คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ก่อนเข้าประกวดกับใจที่ไหวหวั่น 2
|
ก่อนเข้าประกวด กับ ใจที่ไหวหวั่น 2 วันนี้ฉันมาโรงเรียนแต่ช้าวววววววววววว... ฉันเป็นสาวน้อยน่ารักที่เป็นนางเอก ( เหอๆๆๆ เอิ๊กส์ๆๆๆ อึก น้ำลายติดคอค่ะ ) ที่ตื่นเช้าที่ซู้ดดดดด ( จริงร๊อ – ญี่ปุ่นจัง ) วันนี้ฉันมาด้วยความแจ่มใสอย่างมาก หน้าตาก็ดูบวมๆ ตาคล้ำๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนรังนก กำลังวิ่ง แล้วก็วิ่ง ๆๆๆๆๆๆ วิ่งสู้ฟัด 6 ( ดิฉันมีความยินดีอย่างยิ่งค่ะ! และ ดีใจมากที่ได้ร่วมแสดงกับเฉินหลง- ทาง – อ่ะจ๊ายยย ) เอาล่ะตอนนี้ฉันจะเริ่มพูดความจริงเสียที เฮ้อ ~ ฉันตื่อนสายอ่านะ >O< เพราะ นาย ..... นายซ่าคนเดียว ทำให้ฉันนอนไม่หลับเลย พลิกซ้ายพลิกขวา จนตกเตียงตลอดคืน พี่เกียบทนไม่ไหวเลยมาเคาะประตูด่าฉัน ด้วยท่าทางงัวเงีย ทั้งที่ตายังปิดอยู่ ‘ นี่ยัยเกี๊ยวนอนให้มันสงบๆ ไม่ได้รึไง ถ้าแกยังทำเสียงโครมคราม รบกวนเวลาเข้าสมาธิของฉันอีกล่ะก็ ฉันจะฆ่าแกทิ้งซะ ฮึ้ย ! ’ โหเข้าสมาธิ พี่ชายช้านนนนนนนนน เพราะ นายคนเดียว นายซ่าบ้า ฮึ่ม !! ฉันลืมตั้งนาฬิกาปลุก จนสายโด่เด่ขนาดนี้ ฉันต้องชำระแค้นที่นายทำกับฉันเอาไว้ให้ได้ แง่ง แง่ง แง่ง !! ( อึ๊ย ฉันไม่ใช่แมวนะ ท่องเอาไว้นางเอกๆๆๆ ) เอาไงดีล่ะ ตอนนี้ 8 โมงครึ่งแล้วด้วย คงเข้าแถวกันเสร็จแล้วนี่น่า จะเริ่มแล้วด้วยสิ -*- ทำไงดีล่ะ ทำไงดี เอ่อ ... ปีนเข้าโรงเรียนดีกว่า ถ้าเข้าโรงเรียนตอนนี้มีหวังตายสถานเดียว เพชฌฆาตฝ่ายปกครองเอาตายชัวร์ ~ToT อึ้บ อึ้บ อึ้บ ทำไมกำแพงโรงเรียนเราถึงสูงอย่างงี้นะเนี่ย เกิดมาเพิ่งรู้นะเนี่ย ถ้าไม่ปีนก็คงไม่รู้เลย > + <’ ♪♪ ก็เสียงหัวใจมันบอกว่าต้องใช่เธอ .. เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ... ♪♪ โอ๊ย ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย จะให้ฉันรับยังไงหว่า นั่น ๆๆ ยายเพชฌฆาตฝ่ายปกครองนี่น่า ! จะเดินมาทำไมแถวนี้ด้วยฟะเนี่ย TTOTT รับโทรศัพท์ๆๆ “ ฮัล ... ว้ายยย ตุ้บ โครม ” โอ๊ย เจ็บๆๆๆ “ นี่ยัยบื้อ เฮ้ๆๆ ได้ยินหรือป่าวเนี่ย ” เสียงของใครคนหนึ่งออกมาจากโทรศัพท์ เบอร์ใครเนี่ย ไม่คุ้นเอาซะเลย แต่เบอร์สวยดีแฮะ มีแต่เลข 7 เหมือนของฉันเลย ฮิ ฮิ ฮิ ( เบอร์ของคนหน้าตาดี โฮะ โฮะ โฮะ ‘คนเขียนอยากตาย – ญี่ปุ่นจัง’ ) “ นั่นใครอยู่ตรงนั้นหน่ะ ” เอ๋ เสียงเพชฌฆาตฝ่ายปกครองนี่นา ตายแน่เลยฉัน เอาล่ะใช้ไม้ตายเลยเรา “ เมี๊ยว ... เมี๊ยว ” ฮิ ฮิ ฮิ เหมือนมากเลย ขนาดตอนนั้นยัยแคทและฉัน เรา 2 คนโดดเรียนด้วยกัน ( ความสามารถพิเศษห้ามลอกเลียนแบบค่า ) ยังเคยใช้มุกนี้เลย ยัยแคทบอกว่าเหมือนมากกกก จนล้อฉันว่า ยัยแมว เป็นอาทิตย์แน่ะ ฮะ ฮะ ฮะ “ สงสัยคงเป็นแมวจริงๆนั่นแหล่ะ ฉันนี่ไม่ไหวเล๊ยยย ” ช่าย ไปเลยชิ่วๆๆ อ่า เสียงเดินไปไกลแล้ว เฮ้อ~ โล่งไปที “ ตายรึยังเนี่ย ยัยเอ๋อ ” อ้าว เสียงจากโทรศัพท์นี่หว่า ใครเนี่ย “ ฮัลโหล ใครน่ะ ” ฉันถามด้วยอาการงงงง “ ฉันเองไง อยู่ไหนเนี่ย สายแล้วนะยัยบื้อ ” ถ้านายไม่มีไอ้คำสุดท้ายฉันคงยังไม่รู้ว่านายเป็นใครอ่านะ นายซ่าเอ๋ยยย “ มีอะไรไม่ทราบเนี่ย นายซ่า ” ฉันถามด้วยอารมณ์ยียวน นายทำเป็นคนเดียวรึไงเล่า ฮิฮิฮิ “ มีอาไรงั้นหรอ ตอนนี้มันกี่โมงแล้วรู้ไหม!!!! ” อาไรของเค้าโทรมาถามเวลาแค่เนี้ยะ บ้าจริง ม่ายหวายๆๆ “ ก็ 8 โมง 45 ไง ทำไมหรอ นายไม่มีนาฬิกาหรอ หรือว่านาฬิกาหาย ” ฉันถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ “ อย่ามาตลกน่า ยัยเอ๋อ !!! เค้าเริ่มซ้อมกันแล้วนะ เดินแบบน่ะ มาเร็วๆเลยฉันขี้เกียจคอยแล้ว ฉันอยู่หน้าห้องหอประชุมนะ เร็วๆล่ะ ขี้เกียจยืนคอย ” ~ ปิบ ~ วางไปซะละ เร็วจริงๆ อาไรเนี่ย สั่งๆๆๆๆ แล้วก็วาง เชื่อเค้าเลย แค่ 8 โมง 45 เอง เอ๊ย!!! สายแล้ววววววววววว เกียร์สุนัขทำงานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เหนื่อยๆๆๆ ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้เนี่ย ไม่เป็นไรถือว่าออกกำลังกายละกัน แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก นั่นไงนายซ่า ยืนเก๊กเล่นมิวสิควีดีโออีกแล้ว สาวๆ แถวนั้นมองกันตาละห้อยแล้วนายเซนซ์ “ ทำไมมาช้าจังเลยเนี่ย เดินเป็นเต่าคลานอยู่ได้ ขาสั้นจริงๆเลยยัยเอ๋อ ” โอ้วว สาวๆแถวนั้นอยากฆ่าฉันเต็มแก่แล้วนะเนี่ย ชิ้ง -___+ สายตาพิฆาต ลูกช้างไม่อยู่แล้วจ้า “ นะ .. นายซ่าไปคุยข้างใน หะ เหอะ แฟนคลับนายจะฆ่าฉันแล้ว ” ฉันพูดอย่างระแวงๆ ว่าจะมีก้อนอาไรเหวี่ยงมาทางนี้หรือป่าว “ ถ้าใครมันทำอาไรก็มาบอกฉันสิ มันจะได้นอนเล่นใต้รองเท้าไนกี้ฉันไง ฮะ ฮะ ฮะ ” นายซ่าพูดยิ้มๆ แล้วเดินเข้าหอประชุม อย่าทิ้งฉันไว้ หิ้วฉันไปด้วยเซ่ แล้วเราก็เริ่มซ้อมกัน นายซ่าซ้อมแบบเซ็งๆ เดินให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงย่ะแต่ไม่ว่าเค้าจะเดินท่าไหนมันก็ดูดีทุกท่านั่นแหล่ะ ส้นสูงนี่ก็น่าเบื่อจริงๆ ฉันใส่วันนี้เป็นวันที่ 2 แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี มันเมื่อยด้วยแหล่ะ อยากตายจริงๆเลยช้านนนน ++++ “ นี่ยัยเอ๋อ ไปกินข้าวกันเพื่อนเธอมารอแล้ว ” นายซ่ากำลังจัดเสื้อตัวเองอยู่ หล่อแล้วย่ะ หล่อแล้วย่ะ -__-“ “แล้วนายล่ะ ไม่ไปกินข้าวกับเพื่อนนายหรอ เดี๋ยวนี้ไม่มีคนคบหรือไงล่ะ ” ฉันพูดไปพลางทำหน้าซื่อๆ “ ใครบอกล่ะ เพื่อนฉัน ไอ้โยชิ กะ ไอ้เงิน ก็จะไปกินข้าวด้วยต่างหาก ” อึ้งๆๆ อาไรเนี่ย ไม่ได้เชิญสักหน่อยนึง เอ๋!!! โยชิ คนที่ตี๋ๆ ขาวๆน่ะหรอ ส่วนเงินคนที่ คมๆ คิ้วเข้มๆ น่ะหรอ กรี๊ดๆๆๆๆๆ น่ารักทั้งสองคนเลย ไปๆกินข้าวๆๆๆ ฉันชอบ หึหึหึ ( ทำไมแกหัวเราะแบบหื่นๆอย่างนั้นล่ะเกี๊ยวเอ๋ย เสียภาพพจน์หมดเลย ) “ นี่อย่าเพิ่งทำหน้าเคลิ้มฝันแบบนั้น พวกมันไม่ชอบเธอหรอก หน้าตาเอ๋อๆ แบบเธอน่ะ มันไม่แล 555+ ” นายซ่าทำหน้าทะเล้นแล้วเดินจากไป
ฉันเดินปึงปัง ออกจากหอประชุม ไปกินข้าวดีกว่าหนุ่มหล่อๆๆ กะ เพื่อนผู้น่ารัก ยกเว้นบางคน ( นายเซนซ์นั่นแหล่ะ มิใช่คนอื่นไกลที่ไหนเลย ) นั่นไงเพื่อนของฉัน ยัยแคท ยัยน้ำ ยืนรออยู่กะพวกนายโยชิ นายเงิน และนายเซนซ์ ชิ “ มาแล้วๆ หิวยังเพื่อนๆ ” ฉันยิ้มแหย ถามยัยแคท กะ ยัยน้ำ เพราะว่าทุกทีมันจะโวยวายไล่ฆ่าฉันทุกที “ ไม่หรอกเกี๊ยว ไปกันเถอะ ” o.O ยะ ยะ ยัย คะ แคท ตัวจริงหรือป่าวเนี่ย ฉันกลัวนะ บรื๋อ “ ใช่ รีบไปกันเถอะ เงินมันจะบูดละ ไม่ได้อยู่กะแม่ค้าเนี่ย ” ยัยน้ำปกติออกจะเรียบร้อย ( นิดนึง ) ทำไมวันนี้ดูกวนๆแฮะ แปลกจัง นายเงินก็ดูอมยิ้มแบบกวนๆ ด้วย โยชิก็เอามือจับต้นคอถูไปถูมาด้วย เขินอะไรกันหว่ามีไรกันเนี่ย ยัยแคทก็ก้มหน้าเงียบๆ พวกนี้นี่มีอะไรกันเนี่ย พอดีฉันมองไปมองมา สบตาจ๊ะเอ๋เบบี๋ กะนายซ่าพอดี สื่อความหมายประมาณว่า ‘พวกนี้มีความรัก ไม่เห็นหรือไง’ -*- อ๋อ แจ่มแจ้งแดงแจ๋ เอาเถอะ ๆ เพราะพวกแกเป็นเพื่อนฉันหรอกนะ ฉันจะยกให้พวกแกเอาสุดหล่อของฉันไปทั้งคู่เลย ( ของแกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ) ฮิ ฮิ ฮิ “ เอ่อ .. รีบไปเถอะเดี๋ยวโรงอาหารคนเต็ม ” ฉันพูดแบบยิ้มๆ เพื่อนจะมีแฟนเว้ย เพื่อนลงจากคานแล้ว แล้วฉันล่ะ อึ้ก แทงใจดำ -*- “ นี่เกี๊ยว อาจารย์ห้องวิทย์เรียกน่ะ เค้าบอกให้ไปหาตอนกลางวัน ” นายซ่าหันมาพูดกับฉัน “ หรอ แล้วข้าวทำไงดีง่ะ หิวตาลายแล้วนะ ” ฉันพูดโอดโอย “ นี่ ไอ้โยชิ ไอ้เงิน ฝากซื้อข้าวไว้ด้วยนะ 2 จาน เดี๋ยวมา อาจารย์เรียกไปห้องวิทย์น่ะ ” นายเซนซ์พูดรวดเดียวจบ เพื่อนที่รักของฉันทั้งสอง มองด้วยสายตาละห้อย ลาก่อนเพื่อนยาก ฝ่ามรสุม ( รัก ) ของพวกแกกันเองนะเว้ย บายจ้า อิอิ “ แล้วนายมาทำไมล่ะ อาจารย์เรียกฉันคนเดียวไม่ใช่หรอ มาไมเนี่ย ” ฉันพูดพลางทำปากยื่นๆ “ จะไปอยู่ขวางคอเค้าทำไม อีกอย่างตึกวิทย์มันมืดนะ เธอไม่เคยได้ยินหรอ ที่มีคนตายในตึกวิทย์ และ มันก็เหมาะเจาะพอดีเลย เค้าคนนั้นดันมาตายในชั้นที่เราจะไปพอดี ฉันเป็นห่วงหรอกนะ ถึงได้จะไปด้วยน่ะ หรือเธออยากไปคนเดียวก็ได้ๆ ฉันไปก็ได้ ” นายซ่าทำท่าจะเดินออกไป “ เอ่อ.. นี่นายเซนซ์ ฉันล้อเล่นหรอกน่ะ ปะ ไปๆด้วยกันนั่นแหล่ะ แหะๆ ” ฉันไม่ได้กลัวหรอกนะ แค่แบบว่าเกรงๆ นิดนึง ( มันก็เหมือนกันล่ะว้า ) ไม่ขัดศรัทธานายหรอก ฮะ ฮะ ฮะ ‘ฉันเป็นห่วงเธอหรอกนะ’ คำๆนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน พอนึกถึงทีไร มันร้อนๆเนี่ย โดยเฉพาะหน้าอ่านะ อาจเป็นเพราะ อากาศของประเทศไทยมันร้อนก็ได้นะ ร้อนๆๆ ตับจะแตก ฟู่ ฟู่ ๆๆ ( เสียงของแอร์ในห้องพักอาจารย์ ) ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องอาจารย์สุดโหดประจำห้องฉัน “ ใครเรียกเธอมาไม่ทราบฉันยังไม่ได้เรียกเธอมาเลยนะ ฉันเรียกแค่นาย เจนอักษร คนเดียวเอง เพราะ เค้ายังไม่มีชมรมอยู่ แล้วเธอล่ะมาทำไม ” อาจารย์หันมาถามฉัน “ ... ” เหวอ ค่ะเหวอ อาไรกันเนี่ย ก็นายซ่าบอกเองง่ะ ว่าอาจารย์เรียกฉันนี่น่า หรือว่านายซ่า ... ฮึ่มๆๆ - * - เอาคืนๆๆ “ เอ่อ ... คือว่า นาย ซ่ะ เอ๊ย นาย เซนซ์น่ะค่ะ เค้าให้มาเป็นเพื่อนน่ะค่ะ เค้าบอกให้มาพูดกับอาจารย์เพราะว่าเค้าไม่กล้าพูดเองน่ะค่ะ ว่าเค้าอยากอยู่ชมรมบาสมากเลยค่ะอาจารย์” ^-^ ฉันรู้มาว่านักบาสเนี่ยเค้าต้องเหนื่อยมากเลย ซ้อมทุกเย็นกลับบ้านก็ดึก ที่สำคัญอาจารย์ดุสุดๆ 555555 อยากหัวเราะให้ไส้ไหล ตายแน่ๆๆ นายซ่า ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก !!!! “ อื้ม ดีแล้วนายเจนอักษร อาจารย์ว่าจะให้สมัครที่นี่อยู่แล้วเชียว อาจารย์รับแทนเลยละกันนะ เดี๋ยวอาจารย์ไปเอาใบสมัครให้ก่อนนะ” ว่าแล้วอาจารย์ก็เดินไป ฮิ ฮิ ฮิ สะใจจอร์จ “ นี่ยัยเอ๋อ ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะ มาตัดสินแทนฉันเลยหรือไง เธอเป็นแม่ฉันหรอ ฮะ” นายซ่าพูดอย่างเอาเรื่อง “ ป่าว ก็ทีนายมาแกล้งฉันล่ะ ฉันเลยอดกินข้าวเลย โธ่ ข้าวจ๋า >^<” ฉันพูดอย่างอดเสียดายไม่ได้ ก็มันจริงนิ “ ยัยอ้วน “ แล้วจะทำไมมีปัญหารึไงล่ะ ” เอาสิ ถ้านายกวนได้ ฉันก็กวนได้ เชอะ “ ยัยบ้า ยัย.... ” “ ทำไม ๆ ยัย ยัย ยัย แบร่ๆๆ ” :P พอฉันพูดเสร็จแล้วก็วิ่งหนีไปเลย ( อยู่ให้โง่ดิ )
ตอนนี้ฉันอยู่ในคาบเรียนสุดท้ายนั่นคือ ฟิสิกส์ หลังจากที่ฉันกินข้าวที่โยชิ กะ เงินเก็บไว้ให้ อิ่มชะมัดเลยง่ะ ขอนอนหน่อยได้ไหมเนี่ย เรียนอาไรก็ไม่รู้ งงจริง ๆ อืมๆๆ ง่ำๆ แจ็บๆๆๆๆ ( เสียงนางเอกเวลานอนค่ะ น่ารักใช่ไหมคะ ) ///// โป๊ก ///// โอ๊ย อาไรอีกเนี่ย คนจะนอน ใครปาอะไรมา ฉันลอกคลี่กระดาษดูก็พบว่า ‘ ยัยอ้วนกินเสร็จแล้วก็นอนเลยนะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอก คาบนี้ยากจะตายนอนไปได้ยังไง ถ่างตาเอาไว้ก่อนเซ่ ( เซนซ์สุดหล่อ) ’ มันก็ห่วงใยดีหรอกนะ แต่ประโยคสุดท้ายนี้สิ อยากอาเจียนเป็นเลือดเชียว ‘ ยุ่งน่า คนมันง่วงนี่ นายเรียนไปเลย นายเอ๋อ ที่สำคัญ เอาสมุดมาให้ฉันลอกด้วยนะ นอนล่ะ บาย ( ฉันหน้าตาดีกว่านายร้อยเท้า พันเท่า เชอะ )’ 555+ สะใจจริงๆ นายซ่าอ่านแล้วตาลุกเป็นไฟเลย ว่าแล้วนายซ่าก็เขียนๆๆๆๆ อาไรไม่รู้มาให้ฉัน ปามาแล้ว ฟิ้วๆๆๆ อ้าว ทำไมมันเลยฉันไปล่ะ นะ น่ะ นั่น มันที่อาจารย์สมร ยะ ยืนอยู่นะ นายอยากตายหรือไง OoO หน้าฉันขณะนี้ O-O หน้านายซ่าตอนนี้ ตุ้บ !!! ความซวยมาเยือนแล้วไง ยัยเกี๊ยวเอ๋ย ตายแน่ช้านนนนนน “นี่มันอะไร!!! พวกเธอเล่นอะไรกัน ” อะ อาจารย์สมรโกรธหน้าเขียวเชียว ( ยัยบ้า หน้าแดง หน้าเขียวมัน ปู่ปู๊ แล้วนะ ) “ ‘ยัยเกี๊ยวขึ้นอืด ฟังที่ฉันพูดบ้าง ทำตามด้วยโอเค๊ และที่สำคัญฉันหน้าตาดีกว่าเธอจำไว้เลย ยัยบ้า ( เซนซ์หล่อที่สุด)’ เอาล่ะ ฉันจับได้แล้วว่าใครเป็นคนเขียนไอ้กระดาษงี่เง่านี่ นายเจนอักษร สุดหล่อ กับ นางสาว โยทกานต์ ขึ้นอืด เชิญหน้าห้องเอาไม้กวาดกับไม้ถูพื้นไปถือคนละอัน อวดโฉมความหน้าตาดีกันข้างนอกนะจ๊ะ” พออาจารย์พูดจบนักเรียนในห้องก็หัวเราะกันครืนเลย ฮึ พอดีฉันเหลือบไปเห็นยัยส้ม ทำหน้าเยาะเย้ยฉัน กับพรรคพวก ฉันกลายเป็นตัวตลกก็เพราะนายอีกแล้ว นายบ้า หาเรื่อง.. มาให้ฉันตั้งแต่เจอกันครั้งแรก จนกระทั่งวันนี้เลยนะ ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องเรียน เมื่อยมือเป็นบ้าเลย คนที่ผ่านไปผ่านมาก็หัวเราะฉันกันใหญ่เลย มีแต่พวกสาวๆ ที่กรี๊ดนายซ่ากันใหญ่เลย จะบ้าตายเสียงคุณเธอช่างทำให้ฉันประสาทเสียจริงๆเลย ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ถ้านายซ่าเดินเหยียบ อึอึ๊ สาวๆแถวนั้นคงกรี๊ดกันแล้ว ‘ นายเซนซ์เท่มากเลย เดินเหยียบขี้ด้วยแหล่ะ ’ วะ ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ๆๆ จี้อย่างแรงเลย 5555555555+ “ นี่ยัยเอ๋อ หนักป่ะ” นายซ่าหันมาถามฉัน เสียงเค้าดูห่วงใยจังเลย “ ก็เมื่อยเหมือนกันแหล่ะ ทำไมนายจะถือให้ฉันหรอ ” ฉันล่ะดีใจจริงๆ “ ป่าวถามเฉยๆ” แป่วๆๆ กำจริงเลย “ เชอะ” ฉันทำหน้าป่องๆ งอนแล้ววุ้ย >+< “ ถ้าเมื่อยก็เอามาสิ ฉันจะถือให้ ” นายซ่างึมงำอาไรก็ไม่รู้ ฉันฟังไม่ค่อยจะถนัด “ ห๊า!!! พูดอะไรดังๆหน่อยเซ่ ฉันฟังไม่ค่อยถนัด” “ ถ้าเมื่อยก็เอามาฉันถือเอง ” พอพูดจบ นายซ่าก็แย่งไม้กวาดไปเลย ฉันยังไม่ได้บอกว่าเมื่อยเลย เอาไปซะละ “ ไม่เป็นไรหรอกฉันถือเองก็ได้ นายไม่เมื่อยหรอไง” ฉันทำท่าจะแย่งคืน แต่นายซ่ากันเอาไว้ “ ไม่เป็นไร ถึงฉันจะเมื่อย ฉันก็ยอมเมื่อยแทนเธอดีกว่า” นายซ่าพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เขาทำหน้าจริงจังมาก ๆ จริงหรอที่นายพูดน่ะ อย่ามาเล่นแบบนี้กับฉันนะ มันหวั่นไหวนะจะบอกให้ ///// ออด ///// “ อะ ออดแล้ว ฉะ ฉันกลับบ้านก่อนนะ ” ฉันพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก เขินจังเลย “ อะ อืม พรุ่งนี้รีบมานะ มาซ้อมเดินแบบวันสุดท้าย แล้วเราค่อยมาซ้อมดนตรีกัน ” นายซ่าพูดโดยตัวก็ทำท่าก้มๆ เงยๆ อยู่ “ ฉันไปละนะ บายจ้า ” “ ดะ เดี๋ยว” นายซ่าเรียกฉันไว้ “ กลับบ้านดีๆ นะ ยัยเอ๋อ ” นายซ่ายิ้มทะเล้นๆ แล้วก็เดินไป เฮ้อ ~ วันนี้ฉันรู้สึกหวั่นไหวยังไงก็ไม่รู้ แววตานั้น จริงใจ เด็ดเดี่ยว ฉันไม่สามารถละสายตาไปได้เลย นายเซนซ์เหมือนพ่อมดเลย ร่ายคาถากับฉันหรือป่าวเนี่ย อ๊ะ ทำไมต้องคิดถึงเค้าเนี่ย รีบกลับบ้านดีกว่า เย็นแล้วๆๆๆ เดี๋ยวไอ้พี่ชายตัวดีต้องว่าฉันแน่ๆเลย แงงงงง >^< ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
|
ฉันตกกำแพงโรงเรียน เจ็บก้นๆ ฉันมีแผลที่ข้อศอกด้วยแหล่ะ เลือดๆๆ ออก โอ๊ย แสบสุดยอด 
กินทั้งวันเลยนะ
ความคิดเห็น