คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [os lumin] Because of love
Because of love
“ฮือออ แม่ไปไหน ฮืออออออ แม่ทิ้งมินซอกทำไม แม่ครับ แม่อยู่ไหน”
เด็กน้อยวัย 8 ขวบนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ บนเตียง หลังจากที่ตื่นมาแล้วคนเป็นแม่ที่ควรจะอยู่ข้างเตียงกลับหายไป
เด็กตัวขาวพลิกตัวแล้วซุกหน้าลงกับหมอนพลางใช้มือทั้งสองข้างอุดหูเอาไว้หัวคิ้วขมวดเป็นปม ขณะที่สีหน้า แสดงออกถึงความรำคาญอย่างไม่อาจซ่อน สุดท้ายเมื่อเหลือทนกันเสียงที่สร้างความรำคาญให้เขาลู่หานก็หันไป มองร่างของเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันที่อยู่บนเตียงอีกเตียงตาขวาง
“ฮือออ แม่อยู่ไหน ฮือออ มินซอกจะกลับบ้าน”
“โอ้ย เงียบซะที แหกปากอยู่ได้ น่ารำคาญ รู้ไหมมันหนวกหู” ลู่หานตะโกนลั่นแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงมองดูอีก คนที่ดูจะตกใจที่ยังมีเขาอยู่ในห้องด้วย จ้องมองใบหน้าในแสงสลัวนั้นด้วยความหงุดหงิด ยิ่งได้ยินเสียงสะอื้นที่ดังมาจาก อีกฝ่ายลู่หานยิ่งไม่ชอบ
“ฮึก ...ฮึก ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
คราวนี้เป็นลู่หานบ้างที่ร้องโวยวาย ขึ้นมาแข่งกับเสียงร้องไห้ เสียงร้องไห้กับเสียงแหกปากร้องของลู่หานดังก้องไปทั่วโถงทางเดินยิ่งมินซอกร้องไห้เสียงดัง ลู่หานก็ยิ่งทำเสียง ให้ดังกว่า
“มีอะไรกันๆ” พยาบาลสาวที่เปิดประตูเข้ามาในห้องร้องถามก่อนจะเดินตรงเข้าไปหามินซอกที่นั่งน้ำตานองหน้า แล้วกอดปลอบเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนพลางส่งสายตาดุไปให้เด็กจอมเกเรอย่างลู่หานให้เงียบ
“ไม่เป็นไรนะครับ มินซอกคนเก่ง”
“แม่ไปไหน ฮือออ มินซอกจะหาแม่” เสียงสะอึกสะอื้นของเด็กน้อยที่อยู่กับอกทำให้พยาบาลสาวคลี่ยิ้มน้อยๆก่อนจะ เอ่ยบอก“คุณแม่น้องมินซอกกลับบ้านไปพักผ่อนนะครับพรุ่งนี้คุณแม่ต้องไปทำงานจะได้มีเงินซื้อของเล่นให้มินซอกไงครับ"
"แต่มินซอกไม่อยากได้ของเล่น มินซอก ฮึก มินซอกจะหาแม่ ฮือออ ฮือออออ”
“เด็กบ้า ร้องไห้หาแม่อยู่ได้ ไอ้เด็กขี้แย”
มินซอกตั้งท่าจะปล่อยโฮอีกรอบพยาบาลสาวเลยต้องหันไปดุเด็กเกเรให้เงียบแต่ลู่หานกลับแลบลิ้นใส่ก่อนที่จะรีบยกผ้าห่ม ขึ้นมาคลุมโปงทันที
“ไม่ร้องนะครับคนเก่ง มินซอกต้องรีบนอนนะครับถ้ามินซอกไม่นอนเดี๋ยวคุณแม่ไม่มาเยี่ยมนะ” มินซอกพยักหน้ารับทั้ง น้ำตาแล้วยอมนอนลงบนเตียงดีๆ
“พรุ่งนี้คุณแม่ จะมาใช่ไหมครับ”
“ใช่จ๊ะ” ปาดน้ำตาออกจากแก้มป่อง ก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้อง
แกร๊ก
ทันทีที่เสียงประตูห้องปิดลงลู่หานก็สะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วโดดลงจากเตียง แล้วปีนขึ้นไปบนเตียงของมินซอก
“จะทำอะไรนะ”
มินซอกขยับตัวลุกขึ้นอย่างหวาดกลัวเอื้อมมือไปจับราวกั้นเตียงเอาไว้แน่นเมื่อรู้สึกว่าเพื่อนร่วมห้อง กำลังขยับเข้ามาใกล้
“ไหนขอดูหน้าชัดๆหน่อยสิ”ลู่หานล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบไฟแช็กออกมา
มินซอกผงะหนีไอร้อนของไฟ ขณะที่พยายามเพ่งมองแสงไฟที่สั่นไหวอยู่ตรงหน้า ลู่หานถือโอกาสที่อีกคนกำลังตกใจกับแสงไฟจ้องมองใบหน้ากลมๆที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่บนแก้มป่องๆนั้นก่อนจะทำปาก ยื่นแล้วเก็บไฟแช็กลงในกระเป๋าตามเดิมค่อยๆปีนลงจากเตียงแล้วกลับไปนอนที่เตียงตัวเองต่ออย่างสบายใจโดยที่ทิ้ง เด็กน้อยแก้มกลมให้นั่งระแวงอยู่บนเตียงแบบนั้น
ฮึก ฮึก
มินซอกหันหน้าไปทางเตียงของลู่หานช้าๆเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆดังมาจากอีกเตียงที่อยู่อีกฝั่งของห้อง
“ลู่หานร้องไห้ เหรอ”
เอ่ยถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะไม่คิดว่าเด็กปากร้ายที่เอาแต่ด่าว่าเขาว่าขี้แยเมื่อสามวันก่อนจะมานั่ง ร้องไห้ซะเองหรอก
เด็กน้อยตัวผอมได้แต่นั่งกอดเข่ากั้นเสียงสะอื้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถเพราะกลัวจะเสียฟอร์มค่อยๆปาดน้ำตาบน ใบหน้าตัวเองออกไป ใบหน้าที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาแดงกร่ำพอๆกับที่เปลือกตาบวมช้ำ
“ไม่ได้ร้องซะหน่อย” เอ่ยปนสะอื้นแล้วพยายามใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าให้แห้ง
“แต่มินซอกได้ยินนี่นา”
“เด็กขี้แยอย่างนายจะรู้ได้ยังไง นายไม่เคยถูกจับฉีดยานี่” มินซอกย่นคอหนีด้วยความกลัวเมื่อลู่หานเริ่มเสียงดัง แล้วรีบ ก้มหน้าเพื่อซ่อนน้ำตาที่หยดลงมาอย่างไม่อาจห้าม
ฮึก ฮึก ฮึก
ลู่หานหันมองใบหน้ากลมๆนั้นอย่างรำคาญ เด็กอะไรขี้แยขนาดนี้ “เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวขี้แยสักที มันน่ารำคาญนะ”
"กะ ก็ลู่หาน..ว่ามินซอกอีกแล้ว"
"นี่เปาจื่อทำไมไม่กินขนมล่ะ"
ลู่หานปีนขึ้นมาบนเตียงของมินซอกหลังจากที่แม่ของมินซอกออกจากห้องไป สองมือเล็กหยิบจับห่อลูกอมหลากสีกับขนมสีหวานในขวดโหล
"มินซอกไม่ได้ชื่อเปาจื่อนะ"
ลู่หานเบะปากเมื่อเปาจื่อของเขาทำท่าจะร้องไห้อีก รีบโดดลงจากเตียงเด็กขี้แยตัวนุ่มนิ่ม โดยไม่ลืมคว้าโหลลูกอมติดมือมาด้วย
"ลูกอมนี้ฉันขอนะ" ยิ้มกว้างแล้วโบกโหลลูกอมในอากาศ
มินซอกขมวดคิ้วแล้วจับห่อลูกอมบนตักตัวเอง จนรู้ว่าชิ้นไหนหายไปนั่นล่ะถึงหยุดมือ
"ลู่หาน ลูกอมอันนั้นกินหมดแล้วมินซอกขอโหลคืนนะ"
ลู่หานทำเพียงยักไหล่ แล้วเปิดโหลหยิบลูกอมเข้าปาก
หลังจากวันนั้นมินซอกก็ร้องถามลู่หานทุกวันว่าลูกอมหมดรึยัง ส่วนเด็กขี้รำคาญแบบลู่หานก็ได้แต่ตอบส่งๆไปว่าใกล้จะหมดแล้ว
ลู่หานชอบลูกอมเลยหยิบกินแค่วันละเม็ด แล้วอีกอย่างลู่หานก็ชอบแม่ของมินซอกด้วย
แม่ของมินซอกมักจะซื้อขนมกับของเล่นมาให้ลู่หานเสมอแถมยังใจดีกับลู่หานมาก
ถ้าตอนนี้แม่ของเด็กชายยังอยู่ลู่หานก็คงจะเป็นเด็กติดแม่เหมือนมินซอกแน่ๆ
"ลู่หาน ลูกอมหมดรึยัง"
ลู่หานนอนกระดิกเท้าอยู่บนเตียงแล้วส่ายหน้าไปมา
"ลู่หาน?"
"จะหมดแล้ว เปาจื่อจะเอาโหลไปทำไมถามอยู่ได้ทุกวัน"
"มินซอกอยากพับดาว ถ้าเราพับดาวถึง 1,000 ดวงแล้วอธิษฐาน คำขอนั้นจะเป็นจริงล่ะ"
"แล้วเปาจื่อจะขออะไร"
......
"นี่เปาจื่อพับดาวทั้งวันไม่เบื่อรึไง ออกไปเล่นข้างนอกสนุกกว่าตั้งเยอะ"
ลู่หานเบ้ปากแล้วมองดูมินซอกที่นั่งพับดาวอยู่อีกเตียง
"ก็มินซอกอยากให้คำอธิษฐานเป็นจริงนี่นา"
ลู่หานลุกจากเตียงแล้วเดินมายืนข้างเตียงของมินซอกที่ตั้งอกตั้งใจพับดาว ความจริงโหลลูกอมมันเต็มแล้วแต่ลู่หานก็ไปหาขวดน้ำมาให้มินซอกใส่ดาวเอาไว้
"ไหนดูซิได้กี่ดวงแล้ว" เอื้อมมือไปหยิบโหลดาวที่มินซอกใส่ไว้จนเต็มออกมาจากตักของอีกฝ่ายหวังจะเอามานับจำนวนดาวกระดาษ
เพล้ง!!!
มินซอกสะดุ้งกับเสียงแก้วแตก ก่อนจะหันหาที่มาของเสียง ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคือโหลดาวที่เขาตั้งใจพับมาหลายวัน
ไอร้อนที่เห่อขึ้นมาที่ดวงตากลั่นเป็นหยดน้ำตาที่ไหลจากตาทั้งสองข้าง พร้อมกับก้อนสะอื้นที่มาจุกอยู่ที่คอ
"ฮือออ ลู่หาน ฮึก ดาว.. ของมินซอกนะ ... ฮือๆฮือออออ"
"มินซอกร้องไห้ทำไมครับ ตายจริง"
พยาบาลสาวที่เปิดประตูเข้ามาอุทานอย่างตกใจกับภาพตรงหน้า
"มินซอกไม่ได้ร้องนะ พี่พยาบาลอย่าตีลู่หานนะ ฮึก มินซอกไม่ได้ร้อง"
รีบเอ่ยบอกทันทีที่ได้ยินเสียงร้องถาม แล้วพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ด้วยความที่กลัวว่าลู่หานจะถูกตีเพราะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาร้องไห้
"น้องมินซอกอย่าลงจากเตียงนะครับ มันมีเศษแก้วแตก"
รีบพูดก่อนจะออกจากห้องไปด้วยความเร่งรีบ ปล่อยให้เด็กน้อยนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง ขณะที่พึมพำบอกว่าอย่าตีลู่หานไม่ขาดปาก
คืนนั้นลู่หานไม่ได้กลับมาที่ห้อง มินซอกได้แต่นอนกอดตุ๊กตาแล้วร้องไห้เงียบๆทั้งคืน
สามวันแล้วที่มินซอกอยู่คนเดียว ไม่มีลู่หานที่คอยว่าเขาว่าเด็กขี้แย
ไม่มีใครชวนคุยตอนที่เขาอยากจะนอน
ไม่มีใครคอยแย่งขนมของเขาไปกินตอนที่แม่กลับไปแล้ว
มินซอกยังคงเก็บขนมที่แม่ซื้อมาเอาไว้ให้ลู่หานเสมอ
เพราะเวลาที่ลู่หานแอบหนีไปเล่นจะต้องหิวกลับมาทุกครั้ง
ไม่มีลู่หานที่ถึงคอยพามินซอกไปเข้าห้องน้ำแม้ว่ามันจะดึกมากแค่ไหนก็ตาม
มินซอกคิดถึงลู่หาน
เด็กผู้ชายตัวผอมๆที่ถึงจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ลู่หานก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมินซอก
ในตอนนี้มินซอกแค่อยากได้ยินคำว่าเปาจื่อจากปากของลู่หานเท่านั้น
แกร๊ก
มินซอกสะดุ้งตื่นเพราะเสียงลูกบิดประตู แต่พอได้ยินเสียงเดินลากเท้าแบบที่ลู่หานชอบทำเด็กตัวเล็กก็รีบผุดลุกขึ้นมานั่งบนเตียงทั้งที่ใบหน้ายังมีแต่คราบน้ำตา
"ลู่หานเหรอ?" เอ่ยถามเมื่อเสียงเดินมาหยุดลงที่ปลายเตียงของเขา
"เปาจื่อทำไมน่าเกลียดแบบนี้"
ลู่หานปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วใช้มือปาดน้ำตาบนแก้มนุ่มนิ่มของมินซอก "ร้องไห้หาแม่อีกแล้วเหรอ"
มินซอกสั่นหัวแทนคำตอบแล้วจับมือที่อยู่บนใบหน้าของเขา ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือไปตามแขนเล็กๆของลู่หาน ที่มีผ้าก๊อตแปะอยู่ตรงข้อพับ
น้ำตาของมินซอกไหลออกมามากขึ้น มินซอกแตะเบาๆไปที่แก้มของลู่หานที่เหมือนจะซูบตอบไป
"ลู่หานเจ็บไหม เพราะมินซอกทำให้ลู่หานเป็นแบบนี้ มินซอกขอโทษ มินซอกจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว"
ลู่หานยิ้มออกมาเมื่อเด็กที่บอกจะไม่ร้องไห้แต่น้ำตายังไหลออกมาไม่หยุด
ลู่หานดึงมือของมินซอกมาจับเอาไว้แน่น "เป็นห่วงฉันด้วยเหรอ"
ถามด้วยรอยยิ้มแล้วก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นเมื่อมินซอกพยักหน้ารับ
"มินซอกกลัวลู่หานเจ็บ กลัวลู่หานถูกจับฉีดยาเพราะมินซอก ลู่หานถูกฉีดยารึเปล่า"
"อืม ถูกฉีดยาแหละ เจ็บมากเลย เพราะงั้นนายต้องรับผิดชอบนะรู้ไหม"
มินซอกทำตาโต อย่างตกใจที่เขาต้องรับผิดชอบที่ทำให้ลู่หานถูกฉีดยา
แต่ว่าโหลดาวของมินซอกก็แตกเพราะลู่หานนี่นา ได้แต่คิดเถียงอยู่ใน
"มินซอกต้องทำอะไรบ้างล่ะ"
"เป็นเจ้าสาวให้ฉันนะถ้าโตแล้ว"
"มินซอกเป็นผู้ชาย เป็นเจ้าสาวให้ไม่ได้หรอก" รีบส่ายหัวปฏิเสธทันที
"ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันจะให้มินซอกเป็นเจ้าสาวของฉัน" ลู่หานพูดอย่างเอาแต่ใจแล้วแอบขโมยหอมแก้มกลมๆของมินซอกก่อนจะรีบโดดลงจากเตียงแล้วกลับไปที่เตียงตัวเอง
"แต่มินซอกเป็นผู้ชายนี่นา มินซอกเป็นผู้ชายจริงๆนะ"
"มินซอกกินอีกคำนะครับ" พยาบาลสาวที่นั่งป้อนข้าวเด็กน้อยเอ่ยก่อนจะตักข้าวไข่ตุ๋นให้เด็กน้อยตัวกลมที่เริ่มจะอิ่มแล้ว
"แต่มินซอกอิ่มแล้วจริงๆนะครับ ลู่หานบอกว่ามินซอกอ้วนด้วย มินซอกไม่อยากกินแล้ว"
ลู่หานหันมองเด็กขี้แยที่แถมตำแหน่งขี้ฟ้องอีกต่างหากก่อนจะย่นจมูกใส่
"ลู่หานชอบแกล้งมินซอกแหละครับ แต่มินซอกไม่ร้องไห้แล้วนะครับ เพราะฉะนั้นไม่ต้องจับลู่หานไปฉีดยานะครับ" มินซอกหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดีแล้วยอมกินข้าวอีกคำ
"พี่ไม่จับลู่หานฉีดยาไม่ได้หรอกนะ ลู่หานน่ะดื้อ ชอบเอายาไปทิ้งไม่ยอมกินยา"
"ทำไมลู่หานไม่ยอมกินยา ลู่หานขี้โกง"
ลู่หานมองใบหน้ากลมๆที่ทำแก้มป่อง ก่อนจะหมุนขวดยาในมือเล่นโดยไม่ยอมตอบคำถาม
***********
"ลู่หานอย่าวิ่งสิ มินซอกตามไม่ทันหรอกนะ" มินซอกขมวดคิ้วอยู่กับที่ จู่ๆลู่หานก็พาเขาออกมาจากห้อง ถ้าใครมาเห็นเข้าทั้งเขาและลู่หานต้องโดนจับฉีดยาแน่ๆ
"มาเถอะน่า" หันกลับมาคว้ามือเล็กที่ยื่นออกมาข้างหน้าไว้แล้วกระตุกเบาๆให้อีกฝ่ายเดินตามมา
"ลู่หานมินซอกอยากกลับแล้ว เดี๋ยวพี่พยาบาลมาเห็นมินซอกกลัว..."
"ถึงแล้ว"
ลู่หานหันไปหามินซอกที่ทำหน้าบูด แล้วดันอีกคนให้นั่งบนพื้นหญ้า
"ลู่หาน?"
มินซอกร้องหาลู่หานเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไป
"ฉันอยู่นี่มินซอก"
ลู่หานจับมือนุ่มนิ่มของมินซอกเอาไว้ แล้วยัดขวดที่บรรจุดาวกระดาษเอาไว้เต็มขวดในมือของมินซอก
"อะไรเหรอ"
"ฉันทำโหลดาวของมินซอกแตกไง เลยพับมาให้ใหม่ ขอพรสิเจ้าสาวของฉัน ฉันจะให้มันเป็นจริงเอง"
ลู่หานยิ้มกว้างแล้วขยับเข้าไปใกล้กับมินซอก
หัวใจที่เต้นตึกตักอยู่ในอกตอนนี้มันทำงานเร็วขึ้นเป็นสองเท่าเพราะระยะห่างที่ใกล้เข้ามา ลู่หานพยายามสูดลมหายใจลึกๆแล้วควบคุมให้มันเต้นเป็นปกติ
"ขอให้มินซอกกลับมามองเห็นอีกครั้ง ขอให้มินซอกมองเห็นลู่หาน"
มินซอกเอ่ยทั้งน้ำตาขณะที่ค่อยๆวางขวดดาวลงกับพื้น แล้วเอื้อมมือไปจับใบหน้าของลู่หานเอาไว้
"ขี้โกงนี่ นายขอสองข้อได้ยังไงกัน ฉันทำให้ได้แค่ข้อเดียวนะ"
ลู่หานยิ้มขณะที่น้ำตาขึ้นมาคลอที่ดวงตาทั้งสองข้าง
ดวงตาที่แม่เคยบอกว่ามันสวยเหมือนกับดวงตาของพ่อ
แววตาที่เหมือนกับลูกกวาง
"ถ้ามินซอกมองเห็น มินซอกก็จะได้มองลู่หานไง มินซอกขี้โกงตรงไหนกัน" มินซอกยู่ปาก
แล้วก็ต้องทำตาโตเมื่อจู่ๆสัมผัสนุ่มๆก็กดลงมาที่ปากของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
"เจ้าสาวของฉะ...."
เสียงของลู่หานที่ขาดหายไปพร้อมกับร่างที่โถมน้ำหนักเข้ามาหาเขา
"ลู่หานมันหนักนะ"
มินซอกดันร่างของลู่หานออกจากตัวเองแต่กลายเป็นว่าลู่หานกลับร่วงลงไปบนพื้นแทน มินซอกรีบคลำหาตัวของลู่หานอย่างตกใจที่จู่ๆลู่หานก็เป็นแบบนี้
"ลู่หาน มินซอกไม่เล่นนะ มินซอกจะกลับแล้ว ฮือออออออออ พามินซอกกลับเร็วลู่หาน"
มินซอกฉุดแขนของลู่หานให้ลุกขึ้นทั้งน้ำตา จู่ๆก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"ลู่หาน มินซอกกลัวนะ เรากลับกันเถอะ ฮืออออออ ลู่หาน มินซอกจะกลับแล้ว แม่ ฮือออออออ มินซอกจะหาแม่ ฮือออออออออออออออออ"
"มินซอกมาอยู่นี่เองพี่ตามหาซะทั่ว เดี๋ยวจะทำ...."
พยาบาลสาวหยุดพูดแล้วรีบถลาเข้าไปหาลู่หานก่อนจะรีบอุ้มเด็กน้อยเอาไว้
"มินซอกหนูรอตรงนี้นะเดี๋ยวพี่ให้คนมารับ" รีบพูดก่อนจะวิ่งออกไปโดยที่อุ้มร่างของลู่หานเอาไว้
"มินซอก"
มินซอกหันไปตามเสียงเรียกของแม่อย่างแปลกใจเมื่อปกติแม่จะมาหาเขาตอนเย็นไม่ใช่ตอนบ่ายแบบนี้
"แม่ครับ ลู่หานเขาจะถูกฉีดยาอีกไหม วันนี้มินซอกร้องไห้ ลู่หานจะถูกฉีดยาไหมครับ"
มินซอกเอ่ยถามทั้งน้ำตา พอพูดชื่อของลู่หานมินซอกก็ร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดาย คุณนายคิมยิ้มแล้วกอดลูกชายของเธอไว้แนบอก
"ลู่หานจะไม่ถูกฉีดยาหรอกจ๊ะ มินซอกไม่ต้องห่วงนะ ลู่หานเป็นเด็กดี"
"แต่คนอื่นบอกว่าลู่หานนิสัยไม่ดี มินซอกก็ว่าลู่หานเกเร แต่มินซอกก็ชอบลู่หานนะครับ"
คุณนายคิมยิ้มน้อยๆ
"มินซอกแม่มีข่าวดีมาบอกนะลูก"
"อะไรครับ" มินซอกเงยหน้าถามแล้วเอื้อมมือไปจับใบหน้าของคนเป็นแม่
"พรุ่งนี้หนูจะได้ผ่าตัดแล้วนะลูก ดีใจไหม"
แอ๊ดดด
เสียงเปิดประตูทำให้มินซอกขยับตัวขึ้นมานั่ง พอได้ยินเสียงเดินลากเท้าแบบที่ลู่หานชอบทำก็ยิ้มกว้าง
"ลู่หานเหรอ"
"อืม"
เสียงตอบเนือยๆของลู่หานไม่ได้ทำให้มินซอกหุบยิ้มเลยแต่กลับยิ่งยิ้มกว้าง
"พรุ่งนี้มินซอกจะได้ผ่าตัดแล้วนะ คำขอพรของมินซอกเป็นจริงเพราะลู่หาน"
"..."
"ลู่หาน?"
"หืม?"
"พรุ่งนี้ไปกับมินซอกนะ มินซอกอยากให้ลู่หานอยู่ด้วยตอนที่จะเข้าไปผ่าตัด มันจะเจ็บรึเปล่านะ"
มินซอกพูดอย่างตื่นเต้น
"ไม่รู้ว่าจะไปได้รึเปล่า..."
"มินซอกอยากให้ลู่หานไป พอมินซอกมองเห็นก็อยากเห็นลู่หานคนแรก มินซอกบอกแม่แบบนี้ด้วย"
มินซอกยิ้มเขินๆ อย่างน่ารัก
"พอมินซอกมองเห็น มินซอกก็ต้องออกจากโรงพยาบาลไป"
มินซอกหุบยิ้มเพราะสัมผัสได้ถึงความเศร้าในน้ำเสียงนั้น
เขาลืมคิดไปสนิทเลย
ถ้ากลับมามองเห็นอีกครั้งเขาจะไม่ได้อยู่กับลู่หานแบบนี้อีก
เขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้นแต่เขาก็อยากมองเห็น
"แม่ครับรอลู่หานก่อนได้ไหม"
มินซอกกำมือของแม่เอาไว้แน่นพลางส่งเสียงถาม
"ลู่หานไม่สบายนะลูก มาไม่ได้หรอก" มินซอกยิ้มแล้วเอื้อมมือไปจับใบหน้าของแม่ที่มีแต่รอยน้ำตา
"แม่ร้องไห้ทำไมครับ"
"แม่ดีใจน่ะลูก ที่มินซอกจะได้มองเห็นอีกครั้ง"
"มินซอกก็ดีใจครับ"
luhan's part
มินซอกขี้แยน่ารำคาญมากแต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน
หน้ากลมเหมือนซาลาเปา พอเรียกว่าเปาจื่อก็ทำท่าจะร้อง
มาอยู่ด้วยกันก็ดีเหมือนกันเพราะไม่ได้แกล้งใครมานานแล้ว
ได้ยินพยาบาลพูดกันว่ามินซอกสายตาไม่ดีแต่ก็ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้
"ละ ละ ลู่หาน?"
ผมสะดุ้งตื่นไม่ใช่เพราะเสียงแต่เพราะมือที่แตะขาผมอยู่ พอมองเห็นว่าเป็นใครก็รีบชักเท้าหนีทันที
"มีอะไร" ถามเสียงห้วนอย่างไม่พอใจ
"มินซอกปวดฉี่"
ลู่หานทำตาโต อยากจะดิ้นอยู่บนเตียงซะให้ได้ มาปลุกเขาดึกๆเพราะจะบอกว่าปวดฉี่
"ก็ไปสิ มาบอกฉันทำไม"
"มินซอกไปไม่ถูก"
"ตรงนั้น" ลู่หานชี้ไปยังตำแหน่งของห้องน้ำ มินซอกเขม้นมองนิ้วของเขาแล้วมองตามก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
ลู่หานทิ้งตัวลงนอนแต่พอได้ยินเสียงดังปึงก็ต้องลุกขึ้นมานั่นมองเปาจื่อที่ล้มลงบนพื้น สุดท้ายเลยต้องลงไปประคองแล้วพามินซอกไปเข้าห้องน้ำ
"ลู่หานพามินซอกไปเข้าห้องน้ำด้วยครับแม่"
เด็กน้อยที่ถูกเอ่ยถึงนอนหันหลังให้มินซอกกับแม่แต่ได้ยินทุกคำพูด
"เหรอจ๊ะ ขอบใจนะจ๊ะลู่หาน เดี๋ยวตอนเย็นแม่ซื้อขนมมาฝากลู่หานด้วยดีไหมลูก"
ลู่หานนอนยิ้มกับตัวเองแม่ของมินซอกสวยมากและก็ใจดีด้วย
มันทำให้เขาคิดถึงแม่
ลู่หานตื่นขึ้นมาตอนสายๆของของวันหนึ่ง กับความทรงจำสุดท้ายที่โหลดาวของมินซอกแตกละเอียด
ยกมือขึ้นมาลูบหน้าอกตัวเองเบาๆ มันไม่เจ็บเหมือนตอนนั้นแล้ว
ลู่หานขยับลุกขึ้น แล้วมองรอบตัวเขากลับมาอยู่ห้องพิเศษอีกแล้ว
ลู่หานเดินลากเสาน้ำเกลือตั้งใจว่าจะกลับไปหาเปาจื่อของเขาที่ห้องแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเดินผ่านห้องพักของหมอที่ขึ้นเวร
เสียงของแม่มินซอกที่เขาจำได้ดังลอดมาจากในนั้น
"ขอร้องล่ะค่ะ ให้มินซอกได้ผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาเถอะนะคะ มินซอกมองอะไรไม่เห็นแล้ว ให้มินซอกผ่าตัดเถอะนะคะ เห็นเขาต้องทนอยู่ในโลกที่มือมิดแบบนั้นทั้งที่เคยมองเห็น ฉันทนดูไม่ได้หรอกค่ะ นะคะคุณหมอให้แกได้ผ่าตัดเถอะนะคะ"
"หมอรับรองนะครับ ว่าเราจะผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาให้น้องมินซอกแน่ แต่ตอนนี้คิวขอรับบริจาคกระจกตาค่อนข้างยาวนะครับ.."
"ผมบริจาคได้ไหม บริจาคกระจกตาให้มินซอก" ลู่หานเปิดประตูเข้าไปแล้วยืนกำมือแน่นอย่างเด็ดเดี่ยว คุณหมอและแม่ของมินซอกที่คุยกันหันมองลู่หานที่เงยหน้ามองทั้งสองคนอยู่
"บริจาคได้ แต่มินซอกคงไม่ได้ใช้กระจกตาของลู่หานหรอกนะ เพราะเราใช้กระจกตาของคนตายเท่านั้น" คุณหมอพูดด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
"รีบกลับห้องได้แล้ว อย่าออกมาเดินแบบนี้สิ"
คนตายอย่างนั้นเหรอ
ลู่หานเดินกลับไปที่ห้องพิเศษ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเทยาโรคหัวใจในขวดของเขาลงไปในชักโครกทั้งหมด
"มินซอกอยากพับดาว ถ้าเราพับดาวถึง 1,000 ดวงแล้วอธิษฐาน คำขอนั้นจะเป็นจริงล่ะ"
"แล้วเปาจื่อจะขออะไร"
"ขอให้ได้มองเห็นโลกที่สวยงามอีกครั้ง มินซอกกลัวจะต้องตาบอดไปตลอดชีวิต มันมีแต่สีดำ มินซอกกลัว"
เด็กหนุ่มก้าวลงจากแท็กซี่พร้อมกับดอกไม้ช่อโตแล้วก้าวไปตามทางที่ทอดยาวไปยังอาคารผู้ป่วย
ก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าไปในสวนหย่อม
ไปยังต้นไม้ที่เขาเคยเอ่ยขอพรกับลู่หาน
มินซอกนั่งลงใต้ต้นไม้แล้วมองช่อดอกไม้ในมือ ขณะที่ดวงตาทั้งคู่แดงกร่ำ
"ลู่หาน มินซอกกลับมาแล้วนะ"
มินซอกปาดน้ำตาออกจากใบหน้าขณะที่ยกช่อดอกไม้ขึ้นสูดกลิ่นของมัน
"มินซอกยังเป็นเจ้าสาวให้ลู่หานได้รึเปล่า ลู่หานยังอยากได้มินซอกเป็นเจ้าสาวอีกไหม"
"ฉันมองเห็นโลกใบนี้อีกครั้ง แต่ถ้าเลือกได้ฉันจะอยู่ในโลกที่มืดมิดไปตลอด"
"ขอบคุณนะลู่หานที่สอนให้ฉันรู้จักความรัก ฉันเชื่อว่ารักสวยงามเสมอ
แต่รักมันก็ทำให้เจ็บปวดเหลือเกิน
ฉันรักลู่หานนะ รักลู่หานที่สุด"
มินซอกวางช่อดอกไม้ลงข้างตัวก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป
สายลมพัดมาเบาๆทำให้การ์ดบนกระดาษขยับ
ข้อความบนนั้นเขียนด้วยลายมือบรรจงอย่างสวยงาม
"มินซอกรู้แล้วว่าทำไมลู่หานถึงบอกว่าจะทำให้พรของมินซอกเป็นจริง
แต่ถ้าเลือกได้ มินซอกอยากให้ลู่หานกลับมา
กลับมาเป็นดวงตาให้มินซอกนะ
จาก...เจ้าสาวของลู่หาน"
The End.
คืนก่อนที่มินซอกจะผ่าตัด ลู่หานในคืนนั้นเป็นเพียงวิญญาณนะคะ
แนะนำว่าถ้าย้อนอ่านอีกรอบจะเข้าใจสิ่งที่มินซอกเป็นและสิ่งที่ลู่หานทำมากขึ้น
ถึงจะจบไม่สมหวัง
แต่ความรักก็คือความรัก
มันสวยงามเสมอค่ะ
#tcilovefic
jyploy
ความคิดเห็น