คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 17
Pink Bunny
-17-
อะไรือารที่ฮยอวอนมาเอร์ไพรส์ผม โยารื้ออวัมาให้พร้อมับลูโป่ที่น่าะเียนว่า ‘MINHUKDAY’ บอเลยว่าเห็นล่ออวันี่ผมถึับาวาวเลยล่ะรับ ็ไม่ให้าวาวไ้ไ นั่นมันรอเท้าสุแพที่ผมอยาไ้เลยนะ!
ผมระพริบาปริบๆ
มอฮยอวอนสลับับล่อรอเท้าในมือฮยอวอน นหน้าาฮยอวอนแทบะลายเป็นล่อนั่นไปแล้ววววว
เอ่อ ไม่ใ่ๆ
“นะ...นาย...ื้อมาให้ันหรอ?”
“อื้ม ^___^” ฮยอวอนพยัหน้าพร้อมยิ้มว้า
โอ๊ะโอ~~ นี่ฮยอวอนลทุนื้ออแพนานี้มาให้ผมเป็นอวัวันเิเลยหรอ? โรป๋าโรเปย์ ่อววว
“อ่า อบุน้า ^_^”
หมับ
อะไรน่ะ? มีมือาวๆนุ่มๆ มาับมืออผมที่ำลัรับอาฮยอวอน ไอ้เ้าอมือ็ไม่ใ่ใรหรอรับ ...
ุวอนโฮสุหล่อนั่นไ!
ผมหันไปมอ้อนวับใส่เ้าัว ุวอนโฮ็ทำหน้านิ่วิ้วมวไม่่าาผม ะมาผูโบิ้วอะไรแ่เ้าเนี่ยฮะ นะรับอวัาเพื่อน มาับมือึมือลับแบบนี้ไ้ไ เี๊ยะๆ
“อะไรอุเนี่ย ปล่อยมือผม” ผมสั่
“ไม่ รีบไปเรียนเถอะ เี๋ยวสาย ไป”
ุวอนโฮับมือผมแน่นว่าเิมแล้วพยายามึผมไปารนั้น แ่ิว่าผมะยอมหรอ? เพื่อรอเท้าสุหรูอผม...เอ่อ และ...เพื่อรัษาน้ำใฮยอวอน(หรา?) ผม้อรับอวัสิ มาึัวผมไปแบบนี้ไม่ไ้
“เี๋ยวสิรับ ฮยอวอนอุส่าห์ื้อรอเท้ามาให้ผมนะรับ แล้วผม็อยาไ้้วย”
“แล้วไ ัน็ื้อให้นายไ้ ไม่เห็น้อรับามันเลย”
ยั ยัอแไม่เลิ นี่ะริัอะไรเนี่ยฮะ? ับอีแ่ฮยอวอนื้ออวัมาให้ ผม็รับมา็เท่านั้น ไม่เห็น้อหุหิึมือผมแบบนี้เลย
“แ่ารทำแบบนี้มันไม่ถูรับ วันนี้วันเิมินฮยอ นที่ัสินใว่าะรับหรือไม่รับือมินฮยอ ไม่ใุ่”
เสียสวรร์าฮยอวอนมาโปรผมแล้วรับ ื้ออออ ฮยอวอนเพื่อนรั ่วยให้เาเ้าใทีเถอะ รอบนี้ะเ้า้าฮยอวอน!!
เนา? เนา็....
รัษาน้ำใฮยอวอนไ เอ้อ~~~
บประโยอฮยอวอน ุวอนโฮ็หันไปมอฮยอวอนอย่าเอาเรื่อ ือเาสอนไม่น่ามาเอันเลยอะ สรามนาย่อม บัเิแล้วร้าบบบบบ
“แล้วนายยุ่อะไร้วย ันะให้มินฮยอรับอานายรึเปล่า มัน็เรื่ออัน ไป มินฮยอ”
อ่าวเห้ย...
ฮยอวอน... อย่าเียบิ แล้วไล่ะ? ือมินฮยอผู้น่ารัอย่าผม็โนลาถูลู่ถูัห่าาฮยอวอนมา ปล่อยให้ฮยอวอนยืนนิ่เียวายอยู่รนั้น เื่อเลยรับว่าฮยอวอนไม่สู้น เถียใรไม่่อยเ่ ไม่ไ้ๆๆ ผมะทำแบบนี้ับฮยอวอนไม่ไ้!
แปะ
“โอ้ย เ็บ!”
โหยยย ีแ่บยุทำมาเป็นร้อเ็บอย่าับโนมีบา เ็อนุบาลยัไม่ร้อเลยยยถ้าีน้ำหนัมือประมานั้นอะ
“ีันทำไมเล่า?!”
“นั่นเพื่อนผมนะ ผมะลับไปรับอวัาฮยอวอน ุรอรนี้แหละ”
สะบับ๊อบใส่รับ ฮ่าๆๆๆ
ถ้ารู้ว่าีนิเียวแล้วปล่อยมือออแบบนี้ ทำั้แ่เมื่ออนเถียันแล้วรับ ุวอนโฮนี่็แปล ีนิเียวแ่รีแอ็แร๊แร
ผมเินลับมาหาฮยอวอนที่ำลัะึ้นรถเรียมับออไป ีว่าัสินใลับมาทันพอี อย่าเพิ่น้อยใันเลยนา นี่เพราะแร์เพื่อนนะเนี่ยถึเินลับมา (หรา)
“อ่าว ยัไม่ไปหรอหรอ”
“ทำไมถามั้นล่ะ เมื่อี้อโทษนะ พอีเาทำัว้อแ้อะ ันลับมาเอาอวั^^”
.....................
เหมือนฮยอวอนะั๊นไป 10 วิ ผมพูอะไรผิหรอ?
ฮยอวอนเปิรถแล้วเ้าไปหยิบล่อรอเท้ายื่นมาให้ผม ออร่าวามสวยหรูอรอเท้ามันพุ่ทะลุล่อเลยรับท่านผู้โมมมมมมม
“ันั้ใื้อมาให้ เมื่อวานลอถามีฮยอนมา ...ริๆ...ันะพานายึ้นรถไปเรียน้วย แ่ไม่ีว่า...”
อ่า... อย่าทำสีหน้าแบบนั้นสิฮยอวอน รู้สึผิเ้าเ็มๆเลยเฮะ ไม่น่าเล้ยยย ุวอนโฮ
“นี่ๆ อย่าทำหน้าั้นสิ เอ้อ! เี๋ยวอนเย็นันพานายไปร้านเบเอรี่ีว่า ันเลี้ย^^”
แสน้ำใ่อฮยอวอนะหน่อย เพื่อนผมทั้นเียวนะ ทำหน้าเศร้าเป็นบไม่ไ้ืนร่าเ้าายเลย
“ไม่้อ็ไ้ ัน...”
“อย่าปิเสธันสิ เลิเรียนันะโทรไปหานายแล้วันนะ”
ว่าบผม็โบมือบ้ายบาย แล้วเินมาารนั้น หันมาอีทีเห็นุวอนโฮแผ่รัสีอำมหิมาแ่ไล เป็นเทพหล่อๆไม่อบ อยาเป็นปีศารึไฟระ น่าลัวววว
“แหะๆ ^^”
“ยิ้มอะไร ไ้อแล้วนี่ ไปเรียนสิ ันไม่ไปละอยาอยู่นเียว”
อะ...เี๋ยว...
ะอนหาพระเ้าินฟ้าหินทรายอาาศแสที่หนายยยยย
“อย่าอนสิ!~ ผมแ่ไปรับอวัมาเยๆ ไป้วยันเถอะ เี๋ยวเย็นนี้ทำรามยอนให้”
้อล่อ้วยอินรับ ุนี้ หุหุ
“ไม่!”
เห้ย!! ผิา! ล่อ้วยอินไม่ไ้หรอ ไม่เอาหน่า ผมะไปเรียนสาย็เพราะยืน้อไอ้เทพสุหล่อี้อนเนี่ยแหละ
“เย็นนี้นาย้อให้ันุ๊บแ้มทีนึ ันะไป้วย^_^”
ูเถอะ...
อึ้รับประทาน...
็้อปารับำไปแหละรับ อนเย็น็หนีๆไปหาฮยอวอน็รอพ้นแล้วว ฮ่าๆๆๆ ฮะ...ฮะ... ไม่สิ... พอลาืนะนอน...
็ไม่รออยู่ี....
แ~~~~~
04.00 P.M.
เย็นแล้วรับ...
ถึเพลาเย็นแล้ววววว นึถึำพูอุวอนโฮที่ผมรับปาไปเมื่อเ้า นลุเลยรับ เาะทำไรผมมาว่านั้นไม่เนี่ยย ถึผมะหื่นแ่็รันวลสวนัวนะรับ!
ลมาาึพร้อมับีฮยอน ุวอนโฮยันั่รอผมที่โ๊ะเิม หน้าาหล่อๆอุวอนโฮออร่าพุ่มาเลย เห็นไ้า...ผู้หิหรือแม้ระทั่ายเทียมทั้หลาย็มอุวอนโฮาเป็นมัน
ให้ายเถอะ...หุหิ
“นายมาะที ันเบื่อะแย่อยู่แล้ว”
มาถึ็บ่นเลยนะไอ้นหล่อ
“็ใรใ้ให้มานั่รอล่ะ ะไปเที่ยวเินเล่นที่ไหน็ไ้นี่”
ผมพู้วยสีหน้าที่ใรๆ็น่าะูออว่าผมประ อีใ็ไม่อยาให้รอ แ่อีใ็... เา้อรอผมสิ ถ้าออมาแล้วไม่เอเานั่อยู่ผมหุหิว่านี้อะ
“ไม่อะ ไปไม่ถูและถึะไปถู็ไม่อยาไปนเียวหรอ”
หืมมม ทำอย่าับัวเอเป็นเ็อย่านั้นแหละ ริอยู่ว่าุไม่ใ่มนุษย์อาะไมุ่้นินโล แุ่เป็นเทพที่รู้เท่าทันั้หลายเรื่อ(ยเว้น๊อฝับัวน่ะนะ) ุเอาัวรอไ้อยู่แล้ว
“ไม่มีใรทำอะไรุหรอน่า”
“ไม่อะ ันรอนายีว่า อีอย่าลัวนายะหายไปับใร...”
ุวอนโฮพูเสียอ่อย สายา็มอไปอีทาหนึ่ ผมเลยมอามสายาอเาไป็เอับฮยอวอนและูฮอนยืนมอมาทาผมและีฮยอนอยู่ไลๆ สสัยะรอผมรึเปล่านะ เย็นนี้ผมไม่ไ้วนแ่ฮยอวอนหรอรับ วนไอ้ีับูฮอนไป้วย แ่ผมบอเาว่าะลับไปหอเปลี่ยนุ่อน ฮยอวอนแ่มอเยๆมั้ ไม่ไ้รอหรอ
“หมอนั่นมารอนี่” ทำหน้าอแใส่ผมอี
“ไม่ใ่หรอ อย่าอนไ้มั้ยรับบบบ”
“ไม่ไ้อน”
แหม... เรื่อปาแ็ที่อยาะมอบโล่ระับเหรียทอยอเยี่ยมให้วอนโฮเลยรับ
“โห”
“แ่หึ”
...................
่า~
อย่าเ้าใผิว่าเป็นเสียผัระทะร้อน มันืออาารหน้าแอย่ารวเร็วอผมเอรับ -///- ไอ้ี็อยู่้วยนะเว้ยเฮ้ย! พูอะไรเรใมันเท้อออ(ริๆือ เรใผมเถอะ หน้าแให้มันเห็นแบบนี้ มันแวผมแน่)
“อะแฮ่ม~~”
นั่นไล่ะ...
ผมโนมันแวทาเสียระแอมและรับท่านผู้อ่าน ุวอนโฮนะุวอนโฮ ลับไปะี้น เอ้ย! ไม่ใ่ๆ ลับไปะ....
่ามันเถอะรับ
“ั้นูลับ่อนนะเว้ย แล้ว็...” ไอ้ีเว้น่ว แล้วยื่นหน้ามาระิบ้าหูผม
“...อย่ามัวแ่สวีทับาิอแนลืมฮยอวอนนะ ูเียร์ฮยอวอน ถ้ามึทำฮยอวอนอหัมึะเป็นนไม่ีเลยนะเว้ย อิอิ”
มันเี่ยวมั้ยวะ...ไอ้ี...
แล้วมัน็เินแยไปอีทาหนึ่ รนี้็เหลือแ่ผมับุวอนโฮที่ยัทำหน้ามู่ทู่เป็นเ็ 3 วบไม่ไ้ินนม ส่วนที่ไอ้ีมันเรียุวอนโฮว่าเป็นาิผมเนี่ย ผมเป็นนบอมันเอรับ ไม่รู้ะแ้ัวว่ายัไเพราะมันไม่เยเอุวอนโฮมา่อน มีแุ่วอนโฮที่เยเห็นมันอนอยู่ร่าุ๊า ผมไม่อยาบอวามริับใร ลัวะแื่นแล้ว็ไม่เื่อันแน่ๆ ้อโหไป่อน
“ลับันเถอะรับ”
“ันหึนายอยู่นะ”
แล้วมันเี่ยวอาร้ายยยยยยย นับวันุวอนโฮนี่ัะอนบ่อยแล้ว็ให้้อเือบลอเลยนะรับ ั้แ่ลับาินแนเทพรู้สึะทำัวแปลๆ
“ผมไม่้อนะ ุบอเอว่าไม่ไ้อน” เินหันหลัเินาโ๊ะที่เานั่อยู่ ิว่าเาะอยู่เยๆมั้ยรับ
ถูรับ!
เาามผมมา โธ่ นึว่าะแน่
“ันล้อเล่น ลับห้อัน^^”
ยิ้ม~~ ยิ้มแบบนี้อีแล้ว น่ารัอีแล้ว ใเ้นอีแล้ววว
07.00 P.M.
ฮู่~
เย็นั เหมือนะเ้าหน้าหนาวแล้วแห ผมใส่ทั้โททั้ผ้าพันอ ยัรู้สึเย็นอยู่เลยรับ
อนนี้ผมออมา้านอามที่นัฮยอวอนไว้ว่าะมาร้านเบเอรี่ัน ผมโทรหาไอ้ีะถามว่ามันมาถึรึยั มัน็ไม่รับสายผมเลยัสาย ไอ้นี่...เหมือนะมีอะไรไม่อบมาพาลนะ
เอ๊ะๆ เี๋ยว
ผมเินเลยาหอพัมาสัหน่อย เห็นผู้ายสี่ห้านยืนใรบานอยู่ เยิบๆ เยิบเ้าไปอีนิ ิๆเ้าไปอีหน่อย โอ้โห ั...
นั่นมัน
ฮยอวอน!
สถานาร์ูไม่น่าปลอภัย เอ...หรือเาพบปะเพื่อนฝู? ไม่นะ มีผลัไหล่ัน้วยอะ เอ๊ะยัไ ถึะมืแล้ว็เถอะนะแ่ผมเห็นสีหน้าไอ้พวสี่ห้านัเนว่ามันหน้าาเอาเรื่ออยู่นะนั่น ฮยอวอน็้มหน้า้มา ไม่ปิแล้วล่ะ อูสถานาร์่อไปละัน
โรม!
อ่าวเห้ย!! แม่ผลัฮยอวอนล้มไประแทอล่อที่อยู่้าหลั เวร! นั่นมันะฮยอวอนนี่! ิบอ๋าย ้อไป่วยิวะ!!
“เห้ย หยุนะเว้ย! ุำรวรับ! ทานี้!!”
ผมวิ่ไปทาพวมัน หันมามอผมเป็นาเียวเลยรับ ะโนไปมั่วั่ว มุเิมๆที่ละรใ้บ่อย ไ้โปรอย่าลาว่าูโห พลีส~~~~~~~~
“ฮ่าๆๆๆ ลิบหาย ิว่าพวูโ่หรอวะ?”
เออใ่ ็แ่วามิูไ แ่วามริพวมึลา ูอโท~~~
อยาะลาายรนี้ นี่ผมยัไม่ไ้สั่ลาใรเลยนะ พ่อแม่ พี่ป้าน้าอา เพื่อน ุวอนโฮ อย่าทำอะไรูนะ สวมน์แป๊บ... พระผู้เป็นเ้า....
“เห้ยพี่! ำรวมาริว่ะ ไปเหอะ!”
ฮะ...?
ผมนี่ไปเลยรับ เมื่อี้ผมโหไปนะ ะบัเอิว่ามีำรวมาแถวนี้ริๆหรอ? โ่วยเินไปแล้วมั้
“แห่มๆ”
พอเห็นบุลที่ทำให้พวนัเลวิ่หนีเ้ามาใล้เรื่อยๆ ใสุ่นี้... มีถือระบอ้วย...
อ่อ...
แม่...
พวมันโ่นั่นแหละรับ ผมเ้าใถูละ...
็แ่ยามที่เมาแล้วึ่เินึ่วิ่มาทานี้ ปัโธ่! แล้วมาถามย้อน ‘ิว่าพวูโ่หรอ’ อยาบอไปัๆเลยว่า ‘เออ! ็มึโ่ไ’ ฮ่าๆๆ ำว่ะ
“โอยย”
เอ้อ เือบลืม ฮยอวอนโนนี่หว่า วันเิผมทั้ทีทำไมเอเรื่อแบบนี้วะ เห้อ~~~~
“นายเ็บมามั้ย” ผมถามไถ่
“นิหน่อย”
็เหมือนะนิหน่อย พอมอที่ปาฮยอวอน...ปาแนี่หว่า! และบอนิหน่อย เลือิบเลยนะนั่น ไอ้พวนี้มันแรนานี้เลยหรอ!? ไม่อยาิสภาพถ้าผมโน แ~~
“นิอะไรล่ะ เี๋ยวันทำแผลให้นายละัน รอนี่แหละ ะไปื้ออุปร์มา” ผมบอแล้วเินไปร้านสะวื้อใล้ๆ
มินฮยอไปื้ออุปร์ทำแผลแล้วมานั่ทำแผลให้ฮยอวอน ถึแม้ว่าารโนนัเลหน้าะเ็บแ่ไหน แ่ถ้ามีนที่อบมาเป็นห่วแล้วูแลแบบนี้ ะแผลอะไร็ไม่เ็บทั้นั้นแหละ ระหว่าที่มินฮยอับฮยอวอนนั่ทำแผลไปุยเล่นันไป มีรอยยิ้มมีหัวเราะ ใรอีน็ยืนมอเาสอนอยู่
วอนโฮเป็นห่วมินฮยอ เารู้สึไ้ว่าะมีเรื่อไม่ีเลยะเินออมาหา ลัวว่ามินฮยอเป็นอะไร เห็นมินฮยอนั่ยิ้มสบายีเา็ีใอยู่หรอ แ่เายิ้มให้ฮยอวอน...มันทำให้เาปวใ...
Writer Talk:
มาพบับอีสัอน ่อนที่ไรท์ะหายไปหนึ่เือน~~~~ (้อสอบอะเนอะ TT)
มาแ่่อให้หายาใัน ถ้าอบถ้าใ่ อย่าลืมเม้น และแร์ให้นมาเฟบฟิเรื่อนี้เยอะๆน้าาาา
ไรท์เป็นมือสมัรเล่น แ่มีนอ่านอไรท์มานถึอนนี้ปลื้มใั
อบุที่ิามันมานะะ แล้วปลายปีนี้เอันอน 18 ่ะ!
ความคิดเห็น