่อหน้าข้านะ"
"เอ่อ...ค่ะ ว่าแต่คุณรู้จักวาตานุกิคุงด้วย...สินะคะ?"
"จะบอกว่ายัยเตี้ยนี่เป็นผู้ว่าจ้างงั้นสิ"
คุโรงาเนะใช้นิ้วก้อยแคะหูพลางหันหน้ามองไปทางอื่นอย่างเบื่อหน่าย ในตอนนั้นเองที่บาอย่างที่อ่อนนุ่มต่อยๆเคลื่อนเข้ามาพันคอเขาไว้แล้วรัดอย่างสุดแรง มันคือเส้นผม!! ของตุ๊กตาผมยาวสีดำตัวหนึ่งข้างหลังคุโรงาเนะ ผมนั้นค่อยๆยกร่างใหญ่ขึ้นอย่างเชื่องช้า แต่ไม่มีท่าทีว่าจะหนักแม้แต่น้อย คุโรงาเนะพยายามหาอากาศในการหายใจ ในขณะที่ทุกคนต่างตกตะลึง ในตอนนั้นที่จิตสังหารสีทะมึนถึงปล่อยออกมาจากร่างเล็กๆของเด็ก...ผู้ใหญ่ใส่แจ็กเก็ตที่มีหูกระต่ายประดับสีชมพูหวานแหวว เสียงเย็นถูกเอื้อนเอ่ยอย่างแผ่วเบา แต่ทุกคนกลับได้ยินและรู้สึกเหมือนว่าเสียงนี้ดังก้องในโสตประสาท
"รู้จักสัมมาคารวะต่อผู้หลักผู้ใหญ่เสียบ้าง อย่าได้ดูถูกข้า เจ้าหนู"
==================================================================
-v- ขออนุญาติตัดจบเพียงเท่านี้ค่ะ//หาว ใครอ่านตอนกลางคืนก็ราตรีสวัสดิ์นะคะ ไปนอนล่ะค่ะ #บอกเค้าทำไม #ใครอยากรู้เหรอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น