คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF..รักนะคะ
^_^
“ พี่มิยู.. หน้าหนูมีไรติดหรอ.. จ้องอยู่ได้ -^-”
เสียงหวานเอ่ยถาม หลังจากที่ถูกคนข้างๆนั่งจ้องมาได้พักใหญ่ๆแล้ว.. และก็ยังคงจ้องอยู่ในตอนนี้ แถมยักคิ้วให้แบบน่าหมั่นไส้อีก
“ O_<”
ร่างสูงที่ถูกร่างบางว่าก็ไม่สะทกสะท้านอะไร.. ยังคงวางหน้าแนบกับโต๊ะแล้วเอียงคอ 45 องศา ยกยิ้มที่มุมปาก สายตามองจ้องไปยังดวงหน้าหวานของร่างบางที่เริ่มยุ่งขึ้นนิดๆ
“ พี่มิยู.. เลิกจ้องได้แล้วค่ะ”
ฮารุกะที่ยังคงนั่งกดโทรศัพท์ของร่างสูงเพื่อเข้าไปเล่นเกมโปรดในเครื่องเพราะจะทำสถิติหลังโดนร่างสูงโค่นไปเมื่อเย็นไม่ได้ละสายตามามองหน้าคม แต่มันรับรู้ได้ถึงอาการจ้องมองของร่างสูงจากหางตาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เพราะเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพี่มิยูจะนั่งจ้องหน้าเธอเพื่ออะไรนักหนา
“ ^_^”
หลังจากที่โดนเสียงหวานบ่น.. ร่างสูงก็ยังคงไม่สะทกสะท้านเช่นเดิม นัยน์ตาคมยังมองจ้องไปที่ดวงหน้าหวาน แล้วตอนนี้ก็โฟกัสไปที่ริมฝีปากบางที่กำลังเอ่ยเจื้อยแจ้วอยู่ตรงหน้าอย่างพอใจที่ได้ยินเสียง
“ ง่า.. พี่มิยู... จะจ้องหน้าหนูเอาโล่หรอคะ... เลิกจ้องได้แล้ว -*-”
ฮารุกะละสายตาจากจอโทรศัพท์หันมาหาร่างสูง ที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มหวานมาให้เธออย่างอ้อนๆ.. แต่มันไม่ได้ผลหรอก... เพราะเธอกำลังทำสถิติ ดังนั้นดวงหน้าหวานจึงหันกลับไปสนใจหน้าจอโทรศัพท์ต่อ
“ เลิกจ้องหนูได้แล้วค่ะ.. หนูต้องใช้สมาธิ”
ครืด !!
แล้วก็เหมือนร่างสูงจะให้ความร่วมมือเต็มที่ เมื่อมิยูผงกศีรษะขึ้นจากโต๊ะก่อนจะยืดแขนกางออกเหมือนบิดขี้เกียจ แล้วดันโต๊ะตัวเมื่อครู่ออกห่างท่ามกลางสายตาแปลกใจของร่างบางที่เหลือบมอง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนราบไปกับพื้น ศีรษะหนุนลงบนตักของคนตรงหน้าอย่างถือสิทธิ์พร้อมยึดมือเรียวข้างที่ว่างมาวางลงตรงหน้าอกตนเอง
“ !!”
ร่างบางที่ถูกยึดมือไปข้างหนึ่ง หลังจากที่เข้าใจว่าร่างสูงคงจะง่วงก็ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้มือเรียวข้างนั้นถูกจับกุมไปในเมื่อเกมตรงหน้ากำลังจะถึงด่านต่อไป และมันสำคัญกว่า ฮ่าๆๆ
จุ๊บ !
ร่างสูงยกมือบางขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง ก่อนจะหันไปกดจูบแผ่วเบาที่ต้นข้อมือเรียว แล้วเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวดวงหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังมุ่งมั่นในการเล่นเกมจนไม่ได้สนใจอะไรเลย
ไม่สนใจกระทั่งจมูกของคนที่หนุนตักอยู่ที่ตอนนี้มันกำลังซุกเข้ากับหน้าท้อง มือหนาอีกข้าก็ถูกยกขึ้นโอบรอบเอวบางแล้วค่อยๆเลื้อยขึ้นไปด้านบนช้าๆ
“ พี่มิยู... หนูเล่นเกมอยู่นะ.. จะนอนก็นอนเฉยๆสิคะ”
เสียงหวานตวาดแหว โดนที่ไม่ได้เหลือบมองนัยน์ตาคมเลยว่าตอนนี้มันฉายแววเจ้าเล่ห์เพียงไร
“^_^”
มิยูที่ชะงักไปตอนถูกดุ ก็ยังคงส่งมือเลื้อยขึ้นสูดไปเรื่อยๆ.. ขณะที่อีกมือที่จับกุมมือบางนั้นปล่อยให้เป็นอิสระไปแล้ว ถูกใช้ในการดันตัวเพื่อพยายามลุกขึ้นทั้งๆที่ยังอยู่ในวงแขนร่างบางที่เล่นเกมอยู่ช้าๆ
“ พี่มิยู.. หนูบอกให้นอนเฉยๆไง –*-”
ฮารุกะที่รู้สึกเหมือนศีรษะร่างสูงจะเลื่อนขึ้นสูงจนมาบังหน้าจอโทรศัพท์ที่เล่นอยู่เอ่ยดุอย่างจริงจัง เพราะมันกำลังจะทำลายสถิติพี่มิยูได้แล้วน่ะสิ
“ ^_^”
แต่มิยูก็ยังไม่หยุด พยายามแทรกตัวเข้ามาในอ้อมแขนของร่างบางที่กำลังกดโทรศัพท์อยู่ช้าๆ ใบหน้าคมซุกลงกับต้นคอร่างบางก่อนที่ริมฝีปากหนาจะกดแนบลงไปให้ลิ้นร้อนได้ทำหน้าที่
“ พี่มิยู.. อยู่เฉยๆสิค่ะ หนูเล่นเกมอยู่นะ”
คราวนี้เมื่อกลุ่มผมของร่างสูงไปบดบังหน้าจอ แล้วตัวพี่มิยูที่พยายามแทรกเข้ามาจนเธอกดโทรศัพท์เล่นไม่ได้ ก็เอ่ยดุร่างสูงตรงหน้าอย่างหงุดหงิดใจ แม้จะไม่ได้สังเกตว่ามิยูทำอะไรอยู่ก็ตาม
“ ^_^”
มิยูที่ถูกร่างบางดุก็หน้าเจื่อนน้อยๆ แต่สุดท้ายก็หลุดยิ้มออกมาก่อนที่ลิ้นร้อนๆจะเริ่มดูดดึงเบาๆที่ต้นคออีกด้าน เมื่อรอยในด้านเมื่อกี้เค้าทำเป็นผลสำเร็จแล้ว..
“ เอ๊ะ.. พี่มิยู อะไรนักหนาคะเนี่ย.. หนูจะเล่นเกมนะ”
คราวนี้หลังจากที่ร่างสูงบดบังหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง.. เสียงหวานไม่พูดเปล่า มือเล็กยังคงดันร่างสูงให้ออกห่างอีกด้วย... ก่อนที่ตัวเล็กจะหันมาหาร่างสูงหน้ามุ่ยๆไม่พอใจเมื่อมือหนายังคงไม่ยอมปล่อยจากเอว
“ ปล่อยค่ะ.. ปล่อยเลย.. อยู่เฉยไม่ได้ก็ปล่อย”
“ -^-”
เมื่อถูกดุมากๆเข้าแทนที่ร่างสูงจะปล่อย กลับหน้างอง้ำดึงตัวเล็กตรงหน้าเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว พร้อมกดริมฝีปากหนาลงไปปิดทับไม่ให้อีกคนได้เอ่ยอะไรออกมาขัดใจอีก ลิ้นร้อนดูดดึงเบาๆที่ริมปากบางอย่างหยอกเย้าก่อนจะผละออกมาไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปด้านใน แล้วนัยน์ตาคมก็ส่งสายตาสื่อความหมายออกไปให้สายตาหวานตรงหน้าเข้าใจว่าเค้ากำลัง.. ต้องการอะไร
“ ^_^”
“ พอใจแล้วนะคะ.. ปล่อยค่ะ หนูจะเล่นเกม”
ร่างบางเมินสายตาที่ส่งมาตรงหน้า.. แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อหน้าทั้งๆที่ไม่ได้สนใจสายตาคมที่มองมาอย่างตัดพ้อและน้อยใจแม้แต่น้อย สายตาหวานยังคงมุ่งมั่นในการเล่นเกมต่อไปอย่างตั้งใจ
ขณะที่อีกคนที่ถูกปฏิเสธก็ยังคงไม่ปล่อย มือหนาดึงโทรศัพท์ในมือบางกดปิดก่อนจะกดจมูกลงแนบแก้มนวล.. ขณะที่มือหนาเริ่มลูบเบาๆที่เอวบาง ก่อนจะชะงักเมื่อ...
“ ปล่อยค่ะ.. อย่าพูดไม่รู้เรื่องนะพี่มิยู หนูเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้วด้วย”
“ ขอโทษแล้วกันนะ”
เสียงทุ้มกว่าเอ่ยบอก ก่อนจะยัดโทรศัพท์ลงใส่มือบางอย่างหงุดหงิดในใจ.. แล้วลุกขึ้นเดินไปที่เตียงไม่สนใจสายตาหวานที่มองมาอย่างรู้สึกผิดนิดๆ
มิยูทรุดลงกับเตียง ดึงผ้าขึ้นห่มก่อนจะปิดสายตาลงอย่างอดจะน้อยใจใครอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ได้.. เพราะพวกเค้าไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้ว.. และถึงเจอกันก็มีแต่ซ้อมๆๆ จะมีก็วันนี้นี่แหละที่มีโอกาสได้ตัวเล็กมานอนด้วย... ฮึ่ยๆๆๆ น้อยใจเว้ย
“ พี่มิยู..”
เสียงหวานดังขึ้นจากร่างบางที่รู้สึกผิดน้อยๆแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะก่อนจะลุกเดินตามมาทรุดตัวลงข้างๆร่างสูง ผิดกันแค่มิยูนอน แต่เธอนั่ง.. มือบางเอื้อมไปจับมือหนาตรงหน้าก่อนจะเขย่าเบาๆเพื่อให้ร่างสูงลืมตาขึ้นมาก่อน
“ .....”
มิยูที่นอนหลับตาอยู่ยังคงนิ่งเหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกจากร่างบาง.. มือหนาดึงออกจากการเกาะกุมแล้วซุกลงใต้ผ้าห่มหนา
“ พี่มิยูคะ..”
ร่างบางที่รู้สึกว่าคงจะถูกร่างสูงงอนแล้วเป็นแน่ก็เอ่ยเรียกอีกครั้ง.. มือบางดึงผ้าห่มที่คลุมตัวร่างสูงอยู่ให้ลดระดับลง มืออีกข้างขยับไปเขย่าเบาๆที่บ่าหนา
“ พี่หลับแล้ว.. ไปเล่นเกมเหอะ”
มิยูตอบร่างบางก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้านหนีร่างบาง มือหนาดึงผ้าห่มที่ถูกคนข้างๆดึงร่นไปขึ้นมาห่มอีกครั้ง ก่อนจะแกล้งหลับต่อไปไม่ใส่ใจคนข้างหลังแม้แต่น้อย
“ พี่มิยู..อย่าเคืองสิคะ พี่โตแล้วนะ”
เสียงหวานเอ่ยขึ้น หน้าหวานยู่เล็กน้อยอ้อนๆงอแงๆหน่อยๆตามฉบับเด็กเอาแต่ใจที่ไม่ได้อย่างใจ มือบางเขย่าที่ตัวคนตรงหน้าอย่างเรียกร้อง
“ พี่ไม่ได้เคืองค่ะ... ไปเล่นเกมเหอะ”
เสียงทุ้มกว่าดังขึ้นมาจากอีกฝั่ง ก่อนที่มือหนาจะยกผ้าขึ้นคลุมโปงเพื่อหนีร่างบางไม่ให้เขย่าตัวเค้าได้อีก
“ ง่ะ.. ไม่เคืองก็อย่าทำตัวอย่างนี้สิคะ”
ฮารุกะงอแงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ.. ก็ทำไมพี่มิยูต้องหลบด้วยล่ะ จะนอนก็นอนตามปกติสิ อย่างนี้น่ะ..เคืองแน่นอนเลย มือบางก็ดึงผ้าที่คลุมร่างสูงออกอย่างเอาแต่ใจ.. ไม่สนใจใบหน้าคมที่เริ่มฉายแววหงุดหงิดแล้วแม้แต่น้อย
“ แล้วเธอจะให้พี่ทำยังไง”
มิยูที่โดนแย่งผ้าห่มไป ลุกขึ้นถามร่างบางแบบเผชิญหน้า ใบหน้าคมฉายแววหงุดหงิดไม่น้อย.. และเหมือนร่างบางจะไม่รู้ตัวเมื่อ..
“ ก็ทำเหมือนเดิมสิคะ.. ไม่ใช่ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ พี่โตแล้วนะ”
“ อ๋อ.. พี่ทำตัวเหมือนเด็กเองใช่มั้ย”
มิยูที่โดนว่า คว้าหมับเข้าที่ต้นแขนบางก่อนจะเอ่ยถามอย่างฉุนเฉียว.. ก็ว่าจะอารมณ์ไม่ขึ้นแล้วนะ ตัวเล็กนี่ก็ยั่วโมโหเก่งจริง
“ ก็ดูที่พี่ทำสิคะ..”
ร่างบางพูด นัยน์ตาหวานสบตาคมไม่ยอมแพ้.. โดยไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าที่อารมณ์ขึ้น ข้างในกำลังรู้สึกน้อยใจตัวเองขนาดไหน
“ พี่ทำอะไรคะ”
มิยูเอ่ยถาม มือหนาปล่อยลงจากต้นแขนบาง ดวงหน้าคมก้มลงมองผ้าห่มราวกับมันน่าสนใจ..
“ ก็พี่เอาแต่ใจอ่ะ.. ทำไมชอบทำตัวแบบนี้คะ... เข้าใจก็ยาก หนูไม่ชอบนะแบบนี้น่ะ”
ร่างบางที่ยังคงไม่รู้ว่าคนตรงหน้าน้อยใจ ก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
“ ขอโทษแล้วกันนะที่พี่เป็นแบบนี้”
ร่างสูงพูดขึ้นเรียบๆก่อนจะทรุดตัวลงนอนอีกครั้ง มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้ร่างบางอีกครั้ง
“ ฮารุกะอยากทำไรก็ไปทำเหอะ.. พี่จะนอนแล้วล่ะ”
แต่คราวนี้ร่างบางคงรู้แล้วล่ะว่าร่างสูงตรงหน้าต้องน้อยใจแน่ๆ เมื่อมิยูเอ่ยขึ้นเรียบๆจากใต้ผ้าห่ม
ฮารุกะมองคนที่นอนอยู่อย่างรู้สึกผิด.. ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเซ็งในตัวเอง เพราะเหมือนเธอจะเอ่ยอะไรที่ทำให้อีกคนรู้สึกแย่ไปแล้วน่ะสิ
พรึ่บ !
ฮารุกะที่วันนี้ลงทุกเดินไปปิดไฟห้องด้วยตัวเอง รีบวิ่งมาแทรกตัวลงข้างๆร่างสูงอย่างรวดเร็วราวกลัวใครตามมา ร่างบางนอนเบียดไปกันกับร่างสูงที่นอนอยู่ก่อนแล้ว มือบางยกขึ้นเกี่ยวเอวใครอีกคนจากด้านหลัง ใบหน้าหวานซุกกับแผ่นหลังของคนตรงหน้าแน่น..
แต่เหมือนก็จะไม่สามารถเรียกความสนใจจากคนที่นอนอยู่ก่อนได้เท่าไหร่นัก เพราะมิยูยังคงนอนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่เหมือนเดิม
“ พี่มิยู... หนูหนาว”
ฮารุกะกอดเอวร่างสูงตรงหน้าแน่น ใบหน้าหวานก็ขยับไปซุกเข้ากับต้นคอของคนตรงหน้าราวกับว่าอากาศนั้นหนาวมาก แต่ร่างสูงก็ยังคงนอนนิ่งให้ร่างบางกอดอยู่อย่างนั้น.. ไม่ไหวติง ไม่ขยับ ไม่อะไรทั้งสิ้น
“ กอดหน่อยๆ”
ฮารุกะที่โดนร่างสูงเมิน.. ก็เอ่ยอ้อนๆ พยายามดึงร่างสูงให้หันกลับมาหาตัวเองอย่างเอาแต่ใจ มือบางดึงมือหนาให้หันกลับมา รั้งร่างสูงให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับตนแต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผล เมื่อมิยูยังคงฝืนนอนนิ่งๆไม่ไหวติงตามความต้องการของร่างบาง
“ นี่แน่ะ..”
เมื่อร่างสูงไม่ยอมหันกลับมา ฮารุกะจึงเป็นฝ่ายพลิกตัวขึ้นไปบนตัวร่างสูงแล้วหล่นปุลงในแขนร่างสูงที่อีกฝั่งแทน เรียกปากบางยกยิ้มกว้างอย่างพอใจที่ตัวเองสามารถแทรกเข้ามาในอ้อมกอดของมิยูได้ แต่เหมือนว่ามันก็เท่านั้นในเมื่อร่างสูงยังคงนอนหลับตานิ่งราวกับไม่รับรู้อะไรอยู่
“ พี่มิยูจ๋า.. ฮารุกะขอโทษ”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นขณะเงยขึ้นมองเสี้ยวหน้าคม เสียงที่ดังออกมาจากคนที่ซุกอยู่กับอกไม่ได้ทำให้ร่างสูงยอมลืมตาขึ้นมามองร่างบางแต่อย่างใด ดวงตาคมยังคงปิดสนิทราวกับไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น
“ พี่มิยู.. หนูขอโทษ”
ฮารุกะเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ้อนกว่าเดิม.. ใบหน้าหวานงอง้ำราวกับเป็นฝ่ายงอนเสียเอง ทำให้มิยูที่แอบเหลือบตามองได้แต่แอบยิ้มในใจ แต่ก็ยังคงแกล้งหลับต่อไป
“ ตัวโต.. ตัวเล็กขอโทษน๊า”
เสียงหวานเอ่ยหงอยๆเมื่อร่างสูงตรงหน้าที่เป็นเจ้าของอ้อมแขนที่เธอซุกอยู่ตอนนี้ไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองเธอซักที แต่ฮารุกะไม่รู้หรอกว่าความจริงมิยูหายเคืองไปตั้งแต่ร่างบางวางโทรศัพท์แล้วมานอนข้างๆเค้าแล้ว แต่เรื่องอะไรเค้าจะบอกล่ะ.. นานๆทีต้องเอาซะให้เข็ด ติดเกมดีนัก..ฮ่าๆๆ
“ คุณสามีจ๋า.. ภรรยาขอโทษค่ะ”
เสียงหวานดังขึ้นมาจากอก เมื่อร่างบางซุกตัวเข้าไปกอดร่างสูงแน่นอย่างออดอ้อน แขนเรียวรัดแน่นราวกับจะให้คนตรงหน้าขาดใจจนต้องลืมตาขึ้นมามองเธอ แต่มันก็ยังคงไม่ได้ผลเมื่อมิยูยังคงนอนนิ่งราวกับไม่รู้สึกอะไร
“ แงๆๆ.. สามี.. ภรรยาขอโทษจริงๆค่ะ”
สุดท้าย.. ร่างบางก็ยังคงไม่อาจทิ้งนิสัยเดิมได้ เมื่อไม่ได้ดังใจร่างบางก็เริ่มงอแงอีกครั้ง.. มือบางจับต้นแขนคนที่แกล้งหลับอยู่เขย่าอย่างไม่เกลงใจว่าคนตรงหน้าจะดุ จะว่า หรือจะอะไรทั้งสิ้น ในเมื่อการเงียบอย่างนี้จากพี่มิยูมันน่ากลัวที่สุกแล้วสำหรับเธอนี่นา
แต่จนแล้วจนรอด.. มิยูก็ยังคงแกล้งหลับอยู่เช่นเดิม จนคนง้อที่ตอนแรกเป็นฝ่ายโมโห เริ่มน้ำตาคลอในหน่วยตาแทน เสียงหวานเอ่ยระร่ำระลัก สั่นเครือเล็กน้อย
“ พี่มิยู.. สนใจหนูหน่อย”
จุ๊บ !
เมื่อร่างสูงตรงหน้ายังคงหลับตาไม่สนใจ ฮารุกะไม่รู้จะทำไง เลยชะโงกหน้าขึ้นกดริมฝีปากกับคนแกล้งหลับก่อนจะถอนออกช้าๆ และเหมือนครั้งนี้จะได้ผล เมื่อดวงตาที่ปิดอยู่ปรือขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่สายตาหวานที่คลอด้วยน้ำตาจะสบกับนัยน์ตาคมของคนตรงหน้า
“ ฮืออ..!!”
ฮารุกะซุกตัวเข้ากอดร่างสูงแน่น.. ก้อนสะอื้นที่กลั้นไว้ล้นทะลักออกมาทันที เมื่อมือหนาของใครอีกคนลูบเบาๆที่กลุ่มผมหอมของตัวเอง
“ ร้องทำไมคะ..ตัวเล็ก”
มิยูเอ่ยถามเบาๆ.. มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาของคนที่ตอนนี้เปลี่ยนจากนอนข้างๆขึ้นไปนอนอยู่บนด้านบนของตัวเองแทน ขณะที่อีกมือก็ดึงผ้าห่มที่ร่นลงไปเมื่อครู่ขึ้นมาคลุมให้ถึงแผ่นหลังของร่างบาง
“ พี่มิยู..”
เสียงหวานแผ่วเบาหลุดออกจากลำคอ สายตาหวานฉ่ำด้วยน้ำใสๆสบกับนัยน์ตาคม มือบางยกขึ้นจับใบหน้าคมตรงหน้าช้าๆ ก่อนจะดันตัวขึ้นไปกดจมูกลงบนแก้มเนียนของอีกคนช้าๆแต่หนักแน่น
“ หนูขอโทษค่ะ.. พี่มิยูยกโทษให้หนูนะ”
“ ค่ะ..”
มิยูยกมือขึ้นจับที่แก้มเนียนลูบไล้เบาๆ ก่อนจะชะโงกขึ้นกดจูบลงไปราวกับชดเชยที่ตัวเองโดยร่างบางหอมแก้มไปเมื่อครู่
“ ภรรยาพี่นี่ร้องไห้เก่งจังเนอะ”
“ หนูไม่ได้อยากร้องซักหน่อย.. เพราะใครล่ะ”
เสียงหวานบ่นพึมพำจากด้านบน แต่มีหรือที่มิยูจะไม่ได้ยิน.. มือหนาจึงรองที่ศีรษะร่างบางก่อนจะพลิกตัวอย่างรวดเร็วให้ร่างบางเป็นฝ่ายลงไปอยู่ด้านล่างแทน
“ เมื่อกี้คุณภรรยาว่าไงนะคะ”
“ ปละ..เปล่าค่ะ.. หนูไม่พูดไรซักหน่อย”
เสียงหวานรีบระร่ำระลักบอกแผ่วเบา.. ก่อนที่เสียงหวานจะไม่มีโอกาสได้พูดอีกเมื่อถูกปากของใครอีกคนกดลงมาปิดแน่นสนิท เรียวปากบางที่กำลังจะอธิบายเลยกลายเป็นการเปิดโอกาสให้ร่างสูงด้านบนสอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาภายในได้ง่ายขึ้น
“ อือ..อื้อ..”
เสียงที่ดังหลุดออกมาจากเรียวปากบางฟังไม่ได้ศัพท์.. มือบางยกขึ้นเกาะบ่าหนาของคนด้านบนก่อนจะเปลี่ยนเป็นคล้องที่ต้นคอแทน.. เมื่อลิ้นร้อนละจากปากหนาลากไปทั่วใบหน้าหวานอย่างถือสิทธิ์ ขณะที่มือหนาเริ่มไล้วนอยู่ที่เอวบาง อีกมือสอดผสานกับมือบาง
“ เด็กไม่ดีต้องโดนลงโทษนะคะ”
มิยูละริมฝีปากขึ้นมาสบกับนัยน์ตาหวานของคนตรงหน้า ก่อนจะซุกหน้าลงกับต้นคอบางลากลิ้นร้อนไปทั่วโดยไม่รอคำตอบ...
..................................
“ งื้อ.. พี่มิยู..พอแล้วนะคะ”
เสียงหวานเอ่ยเบาๆ เมื่อมือหนาที่ไล้วนอยู่ที่เอวบางเหมือนจะเริ่มขึ้นสูงอีกครั้ง ขณะที่ใบหน้าหวานวางทับอยู่กับต้นแขนอีกข้างของเจ้าของมือดังกล่าว ดวงตาใสปรืออย่างเหนื่อยอ่อน
“ พูดผิด.. พูดใหม่สิคะ”
“ งื้อ.. ภรรยาพอแล้ว.. สามีตามใจภรรยานะคะ”
เสียงหวานดังขึ้นแผ่วเบา เมื่อเจ้าของเสียงเหมือนจะฝืนความง่วงไม่ไหวแล้ว หลับตาซุกหน้าลงกับต้นแขนของใครอีกคน มือเรียวก็ยกขึ้นเกี่ยวเอวร่างสูงเอาไว้แน่นราวกับ กลัวว่าถ้าตื่นมาแล้วมิยูจะหายไป
“ ค่ะ.. ภรรยาของพี่”
มิยูกดจูบแผ่วเบาที่หน้าผากนวล ก่อนจะรั้งร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดเพื่อจะได้นอนถนัดและสบายขึ้น รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนดวงหน้าหวานราวกับกำลังฝันดี มือบางก็ยกกระชับอ้อมกอดของร่างสูงแน่นขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะพึมพำออกมาให้คนที่ยังไม่หลับยกยิ้มอย่างดีใจว่า
.. รักพี่นะคะ.. พี่มิยู...
_______________________________
อากาศเปลี่ยนแปลง... ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
ป.ล.ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ กำลังใจ และการติดตามค่ะ
หวังว่าจะสนุกด้วยกันไปเรื่อยๆนะคะ ^^
ความคิดเห็น