They call it love

ลำดับตอนที่ #1 : [OS Lumin] Happy Birthday 0326

B ? W

Happy Birthday 0326

"มินซอก~ วันเกิดอยากได้อะไรเป็นของขวัญ" คนที่นอนเอาแขนรองแทนหมอนเอ่ยขึ้น พร้อมกับกระดิกขาที่ยกขึ้นมาวางพาดกันไว้

"อะไรก็ได้" เสียงราบเรียบที่ตอบกลับมาทำให้ใบหน้าเรียวบูดบึ้ง ริมฝีปากบางเบะออกอย่างขัดใจ

"จะเอาอะไร" น้ำเสียงที่ใช้ถามแสดงออกถึงความเอาแต่ใจ มินซอกถอนหายใจช้าๆก่อนจะเอ่ยตอบ

"อะไรก็ได้ทั้งนั้น"

คนถามพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะพลิกตัวแล้วพาตัวเองขึ้นไปนอนทับร่างเล็กๆของมินซอกที่นอนเล่นโน้ตบุ้คอยู่ข้างๆเขา

"จะเอาอะไรครับ" เอ่ยถามอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มร้ายบนใบหน้า เมื่อริมฝีปากของเขากำลังคลอเคลียอยู่ที่ใบหูเล็ก

"อื้อ" มินซอกเอียงคอหนีสัมผัสที่พาให้ขนลุกนั้น แต่ก็เท่ากับเปิดโอกาสให้ริมฝีปากอุ่นแนบลงมาที่คอของเขาได้อย่างถนัดขึ้น

ลู่หานกดริมฝีปากลงไปบนลำคอขาว ก่อนจะขบเม้มมันเบาๆ "คิดออกรึยัง อยากได้อะไร"

มินซอกหลับตาแน่น จะให้เขาคิดอะไรออกอีกล่ะตอนนี้ในเมื่อหัวสมองของเขามันตื้อไปหมด

"เอ่อ..." พยายามเค้นหาคำพูดออกมา เมื่อรู้สึกถึงฟันซี่เล็กๆที่ขูดผ่านลำคอเขาอย่างแผ่วเบา มันไม่เจ็บแต่เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที

"อะไรดี?" เสียงงึมงำดังลอดจากริมฝีปากที่คลอเคลียไม่ห่างจากต้นคอของเขา แรงขบเม้มที่ดูจะเพิ่มขึ้นทำให้มินซอกเบี่ยงตัวหนีแต่น้ำหนักที่กดทับเขาเอาไว้เป็นตัวล็อคให้เขาไปไหนไม่ได้

"ละ ลู่ หาน"

หลับตาแน่นขณะที่เรียกชื่ออีกคนเสียงสั่นเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนเลื่อนมาแทะเล็มที่ใบหูของเขา แถมอีกคนยังแกล้งเป่าลมเข้ามาในหูของเขาอีก

"อืม อยากได้ฉันเป็นของขวัญเหรอ มินซอก" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏใบหน้าน่ารักของลู่หาน พร้อมไปเคลื่อนไปกดจูบบนริมฝีปากอิ่มที่เม้มแน่นเบาๆ

มินซอกลืมตาโพลงแล้วหันไปหาคนขี้แกล้งแทบจะทันที

"ฉันพูดแบบนั้นที่ไหนกันเล่า" เอ่ยออกมาทั้งที่แก้มทั้งสองข้างแดงไปจนถึงใบหู ยิ่งเรียกรอยยิ้มจากใบหน้าอีกคนที่อยู่ไม่ห่าง

"ก็ฉันถามแล้วมินซอกก็ตอบว่า ละ ลู่ หาน" แกล้งทำเสียงเลียนแบบอีกคนจนมินซอกได้แต่ซุกหน้าลงกับเตียงด้วยความเขินอาย เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากลู่หานก่อนที่จะพลิกตัวอีกคนให้หันมาเผชิญหน้ากันแล้วทาบตัวทับลงไปอีกครั้งเพื่อกันอีกคนดิ้นหนี

"แต่ถ้าอยากได้ฉันเป็นของขวัญ ไม่ต้องรอถึงวันเกิดหรอกนะ จะวันไหนฉันก็ให้มินซอกได้ทั้งนั้น"

รอยยิ้มขี้เล่นบนใบหน้าของลู่หานมินซอกว่ามันยิ่งทำให้ใบหน้าหวานดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีกและก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยอะไรออกไปริมฝีปากของลู่หานก็ทาบทับลงมาอีกครั้ง แล้วเปลี่ยนมาขบเม้มที่ริมฝีปากล่างของเขาก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาภายในโพลงปาก

มินซอกได้แต่ส่งเสียงครางออกมา เมื่อมือของลู่หานสอดเข้าไปใต้หลังของเขาแล้วลูบไล้ไปมา ส่วนมืออีกข้างก็ดึงรั้งชายเสื้อยืดของเขาขึ้นมาจนถึงอก

"อื้อ" มินซอกดันตัวขึ้นเพื่อรับสัมผัสจากปากของลู่หานมากขึ้นอีก ขณะที่เปลี่ยนสองมือไปคล้องรอบลำคออีกคนแล้วโน้มลงมาจนแนบชิดไม่เหลือช่องว่างระหว่างพวกเขา

"อื้อออ" ปล่อยเสียงครางอย่างพึงพอใจออกมากับรสจูบที่ลู่หานมอบให้

ขณะที่ความต้องการของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับขาที่ยกขึ้นมาเกี่ยวกระวัดขาของลู่หานเอาไว้

"ฮยอง!!!! โอ้ว โอ้ว แก๊บซอง~"

มินซอกและลู่หานผละจากกันแทบจะทันทีเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกด้วยบุคคลไม่พึงประสงค์ ก่อนที่มันจะปิดดังปังอีกครั้งพร้อมกับคนที่โผล่หน้าเข้ามาเมื่อครู่ก็หายไป

"i'm sorry" เป็นเสียงของแบคฮยอนที่ดังลอดเข้ามา

และตอนนั้นเองที่มินซอกเพิ่งตระหนักว่ากางเกงยีนส์ของเขาร่นลงไปจนถึงเข่ากับเสื้อยืดที่ตกลงไปกองอยู่ข้างเตียงและเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันหลุดออกจากตัวไปตอนไหนทั้งๆที่เสื้อผ้าของลู่หานยังอยู่บนตัวครบทุกชิ้น

"เอ่อ... เราควรจะออกไปข้างนอกนะ"

บอกก่อนจะรีบเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาแต่งตัวโดยมีลู่หานนั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่ขอบเตียง

"แก๊บซอง~ กัมจาโนเรซอง~" ทันทีที่ออกมาจากห้องนอนเสียงแบคฮยอนก็ดังมาเข้าหู มินซอกมองแบคฮยอนที่ส่งยิ้มแห้งๆมาให้ก่อนจะพบว่าสมาชิกฝั่ง K ยกพลมาอยู่ที่หอเขากันหมด เลิกคิ้วอย่างสงสัยไปให้จุนมยอนที่นั่งอยู่ไม่ห่าง

"ยังขาดใครอีกเนี่ย คริส คริสอยู่ไหน"

"เรียกฉันทำไม" เจ้าของชื่อเดินออกมาจากห้องในชุดนอนสปองบ๊อบ ส่วนอีกมือก็กอดเอาหมอนข้างออกมาด้วยก่อนจะนั่งแหมะลงข้างๆมินซอกแล้วใช้ขาเกี่ยวหมอนข้างเอาไว้เหมือนเด็กๆ

"เอานะ ฉันจะเข้าเรื่องเลยละกัน คือพรุ่งนี้มันก็จะถึงวันเกิดมินซอกฮยองแล้ว แล้วที่เราตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ว่าเราจะไปจัดปาร์ตี้ที่คาราโอเกะกัน เนื่องจากทางบริษัทคิดว่ามันจะยุ่งยากในหลายๆเรื่อง เพราะฉะนั้นแผนนี้ต้องยกเลิกไป" เสียงโห่ร้องดังขึ้นพร้อมกับที่หมอนอิงสองใบถูกปามาตกที่ตักของจุนมยอนด้วยฝีมือของสองน้องเล็ก

มินซอกนั่งนิ่งเพื่อรอฟังถึงแม้จะไม่ได้อะไรกับวันเกิดมากอย่างที่ควรจะเป็น แล้วก็ต้องหันมองข้างตัวเมื่อลู่หานวางหัวเล็กๆของตัวเองไว้บนไหล่ของเขากับมือที่เอื้อมมากอดเอวไว้หลวมๆ

"เราต้องจัดงานวันเกิดกันที่นี่แล้วแหละ  โอเคนะเป็นอันรู้กัน"

"เดี๋ยวดิฮยอง แล้วคาราโอเกะล่ะ" แบคฮยอนโวยวาย เพราะถ้ามีปาร์ตี้มันจะขาดคาราโอเกะไม่ได้

"ถ้านายจะร้องฉันให้ยืมไมค์ของฉันก็ได้" จงแดเอ่ยขณะที่เล่นผมของคยองซูที่นอนหลับอยู่บนตักเขา

"จริงอ่ะ" รีบลุกจากที่นั่งไปหาจงแดทันทีพร้อมรอยยิ้มกว้าง

"แต่พรุ่งนี้ผมมีงานตั้งแต่เช้าเลย จะมีเวลาที่ไหนเตรียมของขวัญให้ มินซอก-ยองล่ะ" เป็นเทาที่บ่นขึ้นบ้างกับสำเนียงเกาหลีแปร่งหู

พอเทาพูดขึ้นมามินซอกเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคนข้างตัวเขา รวมถึงคริสและเลย์ต้องไปงานเดินแบบที่ไชน่าทาวน์ แต่พอหันมองคนที่วางหัวบนไหล่ของเขาก็เห็นแพขนตายาวกับเปลือกตาที่ปิดสนิท ลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอนั้นบอกเขาว่าลู่หานหลับไปแล้วภายในระยะเวลาสั้นๆ เอื้อมมือไปแตะจมูกรั้นๆของคนเอาแต่ใจเบาๆ ปากสีแดงเบะออกน้อยๆเลยทำให้ใบหน้านั้นดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจเข้าไปใหญ่ ทั้งๆที่ลู่หานก็เอาแต่ใจอยู่แล้วน่ะนะ

"สงสัยนายต้องนั่งอยู่แบบนี้ทั้งคืนแล้วล่ะ" คริสเอ่ยพลางชี้มือตรงมายังลู่หาน

ก็แน่ล่ะ

เพราะใครๆต่างก็รู้ดีถึงนิสัยของลู่หานถ้าถูกปลุกให้ตื่นก็จะงอแงโยเยยิ่งกว่าเด็กเล็กๆเสียอีก

และคนเดียวที่ปลุกลู่หานโดยที่เจ้าตัวจะไม่แผลงฤทธิ์ก็เห็นจะมีแต่เมเนเจอร์ฮยองคนเดียว

และมินซอกก็ยังไม่พร้อมรับมือกับด้านนั้นของลู่หานหรอกนะ

"โอย เหนื่อยๆๆๆ เหนื่อยจางเลย" เทาเดินหมดแรงเข้ามาในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยแต่พอเห็นเค้กที่ถูกตัดแบ่งกับเศษขนมบนพื้นห้องก็รีบเดินตรงดิ่งเข้ามาทันที

"นี่กินไม่รอผมเหรอ" กระโจนเข้าหาเค้กทันทีก่อนจะส่งค้อนวงใหญ่มาให้เจ้าของวันเกิดที่นั่งอยู่ท่ามกลางกองของขวัญ

"มันจะเที่ยงคืนแล้วนะเทา"

แบคฮยอนผงกหัวขึ้นมาจากโซฟาบ่นก่อนจะคว้าหมอนอิงขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้แล้วนอนต่อ

"มินซอกกกก~" ลู่หานที่สภาพไม่ต่างจากเทานักส่งยิ้มเหนื่อยๆมาให้ก่อนจะนั่งแหมะบนพื้นที่พอจะมีที่ว่างจากแขนขายาวๆของชานยอล

"สุขสันต์วันเกิดนะ" มินซอกยิ้มตอบรอยยิ้มนั้น แล้วชูข้อมือที่มีสร้อยข้อมือของขวัญวันเกิดจากลู่หานใส่อยู่ หลังจากที่เขาตื่นนอนตอนเช้าบนเตียงก็มีกล่องของขวัญเล็กๆสีแดงวางอยู่บนหมอนของลู่หานพร้อมการ์ดอวยพร

"ชอบมากเลยล่ะ" เอ่ยพลางส่งยิ้มกว้างอย่างขวยเขิน

"โอ๊ะ ลืมของขวัญมินซอก-ยองไปเลย" คนที่นั่งจิ้มเค้กเข้าปากทำตาโตแล้วผุดลุกขึ้นยืน ขายาวเขี่ยแขนของเซฮุนให้พ้นทางแล้วก้าวตรงดิ่งมาหามินซอก

"Happy Birthday" เอื้อมมือมาจับใบหน้าของมินซอกเอาไว้และโดยไม่ทันตั้งตัวเทาก็กดริมฝีปากลงมาที่ปากของเขาเพียงเบาๆก่อนจะผละออกมา ส่งผลให้แก้มกลมๆแดงปลั่ง

"ให้จูบเป็นของขวัญละกัน"

ปัง

มินซอกหันมองประตูห้องนอนของเขาและลู่หานที่ปิดลงดังปัง ก่อนจะพบว่าลู่หานไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว หันมองเทาที่ยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วหันไปตักเค้กเข้าปากอีกคำใหญ่

ถอนหายใจออกมาก่อนจะลุกตามอีกคนเข้าห้องไป

"ลู่หาน?" เอ่ยเรียกร่างที่ล้มตัวลงนอนบนที่นอนแล้วตรงไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียงเพื่อให้ความสว่างในห้องก่อนจะคลานขึ้นเตียงไปหาคนที่นอนหันหลังให้เขาก้มมองใบหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่ายที่ฝังลงกับหมอนแล้วเอื้อมมือไปแต่ไหล่บางนั้น"เหนื่อยเหรอ?"

ไม่มีเสียงตอบรับมินซอกถอนหายใจเบาๆออกมา ตั้งใจจะลงจากเตียงไปอาบน้ำแต่งแรงที่โถมเข้ามาใส่เขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับกดตัวเขาลงกับเตียงทำให้ได้แต่ปล่อยเสียงอุทานออกมาอย่างตกใจ

"ลู่หาน" มินซอกมองแววตาที่มีแต่ความดุดันของลู่หานอย่างไม่เข้าใจ เมื่อแขนทั้งสองถูกตรึงไว้กับเตียงด้วยมือทั้งคู่ของลู่หาน

"นายเป็นของฉัน"

ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจกับคำพูดนั้น

"แขนนี่ก็เป็นของฉัน" พูดก่อนจะกดจูบลงไปที่ข้อมือที่มีสร้อยข้อมือของเขาอยู่ ก่อนจะทิ้งรอยสีแดงเอาไว้เพื่อแสดงอกถึงความเป็นเจ้าของ

"อะไร.."

"ตานายก็เป็นของฉัน มองฉันได้คนเดียว ห้ามมองใคร"

มินซอกหลับตาแน่นเมื่อลู่หานกดจูบลงมาที่ดวงตาของเขาไล่จากซ้ายไปขวาสัมผัสที่แผ่วเบาทำให้ใจของเขาเต้นรัวเร็วจนแทบจะระเบิดออกมา

"แก้มนี่ก็ของฉันห้ามใครจับ"

กดจมูกลงไปสูดดมกลิ่นหอมที่ข้างแก้มลมหายใจอุ่นๆที่สัมผัสกับผิวทำให้มินซอกต้องหดคอหนี

"หูของนาย ฟังได้แต่ฉันคนเดียว"

ขบเม้มใบหูเล็กที่ตอนนี้แดงเรื่อไปหมดแล้วเลียมันเบาๆ ก่อนจะลากริมฝีปากจากสันกรามมาที่ปลายคางแล้วเลื่อนขึ้นมาที่ริมฝีปากสีแดงสด

"ปากนี่ก็ด้วย ห้ามใครจูบนอกจากฉัน" พึมพำกับริมฝีปากแดงก่อนจะกดจูบลงไปแผ่วเบาอ่อนหวานเหมือนปุยนุ่นในตอนแรก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสัมผัสที่รุนแรงเอาแต่ใจ ทำให้มินซอกได้แต่ส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ ลิ้นร้อนที่ล่วงล้ำเข้ามากอบโกยความหวานพร้อมกับลมหายใจของเขาไป

มินซอกกำมือที่ถูกล็อคเอาไว้แน่น ไม่รู้ว่าควรจะจูบตอบหรือดิ้นหนีจากพันธนาการนี้ดี เมื่อกวางน้อยตรงหน้ากำลังกลายร่างเป็นหมาป่า

"อือออ" ครางออกมาเมื่ออากาศภายในปอดเริ่มเจือจาง

ลู่หานถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งเพื่อเปิดโอกาสให้คนด้านล่างได้หายใจ มองริมฝีปากที่แดงช้ำของมินซอกด้วยความรู้สึกผิด เขาแค่อยากลบรอยของเทาที่บังอาจมาแตะต้องคนของเขาออกไป

ร่างกายของมินซอก

ตัวของมินซอก

ใครหน้าไหนก็แตะไม่ได้ทั้งนั้น

"ขอโทษนะ" คนที่ฝังใบหน้าลงกับซอกคอของเขาเอ่ยพูด มินซอกได้แต่กระพริบตาปริบๆ

ยกมือที่เป็นอิสระของตัวเองขึ้นมาลูบเส้นผมนุ่มช้าๆ

"นายบอกว่าฉันเป็นของนายไม่ใช่เหรอ"

เอ่ยเสียงแผ่วด้วยรอยยิ้มที่ระบายบนใบหน้า แล้วใช้สองมือประคองใบหน้าอีกคนให้ขึ้นมาสบตากัน

"ทำให้ฉันเป็นของนายสิ"

แถม

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ใครปิดไฟ ฮือ ผมกลัวผี ตุ้ยจ่างงงงงงงงง กรี๊ดดดดดดดดดดดด"

เช้าวันหยุดที่เหมาะกับการพักผ่อนของหอพักฝั่ง M ถูกทำลายด้วยเสียงกรีดร้องโวยวายของน้องเล็ก

บรรดาสมาชิกที่เมื่อคืนสลบไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ต่างควานมือสะเปะสะปะเพื่อหาอะไรใกล้ๆตัวมาอุดหู ก่อนจะพร้อมใจกันหลับต่อ

มินซอกขยี้ผมอย่างขัดใจกับเสียงกรี๊ดที่ลอดเข้ามาในห้อง ปรือตาขึ้นมาก่อนจะหลับตาอีกครั้งเพราะแสงแดดอ่อนๆที่ส่องลอดเข้ามา พลิกตัวหมายจะซุกใบหน้ากับอกอุ่นๆที่ของคนที่ควรจะอยู่ข้างกายเขา

แต่บนเตียงกลับว่างเปล่า

มินซอกตีหน้ายุ่งก่อนจะตระหนักได้ว่าเสียงกรีดร้องเมื่อครู่คงเป็นเสียงของเทา

ดึงผ้าห่มที่ร่นลงไปให้ขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของตัวเองแล้วจมดิ่งสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

End

ให้ของขวัญวันเกิดมินซอกล่วงหน้าเลยละกันนะคะ เพราะคงจะไม่ค่อยว่างมาลงเท่าไหร

คำผิดก็ไม่ได้แก้เลย

แต่งเสร็จแล้วก็ได้แต่ถามตัวเองว่าทำอะไรลงไป กรี๊ดดดด

พยายามแล้วได้แค่นี้แหละค่ะ อ้อ ถ้าสนุกฝากแท็ก #TCILovefic ด้วยนะคะ

Jyploy