[Fic EXO] To Be With You

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 : Alone

ALONE




ฟ้าหลังฝน ในความจริงเป็นจริงแล้วก็ไม่ได้สดใสเสมอไป ในเมื่อเมฆสีดำทะมึนก้อนใหญ่ยังคงลอยปกคลุมทั่วทั้งเมือง
และนั่นดูเหมือนจะทำให้ภูติน้อยดูจะเบื่อเอามากๆ ร่างเล็กนอนเหยียดยาวอยู่บนใบไฮเดรนเยียขนาดพอเหมาะ
ใช้แขนเล็กๆของตัวเองรองแทนหมอน ส่วนขาขาวๆชันขึ้นแล้วนอนไขว่ห้าง ปลายเท้าเล็กๆกระดิกไปมา ในขณะที่แขนอีกข้างที่ว่างก็ยกขึ้นสู่อากาศ นิ้วเล็กๆหมุนวนอยู่เหนือใบหน้าของตัวเอง ขณะที่ปากเล็กๆพึมพำอะไรไม่เป็นภาษา บางครั้งก็ทำปากยื่น บางครั้งก็เบะปากราวกับขัดใจอะไรสักอย่าง

"พูดด้วยก็ไม่ยอมพูด"

 

 เสียงเล็กๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ นิ้วเล็กที่ขยับเล่นเมื่อครู่หยุดลง พลางชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า
ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปยังเป้าหมาย

"เจ้าเมฆบ้า! พูดไม่เป็นรึไง นิสัยไม่ดีจริงๆเลย"
 

 เอ่ยบ่นอย่างขัดใจ หลังจากพยายามจะเจรจาให้เจ้าเมฆสีดำก้อนใหญ่ ลอยไปไกลๆแล้วไปตกที่อื่น อยู่เป็นนานสองนาน แต่ดูเหมือนจะไร้การตอบรับมันยิ่งทำให้อารมณ์ขุ่นมั่วมากขึ้น

ก็เมื่อคืนเจ้าเมฆก้อนนี้แหละ ที่ทำให้ฝนตกจนถึงตอนบ่ายวันนี้ แถมยังทำให้น้ำขังไปทั่วโคนต้นอีก ความจริง หลังจากที่เขาออกไปสำรวจเส้นทางที่เมื่อวานไปเดิน ทุกที่ก็มีแต่น้ำขังเต็มไปหมด

"ไปตกที่อื่นเลยนะ"

 

 ป้องปากตะโกนสุดเสียงราวกับจะให้เมฆบนฟ้าได้รับรู้

ครืนนนนน~
 

"พูดเป็นแต่ครืนๆ รึไง ไม่ต้องมาขู่เลยนะ ถ้าไม่ยอมไปดีๆจะเสกให้กลายเป็นไส้เดือนเลยนี่"

ริมฝีปากสีแดงเรื่อ เชิดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ แต่ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นก็เถอะ จนถึงตอนนี้เขาแทบจะยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าตัวเองถือกำเนิดมาทำไม แล้วทำอะไรได้บ้างนอกจาก ขยายตัวเองให้ใหญ่ขึ้น แล้วก็หดเล็กลง นอกจากนั้นก็เอาแต่นอนไปวันๆ  พอคิดถึงเรื่องนอน ภาพของหมอกสีขาวก็ลอยเข้ามาในความคิด เหมือนคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหน แต่ความจริงแล้วตั้งแต่ที่เริ่มต้นชีวิต เขาเองก็แทบจะไม่เคยเห็นอะไรอื่นเลยนอกจากบ้านของเขา กับต้นไม้สีเขียวๆรอบๆบริเวณ อ้อ ถ้าไม่นับรวมแท่งหินสีขาวๆบนเนินนั้น ก็แทบจะไม่มีอะไรที่เป็นสีขาวเลยด้วยซ้ำ แล้วเจ้าหมอกสีขาวนั้นมันมาจากไหนกันนะ ถึงมาโผล่ในหัวสมองของเขาได้ หรือจะเป็นความฝัน

แต่เอ ภูติอย่างเขาฝันได้ด้วยเหรอ

เปาะแปะ เปาะแปะ

สายฝนที่โปรยปรายลงมา ทำให้ร่างเล็กหลุดจากภวังค์ พลางขยับตัวลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด



"บอกแล้วไงว่าให้ไปตกที่อื่น"

บ่นพึมพำในขณะที่พยายามยืนทรงตัวบนใบสีเขียวเข้ม สองมือเล็กๆยกขึ้นมากำบังน้ำฝนที่เทกระหน่ำลงมา  เม็ดฝนที่ตกกระทบลงบนใบสีเขียวของต้นไฮเดรนเยียทำให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่ต้องเอื้อมมือไปจับขอบใบเอาไว้ เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว กลัวว่าตัวเองจะร่วงลงไปแบบวันนั้นอีก ขณะที่กำลังตัดสินใจจะกลับเข้าไปหลบฝนในบ้าน แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตที่หลบฝนอยู่อีกใบถัดจากที่เขานั่งอยู่เม็ดฝนที่ตกลงมากระทบกับลำตัวอ่อนนุ่มที่แนบไปกับก้านใบสีเขียว ภูติตัวน้อยขยับเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวังดวงตากลมจ้องมองสิ่งมีชีวิตตรงหน้านิ่ง

"นี่ เจ้าหนอนน้อย เจ้าก็อยากจะหลบฝนเหมือนกันใช่ไหมล่ะ"
 

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าน่ารัก ดวงตากลมโตทอประกายวิววับ

"ไปหลบฝนในบ้านกันนะ"
 

มือเล็กเอื้อมไปแกะเจ้าหนอนน้อยตัวสีเขียวอ่อนออกมาจากก้านใบที่มันเกาะอยู่
คงเพราะขนาดตัวเล็กจิ๋วของเจ้าบ้าน สุดท้ายเจ้าหนอนตัวน้อยเลยนอนกลิ้งอยู่บนแขนทั้งสองของร่างเล็ก ที่อุ้มตัวหนอนไว้ในมืออย่างทุลักทุเลก่อนจะมุดหายเข้าไปในลำต้น

ค่อยๆย่อลงแล้วบรรจงวางเจ้าหนอนน่ารักตัวนั้นลงบนพื้น ดวงตาโตๆสีดำของเจ้าหนอนนั้นมองมาที่เขาราวกับจะขอบคุณ

"อ่าาา เจ้าคงหิวสินะ เดี๋ยวนะ รอแปปนึง"
 

 ภูติน้อยแก้มป่องมุดกลับออกไปทางที่เข้ามา ก่อนจะกลับเข้ามาใหม่พร้อมใบอ่อนของไฮเดรนเยียที่อยู่ในมือ
แขนเล็กๆยื่นออกไปตรงหน้า ส่งใบไม้ในมือไปให้เจ้าหนอน ที่ไม่มีทีท่าว่าจะกัดกินใบไม้ที่ยื่นให้เลย

"ยังไม่หิวสินะ"
 

เอ่ยขึ้นก่อนจะวางใบไม้ไว้ตรงหน้าเจ้าหนอนสีเขียว ส่วนตัวเองก็เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงสองตายังคงจ้องมองไปยังแขกคนแรกของบ้านก่อนจะส่งยิ้มกว้างอย่างน่ารักไปให้

"อยากเป็นเพื่อนกับฉันไหมเจ้าหนอน"  ภูติน้อยพลิกตัวลงนอนคว่ำก่อนจะใช้สองมือมารองที่ปลายคางตัวเอง

"เป็นเพื่อนกับฉันน่ะ ดีนะ ฉันจะให้กินใบของฉันทุกวัน ถ้าฝนตกเดี๋ยวฉันจะพามาหลบฝนข้างใน แล้วอีกอย่างน่ะนะ....."

ทิ้งช่วงประโยคไว้ พลางถอนหายใจอย่างหนักหน่วง จนเจ้าหนอนสีเขียวเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้

"ฉันน่ะ ไม่มีเพื่อนเลย ไม่มีใครคุยกับฉันเลย มนุษย์มองไม่เห็นภูติอย่างฉัน พวกสัตว์ตัวน้อยๆพอเห็นฉันก็หนีฉันตลอดเลย จะมีก็แค่เจ้าเท่านั้นล่ะที่อยู่กับฉัน"

ใบหน้าที่น่ารักฉายแววเศร้า จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีดำขลับของหนอนสีเขียวตรงหน้า

 

"ฉันอยากมีเพื่อน"


 

******* *******


 

ทุกๆวันภูติน้อยจะออกมานั่งคุยกับสายลมเหนือที่พัดมาหยอกล้อกันในยามรุ่งเช้า
ยิ้มทักทายแสงอาทิตย์อ่อนๆที่ให้ความอบอุ่น ทั้งยังช่วยให้บ้านของเขาเติบโต พูดคุยกับดวงจันทร์ดวงโตที่เขาเฝ้ามองจากบ้านทุกค่ำคืน


"พระจันทร์จะอร่อยไหมนะ"


ภูติน้อยถามคำถามกับตัวเองพลางเท้าคางมองจันทร์ดวงโตที่เสี้ยวหนึ่งหายไป


"สงสัยเจ้าหูยาวบนนั้นต้อง แอบขโมยกินพระจันทร์แน่เลย"

พองลมในแก้มอย่างน่ารักขณะที่ช้อนสายตามองเจ้าหูยาวที่ซ่อนตัวอยู่บนพระจันทร์สีนวล



 

 
 

เมื่อย่างเข้าสู่ฤดูหนาว ภูติน้อยคอยมองดูเจ้าหนอนที่เริ่มกินใบไม้น้อยลง จนไม่ยอมกินเลย แถมยังสร้างเส้นใยสีเหลืองมาห่อหุ้มตัวของมันเอาไว้ แล้วในเช้าวันหนึ่งที่ภูติน้อยตื่นขึ้นมาเจ้าหนอนสีเขียวตัวนั้นก็หายเข้าไปในเส้นใยสีเหลืองนั้น ในคราแรกภูติน้อยคิดว่าเพื่อนรักของตัวเองตาย ก็นั่งเศร้าอยู่หลายวัน จนวันที่หิมะโปรยปรายลงมา ภูติน้อยรู้สึกถึงพลังชีวิตที่ออกมาจากเส้นใยที่เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลนั้น เขาพยายามนำใบไม้มาคลุมเจ้าเส้นใยสีน้ำตาลนั้นไว้ เพื่อป้องกันความหนาวเย็น ส่วนตัวเองก็เอาแต่ซุกอยู่ในผ้านวมกลีบไฮเดรนเยียเพื่อหาความอบอุ่น แต่ทุกๆเช้าก็ไม่ลืมจะออกมาเช็คดูว่าเจ้าเส้นใยสีน้ำตาลนั้นไม่ได้ถูกหิมะเกาะ

หลังจากฤดูหนาวผ่านไป ฤดูใบไม้ผลิเริ่มมาเยือน เจ้าเส้นใยสีน้ำตาลไม่จำเป็นต้องมีเกาะกำบังอีกต่อไป ภูติน้อยขยับใบของตัวเองออกให้มันได้โดนแสงแดดอุ่นๆ กับละอองฝนบางเบา สิ่งมีชีวิตในเส้นใยเริ่มขยับตัว ภูติน้อยดูจะดีใจมาก จนวันหนึ่งที่เจ้าผีเสื้อแสนสวยโผล่ออกมาจากเส้นใยสีน้ำตาล ท่ามกลางความดีใจของภูติน้อย ผีเสื้อแสนสวยบินวนอยู่รอบๆภูติน้อยในสองวันแรก แต่เมื่อเข้าสู่วันที่สาม มันก็บินหายไปแล้วไม่กลับมา ภูติน้อยรู้ดีว่าเจ้าผีเสื้อคงไปหาน้ำหวานจากดอกไม้กิน เพราะที่ต้นของเขาไม่มีดอกเลย

เมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาถึงเจ้าผีเสื้อก็บินกลับมาพร้อมทิ้งลูกแก้วใสๆไว้ให้ภูติน้อยเล่นสี่ห้าลูก ภูติน้อยเดาะมันเล่นไปตามลำต้นอย่างสนุกสนาน เมื่อฝนหลงฤดูตก เจ้าบรรดาลูกแก้วก็ลอยหายไปกับสายน้ำ มีเพียงลูกเดียวที่ภูติน้อยเก็บไว้ได้ทัน เขาวางมันไว้ข้างสระในบ้าน แล้วก็ลืมมันไปจนวันหนึ่งเจ้าหนอนหน้าตาคุ้นเคยก็ออกมาจากลูกแก้วนั้นสร้างความแปลกใจให้ภูติน้อยมาก ก่อนที่เขาจะคิดได้ว่าลูกแก้วพวกนั้นคือไข่ของผีเสื้อนั่นเอง

***********

ฤดูแล้วฤดูเล่าผ่านไป แต่กิจวัตรของภูติน้อยก็ยังคงไม่เปลี่ยน ภูติน้อยยังคอยเฝ้าดูต้นไฮเดรนเยียของตัวเองเติบโตขึ้นทีละนิดๆ อยู่เพียงลำพัง จะมีก็แต่เพื่อนเพียงตัวเดียวคือเจ้าหนอนตัวน้อย ที่ตอนนี้เริ่มทำเส้นใยสีเหลืองเหมือนสายไหมมาหุ้มตัวเองอีกแล้ว

ภูติน้อยนั่งถอนหายใจ แล้วเขาก็ต้องอยู่เพียงลำพัง ไม่มีเจ้าหนอนหรือเจ้าผีเสื้อ มีเพียงแค่ความเหงาที่เกาะกินหัวใจ

นานแค่ไหนแล้วนะที่สายลมที่พัดมาจากทางตอนเหนือไม่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของภูติน้อย

แสงแดดอุ่นๆไม่ได้สร้างความสุขให้ภูติน้อยอีกต่อไป

ต้นไฮเดรนเยียต้นเดิมเริ่มเหี่ยวเฉา

และเมื่อหิมะแรกโปรยปราย ภูติน้อยก็ตัดสินใจที่จะนอนหลับอยู่บนเตียงของตัวเอง

ไม่นานพายุหิมะก็พัดมา ไฮเดรนเยียที่เคยเขียวชอุ่มก็เริ่มยืนต้นตายที่ละน้อย ขณะที่ภูติน้อยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นเลย


to be continued

ตอนที่สองมาแล้วนะคะ
หลายคนบอกว่างงในตอนที่แล้ว
ตอนนี้น่าจะรู้แล้วนะคะ ว่า เขา เป็นอะไร
แต่ถ้าใครยังงงอยู่ ต้องติดตามตอนต่อๆไปนะคะ
เรื่องทุกอย่างจะค่อยๆชัดเจนเมื่อตัวละครหลักออกมา
สำหรับตอนนี้ ก็คงไม่มีอะไรมาก รู้สึกเหมือนนิทานนิดๆ
ขอบคุณนะคะที่ยังติดตาม
ตอนหน้า มีตัวละครเพิ่มเข้ามาใหม่แน่นอนค่ะ

?Jyploy? 

:-Daisy ?