คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 22
Pink Bunny
-22-
โรม!
“ะย้ายไปอยู่ที่ไหน็เินะะ ที่นี่ไม่้อนรับ่ะ!”
เสียระแทระทั้นอป้าฮโยรินำลัับไล่ผู้หิที่ผมอยู่ร่วมห้อเมื่อืนนี้โยที่ไม่มีมินฮยอ
ป้าแอย่าโหเลยรับยิ่ว่ามินฮยออี เ็บ้าวออนายอนที่เธอเอาออมา้านออีรอบแล้วัารโยนออนอห้อแบบไม่ไยี โยนแรนิที่ว่าห้อ้าๆแอบเปิประูออมาูเลยล่ะรับ สสารเธอนิๆเหมือนันนะ แ่็...
เถียอะไรป้าไม่ไ้ล่ะรับ
“ุเป็นบ้าหรอะ ันเป็นเพื่อนอมินฮยอ! ุน่ะเป็นใระ?! อยู่ๆมาโผล่ในห้อแล้ว็มาไล่ันออแบบนี้!!”
นายอนโมโหไม่น้อยเลยรับ
“ันเป็นพี่สาวอโฮ...เอ้ย วอนโฮ !! ันไม่อบเธอันมีสิทธิไล่เธอ!”
อ่านะ...นี่ป้าโอายุัวเอไปไลมาเลยนะ ป้าหลอเธอว่าเป็นพี่สาวผมเลยหรอ? ผมสะิป้าฮโยรินแล้วมอ้วยสายาเป็นเิถามว่า ‘ทำไมป้าไปบอเาแบบนั้น’ แ่ผม็ไ้รับสายาที่...โห โหมา น่าะ่าผมไ้ ผมเลยหลบาแล้วถอยออมา
านนี้... วอนโฮะไม่ยุ่รับ
“ิ!
ันะไปบอมินฮยอว่าุเป็นใร็ไม่รู้มาอยู่ห้อเา ฮึ่ย!”
ว่าบ นายอน็สะบัผมแล้วเินุ่มๆาไป ท่าทาโมโหเอาารอยู่ เวลาผู้หิทะเลาะันนี่น่าลัวะมัเลยเฮะ
ป้าบ!
“โอ้ย ป้า!” ป้าหมั่นเี้ยวอะไรผมไม่รู้ีแนผมะแร โมโหอะไรผมล่ะเนี่ยยยยย
“ไม่้อมาร้อเลย่ะ แ่ไล่ผู้หิแ่นี้ทำไม่ไ้นะะ!”
ผมหลบาพลาลูบแนที่โนป้าฮโยรินฟาปอยๆ อะไรัน...ผม็แ่ิว่ามันึแล้วไม่น่าะมีที่พัเลยให้เธอพั่อนืนนึ แ่ืนเียวเอนะ...
“แล้วทำไมป้า้อโหนานั้นเล่า บอเาีๆ็ไ้มั้รับ”
“โธ่ ุโฮอ๊า~ ผู้หิเนี่ย็น่าลัวเหมือนูพิษนั่นล่ะ่ะโยเพาะนายอนเมื่อี้น่ะ ไม่วรอยู่ับุโฮอามลำพัเลยนะะ! ัแบบโหแหละ่ะีแล้ว!”
ผู้หิน่าลัวนานั้นเลยหรอรับป้า? ผมว่าอย่าป้าฮโยรินเนี่ยแหละที่เรียว่าน่าลัว ูอนนี้สิแทบะพ่นไฟเผาผมให้เป็นุนแล้ว
“โอเรับ โอเ เอ้อแล้ว....” ผมำยอมเื่อป้าฮโยรินแล้ว็นึถึสิ่ที่ป้าพูับผมเมื่อืน “ที่ป้าบอะสานวามรัเนี่ย...”
“อ้อ เรื่อนั้นน่ะหรอะ!” ป้าเปลี่ยนสีหน้าไวมารับ
าอนแรที่ป้าเินๆัระเบียบรอบเียนอน็รีบริ่มาลาผมนั่ที่โฟาทันที
“ิันแ่ะอยแนะุโฮอ่ะว่าวรทำยัไ แล้ว็ะอยันนายอนให้ เื่อไ้ว่ารายนั้นไม่น่าะยอมหยุ่ายๆ”
ป้าฮโยรินูริัับเรื่ออผมับมินฮยอเหลือเินนะรับ แปลใเหมือนันทำไมป้าถึเียร์ู่ผมับมินฮยอนั
“ฟัิันนะะ …”
[Minhyuk]
ริ๊ ริ๊!!
โอยยยย ทำไมเสียนาฬิาปลุไอ้ีมันัหนวหูนานี้วะเนี่ยยยย
ปั
มือยาวๆอผมัารปันาฬิาอมันลพื้นไปเรียบร้อย แน่นิ่ไปแล้วมั้ หลับ่อ...
“ไอ้มินฮยอ!!!!!!”
โอ้โห! สะุ้เลยรับ เสียมันะโนใส่หูผมยิ่ว่านาฬิาปลุที่หัวเียะอี
“มึนี่มันริๆเลย นาฬิาูพัเลยเนี่ย!" อ่าว บอูทำไม? อมึไม่ใ่อู
“ฮ้าวววว แล้วไวะ?” ผมหาวหวอแล้วอบไอ้ี
“เออ ่านาฬิา่อน แ่มึะไปเรียนมั้ย? ูั้ปลุไว้ 10 โมเ้า”
“ฮะ?”
ที่’ฮะ’ นี่ไม่ใ่อะไรนะรับ ำลัิว่าัวเอมีเรียนี่โม... อ่อมีเรียนบ่าย ไม่เป็นไรทันอยู่ เพราะั้น...หลับ่อ
พรื!
ผมะล้มัวนอนอีรอบมือไอ้ี็ึผมึ้นมาะั้น ไอ้นี่ทำไม้อมาัวามสุารนอนอเพื่อน้วยว้า
“ไอ้มิน! ไปอาบน้ำ วันนี้มีธุระอย่าอื่น้วย”
“ธุระอะไรอมึวะ?” เป็นธุระอมันนเียวรึเปล่า ไม่น่าเี่ยวับผมนะ
“เออ ไปอาบน้ำ่อน”
ไป็ไปรับ ผมยอมลุามที่มันสั่้วยสภาพัวเียๆ มัน็สายแล้วแหละรับ แ่เมื่อืนผมนอนไม่หลับเลยถึีสาม ไม่รู้ทำไมเป็นนานี้ ็เยมานอนห้อไอ้ีนะรับปิ็หลับสบายลอแ่ทำไมราวนี้ถึนอนไม่หลับ็ไม่รู้
นี่ไม่ใ่ว่า...
ผมิถึ...’เา’ ใ่มั้ยรับ?
มหาวิทยาลัย A
ธุระอไอ้ี ... พอมาถึมหา’ลัย ผมอยาะระโถีบมันเหลือเิน มันปลุให้ผมไปอาบน้ำให้รีบมาับมันแล้วูธุระอมันสิรับ ไอ้ีเอ้ย!
“ผมไม่ไ้เอพี่เลย วันนี้ผมว่าเลยมาหาพี่ที่นี่”
ำพูนี่ือำพูอเ็น้อยหอยสั์อไอ้ีรับ นั่นือเหุผลที่มันเร่ผมมาและเป็นเหุผลที่ผมอยาถีบไอ้ี มาเร่ผม้วยเหุผลไร้สาระไม่พอยันั่สวีทัน่อหน้า่อานโสอย่าผมอี ฮึ่มมมมม
“พี่็ไม่่อยว่า ไม่มีเวลานัเราไม่เที่ยวเหมือนัน แล้ว็...ั้แ่พี่ยอนู...”
เหมือนมันะพูเรื่อพี่ยอนูทำผมใสลาย ผมเลยหันวับมอแรใส่มันทันที มึไม่้อรื้อฟื้นเลยนะไอ้ีู้ำใ ้ำใรที่นน่ารัอย่าูโนเาหัอ โอยย
ผมัทนเ็ยุนับไอ้ีไม่ไหวเลยัสินใลุเินหนีามัน
อยาสวีทัน็เิามสบายเถอะูไปหาอะไรินีว่า นั่ิน้าวสบายใว่าเยอะ
“เี๋ยว มึไปไหนเนี่ย?” ยัอุส่าห์หันมาถาม
“ไปหาอะไรลท้อ มึอยู่นี่แหละ” ผมบอแบบเ็ๆ
“เออๆ ั้นเอันในลาส”
ผมพยัหน้า แล้วเินสอมือล้วระเป๋าสอเท้าถอยออมา อะไม่่ายยยย (ยัมีเล่นมุแป้ๆ ราบออภัยรับ)
ื้อิมบับมานั่ินอยู่ที่โ๊ะนเียว ับอาาศเย็นๆ ลมหนาวพัผ่านเหมาะับนเหาอย่าผมริๆเลยนะรับ...
........
อยู่ๆในหัว็แวบภาพอใรนหนึ่ึ้นมา ทำไมผม้อนึถึเาล่ะ นี่เาไม่ิะามมา้อผมเลยหรอมอ้ายมอวา็ไม่เห็นะมีวี่แววอนที่ผมนึถึเลยสันิ ะหยิบมือถือมาูวามเลื่อนไหว็ลืมไปว่าเาไม่มี ถึมี็ไม่น่าเล่นเป็นหรอมั้ ริๆผมะแนะให้เาหามาใ้็ไ้แ่เพราะเาัวิับผมเือบลอมันแทบไม่้อใ้เลยล่ะรับ ะมี็แ่...
ใ่! โทรศัพท์ในห้อพัไ!
เอ๊ะ... แ่เราโรธเาอยู่นะ ะโทรไปหาเาทำไมล่ะ? ไม่ๆๆๆๆ ไม่มีทา เา้อมา้อผมสิ
“อนั่้วยนนะ”
เอ๊ะ
เสียนี้เหมือนุวอนโฮเลยนี่!
ผมรู้สึว่ามันเป็นเสียุวอนโฮแน่ๆ แ่ทันทีที่ผมเยหน้าึ้นมอ้นเสียที่พูับผมเมื่อี้...
ฮยอวอน...
ไม่ใุ่วอนโฮหรอหรอ? แ่เสียเมื่อี้ผมฟัเหมือนุวอนโฮริๆนะ
“ทำไมมานั่นเียวล่ะ ันเห็นีฮยอนอยู่รนู้นไม่นั่ับีฮยอนหรอ?”
พูถึไอ้ีแล้วอยาเปิโหมหน้าเนือยึ้นมาเลย เอือมระอานมีแฟน~~~ ปล่อยมันไป อย่าที่เป็นนนนน
“ไม่ล่ะ มันมีนนั่้วยอยู่แล้ว”
“อ่อๆ เ็นนั้นน่ะหรอ?”
“อืมใ่ เบื่อพวมีแฟน เวลาอยู่้วยันัน็เป็นแ่นนอ เฮ้อ”
“็ไม่ลอมีบ้าล่ะ”
เอ๋? าที่้มหน้าีบิมบับอยู่ทำเอาผม้อเยหน้าึ้นมาเลย ำพูที่ออาปาฮยอวอนพร้อมสายาแพรวพราวแปลๆ ปิฮยอวอนเยพูแบบนี้ะที่ไหนล่ะ ยิ่ับผม้วยยิ่ไม่เย ะว่าไป็แ่พูว่าให้ลอมีูบ้า...ไม่น่าะมีนัยแฝะหน่อย...
“เอ่อ ันพูเล่นนะ ัน้อไปเรียนละอนเย็นเอันนะ^^;” ฮยอวอนรีบพูหลัาเห็นหน้าอึ้ๆอผม่อนะเินไปึเรียน
ามรเลยนะ ผมสัเฮยอวอนมาหลายรั้แล้วล่ะรับ ไม่ใ่แ่รั้นี้ที่ผมรู้สึิมานะแ่ทุรั้ที่ผมอยู่ับฮยอวอนสอน ผมรู้มาลอว่าเาอบผมแน่ๆรู้มาั้แ่อนที่เอเาที่ร้านเบเอรี่แล้วมีุวอนโฮอยู่้วย
แ่ผมพยายามไม่ิอะไรับเา เพราะอนนั้นผมอบพี่ยอนูไรับ แ่อนนี้...ผมไม่่อยแน่ใเลยริๆว่าผมอบใรันแน่ สร้อยที่ฮยอวอนื้อให้ ผมพิัวลอไม่รู้ทำไมเหมือนันมันรู้สึอยาพไป้วยแ่ไม่ล้าใส่เพราะลัวุวอนโฮะเห็น...
ผมไม่ไ้บอว่าผมไปิน้าวับฮยอวอน่อนที่ผมะมาหาุวอนโฮที่ห้อ ผมไม่ไ้บอว่าฮยอวอนื้อสร้อยมาให้ ุ๊าห้อยระเป๋านั่น ฮยอวอน็เยถามผมรับผมเอ็ไม่ล้าบอรๆเหมือนัน
ไม่ไ้แล้วแบบนี้...
ผมะเป็นนโลเลแบบนี้ไม่ไ้!
05.00 P.M.
ห้อ 508
ไม่ไ้อยาะลับห้อหรอนะรับ แ่มาเอาแฟลไร์ฟที่เ็บ้อมูลโปรเ็์เยๆ ้อรีบหาหน่อยเพราะฮยอวอนอรถรออยู่หน้าหอ อนแระวนีฮยอนมา้วยรับแ่วันนี้ไอ้ีไ้ไปเที่ยวับายุนสมใ มันเลยโยนให้ผมมาับฮยอวอน เป็นภาระเามั้ยล่ะ
แร๊
ผมแะีย์าร์แล้วเปิประูห้อเ้ามา
แอบโล่ใเลยรับทีุ่วอนโฮไม่อยู่ ไม่ใ่ไม่อยาเอนะรับ
แ่ไม่ล้าสบาอนนี้่ะ
ผมเินหาแฟลไร์ฟที่ไม่รู้ว่าัวเอเอาไว้ที่ไหน ือไม่ไ้แะานมาเป็นเวลาหนึ่สัปาห์แล้วรับ านะส่เือนหน้า ไฟลน้นมารับอนนี้
แร๊
หือ?
เสียเหมือนนล็อประู ผมละวามสนใาลิ้นัโ๊ะแล้วหันไปมอทาประูห้อที่อนนี้ร่าสูอย่าุวอนโฮยืนเ๊หน้านิ่อยู่
อารม์ไหนวะ บอมินฮยอที~~
“ทำไมถึลับมาล่ะ” ยิำถามะ่อนเลยเฮะ
“ผมแ่...มาหาแฟลไร์ฟ มันมีานที่ผม้อทำส่อาารย์”
“ฮะ? แฟล ... าย?”
ะมาทำลอะไรอนนี้เนี่ยุวอนโฮ ลืมไปภาษาทับศัพท์ุวอนโฮไม่่อยรู้เรื่อ แ่อนนี้็ไม่ใ่เรื่อ้อมาอธิบายเนอะ ผมเลยหันลับมาหาแฟลไรฟ์อผม่อ
อ๊ะ เอแล้ว!
ฟึบ
อ้าวเห้ย! มีมือาวๆหยิบไปามืออผมะอย่านั้น หันไป็เอไอ้ัวารป่วนประสาทเลยรับ ุวอนโฮ!!
“เอามานะรับ มันสำัับผม ไม่ใ่อเล่นนะ” ผมพูับเา้วยเสียริั
“ไม่ให้ นว่า...”
นว่าอะไร?
พรึบ
ู่ๆ ุวอนโฮ็ึัวผมเ้าไปอ อแน่นพอสมวรมันทำให้ผมรับรู้ถึล้ามอแน่นๆอเาเลยรับ ่อมหื่นอมินฮยอะำเริบมั้ยร้าบบบบ
ฟึบ
ยิ่ผมะันัวออุวอนโฮ็รวบัวผมแน่นมาึ้นอีแถมราวนี้ยัยื่นหน้าเ้ามาใล้ผมมาๆ้วย ไม่ไหวแล้วนะ มินฮยอะถูหลอมเหลวแล้วนะฮะ
“ันะไม่ืนออนาย นว่านายะให้ัน...”
ให้อะไร? พูมาเร็วๆสิโว้ยยยย ลุ้นนใเ้นโรมรามร่าายเริ่มอบสนอรุนแรแล้วเนี่ย!
“ูบนาย...”
อะ... อะไรนะ... ูบ...
ูบหรอ?!!
ื้อออ
ผมพยายามันัวออาอ้อมแนหนาๆอุวอนโฮแ่เหมือนออแรไป็เปล่าประโยน์
้วยำลัแนอเาไม่มีทีท่าว่าผมะหลุาอ้อมอนี้ไปไ้เลยสันิ
“อย่ามาเล่นอะไรบ้าๆ ปล่อยผมแล้วเอาแฟลไร์ฟผมืนมา! อื้อ..”
ผมพยายามบอุวอนโฮอีรอบแ่มันไร้ประโยน์ เาไม่สนใำพูที่ผมพยายาม้านแล้วลับประทับริมฝีปาที่ปาอผม ารระทำอนแรเหมือนเาอยาแล้ผม แู่บที่ลมามันแผ่วเบาเหมือนอยาบอวามรู้สึอะไรบาอย่า าที่ผมำมือแน่นพยายาม้านเา็ลายเป็นลายลหมทุอย่า
เหมือนผมปล่อยให้ารระทำอผมเป็นไปามวามรู้สึที่มี
อนนี้ไม่ใ่แุ่วอนโฮที่อผมเบาๆมืออผม็โอบอร่าอุวอนโฮไว้้วยเ่นัน
ุวอนโฮเริ่มรู้ว่าผมอบรับารูบอเาใน่วที่ริมฝีปาผมแยาันนิหน่อยมันทำให้ปลายลิ้นอเราสัมผัสัน
ผมบรรยายวามรู้สึไม่ถูเลยริๆ ไม่รู้ว่าะหารสูบอันหอมหวานนี้าใรไ้อี
เราูบันนานพอสมวร นานนผมลืมไปเลยว่าผมลับมาที่ห้อทำไม ผมไม่ไ้ะมาูบับุวอนโฮนะ ผมแ่ะมาเอาแฟลไร์ฟ แล้วทำไมมาใอ่อนเลิ้มไปับารระทำอเาไ้ล่ะเนี่ยยยยย ผม้อหยุ่อนละ ไม่ั้นมันะนานเินไป
“อื้อ
พอ... ่อนรับ”
ผมผละูบาุวอนโฮใ้มือสอ้าันัวเาออ ่อนะหยิบแฟลไรฟ์ทีุ่วอนโฮน่าะวาไว้อนที่.... เอ่อ เรา... ูบัน มั้รับบ
“อะ อืม...”
ุวอนโฮอบมาสั้นๆ พอผมเหลือบมอที่เาอีทีบอามรว่าอนูบันไม่รู้เลยว่า...เาะปลระุมเสื้ออัวเอไปเยอะนานั้น! นี่ถ้าไม่นึถึานนะมินฮยอ
เป็นเมียุวอนโฮไปแล้วล่ะานนี้
ะเสียายีมั้ยเนี่ย อิอิ
เห้ยยย ไม่ใ่ี้~~~~
เี๋ยวนะ ...เพิ่สัเว่าระเป๋าหรืออสัิ้นอนายอนไม่มีเหลือในห้อผมเลย นี่ยัยนั่นออไปแล้วริๆหรอ?
“เอ่อ นายอนไปแล้วหรอรับ?” ผมถาม
“ใ่ เมื่อเ้านี้ป้าฮโยรินเป็นน่วยบอให้เธอย้ายไป”
อ่อ ยายนนั้นนี่เอที่่วยให้นายอนออไป นี่ถ้าไม่มียายฮโยรินที่ว่านั่นมา่วย ็ไม่ิะไล่เาใ่มะ?!
“หรอ ั้นผมไปนะ”
ผมเ็บ้าวอเสร็แล้ว็ไม่รู้ะอยู่ทำไม ยิ่บอว่ามีนอื่นมา่วยไล่ยัยนายอน็รู้สึหุหิ ลับไปอยู่ห้อีฮยอนหลายๆวันให้เาเหาไปเนี่ยแหละีแล้ว!
“ไม่ไป...ไม่ไ้หรอ ..ันรู้นะว่าใรรอนายอยู่หน้าหอพั”
Writer Talk:
ว้าวววว ไม่รู้ว่าอนนี้ะทำให้รีเอร์นในไหนอิน ฟินไปันบ้านะะ
าาร้ออุวอนโฮ็หนัหน่วใ่เล่นเหมือนัน แถมยัพูอ้อนมินฮยอปิท้ายอี
ื้ออออ เอาใ่วยใรอยู่ อบอนนี้เม้นไว้เลยน้าา รออ่านๆ^^
อบุรีเอร์ที่ิามมาลอนะะ Chu~~
ความคิดเห็น