คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เด็กเอาแต่ใจ..ตอนที่2
ภายในโรงอาหารใหญ่วันนี้ก็ยังคลาคล่ำไปด้วยนักเรียนที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวขณะกินข้าวเหมือนอย่างเคยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่มีเด็กนักเรียนหน้าใหม่แต่แสนโด่งดังเดินเข้ามาเป็นกลุ่มใหญ่ห้าหกคน
นากาโอกะ มิยูเดินนำหน้ามากับน้องสาวพลางกวาดสายตามองหาโต๊ะว่างที่หาได้ยากเย็นจนต้องยึดครองโต๊ะด้วยการให้ไอ้คนที่เพิ่งไปเจาะหูเพิ่มมาและคนที่ชอบเคี้ยวหมากฝรั่งไปจัดการ..เคลียร์..พื้นที่เหมือนอย่างที่พวกมันเคยทำประจำ
หลังจากใช้หน้าโหดๆของซากะและท่าทางกวนอารมณ์ของมายะไล่เจ้าของโต๊ะคนเดิมออกไปได้สำเร็จแบบไม่ต้องออกแรงอะไรมากนักริกะคนหัวทองก็จัดการเคลียร์พื้นที่ให้ซาโอริได้นั่งโต๊ะที่สะอาดเอี่ยมจนคนตัวเล็กถึงกับถอนหายใจพลางช้อนตามองพี่สาว
...ทำไมใครๆก็ต้องกลัวนากาโอกะ มิยูกันด้วยไม่เข้าใจ!!
ซาโอรินั่งเท้าคางรออาหารที่เพื่อนหัวทองกำลังไปซื้อให้พร้อมกับซากะและมายะที่เดินไปเป็นกลุ่มจนนักเรียนคนอื่นต้องหลบทางให้แซงคิวแบบไร้ข้อกังขาใดๆ-*-...
“ไม่กินข้าวรึไงมิยู...”
“ไอ้ประธานนั่นมันชอบเธอใช่มั๊ยซาโอริ...” คนถูกถามชะงักไปนิดแล้วหันไปสนใจจานข้าวที่ซากะถือมาวางไว้ให้โดยไม่สนใจคำถามของพี่สาว และสายตาที่จับจ้องมาได้ครู่ใหญ่แล้วของ..อิชิอิ ยูกิ
นากาโอกะ มิยูมองปฏิกิริยาของน้องสาวอย่างจับผิด แต่ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กไร้ความรู้สึกจะปกปิดพิรุธได้แนบเนียนเสียจนมิยูนึกหงุดหงิด ต้องลุกขึ้นไปสูบหรี่ด้านนอกแต่ก็ดันมีคนซุ่มซ่ามเดินเอาชามราเมงมาราดใส่เต็มอกเสื้อ...เดินยังไงห๊ะ!
คนร่างสูงสบถตวัดดวงตามองเจ้าของราเมงชามร้อนที่เปรอะเปื้อนอยู่บนอกอย่างหัวเสียท่ามกลางการลุ้นระทึกของผู้ร่วมเหตุการณ์ที่อยู่ในโรงอาหารและ...ตัวก่อเรื่อง
“เธออีกแล้ว!!....จะทำอะไรหันระวังบ้างเซ่!”
“ก็....ไม่ได้ตั้งใจ~....”
“แล้วเสื้อผ้าชั้นจะรับผิดชอบยังไง!?.....” คิ้วเรียวขมวดกัดเม้มริมฝีปากอยากจะเถียงกลับ เด็กเกเรเจ้าอารมณ์เหลือเกิน..ว่าลุกยังไม่ทันดูคนที่เดินสวนมากันเล่า..แต่ฮารุกะก็เลือกที่จะหุบปากเงียบเมื่อไอ้เด็กบ้าหน้าหล่อมันยืนจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง
“บนห้องมีเสื้อสำรองของฉันอยู่...เธอพานากาโอกะ มิยูขึ้นไปเปลี่ยนไป...” ยูกิลุกเดินมาช่วยเพื่อนตัวน้อยโดยปล่อยให้ริสะนั่งส่ายหัวดูเหตุการณ์เงียบๆอยู่ที่เดิม....วงจรชีวิตเธอนี่มันหนีไม่พ้นเจ้าเด็กนากาโอกะ มิยูเลยนะฮารุกะ==*
คนตัวเล็กพยักหน้าพลางหันมาสั่งเจ้าเด็กที่ยืนจ้องหน้ายูกิอย่างเสียมารยาทให้เดินตามขึ้นไปยังห้องสภานักเรียนด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยน่ามองนักโดยปล่อยเพื่อนร่างสูงไว้กับเศษซากราเมง
“ซาโอริ..เอ่อคือ..คิมูระเธอว่างพอที่จะลุกมาคุยกับฉันเดี๋ยวมั๊ย...”
“ชั้นกินข้าวอยู่....”
ก็ยังดีที่อีกฝ่ายยอมละจากจานข้าวหันมาตอบ ให้ยูกิแอบถอนหายใจเหลือบมองผองเพื่อนที่ยังนั่งร่วมโต๊ะกับเด็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกไปให้อีกสามคนที่นั่งยัดข้าวเข้าปากต้องเงยหน้ามองแล้วหันไปซุบซิบกัน
“เรื่องวันนั้นฉันขอโทษที่เข้าใจเธอผิด...” มือเล็กที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงักพลางหันมามองคนยืนพูดอยู่ด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกอะไรจนยูกิชักใจฝ่อ
“ช่างเถอะ..ชั้นลืมมันไปแล้ว....”
จบแบบสั้นๆและเข้าใจกันง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ ทั้งที่ยูกิอุส่านั่งคิดนอนคิดแทบตายว่าจะพูดขอโทษยังไงดีกับความผิดพลาดที่ไปกล่าวหาคนถูกให้กลายเป็นผิด เพียงเพราะบุหรี่กลิ่นฉุนที่บังเอิญติดตัวมาเหมือนกับกลิ่นจากตัวของฮารุกะในวันก่อนที่ดั๊นเอากลิ่นบุหรี่ของเจ้าเด็กนากาโอกะ มิยูมาแพร่กระจายเต็มห้องจนยูกิต้องไล่กลับบ้านไปตั้งแต่โรงเรียนยังไม่เลิก..ไม่รู้ว่าไปคลุกคลีนัวเนียกันอีท่าไหนกลิ่นมันถึงได้ติดแน่นหนึบขนาดนั้น==*
คนตัวเล็กเลิ่กคิ้วที่ยังเห็นรุ่นพี่ประธานนักเรียนยืนจ้องหน้าอยู่ที่เดิมคล้ายจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดจนซาโอริต้องเอ่ยปากถามคนยืนเหม่อถึงได้รู้สึกตัว
“เธอชอบชั้นหรอ?....”
“ห๊ะ!?.....ไม่ใช่...คือไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น..คือฉัน....” ตั้งแต่ได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนมา ยูกิผ่านการทำเรื่องยุ่งยากมาแล้วมากมายแต่ดันมาตายเอากับเรื่องความรักเนี่ยแหละรู้ถึงไหนอายถึงนั่น..ให้ตาย!
คนร่างสูงหลุดมาดประธานที่น่าเกรงขามของรุ่นน้องไปกว่าครึ่ง เมื่อเจอคำถามตรงฉินที่ทิ่มแทงลงมากลางใจของเด็กพูดน้อยให้อยากนึกหาตัวช่วย แต่ก็หันไปเห็นเพียงไอ้รองประธานตัวดีนั่งลอยหน้าลอยตากินข้าวสบายใจเฉิบทั้งที่เห็นอยู่ว่ายูกิกำลังถูกเด็กไล่ต้อน....ฝากไว้ก่อนริสะ!!
“ว่ายังไงคะ....”
“ไม่ได้ชอบ.....ไม่ใช่คือว่านะ...” ดวงตากลมโตนิ่งมองบุคคลตรงหน้าที่ยืนแก้ตัวอึกอักอย่างนึกหงุดหงิดก่อนที่..เด็กพูดน้อย..จะสอยยูกิซะร่วงด้วยประโยคถัดมา
“แต่ชั้นชอบเธอนะ....” แค่ประโยคเดียวก็ทำให้คนถูกสารภาพรักแบบไม่คาดฝันตัวชาขยับเขยื้อนเคลื่อนร่างกายไม่ได้ดั่งใจคิด แม้จะเห็นว่าเด็กน้อยและพวกลุกขึ้นไปเก็บจานและเดินออกไปนอกโรงอาหารแล้วก็ตามเดือดร้อนให้ริสะต้องลากเพื่อนรักกลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวตามเดิม==*
..ไม่รู้ว่าไอ้พวกที่ทำงานในสภานักเรียนมันหัวรั้นปากแข็งเหมือนกันทุกคนเลยรึเปล่า(วะ)เนี่ย อ่อนหัดเรื่องความรักพอกันเลยทั้งประธานทั้งกรรมการ..ไม่รู้ว่าป่านนี้คนปากแข็งอีกรายจะหาเสื้อผ้ามาผลัดเปลี่ยนให้เด็กตัวโตหน้าหล่อนั่นเรียบร้อยแล้วรึยัง
นากาโอกะ มิยูยืนรอให้เจ้าของห้องสภานักเรียนรื้อค้นเสื้อผ้าในตู้ออกมาได้พักใหญ่ก่อนที่ร่างบอบบางน่ากกกอดจะเดินออกมาพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่คาดว่าน่าจะมีขนาดไซด์พอๆกัน
“เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำสิ....ท..ทำไมต้องมายืนเปลี่ยนตรงนี้ด้วยเล่า~!...” คนถูกไล่ให้ไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำเลิ่กคิ้วก่อนที่มุมปากอิ่มจะหยักยิ้มเมื่อเห็นผิวแก้มเนียนเริ่มขึ้นสีระเรื่อ ให้นากาโอกะ มิยูสาวเท้าเข้าไปหาพร้อมถอดเสื้อออกให้เห็นแผงอกแกร่งที่มีรอยลวกสีแดงสดเป็นวงกว้างโผล่พ้นขอบเสื้อซับมา
“ผู้หญิงเหมือนกันจะอายอะไร...” เอวคอดบางถูกรวบมาอยู่ในวงแขนแกร่งจนได้และฮารุกะก็นึกเคืองใบหน้าหล่อที่ชอบยิ้มยั่วกวนให้โมโหอยากจะขัดขืนดิ้นรนก็เป็นไปได้ยากซะเหลือเกินในเมื่อเรี่ยวแรงมันต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
ผู้ใหญ่ตัวเล็กอึกอักแก้มแดงฉ่าเมื่อแผงอกกว้างมาอยู่ในระยะประชิดเผยให้เห็นรอยลวกเด่นชัด จนคนซุ่มซ่ามชักรู้สึกผิดยกเรียวนิ้วแตะสัมผัสลงไปแผ่วเบาท่ามกลางสายตาคมกล้าที่มองดูทุกการกระทำอย่างหลงใหล
“เธอ.เอ่อ...เจ็บมากรึเปล่า...” แพขนตางอนช้อนถามก่อนที่เปลือกตาบางจะต้องปิดลงเมื่อริมฝีปากร้อนโน้มลงมาจูบละมุนให้ฮารุกะหัวใจอุ่นวาบพลางเอียงแก้มเผลอไผลให้จุมพิตหวานไล้เล็มไปทั่วผิวเนียนจนหยุดลงที่กลีบปากสีอ่อน
“ถ้าเธอไม่ห้ามตอนนี้..เธออาจจะต้องเสียใจ....” นัยน์ตาคมจ้องมองวงหน้าเรียวอย่างอดทนแต่ดูเหมือนว่าผู้ใหญ่ตัวเล็กจะไม่ได้สนใจคำเตือนนั้นเลยจนมิยูปล่อยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ถืออยู่ลงพื้นแล้วจัดการตวัดรัดเรือนกายบอบบางเข้าสู่อ้อมอกกว้างรับรสจูบลึกซึ้ง
ริมฝีปากนุ่มถูกบดขยี้หนักหน่วงให้เสียงหวานครางเครือยกข้อมือกอดเกี่ยวลำคอหนาปล่อยให้สะโพกโค้งคอดถูกล้วงลูบและถอยดันมาจนบั้นท้ายงอนชนกับขอบโต๊ะที่ตั้งป้ายติดไว้ว่า...ประธานนักเรียน
เปลือกตาคมเปิดมองดวงหน้าหลับพริ้มตอบรับจุมพิตได้ยั่วยวนอย่างพอใจจน มิยูต้องป้อนจูบหวานล้ำให้เป็นรางวัลชนิดที่ผู้ใหญ่ตัวน้อยขาแข้งอ่อนหอบหายใจอย่างทรมานแต่ยากที่ผลักไสแม้จะรู้ว่าการกระทำนี้อาจเลยเถิดไปไกลก็ตาม
ร่างบอบบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงกระดุมเสื้อโดนแกะกระชากก่อนที่หน้าอกเนียนจะถูกคลึงลูบจนเรียวเล็บคมเผลอลากจิกท้ายทอยแกร่งให้เสียงทุ้มครางต่ำผละริมฝีปากออกมาจูบไซ้เรียวคางสวยลงสู่ต้นคอขาวแล้วกัดเบาๆให้ผู้ใหญ่ผวาเฮือก
“ เธอน่ารักมากรู้ตัวรึเปล่าฮารุกะ...” ทั้งที่อยากต่อว่าเด็กเกเรใจจะขาดแต่ฮารุกะก็เขินอายเกินกว่าจะเงยหน้ามองให้ต้องรับรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาแบบไหน
“เป็นคนของชั้น.....ได้มั๊ย” เสียงทุ้มกระซิบถามข้างแก้มเนียนพลางจูบเล็มให้ฮารุกะตัวสั่นจนมิยูต้องอุ้มร่างบอบบางขึ้นไปนั่งบนโต๊ะแล้วตามเข้าไปยืนแทรกในหว่างขา
ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยไล้รอบฝีปากสีฉ่ำให้ดวงตาเล็กหลุบมองอย่างเผลอไผลแลดูยั่วยวนเสียจนคนมองอดใจไม่ไหวต้องกดจบหนักๆให้เสียงหวานครางเครือยกฝ่ามืออุ่นลูบไล้แผงอกกว้างที่หอบหายใจถี่เสียจนฮารุกะร้อนตามไปด้วย
“อื้ออ!....ย..อย่า~...หยุดก่อน….”
“ชั้นให้โอกาสเธอไปแล้ว..เพราะฉะนั้นชั้นจะไม่หยุด....” นัยน์ตาฉ่ำชื้นตวัดมองเด็กเอาแต่ใจอย่างค้อนเคืองพลางจิกเล็บคมลงบนไหล่ลาดเมื่อนิ้วที่สองถูกดันเข้าไปแล้วขยับวนให้ริมฝีปากกระจับบางหลุดเสียงคราง
ใบหน้าฉ่ำหวานเอียงซุกซอกไหล่กว้างพลางส่ายซบกลุ่มผมนุ่มคล้ายคนสับสนพร้อมเสียงสะอื้นห้ามที่ขาดห้วงให้มิยูข่มใจหยุดการกระทำล่วงล้ำลงในที่สุด
ฝ่ามือใหญ่ถอนออก..ขึ้นมาโอบประคองร่างหอบสะท้านพลางฝังใบหน้าคมลงซอกไหล่ขาวระงับอารมณ์รุ่มร้อนให้กลับสู่สภาวะปกติโดยมีผู้ใหญ่ตัวเล็กเบียดตัวเข้าหาอกอุ่นให้คนถูกอ้อนไม่รู้ตัวหัวใจเต้นรุนแรงจนเผลอกระชับท่อนแขนแน่นให้ฮารุกะร้องท้วง
“เธอเป็นของชั้นแล้วห้ามมองใครที่ไหนเข้าใจมั๊ย....นี่คือคำสั่ง....” คนถูกขู่ผละตัวจากอ้อมแขนแกร่งตวัดตามองเด็กตัวโตอย่างเอาเรื่องพลางรวบสาบเสื้อที่แหวกออกมาปกปิดเนื้อหนังมิดชิด
“....ฉ..ฉันไปเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่~!....”
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง...หรืออยากเป็นจริงๆตอนนี้เลยดีมั๊ย!!...” พอถูกตะคอกกลับผู้ใหญ่เรี่ยวแรงน้อยกว่าก็หลับตาปี๋ก่อนจะเกิดเป็นความเงียบไปทั่วบริเวณ จนเมื่อหลังมือบอบบางรู้สึกถึงการสัมผัสเบาๆบนรอยแสบร้อนที่เกิดจากเถ้าบุหรี่จนต้องลืมตาขึ้นมองช้าๆ
ผิวแก้มเนียนร้อนฉ่าหลุบมองริมฝีปากอุ่นที่ถอนออกมาแล้วใช้ปลายนิ้วเรียวลูบคลึงรอยแผลเบาๆพร้อมคำถามห่วงใยให้ฮารุกะส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร เด็กเดาใจยากเลยยอมปล่อยมือออกแล้วแนบจุมพิตลงมาไซ้วงหน้าเรียวแทน
“สัญญาสิว่าจะมีชั้นแค่คนเดียว....”
อะ...อะไรกัน อยู่ๆก็มาจู่โจมให้ฮารุกะไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ เด็กนิสัยไม่ดี~!!
“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย~…..”
“แล้วเธอจะให้ชั้นทำยังไง....”
“ก็เธอรักฉันรึไงล่ะ!!...อย่ามาเอาแต่ใจแถวนี้นะไอ้เด็กบ้า!....” ฝ่ามือบางผลักอกกว้างให้ถอยห่างก่อนจะขยับตัวลงจากโต๊ะแล้วเดินหนีเด็กเอาแต่ใจไปติดกระดุมเสื้อเงียบๆอยู่มุมห้องให้คนมองถอนใจหายยาว
คนร่างสูงตัดสินใจรอให้ผู้ใหญ่ขี้น้อยใจจัดการเสื้อผ้าเรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วรวบร่างบางเข้ามาใกล้อีกครั้งพลางเกลี่ยข้อนิ้วบนแก้มนุ่มที่เบี่ยงหน้าหนี
“..ชั้นรักเธอ..” แพขนตางอนตวัดมองคนพูดอย่างคาดไม่ถึงก่อนที่คนร่างเล็กจะขืนดิ้นออกจากอ้อมกอดอย่างนึกหงุดหงิด
“คำว่ารักของเธอมันพูดง่ายขนาดนั้นเลยรึไงนากาโอกะ มิยู!!!....”
“มันก็ไม่ได้ยากอะไรนี่....หรือเธอไม่ได้รักชั้น....”
“ไม่ได้รัก!!!!.....” ดวงตาฉ่ำน้ำจ้องมองเด็กหลงตัวเองอย่างโมโหอยากจะอาละวาดให้ร่างสมส่วนนี่ฟกช้ำแต่แผ่นหลังบอบบางดันมาถูกผลักชิดกำแพงแล้วโดนคร่อมทับเสียก่อน ฮารุกะเลยได้แต่ฮึดฮัดอย่างค้อนเคือง
“พูดใหม่ซิ....รักรึเปล่า...” เสียงห้าวกดต่ำถามชิดริมฝีปากอุ่นให้โอกาสผู้ใหญ่หัวรั้นได้ตอบใหม่อีกครั้ง
“ไม่ได้รัก!!....”
“รักรึเปล่าฮารุกะ!....” ท่าทีคุกคามและน้ำเสียงตวาดกร้าวทำให้คนร่างเล็กเริ่มตัวเกร็ง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อเด็กชอบขู่ตะคอกถามอีกครั้งพร้อมแววตาตัดพ้อที่ทำให้ฮารุกะเกิดอาการอึกอักกัดเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจ
“ก็....ก็ถ้าฉันรักเธอแล้วจะทำไม~!....” คนฟังคลี่ยิ้มมุมปากอย่างพอใจก่อนจะฉวยจูบลึกซึ้ง ให้ผู้ใหญ่แทบเข่าอ่อนต้องยอมเปิดปากให้เรียวลิ้นชื้นแทรกเข้ามาดูดรัดสร้างความหอมหวานให้ฮารุกะลืมความโกรธเคืองเมื่อครู่ไปหมดสิ้น.....เด็กร้ายกาจ!
นากาโอกะ มิยูถอนจุมพิตออกเชื่องช้ามองดูใบหน้าพริ้มหวานอย่างหลงใหลก่อนจะกดจูบลงไปอีกครั้งด้วยความเต็มใจของคนตัวเล็กและรสจูบที่แสนดูดดื่ม...ของกันและกัน
ริสะที่กำลังเปิดประตูเข้าห้องต้องค่อยแง้มปิดอย่างช้าๆพลางปัดมือไล่สมาชิกที่หวังจะขึ้นมาทำงานต่อหลังกินข้าวกลางวันเสร็จให้กลับขึ้นห้องเรียนตามเดิมพลางเหลือบมองประธานนักเรียนที่ยังไม่ค่อยมีสติสตางค์หลังถูกเด็กสารภาพรักอย่างอ่อนใจ...แล้วยังคู่ในห้องอีก ==*
...เอาเข้าไป ไอ้สองพี่น้องตระกูลนี้มันรุกเร็วเสียเหลือเกินนะ!!
____________________________________
อิอิ.. มาต่อแล้วจ๊าฟฟฟฟฟ..(เด๋วก็จะหายไปอีกซักพักนะคะ..)
ไรท์มีสอบค่ะ.. ฮ่าๆๆ.. แต่วันนี้มันเกิดอารมณ์อยากต่อ..กลัวรีดเดอร์รอนาน
หวังว่าจะชอบกันนะคะ ^^
ป.ล.ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ กำลังใจ และการติดตามค่ะ
ป.ล.2 อ่านแล้วยิ้มเยอะๆน๊า ^_________^
ความคิดเห็น