[Fic EXO] To Be With You

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 : Rebirth

REBIRTH

 

ทันทีที่ผมลืมตาขึ้น กลิ่นหอมของฤดูใบไม้ผลิกับแสงแดดอ่อนๆยามเช้าคือสิ่งแรกที่ผมรับรู้ ผมยืดแขนของผมออกไปในอากาศ

แล้วบิดขี้เกียจจากความเมื่อยขบ แล้วก่อนที่ผมจะทันได้ตั้งตัว

 

ตุ้บ!

(;>_<;)

 

ผมก็ลื่นตกลงมากองที่พื้น สงสัยกระดูกสะโพกผมคงจะเคลื่อนแล้วล่ะ
 

ตกลงมาแรงขนาดนี้
 

โอ้ย เจ็บชะมัด 

ผมค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะปัดเสื้อผ้าเอาฝุ่นกับดินออกจากตัว
 

ผมเพิ่งมองสำรวจตัวเองว่าเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่ตอนนี้เป็นเพียงใบต้นไฮเดรนเยียสีเขียวอ่อนที่ดูจะผ่านการตัดเย็บมาอย่างปราณีตที่แซมด้วยดอกเล็กๆของไฮเดรนเยียสีขาวและม่วงอ่อน
 

ผมเงยหน้ามองลำต้นสีเขียวที่โผล่พ้นจากดินสีน้ำตาลออกดำตรงหน้า แล้วไล่มองไปยังใบสีเขียวที่ดูอุดมสมบูรณ์ดี แล้วก็เห็นสาเหตุที่ผมร่วงตกลงมาดังตุ้บใหญ่
 

หยดน้ำค้างยามเช้าที่เกาะอยู่ตามใบสีเขียวของผมนั่นเอง คุณไม่ได้เข้าใจผิดหรอก ต้นไฮเดรนเยียต้นนี้เป็นของผมจะพูดให้ถูกก็คือ  
ไฮเดรนเยียต้นนี้เป็นบ้านของผม
 

ผมไม่รู้อะไรมากนักหรอกเกี่ยวกับการถือกำเนิดของผม แต่ทันทีที่ผมลืมตาตื่นผมก็รู้ว่าผมเป็นอะไร
 

ผมขยับตัวเดินตรงไปยังโคนต้น
 

มองสำรวจอยู่สักพักใหญ่ก็ไม่เห็นสิ่งที่ควรจะมี ความจริงมันต้องมีบันไดให้ผมปีนกลับขึ้นไปสิ

อ่าาาา

 

พระเจ้าใจร้ายกับผมจัง (╥﹏╥)

สุดท้ายผมเลยต้องถกชุดสวยของผมให้ขึ้นมาอยู่ที่เข่าก่อนจะค่อยๆปีนลำต้นกลับไปที่เดิมที่ผมตกลงมา

กว่าจะขึ้นมาถึง ก็รู้สึกปวดหลังปวดเอวไปหมด

แหมะ
 

อะไรบางอย่างร่วงลงมาใส่หัวผมจนผมเซไปทั้งตัว ปวดหัวตุ๊บๆเลย ผมยกมือขึ้นสัมผัสหัวก่อนจะรู้สึกถึงความเปียกชื้น
 

อ่าาาาา
 

น้ำค้างเองหรอกหรือนี่
 

แหมะ
 

อีกหยดทำเอาผมทรุด
 

จะไม่ทนแล้วนะ
 

ฮึ่ย
 

ผมเอามือยันตัวเองลุกขึ้น แล้วเดินไปยังลำต้นอวบอ้วน ก่อนจะมุดเข้าไปข้างใน
 

ไม่มีน้ำค้าง

ไม่ลื่น

ไม่ร่วง

 

ผมมองสำรวจพื้นที่สีเขียวอ่อนจางๆของสถานที่ที่เป็นบ้านของผม ไม่มีอะไรมากนัก นอกจากเตียงเล็กๆที่ทำจะกลีบดอกไฮเดรนเยียขนาดใหญ่ ข้างบนนั้นมีกลีบที่เล็กกว่าประกอบกันเป็นเหมือนผ้านวมผืนหนา

สวยจัง
 

นั่นคือสิ่งที่ผมคิด ก่อนจะวิ่งไปกระโดดใส่เตียงเล็กๆนั้น จนละอองเกษรสีขาวปนเหลืองกระจายออกจากเตียงมาติดตามตัวผม
แล้วก็ส่องประกายวิบวับอย่างน่ารัก
 

ผมขยับตัวมองสำรวจทั่วบริเวณ มีสระน้ำเล็กๆอยู่ตรงข้ามกับเตียงข้างในมีดอกเล็กๆของไฮเดรนเยียลอยผุดขึ้นผุดลงเต็มไปหมด

อ่าาาาา

ทุกอย่างดูแปลกใหม่สำหรับผม

แต่อีกความรู้สึกหนึ่งนั้นกลับเจือปนไปด้วยความคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด
 

ผมก้าวลงจากเตียงเดินตรงไปยังสระน้ำใสนั้น ค่อยๆชะโงกหน้าลงไปมองน้ำที่ใสราวกับกระจก
 

ภาพสะท้อนของผู้ชายแก้มกลมผิวขาวๆปากแดงๆสะท้อนกลับมา
 

น่ารัก
 

คงเป็นคำอธิบายตัวผมได้เป็นอย่างดี
 

อ่าาา
 

สงสัยพระเจ้าท่านจะรักผมมากนะ
 

ผมถึงได้น่าตาน่ารักแบบนี้
 

แต่ว่าทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้นะ ผมขยับตัวออกห่างจากสระน้ำก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนพื้น

มันรู้สึกโหวงๆในอกแปลกๆ

ความรู้สึกโหยหาบางอย่างที่อยู่ๆก็พุ่งชนผม

ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกันนะ

แล้วจู่ๆผมก็ออกมายืนอยู่ข้างนอกใต้ต้นไม้ใหญ่
 

ผมรู้สึกว่าตัวของผมใหญ่ขึ้น พอมองไปรอบๆผมก็เห็นไฮเดรนเยียที่เป็นบ้านของผม มันสูงไม่ถึงเข่าของผมด้วยซ้ำ ผมมองเลยมันไปตรงนั้นมีเนินหญ้ากับแท่งหินสีขาว ผมขยับตัวเข้าไปใกล้มันด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
 

แท่งหินนั้นมีตัวอักษรสลักเอาไว้ แต่มันไม่ใช่ภาษาที่ผมอ่านออก ถ้าจะพูดให้ถูกผมอ่านอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ
สงสัยพระเจ้าจะลืมใส่ฟังก์ชั่นมาให้ผมแน่ๆ
 

ผมเลิกสนใจเนินประหลาดตรงหน้าแล้วหันไปตามทิศทางที่เป็นทางเดิน ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังเดินไปไหน
 

แต่ความรู้สึกบางอย่างบอกว่าให้ผมเดินไปทางนี้
 

หลังจากเดินมาสักพัก ผมก็เห็นมนุษย์ผู้หญิง หน้าตาสะสวยเดินมาทางผม ผมหยุดยืนมองเธอที่เดินยิ้มเข้ามาใกล้
 

"สวัสดีค่ะ"
 

" o( '▽' )☆• น่ะ นี่คุณมองเห็นผมด้วยเหรอ"

ผมมองหน้าเธอสลับกับมองตัวเอง ผมเข้าใจว่ามนุษย์ไม่สามารถรับรู้การมีตัวตนของผมได้ แต่ทำไม เอ๊ะ หรือเธอจะเป็นแบบผม ตอนนี้เธอหยุดเดินแล้วยืนอยู่กับที่ผมเลยเดินเข้าไปใกล้เธอ

ทำไมถึงรู้สึกดีใจแบบนี้นะ
 

"คิดว่าคุณลืมนัดของฉันแล้วซะอีก"
 

ผมขมวดคิ้วมุ่นกับสิ่งที่เธอพูด
 

"งั้น เอาเป็นว่าเจอกันที่ล็อตเต้เวิร์ลเลยแล้วกันนะคะ"
 

ผมงงหนักกว่าเดิม แล้วจู่ๆเธอก็เดินทะลุผ่านตัวผมไปเลยทำเอาผมเซถลาไปข้างหลัง แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมมนุษย์คนนั้นถึงพูดอยู่คนเดียวนะ
 

จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม
 

การที่มนุษย์เดินทะลุผ่านผมไปแบบนั้น มันทำให้ผมรู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรงขึ้นมาเฉยๆ
 

ผมควรจะต้องกลับไป
 

กลับไปที่บ้าน.....

 

******* ******* ******* ******* *******


 

ผมหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้อาจจะหนึ่งหนึ่งอาทิตย์ หรืออาจจะมากกว่านั้น ผมก็ไม่แน่ใจ รู้แต่เพียงว่าพอตื่นมาอีกที สายฝนก็เทกระหน่ำลงมาจนต้นของผมสั่นไหว จนผมรู้สึกมึนหัวไปหมด สุดท้ายเลยต้องออกไปดูด้านออก ท้องฟ้ามืดครึ้มพร้อมเม็ดฝนเม็ดใหญ่ๆที่เทกระหน่ำลงมา ผมเพ่งมองฝ่าความมืดออกไปเห็นเพียงแสงไฟตามเสาไฟเท่านั้นที่พอจะให้แสงสว่างอยู่บ้างและโชคดีที่แถวๆบ้านของผมก็มีเสาไฟเล็กๆอยู่ ผมไม่ค่อยชอบอากาศแบบนี้เลย มันดูน่ากลัวชะมัด แถมอากาศยังเย็นลงแบบนี้อีก
 

สุดท้ายผมเลยรีบมุดเข้าไปในต้นเหมือนเดิม ผมนั่งกอดเข่ารอฝนหยุดตกเพราะผมคงนอนไม่หลับเป็นแน่ถ้าฝนยังเทกระหน่ำแบบนี้ แล้วอีกอย่างผมเพิ่งจะตื่นจากการที่หลับไปยาวนาน อาจเพราะทันทีที่ผมเริ่มชีวิตใหม่ ผมก็ใช้พลังงานไปเยอะมากเกินไปละมั้ง
 

เสียงฟ้าร้อง กับเสียงฝนเหมือนมีมนตร์สะกดที่เรียกผมกลับไปยังเตียงนอน ผมล้มตัวลงนอน แล้วหลับไปอีกครั้ง

******* ******* *******

 

หมอกสีขาวลอยค้างอยู่กลางอากาศ  ความจริงไม่ใช่แค่หมอกที่เป็นสีขาว แต่พื้นที่รอบตัวของร่างเล็กต่างหากที่เป็นสีขาว เจ้าของแก้มกลมกวาดสายตามองไปรอบตัว เมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
 

" นายต้องมีชีวิตอยู่นะ "
 

เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นราวกับแว่วมาจากที่ที่ไกลแสนไกล ดวงตากลมโตหรี่มองเพื่อหาที่มาของเสียง แต่กับไร้ซึ่งวี่แววของสิ่งใด
 

" มีชีวิตอยู่เพื่อฉัน "   เสียงนั้นดังแว่วมาอีกครั้ง
 

แต่คราวนี้เสียงนั้นกลับใกล้เข้ามา
 

"ใคร คุณเป็น...." ปากเล็กที่กำลังเปล่งเสียงหยุดชะงักเพียงเท่านั้น ก่อนจะตระหนักได้ถึงบางอย่าง

เพราะเสียงที่เอ่ยออกมา ช่างเหมือนกันราวกับคนพูดคือคนเดียวกันทำให้ร่างเล็กเบิกตากว้าง
 

" นายคือตัวแทนของฉัน "
 

สองมือเล็กยกขึ้นกุมศรีษะเอาไว้ เมื่อจู่ๆก็รู้สึกปวดหัวราวกับมีใครมาบีบเค้นสมองเอาไว้
 

" อยู่เพื่อฉัน "

เสียงนั้นยังคงดังต่อไป แต่คราวนี้เขารู้ที่มาของเสียงนี้แล้ว
 

เสียงที่ดังมาจากในหัวของเขาเอง

******* ******* ******* *******


 

"สามเดือนแล้วนะคะคุณหมอ ลูกชายของดิฉันยังไม่ฟื้นเลยนะคะ" หญิงวัยกลางคนเอ่ยด้วยสีหน้าอมทุกข์ ใบหน้าที่ซูบลงไปกับรอยคล้ำใต้ดวงตา แสดงให้เห็นว่าผ่านการอดนอนเป็นเวลานานติดต่อกัน
 

"จากผลการเอ็กซเรย์คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าสมองเมื่อเช้า ตอนนี้อาการสมองบวมของคนไข้กลับมาเป็นปกติแล้วนะครับ
จากนี้เราก็ได้แต่รอให้คนไข้ฟื้น"
 

"แต่อีกนานแค่ไหนล่ะคะ" ดวงตาของผู้สูงวัยทอแววเศร้า
 

"หมอเองก็ไม่สามารถให้คำตอบที่แน่นอนได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจแล้วความพร้อมของคนไข้ ถ้าเขาเลือกที่จะหลับไปแบบนั้น..." หมอหนุ่มเลือกที่จะไม่เอ่ยท้ายประโยคออกไป
 

มีเพียงสีหน้าที่แสดงถึงความวิตกกังวลเท่านั้นที่แสดงออกมา ไม่บ่อยนักที่เขาจะเจอคนไข้ดังเช่นเคสนี้
 

และมันคงจะขัดกับความเชื่อทางวิทยาศาสตร์แต่ประโยคสุดท้ายที่เอ่ยกลับเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น
 

"ผมเชื่อว่าปาฏิหาริย์จะทำให้เขาฟื้น"



to be continued

 

เข็นตอนแรกมาเสิร์ฟแล้ว
รู้สึกยังไงบ้างคะ
แต่คนแต่งนี่เครียดมาก 555
เห็นหลายคอมเม้นต์ดูจะเศร้าที่พี่หมินตายตั้งแต่ต้นเรื่อง
ความจริงเรื่องนี้ไม่ดราม่า
รึเปล่านะ?
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
Jyploy

 

:-Daisy ✿