คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SF..จีบเธอนะ(2)
ตึ้ง..
“ ฮารุกะ.. วางโทรศัพท์แล้วมากินข้าวก่อน... เฮ้อ..กดอยู่นั่นแหละ จะกินมั้ยฮะข้าวน่ะ..จะกินมั้ย” เสียงแม่ของฮารุกะเอ่ยขึ้น หลังจากที่ลูกสาวสุดที่รักมัวแต่นั่งกดโทรศัพท์จนไม่ได้ยินเสียงเรียกให้ลงไปกินข้าวของเธอ
“ ค่ะแม่.. ไปแล้วๆค่ะ” เสียงหวานตอบออกไป ก่อนจะรีบกดข้อความส่งออกไป
Ryoko: แม่ว่าแล้ว..หนูขอไปหม่ำก่อนนะคะ
M.corn: ค่ะ.. เสร็จแล้วเรียกพี่ด้วยนะ
Ryoko: รับทราบคับผม ^_^
M.corn: ^_^
เป็นเวลากว่า 2 อาทิตย์แล้วที่ร่างบางมักจะต้องถือโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลา ถ้าไม่นับตอนซ้อมกับตอนกินข้าวน่ะนะ เพราะตั้งแต่วันนั้น... หลังจากที่เธอแข่งเสร็จ ทีมของพี่มิยูก็แข่งต่อ.. แถมทีมของพี่มิยูก็ยังชนะอีกด้วย.. สปริงส์กลายเป็นที่หนึ่งของลีก ด้วยกำลังสำคัญอย่างพี่มิยูที่ได้ MVP
หลังจากแข่งเสร็จ.. เธอได้มีโอกาสเจอพี่มิยูที่หน้าห้องพัก ความจริง...จะบอกว่ามีโอกาสก็ไม่ถูกหรอก เพราะหลังจากที่แข่งเสร็จ.. พี่มิยูก็วิ่งมาหาเธอที่ยืนดูอยู่แถวนั้นแล้วพาไปที่ห้องแต่งตัว
เธอยังจำตอนนั้นได้ดี... ตอนที่พี่มิยูวิ่งมาพาเธอไปยังห้องแต่งตัว ก่อนจะกดล๊อกประตูจากด้านใน ทำให้ทั้งห้องมีแค่เธอกับพี่มิยู..
ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดลงตรงหน้า.. เสียงลมหายใจที่กำลังปรับจังหวะให้สม่ำเสมอดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ.. นัยน์ตาคมที่ทอดมองมายังเธอทอประกายกล้าแต่ก็แฝงไปด้วยความไม่มั่นใจ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเอ่ยถามออกมา
“ พี่ขอ... จีบเธอนะ..”
“ ค่ะ...”
นั่นคือเสียงเดียวของเธอที่ตอบออกไป.. เสียงที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเบาเกินไปมั้ย หรือว่าดังเกินไปรึเปล่า เพราะผลตอบรับมีเพียงอาการนิ่งเท่านั้นจากร่างสูง นิ่งที่มันคือนิ่งจริงๆ.. พี่มิยูยืนนิ่งไม่ไหวติงจนเธอขยับเข้าไปใกล้อย่างแปลกใจ
ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะคลี่ยิ้มกว้างอย่างยินดี มือหนาดึงตัวเธอเข้าไปกอดแน่น... แล้วปล่อยออก.. พี่มิยูได้แต่ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มและก็ยิ้ม
“ งั้น.. จากนี้ไป... พี่ขอจีบเธออย่างจริงจังแล้วนะ”
นั่นคือคำพูดประโยคเดียวต่อจากนั้นที่หลุดออกมาจากปากของพี่มิยู เพราะหลังจากนั้นพี่มิยูก็ไปเปลี่ยนชุด แล้วพอรับรางวัลเสร็จ สโมสรเธอก็นั่งรถกลับทันที..
สิ่งที่ช่วยเชื่อมระหว่างเธอกับพี่มิยูตั้งแต่วันนั้น... จนถึงวันนี้ ก็คือ..
ตึ้งๆ
M.corn: กินเสร็จแล้วหรอคะ.. เร็วจัง
Ryoko: ใช่ค่ะ.. วันนี้แม่ทำซุปสาหร่ายให้กินด้วย อร่อยมากเลย
M.corn: น่ากินจังค่ะ.. แต่พี่ว่า เรากินอะไรก็อร่อยทุกอย่างนั่นแหละ
Ryoko: ชิส์... ว่าแต่รุ่นพี่อยากลองทานมั้ยคะ??
M.corn: ก็อยู่ที่ว่า... ใครทำล่ะคะ
Ryoko: ทำไมคะ... ฮารุกะก็ทำเป็นนะขอบอก อร่อยด้วย ^^
M.corn: ค่ะๆ..พี่ไม่เถียง แต่ที่ถามก่อน..จะได้เตรียมล้างท้องไว้ไงค่ะ
Ryoko: เชอะ... พี่ไม่เชื่อหนูหรอ
M.corn: เชื่อสิคะ... ไม่เชื่อเรา แล้วพี่จะเชื่อใครล่ะ.. จริงมั้ย ^^
Ryoko: ก็ไม่รู้สิคะ -_-
M.corn: อย่าเพิ่งเคืองสิคะ
Ryoko: ไม่นี่คะ
M.corn: น่าๆ.. พี่ขอโทษน๊า ไว้ถ้ามีโอกาส พี่ขอชิมฝีมือฮารุกะบ้างนะคะ
Ryoko: ได้เลยค่ะ ฮี่ๆๆ ^_^
M.corn: ^_^
...........................
“ ไอ้มิยู.. จะซ้อมมั้ยฮะวอลเลย์น่ะ.. นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้... จ้องแล้วคนในรูปเค้าจะโผล่มารึไงว่ะ ฮะ??” เสียงของยูกิดังขึ้น หลังจากที่โค้ชปล่อยให้พักจนหมดเวลาพักแล้วเพื่อนเค้ามันก็ไม่ทำอะไรเลยนอกจากนั่งกดจึกๆ แล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์จนไม่เป็นอันทำอะไรเลย
“ ฮึ่ย!! แกไม่ต้องมายุ่งเลย.. ใช่ซี่... ซาโอริเค้าตอบตกลงแกแล้วนี่ ริกะก็มีแฟนแล้ว.. เหลือแต่ชั้นที่ยังไม่มีใครกับเค้าซักที เพราะฉะนั้น.. แกต้องช่วยชั้นจีบฮารุกะให้ติดด้วย ไม่งั้นมีเคืองเฟ้ย -^-” มิยูที่เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอมือถือตะโกนตอบกลับเพื่อนด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แต่ก็รู้กันว่าเป็นการแกล้งเท่านั้น
“ หรอออออ ?? แล้วไอ้ที่ไลน์เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอนเนี่ย.. ยังไม่เป็นอะไรกันอีกหรอค่ะคุณชายยยยย” ยูกิที่ได้ฟังก็หมั่นไส้เลยถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงประชดประชันไม่ต่างกัน
“ ก็ยังไม่เป็นน่ะสิ.. ฮู้ววว!! แกอย่าพูดเรื่องนี้ได้ป่ะว่ะ.. คิดแล้วมันจี๊ดดดด” มิยูตอบกลับสีหน้ายุ่งๆ
“ เอ้า !! จริงดิ่.. ทำไมยังไม่เป็นอีกอ่ะ” ยูกิถามอย่างสงสัย เพราะจากที่สังเกตมา ตั้งแต่วันที่ไอ้มิยูมันกล้าไปขอไลน์น้อง มันก็คุยกับน้องเค้าทุกวันเลยนี่นา.. แถมติดกันแจเลยด้วยเถอะ.. มันติดโทรศัพท์ซะยิ่งกว่าวอลเลย์อีกตอนนี้น่ะ
“ ก็.. ยังไม่ได้ขอว่ะ แฮะๆ” มิยูตอบเสียงเบาพร้อมยกมือเกาแก้มแก้เขินในความไม่ค่อยกล้าของตัวเอง
“ โหย!! ไอ้ป๊อด.. แกจะรอให้น้องเค้าขอแกคบรึไงฮะ.. ไอ้มิยู ไอ้ซื่อ ไอ้บ้า.. ไอ้เพื่อนนน!! โว๊ย!! ทำไมชั้นมีเพื่อนป๊อดขนาดนี้ว่ะ” ยูกิที่ได้ฟังคำตอบของเพื่อนก็เกิดอาการของขึ้นกะทันหัน.. เพราะถ้าเป็นเหตุผลอื่นเช่น ขอแล้วแต่น้องไม่ตกลง.. หรือว่า..น้องยังไม่พร้อมก็ว่าไปอย่าง.. แต่ที่ไหนได้ ไอ้นี่แมร่งป๊อด ..ชิส์.. ไม่น่ามาเป็นเพื่อนกับชั้นได้เล้ย!!
“ ง่ะ.. แกอย่าว่าชั้นดิ่ว่ะ... ก็ชั้นกลัวน้องไม่พร้อมนี่ ชั้นก็เลยคิดว่าให้คุยกันไปซักพักก่อน” มิยูตอบงุ้งงิ้งในลำคอไม่กล้าสบตาเพื่อนสนิท
“ เออๆ.. ตามใจแกเหอะ.. แต่ระวังนะแก.. ระวังว่าตอนที่แกคิดว่าน้องเค้าพร้อม.. น้องเค้าอาจจะมีหมาตัวไหนคาบไปแล้วก็ได้ ฮ่าๆๆ” ยูกิพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับเข้าไปในสนามเพื่อซ้อมต่อ ทิ้งให้มิยูได้แต่นั่งครุ่นคิดตามคำเพื่อนสนิทอย่างระแวง
..........................................
“ ฮารุกะ.. ชั้นถามไรหน่อยสิ” มินามิเอ่ยขึ้น หลังจากที่ฮารุกะอาบน้ำเสร็จแล้วมานั่งเช็ดผมดูรายการโทรทัศน์อยู่ แต่ก็เหมือนจะเป็นโทรทัศน์ดูคนวะมากกว่าเมื่อสายตาหวานจับจ้องแต่หน้าจอโทรศัพท์จนรายการโปรดหมดความหมายไปโดยปริยาย
“ อ่าฮะ.. ถามไรหรอ” เสียงหวานดังขึ้น แต่สายตาหวานก็ไม่ได้ละไปจากโทรศัพท์แม้แต่น้อย ทำให้คนที่เอ่ยปากถามต้องขยับเข้ามานั่งข้างๆแล้วสะกิดแขนร่างบางเพื่อเรียกร้องความสนใจแทน
“ เธอกับพี่มิยูน่ะ.. เป็นไรกันหรอ” มินามิที่เห็นว่าสะกิดยังไงฮารุกะก็คงไม่เงยหน้าขึ้นมาสนใจตนเองเป็นแน่ ก็เลยตัดใจแล้วเอ่ยคำถามออกมาซึ่งก็เรียกความสนใจจากร่างบางได้ในที่สุด
“ พี่มิยูหรอ..เอ่อออ..อ.. ก็ไม่ได้เป็นไรนี่” ดวงหน้าหวานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้คำตอบ แล้วก็กลับไปจดจ้องอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ต่อ
“ ไม่ได้เป็นไร.. แล้วทำไมต้องคุยกันตลอดเลยอ่ะ อย่ามาโกหกชั้นเลยน่า.. พวกเธอคบกันใช่ม๊า ^^” จบคำพูดมินามิ.. แก้มนวลของคนที่ถูกตั้งคำถามก็ขึ้นสีระเรื่อชวนมอง ทั้งริวฝีปากบางยังแอบยกยิ้มกับตัวเองนิดๆ แต่คำพูดของร่างบางก็ยังคงยืนยันคำเดิม
“ ไม่ได้เป็นไรกันจริงๆ.. แค่พี่เค้าขอจีบเฉยๆน่ะ .///.” ฮารุกะอธิบาย
“ หรอ?? แล้วจีบติดยังอ่ะ” มินามิถามต่อ.. แต่คงเป็นคำถามที่มินามิเองก็ไม่ได้ต้องการคำตอบนัก เพราะรอยยิ้มเขินๆบนใบหน้าของรูมเมต รวมทั้งสีแดงจัดที่ขึ้นมารวมตัวกันอยู่บนแก้มนิ่มนั้นก็เป็นคำตอบได้อย่างดี ว่าถึงจะจีบไม่ติด.. แต่เพื่อนเธอก็คงรู้สึกดีกับพี่เค้าไม่น้อย .. ก็นะ.. ถ้าไม่รู้สึกดีด้วย.. คนอย่างฮารุกะน่ะหรอจะให้ไลน์ แล้วก็ติดโทรศัพท์ขนาดนี้
เมื่อเห็นว่าฮารุกะไม่มีท่าทีว่าจะพูดอะไรออกมา.. มินามิเลยได้แต่ตัดใจ ลุกขึ้นไปซุกตัวใต้ผ้าห่มแต่ก็ไม่วายที่จะส่งเสียงออกมาว่า..
“ ถึงพี่มิยูเค้าจะดูขี้อาย ไม่ค่อยกล้า.. แต่เค้าก็มีคนมาชอบตั้งเยอะนะฮารุกะ.. รีบๆตอบตกลงได้แล้ว”
.......................................
ฮารุกะที่นั่งคิดตามคำพูดของเพื่อนอยู่ก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย.. เมื่อเสียงไลน์ดังขึ้นติดๆกัน แล้วสิ่งที่ตามมาก็คือรอยยิ้มที่มุมปากร่างบางก่อนที่จะกลายเป็นยิ้มกว้างอย่างกลั้นไม่อยู่
... ใครบอกว่าพี่มิยูขี้อาย ไม่กล้านะ.. ถ้าขี้อายจริง.. พี่เค้าจะตื้อเธอได้ขนาดนี้หรอ.. ฮึๆ..
M.corn: ฮารุกะจางงงง
M.corn: ตัวเล็กกกกกกกก
M.corn: หลับแล้วหรอ.. ไม่ตอบพี่เลย
M.corn: ฮารุกะๆๆๆๆ
M.corn: ง่า.. หลับแล้วหรอค๊าฟฟฟฟฟฟฟ
M.corn: ตัวเล็กตอบหน่อย!!!
M.corn: (-^-)
M.corn: ฮารุกะ.. ฮารุกะจังงงง
M.corn: แงๆๆ.. แง่มๆ.. ฮารุกะจัง
M.corn: ฮือๆๆ.. ตัวเล็กทิ้งพี่หรออออ??
M.corn: ตัวเล็กจ๋า.. ตอบหน่อยยยยยยย !!
..... แต่พี่ก็น่ารักจริงๆนะคะ... พี่มิยู... ^_^
Ryoko: มาแล้วค่ะ.. ยังไม่หลับ กิกิ
M.corn: ฮารุกะหายไปไหนมาค่ะ.. พี่นึกว่าหลับแล้วซะอีก...
Ryoko: คุยกับเพื่อนอยู่ค่ะ
M.corn: เพื่อนคนไหนค่ะ -^-
Ryoko: มินามิค่ะ ^^
M.corn: อ่อ.. แล้วไป
Ryoko: ทำไมหรอค่ะ ^^
... พี่มิยู.. พี่กำลังทำให้หนูรู้สึกว่าพี่หวงหนูอยู่นะคะ
M.corn: เปล๊า!!
... จะให้พี่บอกได้ไงล่ะว่าพี่หวงน่ะ..
Ryoko: แน่ใจหรอค่ะ ??
M.corn: แล้วพี่ทำไรได้ด้วยหรอค่ะ -^-
... ทำไมตัวเล็กชอบย้ำจังเลยค่ะว่าพี่ไม่มีสิทธิ์น่ะ
Ryoko: ก็ขึ้นอยู่กับว่า... พี่อยากทำไรรึเปล่ามากกว่าค่ะ ^^
M.corn: O_o
... ฮารุกะอย่ามาล้อเล่นกับพี่นะ.. พี่ทำจริงนะเออ ฮึๆ..
Ryoko: ^_^
M.corn: ^^
Ryoko: แล้วพี่ยังไม่นอนหรอคะ
M.corn: ยังค่ะ.. อยากคุยกับใครบางคนมากกว่า
Ryoko: O_o ใครหรอค่ะ.. น่าอิจฉาจัง
M.corn: อิจฉาทำไมคะ
... ฮารุกะจะอิจฉาตัวเองทำไมเนี่ย.. ฮึ
Ryoko: ก็.. ทำให้พี่มิยูนั่งรอเพื่อคุยกับเค้าได้ไงค่ะ
M.corn: แล้วฮารุกะไม่อยากรู้หรอว่าพี่รอใคร
... ตัวเล็กเอ๊ย.. คนที่พี่นั่งรอ... คนที่พี่อยากได้ยินเสียง.. มันก็เรานั่นแหละ ^^
Ryoko: ก็อยากนะคะ.. แต่ไม่เอาดีกว่า
M.corn: ทำไมล่ะ
Ryoko: ก็มันเรื่องของพี่นี่นา.. หนูไม่รู้ดีกว่า
... ใครจะบอกล่ะคะ.. ว่าหนูแอบหวังว่าคนๆนั้นจะเป็นหนูน่ะ.. แล้วถ้าสมมติว่าเป็นคนอื่น.. หนูก็ผิดหวังแย่สิคะพี่มิยู...
M.corn: งั้นฮารุกะอย่าเพิ่งนอนนะ..
Ryoko: ทำไมค่ะ
M.corn: แปปนะคะ ^^
หลังจากส่งข้อความเสร็จ.. มิยูก็รีบกลับมาหน้าเมนูหลัก ก่อนจะเลื่อนขึ้นหารายชื่อที่อยู่บนสุดของบรรดารายชื่อทั้งหมด ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะแตะเบาๆเพื่อโทรออกหาใครอีกคนทันที...
อ๊ะ !! ใครโทรมาตอนนี้นะ.. -^-
ร่างบางที่นั่งเล่นไลน์อยู่รู้สึกแปลกใจไม่น้อยเมื่อมีเบอร์แปลกโทรเข้ามา.. แต่ก็ไม่รอช้า.. นิ้วเรียวกดรับทันทีก่อนจะหยิบขึ้นมาแนบกับหู..
“ ฮัลโหล??”
“ ..ใครค่ะ ??”
เสียงหวานกรอกไปตามสายอีกครั้ง.. เมื่อหลังจากกดรับแล้วปลายสายก็ไม่ส่งเสียงขึ้นมาซะที จนเธอต้องถามอีกครั้งเพื่อเรียกให้คนปลายสายส่งเสียง
“ ถ้าไม่พูด.. งั้นจะวางแล้วนะคะ”
เสียงหวานดูเหมือนจะหงุดหงิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อปลายสายที่โทรมาไม่ยอมเอ่ยเอื้อนหรือส่งเสียงอะไรออกมาซักอย่าง..
แต่แล้วหัวใจดวงน้อยก็ต้องเต้นระรัว.. เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายเป็นครั้งแรก
“ นี่ไงค่ะ.. คนที่พี่อยากคุยด้วย..”
“ ... .///. ....”
มือบางกำโทรศัพท์แน่นกว่าเดิม.. ก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองด้วยไม่อยากเชื่อว่าคนที่โทรมาจะเป็นมิยู และคนที่มิยูอยากคุยด้วยจะเป็นเธอจริงๆ
... พี่ค่ะ.. พี่กำลังทำให้หนูหายใจไม่ออกนะคะ .////.
“ ฮารุกะจัง.. ไม่โกรธพี่นะคะ”
เสียงจากปลายสายดังขึ้น.. เมื่อความเงียบได้ทำหน้าที่ของมันมาซักพัก
“ โกรธ ?? โกรธเรื่องอะไรค่ะ”
เสียงหวานถามอย่างสงสัย.. ใช่.. ทำไมเธอต้องโกรธพี่มิยูด้วยล่ะ เธอกำลังรู้สึกดีจนกลั้นยิ้มไม่อยู่ ควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติไม่ค่อยจะได้ด้วยซ้ำ
... ทำไงได้ล่ะ.. ก็คนมันตื่นเต้นนี่ ^^
“ ก็โกรธ.. ที่พี่โทรหาโดยไม่ขออนุญาตก่อนไงค่ะ”
มิยูกังวลไม่น้อยว่าฮารุกะจะว่าอะไรรึเปล่า.. ในเมื่อร่างบางเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก แถมเค้าก็ไปขอเบอร์น้องจากเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนน้องยูกิมาอีกที กว่าจะได้มาก็โดนยูกิบ่นจะแย่ แถมกว่าจะกล้ากดโทรหาก็ทำใจตั้งหลายรอบ..
เค้าก็เลยไม่แน่ใจว่าน้องจะโกรธรึเปล่าที่ไม่ได้ขอตรงๆ..
... จะให้ทำไงล่ะ... ก็กลัวน้องไม่ให้นี่ -^-
“ ถ้าหนูบอกว่าโกรธล่ะค่ะ ??”
“ พี่ก็จะได้ขอโทษฮารุกะไงค่ะ..”
มิยูพูดออกไปแกมน้อยใจหน่อยๆ แต่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัวหรอกว่าน้ำเสียงที่ดังมาตามสายนั้นปกปิดความน้อยใจไว้ไม่มิดเลยซักนิด
... พี่ทำเราโกรธจนได้ใช่มั้ยค่ะ.. แย่จัง !!
“ พี่จะขอโทษหนูยังไงค่ะ ^^”
“ แล้วฮารุกะอยากให้พี่ขอโทษยังไงค่ะ..”
“ ยังไงดีล่ะ.. อืม..ม.. งั้น.. วันเสาร์นี้พี่ว่างรึเปล่าล่ะค่ะ”
“ วะ..ว่าง.. ว่างค่ะ”
มิยูเอ่ยตะกุกตะกัก.. ด้วยไม่คิดว่าร่างบางจะเอ่ยถามแทนที่จะบอกว่าเค้าควรขอโทษร่างบางอย่างไร
“ งั้น.. วันเสาร์ทั้งวัน.. เวลาทั้งหมดของพี่ต้องเป็นของหนูนะคะ หนูจะไปเที่ยว..และพี่ห้ามปฏิเสธ.. ไม่งั้นหนูจะโกรธมากกว่าเดิมจริงๆด้วย”
... ให้ตายสิชั้น.. พูดอะไรออกไปเนี่ย พี่เค้าจะคิดว่าชั้นใจกล้าไปมั้ยเนี่ย.. อ๊ายๆๆๆ.. ฮารุกะเอ๊ยฮารุกะ..
“ ดะ..ได้.. ได้สิ..”
... ตัวเล็ก.. รู้มั้ยค่ะว่าการลงโทษของเราน่ะ มันกำลังทำให้พี่มีความหวังนะคะ.. แถมหวังมากซะด้วยสิ
.........................................................
6.30 AM.
แฮ่ก ๆ ๆ
“ พี่มิยู.. มารอนานรึยังค่ะ..”
ร่างบางที่เพิ่งวิ่งออกมาจากหอพักยืนเกาะบ่าร่างสูงพลางพยายามสูดหายใจเข้า ระบายความเหนื่อยและปรับระดับการหายใจให้เป็นปกติ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ และเธอเป็นคนนัดพี่มิยูเองซะด้วย.. แล้วก็ดันตื่นซะเกือบ 6 โมง ดีนะที่มินามิปลุกน่ะ ไม่งั้น..นอนยาวกว่านี้แน่ๆ
“ ไม่นานหรอก.. ค่อยๆหายใจสิฮารุกะ”
มิยูที่ขับรถจากที่บ้านมารอหน้าหอพักน้องตั้งแต่ 6 โมงไม่ได้ว่าอะไร.. เพราะต่อให้นานกว่านี้เค้าก็จะรอ มือหนาค่อยๆพัดช้าๆให้ลมผ่านหน้าร่างบาง ด้วยกลัวว่าตัวเล็กจะหอบจะเหนื่อยไปซะก่อน
“ แฮะๆ.. ขอโทษนะคะ.. พอดีหนูตื่นสายอ่ะ .///.”
ร่างบางส่งยิ้มนำหน้ามาก่อน เลยได้รอยยิ้มอย่างเอ็นดูจากร่างสูงตอบกลับไปแทน
“ ไม่เป็นไรค่ะ.. งั้นเราขึ้นรถกันก่อนมั้ย.. อากาศมันเย็นนะ”
มิยูพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ เพราะตอนนี้พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลย.. แถมช่วงนี้อากาศก็เย็นผิดปกติด้วยสิ.. ฮารุกะที่ใส่เสื้อคลุมมาตัวเดียวคงหนาวแย่ ถ้าขึ้นไปนั่งในรถน่าจะอุ่นกว่า
“ อ๊ะ.. พี่มิยูมีรถด้วยหรอค่ะ”
ฮารุกะตาโตขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะเธอไม่คิดว่ามิยูจะลงทุนขับรถข้ามเขตมาหาเธอถึงสโมสรด้วยซ้ำ อีกอย่างมันก็ตั้งไกล.. แสดงว่าพี่มิยูต้องออกมาแต่เช้ามากแน่ๆเลย
“ มีสิ.. พี่น่ะโตแล้วนะ ไม่มีรถสิแปลก...”
มิยูตอบขณะเปิดประตูให้ร่างบางขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่ง..
“ ดีจังเลยค่ะ.. หนูก็อยากมีนะ.. แต่ประเด็นคือหนูขับรถไม่เป็นน่ะสิ -^-”
ฮารุกะบ่นเสียงเบาคล้ายพูดกับตัวเอง แต่อาจจะเพราะมิยูกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่ร่างบางกำลังพูด หรือเพราะในรถมันเงียบก็ไม่รู้ มิยูจึงได้แต่ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะสตาร์ทรถออก
“ จริงๆนะคะ.. หนูน่ะอยากขับรถเป็นจังเลย จะได้ไปนู่นมานี่ได้ตามใจชอบบ้าง”
หลังจากที่รถออกมาได้ซักพัก.. ฮารุกะก็ยังไม่เลิกคิดประเด็นอยากขับรถเป็นจนพูดขึ้นมาอีกครั้ง.. สายตาหวานจ้องไปยังร่างสูงที่กำลังตั้งใจขับรถ
... แงๆๆ.. ยิ่งตอนขับรถพี่มิยูก็ยิ่งเท่ห์อ่ะ.. ให้ตายเถอะ.. พี่ค่ะ.. หนูอิจฉาตัวเองอ่ะ..บอกเลย.. ได้มานั่งข้างๆพี่อย่างงี้.. ฮุๆๆ.. ต้องมีผู้หญิงหลายๆคนอิจฉาหนูแน่ ฮ่าๆๆ
“ มีคนขับให้อยู่แล้ว.. ฮารุกะจะขับเองทำไมให้เหนื่อยล่ะค่ะ”
หลังจากที่ร่างบางตกอยู่ในความคิดตัวเองได้ซักพัก.. มิยูก็พูดขึ้นทั้งๆที่หน้ายังคงมองตรงไปที่ถนนไม่วอกแวก
ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่มองถนนน่ะ.. เพราะตั้งใจขับรถ หรือว่าเพราะเขินที่ตัวเองพูดอะไรแบบนั้นออกไปกันแน่
“ ใครหรอค่ะ.. คนขับของหนู ??”
“ ก็.. เอ่อ..อ..ก็...ถ้า..ก็..”
หลังจากได้ยินคำถามจากปากบาง.. อยู่ๆมิยูก็หาลิ้นตัวเองไม่เจอซะงั้น.. ทำให้ใครอีกคนที่รู้ว่าร่างสูงต้องการสื่ออะไรได้แต่แอบลุ้นในใจ.. ว่าสุดท้ายคำตอบของมิยูจะเป็นอย่างที่หวังรึเปล่า
“ ก็อะไรค่ะ..”
“ ก็...ก็...ก็..เอ่อ...อ”
มิยูที่ตอนนี้เหมือนสมาธิจะไม่ได้อยู่กับการขับรถแล้ว.. ตีไฟเลี้ยวจอดรถเข้าข้างฟุตบาท ก่อนจะหันมามองดวงหน้าหวานที่มองมายิ้มๆเหมือนกลั้นหัวเราะ
“ ว่าไงค่ะพี่มิยู.. ก็อะไรค่ะ”
“ ก็.. ก็ถ้าฮารุกะไม่ว่าอะไร.. พี่ขอเป็นคนขับรถพาฮารุกะไปทุกที่เลยได้มั้ยคะ”
ฮู้ว !! .. หลังจากที่กลั้นใจพูดจนจบประโยค มิยูก็ไม่สามารถกลั้นอาการเขินของตัวเองได้จนต้องซบหน้ากับพวงมาลัยอย่างไม่รู้จะหันไปทางไหน
... โว๊ย!! ไอ้มิยูเอ๊ย.. แกจะเขินอะไรน้องเค้านักหนาเนี่ย.. ฮะ
“ คะ.. คำตอบล่ะคะ”
หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้.. ร่างสูงก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับร่างบางที่ดูเหมือนจะอึ้งๆไปเหมือนกันกับคำขอของเค้า.. แต่ยังไงก็ตาม.. ในเมื่อกล้าถามไปแล้ว.. เค้าก็ต้องได้คำตอบสิ..จริงมั้ย
“ ถ้าพี่ไม่เบื่อที่จะพาหนูไป.. หนูก็โอเคค่ะ...”
หลังจากที่ปล่อยให้ร่างสูงรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่ออยู่ครู่หนึ่ง.. ร่างบางก็ให้คำตอบที่ทำให้รอยยิ้มระบายเต็มใบหน้าของมิยูได้ไม่ยาก
“ พี่ไม่เบื่อแน่นอนค่ะ.. ไม่เบื่อ.. และจะไม่มีทางเบื่อด้วย”
มิยูเอ่ยยืนยันคำพูดตัวเองอย่างมั่นใจ.. เรียกรอยยิ้มกว้างจากตุ๊กตาหน้ารถได้อีกครั้งอย่างไม่ยากเย็น.
“ งั้นฝากตัวด้วยนะคะ..คุณคนขับรถ”
“ อื้ม.. ฝากตัวด้วยเหมือนกันนะ.. คุณตุ๊กตาหน้ารถ”
... ตุ๊กตาหน้ารถ...
คำพูดที่ตอบออกไปตามใจนึก.. ทำให้ร่างสูงที่เหมือนจะนึกได้ทีหลัง.. เกิดอาการเขินย้อนหลัง.. จึงหันกลับไปออกรถ
ซักพักมือบางก็เอื้อมมาเปิดเพลงคลอเบาๆ.. ทำให้บนรถมีคนสองคนที่กำลังหน้าแดงก่ำ แล้วต่างฝ่ายต่างก็ทำได้แค่เหลือบมองอีกฝ่ายด้วยห่างตา แล้วก็ปล่อยให้เสียงดนตรีได้ทำหน้าที่ขับกล่อมต่อไป
..............................................
อ่านแล้วยิ้ม.. แค่นั้นก็พอ ^_^
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ กำลังใจ และการติดตามนะคะ ^^
ความคิดเห็น