ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 [แก้ไขคำผิด]
ในวันต่อมาการเดินทางก็ได้เริ่มต้นขึ้น ทุกคนได้ร่วมกิจกรรมผจญภัยเช่น การไต่เขา โรยตัว และอีกหลายๆอย่างที่มัน..ทำให้ทุกคนอยู่ในสภาพ"เละ!!" ดังนั้นหลังจากอาบน้ำล้างตัวกันเสร็จ ทุกๆคนก็ออกมาล้อมรอบกองไฟอีกครั้ง โดยที่มีสมาชิกเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย เนื่องจากความสนใจในคำว่า"ต่างโลก"ของพวกซากุระ ทำให้คณะเดินทางเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"..หลังจากนั้นนะ พวกโมโคน่าก็ไปที่อาณาจักรเจดล่ะ เราได้ช่วยพวกเด็กๆด้วยนะ สุดยอดเลย เชารันก็ฉลาดมากๆเลย สั่งให้โมโคน่าเอาเกล็ดปลาเรืองแสงมาทำเป็นผงแล้วพ่นใส่รองเท้าของเจ้าหมอนั่น แล้วพอวิ่งไปไหนก็มีรอยเท้าตลอดทางเลยล่ะ"สิ่งมีชิวิตพิเศษ ไม่สามารถอธิบายต้นกำเนิดได้ มีรูปร่างเหมือนขนมมันจูสีขาวที่มีอัญมณีสีแดงบนหัวกำลังอธิบายเรื่องราวต่างๆอยู่ ซึ่งสิ่งมีชีวิตลึกลับนี้ได้บอกว่ามันมีชื่อว่า"โมโคน่า" แม้จะเล่าแบบโอ้อวดไปหน่อย แต่เป็นเพราะหลายๆสาเหตุทำให้เรื่องนี้น่าสนใจ ที่แม้กระทั่งโทยะยังสนใจฟัง
"ว้าว คุณเชารันสุดยอดไปเลยนะคะ ฉันก็อยากเห็นผงเรืองแสงเหมือนกันค่ะ ท่าทางจะสวยน่าดูเลย~!"ซากุระเอ่ยปากชมเชารันทันทีที่โมโคน่าเว้นช่วง เพราะซากุระเหมือนกับองค์หญิงซากุระมาก ทำให้เขาถึงกับหน้าแดงไปในทันทีที่ซากุระยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ในพริบตานั้นเองมีสายตาถึง2คู่ที่จ้องมาทางพวกเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ทั้งเชารันที่เห็นท่าทางของเชารัน(?)แล้วเกิดอาการหึงขึ้นมา เช่นเดียวกับโทยะที่คิดว่ามีเจ้าเด็กนี่แค่คนเดียวก็พอแล้ว
วี้~~ และแน่นอน พ่วงท้ายมาด้วยเสียงของวิดีโอที่ทำงานตลอดเวลา เหอะๆ
หลังจากเมาท์กันเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยไปจนดึกมากแล้ว ตลอดเวลานั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทุกคนที่มาจากความเงอะงะของเชารัน ซึ่งเจ้าตัวไม่ได้รับผลกระทบมากนัก เพราะนั่นเป็นแค่ร่างโคลน แต่มันก็กระทบต่อจิตใจเขามาก เนื่องจากมันเป็นเป้าหมายใหญ่ๆในการเดินทางต่อของเขาทีเดียว ทำให้เขานึกย้อนกลับไป...
..."ฉันอยากจะพบพวกเขา..อีกตัวตนหนึ่งที่อยู่ข้างในตัวฉัน" เชารันกล่าวกับซากุระขณะที่พวกเขาอยู่บน'สถานะที่พิเศษ' ก่อนที่เชารันจะกล่าวต่อไป"เขายังมีชีวิติอยู่ ฉันรู้ว่าอีกตัวตนหนึ่งของฉันอยู่ข้างในนี้" คำพูดของเขาทำให้ซากุระนึกถึงคำพูดที่โคลนของเธอกล่าวออกมาก่อนจะหายไป'ตราบใดที่ความทรงจำของพวกเรายังคงอยู่..มันจะยังไม่สิ้นสุด'
"การที่จะทำให้คนตายหวนกลับมานั้น เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ...แต่ยังมีความเป็นไปได้ถ้าจะสร้างร่างกายใหม่ที่สามารถรองรับจิตวิญญาณได้" เชารันยังคงกล่าวต่อไป"ฉันสัญญาว่าจะกลับมา...นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องการที่จะออกเดินทาง เพื่อตามหาโลกที่จะสามารถทำให้มันเป็นจริง"...
เพราะนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้เชารันไม่สามารถข่มตาหลับลงได้เลย เขาจึงเดินออกมานอกที่พักเพื่อหวังจะดูดาวซักหน่อย แต่เขาก็ต้องพบกับคนอีกคนหนึ่งที่ท่าทางจะนอนไม่หลับเช่นกัน เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเอ่ยถามอย่าสุภาพ"ขอผมนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ?" เมื่อคนตรงหน้าหันมาเข้าก็เบิกตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกลับป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว "..เอาสิ"
ทั้งที่นั่งติดกันแค่เอื้อมมือ แต่กลับไม่มีฝ่ายใดเลยที่คิดจะทักอีกฝ่าย ทำให้ความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณนี้ไปเลยทีเดียว ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังฝ่าความเงียบขึ้นมา
"นาย..กำลังตามหาอะไรอยู่"
คำถามที่ไปจี้จุดของอีกฝ่ายเข้าพอดี ทำให้เขาตกใจมากทีเดียว"ค..คุณทราบหรอครับ?" ทำให้คู่สนทนาที่นอนอยู่ลุกขึ้นมานั่งแล้วหันมาตอบเขา"ไม่รู้หรอกนะ แต่เหมือนนายกำลังหาบางอย่างน่ะ ฉันก็อธิบายไม่ถูกหรอก" เชารันรู้สึกว่าคนตรงหน้านี้คล้ายกับท่านพ่อ..ไม่สิ ร่างโคลนของเขามาก ถึงจะดูใจร้อนไปหน่อย แต่เขาก็สามารถมองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง จนเหมือนจะอ่านใจได้เลยทีเดียว เชารันจึงเล่าทุกอย่างให้คนตรงหน้าฟัง
"อืม..เหมือนจะเคยได้ยินเรื่องการสร้างร่างขึ้นมาเหมือนกันนะ มันนานมากแล้วล่ะ ตั้งแต่สมัยที่ท่านพ่อของฉันยังอยู่"เชารันที่ได้ยินดังนั้น ก็เหมือนจะมีไฟแห่งความหวังลุกโชติช่วงขึ้นมาทันที นอกจากจะได้พบกับคนที่เหมือนกับคนในโลกของเขามากๆแล้ว ยังได้พบโอกาสที่จะทำให้ความปราถนาเป็นจริงอีก"พอจะจำได้มั้ยครับ ว่าคนคนนั้นเป็นใคร"เชารันถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นน้อยๆ ทำให้คนตอบอึกอักไปนิดหน่อยก่อนตอบคำถามของเขา"อะ..เอ่อ อย่างน้อยคนที่ทำได้ก็ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้วล่ะ แล้วรู้สึกว่าการสร้างร่างนี่ ต้องใช้พลังมหาศาลเลยทีเดียว.."คิ้วของทั้งสองขมวดขึ้นพร้อมกัน เนื่องจากความเครียด แล้วความลุ้นในคำพูดประโยคถัดมา ที่ทำให้คนฟังถึงกับเบิกตากว้าง
"..และแน่นอนว่า ต้องมีค่าตอบแทนมหาศาลเช่นกัน"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
สั้นไปมั้ยอ่ะคะ แบบว่ามันก็ตี1กว่าแล้ว ก็ง่วงเหมือนกัน;w; วันนี้ว่างๆค่ะ เลยมาลงให้ ความจริงลืมพล็อตเรื่องไปแล้ว แต่โชคดีที่พอย้อนไปอ่านแล้วยังนึกได้ ขอบคุณผู้อ่านที่ให้กำลังใจนะคะ ยกบทการเล่าเรื่องให้โมโคน่าไปเลยค่ะ><~
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"..หลังจากนั้นนะ พวกโมโคน่าก็ไปที่อาณาจักรเจดล่ะ เราได้ช่วยพวกเด็กๆด้วยนะ สุดยอดเลย เชารันก็ฉลาดมากๆเลย สั่งให้โมโคน่าเอาเกล็ดปลาเรืองแสงมาทำเป็นผงแล้วพ่นใส่รองเท้าของเจ้าหมอนั่น แล้วพอวิ่งไปไหนก็มีรอยเท้าตลอดทางเลยล่ะ"สิ่งมีชิวิตพิเศษ ไม่สามารถอธิบายต้นกำเนิดได้ มีรูปร่างเหมือนขนมมันจูสีขาวที่มีอัญมณีสีแดงบนหัวกำลังอธิบายเรื่องราวต่างๆอยู่ ซึ่งสิ่งมีชีวิตลึกลับนี้ได้บอกว่ามันมีชื่อว่า"โมโคน่า" แม้จะเล่าแบบโอ้อวดไปหน่อย แต่เป็นเพราะหลายๆสาเหตุทำให้เรื่องนี้น่าสนใจ ที่แม้กระทั่งโทยะยังสนใจฟัง
"ว้าว คุณเชารันสุดยอดไปเลยนะคะ ฉันก็อยากเห็นผงเรืองแสงเหมือนกันค่ะ ท่าทางจะสวยน่าดูเลย~!"ซากุระเอ่ยปากชมเชารันทันทีที่โมโคน่าเว้นช่วง เพราะซากุระเหมือนกับองค์หญิงซากุระมาก ทำให้เขาถึงกับหน้าแดงไปในทันทีที่ซากุระยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ในพริบตานั้นเองมีสายตาถึง2คู่ที่จ้องมาทางพวกเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ทั้งเชารันที่เห็นท่าทางของเชารัน(?)แล้วเกิดอาการหึงขึ้นมา เช่นเดียวกับโทยะที่คิดว่ามีเจ้าเด็กนี่แค่คนเดียวก็พอแล้ว
วี้~~ และแน่นอน พ่วงท้ายมาด้วยเสียงของวิดีโอที่ทำงานตลอดเวลา เหอะๆ
หลังจากเมาท์กันเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยไปจนดึกมากแล้ว ตลอดเวลานั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทุกคนที่มาจากความเงอะงะของเชารัน ซึ่งเจ้าตัวไม่ได้รับผลกระทบมากนัก เพราะนั่นเป็นแค่ร่างโคลน แต่มันก็กระทบต่อจิตใจเขามาก เนื่องจากมันเป็นเป้าหมายใหญ่ๆในการเดินทางต่อของเขาทีเดียว ทำให้เขานึกย้อนกลับไป...
..."ฉันอยากจะพบพวกเขา..อีกตัวตนหนึ่งที่อยู่ข้างในตัวฉัน" เชารันกล่าวกับซากุระขณะที่พวกเขาอยู่บน'สถานะที่พิเศษ' ก่อนที่เชารันจะกล่าวต่อไป"เขายังมีชีวิติอยู่ ฉันรู้ว่าอีกตัวตนหนึ่งของฉันอยู่ข้างในนี้" คำพูดของเขาทำให้ซากุระนึกถึงคำพูดที่โคลนของเธอกล่าวออกมาก่อนจะหายไป'ตราบใดที่ความทรงจำของพวกเรายังคงอยู่..มันจะยังไม่สิ้นสุด'
"การที่จะทำให้คนตายหวนกลับมานั้น เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ...แต่ยังมีความเป็นไปได้ถ้าจะสร้างร่างกายใหม่ที่สามารถรองรับจิตวิญญาณได้" เชารันยังคงกล่าวต่อไป"ฉันสัญญาว่าจะกลับมา...นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องการที่จะออกเดินทาง เพื่อตามหาโลกที่จะสามารถทำให้มันเป็นจริง"...
เพราะนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้เชารันไม่สามารถข่มตาหลับลงได้เลย เขาจึงเดินออกมานอกที่พักเพื่อหวังจะดูดาวซักหน่อย แต่เขาก็ต้องพบกับคนอีกคนหนึ่งที่ท่าทางจะนอนไม่หลับเช่นกัน เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเอ่ยถามอย่าสุภาพ"ขอผมนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ?" เมื่อคนตรงหน้าหันมาเข้าก็เบิกตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกลับป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว "..เอาสิ"
ทั้งที่นั่งติดกันแค่เอื้อมมือ แต่กลับไม่มีฝ่ายใดเลยที่คิดจะทักอีกฝ่าย ทำให้ความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณนี้ไปเลยทีเดียว ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังฝ่าความเงียบขึ้นมา
"นาย..กำลังตามหาอะไรอยู่"
คำถามที่ไปจี้จุดของอีกฝ่ายเข้าพอดี ทำให้เขาตกใจมากทีเดียว"ค..คุณทราบหรอครับ?" ทำให้คู่สนทนาที่นอนอยู่ลุกขึ้นมานั่งแล้วหันมาตอบเขา"ไม่รู้หรอกนะ แต่เหมือนนายกำลังหาบางอย่างน่ะ ฉันก็อธิบายไม่ถูกหรอก" เชารันรู้สึกว่าคนตรงหน้านี้คล้ายกับท่านพ่อ..ไม่สิ ร่างโคลนของเขามาก ถึงจะดูใจร้อนไปหน่อย แต่เขาก็สามารถมองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง จนเหมือนจะอ่านใจได้เลยทีเดียว เชารันจึงเล่าทุกอย่างให้คนตรงหน้าฟัง
"อืม..เหมือนจะเคยได้ยินเรื่องการสร้างร่างขึ้นมาเหมือนกันนะ มันนานมากแล้วล่ะ ตั้งแต่สมัยที่ท่านพ่อของฉันยังอยู่"เชารันที่ได้ยินดังนั้น ก็เหมือนจะมีไฟแห่งความหวังลุกโชติช่วงขึ้นมาทันที นอกจากจะได้พบกับคนที่เหมือนกับคนในโลกของเขามากๆแล้ว ยังได้พบโอกาสที่จะทำให้ความปราถนาเป็นจริงอีก"พอจะจำได้มั้ยครับ ว่าคนคนนั้นเป็นใคร"เชารันถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นน้อยๆ ทำให้คนตอบอึกอักไปนิดหน่อยก่อนตอบคำถามของเขา"อะ..เอ่อ อย่างน้อยคนที่ทำได้ก็ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้วล่ะ แล้วรู้สึกว่าการสร้างร่างนี่ ต้องใช้พลังมหาศาลเลยทีเดียว.."คิ้วของทั้งสองขมวดขึ้นพร้อมกัน เนื่องจากความเครียด แล้วความลุ้นในคำพูดประโยคถัดมา ที่ทำให้คนฟังถึงกับเบิกตากว้าง
"..และแน่นอนว่า ต้องมีค่าตอบแทนมหาศาลเช่นกัน"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
สั้นไปมั้ยอ่ะคะ แบบว่ามันก็ตี1กว่าแล้ว ก็ง่วงเหมือนกัน;w; วันนี้ว่างๆค่ะ เลยมาลงให้ ความจริงลืมพล็อตเรื่องไปแล้ว แต่โชคดีที่พอย้อนไปอ่านแล้วยังนึกได้ ขอบคุณผู้อ่านที่ให้กำลังใจนะคะ ยกบทการเล่าเรื่องให้โมโคน่าไปเลยค่ะ><~
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น