คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เด็กเอาแต่ใจ..ตอนจบ
นี่ก็ปาไปสามวันเข้าไปแล้วที่ริสะต้องนั่งมองอาการป่วยของไอ้คุณประธานนักเรียนที่เดินคอตกกลับเข้าห้องมาทุกครั้งหลังจากหวังจะออกไปเคลียร์กับ..เด็กพูดน้อย..ให้รู้เรื่องแต่ดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะจงใจหลบหน้าทุกสถานการณ์จนยูกิต้องมานั่งถอนหายใจเฮือกๆอยู่แบบนี้
ส่วนนั่นก็อีกคนเดินไปเดินมาพลางมองนาฬิกาแขวนไปด้วย เมื่อถึงเวลาพักกลางวันที่หมู่นี้มักจะมีเด็กตัวโตหน้าหล่อมารับไปกินข้าว แต่ดูเหมือนว่าวันนี้เจ้าเด็กนั่นมันมาเลทไปกว่าสิบนาทีเพื่อนซี้ตัวน้อยของริสะเลยเกิดอาการหงุดหงิดงุ่นง่านอย่างโจ่งแจ้งทั้งที่ยังปากแข็งว่าไม่ได้เป็นอะไรกั๊นนน~!!
แต่พอเด็กบางคนเปิดประตูเข้ามารับ ใบหน้างองุ้มเมื่อครู่ก็ดูสดใสขึ้นถนัดตาให้ริสะแอบอมยิ้มนึกหมั่นไส้เพื่อนตัวน้อยขึ้นมาตงิดๆ แล้วยิ่งมาเจอเสียงถอนหายใจต่อเนื่องของยูกิ เล่นเอาปวดประสาทอยากหาวิธีแกล้งคนเพื่อระบายความอัดอั้น
“นี่นากาโอกะ มิยูวันนี้เธอปล่อยให้เพื่อนฉันรอนานนะ....” คนถูกต่อว่าเลิ่กคิ้วอย่างแปลกใจก่อนจะหันมามองคนข้างตัวที่อึกอักหน้าแดงโวยวายกลบเกลื่อน
“ม..ไม่ได้รอสักหน่อย~!!...” แล้วคนปากแข็งก็เดินหนีอายออกจากห้องไปให้ริสะขำคิกมองเด็กตัวโตเดินตามหลังไปติดๆก่อนที่ริสะจะหันมาคว้าคอเพื่อนรักอีกคนลงไปกินข้าวแต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงโรงอาหาร..เด็กพูดน้อย..ก็เดินผ่านหน้าไปเสียก่อนให้ไอ้คนที่ถอนหายใจเฮือกๆได้สติทิ้งเพื่อนให้ยืนเคว้งแล้วมันก็วิ่งไปคว้าข้อแขนเล็กลากไปคุยกันตัวต่อตัว==*
แต่ก่อนที่ริสะจะได้ลงไปกินข้าวคนเดียวอย่างเซ็งๆก็มีไอ้เด็กสามตัวมันวิ่งหน้าตั้งลงบันไดร้องเรียกหาเพื่อนตัวเล็กที่ถูกประธานนักเรียนลักพาตัวไปต่อหน้าต่อหน้าเดือดร้อนให้ริสะต้องจัดการ..เคลียร์
“พวกเธอมาส่งเสียงดังอะไรแถวนี้...อยากโดนทัณฑ์บนคนละครั้งสองครั้งอย่างนั้นใช่มั๊ย!?....” และอำนาจของรองประธานก็ใช้ได้ผลเมื่อไอ้เด็กพั้งค์หัวทองระเบิกหูเคี้ยวหมากฝรั่งทั้งสามตัวหยุดแหกปากแล้วทำหน้าเซ็ง
“แล้วไอ้ประธานนั่นมันจะลากเพื่อนพวกเราไปไหน...” เจ้าเด็กเคี้ยวหมากฝรั่งมันเติมสรรพนามนำหน้าคำว่าประธานให้เสร็จสรรพ..แบบนี้มันน่าแช่งให้เคี้ยวหมากฝรั่งจนปากห้อยกันไปข้าง!
“แสดงว่าเพื่อนพวกเธอทำผิดอะไรไว้น่ะสิ...ไปๆอย่าถามมากหรืออยากเลี้ยงข้าวฉันก็ไม่ขัดศรัทธาหรอกนะ..” และตามด้วยการดึงหูไอ้คนระเบิดหูให้ร้องโอดโอยลงบันไดมาจนเพื่อนฝูงมันต้องเดินตามอย่างฮึดฮัด....ดี อยากเจาะเยอะแยะนักใช่มั๊ยแม่จะดึงให้หูยานเลยเชียว!
นี่ก็อีก...ผมทองสวยอร่ามเหลือเกินนะกระชากพามันลงมาด้วยกันเลยท่าจะดี
และเสียงโหยหวนอีกมากมายที่ดังแว่วมาหลังจากที่ยูกิลากเด็กชอบหลบหน้าออกมาจากองครักษ์เพื่อนฝูงที่กำลังถูกริสะจัดการ ยูกิก็ปล่อยมือออกจากข้อแขนเล็กแล้วถอนหายใจยาว
“หลบหน้าฉันทำไม.....ทั้งๆที่เอ่อ...ทั้งๆที่....” ดวงตากลมโตช้อนมองคนพูดที่อึกอักไปมาจนซาโอริต้องตัดบทเองอย่างนึกเคือง
“แต่เธอไม่ได้ชอบชั้น....แล้วจะให้ชั้นโผล่หน้าไปให้เธอเห็นอีกรึไง...”
“ไม่ใช่ไม่ชอบ...แต่ว่ามัน..มัน...” มันพูดยากนะเนี่ย เฮ้ออ~ ความกล้าน่าเกรงขามของประธานนักเรียนอย่างยูกิหายไปไหนกันหมดกับอีแค่ยืนต่อหน้าคนที่ชอบแล้วสารภาพไปเลยมันยากตรงไหนกันเนี่ยย...ฟู่ว์~
“ถ้าเธอไม่พูดชั้นจะไปแล้ว...” กดดันอีกนิดให้ยืนไม่ติดที่แล้วรอดูอาการกระสับกระส่ายของประธานนักเรียนที่กำลังชั่งใจและ...ตัดสินใจนานเกินไป จนซาโอริถอดใจเดินเลี่ยงออกมาเงียบๆก่อนที่คนตัวเล็กจะชะงักฝีเท้าเมื่อมีเสียงบางอย่างตะโกนแหวกอากาศเข้ามากระทบแก้วหู
“ก็ได้ฉันชอบเธอซาโอริ!!!!...” ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มเล็กๆก่อนจะทำหน้านิ่งหันกลับไปมองเจ้าของคำพูดที่โหนกแก้มขึ้นสีระเรื่อ แต่ยังรักษาฟอร์มให้นักเรียนที่เดินผ่านไปมาแอบหัวเราะคิกคักเมื่อได้มาเห็นในอีกมุมหนึ่งของประธานนักเรียนแสนน่าเกรงขาม
“ชั้นหิวแล้ว...พาไปกินข้าวหน่อยสิ...” อะไร!? ไม่เขินไม่อายไม่วิ่งเข้ามากอดแล้วตอบรับรักกันหน่อยรึไง นี่ยูกิต้องใช้ความกล้า(หาญ)มากเลยนะกว่าจะตะโกนบอกรักออกไปทั้งๆที่มีนักเรียนเดินผ่านเต็มไปหมดแบบนี้เนี่ยย!!
คนตัวโตเลิ่กคิ้วที่เห็นประธานนักเรียนยังยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่ยอมขยับตามคำชวน จนซาโอริต้องเดินเข้าไปหาในระยะประชิดแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มอีกฝ่ายเบาๆให้ยูกิยืนตัวเกร็งกระพริบตามองคนกระทำอย่างงงงวย
“จะไปกินข้าวกันได้รึยังคะ...” และกว่าที่ยูกิจะรู้สึกตัว..เด็กพูดน้อย..ก็เดินทิ้งห่างออกไปจนยูกิต้องวิ่งตามไปจับข้อมือเล็กให้แพขนตางอนตวัดมอง ยูกิเลยต้องปล่อยออก แต่คนร่างสูงก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อฝ่ามือเล็กเป็นฝ่ายคว้าจับเอาไว้เอง^^
และแทนที่ยูกิจะได้เข้ามากินข้าวกลางวันอย่างสุขสมสบายใจแต่โรงอาหารในวันนี้กลับวุ่นวายอลม่านแก้วน้ำจานข้าวหกระเนระนาดกระจายเต็มพื้น...นี่มันอะไรกันห๊ะ!!
“หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!!.....” คนสองคนที่กำลังปล่อยหมัดผลักออกจากกันอย่างหงุดหงิด ยูกิกวาดสายตามองสภาพเละเทะของสถานที่และตัวบุคคลอย่างขอคำตอบ
“พวกเธอทะเลาะกันเรื่องอะไรนากาโอกะ มิยู....แล้วก็เธอ...เป็นเด็กปีสองแล้วไม่ใช่เหรอทำไมไม่รู้จักระงับอารมณ์บ้าง.....” ยูกิเดินเข้าไปมองรอยฟกช้ำตามเนื้อตัวของทั้งคู่ พลางเหลือบมองเพื่อนรักทั้งสองที่คาดว่าน่าจะคอยห้ามให้เหตุการณ์หยุดลงแต่ไม่ได้ผล พร้อมกับไอ้เจ้าเด็กเกเรทั้งสามที่เดาได้เลยว่าพวกมันก็คงเข้าร่วมตะรุมบอลกับเค้าด้วยเหมือนกัน
“ฉันหวังว่าคงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก..ไม่อย่างนั้นฉันจะสั่งพักการเรียนพวกเธอทั้งคู่!...”
“เดี๋ยวก่อนสิมิยู....” ดูเหมือนว่านากาโอกะ มิยูจะไม่ได้อยู่ฟังคำเตือนของยูกิเลยแม้แต่น้อย แล้วยังเดินหนีไปเงียบๆให้คนตัวเล็กที่เดินมาพร้อมยูกิต้องวิ่งตามพี่สาวออกไป และทันที่คนตาไหวจะมองเห็นแววตาตัดพ้อจากเด็กตัวโตหน้าหล่อนั้นส่งให้เพื่อนรักตัวน้อยที่ยืนอารมณ์เสียอยู่ข้างๆริสะและไอ้เด็กผิดระเบียบทั้งสามที่มันวิ่งตามเพื่อนรักออกไปแต่ยังไม่วายหันมาขู่คู่กรณีรุ่นพี่คนละทีสองที
ยูกิถอนหายใจหนักๆแก้เครียดมองสภาพของโรงอาหารแล้วถึงกับส่ายหัวก่อนจะใช้นักเรียนแถวนั้นไปเรียกภารโรงมาจัดการทำความสะอาดก่อนที่ประธานนักเรียนจะต้องเข้าไปรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับอาจารย์ฝ่ายปกครองเหมือนอย่างทุกครั้ง....งานเข้าอีกแล้ว! ==*
และกว่ายูกิจะได้ออกมาจากห้องฝ่ายปกครองก็ปาเข้าไปเกือบเลิกเรียนเหนื่อยแทบขาดใจแถมยังต้องมาเขียนรายงานบันทึกพฤติกรรมของเจ้าพวกนั้นให้เป็นลายลักษณ์อักษรอีก..เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่าทำผิดกฎระเบียบกันให้มากนักเลยประธานนักเรียนเหนื่อยเข้าใจมั๊ย!!
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ยูกิต้องพิมพ์รายงานบันทึกอยู่หน้าโน๊ตบุ๊ค จนเพื่อนรักทั้งสองเดินหอบหนังสือเข้ามาหลังเลิกเรียน ก่อนที่เพื่อนตัวน้อยจะทิ้งก้นลงนั่งบนโซฟากลางห้องอย่างหมดแรงและรองประธานที่เดินไปกินน้ำแล้วเข้ามาช่วยยูกิทำงานต่อพร้อมสมาชิกที่ทยอยกันเดินเข้ามาทำงานที่คั่งค้างของตัวเองภายในห้องกว้างที่จัดสรรไว้อย่างเป็นระเบียบ
“รุ่นพี่มิยาชิตะอยู่หรือเปล่าคะ...” จู่ๆเด็กพูดน้อยก็เปิดประตูเข้ามาในห้องให้ยูกิดีใจเล่นแต่ที่รักดันถามหาฮารุกะให้คนมีหวังใจห่อเหี่ยว
“มีอะไรกับฉันงั้นเหรอ...”
“ชั้นมีเรื่องจะคุยกับคุณ..ขอเวลาซักเดี๋ยวได้มั๊ย....” คนถูกขอเวลาชั่งใจหันไปถามความเห็นจากเพื่อนทั้งสองโดยเฉพาะยูกิที่หน้าบูดสนิทแถมยังปัดมือไล่ยิกๆ....
ฮารุกะตัดสินใจเดินตามรุ่นน้องออกไปก่อนจะมาหยุดข้างระเบียงอาคารที่มีลมเย็นพัดโกรกให้ต้องกระชับเสื้อโค้ทตัวนอกเข้าหาตัว
“คุณอย่าโกรธมิยูเลยนะ....เวลามิยูรักใครซักคนน่ะ เค้ามักจะทุ่มเทความรักทั้งหมดให้คนๆนั้น...มันไม่แปลกเลยที่มิยูจะหวงแหนคุณกับคนอื่น...นั่นก็เพราะว่ามิยูคงรักคุณมากถึงคุณกับเค้าจะเพิ่งคบกันก็เถอะ...”
“....เราไม่ได้คบกันซักหน่อย....” คนพูดทำปากยื่นเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่นากาโอกะ มิยูเด็กเกเรไปหาเรื่องนักเรียนปีสองไม่ว่าฮารุกะจะร้องห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง เพียงแค่เค้าเข้ามาโอบกอดฮารุกะในฐานะคนรู้จักที่เคยถูกฮารุกะหักอกก็เท่านั้น แต่ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนอย่างปกติ เพียงแค่นิสัยของหมอนั่นชอบเข้าหาแบบถึงเนื้อถึงตัวให้ฮารุกะอ่อนใจจะต่อว่าในหลายต่อหลายครั้งเลยปล่อยเลยตามเลยอย่างไม่คิดอะไรมาก
“พวกคุณนี่ปากแข็งเหมือนกันทั้งกลุ่มเลยนะ....รักก็บอกว่ารักสิ มันไม่เห็นยากตรงไหนเลยกับการที่เราจะรักใครสักคน....”
“ท่าทางเธอจะรักพี่สาวเธอมากเลยนะ..ซาโอริถึงได้มาแก้ต่างแทนกันแบบนี้....”
“ค่ะ...ก็ถ้าไม่รักกันแล้วใครจะมารักเราในเมื่อแม่ของเราก็ตายไปแล้วส่วนพ่อก็เอาแต่ทำงานโดยไม่สนใจพวกเราซักนิด....” ผู้ใหญ่ตัวเล็กหันไปมองซีกหน้าของเด็กน้อยที่ยืนเกาะขอบระเบียงให้ลมพัดโกรกอยู่ข้างๆอย่างพิจารณา
แม้การพูดจาและบุคลิกภายนอกจะดูเย็นชาน่าค้นหาอย่างที่พักหลังๆมานี้ยูกิมักชอบพร่ำบ่นให้ฟัง แต่จริงๆแล้วซาโอริก็แค่เด็กที่ต้องการความรักความอบอุ่นที่ขาดหายไปจากคนรอบข้างเท่านั้นเอง
“มิยูก็เหมือนกันนะคะ....ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากคนที่เค้ารัก...ทั้งพ่อทั้งชั้นแล้วก็คุณด้วย....จริงๆแล้วมิยูก็เป็นแค่เด็กตัวน้อยที่ชอบเอาแต่ใจเท่านั้นเอง...”
“แล้ว...เธอมาบอกฉันทำไม...”
“ผู้ใหญ่นี่เข้าใจยากจังนะคะ...แค่ไปง้อคนที่ตัวเองรักมันก็ไม่ได้ยากไปกว่าวันที่คุณอุส่าแบกถังน้ำมาสาดพวกเราหรอก....” แล้วเด็กน้อยที่ริอาจสั่งสอนผู้ใหญ่ก็เดินกลับไปทางเดิมทิ้งให้ฮารุกะจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
ในตอนนี้ก็ห้าโมงเข้าไปแล้วบนอาคารเรียนเลยมีนักเรียนเดินผ่านไปมาน้อยกว่าในโรงยิมส์หรือสนามฟุตบอลกว้าง ทำให้ฮารุกะเดินไปยังห้องเรียนเป้าหมายได้อย่างสบายใจหลังจากที่ซาโอริเดินย้อนกลับมาบอกตำแหน่งที่อยู่ของนากาโอกะ มิยูอีกครั้งแล้วเดินกลับไปหายูกิที่ยืนรออยู่....หูย เมื่อกี้ยังหน้าบูดทีงี้ทำหน้าบานเชียวนะไอ้คุณประธาน เด็กมันกลับเข้าไปง้ออีท่าไหนกันล่ะ!
ฮารุกะเปิดประตูเข้ามาในห้องนักเรียนปีหนึ่งที่อยู่ริมสุด ก่อนคิ้วเรียวจะขมวดมุ่นเมื่อกลิ่นบุหรี่ลอยคลุ้งอยู่เต็มห้องให้เท้าเรียวต้องก้าวไปหาคนที่นั่งพ่นควันเงียบๆอยู่บนขอบหน้าต่างก่อนที่มือเล็กจะดึงมันออกแล้วขยี้ทิ้งให้นัยน์ตาคมต้องตวัดมอง
“เด็กเกเร....ฉันเตือนเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าสูบบุหรี่อีก...”
“เรื่องของชั้น...”
“เรื่องของเธอแต่ฉันสน...”
“เธอต้องการอะไร...”
“ฉันต้องการนากาโอกะ มิยู...” หลังจากต่อปากต่อคำให้มิยูได้หงุดหงิด ผู้ใหญ่ตัวเล็กก็ขยับเข้าไปยืนประชิดพลางยกมือขึ้นลูบลอยช้ำบนใบหน้าหล่อที่เกิดจากการชกต่อยเมื่อตอนกลางวันอย่างแผ่วเบา โดยมีสายตาของเด็กเอาแต่ใจมองดูทุกการกระทำอย่างหลงใหล
นากาโอกะ มิยูจับฝ่ามือเล็กออกไปพาดไว้บนไหล่กว้างก่อนที่ใบหน้าคมจะโน้มลงมาแนบจุมพิตบนริมฝีปากบางที่เผยอรับเรียวลิ้นชื้นให้เข้ามาอย่างเต็มใจพลางขยับเลื่อนท่อนแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบกอดลำคอแกร่งไว้
เปลือกตาบางค่อยๆพับปิดลงพร้อมบิดเอียงริมฝีปากให้บดเบียดแนบชิดหยิบป้อนรสจูบหวานล้ำสู่อุ้งปากกันและกันเนิ่นนานจนหอบสะท้านแล้วผละออกอย่างอ้อยอิ่ง
“เด็กเอาแต่ใจ....”
“แล้วรักรึเปล่า....” เห็นแววตาเจ้าชู้ปนกะล่อนน้อยๆแล้วฮารุกะอยากจะเถียงกลับนัก แต่ไอ้สัมผัสนุ่มนวลแสนออดอ้อนที่กำลังคลอเคลียอยู่ข้างแก้มและบนริมฝีปากมันทำให้ยากเหลือเกินที่ขัดขืนเพื่อทำลายบรรยากาศหวาน
ผู้ใหญ่ตัวเล็กปล่อยให้เด็กเอาแต่ใจถอดเสื้อโค้ทตัวนอกออกแล้วสำรวจลูบไล้ฝ่ามือเข้าไปใต้เนื้อผ้าพลางจูบเล็มริมฝีปากกันไม่ห่าง
“ต่อให้เธอจะเกลียดชั้นยังไง ชั้นก็จะไม่หยุดอีกแล้ว..ฮารุกะ...” คนร่างสูงเบียดจุมพิตลงมาหนักหน่วงพร้อมแหวกขยายผนังเนื้ออ่อนให้คุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมที่ขยับดันเพิ่มแรงกดให้ย้ำลึกมากขึ้นจนต้นขาเนียนเริ่มกระตุกสั่นไร้เรี่ยวแรงจะทรงตัว
เรือนกายบางหอบสะท้านขยับสะโพกเพรียวตอบรับการสอดใส่ของเรียวนิ้วยาวอย่างยั่วยวนให้นากาโอกะ มิยูต้องขยับข้อมือเน้นหนักแล้วเขี่ยสะกิดจุดกระสันให้โพรงชื้นปล่อยคราบเมือกสีขาวย้อยออกมาตามนิ้วมือแล้วไหลเปื้อนไปตามโคนขาด้านใน
ท่อนแขนแกร่งอุ้มร่างบอบบางขึ้นมานอนราบบนโต๊ะก่อนจะจับเรียวขาเปลือยให้แยกออกแล้วก้มลงจูบแผ่วเบาพลางลากจุมพิตผ่านแนวขาขาวลงมาเรื่อยจนถึงช่องทางที่ถูกรุกล้ำเมื่อครู่ให้เสียงหวานต้องครางท้วง
“อย่า...อื้ออ...” เอวคอดแอ่นหนี ก่อนเด็กเอาแต่ใจจะผละออกมาแล้วโน้มลงมาหาดวงหน้าฉ่ำหวานพลางไซ้จูบข้างแก้มสีระเรื่อ
“เป็นคนของชั้น...ได้มั๊ย” คำถามเดิมที่นากาโอกะ มิยูใช้ถาม แต่วันนี้ฮารุกะจะตอบ
“ฉันจะเป็นของเธอ....” ฝ่ามือเล็กประคองข้างแก้มสากให้เงยขึ้นสบตาพลางลูบไล้เบาๆก่อนที่ ฮารุกะจะมอบจุมพิตดูดดื่มให้เด็กตัวโตตอบกลับอย่างร้อนแรงปนเสียงหอบครางหนักหน่วงที่เริ่มกระตุ้นอารมณ์รักให้นากาโอกะ มิยู
ฝ่ามือใหญ่ถลกชายเสื้อนักเรียนขึ้นเหนือแผ่นอกบางพลางใช้ปลายนิ้วเขี่ยสะกิดหัวนมก่อนจะย้ายเรียวลิ้นชื้นบนลำคอระหงมาดูดเลียให้เรือนกายผู้ใหญ่อ่อนสะท้าน
“อืออ...มิยู...อ่าา~….”
“เรียกชื่อชั้นอีกครั้งได้มั๊ย....ฮารุกะ...”
“มิยู....มิยู...ม..อื้ออ~!....” โทษฐานของผู้ใหญ่ที่ทำเกินคำสั่งเลยถูกนากาโอกะ มิยูหยิบยื่นสัมผัสเร่าร้อนให้เสียงหวานต้องกรีดร้องครวญครางบิดส่ายสะโพกอย่างทนทรมาน
ลำตัวบางหอบสะท้านพลางสอดขยำเรียวนิ้วเข้าหากลุ่มผมสีเข้มเพื่อระบายความอัดอั้น
เรือนร่างชื้นเหงื่อหอบหายใจแรงจนมิยูต้องจูบซับขมับเนียน ก่อนทุกอย่างจะหยุดลง
“ ชั้นรักเธอ...” ใบหน้าหวานหลับพริ้มคลี่ยิ้มอ่อนบางให้เจ้าของเสียงหอบพร่าที่กระซิบไซ้อยู่ข้างแก้มสีระเรื่อก่อนที่เด็กเอาแต่ใจจะซุกซบใบหน้าหล่อบนซอกไหล่ชื้นคล้ายอ้อนเล็กๆให้ผู้ใหญ่นึกเอ็นดูขึ้นมาตงิดๆ
....จริงๆแล้วมิยูก็เป็นแค่เด็กตัวน้อยที่ชอบเอาแต่ใจเท่านั้นเอง…..
เห็นทีจะเป็นเรื่องจริงอย่างที่เจ้าเด็กเย็นชาของยูกิบอกมาแฮะ^^
………………..
……
ในช่วงเทศกาลคริสมาสใกล้ปีใหม่แบบนี้มันก็น่าแฮปปี้สุขขีอยู่หรอกถ้ายูกิไม่ต้องวิ่งวุ่นไปทั่วโรงเรียนเพื่อจะจัดงานเลี้ยงส่งท้ายปีที่ประธานนักเรียนรุ่นก่อนๆก็ต้องขาขวิดไม่ต่างกับยูกิในตอนนี้เลย
“คริสมาสต้นนั้นย้ายมาวางไว้ด้านหน้าคงจะสวยกว่านะริสะ...” ใช่ว่าประธานจะงานยุ่งคนเดียวเสียเมื่อไหร่เพราะรองประธานก็ต้องคอยคุมและลงมือจัดสถานที่เองพร้อมทีมงานอีกโขยงใหญ่ตามการแนะนำของอาจารย์และคุณเพื่อนประธานที่แวะมาตรวจสอบเป็นระยะ
พื้นที่โดยรอบโรงเรียนทั้งในและนอกอาคารตอนนี้เริ่มเข้าสู่บรรยากาศแห่งงานเทศกาลคริสต์มาสที่พัดพาลมหนาวมาพร้อมเกล็ดหิมะโปรยปรายบางเบาช่างเป็นการส่งท้ายปีที่น่าพิสมัยสุดๆ
“มานี่เลยพวกเธอ....กำลังจะไปไหนกันมาช่วยฉันก่อน...อย่าคิดจะหนีเชียวไม่งั้นโดนดีแน่!...” รองประธานที่ยืนคาอยู่บนบันไดข้างต้นคริสมาสประดับไฟสูงหันไปเรียกเจ้าสามตัวที่กำลังเดินซ่าลอยชายไปเรื่อยเปื่อยให้ต้องหยุดลงพร้อมทำหน้าเซ็งก่อนพวกมันจะเดินเหี่ยวเข้ามาช่วยจับนู้นจัดนี่อย่างจำยอมตามคำสั่งเฉียบขาดของรุ่นพี่คนโหด
แหงล่ะสิ....โดนทั้งดึงหูดีดจมูกจนจิวอันละหลายพันบาทของซากะหลุดกระเด็นกระดอน แถมหัวทองๆของไอ้ญี่ปุ่นแท้ริกะก็หลุดเป็นกำๆจนมันต้องไปลดสีผมลงแต่ก็ยังอร่ามงามตาเหมือนเดิม ส่วนบุคคลผู้ชอบเคี้ยวก็แทบกลืนหมากฝรั่งลงคอด้วยซ้ำเมื่อไหร่ที่ได้เห็นหน้ารองประธานจอมโหด!
ไม่รู้ว่าคุณรุ่นพี่รองประธานมีอะไรน่ากลัวนักหนาเพราะเจอที่ไรสามซ่าต้องยอมถอยมานิดกระเถิบอีกหน่อย...หรือจริงๆแล้วคุณท่านก็แค่...
“นี่พวกเธอยืนเหม่อแบบนั้นอยากตายรึไง!!!!....”
ก็แค่...โหดชิปเป๋ง...เท่านั้นเอง==*
บริเวณลานกว้างหน้าโรงเรียนในตอนนี้กำลังถูกประดับประดาด้วยแสงไฟสายรุ้งและฉากวันคริสมาสที่ทำเผื่อไปถึงปีใหม่ที่เขยิบใกล้เข้ามาในอีกไม่ช้าและนักเรียกต่างๆก็ต้องวุ่นวายกันสุดๆกับการช่วยงานโรงเรียนที่จำเป็นต้องทำ..ทุกคน..ไม่เว้นแม้แต่ในตัวอาคาร
ฮารุกะละมือจากเกล็ดหิมะปลอมห้อยระย้าที่ปีนขึ้นไปติดบนเพดานห้องสภาจนทั่วโดยมีสมาชิกวิ่งเข้าออกช่วยงานกันวุ่นวายหลังจากที่ถูกประธานนักเรียนแบ่งงานให้ไปรับผิดชอบตามหน้าที่แต่ดูเหมือนว่าจะมีเด็กคนนึงยืนว่างพิงขอบหน้าต่างมองลงไปยังลานกว้างหน้าโรงเรียนที่ดูวุ่นวายไม่ต่างกัน
คนร่างเล็กรับเกล็ดหิมะปลอมอันสุดท้ายจากรุ่นน้องขึ้นมาติดเป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจตกแต่งเพดานก่อนจะค่อยๆปีนลงบันไดมายังพื้นล่างที่กระจัดกระจายไปด้วยของชิ้นเล็กใหญ่มากมายให้ต้องเดินก้าวข้ามหลบหลีกอย่างระมัดระวังและไม่ลืมที่จะหยิบผ้าพันคอบนโต๊ะติดมือมาด้วย
มือเล็กคล้องพันผ้าผืนนุ่มบนลำคอแกร่งทันทีที่เดินมาประชิดตัวเด็กร่างสูงให้มิยูต้องละสายตาจากภายนอกหันกลับมามองเจ้าของริมฝีปากสีชมพูจัดที่คลี่ยิ้มให้หลังจากผันผ้าให้เสร็จ
“หนาวรึเปล่า...ใส่ไว้แบบนี้จะได้อุ่นๆ....” นากาโอกะ มิยูคว้าร่างนุ่มเข้ามาเบียดแนบในวงแขนโดยไม่สนว่าจะมีสมาชิกหัวหงอกหัวดำนั่งทำงานอยู่ในห้องนี้กี่คนจนฮารุกะนึกคอดค้อนเด็กเอาแต่ใจ
“เบื่อแล้วเมื่อไหร่จะเสร็จซักที....” คนฟังแอบย่นจมูกละใบหน้าออกจากแผงอกกว้างมาแนบหน้าผากกับเด็กเอาแต่ใจแล้วบีบจมูกโด่งเบาๆอย่างหมันเขี้ยว
“งอแง...”
“ก็อยากให้เธอสนใจ....” ริมฝีปากบางกลั้นยิ้มเต็มแก้มก่อนจะเขย่งตัวป้อนจูบให้เด็กขี้เบื่อต้องยอมจำนนต่อวิธีจัดการที่แสนหวาน ยอมให้เกี่ยวรัดปลายลิ้นจุมพิตคลอเคลียอยู่พักใหญ่เด็กเอาแต่ใจถึงได้ปล่อยผู้ใหญ่ตัวเล็กไปทำงานต่อ
คนร่างสูงขยับตัวขึ้นนั่งริมหน้าต่างพลางมองตามน้องสาวหน้านิ่งที่กำลังยื่นมือไปปัดเศษเล็กเศษน้อยบนเส้นผมไอ้เจ้าประธานนักเรียนที่ยืนตัวแข็งทื่อท่ามกลางเกล็ดหิมะที่เริ่มโปรยปรายมาอีกระลอกหลังจากขาดช่วงไปสักพัก
คริสมาสปีนี้ถึงพ่อจะไม่ว่างอยู่ร่วมฉลอง แต่ฉันกับเธอก็คงไม่ต้องมานั่งตกแต่งต้นคริสมาสกันเองสองคนอีกต่อไปแล้วใช่มั๊ย...ซาโอริ
….เมอรี่คริสมาส..พ่อ….
______________________________
อารมณ์อยากอัพบังเกิดค่ะ.. ฮ่าๆๆ
แต่เด๋วคงหายไปอีกซักพักแน่ๆ.. (ยังสอบไม่เสร็จเลยค่ะ อิอิ)
ตอนนี้..เด็กเอาแต่ใจก็มีคนคอยเอาใจแล้ว..รึเปล่านะ
ถ้าชีวิตจริงมิยูเป็นแบบนี้ก็คงแปลกพิลึกเลยเนอะ.. เอาเป็นว่า
ยังไงก็แล้วแต่.. ไรท์ขอฟินก็พอ ฮ่าๆๆ
หวังว่าอ่านแล้วจะมีรอยยิ้มกันเยอะๆนะคะ ครุคริๆ
ป.ล.หวังว่าพรุ่งนี้มิยูมิยาจะชนะนะ ฮ่าๆๆ
ป.ล.2 ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ กำลังใจ และการติดตามเช่นเคยค่ะ (ขอบคุณหลายๆๆๆ อิอิ)
ความคิดเห็น