คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 [แก้ไขคำผิด]
“การเดินทางพรุ่งนี้ ระวังตัวด้วยนะครับ”
“หมายความว่ายังไงน่ะ เอเรียลคุง” เสียงใสถามกลับ ทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้าทำหน้าลำบากใจน้อยๆและตอบกลับมา “ผมไม่สามารถบอกอะไรได้มากกว่าจะมาเตือนคุณครับ เรื่องนี้ผมคิดว่าคุณซากุระก็ทราบดี”เด็กสาวพยักหน้าน้อยๆ “แต่ว่าฉันไม่เห็นอะไรเลยนี่ เอเรียลคุง” “ถ้ารอจนคุณซากุระเห็นได้นั้น ผมกลัวว่ามันจะสายเกินไป ผมเลยรีบมาเตือนคุณ อย่างน้อยโปรแกรมวันกลับบ้านของคุณคงต้องเลื่อนไปอีกยาวเลยล่ะครับ”ช่วงสุดท้ายเด็กหนุ่มพูดยิ้มๆอย่างผ่อนคลาย “ผมต้องไปแล้วนะครับคุณซากุระ นี่กำลังจะเช้าแล้ว” “เอ๋ เช้าแล้วหรอ...ทำไมเร็วจังเลย”เด็กสาวสงสัยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ากว่าเธอจะเริ่มฝันก็คงจะนานพอสมควร ทำให้รอยยิ้มแห้งๆปรากฎบนใบหน้า ก่อนที่เด็กสาวจะกล่าวคำอำลา “ขอบคุณนะ เอเรียลคุง”
“อือ...”เสียงครางดังมาจากร่างบางที่ทิ้งกายอยู่บนเตียง ร่างนั้นค่อยๆลืมตาแล้วลุกขึ้นช้าๆอย่างงัวเงีย เธอบิดขี้เกียจน้อยๆก่อนคว้านาฬิกามาดู ‘6โมง’เด็กสาวคิดในใจ ‘จะว่าไปความฝันเมื่อคืนนี้มันหมายถึงอะไรนะ’เธอคิดพลางเดินตรงไปทำกิจวัตรประจำวันให้เสร็จเรียบร้อย จึงเดินลงไปที่ชั้นล่าง
ติ๊ง ต่อง ติ๊ง ต่อง
เสียงกริ่งดังขึ้นสองครั้ง ซากุระจึงรีบวิ่งไปที่ประตูบ้านแล้วเปิดประตูออกมา ก็พบว่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอที่มาพร้อมบอดี้การ์ด2-3คน เด็กสาวผมสีม่วงอมดำตรงหน้ายิ้มและกล่าวอรุณสวัสดิ์กับเธอแล้วหันกลับไปทางบอดี้การ์ดข้างหลัง “ขอบคุณนะคะ”สาวชุดดำทั้งหลายโค้งหนึ่งครั้งก่อนจะเดินกลับไปที่รถ ซากุระจึงพาเพื่อนสาวของเธอมายังห้องรับแขก
“เอ๋ ซากุระจังจะใส่ชุดนี้ไปหรอคะ”เสียงหวานกล่าว พร้อมใช้สายตาสีม่วงอมน้ำเงินมองมาที่ชุดเอี๊ยมขาสั้นสีแดงที่ใส่ทับเสื้อสีขาวข้างในไว้ “อะ..อื้อ ทำไมหรอ โทโมโยะจัง?”ซากุระตอบอย่างตะกุกตะกัก เด็กสาวตรงหน้าเริ่มทำการค้นหาของบางอย่างในกระเป๋าใบใหญ่ของเธอ “ใส่ชุดนี้เถอะค่ะ ซากุระจัง”เธอพูดพลางโชว์ชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน ที่ชายกระโปรงมีลูกไม้สีขาวติดไว้ แขนเสื้อเป็นแบบแขนตุ๊กตา ชุดนี้ถูกออกแบบมาเรียบๆ แต่ก็ดูคลาสสิคไปอีกแบบ
ซากุระเดินออกจากห้องของเธอ ตอนนี้ทุกคนยกเว้น เชารันกับเหม่ยหลิงนั่งรวมกันอยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว หนึ่งในนั้นมี ‘โทโมโยะ’เพื่อนที่กำลังรอคอย ดูผลงานการตัดเย็บชิ้นล่าสุด มือบางของซากุระทั้งสองข้างยื่นออกมาเกาะประตูห้องนั่งเล่น ใบหน้าเริ่มโผล่มาทีละน้อยๆ แต่ก็ไม่สามารถพ้นสายตาเพื่อนสาวไปได้
“ว้าว ซากุระจังน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ”โทโมโยะเอ่ยพร้อมวิ่งเข้ามาตรวจความเรียบร้อยและชมความงานอย่างรวดเร็ว สายตาคนอื่นๆก็จับจ้องมาที่เธอ พร้อมกับความเห็นต่างๆ “อื้ม เหมาะมากเลย”ตุ๊กตาสีส้มชมเธอ รวมทั้งคุณพ่อและยูกิโตะด้วย “เหมาะมากเลย ซากุระ” “น่ารักจังเลย ซากุระจังดูเหมาะกับชุดนี้นะ”แล้วก็มาถึงความเห็นสุดท้าย ที่สามารถทำให้อารมณ์ของซากุระเดือดได้ในพริบตา “ยังไงก็เป็น สัตว์-ประ-หลาด! อยู่ดี”
“ติ๊ง ต่อง” ไม่นานนักเสียงกริ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง ซากุระรีบไปเปิดประตู และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ คนที่กดกริ่งก็คือ “เหม่ยหลิงจัง! เชารันคุง!”ร่างทั้งสองตรงหน้าส่งยิ้มมาให้ “สวัสดีคุณคิโนโมโตะ”เสียงที่ฟังดูแล้วเหมือนต้องการเย้ยหยันดังขึ้น ซากุระหันไปส่งยิ้มให้เธอ ซึ่งตอนนั้นโทโมโยะก็เดินออกมาพอดี ซากุระหันกลับมามองที่เชารัน ขณะที่โทโมโยะและเหม่ยหลิงเดินออกไปเงียบๆ
“สวัสดี ซากุระ”คำพูดที่ทำให้คนฟังตัวลอยนี้หลุดออกมาจากปากของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม เขาส่งสายตาและยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ซากุระ “ยินดีต้อนรับนะ เชารันคุง”เธอพูดอย่างดีใจพลางพาแขกเดินเข้ามาที่ห้องรับแขก เมื่อมาถึงเสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงที่แสดงออกถึงความไม่พอใจของหนุ่มผมดำที่มีดวงตาเฉียบคมราวกับสามารถมองทะลุทะลวงทุกอย่างได้ ใช่ เขาคือพี่ชายของซากุระ ‘โทยะ’
“เจ้าเด็กเมื่อวานซืน...”
มาตามรีเควสของคุณnochnoiค่ะ แหมๆ ดีใจจริงๆค่ะที่ยังมีคนสนใจ ต้องขอขอบคุณการสนับสนุนจากผู้อ่านทุกๆท่านค่ะ มีข้อติชมหรือให้ปรับปรุงแก้ไขประการใดบอกกันได้เลยนะคะ ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ ไว้ในใจผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ----------sakura
ความคิดเห็น