FIC การ์ดแคปเตอร์ ซากุระ :)

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 [แก้ไขคำผิด]

         "ฟี้~ ฟี้~"

          ซากุระนั่งหลับบนรถหลังจากหมดแรงไปกับการเถียงกับพี่ของเธอ เชารันที่นั่งข้างๆนำผ้าห่มมาห่มให้ซากุระ แล้วมองอย่างเอ็นดู เขายิ้มอ่อนโยนให้ร่างที่หลับอยู่ก่อนที่รอยยิ้มจะหายไป เขารู้สึกถึงรังศีสีดำทมึนบางอย่างกำลังลอยมาสะกิดหลังเขา จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่สาวผู้หวงน้องนั่นเอง

          โทโมโยะปรับโหมดของกล้องวิดีโอให้กลายเป็นกล้องถ่ายรูปชั่วคราวแล้วกดชัตเตอร์รัวโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เธอเดินไปตรงนู้นทีตรงนี้ทีเพื่อเก็บภาพซากุระให้ได้ทุกมุม เมื่อถ่ายเสร็จก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ แล้วกลับไปนั่งที่ตนเองพลางเปิดดูรูปทั้งหมดแล้วทำหน้าแดง(?)ไปด้วย

          "คนพวกนี้ก็ไม่เลวเลยเนอะ เชารันคุง"

          หนุ่มผมทองหันไปกระซิบกับคนข้างๆ เชารันพยักหน้ากลับ บรรยากาศในรถเริ่มแปลกๆ ด้านหน้า เหม่ยหลิงกำลังฟังเพลงแล้วฮัมเพลงตามเบาๆ โทโมโยะกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับการนั่งดูรูปซากุระยามหลับ เชารันกับโทยะกำลังส่งสายตาเขม่นกัน ยูกิโตะก็ถอนหายใจหน่ายๆ ส่วนเจ้าตัวต้นปัญหาก็ดันหลับไม่รู้เรื่องซะได้ ทำเอาคนนั่งหลังสุดอย่างพวกเขาแอบลอบยิ้มไม่ได้ 

          "เมย์โกะ!!"(ถูกมั้ย??)

          โมโคน่ากะโดดออกมาจากตักเชารันอัญมณีบนหัวเปล่งแสงน้อยๆก่อนฉายภาพออกมา เสียงร้องของโมโคน่าทำให้ทั้งรถหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว แม้ซากุระก็ยังลุกขึ้นมาขยี้ตามองอย่างงงๆเช่นกัน ภาพที่ถูกฉายขึ้นมาเป็นเด็กหนุ่มผมสีดำสนิท ดวงตาข้างหนึ่งเป็นสีฟ้า ส่วนอีกข้างเป็นสีเขียวอมเหลือง เขากำลังอุ้มตัวที่เหมือนโมโคน่า แต่อัญมณีเป็นสีฟ้า ส่วนตัวเป็นสีดำอยู่ เสียงลอยออกมา

          "เชารันคุง"

          "สวัสดดีนะ วาตานุกิคุง~"หมุ่มผมทองยังคงทักอย่างร่าเริงเช่นเคย วาตานุกิหันมายิ้มให้ ก่อนจะมองไปอีกทางซึ่งมีพวกซากุระนั่งอยู่ ทั้งหมดทำหน้างงๆ วาตานุกิกล่าวทักทาย

          "สวัสดีครับคุณซากุระ"

          "ค..ค่ะ"ซากุระตอบกลับทังที่ยังงัวเงียอยู่ วาตานุุกิเริ่มชี้แจงสาเหตุที่ทำให้เขาติดต่อมา แล้วสุดท้ายหลังจากเล่าเรื่องให้ฟัง เขาได้บอกไว้ว่าอยากขอความร่วมมือจากพวกซากุระ ช่วยแก้ปัญหาที่มีคนไหว้วานมา เพราะปัญหานั้นเกิดขึ้นในโลกแห่งนี้ และด้วยตัวเขาไม่อาจออกมานอกร้านได้ 

          "หา!? นายจะบอกว่า 'ฉันอยู่อีกมิตินึง และไม่สามารถออกจากมิตินี้ได้ เพราะฉนั้น เรื่องที่มีคนไหว้วานมา จะโยนให้ซากุระทำ' งั้นเรอะ!?"

          เคโระโวย เพราะไม่เห็นว่ามันเป็นหน้าที่ของซากุระ ที่ต้องช่วยคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าที่แอบอ้างว่ารู้จักและสนิทสนมกับเชารันเป็นอย่างดีโดยไม่มีหลักฐาน ในขณะที่ซากุระทำหน้าลำบากใจอยู่นั้นเอง วาตานุกิก็พูดด้วยสีหน้ายิ้มอย่างเกรงใจ

          "ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมคงรบกวนคุณซากุระมากเกินไป เดี๋ยวผมจะลองหาวิธีอื่น..."

          "ฉันจะช่วยค่ะ!!"ซากุระตอบเสียงดัง สร้างความตกใจให้กับหลายๆคนบนรถ มีเพียงไม่กี่คนที่พอคาดเดาไว้แล้วว่าซากุระต้องตัดสินใจเช่นนี้ โทยะหัวเราะในลำคอ ก่อนค้อนใส่ซากุระด้วยคำพูด "หึ ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ ยัยสัตว์ประหลาด" เล่นเอาซากุระหันขวับ กำหมัดแน่นทันที พลางแสดงสีหน้า ซึ่งโทยะอ่านสีหน้านั้น และตีความออกมาได้ว่า

          "ฝากไว้ก่อนเหอะ ถึงบ้านเมื่อไหร่หนูเอาคืนแน่!!'


---------------------------------------------------------------------------

เย้ ปิดเทอม(มา2วัน)แล้วค่า มาอัพต่อให้นะ คริคริ แต่รู้สึกว่าที่ใส่ 50% ตอนแรกนี่จะผิดนะคะ แหะๆ ความจริงเติมอีกนิดเดียวก็จบแล้วแท้ๆ เอาเป็นว่า จบตอนไว้เท่านี้นะคะ