คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF..จีบเธอนะ
กี่ปีแล้วนะ... ที่พี่ได้แต่นั่งดูเรายิ้มให้กับคนอื่น
กี่ปีแล้ว... ที่พี่ยังคงทำได้แค่เพียงเฝ้ามองเธออยู่จากอีกฟากนึงของเนต
กี่ปีแล้ว... ที่สายตาพี่จับจ้องไปที่เธอ... เพียงผู้เดียว
สายตาคมจับจ้องไปยังใครคนนึงที่อีกฝากฝั่งของเน็ต ฝั่งที่ทีมคู่แข่งกำลังวอร์มร่างกายอยู่.. ฝั่งที่มีร่างบางๆ ที่มักจะมาพร้อมกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ อีกทั้งแววตาอันมุ่งมั่น
ฝั่งที่ใครบางคนที่เค้าเฝ้ารอ.. เพื่อจะได้พบเจอ
“ ฮารุกะ.. แกไปทำอะไรให้คนๆนั้นเค้าเคืองป่ะว่ะ ??” ไอมิรุ่นพี่ร่วมทีมที่จับสังเกตได้ถึงนัยน์ตาคมที่จ้องมองมายังน้องร่วมทีมเดินเข้ามาถามร่างบางอย่างสงสัย
“ ฮะ?? คนไหน...” เสียงหวานที่กำลังก้มเก็บลูกอยู่เอ่ยถาม..พลางกวาดสายตามองหาบุคคลที่ไอมิเอ่ยถึง ก่อนจะพบกับสายตาคมของใครบางคนที่มองมาที่เธออย่างชัดเจน
“ ป่าวนะพี่ไอมิ... ขนาดชื่อ..หนูยังไม่รู้จักเลย”
“ มิยู... ชอบน้องเค้าหรอ ??” ยูกิที่สังเกตว่าเพื่อนนั่งจ้องไปยังใครบางคนในสนามอยู่นานสองนานแล้วเอ่ยขึ้น
“ น้อง.. คนไหนหรอ ??” มิยูเงยหน้าถามเพื่อนที่จับบ่าอยู่อย่างมีพิรุธ
“ ก็.. คนนั้นไง...” ยูกิพยักหน้าไปยังร่างบางที่เริ่มลงมาซ้อมตีบอลในสนามแล้ว
“ คะ...คนไหนล่ะ.. เปล่านี่..ระ...เรา...เราไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหละ...” มิยูแกล้งไม่รู้ ก่อนจะก้มหน้าผูกเชือกรองเท้าตนเองให้แน่นก่อนจะลุกออกมาอย่างหลีกเลี่ยง
... มิยู..แกจะรู้มั้ยว่าตลอดเวลาที่แกบอกว่าไม่รู้.. ไม่ชอบ.. แล้วแกล้งทำเป็นผูกเชือกรองเท้าน่ะ.. สายตาคมๆของแก มันไม่ได้ละไปจากใครคนนั้นที่ชั้นหมายถึงเลยนะเว้ย !! โกหกใครก็โกหกได้นะ.. แต่โกหกตัวเองน่ะ มันทำไม่ได้หรอก..
“ อ๊ะ... ขอโทษค่ะ!!” ฮารุกะที่วิ่งมาเก็บบอลชนเข้ากับใครอีกคนที่เพิ่งเดินลงมาในสนาม เสียงหวานหลุดคำว่าขอโทษออกมาโดยอัตโนมัติ..
ตึก ตัก.. ตึก ตัก !!
เสียงหัวใจของคนที่โดนชนเต้นระรัว... เสียงหวานที่ดังขึ้นจากคนที่ซบอยู่กับอกเค้า.. มือบางยึดแขนของเค้าเพื่อเป็นหลักไม่ให้ล้ม ขณะที่มือหนาก็เอื้อมไปจับต้นแขนร่างบางแน่นโดยอัตโนมัติ.. ทุกอย่างเป็นไปอัตโนมัติ..
และมันก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว.. รวดเร็วจนริมฝีปากหนาที่กำลังจะเอ่ยว่า.. ไม่เป็นไร.. ไม่ทันได้พูดขึ้น ร่างบางของใครคนนั้นก็ก้มหัวขอบคุณแล้วผละออกไปซะก่อน
... แย่แล้ว.. ฮารุกะเอ๊ย !! ทำไมแกซุ่มซ่ามขนาดนี้ ไปชนผู้เล่นทีมเค้าได้ไง...
..แล้วพี่คนนั้นก็จริงๆเลย หน้านิ่งๆ.. น่ากลัวอ่ะ บรึ๊ย!! ไม่กล้ายุ่ง
... คนบ้าไร.. ตาดุชะมัดเลย... ทั้งๆที่ตอนยิ้มในทีวีออกจะดูใจดี พอเข้าไปใกล้ๆแล้วทำไมหน้านิ่งจัง... แต่กลิ่นพี่เค้าหอมดีแฮะ ^^
... ไอ้มิยู.. ไอ้ปากหนัก... ไอ้มือเบา... ไอ้บ้า... ไอ้ขี้เขิน... ไอ้ๆๆ..ไอ้คนไม่กล้าเอ๊ย!! แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่แกจะได้รู้จักเค้าว่ะ..
นัยน์ตาคมที่ดูดุสำหรับใครอีกคน ตอนนี้กำลังว้าวุ่นอย่างไม่พอใจในตัวเอง.. ความคิดในหัวกำลังตีกันวุ่น มือหนากำเข้าหากันแน่น...
สายตาทอดมองตามร่างบางที่กำลังเดินไปซ้อมต่ออย่างตั้งใจ ก่อนที่จะหันหลังกลับมาซ้อมตีบอลกับเพื่อนในทีมต่อ... แต่ก็ไม่วายเหลือบมองร่างบางทุกครั้งที่มีโอกาส
“ ฮารุกะ... สู้เค้านะลูก!!” โค้ชของทีมวางมือลงบนศีรษะร่างบางพร้อมให้กำลังใจ และแสดงออกถึงความมั่นใจในฝีมือและความสามารถของเด็กสาวตรงหน้า
“ ค่ะ!!” เรียวปากบางเผยรอยยิ้มสดใสมั่นใจ.. มือบางกำขึ้นกลางวงเป็นสัณญาณรวมพลังของทีม ก่อนที่ผู้เล่นหลักของทีมจะลงสนามพร้อมแข่ง
“ มิยู... มิยู!!” ยูกิสะกิดเรียกเพื่อนเมื่อร่างสูงเริ่มเหม่ออีกครั้ง ทั้งๆที่จะแข่งแล้วแท้ๆ..
“ อ๊ะ..ฮะๆ” หน้าคมหันมาหาเพื่อนสนิทอย่างตกใจเสียงเรียก ประกอบกับมือเพื่อนที่เขย่าซะแรงจนเค้าตกใจรีบพูดตอบรับระรัว
“ เป็นไรป่ะแก.. ไหวมั้ยเนี่ย” ยูกิถามเพื่อนอย่างสงสัย
“ เปล่าๆๆ.. ไม่เป็นไร.. ไหวๆ” มิยูตอบเพื่อน
“ อืม..ดีแล้ว งั้นไปกันเหอะ..โค้ชเรียกแล้ว” ยูกิลากร่างสูงให้เข้าไปรวมทีมกับโค้ชที่มุมสนาม ก่อนที่ผู้เล่นฝ่ายสปริงส์จะก้าวลงไปยืนในสนามพร้อมแข่ง
ปี๊ดดดดดดดดดดด !!
เสียงนกหวีดบ่งบอกการเสร็จสิ้นการแข่งขัน... ชัยชนะตกเป็นของทีมสปริงส์ที่วันนี้สามารถโชว์ฟอร์มได้เหนือกว่า
กองทัพนักกีฬาต่างพากันลงมายินดีกับทีมตัวจริงในสนาม โค้ชและผู้ฝึกซ้อมต่างจับมือ กอดกันอย่างยินดี...
แต่ก็มีใครอีกคน... ที่แม้จะดีใจ.. แต่หน้าคมกลับมองไปยังอีกฝั่งอย่างตั้งใจ...
ตั้งใจที่จะมองหาใครบางคน... ที่ในใจเค้ากำลัง...เป็นห่วง
“ มิยู.. เราทำได้.. ทำได้แล้วเว๊ยแก !!” ยูกิวิ่งเข้ามากอดคอเพื่อนสนิทอย่างดีใจ
“ อะ...อืม..” มิยูเพียงแค่หันไปยิ้มกับเพื่อน.. ก่อนที่สายตาคมจะมองกลับไปยังคนที่เป็นเป้าสายตามาตั้งแต่ยังไม่เริ่มเกม
“ ชอบหรอ..” ยูกิที่เห็นมิยูจ้องร่างบางมาตลอดเกมแม้แต่ตอนพักครึ่งก็เหอะถามขึ้นลอยๆ
“ อื้ม..” เสียงทุ้มตอบเพื่อนไปอย่างไม่รู้ตัว พร้อมรอยยิ้มที่ยกขึ้นมุมปากนิดๆอย่างพอใจเมื่อเห็นร่างบางฝั่งตรงข้ามกำลังทำหน้ายู่ใส่รุ่นพี่ของทีมที่เดินเข้ามายีหัวอย่างให้กำลังใจ
“ ก็จีบดิ่” ยูกิกอดบ่าเพื่อนรัก.. แนะนำด้วยแววตามุ่งมั่นว่าถ้าหากเพื่อนเธอชอบน้องเค้าจริงๆก็เดินหน้าจีบไปเลย
“ ยังไงล่ะ..” มิยูที่เผลอหลุดความในใจออกไปแล้ว... ก็เอ่ยถามเพื่อนอย่างไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ตรงไหน ..ในเมื่อ...เค้าไม่เคยจีบใคร
“ ไม่ยากหรอกแก.. เดี๋ยวชั้นช่วย” ยูกิเสนอตัวเป็นแม่สื่อให้อย่างไม่ขัดศรัทธา
“ จะดีหรอแก??” มิยูไม่แน่ใจนัก
“ ดีสิ.. ชั้นเต็มใจ ^^” ยูกิพูดขึ้น ก่อนจะก้าวเท้าเดินตามร่างบางที่เดินรั้งท้ายออกจากโรงยิมไป ทำให้มิยูที่ยืนอยู่ต้องเร่งฝีเท้าไปติดๆ เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนเค้าจะเล่นอะไรพิเรนทร์ๆรึเปล่า
“ น้องๆ... น้องคนนั้นน่ะ” ฮารุกะที่เดินรั้งท้ายหันกลับไปดูนักกีฬาอีกทีมที่เดินตามหลังเธอมาติดๆอย่างสงสัย ก่อนจะยกมือขึ้นชี้ตัวเองอย่างต้องการถามคนที่เรียกว่า... น้องคนนั้นที่ยูกิหมายถึงคือเธอรึเปล่า?
“ ใช่ๆ.. น้องนั่นแหละ ^^” ยูกิบอกก่อนจะสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้ แต่มิยูกลับชะงักเท้าตั้งแต่ตอนที่ร่างบางหันกลับมาด้วยไม่กล้าเข้าไปเผชิญหน้าตรงๆ
“ คะ ?? รุ่นพี่..มีอะไรรึเปล่าค่ะ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างสงสัย
“ ไม่มีหรอก... คนที่มีน่ะ..เพื่อนพี่ ^^” ยูกิตอบ.. ก่อนจะโบ้ยให้คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง แล้วเดินจากไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น.. ทิ้งให้มิยูยืนเผชิญหน้ากับฮารุกะเพียงลำพัง
“ พี่คะ.. มีอะไรรึเปล่าคะ ^^” ฮารุกะที่เห็นร่างสูงยืนนิ่งอยู่กับที่ก็สาวเท้าเดินเข้าไปตรงหน้าร่างสูง ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยถามอย่างสงสัย พร้อมใบหน้าหวานที่ระบายด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจ
“ อะ...เอ่อ.. คือ” มิยูได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ.. มือหนายกขึ้นลูบผมแก้เขิน
“ อ้อ.. ถ้าเรื่องที่เดินชน หนูต้องขอโทษด้วยนะคะ” ฮารุกะก้มหัวขอโทษร่างสูงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไปทำอะไรในสนาม และคิดว่ารุ่นพี่คงเข้ามาหาเพราะเรื่องนี้
“ อ๋อ.. ไม่เป็นไรหรอก นิดเดียวเอง ^^” เสียงทุ้มกว่าเอ่ยขึ้น ขณะที่มือหนาก็ยกขึ้นเกาแก้มตัวเองเบาๆอย่างไม่รู้จะเอามือไปไว้ตรงไหน
“ ^_^”
“ เอ่อ... พะ..พี่... พี่ชื่อนากาโอกะ มิยูนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” มิยูเอ่ยขึ้นกล้าๆกลัวๆ.. มือหนาเริ่มเย็นขึ้นมานิดหน่อยเมื่อร่างบางตรงหน้ามองตรงมาที่เค้าอย่างสงสัย
“ ฮิๆ.. ค่ะ.. หนูชื่อมิยาชิตะ ฮารุกะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เสียงหวานหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าอย่างเต็มใจ ..ถ้าจะถามว่าเธอหัวเราะเพราะอะไรน่ะเหรอ.. ก็เพราะคนตรงหน้าเธอกำลังเขินน่ะสิ.. เขินจนหน้าแดงก่ำ.. โดยที่เจ้าของคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไปมั้ง คริคริ
“ เอ่อ.. เธอเล่นได้ดีนะวันนี้” เสียงทุ้มกว่าเอ่ยชม
“ ขอบคุณค่ะ.. แต่ก็สู้ทีมพี่ไม่ได้นี่ค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นตรงๆ
“ เอ่อ..” คำพูดที่ตรงๆของร่างบางทำให้มิยูไปต่อไม่ถูก
“ คริคริ... วันนี้พี่ก็เก่งมากเลยนะคะ หนูน่ะ..ต้านพี่ไม่ได้เลยค่ะ” ฮารุกะที่เห็นมิยูเงียบไป ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างชื่นชมคนตรงหน้า.. เพราะวันนี้พี่เค้าเล่นเก่งจริงๆ.. เก่งจนน่ากลัว
“ หรอ.. ขอบใจนะ” ใบหน้าคมแดงระเรื่อเล็กน้อยจากคำชมของร่างบางตรงหน้า..
“ จริงค่ะ... พี่น่ะ..เท่มากเลยนะ ^_^” ดวงตากลมโตที่มองมามันฉายแววจริงใจ สดใสซะจนมิยูไม่อาจละสายตา ใบหน้าที่เกลื่อนยิ้มของร่างบางตรงหน้าทำให้มิยูอดที่จะเผยรอยยิ้มตามไม่ได้
“ ฮารุกะจางงงงง.. มาขึ้นรถได้แล้ว.. จะกลับโรงแรมกันแล้วน๊า” เสียงของไอมิ รุ่นพี่ร่วมทีมที่โค้ชให้ลงมาตามร่างบางตะโกนเรียกอยู่ตรงทางขึ้นรถบัส ที่จอดอยู่ตรงประตูทางออกข้างๆรถบัสอีกคันของคนตรงหน้าเธอ รถของทีม...สปริงส์
“ ไปเถอะ..” มิยูเอ่ยบอกร่างบางที่หันกลับมาหาเชิงบอกว่าต้องไปแล้วนะ
“ งั้น.. แล้วเจอกันนะคะรุ่นพี่ ^^” ร่างบางรีบวิ่งไปขึ้นรถที่จอดรอเธออยู่ด้านนอก แต่ก่อนที่จะขึ้นรถก็ยังไม่วายหันมาโบกมือบ๊ายบายให้กับร่างสูงที่ยืนอยู่อย่างร่าเริง
มิยูมองตามรถของทีมโอกายาม่าไปจนกระทั่งลับสายตา.. ก่อนที่นัยน์ตาคมจะฉายแววเสียดาย.. เสียดายที่เค้าไม่กล้าที่จะขอเบอร์... ขอไลน์... หรือขออะไรก็แล้วแต่ที่เค้าจะสามารถติดต่อร่างบางได้เลย
...เฮ้อ.. มิยูเอ๊ย!! ทำไมแกถึงไม่กล้าได้ขนาดนี้ว่ะเนี่ย... แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่แกถึงจะกล้าไปจีบน้องเค้าว๊า..
“ มิยู.. ไปกินข้าวกัน” ยูกิที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเอ่ยเรียก ทำให้คนที่นั่งเซฟรูปใครอีกคนอยู่ต้องรีบกดเปิดหน้าต่างอื่นก่อนที่เพื่อนสนิทจะเห็นว่าเมื่อกี้เค้าทำอะไรอยู่...
“ อ่า.. แล้วคนอื่นล่ะ” มิยูเอ่ยถาม ก่อนจะรีบกดปิดเครื่อง ตาคมก็จ้องที่เพื่อนสนิทสลับกับหน้าจอคอมจนกระทั่งมันดับนั่นแหละ ร่างสูงถึงเผลอปล่อยลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ
“ คนอื่นน่าจะลงไปแล้วนะ.. เมื่อกี้ตอนแกอาบอยู่ ริกะก็บอกว่าอีกซักพักจะลงไป.. คงเจอกันที่ห้องอาหารพอดีนั่นแหละ” ยูกิตอบ
“ อื้ม.. งั้นไปกันเลยก็ได้” มิยูพูดขณะที่เดินไปหยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงอย่างเคยชิน ก่อนจะเปิดประตูด้วยตั้งใจจะออกไปรอเพื่อนที่หน้าห้อง
“ อ๊ะ!!” เสียงทุ้มกับเสียงหวานต่างหลุดอุทานออกมาพร้อมกันอย่างแปลกใจ ระคนตกใจ
“ สวัสดีค่ะรุ่นพี่นากาโอกะ ^^” ร่างบางเอ่ยทักขึ้นก่อนพร้อมก้มหัวให้อย่างเคารพ
“ อื้ม.. เจอกันอีกแล้วเนอะเรา ^^” ไม่มีใครรู้หรอกว่าคำที่พูดออกไป.. ทำไมมิยูถึงไม่อ้ำอึ้งเหมือนเมื่อเย็น เพราะนาทีนี้มิยูรู้สึกแค่ว่า อะดรีนาลีนในร่างกายมันกำลังหลั่งออกมาอย่างท่วมทันเป็นแน่ เพราะเค้ากำลังใจเต้นระรัว และรู้สึกดีมากเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วเจอใครพักอยู่ห้องตรงข้าม...
... มันคือความบังเอิญที่จงใจใช่มั้ย ??...
“ อ้าว.. ฮารุกะจังพักห้องนี้หรอ ^^” ยูกิที่เพิ่งเปิดประตูห้องพักออกมาเจอร่างบางเอ่ยทักอย่างสนิทสนม สร้างความแปลกใจให้เกิดขึ้นในใจของร่างสูง
... ยูกิไปสนิทกับฮารุกะจังตั้งแต่เมื่อไหร่ ??....
“ ค่ะ.. รุ่นพี่เมกุมิอยากนอนกับกัปตัน หนูก็เลยจะย้ายมานอนกับรุ่นพี่ไอมิแทนน่ะคะ ^^” เสียงหวานอธิบาย
“ แล้วนี่จะไปไหนจ๊ะ..” ยูกิถาม
“ ไปหม่ำๆค่ะ หิว ^^” เสียงหวานตอบอย่างร่าเริง ด้วยความที่ฮารุกะเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นง่ายอยู่แล้ว พอมาเจอกับยูกิที่เข้ากับคนอื่นง่ายเหมือนกัน ก็เลยทำให้เข้ากันได้ดี คุยกันถูกคอ
“ งั้นไปกับพวกพี่มั้ย.. พวกพี่ก็กำลังจะไปหาอะไรกินเหมือนกัน ^^” ยูกิเอ่ยชวน
“ เอ่อ..” เสียงหวานไม่กล้าตกลง ดวงตากลมโตเหลือบมองนัยน์ตาคมอย่างเกรงใจ
“ มิยู !!” ยูกิที่พอจะรู้ว่าร่างบางเกรงใจใครก็สะกิดเพื่อนทันที
“ ไปกินข้าวด้วยกันนะ ^^” มิยูเอ่ยขึ้นมาเรียบๆด้วยรอยยิ้ม ร่างบางที่ยืนตรงหน้าจึงพยักหน้าตกลงทันทีอย่างน่ารัก และน่ารักมากในสายตามิยู
“ ยูกิ.. แกไปสนิทกับน้องตอนไหนหรอ..” มิยูดึงแขนเพื่อนไว้ก่อนจะเอ่ยถาม เมื่อร่างบางลุกขึ้นไปตักอาหาร
“ ก็... ชั้นไปเจอน้องที่ร้านของชำข้างล่างน่ะ..ตอนที่แกอาบน้ำไง... แล้วน้องเค้าก็ขนซื้อขนมซะจนเยอะแยะ ด้วยความเป็นที่แสนดีของชั้นก็เลยอาสาเข้าไปช่วยน้องถือ.. แล้วก็เดินขึ้นมาด้วยกัน ก่อนจะแยกกันที่หน้าลิฟต์.. โอเคยัง” ยูกิอธิบาย
“ แล้วทำไมแกเรียกชื่อน้องล่ะ”
“ ก็น้องเค้าให้เรียกนี่..”
“ แล้วแกไม่รู้หรอว่าน้องเค้าพักหน้าห้องเราอ่ะ..”
“ ไม่รู้.. น้องเค้าก็บอกแล้วไงว่าเพิ่งย้ายห้อง”
“ แล้ว..”
“ หยุด.. แกให้ชั้นไปตักอาหารก่อนได้มั้ย.. แล้วเดี๋ยวค่อยถาม ชั้นหิว!!” ยูกิบอก ก่อนจะเดินออกไปก่อนที่มิยูจะเอ่ยถามอะไรออกมาอีก
“ ชิส์.. ถามนิดเดียวก็ไม่ได้ -^-” มิยูที่นั่งอยู่ก็บ่นพึมพำอย่างขัดใจเพื่อนตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดเล่นอย่างไม่ใส่ใจ
“ รุ่นพี่ชอบเกมนี้หรอคะ..” เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลัง บริเวณต้นคอร่างสูงที่นั่งเล่นเกมอยู่.. ดวงตาหวานจ้องเกมที่ร่างสูงกำลังเล่นอยู่อย่างตั้งใจ
“ อ๊ะ.. รุ่นพี่ๆ.. จะตายแล้วค่ะ จะตายแล้ว” มือบางจับอยู่ที่บ่าร่างสูงอย่างไม่รู้ตัว เสียงหวานที่ส่งเสียงเตือนอยู่ข้างหูทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ไม่มีกะจิตกะใจจะเล่นเกมแล้ว และเกมนั้นก็จบลงโดยที่ร่างสูงนั่งนิ่งๆไม่เอ่ยอะไรออกมา
“ รุ่นพี่อ่ะ.. เมื่อกี้ถ้าข้ามอันนั้นไปได้ก็จะผ่านด่านแล้วแท้ๆนะคะ...” ร่างบางเลื่อนเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้ามกับร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างจริงจังกับเกมที่ร่างสูงเพิ่งแพ้ไปไม่น้อย ใบหน้าหวานยู่เล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆร่างสูงก็ไม่กระโดดข้ามไป
“ ชอบหรอ ??” เสียงทุ้มกว่าเอ่ยถาม
“ คะ ?” เสียงหวานหลุดออกมาอย่างไม่เข้าใจว่ามิยูหมายถึงอะไร
“ ลองเล่นดูมั้ย” มิยูบอกพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ร่างบางฝั่งตรงข้าม
“ หนูเล่นไม่เป็นค่ะ” ร่างบางไม่รับโทรศัพท์มา แต่เอ่ยขึ้นเบาๆแล้วลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้ข้างๆร่างสูงแทน
“ ...”
“ รุ่นพี่สอนหนูเล่นนะคะ ^^” ฮารุกะดึงโทรศัพท์ในมือร่างสูงมากดเข้าเกมก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงอย่างอ้อนๆ รอคอยให้ร่างสูงอธิบายว่าเล่นอย่างไร
“ ได้สิ.. เกมนี้มันเล่น....” แล้วภาพที่ยูกิซึ่งถืออาหารมาฝากเพื่อนสนิทแล้วได้เห็นก็คือ ภาพของคนสองคนที่นั่งหัวติดกันก้มลงต่ำ ดวงตาจ้องไปที่หน้าจอ ขณะที่มือบางก็กำโทรศัพท์เล่นโดยมีมือหนาของเพื่อนสนิทเธอรองอยู่ด้านล่าง คอยบังคับให้นิ้วเรียวกดไปตามการบังคับ..
“ อะ..แฮ่ม !!”
“ แฮ่ม ๆ..”
“ อะอื้ม.. อืม.. แฮ่ม..แค่กๆ..” มิยูกับฮารุกะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอกับสายตาล้อเลียนของยูกิที่มองมายังเธอทั้งคู่อย่างสื่อความหมาย
และทั้งคู่ก็สะดุ้งอีกครั้ง ก่อนที่มิยูจะรีบปล่อยมือจากร่างบาง เมื่อสายตาของเพื่อนมองมาอย่างจับผิด
“ แฮะๆ.. คือ... ชั้นสอนน้องเล่นเกมน่ะ” มิยูเอ่ยขึ้น
“ ใช่ค่ะ ๆ.. เล่นเกมค่ะรุ่นพี่ยูกิ” เสียงหวายเอ่ยตะกุกตะกักสมทบตามคำพูดร่างสูง
“ ^_^”
“ จริงๆนะ..” มิยูย้ำ
“ ใช่ค่ะ... จริงๆนะคะ” ร่างบางเอ่ย
“ ^_^”
“ ไม่มีอะไรนะ..” มิยู
“ ใช่ค่ะ.. ไม่มีอะไรเลยนะคะ” ฮารุกะ
“ ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยซักคำ.. แค่จะบอกว่า กินเหอะ.. หิวแล้ว ^^” ยูกิเปลี่ยนเรื่องเหมือนเชื่อว่ามันไม่มีอะไร แต่ใครจะไปเชื่อล่ะ ในเมื่อหน้าฮารุกะกับหน้าของมิยูน่ะ.. มันแข่งกันแดงไปถึงไหนแล้ว
“ เอ้อ.. แล้วริกะล่ะ.. ไม่เห็นมันเลย” หลังจากทานอาหารได้ซักพัก มิยูก็เอ่ยถามถึงเพื่อนอีกคนอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้
“ อ๋อ.. ริกะมันกินเรียบร้อยแล้ว ป่านนี้ไปนอนเล่นไพ่อยู่กับคนอื่นแล้วมั้ง” ยูกิเอ่ย
“ อ่อ... หรอ” มิยูพยักหน้าน้อยๆก่อนจะก้มหน้ากินต่อ
“ ฮารุกะ.. กินนี่สิ” หลังจากที่ยูกิลุกไปตักของหวาน มิยูก็ยื่นถ้วยโยเกิร์ตของตัวเองให้ร่างบางที่ย้ายมานั่งข้างๆเค้าเรียบร้อยแล้ว
“ รุ่นพี่ไม่กินหรอคะ..” ร่างบางถาม แต่มือก็ยื่นมารับไปถือไว้เรียบร้อย
“ กินเถอะ.. บนห้องพี่มีอีกเยอะเลย ^^” ร่างสูงพูดอย่างใจดี
“ รุ่นพี่ก็ชอบกินหรอคะ.. ^^” เสียงหวานถาม
“ เปล่าหรอก.. แฟนคลับให้มาน่ะ...”
“ ว๊าว !! ดีจังค่ะ”
“ เราชอบหรอ ?” มิยูถาม สายตาเจือด้วยความเอ็นดู
“ ง่ำ !! ที่สุดเลยค่ะ ^^” ร่างบางอธิบายเต็มปาก
“ งั้นมาแบ่งของพี่ไปกินสิ..” มิยูบอก ขณะที่มือหนาก็หยิบกระดาษขึ้นเช็ดมุมปากให้ร่างบางอย่างเอ็นดู เรียกสีแดงระเรื่อให้ขึ้นมารวมตัวบนหน้าหวานได้ไม่ยาก
“ ฮารุกะ.. อย่าลืมมาเอานะ” ร่างสูงย้ำกับร่างบางที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง.. ก่อนจะเป็นฝ่ายเปิดประตูเข้าห้องตัวเองก่อน
กริ๊ก !!
... ให้ตายสิ.. วันนี้..มีความสุขเป็นบ้าเลย...
ใบหน้าคมเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างไม่อาจหุบลงได้ ..เมื่อวันนี้เค้าได้พบ ได้เจอ ได้พูดคุย ได้สัมผัสกับร่างบาง.. คนที่เค้าแอบชอบมาตั้งแต่แข่งเจอกันครั้งแรก...
แม้มันจะไม่ใช่เวลาที่นานมากนัก... แต่เค้าก็รู้ดีว่านี่แหละ... คือคนที่เค้าอยากจะ..รัก
กริ๊ก !!
... ให้ตายสิ.. เขินๆๆ ชั้นเขินไปหมดแล้ว... รุ่นพี่นากาโอกะคะ.. พี่รู้มั้ยว่าพี่กำลังทำให้ชั้นรู้สึกดีนะ.. พี่กำลังทำให้ชั้นรู้สึกพิเศษ.. รู้สึกสำคัญ... รุ่นพี่อย่าทำตัวใจดีอย่างนี้ได้มั้ยคะ
.. เพราะใจของหนูดวงนี้... มันกำลังหวั่นไหว... และเหมือนมันจะเริ่มเต้นระรัวจนหนูแอบกลัว.. เมื่อได้อยู่ใกล้ๆพี่... กลัวว่ามันจะเผลอเต้นดังจนพี่ได้ยิน
“ มิยู.. ชั้นไปเล่นไพ่กับพวกริกะนะ.. แกนอนก่อนเลยก็ได้ไม่ต้องรอ..” ยูกิหันกลับมาบอกเพื่อนที่กำลังนั่งดูหนังทางเคเบิลอยู่อย่างตั้งใจ ก่อนจะเปิดประตูออกไป
มิยูที่นั่งอยู่ก็เริ่มหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเปิดวีดีโอที่แอบบันทึกไว้ของวันนี้ขึ้นดู... วีดีโอที่บันทึกภาพของใครบางคนที่ทำให้รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนหน้าคมช้าๆ บ้างก็เผลอหลุดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่กับท่าทีน่าเอ็นดูของคนในวีดีโอ
ก๊อก ๆ ๆ
.. ยูกิลืมของหรอ??.. มิยูคิด.. ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูอย่างไม่เอะใจ มิยูลืมไปรึเปล่าว่าบอกให้ใครมาแบ่งอะไรไปกิน..
“ ....” เมื่อเปิดมาเจอกับร่างบางที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมดำยังคงเปียกชื้นอยู่นิดหน่อยเพราะเจ้าของไม่ได้ใส่ใจที่จะเป่ามันให้แห้งมากนัก ด้วยดูเวลาแล้วกลัวว่าจะดึกเกินไปที่จะมาเคาะประตูห้องร่างสูงอย่างที่ทำอยู่ในตอนนี้
“ เอ่อ...มาเอาโยเกิร์ตใช่มั้ย ^^”
ร่างสูงที่เพิ่งนึกได้ว่าร่างบางมาเคาะห้องเพราะอะไรเอ่ยถาม ก่อนจะเปิดประตูออกกว้างเปิดทางให้อีกคนได้เดินเข้ามา
“ เข้ามาก่อนสิ !!”
“ รุ่นพี่จะนอนแล้วหรอคะ”
เสียงหวานเอ่ยถาม เมื่อทั้งห้องมีแสงมาจากที่โคมไฟหัวเตียงและโทรทัศน์เพียงสองที่เท่านั้น..ที่เป็นแสงส่องสว่างให้กับห้องๆนี้
ดวงตาโตกวาดไปทั่วอย่างเก็บรายละเอียด จนไปหยุดที่แผ่นหลังกว้างหน้าตู้เย็นที่กำลังก้มหยิบของด้านใน ..และโดยไม่รู้ตัว ฮารุกะก็ก้าวเท้าเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังร่างสูงเรียบร้อยแล้ว
“ อ๊ะ !! ขอโทษนะ”
ร่างสูงที่กำลังจะปิดประตูตู้เย็นถอยหลังออกมาชนกับอีกคนจนเซไปด้านหลัง ก่อนที่ร่างสูงจะตั้งหลักได้ทันคว้าแขนร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด มือหนารองอยู่ที่ศีรษะของร่างบางกันไม่ให้กระแทกเข้ากับขอบตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ด้านข้าง
ดวงตากลมโตหลับปี๋ ซุกอยู่กับอกของร่างสูง มือบางดึงอยู่กับเสื้อของอีกคนที่ด้านหลัง.. และโดยไม่รู้ตัว.. เท้าของร่างบางก็ก้าวขึ้นไปทับอยู่บนหลังเท้าของร่างสูงโดยไม่ตั้งใจ
“ ขอโทษค่ะ”
“ ไม่เป็นไรนะ”
เมื่อปล่อยให้ร่างบางออกจากอ้อมแขน ร่างสูงก็ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง.. นัยน์ตาคมกวาดมองทั่วร่างบางอย่างห่วงใย มือหนาปล่อยจากต้นแขนนิ่ม...
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่เป็นอะไรแน่แล้ว.. มิยูก็หันกลับไปปิดประตูตู้เย็นเมื่อครู่ให้สนิท ก่อนจะหยิบโยเกิร์ตที่วางทิ้งไว้หลังตู้เย็นมาที่โซฟาหน้าโทรทัศน์
ทิ้งให้ใครอีกคนที่ยังใจเต้นไม่หาย.. ต้องรีบสาวเท้าตามอย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าร่างสูงจะจับได้ ว่าความรู้สึกของเธอเริ่มไม่เหมือนเดิม
“ รีบมั้ย ??” เสียงทุ้มกว่าเอ่ยขึ้นลอยๆเมื่อร่างบางก้าวมาทรุดตัวลงบนโซฟาแถบที่ว่างไว้
“ ทำไมหรอคะ..” ฮารุกะเงยหน้าถามอย่างสงสัย แต่มิยูก็ยังไม่ละสายตาจากโทรทัศน์ราวกับรายการสารคดีสัตว์โลกน่ารักมันน่าสนใจเสียมากมาย
“ อยู่ดูโทรทัศน์ด้วยกันก่อนสิ” ร่างสูงเอ่ยขึ้น
“ ดูโทรทัศน์..” เสียงหวานทวนคำ พลางเหลือบมองรายการในโทรทัศน์อย่างสงสัยว่า..นี่ตกลงพี่มิยูชอบดูสารคดีสัตว์โลกหรอเนี่ย
“ หรือว่ามีเรื่องต้องไปทำล่ะ..” ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากรบกวน
“ ปละ..เปล่าค่ะ..”
“ งั้น.. อยู่ด้วยกันก่อนนะ..” มิยูพูดเอง..สรุปเอง... โดยที่ก็ยังไม่ละสายตาจากโทรทัศน์เสียที
%@^$U&%$ เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น
“ ว่าไงยูกิ..” มิยูกรอกเสียงไปตามสาย
“ แกๆ.. ฝากบอกน้องทีว่าให้นอนกับแกก่อนเลย พอดีพวกชั้นย้ายมาเล่นไพ่กันที่ห้องไอมิน่ะ.. มันใหญ่ดี..” ยูกิพูด ก่อนที่จะมีเสียงโหวกเหวกดังแทรกเข้ามา
“ ฮะ.. แล้วไปไงมาไงถึงไปโผล่ห้องไอมิล่ะ..” ชื่อรุ่นพี่ตัวเองเรียกความสนใจจากร่างบางได้ทันใด.. ฮารุกะขยับตัวลงมานั่งพิงโซฟาข้างๆมิยู ก่อนจะแนบหูไปกับอีกด้านของโทรศัพท์ด้วยหวังว่าจะได้ยินตามนิสัยและความเคยชิน
แต่.. มันไม่ใช่กับมิยู ทันทีที่ร่างบางแนบหูลงกับอีกด้านมันก็แนบไปกับหลังมือหนา.. เป็นเหตุให้คนที่หลบลงมานั่งด้านล่างบรรเทาความเขินของตัวเอง ยิ่งทวีความเขินรุนแรงเข้าไปอีก...
“ เออๆ.. สรุปคืนนี้ให้น้องนอนกับแกนะ แค่นี้แหละ..โอเค” ยูกิตัดบทวางสายพร้อม... ขณะที่ร่างสูงเจ้าของโทรศัพท์นั่งอึ้ง ใบ้กินไปแล้วเนื่องจากไม่สามารถควบคุมจังหวะการหายใจของตัวเองให้เป็นปกติได้ขณะนี้ รวมทั้งยังต้องระวังไม่ให้ร่างบางจับได้ว่าหัวใจของเค้ากำลังเต้นระรัวขนาดไหน
“ สรุป.. คืนนี้หนูต้องนอนกับพี่หรอ ??” เสียงหวานถามย้ำอีกครั้ง จากสิ่งที่เธอแอบฟังแล้วได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้างแต่ก็พอจับใจความได้เท่านี้
“ อื้ม..” เสียงทุ้มกว่าตอบ
“ งั้น.. ฝากตัวด้วยนะคะ”
“ พี่ก็ฝากตัวด้วยเหมือนกันนะ”
“ งั้น.. หนูไม่เกรงใจแล้วนะ ฮี่ๆๆ ^_^” ฮารุกะพูดพร้อมส่งยิ้มให้ ก่อนจะวิ่งไปหยิบหมอนที่อยู่บนเตียงมาวางพิงกับโซฟา
“ ทำไมไม่นั่งข้างบนล่ะ.. พื้นมันเย็นนะ” มิยูถามอย่างแปลกใจ เมื่อร่างบางวางหมอนพิงกับโซฟาแล้วก็ทรุดตัวนั่งลงข้างๆเค้า
“ ก็ข้างบนมันเหงาอ่ะ.. เลยอยากลงมานั่งด้วย ^_^” ร่างบางตอบอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะคว้ารีโมตในมือร่างสูงมากดเปลี่ยนช่องไปดูรายการโปรดของเธออย่างเอาแต่ใจเช่นกัน
น่าแปลกที่มิยูซึ่งควรจะไม่พอใจที่ร่างบางกดเปลี่ยนช่อง.. กลับยิ้มอย่างเอ็นดูแทนเมื่อเสียงหัวเราะใสๆดังขึ้นพร้อมกับมือบางที่เผลอมากระตุกมือเธอเพื่อชี้ชวนให้ดูรายการดังกล่าว
.......
“ ฮารุกะ.. ไปนอนที่เตียงเถอะ... เดี๋ยวปวดหลังนะ”
หลังจากที่นั่งดูโทรทัศน์มาได้ซักพัก... เสียงหวานที่เคยเจื้อยแจ้วเงียบหายไป มิยูจึงชะโงกหน้าไปดูคนที่กำลังนั่งซบอยู่กับไหล่ตัวเองอย่างระวัง จึงพบว่าดวงตากลมที่เคยสดใสบัดนี้ปิดบรรจบกันเรียบร้อย เสียงผ่อนลมหายใจที่สม่ำเสมอเป็นสัญญาณว่าร่างบางข้างๆเข้าสู่นิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว.. และเหมือนว่าจะหลับลึกเสียด้วย เมื่อมือหนาที่เขย่าแขนร่างบางเบาๆในตอนนี้กลับถูกคนตรงหน้ายึดไว้ก่อนจะซบลงที่บ่ากว้างอีกครั้งราวกับบ่าเค้าคือหมอน
“ ฮารุกะ.. ลุกก่อนนะคะ..”
มิยูยังคงไม่ละความพยายาม.. เอาหมอนที่ร่างบางหยิบลงมาจากเตียงรองหัวร่างบางแทนบ่า เป็นผลให้ร่างบางตอนนี้นอนราบไปกับพื้น.. ซึ่งยากแล้วล่ะที่จะตื่นเพราะใบหน้าหวานซุกลงกับหมอนปรากฏรอยยุ่งๆเหมือนขัดใจที่มีเสียงมารบกวน
“ งั้น.. พี่ขออนุญาตนะคะ”
พรึ่บ! มิยูบอก..ก่อนจะช้อนตัวร่างบางขึ้นในอ้อมแขนแล้วพาเดินไปวางไว้ที่เตียง ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงอก..
“ นอนนะคะ.. นอนด้วยกัน ” หน้าหวานที่ซุกลงกับหมอนใบใหม่ กระชับผ้าห่มขึ้นชิดอก ปรากฏรอยยิ้มหวานราวกับกำลังฝันดี หลุดเสียงพึมพำออกมาราวกับรู้ว่าใครอีกคนกำลังนั่งจ้องเธออยู่
...............................................
เช้าวันต่อมา...
“ ฮารุกะ.. พี่..เอ่อ..พี่..” หลังจากที่ทุกคนเตรียมตัวสำหรับเกมวันนี้.. มิยูก็มีโอกาสได้พบกับร่างบางอีกครั้งที่ห้องโถงของโรงแรม ที่ตอนนี้ทั้งทีมของเธอและของร่างบางกำลังรอรถบัสมารับไปสนามอยู่
“ คะ ??” ดวงตากลมโตรอคอยคำพูดต่อไปจากร่างสูงอย่างใจจดใจจ่อ... แต่มิยูก็ยังไม่พูดอะไรออกมาซักที มีแต่ยืนเกาแก้ม เกาผมตัวเองอยู่นั่นแหละ
“ คือพี่... ยังไงดีล่ะ.. คือ..” มิยูที่แค่เห็นหน้าร่างบางก็ดีใจแล้ว.. แถมพอในหัวนึกไปถึงเมื่อเช้าที่เค้าตื่นมาแล้วมีน้องนอนอยู่ในอ้อมกอด มันก็ทำให้ใจที่เคยสงบเต้นระรัวไม่ได้ คำพูดที่ฝึกพูดซ้ำๆกันตลอดเช้านี้จึงไม่สามารถเอ่ยออกไปได้ซักที
“ รุ่นพี่.. มีอะไรรึเปล่าคะ” ร่างบางที่เอ่ยถามเสียงหวานอย่างคนที่กล้าพูด แต่ข้างในใจเองก็อดที่จะเต้นระรัวไม่ได้.. เพราะตอนนี้เธอกำลังลุ้น... ลุ้นว่ารุ่นพี่ตรงหน้าเธอจะพูดอะไร
“ คือ..” นัยน์ตาคมเหลือบมองดวงหน้าหวานอย่างกล้าๆกลัวๆ.. ยิ่งเมื่อเหลือบเห็นใครหลายๆคนของทีมน้องจ้องมายังตัวเอง คำพูดที่เตรียมไว้ก็เหมือนจะเป็นหม้ายไปในบัดดล
“ คะ..”
“ วันนี้ขอให้ชนะนะ..” เสียงทุ้มกว่าเอ่ยระรัว.. ก่อนจะแอบถอนหายใจอย่างโล่งใจระคนเสียดาย เสียดายที่คำพูดที่เตรียมมามันไม่ได้ใช้..
“ ค่ะ.. เหมือนกันนะคะ ไฟท์โตะ!” มือบางกำขึ้นให้สัญญาณสู้ๆ พร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างสดใสตามสไตล์
“ งั้น.. โชคดีนะ” มิยูบอกเสียงหงอยๆ.. ใบหน้าคมฉายเสียดายอย่างเห็นได้ชัด
“ ค่ะ.. เช่นกันนะคะ” เสียงหวานก็ตอบกลับมาหงอยๆเช่นกัน.. ก่อนที่รอยยิ้มเมื่อครู่จะกลายเป็นสีหน้าที่ออกจะผิดหวังนิดหน่อยตอนที่หันหลังเดินไปขึ้นรถ ..ผิดหวังที่คำที่รุ่นพี่พูดมันไม่ใช่สิ่งที่เธออยากได้ยิน..!
.....ว่าแต่.. เราจะผิดหวังทำไมล่ะฮารุกะ.. แกหวังอะไรไว้งั้นหรอ.. นั่นน่ะรุ่นพี่นากาโอกะเชียวนะ.. แล้วใจนี่ทำไมมันถึงรู้สึกแย่ๆยังไงชอบกล.. มันเกิดอะไรขึ้นนะ เฮ้อ..
ปิ๊ดดดดดดด !!
สัญญาณเริ่มการแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งที่สามของลีกเริ่มขึ้น.. ฮารุกะที่ก้าวเท้าลงไปในสนามเป็นเป้าสายตาของใครอีกคนที่นั่งอยู่บนสแตนด์ทันที เสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่มอยู่รายล้อมแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นมีเสียงของ นากาโอกะ มิยูอยู่ด้วย
นัยน์ตาคมกำลังจับจ้องไปยังร่างบางในสนาม ขณะที่มือหนาก็พยายามจับกล้องให้โฟกัสไปยังสิ่งที่เค้าต้องการอย่างใจเย็น
การทำคะแนนในแต่ละแต้มไม่ง่ายเลย.. บ่งบอกได้เลยว่าการแข่งครั้งนี้ ฮารุกะเจอทีมแข็งจริงๆ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะร่างบางพร้อมสู้อยู่แล้ว
“ แกๆ.. โค้ชเรียกแล้ว... ไปกันเหอะ” ยูกิที่ขึ้นมานั่งเป็นเพื่อนร่างสูงเอ่ยขึ้นขณะที่เกมในเซตที่สองเดินมาได้ซักพัก มิยูจึงต้องเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะเดินรั้งท้ายตามเพื่อนสนิทออกไป
“ อ้าว!! ฮารุกะ” ยูกิเรียกทันทีเมื่อลงมาแล้วเดินสวนกับร่างบางที่กำลังจะไปเข้าห้องน้ำพอดี
“ รุ่นพี่ยูกิ.. รุ่นพี่นากาโอกะ... สวัสดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยทักอย่างมีมารยาท
“ เกมนี้.. สู้ๆนะ พี่เป็นกำลังใจให้ ^^” ยูกิบอกอย่างจริงใจ
“ ค่ะ.. รุ่นพี่ก็เหมือนกันนะคะ” ฮารุกะหมายถึง.. ทั้งรุ่นพี่ยูกิและนากาโอกะ
“ งั้น.. พี่ไปก่อนนะ โค้ชเรียกแล้ว” ยูกิพูดก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ร่างสูงรั้งท้ายที่ยังคงยืนนิ่งไม่รีบตามเพื่อนสนิทไป
“ รุ่นพี่..ไม่รีบไปหรอคะ” ร่างบางถามอย่างสงสัย
“ รีบ !!” มิยูตอบเสียงเรียบๆ ขณะที่นัยน์ตาคมก็จ้องไปยังแก้มอมชมพูที่เค้าคิดว่ามันคงจะนุ่มและหอมมากเลยทีเดียว
“ แล้วทำไมยังไม่ไปล่ะคะ..” เสียงหวานถามอย่างแปลกใจ
“ คือ...”
“ คะ ??” ร่างบางเอียงหน้าถามอย่างน่ารัก
“ พี่มีเรื่องจะถาม..”
“ ตอนนี้หรอคะ..” เสียงหวานถามอย่างไม่แน่ใจนัก
“ อื้ม.. ตอนนี้แหละ..” มิยูบอก
“ อ่า.. งั้นรุ่นพี่มีอะไรจะถามหรอคะ..”
“ คือ..พี่..คือพี่...”
“ พี่อะไรคะ..”
“ คือพี่ขอไลน์เราได้มั้ย..” เสียงทุ้มกว่าเอ่ยออกไป
“ อ๋อ... หนูก็นึกว่าเรื่องอะไร.. ได้ค่ะ... เอาโทรศัพท์พี่มาสิคะ..” ไม่พูดเปล่า ร่างบางแบมือขอโทรศัพท์จากร่างสูงตรงหน้าทันที ก่อนจะก้มลงกดจึกๆๆอยู่ซักพัก
“ ...” มิยูไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงยืนมองร่างบางที่เหมือนจะตั้งใจกับการกดโทรศัพท์มาก มากซะจนเค้าได้กลิ่นผมหอมๆของร่างบางที่มันลอยมาเตะจมูกเค้า
“ เรียบร้อยค่ะ..” มือเรียวยื่นโทรศัพท์คืนให้มิยู
“ ขอบใจนะ..” มิยูรับโทรศัพท์มาใส่กระเป๋าด้วยหัวใจที่เหมือนจะผ่อนคลายไปครึ่งหนึ่งแล้ว
“ งั้น.. หนูขอตัวนะคะ..”
“ เดี๋ยว !!”
“ คะ ?”
“ พี่มีอีกเรื่อง..”
“ อะไรหรอคะ...” เสียงหวานถาม
“ ขอมือหน่อยสิ..” มิยูบอกพร้อมแบมือขอมือเรียวของคนตรงหน้าอย่างบ่งบอกว่าให้ฮารุกะวางมือลงไป
“ รุ่นพี่จะทำไรคะ..” เสียงหวานถาม เมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังเขียนอะไรก็ไม่รู้ลงบนฝ่ามือเธออย่างตั้งใจ เสียแต่ตรงที่เธอมองไม่เห็นนี่สิ..
“ เกมนี้.. สู้ๆนะ แล้วพี่จะรอ..” เมื่อเขียนเสร็จ มิยูก็กำมือของร่างบางไว้พร้อมให้กำลังใจก่อนจะเดินออกมา
ทิ้งให้ร่างบางได้แต่ยืนงง... ก่อนที่ใจของฮารุกะจะเต้นระรัวจนแทบลืมหายใจ... ริ้วแดงๆวิ่งขึ้นมารวมกันบนใบหน้า เรียวปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่อาจบังคับให้มันหุบลงได้ เมื่อนัยน์ตาหวานมองคำที่ร่างสูงเขียนทิ้งไว้
คำที่ร่างบางอ่านซ้ำไปซ้ำมา... คำที่ร่างบางต้องวิ่งกลับไปเอาโทรศัพท์ยกขึ้นมากดถ่ายรูปเก็บไว้.. คำที่ไม่อาจทำให้เธอกลั้นยิ้มได้เลย
คำที่มันอ่านได้ความว่า... พี่ขอ.. จีบเธอนะ...
___________________________
ขออนุญาตหากใครตามมาจากเรื่องเก่านะคะ
เรื่องของเรื่องคือเค้ารู้สึกว่าจะแต่งตอนพิเศษเยอะไปหน่อย
เลยแยกออกมาอาจจะดีกว่า..รึเปล่า แฮะๆ
ป.ล.ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ กำลังใจ และการติดตามนะคะ
หวังว่าจะชอบกับเนื้อเรื่องและสนุกไปด้วยกันค่ะ
ความคิดเห็น