คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : SF...สั้นๆได้ใจความ(ฮุๆ)
...ได้ชิดเพียงลมหายใจ แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน แค่เพื่อนเท่านั้น...
“ ถ้าทำได้แค่มอง.. แล้วเมื่อไหร่จะสมหวังล่ะฮารุกะ” มินามิถามขึ้น.. เมื่อมองตามสายตาเพื่อนร่วมห้องที่มองไปยังใครบางคนที่อีกฝากของสนาม
ใครบางคนที่เป็นเหมือนแรงบันดาลใจ..
ใครบางคนที่เป็นแรงผลักดัน...
ใครบางคนที่เป็นดั่งกำลังใจ...
ใครบางคนที่ว่า... นากาโอกะ มิยู
อีกฟากของสนามแข่งขัน.. ร่างสูงโปร่งของใครคนนึงกำลังเปิดปากหัวเราะกว้างจนรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า.. ด้วยเพราะมุขตลกของเพื่อนสนิทที่มาเล่าก่อนการแข่งขันจะเริ่ม จนทำให้บรรยายกาศการวอร์มดูไม่เหมือนการวอร์มเท่าไหร่ จนโค้ชคุมิ..ผู้ที่คอยควบคุมเด็กแสบให้เข้ากลุ่มต้องเดินเข้ามาเตือนว่าอย่าตลกให้มากไปนัก..
“ จริงอ่ะ.. ฮ่าๆๆ.. แมร่งตลกว่ะ..” มิยูที่เหมือนจะไม่ได้สนใจคำเตือนเท่าใดนักเอ่ยโพล่งขึ้นมากลางวงอย่างไม่เกรงกลัวต่อสายตาของโค้ช ก่อนจะส่งยิ้มแหยๆให้เป็นการขอโทษแต่ก็ไม่วายจะหันไปชวนยูกิคุยต่อ
“ โหย.. แกอ่ะไม่ต้องมาหัวเราะชั้นเลยนะมิยู... ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าพื้นมันจะลื่นขนาดนั้นอ่ะ..” ยูกิหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์.. เพราะไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูกที่เล่าให้มิยูฟังเรื่องที่ตัวเองไปลื่นล้มในห้องน้ำมาเมื่อครู่
“ ก็นะ.. ฮ่าๆๆ.. ถ้าซาโอริรู้ว่าคนที่จะฝากชีวิตไว้ซุ่มซ่ามขนาดนี้ ยังจะรักแกอยู่มั้ยว่ะเนี่ย.. ฮ่าๆๆๆ” มิยูเอ่ยถึงใครอีกคนที่อยู่ไกลแสนไกล.. แต่เป็นคนสำคัญของคนตรงหน้า
“ นี่ๆ.. น้อยๆหน่อยแก.. ซาโอริน่ะไม่ใช่ของเล่น.. อย่าดึงมามั่วซั่วดิ่ว่ะ..” ยูกิยู่หน้าใส่อย่างเคืองๆเมื่อมิยูเอาของสูงมาล้อเล่น
“ โหยๆๆ.. แตะนิดแตะหน่อยไมได้เลยนะ.. ซาโอริของแกน่ะ..” มิยูที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งหมั่นไส้ ประกอบกับท่าทางของเพื่อนสนิทที่ดูบอบบาง ตัวก็เล็ก.. ยังไงๆก็คงไม่มีทางดูแลคนทางนู้นได้อย่างแน่นอนเอ่ยขึ้นอย่างหมั่นไส้
“ ใช่.. แตะไม่ได้.. เพราะซาโอริน่ะ.. ชั้นแตะได้คนเดียว.. ฮ่าๆๆ” ยูกิสีหน้าเคลิ้มเมื่อภาพของใครอีกคนกำลังส่งยิ้มหวานให้ในความทรงจำ
“ เออๆ.. เอาเถอะแก.. ซาโอริกลับมาเมื่อไหร่.. ชั้นจะยุให้เลิกกับแกแล้วมาคบกับชั้นแทน... ฮ่าๆๆ” ยูกิที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถลึงตามองหน้าคมทันที ก่อนจะหรี่ตายิ้มอย่างมีเล่ห์นัยเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“ หรออออออ.. แล้วน้องฮารุกะล่ะไปถึงไหนแล้วค่ะคุณเพื่อน.. ชั้นเห็นนะว่าคุณเพื่อนแอบไปติดตามทวิตน้องเค้าน่ะ.. อยากคุยกับน้องเค้าก็ไม่บอก ฮุๆๆ” ไม่ว่าเปล่า.. ยูกิยังยกนิ้วชี้หน้ามิยูอย่างล้อเลียน ให้คนที่เหมือนจะถูกจับได้ได้แต่หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด
....................................................
..................................
“ แก.. พี่มิยูของแกเนี่ยเค้ากินอะไรเป็นอาหารหรอ.. แต่ละเกมนี่เทคเอาๆ.. กะจะไม่ให้พวกชั้นรับได้เลยใช่มั้ยยยย” เพื่อนร่วมทีมเอ่ยขึ้นก่อนจะปาดเหงื่อเบาๆ เมื่อแต่ละลูกที่พี่แกบุกมามันรุนแรงเกินจะรับได้จริงๆ
“ ฮึๆ.. ก็พี่เค้าเก่ง.. แกอยากรู้ก็ไปถามพี่เค้าเองสิว่ากินไรเป็นอาหาร” ฮารุกะตอบ ก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมองใครคนนั้น ที่บังเอิญเงยหน้าขึ้นมองมาทางเดียวกันกับเธอพอดี
.... อุ๊ย!! อย่านะ.. พี่อย่าเพิ่งรู้ตัวนะว่าหนูแอบมองพี่อยู่อ่ะ พี่มิยู๊ววว..
“ เออออออ!!! ไม่เถียง.. พี่เค้าก็เก่งจริงๆน่ะแหละ.. ไม่ดิ่ โคตรเก่งเลยเหอะชั้นว่า..” มินามิที่อดจะหมั่นไส้ฮารุกะไม่ได้เอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน แต่เหมือนจะไม่สำเร็จเท่าไหร่นักเมื่อดูเหมือนฮารุกะจะเห็นด้วยกับคำประชดของเธอซะเหลือเกิน
“ อืม.. ช่ายยยยย.. เก่งเนอะ.. เท่ห์ด้วย.. ชั้นอยากเท่ห์แบบพี่เค้าบ้างจัง..” ฮารุกะพูดขึ้นเหมือนเพ้อๆท่ามกลางการส่ายหัวของมินามิ ที่ให้อารมณ์เหมือนว่า.. ไม่ไหวแล้ว.. เพื่อนชั้นกู่ไม่กลับแล้วจ๊า.. ประมาณนั้น
............................................................
..................................
“ แฮ่ม ๆ!! แหม่.. มองฮารุกะไม่วางตาเลยนะแก.. แล้วเนี่ยนะบอกแค่น้องๆ.. เชอะ.. อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ -^-” ริกะที่เห็นมิยูไม่สนใจฟังที่โค้ชบอกซักเท่าไหร่ก็พบว่า เมื่อมองตามสายตาคมไปจนสุดแล้ว..จะพบกับเด็กหน้าใสของทีมฝั่งตรงข้ามที่สุดแสนจะ...น่ารัก
“ มะ.. มอง.. มองอะไร.. ไม่มี๊.. ใครมอง มองอะไร.. มองใคร..” มิยูที่เหมือนจะโดนเพื่อนรู้ทันก็รีบแก้ตัวทันควันก่อนจะรีบละสายตากลับมาสนใจโค้ชของทีมต่อ
“ เออๆ.. ให้มันจริง.. เพราะถ้าแกไม่ได้เล็งน้องเค้าไว้.. ชั้นจะได้มองเอง ฮ่าๆๆๆ..” ริกะเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
..... ปากแข็งให้มันได้ตลอดรอดฝั่งนะไอ้มิยู.. อย่ามาเก็กแตกตอนสุดท้ายล่ะ ฮุๆๆ...
................................................................
....................................
“ ฮารุกะ.. เจ็บมากมั้ย.. ไหวรึเปล่า..” มินามิก้มลงดูเข่าเพื่อนอย่างเป็นห่วง.. สงสัยจะแย่แล้วล่ะมั้ง.. ไหนจะไหล่ ไหนจะข้อเท้าอีก. เฮ้อ... มีเซตเตอร์คนไหนดื้อเท่าฮารุกะอีกมั้ยเนี่ย..
“ หวะ..ไหว.. ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก.. แค่พันให้มันแน่นๆก็น่าจะโอเคแล้วล่ะ” ฮารุกะบอกก่อนจะพยายามฝืนตัวลุกขึ้นทั้งๆที่ตอนนี้เธอแทบจะไม่อยากลงน้ำหนักไปที่เข้าข้างนั้นเลยด้วยซ้ำ
“ พักก่อนมั้ยแก.. จะได้มีเวลานั่งมองพี่มิยูเวลาเทคตัวตบด้วยไง.. ฮุๆ” มินามิพูดขึ้น.. เพราะรุ้ดีว่าขืนไม่เอามิยูมาล่อ.. ฮารุกะได้ฝืนตัวเองจนเจ็บจริงจังแน่นอน
“ ง่ะ.. ชั้นก็ไม่ได้บ้าพี่เค้าขนาดนั้นหรอกนะ..” ฮารุกะมุ่ยหน้าตอบเพื่อนก่อนจะสะบัดบ๊อบใส่อย่างงอนๆ
.... แต่ชั้นบ้ามากกว่านั้นอีก.. ฮ่าๆๆ..
.....................................................
......................................
“ มิยู.. อนาคตแฟนชั้นเป็นไรรึเปล่าว่ะ.. ทำไมถึงออกไปนั่งข้างสนามล่ะ... ชั้นยังอยากเห็นน้องเค้าโดดดึ๋งๆไปทั่วสนามอยู่เลย..” ริกะที่อยู่อีกฝั่งของเน็ตเดินขึ้นจากแดนหลังมาถามมิยูที่ตอนนี้ก็เหมือนจะกำลังสงสัยเหมือนกัน แต่หน้าคมก็เหมือนจะเหวี่ยงนิดๆเมื่อได้ยินคำว่าอนาคตแฟนของริกะ
... ฮึๆ.. อนาคตแฟนหรอ.. แต่ของชั้นน่ะต้องปัจจุบันเท่านั้นเว๊ย..
“ เอ้า.. มิยูเป็นไร ทำไมหน้ายุ่งๆ..” ยูกิเดินเข้ามาถามอีกคนขณะที่กำลังรอรับลูกจากอีกฝั่งเพื่อเป็นฝ่ายบุก
“ เปล่า..” มิยูตอบด้วยสีหน้ายุ่งนิดๆก่อนจะโดดเทคตัวขึ้นแล้วตบลงไปดัง ปัง !!
“ อึ๊ย!! แกไปโกรธใครมาป่ะเนี่ยมิยู.. ตบซะ..” ยูกิได้แต่หยีหน้าอย่างหวาดเสียว .. ไม่อยากจะนึกเลยถ้าตัวเองต้องเป็นคนรับลูกเมื่อกี้ล่ะก็.. เฮ่อๆๆ..แขนบวมแน่ๆ
“ มิยูมันจะโกรธใคร.. มันก็คงแค่อยากให้เกมจบเร็วๆแหละมั้งยูกิ ฮ่าๆๆ” ริกะขยิบตาให้ยูกิอย่างรู้กัน..
... ไอ้มิยูเอ๊ย.. ปิดไม่มิดเลยนะแก.. แต่ไม่ต้องห่วง.. ยูกิและริกะเพื่อนที่แสนดีจะช่วยแกเอง.. ฮุๆๆ
..........................................................
.....................................
“ โค้ชค่ะ.. ให้หนูลงเถอะค่ะ” ฮารุกะที่นั่งอยู่ข้างสนามเห็นท่าไม่ดีเลยขอลงไปเล่นกับเพื่อนร่วมทีม.. อย่างน้อยเธอก็น่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ...ดีกว่านั่งข้างสนามแล้วทำอะไรไม่ได้แบบนี้
“เอางั้นหรอ..” โค้ชหันมาถามอย่างไม่แน่ใจแกมเป็นห่วง.. เพราะเกมนี้ไม่ใช่เกมสุดท้าย.. ยังมีอีกหลายเกมรออยู่ข้างหน้าให้ต้องฝ่าฟัน
“ ค่ะ... ไม่งั้นหนูนอนไม่หลับแน่เลยค่ะ.. ให้หนูลงเถอะค่ะโค้ช..” ฮารุกะเอ่ยอ้อนๆ.. สายตาหวานกระพริบปริบๆวอนขอความเมตตา
“ อ่า..ได้ๆ.. เอางั้นก็ได้..” โค้ชที่ทนลูกอ้อนไม่ไหวก็ต้องเอ่ยตกลงมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าใดนัก
“ เยส!!..” ฮารุกะร้องขึ้น ก่อนจะวิ่งไปเปลี่ยนตัวลงไปในสนาม
“ อ๊ะ..มิยู แฟนชั้นลงแล้ว..” ริกะที่เห็นฮารุกะเปลี่ยนตัวลงมาก็รีบวิ่งขึ้นหน้ามาบอกมิยูอย่างจงใจเน้นคำว่าแฟนให้มิยูได้ยิน
“ เฮ๊ย!!..แกชอบฮารุกะจริงอ่ะริกะ..” ยูกิที่ทำหน้าที่ลูกคู่แกล้งทำตาวาวเหมือนเป็นเรื่องเหลือเชื่อ
“จริงดิ่แก.. ก็แหม... น้องเค้าน่า...รัก... ซะขนาดนั้นอ่ะ ใครจะไม่ชอบบ้างว่ะ.. จริงมั้ยมิยู” ริกะก็ยังคงเล่นตามบทก่อนจะหันมาส่งให้มิยูเป็นคนตอบ
“ จริง... อ๊ะ..!!” มิยูเผลอตอบออกมาตามใจสั่งอย่างไม่รู้ตัวรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันควัน.. แต่ก็คงจะสายไปแล้วเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากเพื่อนสนิททั้งสองที่สุ่มหัวกันอยู่แดนหลัง
“ ฮารุกะๆ.. มิยูมันบอกว่าเราน่ารักน่ะ..” ยูกิแกล้งตะโกนเรียกฮารุกะที่ขึ้นมาเผชิญหน้ากับมิยูที่หน้าเน็ตพอดีก่อนจะพูดรัวเร็วให้มิยูได้แต่หันหน้าไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาร่างบาง
“ อ๊ะ..ค่ะ.. แฮะๆ..” ฮารุกะรับคำเอ๋อๆ.. อย่างไม่ทันตั้งตัว..
....แล้วพี่รักหนูรึเปล่าค่ะ.. ฮารุกะได้แต่คิดต่อในใจ..
..................................................
.............................
“ มิยู.. ชั้นเห็นนะ..” ยูกิที่เดินมากอดคอเพื่อนทันทีที่เดินมาพักข้างสนามก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน
“ หะ..เห็น.. เห็นอะไร” มิยูแสร้งทำเป็นไม่รู้.. ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินขึ้นไปด้วยก้วถูกเพื่อนซักไซ้จน..ความแตก
“ ก็เห็นว่าแกออมแรงตอนที่ฮารุกะขึ้นบล็อกไงจ๊ะ.. ฮุๆๆ” ริกะที่เดินเข้ามาสมทบกอดคอมิยูอีกด้านกันเพื่อนหนี ก่อนจะออกแรงลากให้มิยูเดินต่อ
“ ใช่มั้ยริกะ.. แกก็เห็นเหมือนกันใช่ม๊า.. ลูกนั้นน่ะ..” ยูกิตาโต.. ก่อนจะหันไปหาแนวร่วมข้ามหน้าคนตรงกลางไปอย่างไม่เกรงใจ
“ ช่ายยยยยย!! นากาโอกะ มิยู มีหรือที่จะตบไม่พ้นบล็อก.. ฮึๆ.. ไม่มีทางงงงงงงง” ริกะลากเสียงยาวก่อนจะจ้องหน้ามิยูอย่างตอกย้ำและต้องการคำยืนยัน
“ กะ..ก็.. แค่เห็นว่าน้องเค้าเจ็บน่ะ” มิยูแก้ตัว
“ หรออออออ.. แกแน่ใจหรอค่ะคุณเพื่อนว่าแค่นั้น..” ยูกิถามซ้ำอย่างจับผิด
“ นั่นสิๆ.. แน่ใจหรอค่ะเพื่อน.. ในเมื่อคนอื่นก็เจ็บ แต่แกก็ตบไม่ยั้งเลย.. แน่ใจหรอค่ะเพื่อน.. ฮะๆๆ.. ตอบมา.. แน่ใจหรอค่ะว่าแค่น้องเค้าเจ็บเฉยๆไม่มีอะไรมากกว่านั้น..” ริกะชี้นิ้วถามอย่างต้องการคำตอบ..
“ กะ..ก็แค่นั้น.. แค่นั้นจริงๆ.. แกจะให้ชั้นตอบว่าไงล่ะ.. ฮู่ว..ไม่เอา..ไม่คุยกับพวกแกแล้ว..ไปกินน้ำดีกว่า..” มิยูพูดขึ้นก่อนจะรีบสาวเท้าเดินเลี่ยงออกไปไม่ให้ริกะกับยูกิรั้งไว้ทัน
แต่ใครจะไปรั้งล่ะ.. ในเมื่อ.. แค่นี้ก็รู้แล้ว..
.... ความลับน่ะ.. มันไม่มีในโลกหรอกนะเฟ้ย..
.................................................................
.........................................
“ จริงๆนะฮารุกะ.. ชั้นเห็น..” มินามิยืนยันกับฮารุกะว่าลูกตลของมิยูที่ติดบล็อกของฮารุกะน่ะ.. ไม่ใช่เพราะฮารุกะบล็อคดีแค่อย่างเดียว แต่เป็นเพราะมิยูชะงักมือก่อนจะลดแรงตบงไปด้วยน่ะสิ
“ ไม่หรอกมั้ง.. คิดไปเองมากกว่ามินามิ..” ฮารุกะเอ่ยอยากไม่อยากเชื่อ ทั้งๆที่ความจริงเธอเองก็สงสัยอยู่เหมือนกันเพราะลูกนั้นมันเบามากเลยน่ะสิเมื่อเทียบกับแรงและสถิติของพี่เค้าน่ะ
“ ไม่-มี-ทาง!! มินามิคอนเฟิร์ม.. พี่มิยูผ่อนแรงชัวร์..” มินามิยังคงยืนยันคำเดิม.. บางทีอาจไม่ได้มีแค่เพื่อนเธอที่ชอบพี่เค้าอยู่ฝ่ายเดียวก็ได้นะ..
“ ฮ่ะ ๆ..” ฮารุกะได้แต่หัวเราะเสียงอ่อยอย่างไม่รู้จะพูดยังไงต่อ.. แต่ใจก็อดนึกถึงลูกเมื่อครู่ไม่ได้.. ...หรือมันจะจริงนะ.. แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น.. หนูจะคิดเข้าข้างตัวเองได้รึเปล่าว่าพี่ก็อาจจะมีใจให้หนูบ้างเหมือนกัน..
... แต่คงไม่หรอกมั้ง.. ในเมื่อ...
.........................................
...ไม่ชอบแบบนั้นหรอมิยู.. น้องเค้าออกจะน่ารัก..(ซาโอริ)
..ไม่อ่ะพี่.. ไว้ก่อนดีกว่า...(มิยู)
........ ทำไม.. อย่าบอกนะว่ายังไม่อยากมีแฟนน่ะ..(ซาโอริ)
... อันนั้นก็ส่วนนึงพี่..(มิยู)
...... แล้วทำไมล่ะ..(ซาโอริ)
....โธ่เธอ.. ก็มิยูมันไม่ได้เป็นทอม.. แล้วมันจะชอบน้องเค้าได้ไง.. ยูกิที่ฟังมานานเป็นคนเฉลยให้..โดยที่ไม่รู้เลยว่าบทสนทนาเมื่อครู่มีใครอีกคนที่ไม่ได้รับเชิญร่วมฟังอยู่ด้วย
.........................................................
“ ริกะ.. จบเกมแล้ว.. จะทำอะไรก็รีบๆทำเด้อ.. ก่อนจะไม่มีโอกาส..” ยูกิที่โผล่หน้ามากลางวงยืดร่างกายบอกริกะเสียงดัง
“ ทำ.. อ๋อ.. ได้ดิ่... ฮ่าๆๆ” ริกะที่เอ๋ออยู่ซักครู่ แต่เมื่อได้รับการส่งซิกจากยูกิอยู่นานสองนานจนหนูเทลได้สะกิดเตือนถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเรื่องอะไร
“ ทำ.. ทำอะไรกันหรอ..” มิยูถามงงๆเมื่อดูเหมือนตัวเองจะถูกกันออกจากวงสนทนาอย่างไงอย่างงั้นเลย
“ ก็ริกะมันจะไปเดินหน้าจีบฮารุกะไง..” ยูกิเอ่ย
“ ใช่.. ชั้นก็เลยว่าจะเริ่มต้นด้วยการชวนไปกินข้าวด้วยกันเย็นนี้มันซะเลย ฮ่าๆๆ” ริกะว่าต่อก่อนจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ง่ะ.. ไปด้วยดิ่..” หนูเทลที่นั่งอยู่ด้วยความไม่อยากพลาดเหตุการณ์สำคัญเลยขอที่นั่งวีไอพีเกาะติดทุกสถานการณ์ตามไปด้วย
“ ได้อยู่แล้วววววว..” ยูกิตอบ
“ แกก็ไปด้วยนะมิยู.. ไปกันเยอะๆ..น้องจะได้ไม่เขิน..” ริกะบอกเหตุผล..
.................................................................
...................................
“ ริกะ.. แกอยู่ไหนเนี่ย..” มิยูกรอกเสียงไปตามสาย.. เมื่อมานั่งรอที่ร้านที่นัดกันได้ซักพักแล้ก็ยังไม่เห็นหัวเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว
...หายไปไหนกันหมดว่ะ..
“ อ้าว..แกถึงแล้วหรอ.. เออๆ..แปปนะแก.. กำลังไปเนี่ยแหละ..” ริกะตอบ
“ เออๆ.. รีบมาๆ..”
“ ว่าแต่.. ฮารุกะมายังอ่ะ..”
“ ยังเลย..”
“ คงใกล้ถึงแล้วล่ะมั้ง.. ถ้าพวกชั้นไปช้าแกกินกันก่อนเลยนะเว๊ย.. ชั้นเกรงใจน้องว่ะถ้าต้องรออ่ะ..”
“ เออๆ.. รีบๆมาแล้วกัน.. แค่นี้ก่อนนะ ฮารุกะมาแล้ว..” มิยูพูดก่อนจะกดตัดสายทิ้ง
....................................................
.......................................
“ เอ่อ.. ขอโทษที่มาช้านะคะ..” ฮารุกะที่เพิ่งมาถึงก้มหัวช้าๆก่อนจะทรุดตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ เอ่อ..มะ..ไม่ ไม่เป็นไร.. พวกนั้นก็ยังไม่มีใครมาเลย..” มิยูรีบบอกลิ้นระรัว พยายามบังคับความตื่นเต้นของตัวเองไม่ให้แสดงออกโจ่งแจ้งมากนัก
“ แล้วรุ่นพี่มานานรึยังคะ..” ฮารุกะชวนคุย.. ทั้งๆที่ในใจกำลังแอบกรี๊ดแทบตาย... อ๊ายๆๆๆ.. ได้อยู่กับพี่มิยูสองต่ออ่ะ.. มันใช่อ่ะคือมันใช่ !!
“ ไม่นานหรอก.. พี่ก็เพิ่งมาเมื่อกี้นี้เอง..” มิยูบอก ทั้งๆที่ความจริงมาได้ซักพักแล้ว
“ อ๋อ..ค่ะ..”
.............................................
.........................
“ วันนี้รุ่นพี่เก่งมากเลยนะคะ..” หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบ ฮารุกะก็เลือกที่จะเป็นคนทำลายความเงียบนั้นเอง
“ อะ..อ๋อ.. ขอบคุณ เธอเองก็เก่งเหมือนกัน.. โดดไปมาทั้งๆที่เจ็บขนาดนั้น.. อึดมากเลยนะเรา..” มิยูบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ แฮะๆ.. ความจริงก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ..” ฮารุกะเกาท้ายทอยแก้เขิน
..........................................
.......................
“ ความจริง..เรากินกันก่อนเลยก็ได้นะ..” มิยูพูดขึ้นเมื่อยกนาฬิกาดูแล้วพบว่ามันก็เลยเวลาอาหารเย็นมาซักพักแล้ว... ก็แหม.. นักกีฬาอย่างพวกเค้าทำอะไรมันก็ต้องมีเวลาควบคุมเป็นธรรมดานี่นา
“ เอางั้นหรอคะ..” ฮารุกะถามอย่างเกรงใจ
“ อื้อ.. เรากินกันเหอะ..” มิยูพูดก่อนจะลงมือคีบเนื้อย่างลงบนเตา ก่อนจะพลิกไปมาจนสุกแล้วส่งให้ร่างบาง
“ อ๊ะ.. ขอบคุณค่ะ.. แต่ความจริงรุ่นพี่กินเถอะค่ะ.. หนูทำเองได้” ฮารุกะบอกอย่างเกรงใจ
“ ไม่เป็นไร.. เดี๋ยวพี่ทำให้..” มิยูบอกยิ้มๆ.. เพราะเค้าจำได้ดีว่าฮารุกะชอบการกินเป็นชีวิตจิตใจ.. เพราะงั้น..หน้าที่ปิ้งนี่เดี๋ยวเค้าจัดการเองน่าจะดีกว่า
“ งั้น.. เราช่วยกันดีกว่านะคะ.. ^^” ฮารุกะที่เกรงใจไม่น้อย ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างนึกสนุกก่อนจะผลัดกันปิ้งแล้วส่งใส่จานให้อีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดี
...................................................
..............................
“ เออ.. ฮารุกะ..พี่ถามไรหน่อยสิ..” หลังจากกินมาซักพัก มิยูก็รวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ยถาม
“ คะ.. เรื่องไรหรอคะ??” ฮารุกะหยุดมือที่กำลังคีบเนื้อก่อนจะตั้งใจฟังคำถาม
“ คือ.. ฮารุกะชอบผู้หญิงหรอ..” มิยูคิดเล็กน้อยก่อนจะถามออกไป.. ก็มันเป็นเรื่องส่วนตัวนี่นา
“ ค่ะ.. พี่ไม่ชอบหรอคะ..” ฮารุกะถามกลับอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก.. เพราะสังคมญี่ปุ่นก็ยังไม่ได้เปิดรับเรื่องนี้เท่าใดนัก ...หรือพี่มิยูจะไม่ชอบนะ
“ ปละ..เปล่านะ.. ไม่ใช่อย่างนั้น..” มิยูรีบเอ่ยแก้ทันควันเมื่อเห็นฮารุกะหน้าเสีย..
“ แล้วอย่างไหนหรอคะ..” ฮารุกะถามกลับ
“ ก็.. ไม่อย่างไหนทั้งนั้นแหละ พี่ก็แค่อยากรู้เฉยๆ” มิยูเอ่ยแก้เก้อ
“ อ๋อ.. ค่ะ..” ฮารุกะพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะก้มหน้ากินต่อ
......................................................
............................
“ พี่ค่ะ.. งั้นหนูขอถามพี่บ้างได้มั้ยคะ..” ฮารุกะที่เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ อยู่ๆก็เงยหน้าขึ้นถามมิยู
“ ดะ..ได้.. ได้สิ.. เรื่องอะไรล่ะ..” มิยูระร่ำระรักตอบก่อนจะรีบกลืนอาหารลงคอ
“ เอาตรงๆนะคะ.. พี่อย่าปิดบัง.. อย่าอ้อมค้อม.. หนูขอคำตอบตามความจริงนะคะ..” ฮารุกะเน้น
“ อื้ม.. ถามมาสิ..” มิยูที่อยากรู้ว่าฮารุกะจะถามอะไร ก็เลยรวบตะเกียบวางก่อนจะนั่งตัวตรงหลังตรงตั้งใจฟังคำถามที่จะออกมาจากปากบาง
“ พี่มีแฟนรึยังคะ..” หลังจากรวบรวมความกล้าอยู่นาน.. ฮารุกะก็หลุดคำถามนั้นออกไปจนได้
“ ยะ...ยัง.. ยังไม่มี..” มิยูตอบด้วยเสียงตื่นๆ .. ก็ใครมันจะไปคิกล่ะว่าฮารุกะจะถามเรื่องนี้
“ แล้วทำไมถึงยังไม่มีล่ะค่ะ..” ฮารุกะถามต่ออย่างสงสัย
“ ก็มันไม่มีนี่..จะให้พี่ทำไงล่ะ..” มิยูตอบอย่างปลงๆ
“ พี่เรื่องมากเกินไปรึเปล่าคะเลยไม่มีอ่ะ..” ฮารุกะถาม
“ ไม่นะ.. พี่ยังไม่เคยเลือกอะไรเลย..” มิยูตอบ
“ แล้วพี่ชอบผู้ชายใช่มั้ยคะ..”
“ ก็..ไม่รู้เหมือนกันแฮะ..”
“ อ้าว.. ซะงั้นเลย..”
“ ก็.. ซะงั้นน่ะแหละ แฮะๆ..”
“ โธ่.. งี้ก็แย่สิคะ..”
“ แย่ยังไงอ่ะ..” มิยูถามก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม
“ ก็ถ้าใครมาชอบพี่.. แล้วเค้าจะรู้ได้ไงล่ะว่าจะสมหวังรึเปล่า..” ฮารุกะหน้ายู่อย่างเคยตัว..
“ ก็ต้องลองบอกพี่มาก่อนนะ.. ต่อจากนั้นค่อยว่ากันอีกที..” มิยูพูดอย่างอารมณ์ดี
“ ง่ะ.. พี่นี่เรื่องมากชะมัดเลย..” ฮารุกะโวยวาย
“ ก็..นิดนึงนะ..” มิยูยกยิ้มที่มุมปากตอบคำถาม
“ งั้น.. เวลามาถามนี่ต้องถามยังไงอ่ะคะ..” ฮารุกะตาพราวด้วยความสนใจ
“ ทำไมล่ะ..” มิยูถาม
“ เอ้า.. ก็เผื่อเวลามีใครมาชอบพี่หนูจะได้บอกเค้าถูกไง..ฮี่ๆๆ” ฮารุกะยิ้มหวานส่งเป็นทัพหน้า
“ ไม่รู้เหมือนกันแฮะ..” มิยูสารภาพยิ้มๆ
“ โธ่.. พี่อ่ะ.. บอกหน่อยน๊า.. ยกตัวอย่างก็ได้.. นะๆๆ.. น๊าๆๆๆๆๆ...” ฮารุกะย้ายข้างมานั่งข้างมิยูก่อนจะเขย่าแขนร่างสูงอย่างเอาแต่ใจ
“ ก็ได้ๆ..” มิยูยกมือยอมแพ้
“ เย๊.. ว่าไงค่ะ.. บอกมาเลย..”
“ ก็..อย่างเช่น... พี่ชอบฮารุกะนะ.. ชอบมานานแล้ว.. คบกับพี่ได้มั้ย..” มิยูหันมาดึงมือฮารุกะมากุมไว้ก่อนจะช้อนตามองสายตาหวานแล้วเอ่ยออกมา
“ เอ่อ..”
“ แล้วถ้าฮารุกะเป็นพี่.. ฮารุกะจะตอบว่าไงหรอ..” มิยูถาม
“ ก็.. เอ่อ.. คือ... ตกลง..มั้งค่ะ” ฮารุกะเสมองลงพื้นไม่กล้าสบตามิยู
“ งั้นก็เป็นอันว่า.. ต่อไปนี้.. ฮารุกะเป็นคนของพี่แล้วนะ.. อย่าได้ชายสายตาไปมองใครอีกล่ะ..พี่หวง” มิยูช้อนคางฮารุกะขึ้นมาสบตา.. ก่อนจะกดจมูกลงไปที่แก้มบางอย่างฉวยโอกาส แล้วกดลงที่อีกข้างอย่างไม่ยอมกัน
“ ฮึๆ.. เล่นกันงี้เลยหรอคะพี่มิยู..” ฮารุกะที่หายอึ้ง.. เอ่ยขึ้นอย่างกวนๆ
“ ก็เอางี้แหละ.. ไม่งั้นพี่จะได้ฮารุกะหรอ.. ฮ่าๆๆ..” มิยูหัวเราะอย่างพอใจ
“ แล้วไหน..ใครบอกว่าพี่มิยูไม่ได้เป็นทอมไงคะ..” ฮารุกะถามอย่างแปลกใจ
“ พี่ก็ไม่ได้เป็นทอมนะ.. พี่เป็นแค่ผู้หญิงคนนึง.. ที่รักผู้หญิงอีกคนที่ชื่อว่า..มิยาชิตะ ฮารุกะไงคะ” มิยูบอกอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะตีเนียนโอบบ่าฮารุกะเข้ามากอดแล้วซุกหน้าลงกับซอกคออย่างอ้อนๆ
“ ฮึๆ.. ให้มันได้งี้สิ.. ทำไมหนูรู้สึกเหมือนโดนหลอกเลยอ่ะ -^-” ฮารุกะยู่หน้า
“ โดนหลอก.. เรื่องอะไรคะ..”
“ ก็หนูเข้าใจว่าพี่ไม่ชอบผู้หญิงมาตั้งนานนี่นา..”
“ ฮึๆ.. พี่ก็ไม่ชอบหรอกค่ะ.. ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ฮารุกะคนนี้น่ะ..”
แถมๆ
“ เออๆ.. แค่นี้แหละ..” มิยูบอกก่อนจะกดตัดสาย เมื่อริกะโทรมาบอกว่าสงสัยคงมาไม่ได้แล้วเพราะไปเดินเที่ยวงานเทศกาลกันมาแล้วก็กินซะจนอิ่มไปหมดแล้ว
“ มีอะไรรึเปล่าคะ..” ฮารุกะเงยหน้าถาม
“ ก็พวกริกะน่ะ.. คงไม่มาแล้วล่ะ..” มิยูบอกหน้ายุ่งๆ ...ความจริงจะไปเที่ยวกันก็ไม่น่าจะนัดฮารุกะนะ.. ถ้าเค้าไม่
มาแล้วน้องมาเก้อล่ะจะทำยังไง
“ อ๋อ.. พวกนั้นไปงานเทศกาลกันมาใช่มั้ยล่ะค่ะ..” ฮารุกะเอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจ
“ อืม.. ฮารุกะรู้ได้ไงอ่ะ..” มิยูถามอย่างแปลกใจ ในเมื่อริกะเพิ่งจะบอกเค้าเมื่อกี้เองนี่นา
“ ก็..พี่ยูกิโทรมาบอกน่ะค่ะ..” ฮารุกะตอบอย่างไม่ปิดบังก่อนจะคีบเนื้อเข้าปาก
“ หมายความว่าไง.. พี่งง..”
“ เอ้า.. ก็หมายความว่าพี่ยูกิโทรมาบอกน่ะสิคะ..”
“ แต่ริกะมันจะจีบฮารุกะไม่ใช่หรอ..ทำไม..”
“ ฮะ.. พี่ริกะอ่ะนะจะจีบหนู..” ฮารุกะตาโตก่อนจะชี้มือเข้าหาตัวเองทวนคำถามซ้ำ
“ ใช่!! มันบอกว่าฮารุกะเป็นว่าที่แฟนในอนาคต..” มิยูบอกตามสิ่งที่ได้ฟังมา
“ ฮ่าๆๆ.. ก็นั่นมันในอนาคตนี่คะ.. ใครจะไปสู้หนูเทลแฟนในปัจจุบันของพี่เค้าได้ล่ะ.. พี่มิยูอ่ะ..โดนพี่ริกะหลอกแล้ว..” ฮารุกะหัวเราะอย่างอารมณ์ดีกว่าเดิม
“ ฮ่ะ.. ริกะกับเทล ?? แฟนกัน?? จริงดิ่?? เมื่อไหร่?? ที่ไหน?? ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย??” มิยูถามอย่างงงๆ..
“ ก็ใช่ค่ะ.. พี่ริกะกับเทลเป็นแฟนกัน ที่ไหน เมื่อไหร่ หนูไม่รู้.. หนูรู้แค่ว่าเจอพี่เค้ายืนจุ๊บกันอยู่ในห้องน้ำ.. แฮะๆ..พอดีหนูเข้าห้องน้ำผิดฝั่งน่ะคะ เลยบังเอิญเจอ..” ฮารุกะเกาหัวก่อนจะหัวเราะแฮะๆกับความโก๊ะของเธอเอง
“ จริงดิ่ ??” มิยูถามซ้ำอย่างไม่อยากเชื่อ
“ จริงสิค่ะ.. เรื่องนี้..ฮารุกะคอนเฟิร์ม ฮ่าๆๆ” ฮารุกะตอบก่อนจะทำท่าคอนเฟิร์มยืนยัน
“ งั้น..พี่ขอจูบหน่อยสิ.. ได้ป่ะ..” มิยูถามพร้อมเขยิบเข้าแล้ววางแขนคร่อมตัวฮารุกะไว้กลายๆ
“ ง่ะ.. เรื่องนี้มันเกี่ยวกันหรอค๊า -3-” ฮารุกะถามอย่างงงๆก่อนจะพยายามหาลู่ทางหนี
“ ความจริงก็ไม่เกี่ยว.. แต่พี่จะให้มันเกี่ยว.. เพราะงั้น.. จูบกันนะ ..นะคับ..นะฮารุกะจัง... พี่อยากจูบ... จูบกันนะคับ..” มิยูพูดก่อนจะดึงฮารุกะเข้ามาใกล้ ใช้มือหนาเชยคางขึ้นมาสบตา
“...เอ่อ...”
“ ....นะคับคนดี...”
“ ...” พี่พูดงี้ก็จบกันสิคะ.. แงๆๆ.. ฮารุกะคิดในใจก่อนจะหลับตาลงรับสัมผัสที่หอมหวานจากใครอีกคนที่มอบให้
_________________________________________
ตอนนี้สั้นๆ..เน้นเรียล(รึเปล่า...ไม่แน่ใจ) ฮ่าๆๆ
แอบมาลง.. เผื่อใครยังไม่นอน ฮุๆๆ
อยากบอกว่าตอนนี้คือมันเกรียนมาก.. อ่านไม่รู้เรื่องนี่อย่าว่ากัน.. เพราะไรท์มึน ฮ่าๆๆ
แต่อยากลงอ่ะ.. เพราะงั้น.. ลงค่ะ
ไปดีกว่า..
ขอให้มีรอยยิ้มกันทุกคนค่ะ ^____________^
ความคิดเห็น