[FIC BAP] Bizarre..

ลำดับตอนที่ #2 : BIZARRE : THE FIRST CHAPTER .. 100%

BIZARRE : THE FIRST CHAPTER















 

"คุณพ่อ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"





             ดวงตาเรียวเบิกขึ้นโพรง ร่างบางสะดุ้งลุกขึ้นนั่งในทันที เหงื่อมากมายไหลท่วมร่างบอบบางของฮิมชาน





             เขาค่อยๆกวาดสายตาไปรอบห้องกว้างใหญ่สีขาวนี่.. ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม จอแอลซีดีจอใหญ่ยังคงถูกแขวนไว้ที่ผนัง ชุดโซฟาสีขาวเข้ามุมยังคงมีหมอนวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ กรอบรูปต่างๆยังคงถูกแขวนไว้เป็นอย่างดี รวมถึงเสาข้างๆเตียงใหญ่ที่ห้อยถุงน้ำเกลือไว้ ริมฝีปากบางยกยิ้มด้วยความสมเพศตัวเอง  






        ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น วันที่ฮิมชานต้องเสียครอบครัวให้เหตุการณ์ไฟไหม้ ร่างบางได้กลายเป็นเด็กเก็บกดวันๆแทบไม่พูดไม่จากลับใคร หลายต่อหลายครั้งที่ชายหนุ่มพยายามจะฆ่าตัวตายจนกระทั้งคนที่ถูกเรียกว่าพี่ชายอย่างคริสได้ส่งฮิมชานมาอยู่ที่นี้ ภายในห้องกว้างที่อาจดูเหมือนคอนโดมิเนียมที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างพร้อม การตกแต่งที่ออกจะสวยหรูจนทำให้ผู้ที่พบเห็นนั้นไม่คิดเลยว่าสถานที่นี้จะอยู่ในโรงพยาบาล เป็นสิบปีแล้วที่ฮิมชานต้องอยู่แต่ในนี้ปิดกั้นตัวเองจากทุกสิ่ง หลายครั้งที่ตัวเขาเอาแต่ซึมเศร้าไม่ยอมกินอะไรหรือหระทั่งไม่ยอมลุกออกไปไหนด้วยซ้ำ จนคนเป็นพี่ต้องสั่งจิตแพทย์ให้ค่อยดูแลอย่างใกล้ชิด  เมื่อครั้นที่ร่างบางยังคนเป็นเด็กญาติก็ต่างพยายามหาครูมาสอนให้ที่โรงพยาบาล แต่พอโตขึ้นก็แลดูเหมือนเจ้าตัวจะยิ่งต่อต้าน จะว่าไปแล้วตอนนี้ก็คงมีแต่คริสที่ฮิมชานไว้ใจแล้วยอมทำตามที่คนเป็นพี่บอก ..






      มือขาวค่อยๆหยิบนาฬิกาดิจิตัลที่หัวเตียงขึ้นมาดู





ตีสามแล้วสิ่นะ ....
 







        ร่างบางได้แต่ล้มตัวลงนอนแล้วข่มตาหลับ หลายครั้งแล้วที่ภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้นยังคงหลอกหลอนเขาอยู่ในความฝัน จนบางครั้งเขาต้องถ่างตาข้ามคืนเพื่อไม่ต้องเจอกับภาพเหตุการณ์ที่โหดร้ายกับชีวิตตนแบบนั้น แขนเรียวกวาดหาบางสิ่งจนทั่วเตียงใหญ่




"หายไปไหนนะ .. " 


    เสียงแหบบ่นกับตัวเองเบาๆ พลางลุกขึ้นมาหาเจ้าตุ๊กตากระต่ายอีกครั้ง ร่างบางเอื้อมมือไปกัดเปิดโคมไฟที่หัวเตียงก่อนจะมองไปจนรอบเตียงเผื่อว่าเจ้าตุ๊กตาตัวนั้นได้หล่นลงไปนอนหลับอยู่บนพื้น แต่ทว่ามองหาเท่าไหร่ก็ไม่มี ฮิมชานค่อยๆเอี้ยวตัวก้มลงไปเพื่อนหาเจ้าตุ๊กตานั่นที่ใต้เตียง ... ดวงตาเรียวพยายามเบิกกว้างเพื่อเพ่งมองใต้เตียงที่มืดสนิท









.. แอ๊ด ....









เสียงเปิดประตูทำให้ร่างบางนั้นสะดุ้งรีบหันหน้าไปมองทางต้นเสียงทันที




"สายแล้ว .. "
     


       เสียงแหบทุ้มดังออกมาจากทางประตูห้องน้ำนั้น ฮิมชานได้แต่นั่นตัวแข็งเพราะทำอะไรไม่ถูก ในใจได้แต่กังวลว่าจะเป็นขโมยหรือคนร้ายที่ต้องการจะทำร้ายเข้า ดวงตานั้นได้แต่จ้องไปทางประตูห้องน้ำอย่างไม่ว่างตา จนกระทั่งร่างของใครบางคนได้เดินออกมาจากหลังประตูบานนั้น






       ร่างสูงในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้มที่เดินออกจากจากห้องน้ำ ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกับรอยสักที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามนั้นออกมายิ่งช่วยขับให้ร่างกายสูงใหญ่นั้นดูมีสเน่ห์ดึงดูดผู้คนที่พบเห็น เสื้อเจ็กเกตหนังสีดำถูกพาดไว้ที่ไหล่อีกข้าง พลันสายตาของร่างบางก็เหลือบไปเห็นบางอย่างในมือชายร่างสูงคนนั้น..







..นั่นมันตุ๊กตาของเขานิ่ !!!!!








"คุณเป็นใคร.. !!!"




.




.







"สายแล้ว .."


      ร่างสูงไม่แม้จะหยุดฟังเสียงที่เรียกไว้ ไมือใหญ่ได้เอื้อมไปเปิดประตูไม้สีขาวนั้นก่อนจะเดินออกไปด้วยท่าทางเร่งรีบ




"เดี๋ยวสิ่ !! "


     ฮิมชานตะโกนเสียงดัง ร่างบางค่อยๆลุกจากเตียงใหญ่ทำท่าว่าจะวิ่งตามชายหนุ่มคนนั้นไป แต่สายน้ำเกลือที่ติดอยู่กับข้อมือเล็กนั้นทำให้เขาต้องชะงัก




             โถ่โว้ยย .. ฮิมชานตะโกนออกมาดังๆในใจ ตอนนี้ในหัวของเขามีความคิดหลายอย่างตีกันไปหมด ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมต้องเอากระต่ายของเขาไป แล้วเขาควรจะทำยังไง ตามไป? หรือกดปุ่มเรียกพยาบาล ..

- - - - - - - - BIZARRE - - - - - - - -

ฮิมชานยืนตัดสินใจอยู่ซักพัก ก่อนที่มือขวาของเขาจะกระชากเข็มน้ำเกลือออก ร่างบางไม่สนใจเลือดที่ไหลออกมาจากแผลที่ข้อมือของตน ตอนนี้สองขายาวได้แต่รีบออกวิ่งไปให้ทันผู้ชายคนนั้น




ตามทางเดินแคบๆของโรงพยาบาล ไฟหลายต่อหลายดวงถูกลดระดับความสว่างเพื่อให้แสงไม่ลอดไปรบกวนผู้ป่วยที่พักผ่อนอยู่ในห้อง จนทั้งทางเดินยาวมีเพียงแค่แสงไฟสลัวๆเพื่อให้มองเห็นทางเท่านั้น ก่อนที่ร่างบางจะได้นึกกลัวบรรยากาศหน้ากลัวยามค่ำคืนแบบนี้สายตาเรียวก็พลันไปเห็นร่างของชายคนนั้นที่กำลังเดินไปทางประตูบรรไดหนีไฟ




"สายมากแล้ว.."



    ฮิมชานมั่นใจว่าคนตรงหน้าไม่ได้ตะโกนแน่ๆ แต่เสียงทุ้มนั้นกลับกังวาลอยู่ในโสตประสาทของเขาราวกับว่ามีคนมากระซิบที่ข้างๆหู.. ร่างบางรีบเร่งจังหวะในการวิ่งของตนให้เร็วขึ้น ไม่ได้สนใจเลือดสีแดงสดที่หลดลงพื้นตลอดทางที่เจ้าตัวได้วิ่งมา  แต่พอเขาวิ่งผ่านประตูทางหนีไฟมาขาเรียวทั้งสองข้างถึงกับต้องชะงัก ..








บรรไดทางหนีไฟที่เขาชอบหลบมานั่งเล่นอยู่บ่อยๆ ตอนนี้จากผนังสีขาวปลอด กลายมาเป็นสีเลือดนก พื้นกระเบื้องที่ปกติจะถูกทำความสะอาดกลับกลายเป็นพรหมสีเหลืองหม่น แต่ก็คงยังไม่เท่า บรรไดวนที่อยู่ข้างหน้า มันดูเหมือนกลับจะไม่มีจุดสุดสุดของบรรได ..









"ต้องรีบแล้ว กำลังจะไม่ทันแล้ว .."



          เสียงทุ้มดังก้องไปทั่วบริเวณ ทำให้ร่างบางที่ยืนตะลึงอยู่ได้ตัดสินใจวิ่งลงบรรไดวนนั้นไปอย่างรวดเร็ว  บนผนังตลอดเส้นทางที่เดินวนร่างบางเห็นประโยคชวนขนลุกมากมายอยู่บนกำแพงนั้น





ตามมาสิ่ถ้าอยากจะรู้เรื่องในวั้นนั้น








อย่าไว้ใจแม้กระทั่งคนใกล้ตัว








คิดว่าศพที่ถูกไฟครอกยังจะหลงเหลือหลักฐานอะไรอยู่อีกหรอ..








          ร่างบางกลั้นใจวิ่งลงบรรไดต่อมาโดยทำเหมือนไม่สนใจประโยคที่ชวนให้นึกถึงอดีตแสนโหดร้ายของตน จนกระทั่งเขาวิ่งมาถึงชั้นล่างสุด ภายหน้าของเขาเป็นประตูไม้บานพอดีที่คนๆนึงจะเดินผ่านเข้าไปได้ มันไม่ได้ถูกปิดเอาไว้อย่างที่ควรจะเป็น ร่างบางค่อยๆหันมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เจอทางอื่นที่ผู้ชายที่เขาเห็นจะไปต่อได้ ยืนลังเลอยู่ซักพักก่อนจะตัดสินใจก้าวผ่านประตูแคบๆนั่นเข้าไป



ปัง !!! 



จู่ๆประตูด้านหลังก็ปิดลงอย่างแรงก่อนที่ทั้งห้องๆจะสว่างขึ้น..








"เป็นไปไม่ได้ !!!" 



      ร่างบางร้องอย่างตกใจเมื่อหันกลับไปข้างหลัง ที่ๆควรจะเป็นประตูบานนั้นกลับหายดื้อๆ




"ช่วยด้วย !! ใครก็ได้ มีคนอยู่ในนี้นะ !!!! "



      เขาตะโกนก่อนจะทุบผนังสีเลือดนกอย่างบ้าคลั่ง เข้าเล็กๆถีบเข้าที่ผนังอย่างแรงหวังจะให้ผนังนั้นพังลงให้ได้ แต่ก็ไม่เป็นผล ร่างบางมองเท้าเปล่าของตัวเองอย่างสมเพศ นี่เค้ารีบจนกระทั่งลืมใส่รองเท้าเลยหรอเนี่ย




    ฮิมชานถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะหันหลังกลับเพื่อสำรวจห้องนี้ แต่ร่างบางก็ต้องยกมือขึ้นมาปิดปากในทันที ..











  ผนังสี่ด้านของห้องเต็มไปด้วยรูปภาพของศพนับไม่ถ้วน บางรูปก็สยดสยองจนคนมองแทบจะคายทุกอย่างที่กินเข้าไปออกมา ฮิมชานหันไปเห็นรูปของคนที่นอนจมกองเลือดอยู่บนถนน เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นหญิงหรือชายเพราะส่วนหัวที่จะบ่งบอกถึงลักษณะนั้นได้แหลกละเอียดไปจนหมด เศษเนื้อสมองสีชมพูนั้นปะปนไปกับเลือดกองโต ลูกตากลมโตได้หลุดออกมาอยู่ตรงหัวไหล่ของคนในรูป ฮิมชานรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางแต่นอกจากยังไม่ช่วยซักเท่าไหร่กลับทำให้เขายิ่งชอคมากขึ้น รูปที่เขากำลังมองอยู่เป็นคนๆนึงที่ผิวหนังทั้งหมดกลายเป็นสีดำเมียม เลือดที่ไหลออกมาจากแผลเหวอะหวะนั้นยิ่งทำให้รูปนั้นสยดสยองมากขึ้น ใบหน้าของคนคนนั้นยังไม่ถูกไหม้ไปทั้งหมดส่วนแก้มยังคงเป็นเนื้อสดๆสีชมพูที่มีเลือดซึมออกมาก รมถึงดวงตาที่หายไปข้างนึง




"คุณพ่อ ...."




        ร่างบางนั่งฟุบหน้าลงกอดเข่าตัวเองแน่นปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างไม่ขาดสาย ตอนนี้ร่างบางสับสนไปหมด เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไรต่อไป ไหนจะรูปศพของบิดาผู้เป็นที่รักที่ทำให้เขาต้องหวนนึกถึงอดีตอันแสนเจ็บปวด  ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่เขาได้แต่นั่งกอดเขาร้องไห้อยู่อย่างนั้น.. ฮิมชานค่อยๆตั้งสติก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหาหนทางออกจากเรื่องบ้าๆนี้ แต่แล้วฮิมชานก็ต้องตกใจมากกว่านั้น




รูปภาพสยดสยองมากมายที่เคยจิดอยู่บนกำแพงนั้นกลับหายไปหมดเหลือกเพียงกำแพงสีหม่นนั้น  กลางห้องถูกวางด้วยโคมไฟระย้าอันใหญ่ ใช่โคมไฟที่ควรจะอยู่บนเพดานกลับลงมาตั้งอยู่ที่พื้น เขาค่อยเงยหน้ามองเพดาน .. เป็นอย่างที่เขาคิด บนเพดานนั้นถูกห้องเต็มไปด้วยโต๊ะ เก้าอี้ โซฟา และของแต่งบ้านอีกมากมาย




"บ้าไปแล้ว.. "


          ห้องที่ดูแปลกในสายตาของทุกคน จริงๆมันไม่ได้แปลกเลยซักนิด ..








         เพียงแค่มันถูกกลับหัวก็เท่านั้น

- - - - - - - - BIZARRE - - - - - - - -

"ต้องรีบแล้ว "


           ก่อนที่เขาจะตกตะลึงไปมากกว่านั้น เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ร่างบางหันควับไปทางต้นเสียง แต่สิ่งที่เห็นแทบทำให้เขาอยากจะเอาหัวชนกำแพงให้ตายซะตรงนั้น ร่างของชายหนุ่มที่เคยสูงใหญ่และเต็มไปด้วยมัดกล้าม .. กลับถูกหดให้เหลือเพียงเท่าฝ่ามือ ฮิมชานรีบลุกวิ่งไปยังอีกสั่งนึงของห้องเพื่อตามเจ้าสัตประหลาดนั้นไป แต่เหมือนโดนใครซักคนเล่นตลกกลับเขา เขาได้แต่มองชายคนนั้นวิ่งผ่นเข้าประตูไป ..  ประตูที่ใหญ่เพียงแค่ผ่ามือของเขา






             ร่างบางอยากจะร้องไห้ตะโกนให้สุดเสียงกับความบ้าที่เขาต้องมาเจอ ตลอดสิบปีที่พี่ชายของเขาส่งจิตแพทย์มาบำบัดเขา เขาไม่เคยคิดว่าตนนั้นเป็นบ้าหรืออะไรนั่นเลย แต่ตอนนี้เขากลับอยากให้เหล่าจิตแพทย์นั้นมาตรวจเขาให้ละเอียดแล้วก็อธิบายว่าไอ้เรื่องราวบ้าๆที่เค้าเจอนั่นเป็นเพียงแค่ความคิดของเขา





ฮิมชานหันหลังกลับไปหวังจะเดินกลับไปนั่งอยู่ที่เดิม แต่สิ่งที่เห็นทำให้เข้าต้องเบิกตากว้าง












โคมไฟระย้าดวงนั้นหายไป..













แต่กลับถูกแทนที่ด้วย ..










ขวดน้ำขนาดเท่าฝ่ามือ ที่มีป้ายห้อยไว้ ..



















Drink Me

- - - - - - - - T B C BIZARRE - - - - - - - -

Talk :
มาต่อจนจบแล้วนะรีดเดอร์
นี่ไงที่เราบอกว่าแฟนตาซีอ่ะ อิอิอิอิอิอิ
ทีนี้ก็รู้แล้วเน๊าะว่ามันแฟนตาซีเหมือนนิทานเรื่องนึง
อลิซไงงงงงงงงงงงงงงง ฮ่าาาาาาาา
แต่ว่ามันไม่เหมือนอลิซทั้งหมดหลอกนะตัวเอง
เพราะว่ามันไม่อินวันเดอร์แลนด์ไงเล่า โถ่วววววววววว
พอฮิมชานหลุดออกไปจากประตูจิ๋วจะต้องเจอกับเรื่องหน้ากลัวแล้วก็ความจริงอะไรบ้าง
รอติดตามได้เลยนะะะะะะะะะะะะะ

ขอบคุณทุกๆคนที่เขามาอ่านเรื่องนี้นะคะ
เรารักรีดเดอร์ของเราทุกคนเลย .ปล้ำ
แล้วก็ต้องขอบคุณทุกคนที่มาเม้นมากๆนะคะ
ถึงยอกวิวมันจะพุงแต่เม้นไม่พุงตามก็เถอะ TTTTTTT
เราอยากให้รีดเดอร์เม้นติชมภาษาเนื้อเรื่อง ของเรานะ
เพราะถ้าไม่บอกเนี่ยเราไม่รู้หรอกว่ามันดีหรือมันแย่น่ะ TTT

ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะทุกคนนนน

farry テーマ