คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Chapter 25
Pink Bunny
-25-
‘มึไม่ไ้มีอะไรแน่นะ’
‘แน่สิวะ! มึเรียมไปเรียนไป’
ารถเถียระหว่าผมับไอ้ีมันยาวนานมารับ ผมบอมันว่าไม่มีอะไรไปแปแสนล้านรอบมัน็ยัถามย้ำแล้วย้ำอี นสุท้ายมัน็ยอมเลิถาม ไม่น่าเล้ยยยยย ไม่น่าปล่อยใหุ้วอนโฮมานอนในห้อไอ้ีเลย เป็นวามผิพลาอผมเอแหละ
ทุนเื่อผมใ่มั้ยรับว่าผมับุวอนโฮไม่มีอะไรมาว่านั้น?
เื่อผมนะ ็แ่...นอนอัน...แบบหลายๆืนที่อยู่ห้อผมเท่านั้นเอ ริริ
อ้อ ผมยอมืนีับุวอนโฮแล้วนะรับ เลยนอที่ผมเอาไปไว้ห้อไอ้ีลับมาอยู่หอพัแสนสบายอผมแล้ว ผมแ่อยาลอใโนะ ามรแ่วันเียวผม็ิถึุวอนโฮลอนไม่อยาเื่อัวเอเลยรับ ส่วนอนนี้็...
“น่ารัมั้ย?”
ผมเินนำุวอนโฮะที่เินเล่นในย่านาร้าแห่หนึ่ แล้ว็มีเสียอเาเรียผมา้าหลั ผมเลยหันไปมอเา็เห็น...
ุวอนโฮใส่ที่าผมหูระ่ายสีมพู!
อ่า... น่ารัเป็นบ้าเลย...
ผมเผลอยิ้มแบบหลใหลไป และูท่าว่าุวอนโฮะรู้ว่าผมรู้สึอบที่เาใส่หูระ่ายนี่แน่ๆ เาเลยเิน้าวเ้ามาหาผมนเรายืนใล้ันพอสมวร แล้วุวอนโฮ็หยิบที่าผมอีอันหนึ่มาาให้ผม้วย
เอ๊ะ?
แล้วอผมมันือหูอะไรอะ มอไม่ทัน มัวแ่หลน้าหน้าอยู่ อิอิ
“เอาอะไรมาาให้ผมรับเนี่ย” ผมถามเ้าัว
“หนอนสปริ”
ผมถลึาใสุ่วอนโฮทันที อะไรนะ?! ุ๊าหนอน?! เห็นผมเป็นัวหนอนหรือไ ิ!
ผมทำท่าะหยิบที่าผมออแุ่วอนโฮ็ับมือผมให้ัที่าผมไว้ที่เิม อ่า แ่นี้็ใเ้นไ้เลยนะเนี่ย
ึั ึั
“ล้อเล่นน่า หูหมา่าหา น่ารัะาย^^”
ู้ม!
มินฮยอระเบิัวเอภายในเสี้ยววินาที เรียรถู้ภัยมาเ็บศพผมไป้วยรับ ืออออ มันึ่ๆหน้าเลย เินนะเฟ้ย ><
“ฮ่าๆ นายหน้าแอีแล้วนะ” ุวอนโฮี้ที่แ้มผมสอ้าแล้วหัวเราะิั
ทำนอื่นเาเินนหน้าแแล้วยัมาำอีนะ เทพโฮอบ้านี่
“ไม่้อมาำผมเลยนะ แล้วทำไม้อให้ผมใส่หูหมา้วยล่ะ?”
ผมถามุวอนโฮ ผมไม่เ้าใว่าทำไมผม้อใส่หูหมา้วยล่ะ แ่ผมะใส่อะไร็น่ารัทั้นั้นแหละ~~~
“็... ไม่รู้สิ ันว่ามันเหมาะับนาย และนาย...”
ันว่ามันเหมาะับนาย และนาย็เหมาะับมัน แบบนี้ใ่มะที่ะพู? โธ่เอ้ย ถ้าั้นไม่้อเว้นวรร็ไ้น่ารู้หรอว่าะให้ผมมโนแล้วรอลุ้นใ่มะ ไม่ไ้แอ้มร้อ
“และนาย็...เหมาะับัน”
เหมือนโลทั้ใบหยุหมุน ผู้นที่เินไปมาหยุนิ่ มินฮยอำลัโนีบ มินฮยอำลัโนีบบบบบ ืนนี้ฝันีแน่ๆเลย หุหุ
แปะ
“พูอะไรออมาเนี่ยุวอนโฮ” ผมีเ้าที่แนอุวอนโฮเบาๆ แล้วหันหลัเินรไปอีทาหนึ่ มินฮยอเินรินะรับบบบบ
ุวอนโฮ็เินามมาอยู่้าๆผมเหมือนเิม เราสอนเินไปร้านนู้นร้านนี้ ไม่บ่อยนัหรอรับที่ะไ้มาเินเล่นับุวอนโฮโยที่ไม่มีอะไรมาั ไม่มีเรื่อให้ปวหัวอี ารเินเที่ยวใน่วเย็นแล้วยิ่มาับนที่ผมรู้สึีับเา มันยิ่ทวีวามสุึ้นไปอีเลยล่ะรับ
ไ้อมาเยอะแยะ ้อใ้ำว่าไ้อมารับ เพราะแปสิบเปอร์เ็น์ออที่หิ้วมาล้วนเป็นอฟรีที่เป็นวามสามารถอุวอนโฮทั้นั้นเลยรับ เ้าัวเล่นหว่านเสน่ห์แม่้าไปทั่ว แม่้า็ใอ่อนยอมให้ฟรีมาหม ถ้าร้านไหนมีนเ้าิวเยอะพอเห็นพวเราไ้ฟรีมอ้อนันาเียวเลยรับ
ไม่โนรุมสรัมอนออาร้าน็บุโแล้วอะริๆ
ผมวนุวอนโฮมาสวนสาธาระที่เิมรับ ลับมาย้อนวันวานที่เราเยุ๊บัน อ่ะไม่่ายยยยย ผมอบบรรยาาศที่นี่รับ มันสบายๆ เหมาะับารมานั่ผ่อนลาย และ็ออำลัายมาๆเลยรับ
“นายนั่อยู่นี่่อนนะ” พอเินมาถึม้านัุ่วอนโฮบอผม่อนะปลีัวไปอีทา อ้าว ไปไหนอะ? ลับมาบอ่อนไ้มั้ยว่าะไปไหน เิหลลาทานี่แย่เลยนะ
แ่่าเถอะเาไม่ใ่เ็ ถึะเป็นเทพทีู่ป้ำๆเป๋อๆ็เถอะ
“แๆ นั่นใ่นใน่าวหรือเปล่าน่ะ?”
“เออ ันว่าใ่แน่ๆ”
เห้ย...
นั่เล่นมือถือรออยู่สัพั ผมเริ่มไ้ยินเสียุบิบัอยู่ใล้ๆรับ เหล่าผู้หิ่าเม้าท์ำลันินทาผมอยู่ เลื่อนูในทวิเอร์ อื้อหืม ัเลย ่าวผมับฮยอวอนเริ่มมีนสนใมาึ้น มีทั้นที่สนับสนุนและนแอนี้
แ่เท่าทีู่...น่าะแอนี้เยอะว่านะ แ~~~
มินฮยอะโนสาวๆ่อนประเทศารรมมั้ยรับบ
“นั่นฮยอวอนนี่”
“ไหนเธอ ฮยอวอนมาริหรอ?”
“ันบอแล้วพวเา้อนัันมา”
“มาเทันลับๆแหเลย ฮยอวอนใส่หมวมาแบบนั้นน่ะ”
เอิ่ม ำนินทาเริ่มหนาหูมาึ้นเรื่อยๆแล้วรับ แ่เี๋ยว...ฮยอวอนมาริๆหรอ? อะไระบัเอินานั้น ไม่ใ่ม้า แฟนลับพวนั้นอาาฝา็ไ้...
“มินฮยอ”
เห? ไม่ใ่แล้วล่ะ...
ฮยอวอนมาอยู่รหน้าแล้วเรียื่อผม ัเน ัวริเสียริเลยรับท่านผู้อ่าน
“นะ นายมาทำอะไรที่นี่หรอ? บัเอิัเลยเนอะ แหะๆ”
ผมอึอัทัทายฮยอวอนไป ไม่ใ่อะไรรับ ลัวสายาแฟนลับที่แอบอยู่รอบๆมา ถ้าผมุยับฮยอวอนะมีแอนี้แฟนนไหนมาระาผมบมั้ยรับ ไ้โปรอย่าทำ~~
“ันอุย้วยหน่อย”
ฮยอวอนพูับผม้วยสีหน้าและน้ำเสียที่ริัอย่าประหลา เหมือนอนที่เราอยู่รอึนั่นเลย นายเป็นอะไรอีแล้วนะ...
“ถ้าั้นเราไป...”
หมับ
ผมทำทีะพาฮยอวอนเินไปุยทาอื่นเพราะอนนี้อยู่รนี้ไม่น่าะปลอภัยแล้ว ถ้าไปุยในที่ลับาแฟนลับมาว่านี้น่าะีว่านา แ่ฮยอวอนูะไม่เห็น้วยับผม เาับ้อมือผมให้หันมาเผิหน้าับเารๆ
“นายยัไม่ไ้อบันเลย...ลันเป็นมาว่านั้น...ไ้มั้ย?”
อ่า...ำถามเิมเลย้วย ยัไีล่ะ ะอบไป็ลัวฮยอวอนะเลิุยับผมไปเลย แล้ววามเป็นเพื่อนมันะหายไปมั้ยอะ
“ฮะๆ อ๋อ เป็นพี่น้อท้อเียวันใ่ม้า
ถ้ามาว่าเพื่อนแบบนั้นไม่ไ้หรอน้า แหะๆ”
“ันริันะ...”
ผมเล่นมุที่ไม่ฮาลบเลื่อน แ่ฮยอวอนไม่ฮาับผมแล้วล่ะ อยาทำให้บรรยาาศมันผ่อนลาย แ่ผมนี่สิะ Cry แล้ว่า
“เอ่อ...” ผมไ้แ่อ้ำอึ้ ผมไม่รู้ะบอฮยอวอนยัไริๆ
“ันไ้แ่แอบามนาย... ทุรั้ที่นายไปไหนับเา ันะแอบามนายไปเสมอ...”
...เรื่อริหรอเนี่ย นี่เา...อบผมนานั้นเลยหรอ
“ันทำอะไรไม่ไ้เลย ไ้แ่มอพวนายมีวามสุอยู่ลอ มัน็ีที่ันไ้มีเวลาอยู่ับนายบ้า แ่...”
เหมือนฮยอวอนเริ่มน้ำาลอ ผมแอบเห็น..แววาทีู่สิ้นหวัอเา เาะร้อไห้อะ อย่ามาเสียใเพราะผมไ้มั้ยยย ปิผมหัอนอื่นมาผมไม่เยรู้สึ แ่ับฮยอวอน...ผมไม่อยาทำให้เาเ็บปวเลย
“บาอย่าที่เาไ้รับานาย...ัน็ไม่เยไ้รับมันเลย...” ฮยอวอน้าวเ้ามาใล้ผมอี้าวหนึ่่อนเอ่ย่อ “นายบอันไ้มั้ย...ว่าันเป็นมาว่าเพื่อนไ้รึเปล่า?”
ฮยอวอนพยายามปปิแววาที่ลอไป้วยน้ำใสๆ ที่พร้อมะเอ่อล้นออมาหาำอบาปาอมินฮยอไม่เป็นอย่าที่เาหวั
มินฮยอไ้้มหน้า หันมามอทาเาบ้าแ่็ไม่ไ้พูอะไร มินฮยออ้ำอึ้ับำถามที่ฮยอวอนเอ็รู้ว่ามันอาะ้ำาที่เาถามไม่เลิเสียที แ่ในเมื่อเายัไม่ไ้รับำอบาอีฝ่าย เา็อยาะถามนว่าอีฝ่ายะยอมอบ
“นาย..อย่าร้อไห้นะฮยอวอน ันไม่อบเห็นนร้อไห้เลย”
มินฮยอยื่นมือมาับที่แน้าหนึ่อฮยอวอนพลาพูเป็นเิปลอบโยน แ่อนนี้ฮยอวอนไม่ไ้อยาไ้ำปลอบโยน เาอยาไ้ำอบ พลันสายาอเาเหลือบไปเห็นใรอีนที่ำลัเินมาทามินฮยอ ในเมื่อมินฮยอไม่ยอมอบ...
เา็อพิสูน์เอเลยแล้วัน!
“อื้อ!”
ฮยอวอนประบปาเ้าับปาอมินฮยอที่ไม่ยอมให้ำอบใๆับเา มินฮยอเบิาโพลเพราะใับารระทำอนรหน้า ทำไมฮยอวอนถึบ้าบิ่นนานี้ ไม่แร์สายาแฟนลับที่ยืนแอบอยู่รอบๆบ้าหรือไ?
วอนโฮเห็นฮยอวอนั้แ่ไลแล้วึรีบเินมา แ่เมื่อเห็นร่าบาถูอีฝ่ายูบแบบนั้น นมปัในมือที่ื้อมาะมานั่ินับมินฮยอสอนถูปล่อยลพื้นอย่าไม่สนใไยี วอนโฮรีบวิ่มาระาอเสื้อฮยอวอนออห่ามินฮยอแล้วใ้ำปั้นัเ้าที่หน้าอฮยอวอนอย่าั
ผลัวะ!
“ทำบ้าอะไรวะ?!!”
วอนโฮหัวเสียสุๆ
เหุาร์เิึ้นท่ามลาผู้นำนวนมาทั้แฟนลับฮยอวอนและนทั่วไป่ายืนมอันอย่าื่นระหน
มินฮยอไ้สิหลัาอึ้ไปเมื่อรู่ ่อนะเ้าพยุฮยอวอนึ้นนั่ เห็นเลือิบที่ปาอฮยอวอน วอนโฮ่อยเาไปแรมา หมัเียวทำฮยอวอนปาแนานี้
“ุทำอะไรอุรับ! ทำไม่อยเาแรแบบนี้?!!”
“เมื่อี้มันทำอะไรนาย ลืมไปแล้วหรือไ?”
มินฮยอทำหน้านิ่วใส่แล้วหันมาพยุให้ฮยอวอนลุึ้น แฟนลับที่ยืนอยู่ไม่ไลนั็เ้ามาพยุร่าอฮยอวอน้วยพลาบอให้มินฮยอปล่อยฮยอวอน ่อนที่พวเาะพาฮยอวอนเินออาสวนสาธาระไป ทุนเริ่มละวามสนใาเหุาร์เมื่อรู่ เริ่มเินันามปิ เหลือแ่เพียวอนโฮและมินฮยอที่ยืนนิ่เียบไม่พูอะไร
“ห่วมันมาใ่มั้ย...นั่นไม่ใ่รั้แรที่นายับมันูบันสินะ...”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือฟาเ้าที่หน้าอวอนโฮ ถึมันะไม่เ็มแรอมินฮยอเสียทีเียวแ่็ทำให้นโนรู้สึาไ้เหมือนัน
“อย่ามาพูมั่วๆนะรับ! ผมแ่ไม่อยาใหุ้ทำแบบนั้น แล้วเมื่อี้ ...”
“พอเถอะ!! ันเ้าใแล้ว! ว่าันมันไม่มีวามสำัับนาย หมอนั่น่าหาที่นายเป็นห่ว ไม่ใ่ัน!” วอนโฮพูพลาำหมัแน่น แล้วเอ่ย่อ “เลิโหัวเอเถอะมินฮยอ...นายน่ะไม่เยรู้สึีับันมาว่าที่นายรู้สึีับฮยอวอนหรอ!”
เปาะ!
ว่าบวอนโฮ็หยิบที่าผมหูระ่ายาบนหัวมาหัรึ่ไม่เหลือสภาพเิม ่อนะเินหันหลัไปอีทาหนึ่ที่ไม่ใ่ทาลับหอพัอมินฮยอ แ่เาอยาเินไปเรื่อยๆ เาทั้โรธทั้เสียใ ทำไมทุอย่า้อพัลแบบนี้
ทำไมทุอย่า้อพัลเพราะหมอนั่น?!!
ทำไมล่ะ?!!
วอนโฮเินมานรู้สึว่าร่าายเริ่มเพลียึเ้ามาในร้านเบเอรี่ MonBaby ที่ำลัะปิร้านพอี เาเอ็ไม่ไ้สนใหรอว่าร้านปิหรือเปล่า แ่อยาเ้ามานั่สบสิอารม์แล้ว็พัเหนื่อยเท่านั้น
“ุวอนโฮใ่มั้ยะ?”
หือ? วอนโฮเยหน้าึ้นมาาที่เมื่อรู่ฟุบลับโ๊ะอยู่ ็เห็นใบหน้าอผู้หิที่เาเยเอเมื่อไม่ี่วัน่อน
“นา..ยอน?”
“ใ่แล้วๆ นายอนเอ^^”
นายอนหรอ? ทำไมถึมาอยู่ร้านเบเอรี่เวลานี้ล่ะเนี่ย แปลริ เาิว่าในร้านไม่มีใรแล้วะอี สัพั็มีพี่พนัานทีุ่้นเยับมินฮยอเินออมาาห้อ้าหลัร้าน
“อ้าว เธอรู้ัเพื่อนอมินฮยอ้วยหรอ?” พนัานสาวเอ่ยถามนายอน
“เยเอันน่ะ่ะ”
“อ่อ” พนัานสาวอบรับ แล้วหันไปหาวอนโฮที่ทำหน้าหอยเสมอไป้านอร้านอยู่ “แล้วทำไมุมาอนร้านปิแบบนี้ล่ะะ มินฮยอไปไหน?”
พี่พนัานเอ่ยถามถึนที่ทำให้เา้อเินมาอยู่ที่นี่ ะให้อบว่ายัไล่ะ ทะเลาะันหรอ? หรือหลทาี? เห้อ ไม่อบีว่า
“ไม่รู้รับ ผมแยาเามา” วอนโฮอบไปส่ๆ
“แ่พี่้อปิร้านแล้วนะะ นายอน” พี่พนัานย้ำวอนโฮอีทีแล้วหันไปเรียนายอน “เธอพัอยู่หอเียวับมินฮยอไม่ใ่หรอ พาเาลับทีสิ”
“อ๋อ ไ้เลย่ะพี่ฮโยมิน” นายอนรับำพี่พนัานที่ถูเรียว่าฮโยมิน
นี่ที่เาไล่นายอนให้ย้ายหอไป สุท้ายเธอ็ไม่ไ้ย้าย แ่ลับอยู่ที่หอพัเียวับมินฮยออย่าเิมหรอ?
Writer Talk:
ใริ็ไม่อยาราม่าเลยนะะ อนที่แล้ว็ราม่าไปนินึ อนนี้ใส่มาอีแล้ว ฮ่าๆ
เรื่อมันพาไป่าาาา อย่าว่าไรท์นะ อิอิ
แล้วอย่านี้เรื่อราวระหว่าเทพโฮอับมินฮยอะเป็นยัไ่อ
เมื่อไหร่ันที่มินฮยอะยอมปิเสธฮยอวอนและมั่นใว่ารัวอนโฮเสียที
#อย่าลืม่ะ! เม้นไว้เยอะ ให้ำลัใไรท์และัวละร้วยน้า ถ้าไม่็ ให้ำลัใัวละรอย่าเียว็่ะ^^
##อี 5 อนเท่านั้นะบแล้วนะะ!! TT
ความคิดเห็น