คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ี่ 2
“ ไหนล่ะ.. ที่ว่าจะคลายร้อนให้น่ะ” หลังจากที่แยกย้ายกันกลับ ยูกิก็ฝากฝังฮารุกะให้กลับกับมิยูเพราะร่างบางไม่ได้ขับรถมา แต่มากับผู้จัดการส่วนตัวที่วนรถมาส่งหลังจากถ่ายละครเสร็จ
ฮารุกะเลยต้องกลับกับมิยูอย่างไม่อาจเลี่ยงได้.. แถมกำลังโดนทวงคำพูดอย่างหน้าตาเฉยอีกตะหาก
มือหนาไล้วนอยู่แถวๆเอวบาง.. คางเกยอยู่บนบ่าเล็กขณะที่โบกมือลาเพื่อนสนิทที่ดูเหมือนจะรู้ใจเค้าซะเหลือเกิน
“ ... ตรงนี้เลยหรอคะ...” แต่ใช่ว่าฮารุกะจะรู้ไม่ทัน ใบหน้าหวานหันกลับไปถามอย่างยั่วยวน มือเล็กเกลี่ยปกเสื้อเชิ้ตแผ่วเบา ลิ้นเล็กแลบออกมาเลียริมฝีปากตัวเองก่อนจะเงยขึ้นส่งตาหวานเชื่อมให้คนมองอยู่ต้องกัดปาก
มิยูมองเด็กแสบช่างยั่วตรงหน้าอย่างพึงใจ.. ข้างในเต้นระรัวจนแทบทะลุกับเด็กตรงหน้า
... ไม่คิดว่าเด็กแสบจะช่างยั่วขนาดนี้...
“ เธอกล้ามั้ยล่ะ..” มิยูแกล้งถามชิดขอบหูเล็ก.. ก่อนลิ้นร้อนจะเลียเบาๆที่ใบหูกระตุ้นอารมณ์ มือหนาตวัดร่างบางให้แผ่นหลังแนบชิดกับอกกว้างยิ่งขึ้นไปอีก..
“ มันก็อยู่ที่ว่า.. กับใคร..” ฮารุกะพลิกตัวยกแขนขึ้นคล้องคอร่างสูงก่อนจะเขย่งน้อยๆขึ้นประกบริมฝีปากบางกับกลีบปากหนานุ่มของคนตรงหน้า
จงใจเบียดชิดร่างบอบบางให้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของอีกคน ที่ก็ไม่ปล่อยให้ฮารุกะเก้อ มือหนาตวัดโอบร่างบางแน่นจนแทบจะกลืนหายเข้าไปในตัวร่างสูงเอง..
มือหนาอีกข้างลูบไล้แผ่นหลังแผ่วเบาอย่างเว้าวอนระบายความต้องการ...
... เหมือนยาปลุกที่ได้จากกลิ่นกายของนาโอโกะเพิ่งมาออกฤทธิ์
“ กลับห้องเถอะ..” มิยูออกปากชวนทั้งๆที่มือหนาก็ยังไม่คลายออกจากเอวบาง แถมยังเลื่อนต่ำลงมาบีบนวดเบาๆที่สะโพกผาย
ร่างสูงพิงอยู่กับรถหรูของตัวเองอย่างเว้าวอน.. นัยน์ตาคมฉายแววต้องการไม่ปิดบัง ยิ่งเนื้อนิ่มที่ได้สัมผัสนั้นหอมกรุ่นก็ยิ่งกระพือความต้องการให้มากขึ้นอีก
“ ขอชั้นสิคะ...” ฮารุกะที่ละริมฝีปากออกเอ่ยขึ้น สายตาหวานแฝงประกายท้าทายให้คนตรงหน้าต้องกดจูบลงมาอย่างต้องการอีกครั้ง
มือเล็กที่ไล้วนปลายคางร่างสูงเมื่อครู่ถูกมือหนาดึงไปกอบกุมไว้ไม่ให้เคลื่อนไหว..
ทั้งๆที่มิยูไม่เคยคิดจะจูบใคร ไม่เคยคิดว่าจะต้องเสียเวลากับการแลกลิ้นก่อนทำภารกิจ...
แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม.. น้ำหวานๆที่ปลายลิ้นเล็กมันถึงยั่วยวน หวานหอมจนเค้าอยากจะกลืนกินลงไปให้หมดซะจริงๆ
“ ขอ.. นะ..” มิยูแนบหน้าผากกับหน้าผากฮารุกะ เกลี่ยปลายจมูกออดอ้อนเหมือนลูกหมากำลังอ้อนเจ้าของให้ทำตาม.. มือหนายังเกี่ยวรั้งไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยจนกว่าจะได้คำตอบที่พอใจ
“ ชั้นขอขับนะคะ..” ฮารุกะผุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก ดึงกุญแจออกจากกระเป๋าเสื้อร่างสูงแล้วกระชับเสื้อคลุมตัวเองแน่น.. เดินวนไปขึ้นรถคันหรูที่เธอรู้ดีว่าใครเป็นเจ้าของ
มิยูยืนนิ่งอยู่ซักพักก่อนจะรีบวิ่งตามไปขึ้นรถฝั่งข้างคนขับ..
“ ในนี้...ร้อนจังเลยนะคะ..” ฮารุกะพูดขึ้นก่อนจะถอดเสื้อคลุมออกจนเผยให้เห็นเสื้อแขนกุดเนื้อบางสีขาวด้านใน.. แขนเรียวที่กำลังจับพวงมาลัยนั่นคงไม่รู้ตัวว่าทำให้คนมองต้องลอบกลืนน้ำลายไปกี่ครั้ง
... ใครจะคิดว่าเด็กแสบจะซ่อนรูปขนาดนี้...
“ งั้นพี่ปรับแอร์ให้นะ..” มิยูบอกอย่างเอาใจ ก่อนมือหนาจะยื่นไปปรับแอร์ตรงหน้า.. ซึ่งก็พอดีกับที่มือเล็กยื่นไปเหมือนกัน
มือเล็กที่วางทับอยู่บนมือหนานิ่งไปเล็กน้อย.. ฮารุกะเหลือบสายตามองร่างสูงที่มองมายังตัวเองด้วยสายตาที่แฝงความต้องการอย่างเต็มเปี่ยมให้รู้สึกสั้นระริกในเนื้อตัว
จากที่ร้อนๆอยู่เริ่มรู้สึกหนาวขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว...
“ ชั้นว่า.. มันเริ่มหนาวแล้วล่ะค่ะ...” ฮารุกะชักมือกลับแต่มิยูไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น มือหนาดึงมือเล็กมากกุมไว้ชั่วครู่ก่อนริมฝีปากหนานุ่มจะกดทับลงมาท่ามกลางสายตาหวานที่มองมาอย่างตื่นเต้น
“ งั้นหาอะไรทำคลายหนาวก่อนมั้ย..”
“ ตรงนี้.. คงไม่ดีมั้งคะ..” ฮารุกะหมายถึง ในรถที่มีแต่คนที่เมาบ้าง ไม่เมาบ้างกำลังเดินออกมาจากสถานบันเทิงอยู่เรื่อยๆ
“ งั้นรีบเถอะ.. พี่อยากถึงห้องแล้ว..” มิยูบอกเสียงพร่า มือหนาย้ายไปวางบนเรียวขานุ่มของคนขับลูบไล้ไปมาแผ่วเบาบ้างหนักหน่วง..
บ้างก็ไล้วนขึ้นไปถึงขอบกางเกง แต่เดี๋ยวก็เลื่อนขึ้นไปถึงเสื้อเนื้อนุ่มที่ฮารุกะสวมใส่..
“ อยากนอนหรอคะ...” ฮารุกะหันกลับมายกยิ้มมุมปากถามอย่างที่มั่นใจว่ามันจะดูเย้ายวน... เปลือกตาหวานกระพริบลงข้างหนึ่งทีเล่นทีจริงกับคำพูด
“ อืม... อยากนอนใจจะขาดแล้ว..” มิยูไม่ใคร่จะเล่นเกมถามคำตอบคำมากนัก.. มือหน้าที่อยู่ไม่สุกไล้วนหน้าท้องเนียนมืออย่างพอใจกับสีหน้าหวานที่ดูเหมือนจะอยากให้เค้าทำอะไรมากกว่านั้น...
“ แค่นอนแน่นะคะ...” ฮารุกะก็ยังไม่วายยกยิ้มยั่วให้มิยูหมั่นไส้กับความช่างยั่วของฮารุกะไม่ได้ ทั้งๆที่ถ้าเป็นเค้าขับเสียเองคงถึงห้องภายในไม่กี่นาทีแน่นอน
แล้วดูฮารุกะขับสิ... เร็วชนิดที่ว่าหอยทากยังแซงได้เลย เมื่อไหร่มันจะถึงล่ะคราบบบ
“ แต่นอนบนตัวเธอเท่านั้นนะ...”
มิยูมุ่ยหน้าอย่างขัดใจ.. ก่อนริมปากหนาจะยกยิ้มร้ายเพียงครู่แล้วจางหายไป มือหนาเลื่อนเข้าไปใต้ฐานอกอิ่ม.. สอดแทรกเข้าไปสะกิดติ่งไตที่อยู่บนยอดภายในให้ร่างบางถึงกับชะงัก
เอี๊ยด !!
ฮารุกะเลี้ยวรถจอดข้างทางกะทันหัน.. ดีที่ไม่มีรถมากนักในเวลาเช่นนี้.. จึงไม่มีใครสังเกตเห็น หรือใส่ใจกับรถคันหรูที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ แล้วพี่จะหลงชั้นจนโงหัวไม่ขึ้นเลยล่ะค่ะ” ฮารุกะยิ้มร้าย.. มือเล็กจับมือหนาที่ป้วนเปี้ยนไปมาเข้ามาในเสื้อเนื้อนุ่มของตัวเอง ก่อนจะปีนข้ามคอนโทรลรถย้ายตัวเองมานั่งแนบอยู่บนตักแกร่ง เบียดอกนุ่มลงกับมือหนาที่เคล้นคลึงอย่างพอใจ..
มือเล็กคล้องคอมิยูแน่นก่อนจะโน้มตัวเข้าไปฝากสัมผัสรสหวานติดปาก..
มือหนาของมิยูกดทับไม่ยอมให้ฮารุกะผละออกอย่างเอาแต่ใจ.. มืออีกข้างบีบเน้นอกนุ่มตามแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งทะยานขึ้นสูงของตัวเองอย่างเอาแต่ใจ...ไม่ลืมที่จะปดขอเสื้อในให้อกอิ่มมีโอกาสออกมาเผชิญโลกกว้าง
“ ก็ไม่แน่นะ..” มิยูผละออกมาตอบคำพูดของร่างบาง ก่อนจะแนบริมฝีปากลงกับต้นคอขาวสีหิมะตรงหน้า ลิ้นเล็กดูดดึงผิวบางราวกับเป็นอาหารจานโปรดไม่ได้สนใจสีหน้าเหมือนถูกรังแกของร่างบางแม้แต่น้อย
มือหนาอีกข้างยังคงบีบเล่นกับอกนุ่มเต็มมืออยู่อย่างนั้น.. จนคนที่ตอนนี้หมดแรงเพราะขาดอากาศหายใจนั่งซบอยู่กับบ่าแกร่งต้องเป็นฝ่ายขัดใจเค้า ดึงมือหนาลออกอย่างตั้งใจเสียเอง
“ งื้ออ..”
“ กลับห้องก่อนนะคะ..” ฮารุกะกระซิบบอกก่อนจะทิ้งให้มิยูนั่งนิ่งอยู่กับที่ ฝืนสะกดอารมณ์ตัวเองย้ายกลับมานั่งติดตะขอเสื้อที่หลุดไปเมื่อไหร่ไม่รู้ให้เข้าที่ แล้วออกรถไปทั้งๆที่ตัวเองก็ยังเดินไปไม่ถึงจุดหมาย
“ อะ..อื้อ...” เสียงหวานครางแผ่วเบาอยู่ในรถคันหรู ที่ตอนนี้มาจอดสนิทอยู่ในโรงจอดรถส่วนตัวที่ทั้งชั้นมีแต่ห้องวีไปพีเท่านั้นที่จะจอดได้
จึงไม่มีใครทันสังเกตเห็นคนสองคนที่กำลังฟัดกันนัวเนียอยู่เบาะรถคันหรูตอนเวลาตีสอง
“ ฮะ...ฮารุ..” มิยูสีหน้าแสดงความต้องการอย่างชัดแจ้ง มือหนาไม่ยอมห่างจากอกนุ่มขนาดพอดีมือที่เค้ากำลังรู้สึกอยากกลืนกินไปแม้แต่น้อย
ร่างบางที่นั่งแนบทับอยู่บนตักกว้างยังไม่ได้องศา.. ประกอบกับกางเกงขายาวที่ฮารุกะใส่ทำให้ภารกิจเป็นไปอย่างยากลำบาก
“ คะ..มิยู” สีหน้าหวานดูเจ็บปวด ริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากันสะกดความต้องการที่พลุ่งพล่านจากการโรมเร้าของร่างสูงให้อยู่ภายในก่อนที่ทุกอย่างจะพังเพราะความต้องการของเธอเอง
... เธอจะต้องทำให้มิยูต้องการเธอ หลงเธอให้ได้
“ ขึ้น.. อึก.. ขึ้นห้องเถอะนะ..” มิยูเปล่งเสียงพูดอย่างลำบาก อารมณ์ที่ควรจะต้องหยุดกลับคุกกรุ่นมาตลอดทางไม่จางหาย แล้วยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกเมื่อร่างบางเองก็เบียดเนื้อนุ่มเข้าหาเค้าอย่างจงใจและยั่วยวนเกินห้ามใจ
“ ห้องใครดีล่ะคะ.. ห้องชั้น รึห้องพี่..” ฮารุกะฝืนตัวเองผละออกถาม แสร้งทำสีหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งๆที่ความจริงเธอเองก็ต้องการไม่ต่างกัน
“ ห้อง.. ห้องพี่ก็ได้.. นะ..” มิยูหลุดปากพูดอย่างไม่ค่อยเข้าใจตัวเองมากนัก อะไรที่เค้าเคยตั้งกฎว่าไม่ พอเจอผู้หญิงคนนี้เค้ากลับแหกมันทุกอย่าง
เรื่องห้องก็เหมือนกัน... เค้าไม่เคยพาใครเข้าไปนอนที่ห้อง เพราะส่วนใหญ่จะเสร็จกันตั้งแต่ในร้าน ในห้องน้ำ ไม่งั้นก็บนเตียงของผู้หญิงมากกว่า
แต่วันนี้เค้ากลับเอ่ยปากบอกให้ร่างบางเข้าไปห้องตัวเอง..
แต่ก็ช่างเหอะ... ตอนนี้การปลดปล่อยอยู่เหนือสิ่งอื่นใด..
“ อื้อ.. อย่าเพิ่งซนสิคะ..”ฮารุกะดึงมือร่างสูงออกจากยอดอกนุ่มของตัวเองพอเป็นพิธี แม้จะไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน แต่คนในวงการนี้อย่างเธอก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเค้าเริ่ม และทำกันอย่างไรซักหน่อย หนังสือการ์ตูน วีดีโอมีให้ศึกษาออกถมไป
แต่นะ.. ครั้งแรกของเธอ ขอไม่เป็นในรถได้มั้ยล่ะ..
“ อื้อ.. หวงจัง..” มิยูว่าเสียงหงอย ก่อนจะขบเม้มที่ต้นคอขาวหอมกรุ่มอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองเต็มที่ มือหนายอมลดระดับลงไปเคลียคลอที่เอวบางอย่างเว้าวอน เลื้อยไปมาไม่หนีหาย
“ ไปเถอะค่ะ.. ชั้นร้อน” ฮารุกะหมายถึงการนั่งอยู่ในรถที่ดับเครื่องไปแล้วนานๆมันทำให้เธออึดอัดไม่น้อย อากาศหายใจก็เริ่มลดลง แถมเธอเองก็ต้องการเค้าด้วยเหมือนกัน
โชคดีที่ลานจอดรถส่วนตัวอยู่ไม่ไกลจากลิฟต์ส่วนตัวเท่าไหร่.. ทั้งเธอและเค้าจึงไม่ต้องแยกจากกันนานนัก...
มิยูเดินโอบเอวประคองร่างบางแนบชิดไม่ห่างกาย.. หากสิงกันได้คงสิงไปแล้ว... เมื่อเข้าไปในลิฟต์ตัวใหญ่ลิ้นร้อยรีบกดปากอิ่มแนบสนิทลงมาดูดกลืนน้ำหวานอย่างเอาแต่ใจจนคนตัวเล็กกว่าแทบหมดแรง..
ตลอดการเดินไปยังห้องพัก.. หากไม่มีมิยูประคองคงบอกได้เลยว่า.. ฮารุกะอาจทรุดลงไปกองกับพื้นตั้งแต่มิยูถอนจูบออกแล้วมองเธอด้วยแววตาร้อนแรงปานจะกลืนกินเธอทั้งตัวไปแล้ว
กริ๊ก !!
มือหนาที่ละออกจากเอวบางเอื้อมมาไขกุญแจเพียงครู่ก็หันกลับไปฉุดร่างบางที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แขนแกร่งไม่ยอมปล่อยให้ฮารุกะมีข้ออ้างอีกต่อไปแล้ว..
ริมฝีปากหนาประกบลงดูดดึงอย่างร้อนแรง.. จนร่างบางที่ได้รับนั้นแทบทรงตัวไม่ไหว หากไม่มีมือแกร่งล็อคตัวเอาไว้อยู่
“ อื้อ... มิยู...” เสียงหวานครางชิดหูมิยู มือหนายกร่างบางขึ้นวางอยู่เหนือตู้รองเท้าไม่ห่างจากประตูเท่าไหร่นัก..
มิยูแทรกตัวไปอยู่ระหว่างขาของฮารุกะ เงยหน้าขึ้นรั้งต้นคอขาวลงมารับจูบอิ่มร้อนแรงอย่างเอาใจด้วยรู้ดีว่าตัวฮารุกะเองอย่าว่าแต่เดินเลย ยืนก็คงไม่ไหวแน่
“ อะ...อ๊ะ..” ใบหน้าคมซุกเข้าที่อกอิ่มที่ล่อตาอยู่ตรงหน้า มิยูไม่ได้ถอดบราเซียสวยออกให้เสียเวลา ริมฝีปากอิ่มแตะลงผ่านเนื้อผ้าที่ดูเหมือนก็จะเร้าอารมณ์ร่างบางไปอีกแบบ
สุดท้ายเป็นร่างบางเสียอีกที่ทนไม่ไหว.. แอ่นอกอิ่มขึ้นรับการดูดดึงที่กำลังจะขบเม้มลงมาอย่างต้องการ...
“ ขะ.. ขอ.. .. ขอเข้าห้องน้ำก่อนได้มั้ยคะ.. นะคะ..” ฮารุกะยกมือขึ้นกันริมฝีปากหนาออกห่างจากอกนุ่ม ก่อนจะเอ่ยเว้าวอนด้วยสายตาหวานเชื่อมที่ทอดมองนัยน์ตาคมนิ่งสนิทไม่ต่างกัน
“ ข้ออ้างเยอะจัง..” มิยูงอแงอยู่กับฐานที่จะพาไปสู่ส่วนยอก แต่ก็ยอมปล่อยให้ฮารุกะหลุดมือหายเข้าไปในห้องน้ำกว้างอยู่ดี
แก็ก...
หลังจากยืนพิงประตูห้องน้ำรออยู่ซักพัก.. มิยูก็ได้ยินเสียงฮารุกะเปิดประตูเดินออกมา..
และเมื่อหันกลับไปก็พบกับร่างบอบบางที่ในตอนนี้ไม่ได้อยู่ในชุดที่เพิ่งใส่เข้ามาแต่อย่างใด กลับอยู่ในเสื้อคลุมตัวใหญ่ของเค้าที่มันดูจะใหญ่เกินตัวไม่น้อยกับบ่าเล็ก
“ ขอยืมชุดหน่อยนะคะ.. พอดีชั้นร้อน อยากอาบน้ำน่ะค่ะ” ฮารุกะบอกเสียงหวาน นัยน์ตาหวานบอกแกมขออนุญาตแต่ก็แฝงไปด้วยความท้าทายอยู่ในที แล้วมีหรือที่คนอย่างมิยูจะปล่อยไป
มือหนาตวัดร่างบางที่ชื้นไปด้วยหยาดน้ำ กับหยดน้ำพราวที่เกาะอยู่บนเนื้อนุ่ม กับผิวเย็นๆของร่างบางที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาเมื่อครู่กระตุ้นความต้องการของมิยูได้อย่างบอกไม่ถูก
นิ้วเล็กๆที่ไม่ได้ผลักหรือปฏิเสธอ้อมกอดแต่อย่างใด.. คลอเคลียอยู่กับปกเสื้อเชิ๊ตเนื้อดีบนตัวของมิยูกับแววตาหวานทว่าร้อนแรงที่ส่งมาทำให้มิยูต้องลอบกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง
“ ให้ชั้นช่วยก็ได้นะ.. หากเธอร้อนน่ะ” มิยูตวัดร่างบางเข้าชิดตัวก่อนจะสอดแทรกมือหนาเข้าไปตามสาบเสื้อคลุม ปลดเชือกที่รัดอยู่ตรงเอวบางให้คลายออกจนเห็นร่างกายเกือบเปลือยเปล่าของคนที่บอกว่าร้อนโดยแทบไม่มีอะไรปดปิด
... เอื๊อก !!
“ งั้น.. ช่วยชั้นหน่อยได้มั้ยคะ..” ฮารุกะปล่อยให้มือหนาสำรวจร่างกายตัวเองเต็มที่ โดยที่เธอเองเป็นฝ่ายเดินไปนั่งที่โซฟานุ่มกลางห้องรอคอยการสัมผัสจากคนที่เดินตามมาติดๆ มือเล็กกระชับเสื้อคลุมเข้าเล็กน้อย
“ จะช่วย.. ให้เธอหนาวเลยล่ะ” มิยูตอบก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น รั้งคอร่างบางโน้มลงต่ำประกบปากอิ่มดูดดึงอย่างต้องการ..
ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดรัดพันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร..
มือหนาช้อนตัวร่างบางขึ้นสูงก่อนจะเป็นฝ่ายทรุดลงนั่งแทนที่ฮารุกะ แล้วยกตัวร่างบางขึ้นวางทาบทับหันหน้าเข้าหาตัวโดยริมฝีปากก็ยังไม่ได้แยกจากกัน
“ ..ที่พูด... แน่ใจหรอคะ...” ฮารุกะท้าทายอยู่ในที ขบเม้มเบาๆที่ติ่งหูร่างสูงอย่างยั่วยวน มือเล็กสอดแทรกเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มให้นัยน์ตาคมต้องมองตามเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด
“ ชั้นจะทำให้เธอขาดชั้นไม่ได้เลยล่ะ...” มิยูบอกตามแบบฉบับของคนที่มั่นใจในตัวเอง และมั่นใจในประสบการณ์ตนเองไม่น้อย
“ ระวังจะขาดชั้นไม่ได้ซะเองนะคะ..” ฮารุกะหยอกล้อกับร่างสูงแกมขบขัน ให้คนโดนยั่วหมั่นเขี้ยวก้มลงงับเนินเนื้อนุ่มเบาๆ
“ ของอย่างนี้... ต้องพิสูจน์” มิยูพูดแววตาร้าย.. มือหนาเลื่อนไปด้านหลังปลดตะขอเสื้อในออกอย่างชำนาญ เพียงไม่กี่วินาที จมูกโด่งก็มีโอกาสไปดอมดมยอดอกนุ่มของอีกคนอย่างหลงใหลอีกครั้ง
“ อื้อ... มิยู...” ฮารุกะฝืนตัวออกเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากร้อนทำท่าจะงับลงกับยอดอกอิ่ม.. ในตาที่เคยหวานใสฉายแววอ้อนวอนขึ้นทันที
“ คะ...” มิยูเลิกคิ้วอย่างขัดใจ ด้วยอยากจะลิ้มรสเนื้อนุ่มเสียที
“ ครั้งแรก.. เบาๆหน่อยนะคะ..” ฮารุกะพูดอย่างเขินอายก่อนจะซุกหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มของคนตรงหน้า โดยไม่รู้เลยว่าท่าทางแบบนั้นมันยิ่งเปิดโอกาสให้มิยูทำอะไรๆได้ถนัดขึ้น
ริมฝีปากหนาเม้มเข้ากับยอดอกอิ่มได้พอดี.. ลิ้นร้อนดูดดึงเร่งเร้า ราวกับเด็กทารกที่ต้องการนมมารดา มือข้างหนึ่งซ้อนอยู่แผ่นหลังบางไม่ให้เบี่ยงตัวถอยห่าง อีกข้างก็บีบเคล้นปรนเปรอไม่ให้อีกข้างต้องน้อยหน้ากัน
“ อา... อื้อ...” เสียงหวานครางแผ่วเบาอยู่ข้างหู.. ยิ่งรู้ว่าเป็นครั้งแรกของร่างบางมันก็ยิ่งทำให้เนื้อตัวของเค้าสั่นระริกอยากเข้าไปเป็นเจ้าของ
แต่เดี๋ยวก่อน.. ทุกอย่างมันควรจะค่อยเป็นค่อยไป ถึงจะสุขสมในปลายทาง...
มือหนาเคล้นคลึงอกอิ่มอยู่ครู่ ก่อนปลายนิ้วจะขยี้ยอดอกอิ่มจนแข็งสู้มือ.. ลิ้นร้อนตวัดดูดดึงจนฮารุกะต้องแอ่นอกเข้าหากลีบปากอิ่มอย่างไม่อาจอดกลั้นอารมณ์
มือเล็กขยุ้มกลุ่มผมหนา.. ดึงทึ้งไม่เบามือเมื่อทุกอย่างเริ่มเดินมาเกือบแตะปลายขอบของอารมณ์.. มือของฮารุกะกดศีรษะมิยูให้ดูดดื่มอกอิ่มแน่นไม่ห่างไปไหน.. ก่อนจะเป็นมิยูซะเองที่จับมือเล็กออกห่างแล้วชะโงกตัวขึ้นประกบปากบางดูดซับน้ำหวานอีกครั้งอย่างหลงใหล
นัยน์ตาหวานปรือด้วยอารมณ์หวามเมื่อมิยูเล้าโลมอย่างรู้งาน.. ก่อนกลีบปากบางจะรีบขยับตามไปเมื่อมิยูถอนริมฝีปากออก..
ลิ้นเล็กไล้เลียรอบกลีบปากอิ่มไม่ยอมแพ้.. ยิ่งอารมณ์พลุ่งพล่านเท่าไหร่ เนื้อตัวกึ่งเปลือยก็แนบชิดเข้ากับร่างสูงมากขึ้นเท่านั้น
“ ไปต่อกันที่เตียงนะ...” มิยูบอกก่อนจะยกร่างบางบนตักขึ้น ทั้งๆที่ลิ้นร้อนยังไม่ได้ผละออกจากกัน อกอิ่มแนบชิดกับอกกว้าง ให้มิยูเหลือบมองอย่างหิวกระหาย...
เนื้อตัวขาวจัดเริ่มแดงเป็นจุดๆตามรอยดูดดึงที่ลิ้นร้อนลากผ่าน เรียกอารมณ์ของมิยูให้พลุ่งพล่านกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว..
.... ยิ่งบอบบาง ก็ยิ่งน่าทำลาย...
“ อะ...” เสียงหวานหลุดครางแผ่วเบาเมื่อแผ่นหลังนุ่มสัมผัสเตียงสปริงของเจ้าของห้อง.. ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะตามาประกบติดๆไม่ให้ขาดหาย
มือเล็กปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเนื้อดีของร่างสูงออกอย่างต้องการสัมผัสบ่าแกร่งของมิยูเต็มมือ.. ซึ่งก็ได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดีจากมิยูที่เป็นฝ่ายถอดออกซะเองจนเหลือแต่เสื้อกล้ามแล้วทาบทับลงมาคร่อมอยู่บนร่างบางบนเตียงอย่างเร่าร้อน
เรียวขาขาวแยกผ่านให้อีกคนแทรกเข้ามาอย่างรู้งาน.. ขณะที่มือหนาของอีกคนก็ยังคงสำรวจตรวจตราเนื้อนุ่มของดาราสาวอย่างไม่อยากพลาดแม้ตารางนิ้ว
“ ขอนะ.. ฮารุกะ” มิยูกระซิบชิดริมหูบางก่อนจะลากลิ้นร้อนไล้เลียใบหูเล็กกระตุ้นอารมณ์คุกกรุ่นให้พลุ่งพล่านด้วยความต้องการมากกว่าเดิม
มือหนาเริ่มเกี่ยวรั้งปราการด่านสุดท้ายออกจากร่างกาย.. ให้ฮารุกะต้องเบียดต้นขาชิดผิดบังส่วนซ่อนเร้นน่าอายให้ลับสายตาคมที่ทอดมองราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งร่าง
“ เป็นเมียมิยูนะ..” มิยูเร่งเร้าเอาคำตอบจากร่างบางอย่างที่รู้ดีว่าอารมณ์ร่างบางในตอนนี้ไม่มีทางเอ่ยปฏิเสธเป็นแน่ แต่บางครั้งเค้าเองก็อยากยื้อเวลาไว้เพื่อดูหน้าหวานๆนั่นทรมาน
“ อื้อ...” ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงช้าๆแทนคำตอบ มือหนาไม่รอช้ารุกล้าเข้าไล้วนเบาๆสำรวจปากทางเข้า ก่อนนิ้วเรียวยาวจะค่อยๆสอดแทรกเข้าไปในตัวร่างบางแผ่วเบา
“ อย่าเกร็ง.. ไม่เจ็บหรอก..” แรงตอดรัดภายในของฮารุกะทำให้มิยูนิ่วหน้าด้วยความพอใจ ก่อนปากอิ่มจะเคลื่อนขึ้นมาดูดดึงเรียวปากบางให้ลืมความสนใจจากเบื้องล่าง
“ มันเจ็บ..”
“ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว.. สัญญาว่าจะทำเบาๆ” นิ้วต่อมาแทรกเข้าไปสำรวจ มิยูไม่อาจทำได้อย่างที่พูดไว้เมื่อร่างบางเร่งเร้าเค้าเหลือเกิน ปลายนิ้วเรียวกดอยู่กับจุดสัมผัสภายในสะกิดไปมาจนร่างบางบิดเร้าอย่างทนไม่ได้
“ อื้อ..อึดอัด... ฮึก.. เอาออกไป... มันทรมาน” ฮารุกะขยับหนีนิ้วเรียวยาวที่แทรกซึมเข้ามา โดยที่มิยูไม่ปล่อยผ่านขยับตามอย่างไม่อาจตามใจได้ในตอนนี้
“ เดี๋ยวก็หายทรมานแล้วนะ.. เชื่อพี่มิยูสิ” มิยูปลอบร่างบาง มือหนาอีกข้างเกลี่ยปอยผมนุ่มขึ้นทัดหูพร้อมเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมให้อย่างเอาใจ
“ แต่...”
“ นะ...” มิยูไม่รอคำตอบ ปลายนิ้วเรียวที่ชำนาญบทรักชักพาให้ร่างบางโอนอ่อน กลีบปากบางที่กำลังจะเอ่ยปฏิเสธกลับกลายเป็นเปล่งเสียงครางหวานหูให้ร่างสูงได้ยกยิ้มอย่างสมใจ
และแน่นอนว่าความต้องการที่มากล้นคงไม่หยุดอยู่แค่ครั้งเดียว..
มิยูปลุกเร้าร่างบางที่เหนื่อยอ่อนให้กลับมาสู่บทรักอีกครั้งอย่างไม่ยากเย็น.. แต่ครั้งนี้มือหนาเพิ่มความนุ่มนวลเข้าไปด้วยในทุกสัมผัส ยิ่งเมื่อพิสูจน์ได้ว่าเค้าคือคนแรกของร่างบางจริงๆก็ยิ่งทำให้เค้าอดจะรู้สึกดีใจนิดๆไม่ได้
... ใครจะไปคิดว่าคนที่มีข่าวกับคนนู้น คนนี้ไปทั่ว แถมยั่วเก่งอย่างนั้นจะไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน...
หากไม่ได้พิสูจน์ด้วยมือตัวเอง.. มิยูก็คงไม่มีทางเชื่อเป็นแน่
เป็นเวลาเกือบพระอาทิตย์แตะขอบฟ้า.. เมื่อมิยูยอมให้ร่างบางได้พักผ่อนหลังจากเสร็จภารกิจในครั้งที่เท่าไหร่เค้าเองก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่ากลิ่นกายของร่างบางมันหอมหวานชวนให้เค้าลิ้มลอง ฝากรสสัมผัสอยู่ร่ำไป...
“ อื้อ..” ฮารุกะที่นอนหลับตานิ่งสนิทอยู่บนเตียงนุ่มส่งเสียงขัดใจ.. เมื่อริมฝีปากหนากดจูบลงบนบ่าเล็กเปลือยเปล่าแล้วดึงเธอเข้าไปชิดใกล้
“ ไม่กวนแล้ว.. นอนเถอะค่ะ” มิยูเพียงกดจูบที่หน้าผากนวลด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มือหนาดึงผ้าห่มที่ร่นลงไปอยู่ตรงเอวบางให้ขึ้นมาคลุมปิดบังลมหนาวจากเครื่องปรับอากาศชั้นดีที่ตอนนี้กำลังให้เนื้อนุ่มสั่นน้อยๆ
นัยน์ตาคมกวาดมองไปทั่วใบหน้าหวาน มองรอยที่ต้นคอขาวอย่างพอใจกับการแสดงความเป็นเจ้าของ.. เค้าเคยสงสัยมาตลอดเลยว่าทำไมคนเราถึงจะต้องอยากเป็นเจ้าของคนนู้น คนนี้..
แต่ในเวลานี้... เค้าคงบอกได้แค่ว่า.. เพราะเค้าอยากเก็บฮารุกะไว้เป็นสมบัติเค้าเพียงแค่คนเดียว
“ อือ.. จะนอน..” เสียงหวานดังขึ้นเหวี่ยงๆใส่คนที่กำลังลากผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดไปตามเนื้อตัวขาว ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลายจากฝืมือของใครอีกคนจนไม่อาจปิดได้มิด..
มิยูชะงักมือเล็กน้อย พอร่างบางกลับเข้าสู่นิทราอีกครั้ง มือหนาก็ลากไล้ผ้าเนื้อนุ่มเช็ดคราบออกจากต้นขาขาวอย่างเบามือ.. พยายามให้ฮารุกะรู้สึกตัวน้อยที่สุด
นัยน์ตาคมพยายามไม่มองไปยังสิ่งล่อตาที่ทำให้เค้าอยากเข้าไปฝั่งรอยไว้อีกรอบ.. จนต้องใช้ความอดทนขึ้นสูงสุดจึงจะเช็ดตัวให้ร่างบางได้เป็นผลสำเร็จ
ส่วนการใส่เสื้อผ้านั้นคงไม่ยากเท่าไหร่.. เพียงแค่เอาเสื้อนอนมาใส่ให้แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว.. จากนั้นมิยูก็หายเข้าไปในห้องน้ำเดินกลับมาที่เตียงตัวหอมกรุ่น ปลอดโปร่ง สอดตัวแทรกเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วดึงร่างบางเข้ามาให้อ้อมกอด
ก่อนจะเข้าสู่นิทราไปพร้อมๆกัน...
บ่ายของวันถัดมา...
แสงอาทิตย์ที่แยงเข้ามาตามรอยแยกระหว่างม่านสีเข้ม ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงปรือตามองก่อนจะหยีตาขึ้นมองอีกครั้งเต็มตา
... อื้อ.. หนัก...
ฮารุกะรู้สึกอึดอัด ก่อนจะพบสาเหตุก็คือร่างสูงของใครอีกคนที่กอดรัดร่างเธอไว้แน่นราวกับจะรวมร่างกันเสียอย่างนั้น
... เป็นแล้ว เธอเป็นของพี่มิยูแล้ว...
ฮารุกะไล้ข้อนิ้วเรียวกับขอบใบหน้าคมอย่างหลงใหลด้วยสายตาที่บอกได้เลยว่าหากมิยูตื่นอยู่ คงไม่มีทางเห็นเด็ดขาด..
สายตาที่เต็มไปด้วย... รัก
“ อืม...” แต่เหมือนร่างบางจะคิดผิดเรื่องที่มิยูยังไม่ตื่น เพราะคงไม่มีคนหลับคนไหนนอนละเมอเอามือขึ้นมาบีบเล่นกับอกนุ่มของคนที่นอนอยู่ด้วยได้หรอก
“ เมียจ๋า..” เมื่อเหลือบมองกลับมาอีกที ดวงตาที่ปิดสนิทอยู่เมื่อครู่ทอประกายหวานให้ร่างบางนึกสะท้านขึ้นมาข้างใน
... กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า แล้วยังมีแรงเหลืออยู่อีกหรอ...
.... ให้ตายสิคนมักมาก...
“ ใครเมียพี่ไม่ทราบ !!” ฮารุกะเสียงเขียว ตาวาวต้องการคำตอบที่ชัดเจน... มือเล็กดึงมือหนาให้หยุดไว้ก่อนจะเริ่มเล้าโลมเธออีกครั้งให้เกิดอารมณ์
“ ก็ฮารุกะไง.. เมียพี่มิยู..” มิยูยกยิ้มไม่พูดเปล่า ซุกหน้าลงกับอกอิ่มที่ล่อสายตาอยู่ไม่รอคำตอบ กลิ่นกายหอมหวานที่ชวนหลงใหลตั้งแต่เมื่อคืนจนเกือบเช้าไม่ได้ลดลงเลย
ยิ่งสูดดมเข้าไปมากเท่าไหร่.. ดูเหมือนความต้องการที่จะสัมผัส ศึกษา แล้วก็ตีตราไปทุกสัดส่วนของร่างกายขาว
“ อื้อ.. มิยู..” เสียงหวานหลุดครางออกมาอย่างหวานหูคนฟัง.. ใครเลยจะรู้ว่านัยน์แววตาหวานที่วาววับขึ้นเมื่อครู่.. กำลังฉายแววสมใจที่ดูเหมือนร่างสูงกำลังหลงใหลในตัวเธออย่างที่ปรารถนา
... แล้วกว่ามิยูจะยอมปล่อยให้ฮารุกะลงจากเตียงนุ่มอีกที.. ก็ปาเข้าไปกว่า 5 โมงเย็นซึ่งร่างสูงใจดี สั่งอาหารขึ้นมาส่งบนห้องพักเพราะไม่อยากให้ร่างบางต้องเคลื่อนกายหนีห่างไปไหน
__________________________
ตกลง.. ใครจะหลงใครกันแน่นะ ^^
ความคิดเห็น