คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
“ พี่คะ.. ทำไมถ่ายแบบของวันนี้ถึงได้ยกเลิกไปล่ะคะ” ฮารุกะเดินเข้ามาถามมิยูที่นั่งเล่นเกมอยู่กลางห้องอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ที่อยู่ๆร่างสูงก็ยกเลิกงานของเธอเสียอย่างงั้น ไม่ได้บอกหรือถามเธอเลยซักคำ
“ ก็มันโป๊.. ฮารุกะจะถ่ายทำไม” มิยูบอกทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากจอ
“ แต่ว่ามันเป็นงานนี่คะ..” เสียงหวานปนหงุดหงิด เพราะเธอรับปากรุ่นพี่ที่สนิทกันไว้หรอกถึงได้ตกลงน่ะ
“ แต่พี่ไม่ชอบ.. จบมั้ย” มิยูบอกปิดประเด็น
“ ไม่จบค่ะ.. ยังไงงานนี้ชั้นก็ปฏิเสธไม่ได้นะคะ.. ชั้นรับปากเค้าไว้แล้ว” ฮารุกะพยายามบอกเหตุผล
“ แต่พี่ไม่ชอบ.. ก็บอกเค้าไปสิ” มิยูบอกอย่างไม่ยี่หระต่ออะไรนัก
“ แต่ชั้นต้องไปค่ะ..” ฮารุกะยืนยันความคิดตัวเอง
“ แต่..”
“ ไม่มีแต่ค่ะ.. งานนี้ชั้นปฏิเสธไม่ได้จริงๆนะคะ พี่มิยู..” ฮารุกะสุดจะหาเหตุผลมาบรรยาย เพราะทางกองพี่ที่เธอรับปากไว้ก็โทรมาทวงสัญญาเหมือนกัน
“ ก็พี่บอกว่าไม่ไง..” มิยูบอกความต้องการตัวเองไม่ยอมแพ้ ฮารุกะนี่พูดไม่รู้เรื่องรึยังไงกัน.. ชุดที่ทางกองส่งมาให้ดูนั้นเปิดหน้าเว้าหลังซะขนาดนั้น จะให้เค้ายอมไปยืนดูหน้าตาเฉยได้ยังไงกัน
“ พี่มิยู...” เหมือนว่าตั้งแต่พี่มิยูมาเป็นผู้จัดการนี่ จะทำให้เธอมีปัญหากับการถ่ายแบบเสียเหลือเกิน.. ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยต้องมานั่งหนักใจกับเรื่องพวกนี้มาก่อนเลยแท้ๆ พี่เค้าเป็นบ้าอะไรกันนะ
“ จะไปก็ไป.. พี่ขอตัว” มิยูบอกก่อนจะกดปิดเกมส์แล้วคว้ากุญแจรถเดินออกจากห้องไป
... ในเมื่อพูดกันไม่รู้เรื่องก็คงต้องห่างกันซักพัก เพราะเค้ากลัวจะไปพาลอารมณ์เสียใส่ฮารุกะจนความลับแตก.. ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับร่างบางนี่น่ะสิ
“ คนบ้า..” หลังจากมิยูเดินออกไป ฮารุกะก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะนั่งลงแทนที่มิยูเมื่อครู่อย่างอ่อนใจ..
... จะต้องให้เธอทำอย่างไรเล่า พี่เค้าถึงจะพอใจ... จู่ๆก็มาทำแบบนี้ใส่.. เธอก็ไม่อาจรู้ได้หรอกนะว่าเค้าต้องการอะไรน่ะ
“ ดี.. เอียงไปทางซ้ายหน่อยค่ะ..ดีค่ะ.. สวยค่ะ” เสียงช่างภาพกดชัตเตอร์รัวๆก่อนที่นางแบบหน้าหวานจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดเพื่อถ่ายอีกชุดหนึ่งตามแพลน
“ พี่มาอิ.. ฮารุกะน่ารักเนอะ” เสียงน้องผู้ช่วยช่างภาพสาวท่าทางทะมัดทะแมงเอ่ยขึ้นอย่างเพ้อๆ ขนาดมองจากในกล้องยังน่ารักเลย ตัวจริงนี่ยิ่งบรรยายไม่ถูกไปใหญ่
“ เออ.. น่ารัก.. มากด้วย” มาอิบอกอย่างไม่ปฏิเสธ เพราะร่างบางๆของนางแบบหลังกล้องนั่นน่ารักจริงๆอย่างที่รุ่นน้องว่าจริงๆด้วย
“ แต่น่าเสียดาย.. ท่าทางจะมีแฟนแล้ว” รุ่นน้องคนเดิมกล่าว
“ แฟน.. ฮารุกะน่ะหรอมีแฟน.. ไม่หรอกมั้ง” มาอิบอกเหมือนจะเข้าข้างตัวเองเสียมากกว่า เพราะเค้าเห็นร่างบางที่มักจะมีร่างสูงๆของใครอีกคนติดตามไปด้วยทุกครั้งที่เจอในวันนี้กลับไม่มีแม้แต่เงา
“ มีสิพี่.. แต่วันนี้ก็ยังไม่เห็นเหมือนกันแฮะ”
“ งั้นถึงมี... วันนี้เค้าก็โสดป่ะวะ” มาอิบอกอย่างเอาแต่ใจ ช่างภาพอย่างเค้าไม่เคยต้องแคร์ใครอยู่แล้ว.. แล้วทำไมแค่เค้าถูกใจใครซักคนจะต้องไปแคร์คนอื่นด้วย
“ แต่ว่า.. คุณมิยูเค้าก็ขี้หวงขึ้นชื่อเลยนะพี่ ถึงจะเจ้าชู้ไปหน่อยก็เหอะ”
“ ถ้ายังเจ้าชู้อยู่... ก็คงไม่ได้เป็นไรกันรึเปล่าว่ะ.. ฮารุกะน่ารักขนาดนี้คงไม่น่าเบื่อขนาดนั้นหรอก” มาอิกล่าว
“ เออว่ะพี่.. สงสัยอาจจะไม่ได้เป็นไรกันอย่างที่พี่ว่าแหละมั้ง”
“ ใช่มั้ย.. ฮ่าๆๆ”
“ ขอบคุณมากนะคะ..” หลังเสร็จงานฮารุกะก็กล่าวขอบคุณทีมงานเหมือนเช่นเคย วันนี้โทรศัพท์ที่วางอยู่ในกระเป๋ายังคงนิ่งเงียบไม่เหมือนเคย
ให้คนที่ขัดคำสั่งรู้สึกหงอยๆอย่างบอกไม่ถูก
“ คุณฮารุกะคะ..” มาอิที่เพิ่งเก็บกล้องเสร็จเดินเข้ามาทักก่อนฮารุกะจะเปิดประตูออกไป
“ คะ..” ฮารุกะชะงักหยุดกับที่
“ คุณฮารุกะกลับยังไงคะ.. ให้ชั้นไปส่งมั้ย” มาอิเอ่ยอย่างใจดี พยายามไม่ให้ฮารุกะรู้ว่าความจริงแล้วต้องการอะไร
“ เอ่อ.. ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ” ฮารุกะลังเล
“ นะคะ.. มันค่ำแล้ว.. คุณฮารุกะกลับคนเดียวมันอันตราย” มาอิกล่าว
“ แต่ว่า..”
“ นะคะ.. พอดีชั้นต้องไปส่งน้องแถวๆนั้นพอดี คุณฮารุกะก็กลับด้วยกันนะคะ.. เผื่อจะแวะไปหาอะไรอร่อยๆทานกัน” มาอิยกรุ่นน้องขึ้นมาเป็นข้ออ้าง
“ เอ่อ..”
“ ฮารุกะ..” พี่ไมรุ่นพี่คนที่เธอรับปากไว้ส่งเสียงเรียกจากอีกด้านของสตูดิโอ
“ คะพี่ไม..” ฮารุกะตอบกลับไป
“ เลิกแล้วเราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันนะ..พี่ไม่ได้ไปกินข้าวกับเธอนานแล้ว” ไมเดินเข้ามาใกล้บอกความต้องการให้ฮารุกะยืนรอ
... ใครจะว่าอะไรก็ช่าง แต่ฮารุกะคือน้องสาวที่เธอทั้งรักทั้งหวง ใครก็แตะไม่ได้ทั้งนั้น...
“ ค่ะพี่ไม...” ฮารุกะตอบรับ ก่อนจะหันมาขอโทษมาอิที่ไม่สามารถกลับด้วยได้ แต่ภายในกำลังรู้สึกโล่งอกที่อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องไปกับคนไม่รู้จัก
“ เป็นไรรึเปล่าเรา.. วันนี้เหมือนไม่ค่อยสบายใจเลย” ไมถามฮารุกะอย่างรู้นิสัยดี
“ ก็.. เรื่องพี่มิยูน่ะคะ” ไมเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ฮารุกะยอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ก็อย่างที่รู้วงการนี้มันไม่มีเพื่อนแท้หรอก...
“ เออจริงสิ.. วันนี้ไม่เห็นไอ้มิยูเลย มันไปไหนซะล่ะ..” ไมถามอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้
“ เค้าโกรธชั้นน่ะค่ะ”
“ โกรธ... โกรธเรื่องไรล่ะ”
“ ก็เรื่อง...”
“ อย่าบอกนะว่าเรื่องถ่ายแบบวันนี้..”
“ ก็... ค่ะ” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา
“ เฮ้อ.. พี่ขอโทษนะฮารุกะ”
“ มะ..ไม่ ไม่ต้องขอโทษอะไรหรอกค่ะ พี่ไมไม่ได้ทำไรผิดซักหน่อย” ฮารุกะรีบปฏิเสธ เธอตะหากที่ควรจะเกรงใจพี่ไมด้วยซ้ำ ทั้งๆที่รับปากไว้ก็ยังกลับคำพูดไปมา
“ พี่ไม่รู้ว่าไอ้มิยูมันจะโกรธเรื่องไรไร้สาระแบบนี้.. ยังไงก็ขอโทษด้วยนะฮารุกะ” ไมขอโทษอีกครั้ง
... มิยูนะมิยู.. โกรธเรื่องไม่เป็นเรื่องเกินไปรึเปล่าว่ะ...
“ ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะพี่ไม ส่วนเรื่องพี่มิยูเดี๋ยวเค้าก็คงดีขึ้นเอง...”
“ ไอ้มิยู... เมิงไปหงุดหงิดมาจากไหนเนี่ย..” ริกะที่นั่งมองเพื่อนสนิทกระดกเอาๆติดๆกันก็อดจะสงสัยไม่ได้ เพราะตั้งแต่มันไปเป็นผจก.ดูแลน้องฮารุกะเนี่ย ก็ดูเหมือนมันจะห่างเหินกับวงการเหล้าไปนานเลยน่ะสิ
วันๆก็เห็นเอาแต่ขลุกอยู่กับเด็กหน้าหวานนั่นจนแทบจะไม่มีเวลามากินข้าวกับเพื่อนด้วยซ้ำ แต่วันนี้เจ้าเพื่อนบ้ากลับโทรมาชวนเค้ากินเหล้าตั้งแต่ยังไม่เย็น
“ อืมมม.. เรื่องของกูวววว..” เสียงมิยูเริ่มฟังไม่รู้เรื่องเพราะแค่จะนั่งให้ตรงยังยากเลย มือหนาวางแนบอยู่กับไหล่บอบบางของใครซักคนที่เห็นร่างสูงเข้ามาในร้านก็อดจะเข้ามาหาไม่ได้ ใบหน้าคมจมอยู่กับซอกคอขาวอย่างไม่รู้สึกตัว
“ เฮ๊ยยย.. มิยู มึงไหวมั้ยเนี่ย” ริกะดึงเพื่อนกลับมาหาอย่างอดห่วงไม่ได้ ร้อยวันพันปีไม่ค่อยเห็นมันจะเมาคว่ำขนาดนี้ซะที
“ ฮารุ.. อึ๊ก.. ฮารุกะ” มิยูเพ้อหาใครอีกคน ทำให้ริกะได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะควานหาโทรศัพท์เพื่อโทรตามใครบางคนที่เจ้าของเครื่องกำลังเพ้อหา
“ มาแล้วหรอฮารุกะ..” ริกะยิ้มออกเมื่อเห็นร่างบางของรุ่นน้องเดินเข้ามาที่โต๊ะ..
“ ค่ะ.. ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่” ฮารุกะยิ้มขอบคุณ ก่อนจะเดินไปดึงร่างสูงเข้ามาพิงตัวเองไว้แทน..
ดีนะที่ริกะไล่ผู้หญิงคนอื่นออกไปหมดแล้ว.. ไม่งั้นเจ้ามิยูคงโดนเด็กหน้าหวานเคืองเป็นแน่
“ ฮารุกะพามันกลับเหอะ ดื่มมาตั้งแต่เย็นแล้ว.. เดินไหวรึเปล่าก็ไม่รู้” ริกะร่ายยาวถึงสาเหตุที่มิยูเมาหัวทิ่มขนาดนี้
“ เอ๋.. ตั้งแต่เย็นเลยหรอคะ” ฮึ่.. มิน่าล่ะ นึกว่าหายไปไหน..
“ ใช่.. โทรตามพี่ตั้งแต่เย็นแล้ว พี่เห็นว่าฮารุกะคงว่างแล้วก็เลยโทรตามมารับมันน่ะ” ริกะเอ่ยอธิบาย
“ อ๋อ..ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“ ฮารุกะ..”
“ คะ..”
“ ถึงมิยูมันจะขี้โมโห ไร้สาระไปบ้าง.. แต่ก็ตามใจมันบ้างนะ เผื่อฮารุกะไม่รู้.. เจ้านี่น่ะ มันขี้เหงากว่าใครๆเลยรู้รึเปล่า”
“ เหงา..?? หรอคะรุ่นพี่” ฮารุกะทวนคำ
“ ใช่.. ที่บ้านมันพ่อกับแม่ไม่ค่อยอยู่ฮารุกะก็รู้ เจ้านี่มันโตมากับห้องกว้างๆคนเดียว.. ถ้าไม่ถือว่าขอมากเกินไป ก็ช่วยอยู่ข้างๆมันหน่อยนะ” ริกะทอดสายตามองเพื่อนสนิทอย่างห่วงใย
“ ค่ะ..” เสียงหวานตอบรับแผ่วเบา ก่อนมือเล็กจะลูบกลุ่มผมนุ่มของคนเมาอย่างเบามือ
“ พี่มิยู.. เดินตรงๆสิคะ” ฮารุกะบ่นไม่จริงจังนัก แต่น้ำหนักตัวร่างสูงที่ทิ้งลงมานี่เรื่องจริงแน่นอนเธอรับรองได้
“ อื้อ.. ฮารุ.. ฮารุกะอยู่หนายยยย” มิยูเดินเหมือนงูเลื้อย และคงหล่นลงไปกองอยู่กับพื้นแล้วหากไม่เพราะมือเล็กที่เกี่ยวเอวไว้ในตอนนี้
“ อยู่นี่แล้วไงคะ.. อยู่นี่แล้ว” ฮารุกะตอบก่อนจะวางนิ้วลงบนประตูเพื่อนแสกนนิ้วมือก่อนจะพาร่างสูงก้าวเข้าไปในห้องตัวเอง
ตุบ!!
“ คนบ้าไร.. เมาแล้วตัวหนักเป็นบ้าเลย” ฮารุกะจัดการโยนร่างสูงลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะยืนเท้าเอวมองคนที่กำลังความหาหมอนมานอนกอดเหมือนเด็กๆ
“ อื้อ... ฮารุกะ” มิยูเพ้อเสียงไม่เบานัก ทำให้ฮารุกะที่ยืนอยุ่อดจะหน้าแดงอยู่คนเดียวไม่ได้
“ คะ..”
“ จูบกันนะ...” คนเมาไม่ได้สติพูดขึ้น ไม่รู้ว่าละเมอหรืออะไรกันแน่
“ คนบ้า..” ฮารุกะพูดเบาๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปอาบน้ำ แล้วเอาผ้าชุบน้ำเดินออกมาเพื่อเช็ดตัวให้ร่างสูงทีหลัง
“อื้อ...เย็นนน” มิยูเบี่ยงหน้าหลบผ้าขนหนูผืนนุ่มที่เหมือนจะเย็นสำหรับคนที่นอนอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่
“ เช็ดหน้าหน่อยนะคะ..” ฮารุกะมองมิยูด้วยดวงตาที่ปิดบังไม่มิดเลยว่ารัก.. มือเล็กปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างเบามือจนเหลือแต่เสื้อกล้าม
ผิวเนียนของคุณหนูนากาโอกะ ลื่นมือเสียจนฮารุกะอดที่จะลูบไล้เบาๆไม่ได้...
... คนบ้าอะไร ผิวเนียนเหมือนผิวเด็กเลย...
“ ฮารุกะ..” เสียงแหบพร่าดังขึ้นเรียกสติ พร้อมๆกับนัยน์ตาคมของคนเมาที่ปรือขึ้นมองทำให้ฮารุกะชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
“ มึนหัวมั้ยคะ” ฮารุกะวางมือแนบลงกับหน้าผากกว้าง.. เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ ขอโทษนะ” มือหนาจับมือเล็กที่หน้าผากมากุมไว้.. นัยน์ตาคมทอประกายหวานเชื่อม ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์หรือเพราะเมากันแน่ แต่มันก็ทำให้ฮารุกะหน้าแดงได้ไม่ยาก
“ อื้ม.. ขอโทษเหมือนกันนะคะ”ศีรษะเล็กพยักขึ้นลงรับคำขอโทษก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายเหมือนกัน
“ ฮารุกะไม่ต้องขอโทษหรอก.. เรื่องนี้พี่ผิดเอง ขอโทษนะ” มิยูพลิกตัวเข้าหาท้องของคนที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียง ก่อนซุกเข้าหาไออุ่นเหมือนเด็กๆ
“ ค่ะ.. รู้แล้วค่ะ” ฮารุกะอยากจะก้มลงกอดเด็กขี้อ้อนคนนี้เสียเหลือเกินเวลานี้
“ คิดถึงฮารุกะจัง” มิยูผละออกมาเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าหวานที่ต้องกับแสงไฟ แก้มใสๆอมชมพู ปากเล็กๆที่ดูจิ้มลิ้ม จมูกน้อยๆที่น่าเข้าไปงับ หรือจะเปลือกตาบางที่อยากกดจูบลงไป.. ทุกอย่างของฮารุกะทำให้มิยูอยากเป็นเจ้าของทุกอย่างเลย
“ อื้อ.. ขี้อ้อนจังเลยค่ะ” ฮารุกะขยับวางผ้าบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะยอมเข้าไปใกล้คนที่กำลังลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงอยู่ในเวลานี้
“ แล้วฮารุกะยอมให้อ้อนมั้ย” มิยูถามยิ้มๆ เหมือนความเมาจะทำให้ความกล้าของเค้าเพิ่มขึ้นด้วยล่ะมั้ง
“ ก็ยอมมั้ยล่ะคะเนี่ย..” ไม่ว่าเปล่า มือเล็กยังยอมให้มิยูจับขึ้นไปแนบแก้มก่อนจะฝังริมฝีปากลงไป
นัยน์ตาคมที่ทอดมองไปทั่วร่างของฮารุกะในเวลานี้.. ทำให้ความร้อนรุ่มที่อยู่ภายในถูกปลุกขึ้นเหมือนทุกคืน นัยน์ตาหวานเชื่อมจะด้วยเพราะอะไรก็แล้วแต่ กำลังทำให้ฮารุกะสั่นสะท้านไปด้วยคิดถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในเวลาต่อมา
“ งั้น... ถ้าขอให้ฮารุกะจูบ ฮารุกะจะจูบมั้ย...” นิ้วเรียวยาวกดเม้มลงที่กลีบปากบาง ให้คนที่โดนกระทำเหมือนไฟช็อตไปทั้งตัว ความเสียวแล่นปราดขึ้นไปทั้งตัว...
“ จูบสิคะ..” เสียงหวานเอ่ยตอบ ก่อนจะโน้มตัวลงเข้าไปหาใบหน้าคมของอีกคนที่อยู่ไม่ไกล ริมฝีปากบางกดลงที่กลีบปากหนาเน้นย้ำรสสัมผัสชั่วคราวก่อนผละออกมา
“ แล้วถ้าดีฟล่ะ.. ได้มั้ย..” เหมือนแค่จูบแผ่วๆจะยังไม่พอ เพราะมิยูกำลังต้องการมากกว่านั้น
“ อื้ม..” กลีบปากบางแนบลงอีกครั้ง คราวนี้เปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนของใครอีกคนตวัดเข้ามาหยอกล้อก่อนจะเป็นฝ่ายเข้าไปบดคลึงเล่นกับอีกฝ่ายอยู่ครู่ใหญ่ แต่สุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายอ่อนระทวยยอมถูกรุกล้ำเสียมากกว่า
เนื้อตัวราวกับไร้เรี่ยวแรงไปชั่วขณะ.. มือเล็กเกาะเกี่ยวบ่ากว้างไว้เป็นหลักยึดก่อนจะขยับเข้าใกล้หาองศาเพื่อรับจูบหวานๆนั่น โดยที่กลายเป็นการปีนขึ้นไปนั่งอยู่บนตัวร่างสูงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้
“ รักกันนะฮารุกะ.. ได้มั้ย” มิยูผละออกถามอีกครั้งด้วยสายตาที่ปิดกลั้นความต้องการไม่อยู่แล้ว แอลกอฮอล์ในตอนนี้สำหรับเค้าเหมือนจะกลายร่างเป็นยาที่ทำให้ความอดทนต่ำลงไปทุกที
มือร้อนลากสัมผัสแผ่นหลังเนียนผ่านเนื้อผ้า.. มืออีกข้างยกร่างบางจับขึ้นมานั่งบนตักในท่าทีสะดวกกว่าเดิม...
“ ถ้าไม่ล่ะ..” ฮารุกะก้มต่ำจนหน้าผากชนกัน แต่ดูเหมือนเธอจะยังมีอารมณ์มายั่วยวนให้มิยูถลึงตาเล่น.. มือเล็กสอดแทรกไปตามกลุ่มผมหนานุ่ม
รสจูบที่เจือไปด้วยรสแอลกอฮอล์ดูเหมือนจะกระตุ้นความต้องการไปอีกแบบ.. ริมฝีปากบางไม่ยอมผละออกห่างใบหน้าคมแม้เพียงเสี้ยวนาที
“ ก็จะเอา..” มิยูหน้ายุ่งเงยขึ้นตอบคำถาม ไม่ยอมรับคำปฏิเสธอย่างแน่นอน.. ริมฝีปากหนาเม้มลงกับต้นคอขาวของร่างบางตรงหน้า ดูดดึงทำรอยอยู่ครู่ใหญ่จนเป็นสีระเรื่อจนพอใจถึงได้ละออกมา
“ อื้อ.. คนดื้อ..” มีเพียงเสียงดุที่ดูจะเป็นการห้ามปราม เพราะร่างบางกลับผละออกห่างให้มิยูสามารถปลดกระดุมเสื้อได้ถนัด..
นิ้วร้อนที่ลากผ่านตามรอยแยกของรังดุม ทำให้ฮารุกะต้องซุกหน้าลงกับบ่ากว้างอย่างไม่อาจห้ามได้อยู่..
“ นะ...” มิยูยังไม่วายต้องการคำว่าตกลง มือหนาเพียงรั้งสิ่งกีดขวางให้ออกจากร่างกายขาว แต่ไม่ยอมทำอะไรมากไปกว่าไล้เบาๆให้คนถูกสัมผัสสะดุ้งเล่น
“.....”
“ นะคะ...”
“ อื้อ..” ฟันเล็กกัดลงบนบ่าแกร่ง เมื่อมือหนาเข้าตะปบลงกับอกนุ่มพอดีมือ..
... ไม่ใช่ว่าไม่เคย แต่มันเหมือนกำลังนับหนึ่งใหม่ทุกครั้งที่ถูกเค้าสัมผัสเลยนี่นา...
“ น่ารักที่สุด...” มิยูบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะเข้าครอบครองเรียวปากนุ่ม.. หยอกล้อลิ้นเล็กให้ร่างบางต้องอ่อนระทวยซุกซบเข้ากับตัวเค้าอีกครั้ง..
มือหนายังคงบีบเค้น ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยลิ้นร้อนที่ลากผ่านสำรวจเนื้อหวานอย่างติดใจ
“ อื้อ...ม อึก.. มิยู...” เสียงหวานครางอยู่ข้างหู เมื่อมือหนาจับเรียวขาขาวให้แยกออกกว้างแล้วส่งนิ้วเรียวเข้าไปสัมผัสทักทาย
หยอกเย้าก่อนจะกดเข้าไปสำรวจภายในอย่างช้าๆ.. ให้ฮารุกะต้องเป็นฝ่ายขยับถอยหนี
“ ใจเย็นคนดี.. ขอพี่เข้าไปนะ..” มิยูกระซิบบอกชิดริมหู.. มืออีกข้างดึงรั้งไม่ให้ร่างบางได้ถอยหนีอีกต่อไป..
นิ้วเรียวย้ำเข้าไปจนสุด ก่อนจะควงคว้านวนไปมาจนคนบนตักถึงกับสะดุ้งเข้าหาจนมิยูรับเกือบไม่ทัน
“ อึ๊ก...อะ.. มิยุ.. อื้อออ...” เสียงหวานครางผะแผ่ว เมื่อดูเหมือนนิ้วร้อนๆนั่นจะทำหน้าที่ได้ดีเสียเหลือเกิน..
มือเล็กดึงทึ้งกลุ่มผมนุ่ม ก่อนจะทนไม่ไหว ฟันเล็กก็กัดลงบนบ่าแกร่งจนเลือดซิบ แต่มิยูก็ยังไม่ได้ว่าอะไร.. นิ้วเรียวร้อนยังคงหมุนคว้านไปมา ผลุบเข้าออก ช้าบ้าง เร็วบ้างสลับกัน...
“ พร้อมนะ..” มิยูกระซิบชิดเรียวปากนุ่มก่อนเข้าไปครอบครองอีกครั้งเมื่อเค้ารู้ดีว่าร่างบางใกล้ถึงฝั่งแล้ว.. นิ้วร้อนรัวเร็วก่อนทั้งสองร่างจะกระตุกเกร็งจนน้ำสีขาวขุ่นล้นทะลักมาตามนิ้วเรียวยาวให้มิยูต้องยกขึ้นมาเลียชิมอย่างแสนเสียดาย
“ สกปรก..” ฮารุกะปัดมือมิยูออก ก่อนจะซุกอยู่กับบ่าแกร่งอย่างหมดแรง... แก้มแดงๆของคนที่มองมิยูกลืนกินสิ่งนั้นของตัวเองทำให้ฮารุกะอยากจะหายแวบไปจากตรงนี้เสียเหลือเกิน
“ หวานดีออก.. เสียดาย” มิยูมองตาละห้อย จนคนที่เป็นคนผลักออกถึงกับไม่กล้าเงยขึ้นสบตาคมที่ทอดมองมา
“ ไม่เอา..”
“ จะเอา..” ไม่ว่าเปล่า.. มิยูจับร่างบางนอนแนบลงกับที่นอนนุ่มแทนตนเองก่อนจะเคลื่อนไปทาบทับอยู่เหนือร่างเล็ก.. มือหนาวางคร่อมอยู่ข้างหู
ริมฝีปากร้อนแนบชิดลงมาดูดดึงลิ้นเล็กให้ออกมาตอบโต้ เกี่ยวกระหวัดกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ร่างสูงจะผละลงต่ำ..
“ อื้อ.. มิยู..” เสียงหวานครางเสียงหลงเมื่อกลีบปากหนาเข้าครอบครองยอดอกอิ่มอีกครั้ง ลิ้นร้อนๆกำลังดูดดึงราวกับเด็กน้อยที่หิวโหย อีกข้างก็ถูกบีบคลึงเสียจนร่างบางสั่นสะท้าน
“ อย่าดื้อค่ะ..” มือหนากำลังแยกเรียวขาขาวที่เบียดเสียดกันอยู่เบื้องล่างให้ออกห่าง ก่อนร่างสูงจะเคลื่อนลงต่ำไปจดจ่ออยู่กับส่วนสำคัญที่กักเก็บน้ำหวานเมื่อครู่อย่างต้องการ
“ อื้อ.. ไม่เอา มิยู..”
“ ก็พี่จะเอา...” ลิ้นร้อนไม่รอช้าเข้าไปเล็มชิมน้ำหวานที่หลงเหลืออยู่เมื่อครู่และล้นออกมาจนสะอาด ก่อนจะค่อยๆแทรกสอดเข้าไปสำรวจด้านในช้าๆ
“ อ๊ะ..” ฮารุกะร้องสะดุ้งเสียงหลงเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย.. ก่อนจะต้องกัดริมฝีปากกลั้นเสียงร้องไว้ไม่อยากให้มิยูได้ใจไปมากกว่าเดิม
“ ร้องออกมาค่ะ.. พี่อยากฟัง” มิยูบอกความต้องการก่อนจะแกล้งระรัวลิ้นเร็ว จนฮารุกะต้องหลุดครางออกมาอย่างสมใจ..
“ อาห์.. พี่คะ.. อึ๊ก.. พี่มิยุ..”
“ ดีค่ะ.. แบบนั้นแหละที่รัก...” มิยูยกยิ้มพอใจ ก่อนจะมอบความสุขให้ร่างบางจนล้นทะลักออกมาให้ลิ้นร้อนได้ดูดกลืนอีกรอบอย่างหวงแหน
“ กินเข้าไปได้ไงคะ ของแบบนั้น..” ฮารุกะซุกเข้ากับบ่าแกร่ง ยอมถูกมิยูกกกอดอย่างหมดแรง..
“ ของแบบนั้นที่ไหนคะ.. ของฮารุกะทั้งนั้น” มิยูไม่วายยิ้มล้อ.. กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเมื่อมือเล็กฟาดเข้าอย่างไม่จริงจังนัก
“ ก็นั่นแหละ..”
“ ก็ถ้าเป็นของฮารุกะล่ะก็นะ..” มิยูทิ้งท้าย ก่อนจะซุกหน้าลงกับกลุ่มผมหอมในอ้อมแขนแล้วผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากทั้งสุราและรสรัก
____________
หลังจากเลือดสาดแล้วรอดพ้นมาแสนนาน.. สำหรับเรื่องนี้เราก็จะยังเลือดสาดกันต่อไป ฮ่าๆๆๆ
ไว้โดนเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที.. (ไรท์แอบจิตเบาๆ)
ไปดีกว่า.. ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ กำลังใจและการติดตามค่ะ
^______________^
ความคิดเห็น