คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนรัก...รักเพื่อน
เมื่อเพื่อนรักกลายเป็นว่ารักเพื่อน
ฟังแล้วดูเหมือนว่าใกล้กัน
จริงจริงแล้วคำนั้นมันห่างไกล
เมื่อความรักฉันเป็นเหมือนอากาศ
ที่คอยเคียงข้างเธอเรื่อยไป
ไม่เคยเห็นเลยใช่ไหม ว่าใครรักเธอ
ยูกิ... ทำไมนะ... ทำไมเธอกับชั้นถึงต้องเป็น..เพื่อนกัน??
สวัสดีค่ะ.. ชั้น คิมูระ ชาโอริ... กัปตันทีมคนปัจจุบันของทีมชาติญี่ปุ่นค่ะ.. วันนี้เป็นวันที่โชคดีชะมัดสำหรับชั้นเลยก็ว่าได้... เพราะโค้ชมานาเบะส่งให้ชั้นมาประชุมพร้อมกับคนที่ชั้นชอบน่ะสิคะ
แถมชั้นยังโชคดีตรงที่... พายุเข้า.. ชั้นเลยจะได้นอนกับคนที่ชั้นชอบแถมยังได้มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกตั้งหาก
แต่ตอนนี้เหมือนชั้นจะเริ่มไม่ชอบแล้วล่ะ.. ในเมื่อ...
“ ยูกิ.. เดี๋ยวเราไปหาไรกินกันต่อนะ” เด็กคนนึงในโต๊ะประชุมที่เดินมาหาคนข้างๆชั้นทันทีที่ประชุมเสร็จเอ่ยชวน ก่อนที่ยูกิจะหันมาหาชั้นด้วยแววตาส่งคำถามและต้องการคำตอบ
ซึ่งในฐานะเพื่อนร่วมทีม... ชั้นจะทำไรได้ล่ะ.. นอกจาก..บอกว่า
“ อืม..”
พวกคุณเคยคิด... เคยเป็นกันบ้างมั้ย... ที่เวลาเห็นคนที่เรารักเค้ายิ้ม.. เราก็จะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้รอยยิ้มนั้นมันอยู่ได้นานที่สุด
แต่มักจะรู้สึกแย่ทุกครั้ง.. ที่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเรา..หรือเพื่อเรา..
เหมือนกันกับชั้นในตอนนี้... ทำได้แค่ส่งยิ้มให้
ยิ้ม... จากใจ ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าคนรับ...จะรับมันด้วยใจรึเปล่า
ชั้น... ได้แต่ยืนมองเด็กคนนั้น ยืนคุย ยืนยิ้ม.. จับมืออยู่กับคนตรงหน้า...
ชั้น... ทำได้เพียงส่งยิ้มให้.. แล้วบอกว่าไม่เป็นไร.. ตอนที่คนตรงหน้าเดินมาถามว่าให้น้องไปกินข้าวด้วยได้มั้ย
ชั้น... ทำได้เพียงแค่คิดปฏิเสธอยู่ในใจ แต่ไม่อาจทำอะไรได้มากเกินไปกว่าคำว่า...เพื่อน
ทั้งๆที่ความรู้สึกชั้นในตอนนี้... มันเลยคำๆนั้นมานานมากแล้ว
“ เจ๊ๆ.. หิวอ่า..” ผมที่ถูกติดกิ๊ฟอย่างดียุ่งไปหมดเมื่อเจ้าของศีรษะซุกมันเข้ากับแขนของคนข้างๆอย่างอ้อนๆ... มือสอดเข้าคล้องแขนคนที่นั่งอยุ่ข้างๆเขย่าเบาๆอย่างรียกร้องความสนใจ
“ หิว!!” คนที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าวางนิตยสารในมือลงที่ตัก ก่อนจะเอ่ยถามคนข้างๆอย่างไม่แน่ใจนัก ในเมื่อพวกเธอเพิ่งกินข้าวกันมาจากที่โรงแรมเองนี่นา
“ ใช่...หิว.. หิวจนจะกินเจ๊ได้อยู่แล้วเนี่ย ^^” ยูกิไม่ว่าเปล่า... ยกมือขึ้นโถมเข้ากอดคนข้างๆกอดจะแกล้งรัดแน่นๆให้คนโตกว่าโมโหเล่น แบบที่ชอบทำเป็นประจำ
“ อ๊าย.. ปล่อยเลยนะ..” ซาโอริที่ถูกกอดเริ่มหน้าแดงขึ้นน้อยๆ.. อวัยวะที่เรียกว่าหัวใจทำงานอย่างหนัก..เพราะต้องแข่งกันเต้นระรัวอย่างรวดเร็วจากสิ่งที่ยูกิทำ... มือเริ่มเย็นขึ้นเพราะตกใจและแอบดีใจ.. แต่มันก็อยู่ได้ไม่นาน
เพราะซาโอริต้องเลือกที่จะเฉไปเรื่องอื่นก่อนที่คนข้างๆจะรู้สึกตัว.. ว่าความรู้สึกของเธอในตอนนี้มันเริ่มไม่เหมือนเดิมแล้ว
“หิวก็ลุก..จะได้ไปหาอะไรกิน”
“ ง่ำ.. อ่าอันนี้เจ๊ไม่กินหรอ.. ยูกิขอนะ ^^” ยูกิพูด และโดยไม่รอคำอนุญาต ก็ยื่นช้อนเข้ามาตักเนื้อที่วางอยู่ในจานข้าวคนโตกว่าเขาปากทันที
“ นี่.. ถามหน่อยเถอะ.. ทำไมต้องเรียกชั้นว่าเจ๊ด้วย” ซาโอริถามคนตรงหน้า.. เพราะความจริงถึงเธอจะอายุมากกว่าคนตรงหน้า แต่เธอก็ไม่อยากให้ยูกิเรียกเธอว่าเจ๊นี่นา...
“ ทำไมอ่ะ.. เจ๊ไม่ชอบหรอ ??” ยูกิเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมาถาม
“ ก็... ไม่เชิงอ่ะ” ซาโอริตอบเสียงพึมพำ แต่ยูกิก็ยังได้ยินอยู่ดี
“ งั้น.. คนโตมั้ย..” ยูกิถาม
“ คนโต.. อะไรคนโต..” ซาโอริถามงงๆ..
“ ก็... เรียกเจ๊ว่าคนโตไง.. ^^” ยูกิยิ้ม มือก็ไม่ลืมคีบเนื้อในจานตัวเองที่ซาโอริชอบใส่จานให้ซาโอริด้วย แลกเปลี่ยนเนื้อชิ้นเมื่อกี้
“ ง่ะ.. ไม่ได้ต่างกันเลยนะ” ซาโอริทำหน้ายุ่งใส่
“ ต่างดิ่..” ยูกิเถียง
“ ต่าง.. ยังไงอ่ะ” ซาโอริถาม
“ ก็.. คนโตไว้เรียกตอนเราอยู่กันสองคนไง.. ส่วนเจ๊ๆๆ..อ่ะ.. เธอยอมเค้าเถอะ มันติดปากไปแล้วอ่ะ... นะ..” ยูกิอธิบาย ก่อนจะอ้อนตบท้าย
“ ฮึ.. ไม่เอาอ่ะ..”
“ โธ่ๆๆ.. นะคะคนโต.. ยอมให้ยูกิเรียกเจ๊นะ.. นะคะที่รัก... ^^” คำพูดที่หลุดออกจากปาก... ซาโอริไม่รู้เหมือนกันว่ายูกิจะคิด หรือรู้สึกอะไรรึเปล่า...
แต่คำว่าที่รัก... ที่หลุดออกมา แม้มันจะเป็นเพียงคำพูดเล่นๆ แต่สำหรับเธอแล้ว... คำๆนี้กำลังทำให้ใจของเธอเต้นระรัว...
ที่รัก... ที่หลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ แต่มันกลับกระทบเข้าจังๆกับใจของคนที่รับฟัง.. จนซาโอริได้แต่นั่งนิ่ง.. ใบหน้าขึ้นสีชมพูดอย่างไม่อาจห้ามความรู้สึกดีๆที่กำลังเกิดขึ้นในใจได้
“ ง่ะ... ไม่พูด.. งั้นแปลว่าตกลงนะ ^^” ยูกิเหมารวมเอาอาการเงียบของซาโอริเป็นการตกลงกลายๆ
“ เอ๊ะ... หรือจะเรียกว่าที่รักดี ^^” แต่ก็ไม่วายที่จะเอ่ยแซวคนข้างๆอย่างอารมณ์ดี โดยไม่ได้สังเกตเลยซักนิดว่า.. คำพูดนั้นมันกำลังทำให้ใครอีกคนคิดไปไกล
ยูกิหลับไปซักพักแล้ว... เหลือแต่ชั้นที่ยังบ่มตาหลับไม่ลงซักที ก็พอนึกถึงคำๆนั้นทีไร... ความรู้สึกที่ชั้นพยายามจะไม่แสดงออก และกดมันลงไปก็ยิ่งลอยขึ้นมาชัดเจนอยู่ในหัว
ความฝัน.. ความหวัง... และจินตนาการลอยขึ้นมาเต็มไปหมด... ใครที่ไม่เคยแอบรักคงไม่รู้หรอก ว่าเพียงแค่คำพูดเล่นๆที่ไม่ได้ตั้งใจของใครอีกคน จะทำให้เราเป็นบ้าเป็นหลังด้วยความดีใจ และก็เก็บเอามาหวัง เอามาฝันต่อได้อีกเยอะขนาดไหน
ทำไมนะ... ทั้งๆที่ยูกิก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึง แก่นๆ แม้ว่าบางมุมเธอจะดูเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้ แต่โดยรวมแล้วยูกิก็เป็นแค่เด็กคนนึงที่ควรมีผู้ชายซักคนมาปกป้อง
แต่ชั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า... ความรู้สึกที่เกิดขึ้น... มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ พอมารู้ตัวอีกที.. ความรู้สึกของชั้น มันก็เดินมาไกลจนไม่อาจถอยกลับไปได้แล้ว
“ อืม..” ยูกิพึมพำเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงมือของใครบางคนที่กำลังไล้เบาๆที่แก้มตัวเอง ก่อนจะพลิกหน้าซุกเข้ากับหมอนอย่างไม่อยากถูกรบกวน ซึ่งการกระทำดังกล่าว.. ทำให้คนที่แอบไล้แก้มของคนที่หลับไปแล้วได้แต่ยกยิ้มที่มุมปาก
น่ารัก.. คำพูดเบาๆที่เกิดขึ้นในใจของซาโอริ... คำที่ซาโอริไม่รู้ตัวแต่มันกลับดังขึ้นมาเองจากข้างใน มันดังมาจากความรู้สึกที่กำลังบอกเธอว่า..ยูกิน่ารัก... และเธอก็กำลัง..รัก
“ นอนไม่หลับหรอ..” เสียงที่ดังขึ้นเรียกสายตาจากคนที่นอนกดโทรศัพท์ที่อีกหมอนได้อย่างดี.. ยูกิที่ตอนนี้กำลังหรี่ตาขึ้นมองใครอีกคนที่ยังไม่หลับ ทั้งๆที่ตอนนี้เวลามันก็เลยวันใหม่เข้ามาแล้ว..
“ อืม..” ซาโอริตอบเบาๆ..
“ ทำไมล่ะ..” ยูกิถามพลางดันตัวเองขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
“ ไม่รู้เหมือนกัน... แค่นอนไม่หลับน่ะ” ซาโอริบอก มือก็ยังคงกดโทรศัพท์เล่นไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
“ นอนเถอะ..” ยูกิเอื้อมมือมาดึงโทรศัพท์ซาโอริไปวางไว้หัวเตียงฝั่งตัวเอง.. ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ใครอีกคนที่กำลังหน้ามุ่ยที่โดนแย่งของเล่น
“ ชิส์..” ซาโอริมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้ยูกิอย่างเคืองๆ
“ ดึกแล้ว.. เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเล่นก็ได้.. นะ” ยูกิบอกก่อนจะเอื้อมมือไปดึงซาโอริให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
“ แต่..”
“ โตแล้วนะ... พูดรู้เรื่องเนอะ..” ยูกิที่รู้ว่าคนโตกว่าจะเถียงก็เอ่ยดักคอไว้ก่อนที่ซาโอริจะทันได้พูดอะไรออกมา
“ ฮึ่ย !!” เมื่อถูกดักคอซาโอริก็ได้แต่ส่งเสียงในลำคอ ก่อนจะพยายามกดตาให้ปิดลงทั้งๆที่มันไม่ง่วงเลยซักนิด
“ อย่าอารมณ์เสียสิ.. นอนนะ..” ยูกิเอ่ยอย่างใจเย็นก่อนจะทรุดตัวลงนอนข้างๆ
“ อืม..” ซาโอริตอบรับเบาๆ ทั้งๆที่ในใจก็ยังคงรู้สึกขัดใจอยู่ไม่น้อย
พรึ่บ !!
“ มันหนาวน่ะ.. ขอกอดหน่อยนะ” ยูกิที่นอนอยู่เอื้อมมือมารั้งคนโตเข้าไปในอ้อมกอด ก่อนจะซุกหน้าลงกับกลุ่มผมหอมที่กระจายเต็มหมอน
“ อืม..” คราวนี้เสียงที่ตอบกลับมามันกลับแผ่วเบา ทว่าความรู้สึกข้างในกลับแตกต่าง เมื่อหัวใจที่ขุ่นมัวเมื่อครู่กำลังเต้นระรัวอย่างดีใจ ความอบอุ่นที่เกิดขึ้นทำให้คนในอ้อมกอดไม่แน่ใจว่า แทนที่จะนอนหลับ.. ความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นจะทำให้เธอกลายเป็นข่มตาหลับไม่ลงอีกหรือเปล่า
แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิด เมื่อคนโตที่อยู่ในอ้อมกอดผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ มีเพียงรอยยิ้มหวานที่เหมือนคนกำลังฝันดี ที่เป็นสิ่งบอกว่าอย่างน้อยคืนนี้ กับตันทีมก็นอนหลับและฝันดี
“ ยูกิ.. ไปซื้อของฝากกัน” ซาโอริชวนหลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย
“ ฝากน้องเล็กใช่มั้ย.. ไปๆๆ” ยูกิที่ถูกชวน เอ่ยถึงใครอีกคนอย่างยินดี.. ใครอีกคนที่ทำให้คนโตได้แต่แอบอิจฉาในใจ เมื่อมันทำให้คนตรงหน้ามีรอยยิ้มและกระตือรือร้นที่จะทำ เหมือนกับว่าคนๆนั้นเป็นคนสำคัญ
“ อื้ม.. น้องเล็กคงอยากได้ของอร่อยๆแน่เลย” แต่เรียวปากบางก็ยังคงฝืนยินดี แม้ว่าในใจจะแอบอิจฉา แต่ความจริงเธอก็ตั้งใจจะซื้อไปฝากน้องเล็กอยู่แล้วเพราะฮารุกะก็เป็นเด็กน่ารักที่เธอเองก็นึกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย จะติดใจก็ตรงแค่ว่า.. เธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไรกับเด็กคนนั้นรึเปล่า
“ ยูกิ.. ซื้ออันนี้ไปด้วยดีมั้ย” ซาโอริหมายถึงขนมของฝากขึ้นชื่อที่เธอไม่แน่ใจว่าถ้าซื้อไปแล้วจะมีใครกินมั้ย
“ อ่า... น้องเล็กจะกินได้มั้ยอ่ะ” อีกแล้ว...เป็นอีกครั้งแล้วที่ยูกิพูดถึงน้องเล็ก.. ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่ความรู้สึกอยากจะซื้อของเธอมันน้อยลงเต็มที ยิ่งเมื่อของทุกอย่างที่อยู่ในมือคนตรงหน้าเธอตอนนี้มีแต่ของที่ซื้อไปฝากน้องเล็กของทีมทั้งนั้น.. ความจริงข้อนี้มันก็ยิ่งทำให้เธอ... อิจฉา
“ เจ๊.. นั่งข้างในนะ เดี๋ยวเค้านั่งริมเอง” ยูกิพูดขึ้นขณะที่กำลังเก็บของทุกอย่างเข้าที่ให้เรียบร้อย
“ อืม..” นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกดี... เธอไม่รู้หรอกว่ายูกิจะเคยรู้ หรือเคยสังเกตมั้ย ว่าความจริงแล้วเธอเป็นคนที่ชอบนั่งติดหน้าต่างมา เพราะเธอชอบที่จะมองออกไปข้างนอก มองไปที่สองข้างทางขณะที่รถกำลังเคลื่อนออกไป
และทุกครั้งที่เธอต้องเดินทางกับยูกิ.. คนตรงหน้าเธอก็มันจะให้เธอเข้าไปนั่งด้านในอย่างตามใจ มันจึงเป็นสิ่งที่เธอรู้สึกว่า คนตัวเล็กๆตรงหน้าดูแล และใส่ใจเธอดีเหลือเกิน และบางครั้งมันก็คงดีเกินไป จนใจดวงนี้กำลังกู่ร้องอย่างยินดีอีกครั้ง
พรึ่บ..!!
คนโตที่กำลังนั่งมองวิวข้างทางอยู่ก็ต้องตัวแข็งค้างทันที เมื่อศีรษะของคนข้างๆกำลังพิงอยู่กับบ่าเธอ.. มือเรียวของคนข้างๆก็เผลอกอดเข้าที่แขนเธอราวกับแขนเธอเป็นหมอนข้าง หน้าที่ดูยุ่งนิดๆอย่างขัดใจเมื่อมือที่พยายามจะประสานเข้ากับมือของใครอีกคนไม่เป็นดังหวัง
แต่ซักพัก.. หน้ายุ่งก็คลายออกเมื่อคนตัวโตใจกล้า.. และแอบทำตามที่ใจตัวเองอยากจะทำ.. ซาโอริแบมือออกประสานกับมือของคนที่พิงอยู่ในตอนนี้ มือทั้งสองที่ประสานกันเงียบๆแต่แน่นแฟ้น... ทำให้รอยยิ้มปรากฏขึ้นบางๆบนหน้าของกับตันทีม ที่กำลังแกล้งทำเป็นยิ้มให้กับดอกไม้ใบหญ้าข้างทาง แต่ไม่กล้ามองหน้าใครอีกคนตรงๆ... ด้วยกลัวว่าหากมองแล้ว.. ทุกอย่างมันจะไม่หยุดอยู่แค่มือที่ประสานกัน จึงทำให้ซาโอริไม่มีโอกาสได้เห็น.. ภาพที่ใครอีกคนกำลังเผยรอยยิ้มออกมาอย่างยินดี ทั้งๆที่กำลังหลับตา..
ภาพที่คนตัวโตกำลังจัดเตรียมของที่ซื้อมาใส่จาน ผักที่ถูกหั่นเรียบร้อย หม้อที่ถูกใส่น้ำตั้งรอไว้กำลังเดือด ไหนจะเนื้อที่ถูกหมักไว้จนหอมและดูน่ากิน ทำให้คนที่เพิ่งกลับมาจากการไปตามเพื่อนข้างห้องมาร่วมทานด้วยอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
ยูกิรีบก้าวเข้าไปด้านหลังคนที่กำลังยืนก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้เย็น มือทั้งสองข้างยกขึ้นเตรียมพร้อมก่อนที่จะ
“นี่แน่ะๆๆ.. ฮ่าๆๆ” มือที่ยกขึ้นมาตรงเข้าไปจี๋เอวคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว และไม่ทันตั้งตัวคนที่โดนแกล้งก็หันหลังกลับมาและเป็นไปโดยอัตโนมัติที่มือของคนตัวโตจะผลักร่างคนที่แกล้งเธอออกไป
“ โอ๊ย !!”
“ เฮ้ย !!” เสียงหวานที่หลุดออกมาอย่างตกใจเมื่อคนที่เธอผลักออกไปเมื่อครู่ ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนทั้งๆที่เธอคิดว่าน่าจะพ้นแล้วเชียว คนตรงหน้ากลับซุ่มซ่ามเสียหลักล้มลงมาหาเธออยู่ตอนนี้
“ แฮะๆ.. ขอโทษค๊าฟ” ยูกิพูดพลางพยุงตัวเองขึ้นออกจากตัวของคนโตกว่า แต่ก็ด้วยสภาพทุลักทุเลเมื่อคนตรงหน้าที่โดนเธอล้มใส่ทรุดลงกับพื้นกะทันหันแบบที่เธอเองก็งงว่า..ได้ไง
แต่ข้อสงสัยก็ถูกเฉลยทันทีเมื่อ... ก้มดูแล้วพบว่า ซาโอริทำขวดนมที่อยู่ในมือเมื่อครู่ตกลงพื้นจนตอนนี้มันเทกระจายไปทั่วพื้นจนลื่นไปหมด
“ อ่า.. ลุกก่อนดีกว่ามั้ย” ซาโอริบอกเมื่อพบว่าหัวใจของเธอกำลังทำงานหนัก และท่าทางที่ยูกิกำลังอยู่บนตัวเธอในตอนนี้มันก็ออกจะดูสุ่มเสี่ยงเหลือเกิน
“ เอ่อ.. กะ... ก็ดีนะ” ยูกิพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น
“ ./////.” ซาโอริหน้าแดงทันทีเมื่อการลุกขึ้นของคนตรงหน้าเมื่อครู่ มือบางๆที่ดันพื้นข้างๆของยูกิมันเฉียดหน้าอกเธอไปอย่างเฉียดฉิว
“ อุ๊ย !! ขอโทษคับ” ยูกิเอ่ยอย่างตกใจ ก่อนจะรีบชักมือออกอย่างลืมไปว่ามือที่เธอชักออกไปก็คือมือที่ใช้ดันเพื่อลุกขึ้น ดังนั้นเมื่อเธอรีบดึงมือออกก็เป็นเหตุให้ตัวเองล่วงปุ๊..ลงไปซบที่ซอกคอของคนตรงหน้าอย่างพอดิบพอดี
“ .....”
“ .....”
คราวนี้กลับไม่มีใครพูดอะไรออก.. หรือพูดออกแต่หาลิ้นไม่เจอก็ไม่ทราบ เพราะยูกิที่เพิ่งหล่นลงไปแทนที่จะรีบลุกขึ้นกลับนอนนิ่ง เป่าลมหายใจรดต้นคอของคนที่อยู่ด้านล่าง
ในขณะที่คนที่อยู่ข้างล่าง... ก็ได้แต่พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้เต้นแรงและคิดไปไกล.. ซาโอริพยายามอย่างยิ่งที่จะบอกตัวเองว่า.. ก็แค่เพื่อนน่ะ แค่น้องร่วมทีม แค่เพื่อน แค่น้อง... แต่เหมือนว่าคำว่าแค่เพื่อน..แค่น้อง..ก็ไม่อาจสะกดอารมณ์ให้หยุดคิดไปไกลได้
“ น้องเล็ก... กินนี่สิ อร่อยน๊า.. ^_^” เสียงยูกิที่กำลังตักเนื้อที่อยู่ในหม้อใส่ถ้วยให้ร่างบางดังขึ้น.. ทำให้คนที่นั่งกินอยู่ด้วยกันได้แต่แอบมองอย่างอิจฉา ขณะที่อีกคนกลับมองด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจนัก
“ อ๊ะ.. อยากกินบ้างอ่ะ... พี่ขอนะฮารุกะ” มิยูที่เกิดอาการหมั่นไส้เพื่อนขึ้นมาตงิดๆยกตะเกียบคีบเนื้อชิ้นนั้นเข้าปากโดยไม่รอคำอนุญาตใดๆจากเจ้าของถ้วยแม้แต่น้อย ท่ามกลางสายตาเหมือนจะงงๆของคนอื่น
“ โอ๊ย..ร้อนๆๆ..” มิยูแทบจะคายเนื้อออกมาทันที เมื่อเนื้อที่เพิ่งเข้าปากไปมันร้อนจนลิ้นเค้าตอนนี้น่าจะพองไปเรียบร้อยแล้ว.. ท่าทางของมิยูเรียกเสียงหัวเราะจากยูกิได้เป็นอย่างดี ขณะที่ฮารุกะรีบเทน้ำใส่แก้วยื่นให้ร่างสูง
“ ดื่มน้ำนะคะรุ่นพี่..” เสียงหวานของน้องเล็ก ทำให้คนที่กำลังจะลิ้นพองเผยรอยยิ้มกว้างก่อนจะยักคิ้วให้เพื่อนสนิทตัวเองอย่างอวดๆว่า อย่างน้อยน้องเล็กก็สนใจชั้นล่ะว่ะ
“ ชิส์” เสียงยูกิหลุดออกมาเหมือนไม่พอใจ หน้าหมวยๆมุ่ยขึ้นนิดหน่อยเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจทำให้คนที่นั่งมองอยู่ตลอดเวลาได้แต่สะท้อนในใจว่า.. ทำไมนะ คนที่ยูกิสนใจถึงไม่ใช่เธอ...
“ ยูกิ.. ทานนี่สิ” เมื่อเห็นหน้ามุ่ยๆของคนตรงหน้า.. ซาโอริก็อดน้อยใจไม่ได้ แต่ก็ยังคงอยากให้คนตรงหน้ามีรอยยิ้ม.. จึงคีบเนื้อที่อยู่ในหม้อส่งให้... ด้วยหวังว่าจะช่วยทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
“ ฮ่าๆๆ.. ขอบคุณนะที่รัก.. เชอะ.. ชั้นไม่ง้อแกหรอกไอ้มิยู..” แต่ผลของมันกลับมากเกินกว่าที่ซาโอริคิด เมื่อยูกิยิ้มร่าให้เธอราวกับว่าหน้ามุ่ยๆเมื่อครู่มันไม่ได้เกิดขึ้น แถมยังหยิบถ้วยของตัวเองลุกขึ้นมาแล้วทรุดลงนั่งข้างๆเธอ เมื่อวางของเสร็จเรียบร้อยก็ยกมือขึ้นยกโอบรอบบ่าซาโอริแล้วหันไปบอกกับมิยูอย่างโอ้อวดว่าชั้นก็มีคนของชั้น..เหมือนกัน
“ ./////.” น้องเล็กของทีมที่ได้ยินยูกิเรียกซาโอริว่าที่รักก็หน้าแดงแทน ในเมื่อเธอรู้อยู่แก่ใจว่าพี่ซาโอริคิดอะไรกับพี่ยูกิ แล้วยิ่งเมื่อพี่ยูกิยกมือขึ้นโอบรอบบ่าแถมมาพูดที่รักข้างๆหูพี่ซาโอริแบบนั้น... ถ้าเป็นเธอ... โดนแบบนี้แล้วไม่รู้สึกดี.. หรือคิดอะไรก็บ้าแล้ว
หลังจากที่มิยูมิยากลับห้องไปเรียบร้อยแล้ว... ซาโอริก็มาช่วยยูกิเก็บของที่ใช้เมื่อครู่ มือเรียวยกจานซ้อนๆกันพร้อมทั้งเทเศษอาหารรวมกันแล้วยกไปล้างที่ซิงค์ล้างจานด้านนอก ยูกิยกแก้วใส่ถาดรวมๆกันก่อนจะไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดพื้น หลังจากนั้นก็เดินไปหาซาโอริที่ยืนล้างจานอยู่ด้านนอก
“ เค้าช่วยนะ” ไม่พูดเปล่า.. ยูกิยื่นมือลงไปล้างจานที่ซาโอริแช่ไว้หลังจากถูน้ำยาเสร็จแล้ว แต่เพราะขนาดพื้นที่ค่อนข้างแคบ.. ยูกิเลยต้องไปยืนเบียดกับซาโอริที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว
“ อะ...อื้ม...” เสียงหวานหลุดออกมา... ซาโอริยังคงก้มหน้าล้างจานต่ออย่างตั้งใจ ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับคนข้างๆ.. ทั้งคู่ต่างคนต่างทำในส่วนของตน ความเงียบที่เกิดขึ้นไม่ได้ทำให้ใครอึดอัด... แต่มันคือความเงียบที่ทั้งซาโอริและยูกิต่างก็พอใจ
“ อ๊ะ... โทษนะ” ยูกิเอ่ยเบาๆเมื่อมือของเธอจับเข้ากับมือของใครอีกคนที่กำลังช่วยล้าง ซาโอริรีบชักมือออกอย่างตกใจ.. ขณะที่มือของยูกิกลับจับแน่นที่มือกับตันไม่ยอมปล่อย..
“ .////.” ซาโอริเงยหน้ามองคนข้างๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายหน้าแดงอีกครั้งเมื่อเธอที่ตัวสูงกว่าคนข้างๆ พอเงยปุ๊บ.. มันก็ไปเฉียดเข้ากับแก้มของใครบางคนโดยไม่ตั้งใจ แก้มของใครอีกคนที่เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเรายืนใกล้กันขนาดไหน
“ ซาโอริไปอาบน้ำเหอะ.. ที่เหลือเค้าจัดการต่อเอง” ยูกิบอกคนข้างๆที่เหมือนจะอึ้งๆอะไรซักอย่าง..
“ อื้ม... งั้นเราไปอาบน้ำก่อนนะ” ซาโอริพูดก่อนจะพลิกตัวเพื่อจะกลับเข้าไปด้านใน
กึก !!
มือของยูกิที่ยังคงจับอยู่กับมือเธอไม่ปล่อย.. มันทำให้ซาโอริรู้สึกดีและไม่อยากปล่อย แล้วในตอนนี้มันก็ยังคงจับแน่นอยู่ที่มือของเธอ ทั้งๆที่เจ้าของมือเป็นคนบอกให้เธอไปอาบน้ำ
“ อย่าอาบนานนะ.. เดี๋ยวไม่สบาย” ยูกิพูดขึ้นเมื่อเห็นสายตาสงสัยของคนตรงหน้า ก่อนจะปล่อยมือของคนตรงหน้าให้เป็นอิสระ แล้วกลับไปล้างจานต่อ
..ให้ตายสิ... ยูกิ เธอกำลังจะทำให้ชั้นแย่นะ... เธอรู้มั้ยว่าสิ่งที่เธอทำ สิ่งที่เธอพูด มันกำลังทำให้ชั้นรู้สึกดี... มือเรียวจับมืออีกข้างที่ถูกใครอีกคนจับไว้เมื่อครู่แน่น ก่อนจะยกมันขึ้นมาแนบกับหัวใจ... รอยยิ้มระบายไปทั่วใบหน้า... จนเห็นได้อย่างชัดเจน
ซาโอริยืนมองตัวเองในกระจก... มองคนที่กำลังหน้าแดงด้วยความดีใจ ที่ในวันนี้มันมีอะไรเกิดขึ้นมากมายซะเหลือเกิน.. มันมากมายซะจนคำว่าเพื่อนที่เธอคอยย้ำกับตัวเอง.. แทบจะไม่สามารถหยุดกลั้นความรู้สึกของเธอได้อีกแล้ว
เธอจะทำยังไงดีนะ... ถ้าหากเธอพูดอะไรออกไป.. แล้วมันไม่ใช่..ทุกอย่างจะยังคงเหมือนเดิมอยู่ได้มั้ย... ถ้าหากเธอบอกว่ารัก.. แล้วยูกิบอกว่าไม่... ทั้งเธอและยูกิจะยังคงเป็นอย่างที่เป็นในทุกวันนี้ได้อีกมั้ยนะ
หลายอาทิตย์ต่อมา...
ในห้องพักนักกีฬา ที่เวลานี้ยูกิกำลังเช็ดผมให้ซาโอริอยู่หน้าโทรทัศน์... ซาโอรินั่งอยู่กับพื้นข้างล่าง... ในขณะที่ยูกินั่งอยู่บนโซฟา.. สายตาของยูกิมองที่กลุ่มผมนุ่มที่กำลังเช็ดสลับกับจอโทรทัศน์
“ ยูกิ..” ซาโอริที่คิดอะไรมาหลายวันตัดสินใจว่าวันนี้แหละ... ที่เธอต้องถามซักที
“ ฮะ..” มือที่กำลังเช็ดผมอยู่หยุดชะงัก ด้วยรอฟังสิ่งที่อีกคนข้างล่างกำลังจะพูด
“ ยูกิว่า... คนที่เคยเป็นเพื่อนกัน..จะกลายมาเป็นแฟนกันได้มั้ย” ซาโอริถาม และรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ ทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่จอโทรทัศน์
“ ได้สิ.. ทำไมจะไม่ได้ล่ะ..”
“ แล้ว... ถ้ายูกิแอบรักเพื่อนตัวเอง.. ยูกิจะบอกเพื่อนมั้ย” ซาโอริเงยหน้าถาม
“ บอกสิ... ทำไมหรอ”
“ แล้วยูกิไม่กลัวหรอว่า... ถ้าบอกไปแล้ว.. ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม”
“ กลัวสิ !!”
“ แล้วทำไมยูกิถึงบอกเพื่อนล่ะ...”
“ ก็เพราะ... เค้าคงเสียใจมากกว่าถ้าไม่ได้บอกแหละมั้ง..”
“ แต่ถ้าสมมติว่าเพื่อนคนนั้นเค้าไม่ได้ชอบยูกิล่ะ”
“ ก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมสิ...”
“ แต่มันจะเป็นเหมือนเดิมได้หรอ..”
“ ไม่ได้หรอก..” ยูกิพูดขึ้น
“ แล้ว..”
“ มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอกนะซาโอริ... ไม่ว่าซาโอริจะบอก.. หรือไม่บอก... ทุกอย่างมันก็ไม่เคยเหมือนเดิม.. แล้วถ้าซาโอริรักใคร.. ซาโอริก็ควรจะบอกนะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้บอก... รู้มั้ย” ยูกิเตือนพร้อมกับมือที่ลูบผมนุ่มอย่างพอใจ
“ แล้ว.. ยูกิเคยรักใครมั้ย..” ซาโอริตัดสินใจถามออกไป.. ทั้งๆที่ในใจก็แอบลุ้นว่าคนตรงหน้าจะมีใครอยู่ข้างในแล้วหรือยัง
“ เคยสิ..” แต่คำตอบที่ได้ยินกลับทำให้ใจของซาโอริห่อเหี่ยว.. มือเรียวเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง... ใบหน้าที่นิ่งเมื่อครู่ก็เจือไปด้วยแววผิดหวัง... เมื่อรู้ว่าคนที่เธอรัก... ก็รักใครอีกคน
“ ใครหรอ..” แต่ด้วยความอยากรู้... ก็ทำให้ซาโอริตัดสินใจถามออกไป
“ ทำไมหรอ...” ยูกิย้อนถามกลับ
“ เปล่าหรอก.. เราแค่... อยากรู้ว่ายูกิรักใครน่ะ”
“ ....” ยูกิคิ้วขมวดนิดหน่อยเมื่อน้ำเสียงของอีกคนฟังดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก..
“ แล้ว... เค้ารักยูกิมั้ยล่ะ... คนนั้นน่ะ” เสียงหวานที่ดังขึ้นอีกครั้งเริ่มสั่นเครือจนยูกิสงสัย.. แต่ก็ยังไม่พูดอะไรออกมา
“ คงจะรักอยู่แล้วล่ะเนอะ... ก็ยูกิน่ารักนี่.. ใครบ้างจะไม่รักล่ะ จริงมั้ย” ซาโอริยังคงพูดต่อเมื่อยูกิเงียบเสียง
“ ไม่รู้หรอก... เราไม่เคยบอกเค้าน่ะ” ยูกิพูดขณะที่ทรุดตัวลงมานั่งที่พื้นข้างๆซาโอริ
“ ทำไมล่ะ...” ซาโอริเงยหน้าถามอย่างแปลกใจ
“ ก็... เราก็เหมือนซาโอรินั่นแหละ.. กลัวคำตอบ” ยูกิอธิบาย...
“ หรอ.. งั้น... ยูกิก็พยายามเข้านะ เราเป็นกำลังใจให้..” ซาโอริเอ่ยออกมาก่อนจะก้มหน้าลงซบกับขาที่ยกขึ้นมาชันเข่าทั้งสองข้าง ด้วยไม่อยากให้ยูกิเห็นว่าตอนนี้น้ำตาเธอกำลังไหลออกมาช้าๆ
“ อื้ม.. ขอบใจนะ” ยูกิที่เห็นคนโตก้มหน้าชันเข่าเหมือนไม่อยากคุยต่อก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงนั่งพิงกับโซฟาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเหมือน คนที่ให้กำลังใจตัวเองเมื่อตัดสินใจได้
“ ซาโอริ..” ยูกิส่งเสียงเรียกคนที่ก้มหน้านั่งอยู่ข้างๆ
“ หืม...” เสียงหวานดังขึ้น แต่ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมอง
“ ถ้ายูกิตัดสินใจบอกรักแล้วอกหัก.. ซาโอริจะอยู่เป็นเพื่อนยูกิใช่มั้ย..” ยูกิถามออกมาอย่างกังวลใจ
“ อยู่สิ.. เราไม่ทิ้งยูกิไปไหนหรอก..” แม้ว่าเราอาจจะเจ็บมากก็ตาม ซาโอริได้แต่คิดในใจ
“ งั้น... ยูกิตัดสินใจแล้ว..” ยูกิพูดขึ้น
“ ตัดสินใจเรื่อง..” ซาโอริเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ลืมเช็ดน้ำตาออกก่อน โชคดีที่ตอนนี้ทั้งห้องมีเพียงแสงจากโทรทัศน์เท่านั้น มันก็เลยช่วยอำพรางรอยคราบน้ำตาได้เป็นอย่างดี
“ บอกรักไง..”
“ อ๋อ... อื้ม.. สู้ๆนะ ยูกิทำได้อยู่แล้วล่ะ” ซาโอริพยายามฝืนให้กำลังใจคนตรงหน้า ทั้งๆที่ในใจกำลังแย่ ก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ..
“ ซาโอริว่ายูกิจะสมหวังมั้ย..” ยูกิถามดวงตาเศร้าๆ
“ สมหวังสิ... ยูกิซะอย่าง ต้องสมหวังอยู่แล้วล่ะ..” ซาโอริเอื้อมมือมากุมมือยูกิชูขึ้นอย่างให้กำลังใจ
“ ซาโอริคิดงั้นหรอ..” ยูกิมองมือที่กำลังโดนกุมอยู่อย่างไม่แน่ใจ
“ อื้ม... ทำไมจะไม่สมหวังล่ะ...” ซาโอริย้อนถามอย่างให้กำลังใจ
“ งั้น.. ถ้าเค้าบอกว่า.. คนที่เค้ารักคือซาโอริ.. ซาโอริคิดว่าเค้าจะสมหวังมั้ย??” ยูกิบิดมือที่ถูกกุมอยู่เป็นฝ่ายกุมมือใครอีกคนแทน... ดวงตาเศร้าๆจ้องไปยังนันย์ตาหวานของใครอีกคนที่ตอนนี้กำลังคลอไปด้วยหยดน้ำใสๆ
“ ว่าไงล่ะ.. ซาโอริ ถ้าเค้าบอกว่าคนที่เค้ารักคือซาโอริ... เค้าจะอกหักมั้ย..” ยูกิถามย้ำอย่างต้องการคำตอบ คำตอบจากปากของคนตรงหน้าที่ตอนนี้มองเค้าราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เค้าพูด
“ เค้าไม่รู้นะว่าซาโอริชอบ.. หรือแอบรักใครอยู่ แต่ถ้ามันไม่มากเกินไป... ช่วยเปลี่ยนจากใครคนนั้น มาเป็นเค้าคนนี้แทนได้มั้ย...” ยูกิมองเข้าไปในตาของคนตรงหน้าอย่างเว้าวอน
“ ซาโอริ.. ตกลงเป็นแฟนกับเค้านะ”
พรึ่บ !!
“ คนบ้า !!” นั่นคือคำเดียวที่ยูกิได้ยิน หลังจากที่คนตรงหน้าโถมเข้ามากอดเค้าทันทีที่เค้าพูดจบ คนโตที่กำลังตัวสั่นน้อยๆจากแรงสะอื้น ยูกิรับรู้ได้ถึงความชื้นบริเวณบ่าที่เกิดจากน้ำตาของใครอีกคน.. แต่มือเรียวก็ยังคงยกขึ้นสวมกอดแน่นไม่ยอมปล่อย.. ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะระบายบนใบหน้า
“ คนที่เค้ารัก.. ก็ยูกินั่นแหละ”
____________________
มาต่อแล้วค่ะ ^^
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ กำลังใจ และการติดตามเสมอมานะคะ
(โค้งงามๆ 90 องศา ฮ่าๆๆ)
ความคิดเห็น