คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : chapter 10 : What's your name?
What's Your Name?
“ที่นี่ที่ไหน” เสียงแหบแห้งที่ถูกเปล่งมาจากลำคอดังก้องไปทั่วทั้งทางเดินสีขาว ดวงตาคู่กลมจับจ้องไปยังเงาดำๆที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ควันสีขาวที่ลอยปกคลุมเหนือพื้นทำให้ขาเล็กที่ขยับจะก้าวชะงัก ยกปลายเท้าแตะพื้นเบื้องหน้าจนแน่ใจว่ามีพื้นที่รองรับ เขาถึงได้ก้าวเดินตรงไปยังร่างนั้น รูปร่างที่คุ้นเคยทำให้ริมฝีปากขยับยิ้มกว้าง
“แบคฮยอน” ร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อมองเห็นแผ่นหลังในชุดสูทสีดำ ทั้งชุด เสียงเรียกทำให้เจ้าของชื่อหันมาช้าๆใบหน้าขาวซีดทำให้ภูติน้อยขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปม เมื่อใบหน้าที่มักยิ้มแย้มของเพื่อนผู้นี้มันไร้ความรู้สึกดวงตาที่เล็กหยีเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย
“นายเป็นอะไรไป แบค...อุ๊บ” ก้าวเข้าไปใกล้เพื่อจะถามถึงอาการผิดปกติของแบคฮยอนแต่สีแดงฉานของเลือดที่มือ ทั้งสองของแบคฮยอนทำให้ขาทั้งคู่หยุดอยู่กับที่ราวถูกสาป สองมือยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้กั้นไม่ให้หลุดเสียงใดๆออกไป
แบคฮยอนก้มลงมองมือตัวเองอย่างเหม่อลอยพร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บปวด หากแต่ไม่ใช่ความเจ็บปวด ที่จับต้องได้จากทางกาย มันคือความเจ็บปวดจากก้นบึ้งของหัวใจ
“คยองซู.... เขา...” เสียงพึมพำแผ่วเบาที่พอจับใจความได้ทำเอาภูติน้อยถึงกับล้มทั้งยืน แบคฮยอนจ้องมาทางเขาด้วยแววตาเฉยชา แว่วเสียงดนตรีบรรเลงขับขาน มาจากที่ไกลแสนไกลท่วงทำนองที่แสนเศร้าพาให้เขารู้สึกใจหาย
มันเกิดอะไรขึ้น นี่มันเรื่องอะไรกัน กลุ่มควันสีขาวที่ลอยเอื่อยอยู่เหนือพื้นค่อยๆลอยสูงขึ้นจนล้อมอยู่รอบกายของ แบคฮยอน ภูติน้อยรีบลุกขึ้นขยับหมายจะ เอื้อมคว้าแบคฮยอนเอาไว้ แต่อนิจจา เขาช้าไปแบคฮยอนหายไปจากที่ตรงนั้นแล้ว
“กำลังกลัวรึไง” แว่วเสียงล้อเลียนของใครสักคนที่เขาไม่คุ้นแต่รู้สึกละม้ายคล้ายกับเคยฟังที่ไหน ทำให้ร่างเล็กรีบหันไปยังทิศทางของต้นเสียงนั้น ทำตาโตกับบรรยากาศรอบตัวที่เปลี่ยนเป็นสีดำสนิทมีเพียงพื้นที่ที่เขายืนเท่านั้นที่มีแสงสว่างส่องมาทำให้ขาเล็กขยับถอย หนีโดยอัตโนมัติ
“เจ้าผ่านความตายมาแล้วถึงสองคราเหตุใดจึงกลัวมันอีกเล่า” เสียงนี้นยังคงพูดต่อไปเสียงที่ฟังเหมือนกำลังเยาะเย้ย
“ครานี้ก็เช่นกันที่ข้าไม่อาจยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเจ้าแต่สักวันมินซอก ข้าจะพาเจ้ามาอยู่ข้างกายข้าดังเดิม”
มินซอกคือใคร เสียงนั้นกำลังพูดอยู่กับใคร
ภูติน้อยกวาดตามองรอบตัวอย่างหวาดกลัว ความมืดมิดช่างน่ากลัว และเพราะเขาไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าอะไรที่กำลังรอเขาภายใต้ความมืดมิดนั้น
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้ากระทบพื้นพาให้หัวใจดวงเล็กในอกเต้นระส่ำไปตามจังหวะการเดิน
ยิ่งเสียงนั้นดังใกล้เข้ามา ร่างกายทุกส่วนก็ถูกแช่แข็งไปด้วยความกลัว
“เราจะไปกันได้รึยัง” เสียงที่คุ้นหูฉุดให้ภูติน้อยหันกลับยังด้านหลังของตัวเอง
“คุณเจ้าของ” ร้องออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ถูกส่งมา ขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของก่อนจะโถมน้ำหนักตัวเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้แน่น ใบหน้าขาวแนบลง กับอกกว้าง “ทำไมคุณเจ้าของ มาอยู่ที่นี่ได้” เสียงถามอู้อี้ทำให้ริมฝีปากหยักขยับยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นลูบหลังเป็นเชิง ปลอบโยนภูติตัวเล็กในอ้อมกอด
“ฉันมาพานายออกไปไง เพราะฉันเป็นเจ้าของของนาย” กระแสเสียงที่ฟังดูอบอุ่นทำให้ภูติน้อยกระชับอ้อมกอดแน่น
“กลัวรึเปล่า” รีบพยักหน้ารัวๆเป็นคำตอบ
“มีใครก็ไม่รู้อยู่ที่นี่ด้วยเขาพูดถึงอะไรที่ฉันไม่รู้เรื่องเลย แล้ว ...แล้วก็ แบคฮยอน.... ขะ เขา ...” ลำล่ำละลักออกมา ก่อนที่ปลายเสียงจะขาดห้วงไปพร้อมกับมือที่โอบรอบเอวเขาไว้จะกระชับแน่นขึ้น
“ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่นี่แล้ว” ผู้เป็นเจ้าของเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยนพลางลูบเส้นผมนุ่มนั้นอย่างเบามือ
“อย่าทิ้งฉันไว้อีกนะอย่าให้ฉันต้องอยู่เพียงลำพังในที่แบบนี้นะ” เงยหน้าสบตากับดวงตาที่ทอดมองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน เพราะมีคุณเจ้าของอยู่ ความรู้สึกกลัวนั้นมันถูกแทนที่ด้วยความไว้ใจ วางใจที่จะให้คนๆนี้ปกป้องและดูแล
“ฉันไม่ทิ้งนายไว้หรอก” เสียงนั้นฟังราวกับดังมาจากที่ไกลแสนไกลทั้งที่คุณเจ้าของอยู่ตรงหน้าเขาแท้ๆ ภูติน้อยสะบัดหัวไล่ความมึนงง อยู่ๆเขาก็รู้สึกเหมือนง่วงนอนขึ้นมา สองมือเปลี่ยนมายึดแขนแกร่งของคนเป็นเจ้าของไว้แน่นเพื่อทรงตัว พยายามเบิกตาให้กว้างเมื่อรู้สึกถึงหนังตาที่ค่อยๆปิดลงมา
ภาพใบหน้าของคุณเจ้าของดูจะเลือนลาง และพล่ามัว
“ง่วงจังเลย” ปากเล็กขยับพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย มือที่เคยจับแขนอีกฝ่ายยึดไว้ทรงตัวคว้าไว้เพียงอากาศที่ไม่มีตัวตน ราวกับก่อนหน้านี้ไม่เคยมีบุคคลใดอยู่ตรงนั้นก่อนที่ร่างเล็กของภูติน้อยจะร่วงลงไปกองกับพื้น
******* To be with you *******
เปลือกตาสีอ่อนที่ค่อยๆขยับขึ้นเรียกให้คนที่นั่งจ้องอยู่นานโน้มตัวเข้าไปใกล้ก่อนจะคว้ามือขาวนุ่มนิ่มขึ้นมากุมไว้ อย่างถือสิทธิ์
“พื้นแล้วเหรอ” เอ่ยถามด้วยเสียงนุ่มน่าฟังเมื่อสบเข้ากับดวงตากลมโตที่มองมาอย่างไม่เข้าใจ
“ได้ยินฉันใช่ไหม” อาการพยักหน้าเบาๆทำให้คนถามได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก “นายนอนไปตั้งสามวันแหนะรู้ไหม ฉันเป็นห่วงแทบแย่”
ได้แต่จ้องหน้าคนที่เพิ่งพูดคำว่า ห่วง ออกมา ทั้งๆที่วันนั้น อย่างกับจะฆ่าจะแกงกัน พอนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นได้ ก็รีบมองสำรวจร่างกายตัวเอง วันนั้นเขาจำได้ว่า จู่ๆคุณเจ้าของก็ลากเขาออกมา จากนั้นก็จับเขามัดมือแล้วอยู่ๆเขาก็ปวดท้อง จนยืนไม่อยู่แล้วก็จำอะไร ไม่ได้อีกเลย
น่าแปลกที่พอตื่นขึ้นมา อาการปวดท้อง และที่ปวดจากโดนตีก็ดูเหมือนจะไม่มีอยู่เลย ไหนจะเรี่ยวแรงที่กลับมาเป็นปกติแบบนี้อีก
พยายามบิดข้อมือออกจะการเกาะกุมแต่ก็ดูไร้ผลจนต้องใช้มืออีกข้างมาช่วย ทันทีที่ขยับยกมือขึ้น อะไรบางอย่างก็กระเด็นหลุดจากมือของเขาตกลงไปบนเตียง ภูติน้อยมองมันนิ่งก่อนจะคว้ามันมาไว้ในมือ
“ไอ้นี่คืออะไร” มองผลึกสีขาวในมืออย่างแปลกใจ พลางหันไปส่งสายตาเป็นเชิงถามกับคนที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ฉันเองก็ไม่แน่ใจ ตอนที่นายหมดสติไปแล้วก็กระอักเลือด ฉันพยายามจะจับตัวนายก็จับไม่ได้แล้วแสงนั่นก็มาจากไหนไม่รู้มันสว่างจนฉันแสบตา จนฉันหมดสติไป พอมารู้สึกตัวอีกที ผลึกนี่ก็มาอยู่ในมือฉันแล้ว ฉันคิดว่าคงเป็นแสงจากมันนั่นแหละ แล้วอาการนายก็ดีขึ้น ฉันเลยให้นายกำมันไว้”
ภูติน้อยก้มลงมองผลึกในมืออีกครั้ง เพราะครั้งแรกไม่ทันได้สังเกตรึเปล่าไม่รู้ แต่ตอนนี้เขาเห็นประกายระยิบระยับสวยงาม
“มันมาจากไหนนะ”
“มีคนส่งมันมาให้ฉัน ฉันถึงได้คิดว่านายเป็นขโมย ว่าแต่นายชื่อ จุนมยอนรึเปล่า”
จุนมยอน ชื่อนี้ทำไมคุ้นจังเลยนะ ใครกันนะชื่อจุนมยอน
ภูติน้อยกระพริบตาปริบๆพยายามทวนความทรงจำของตัวเอง ก่อนจะทำตาโตเมื่อนึกขึ้นได้ว่าใครคือจุนมยอน
อาการส่ายหัวดิกจนผมกระจายเป็นคำตอบได้อย่างดี “ฉันไม่ได้ชื่อจุนมยอนหรอก อันที่จริงฉันไม่มีชื่อด้วยซ้ำ” คนฟังเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอย่างแปลกใจ
“ฉันเป็นภูติที่เพิ่งเกิดใหม่ เพราะฉะนั้นฉันเลยยังไม่มีชื่อ ซูโฮ เอ่อ จุนมยอนที่นายพูดถึงน่ะ เค้าบอกฉันว่าคนที่เป็นเจ้าของ จะเป็นคนตั้งชื่อให้ฉัน นายตั้งชื่อให้ฉันได้ไหม” สายตาอ้อนวอนที่ถูกส่งมาทำให้คนถูกมองต้องรีบปล่อยมือที่เขาฉวยมากุมไว้ทันที รู้สึกถึงภาระมากมายที่กำลังก่อตัวขึ้นเงียบๆเพื่อรอเวลาโจมตีเขา
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ นายพูดว่าคนที่เป็นเจ้าของจะต้องตั้งชื่อให้นายนี่” เขาถามออกไปพลางจ้องภูติตัวน้อยที่ขยับตัวลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง
“นายเป็นเจ้าของของฉันไง นายพาฉันมาจากที่ร้าน เพราะ../ฉันจะเอานายไปคืน” ไม่พูดเปล่า คนตัวสูงกว่าผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนใช้มือเรียวเอื้อมไปยกกระถางไฮเดรนเยียที่หัวเตียงขึ้นมาทันที
ไอร้อนจากมือเล็กที่เอื้อมมาคว้าข้อมือของเขาไว้กับสายตาอ้อนวอนเหมือนจะร้องไห้ทำให้คนที่ยกกระถางไว้ต้องก้มลงมองดอกสีม่วงที่กำลังออกดอกสะพรั่งแทนการหันใบมองหน้าที่รู้อยู่แล้วว่าใบหน้ากลมๆนั้นกำลังทำหน้าแบบไหน
“ให้ฉันอยู่กับนายด้วยไม่ได้เหรอ ฉันสัญญานะว่าจะไม่ดื้อ ขอแค่นายรับฉันไว้ ภูติอย่างฉันจำเป็นต้องมีเจ้าของนะ ขอร้องล่ะ” อาการที่ยกสองมือขึ้นมาถูกกันไปมาเป็นเชิงขอร้องกับหน้าตาที่ดูน่าสงสารนั้นทำให้คนตัวสูงได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน กระถางดินเผาในมือถูกวางลงที่เดิมพร้อมรอยยิ้มเล็กที่ระบายเต็มใบหน้ากลมๆของภูติน้อย
“ฉันต้องรับดูแลเป็นเจ้าของนายนานแค่ไหน” เท้าเอวถามอีกฝ่ายที่รีบหุบยิ้มทันที ดวงตาคู่กลมหลุบลงมองนิ้วมือของตัวเองที่กำลังพันกันไปมาด้วยเหตุผลที่คนมองรู้ดีกว่าใคร ถอนหายใจออกมายืดยาว ก่อนจะคิดหาคำถามอื่นที่เขาอยากจะรู้มากกว่า
“เอาล่ะ ถามใหม่ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย”
“ฉันเลือกนายเอง”
“ห๊ะ?” เสียงงึมงำแผ่วในลำคอทำเอาคนที่ยืนฟังแทบจะกุมขมับก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเตียงเพื่อฟังคำตอบให้ถนัดขึ้น
“ภูติจะเลือกเจ้าของจากความรู้สึก ครั้งแรกที่ฉันเห็นนายความรู้สึกมันชัดเจนมากว่าฉันอยากให้นายเป็นเจ้าของ”
“เหตุผลล่ะ” เปลี่ยนมากอดอกถามพลางส่งสายตาจับผิด ที่เล่นเอาภูติตัวน้อยแทบไม่กล้าขยับตัว
“นาย.... ฉันรู้สึกเหมือนเคยเจอนายมาก่อน จากที่ไหนสักแห่ง แต่ฉันจำไม่ได้ว่าที่ไหน แค่รู้สึกน่ะ รู้สึกเหมือนเคยรู้จักกัน” เขามองภาพภูติตัวเล็กที่นั่งพูดช้าๆ ดวงตาคู่เล็กดูเป็นประกายยามเมื่อเอ่ยพูด
ถ้าเขาจะเป็นเจ้าของภูติตัวเล็กๆนี้ไปสักพัก มันก็คงไม่เป็นอะไรมากหรอกใช่ไหม
“ก็ได้”
“อะไรนะ” รีบหันมองหน้าอีกฝ่าย อย่างไม่เชื่อหู แต่ไม่รู้ทำไมริมฝีปากสีแดงนั้นถึงได้ขยับยิ้มรอฟังคำตอบ
“ฉันจะเป็นเจ้าของให้นาย”
“จริงๆนะ” ร้องถามพลางเกาะแขนอีกคนไว้แน่น “แล้วเรื่องชื่อของฉันล่ะ” เอ่ยถามตาแป๋ว คนถูกมองทำท่าคิดอยู่ครู่ ก่อนจะใช้สายตามองสำรวจใบหน้ากลมๆที่ดูนุ่มนิ่มนั้น จนอดไม่ไหวที่จะดึงแก้มนุ่มนิ่มนั้นจนมันยื่นออกมา เลยได้รับเสียงประท้วงในลำคอจากอีกฝ่าย
“เปาจื่อ นายน่ะชื่อเปาจื่อ” รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของคนที่เอ่ยพูดชื่อนั้นออกมา แต่มันก็ไม่กว้างเท่ากับรอยยิ้มของเจ้าของชื่อ
“ฉันชื่อเปาจื่อ ฉันมีชื่อแล้ว ฉันชื่อเปาจื่อ” เขามองร่างเล็กที่ลุกมากระโดดโลดเต้นบนเตียงกว้างของเขา ท่าทางที่กระโดดไปมา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม เมื่อมองร่างนั้น
“แล้วชื่อนายล่ะ” ผงะถอยออกมาเมื่อจู่ๆภูติที่เพิ่งได้ชื่อใหม่หยุดกระโดด มือเล็กๆไพล่หลังไว้ ขณะที่โน้มหน้าเข้ามาใกล้เขา พลางกระพริบตาถี่ๆใส่ จนเขาเห็นแพขนตาหนานั้นห่างออกไปไม่ถึงคืบ
“ฉะ ฉันเหรอ” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็เกือบพักใหญ่ รู้สึกแปลกใจที่เขาต้องใช้เวลาเกือบวินาทีเพื่อจะนึกชื่อของตัวเอง
...
...
“ลู่หาน”
To be continued
พี่ลู่ววววววววว
ตอนนี้ก็รู้กันแล้วเนอะว่าใครคือคุณเจ้าของ อย่างที่บอกไปคือใบ้ไปตั้งแต่ตอนที่แล้ว
หมายเลขห้องอ่ะค่ะ มีใครอ่านแล้วสะดุดบ้าง 555 ความจริงก็ปูให้เป็นพี่ลู่มาตลอดนั่นแหละค่ะ ไม่ได้พาใครหลงประเด็นเลยนะ (เหรอ?)
ตอนนี้ภูติน้อยของเรามีชื่อแล้วนะคะ จุดพลุฉลองให้เปาจื่อหน่อย
คือทิ้งปริศนาเอาไว้รายทางมาก ค่อยๆอ่านแล้วนึกๆกันไปนะคะ เรื่องนี้ยังอีกยาวไกล
อย่าทิ้งกันไปก่อนนะคะ จะพยายามอัพเรื่อยๆเร็วๆ ขอบคุณทุกคนที่อ่าน
และคนที่เม้นบ่อยๆ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
ความคิดเห็น