คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 00 0801
IUV;LUV
ChanSoo
00
.
.
พอได้ลองนึกกลับไป ความทรงจำสวยงามเสมอ..
ผมวางกล่องกระดาษสีครีมที่มีโบว์ผูกคาดลงบนเคาท์เตอร์ กลิ่นหอมอ่อนๆของมันลอยฟุ้งกระจายไปตามอากาศ ขนาด5x5 นิ้ว แล้วความสูงอย่างมากก็ 1 นิ้ว ของมันทำเอาผมอดสงสัยไม่ได้..
มันคืออะไร?
ใครกันที่ส่งมันมา?
เมื่อสิบนาทีที่แล้ว ผมกลับเข้ามาที่คอนโดของผมหลังจากที่ออกไปลุยงานมาทั้งวัน โรงเรียนสอนร้องเพลงเล็กๆดูจะไม่หนักหนาอะไร แต่การควบตำแหน่งรองผู้บริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของทางบ้านด้วยนั้นทำให้หนึ่งวันของผมค่อนข้างที่จะเหนื่อยพอสมควร พนักงานต้อนรับที่เคาท์เตอร์ด้านล่างร้องเรียกผมเอาไว้แล้วยื่นเจ้ากล่องปริศนาใบนี้มาพร้อมกับบอกว่ามีผู้ชายคนหนึ่งมาฝากเอาไว้เมื่อบ่าย
เดินไปเทน้ำเย็นๆซักแก้วก่อนจะกลับลงมานั่งบนเก้าอี้ ผมหยิบกล่องเจ้าปัญหานี่ขึ้นมามองดูอีกครั้งแล้วจึงเอาแกะริบบิ้นสีครีมออก บนฝากล่องไม่มีอะไรเขียนไว้เลยสักนิดทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆ หรือว่ามันจะเป็นระเบิดกันนะ? สุดท้ายผมก็ทนความสงสัยไม่ไหวจึงเปิดฝากล่องนั้นออกมา
มันคือการ์ดหนึ่งใบ การ์ดสีเดียวกับกล่องนั่น มันถูกวางไว้บนเม็ดโฟมสีขาวเม็ดเล็กที่เอาไว้สำหรับกันกระแทก ตัวหนังสือสีเมทัลลิคถูกพิมพ์ไว้ด้านบนด้วยฟ้อนตัวเขียน
pcy & yyr
ผมหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมาแล้วกลั้นใจเปิดมันออก อ่า..ทำไมมือของผมถึงได้สั่นขนาดนี้นะ ตัวอักษรย่อด้านหน้าของการ์ดทำให้ผมนึกถึงใครคนหนึ่ง คนที่เคยอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา.. คนที่เคยทำให้ผมหงุดหงิดจนแทบบ้า.. คนที่เคยกุมมือไว้ตอนที่ผมอ่อนแอ..
รูปแบบของการ์ดแบบนี้มันเดาไม่ยากหรอกครับ.. ผมกวาดสายตาของผมไปตามข้อความทั้งหมดนั่น หัวใจของผมเหมือนจะเต้นระรัวแต่ทว่าในคราวเดียวกันมันเหมือนกับจะหยุดเต้นไปเสียดื้อๆ คำอธิบายของความรู้สึกผมมันถูกส่งออกมาพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากหางตาแล้วหยดลงไปในการ์ดสีสวย
We're invited you to celebrate the marriage of us.
Park Chanyeol & Yoon Yoorae
On Friday, the Twenty-Third of January, Two Thousand and Fifteen
At Eight O'Clock at Night
Diamond Ballroom, Level8, ParkG. Building,
1127 Abgujeoung-ro, Gangnam-gu, Seoul
ชื่อของเขา ปาร์คชานยอล ชื่อนี้ปรากฎอยู่บนการ์ดแต่งงาน.. ผมบรรจงเก็บการ์ดใบนั้นลงในกล่อง ปากของผมถูกขบจนมันชาไปเสียหมด เหมือนมีคนขว้างก้อนหินหนักๆซักก้อนนึงใส่หน้าผมแล้วตะโกนดังๆว่า 'หึ เป็นไงล่ะไอ้หน้าโง่!'
.
ผมเคยคิดว่าเมื่อผมได้พบเจอกับผู้คนมากมาย ผมคงค่อยๆลืมเลือนเขาไป
เปล่าเลย.. มันไม่ใช่เลยซักนิด
เขาค่อยๆชัดเจนมากขึ้นในความทรงจำเสียด้วยซ้ำ
ไอ้หน้าโง่ โด คยองซู
.
.
นายจะจำได้ไหม วันเวลาที่เราเคยใช้มันอยู่ด้วยกัน
ช่วงเวลาครั้งหนึ่งที่เราทั้งคู่ต่างหวั่นไหว
ในตอนนี้ผมเองได้หวนนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น
แต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น กาลเวลา มันไม่อาจหวนกลับมา
.
ผมเองไม่อยากจะเชื่อ
ว่าเรื่องของเรา..
มันผ่านไปนานขนาดนี้
.
เรื่องของเรา
.
.
ปาร์คชานยอล โดคยองซู
tbc.
ความคิดเห็น