ยัยตัวแสบ กะ นายสุดซ่า

ลำดับตอนที่ #3 : ก่อนเข้าประกวด กับ ใจที่ไหวหวั่น 1

ก่อนเข้าประกวด กับ ใจที่ไหวหวั่น 1

                   วันนี้เป็นอีกวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส  และ วันนี้ฉันรีบไปโรงเรียนเพราะต้องไปซ้อมเดินบนเวทีอีก เมื่อวานก็ขาแทบหัก ส้นสูงตั้ง 3 นิ้วครึ่ง พระเจ้าขาหนูจะหักไหมเนี่ย ฮือฮือฮือฮือ

             พอฉันมาถึงที่โรงเรียน  ก็รีบไปที่หอประชุมทันที คงสายแน่เลยฉัน สงสัยต้องมีแต่คนมาก่อนแน่ ๆเลย  เฮ้อ !!! เป็นไงเป็นกันล่ะ  ฉันตัดสินใจเปิดประตูที่หอประชุมดู  แล้วเดินไปหลังเวที

           ///// แอ๊ด /////

สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือ ........ นายซ่า  .........    นายจะมาทำไมเช้า ๆ ฉันบ่นกับตัวเอง

         นายซ่านอนบนโซฟาที่เค้าเตรียมไว้สำหรับพักเหนื่อย หลังเวทีนั่นเอง นายมานอนที่นี่รึไง   มาซะเช้าเชียว อย่างกะภารโรง   นายซ่าเงยหน้ามามองฉัน  อ่ะโธ่ หล่อ(จน)ซะไม่มีเลย >o<”

“อ้าว มาแล้วหรอ ยัยบวม” นายซ่า พูดพลางทำหน้าทะเล้น ทะลึ่งใส่

“นี่ นายซ่า นายก็เหมือนกัน เรียกชื่อฉันไม่ได้รึไง ฉันไม่ใช่ยัยบวมของนาย” เกี๊ยวพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจกับคำว่า ‘ของนาย’ แต่กลับกันคนฟังกลับหัวใจพองโต วูบเดียวดวงตาจากที่เคยยียวน แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน แล้วก็เปลี่ยนเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

“ไม่อ่านะ ฉันจะเรียก ยัยบวม ยัยเอ๋อ  ยัยฯ ของฉัน มีไรไหมจ๊ะที่ร้ากกกกกกก” นายซ่าพูดทำท่าทำทางทะเล้น ยียวนตามนิสัยของนายเซนซ์ต้นฉบับตัวจริง

“นายมันบ้าจริง ๆ เลย นายเซนซ์ผี... แบร่ๆๆๆๆ” ฉันทำท่ากวนหมอนั่นแล้วก็นั่งลงบนโซฟาอีกตัวหนึ่ง  นายเซนซ์เงียบไปเลย ฉันเลยไม่ได้สนใจอะไร แอร์มันจะเย็นอะไรอย่างนี้เนี่ย แล้วหอประชุมนี่น่ะ เคยมีประวัติเล่ากันว่าเคยมีครูใหญ่นอนตายอยู่ที่โซฟา ตั้ง 3 วัน เพราะภารโรงล็อคประตูทิ้งไว้ แล้วพอมาเปิดก็มีกลิ่นตุ ๆลอยมา พอจะไปทำความสะอาดเข้าก็เห็นครูใหญ่นอนตายอยู่ สภาพน้ำหนองไหลเย้ย มีหนอนขึ้นด้วย.... อึ๋ย สยอง แล้วโซฟาที่ฉันนั่งใช่รึปล่าวนะ ว้ายยยยยยยยยยยยยยยย !!!! ไม่ได้ ๆๆ ไปนั่งกะนายเซนซ์ดีกว่า  ปลอดภัยกว่าตั้งเยอะ

“นี่นาย ๆๆๆ กระเถิบหน่อยได้ไหม ฉันนั่งด้วยคนดิ    เร็วสิ   นายซ่าเร็ว ๆๆ” นายซ่าก็ยังไม่ลุกไปไหน นอนหันหลังให้อยู่ได้

“นี่ ๆๆๆ ฉันขอร้อง เร็ว ๆๆๆๆน้า” ฉันพูดพลางเขย่าตัวนายซ่า แต่นายนั่นก็ไม่ยอมลุกไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลย ฉันเลยจะลองดันให้เค้าหันหน้ามาให้ดู แล้วฉันก็เริ่มออกแรงดึงแขนเค้าให้หันมา อึ๊บบบบบบ!!!!!

นี่แค่แขนน้าเนี่ย ยังดึงลำบากเลย นายยักษ์เอ๊ย

“ตุ้บ หมับโครม ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ฉันตกใจมากเลย อยู่ ๆนายนั่นก็หันมาเฉยเลย ฉันจึงเซจะล้มลงไป แล้วนายซ่าก็มาจับแขนฉันแล้วเหวี่ยงมาไว้ที่โซฟาด้วยกัน OoO

                เราสองคนมองกันนิ่ง ไปนานมากสำหรับความรู้สึกของฉัน หน้าร้อนผ่าวอย่างกะเตาผิง เค้าจะเห็นไหมเนี่ยว่าฉันหน้าแดงเอามาก ๆ อยู่เนี่ย   นายซ่าในเวลานี้มีแต่สายตาอ่อนโยนไม่เหลือเค้าความยียวนอยู่เลยทำให้ฉันที่อยู่ในอ้อมกอดของเค้านั้นมันอ่อนปวกเปียกอย่างนี้  กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ อย่างนี้เป็นกลิ่นสำหรับผู้ชายที่ฉันเพิ่งได้กลิ่นเป็นครั้งแรกถ้าไม่นับรวมพี่ชายและพ่อ นี่น่ะหรอ กลิ่นของนายซ่าทำไมมันช่างหอมอย่างนี้  เพราะอะไรทำไมถึงชอบที่จะอยู่ในอ้อมกอดนี้ มันช่างอบอุ่นจริง ๆ

                ทำไมผมถึงชอบมองเธอจัง เวลาเธอเรียนผมก็จะชอบแอบมองเธอบ่อย ๆ แล้วทำไมผมถึงลงทุนขอคุณพ่อให้ย้ายมาโรงเรียนนี้ เพื่อแค่คืนโทรศัพท์นี้ให้แก่เธอ คนที่ผมหลงใหล มาก จนไม่รู้จะมากอย่างไรดี

อ้อมกอดนี้เป็นอ้อมกอดสุดท้ายที่ผมจะได้รับจากผู้หญิงคนไหน ถ้าไม่ใช่เธอ มันช่างรู้สึกดีจริง ๆ กลิ่นตัวของเธอมันเหมือนกับกลิ่นเด็ก ๆ หอมอ่อน ๆ ไม่เหมือนกับผู้หญิงอื่น ๆ ที่ใช้น้ำหอมฟุ้งจนแสบจมูก กลิ่นของเธอผมชอบจริง ๆ อ้อมกอดนี้ผมจะไม่มีวันลืม กับอ้อมกอดครั้งแรกของเราสองคน

                 จากนั้นเขา ก็ค่อย ๆโน้มหน้าใกล้เข้ามาเรื่อย >O< จนฉันได้ยินเสียงหัวใจของเค้าว่ามันก็เต้นรัวเหมือนฉันเช่นกัน   จมูกของเราสัมผัสกันจนรู้สึกได้แล้วเราก็จูบกัน   นี่คือจูบแรกของฉัน ทำไมกันฉันถึงมอบให้ผู้ชายคนนี้   มันหอมหวาน น่าลิ้มลอง จนอดใจไว้ไม่อยู่ อ๊ายยยย !!!!! เขินจะแย่อยู่แล้ววว  

                  ผ่านมากว่านาที ฉันชักเริ่มหายใจไม่ออกแล้วสิ จากตอนแรกฉันออกจะแข็งขืน ทำไมตอนนี้ฉันกลับต้องการมันมากขึ้น  ฉันชอบนายซ่าหรอเนี่ย อึ๊ย!! ทำไมใจเต้นแบบนี้เนี่ย

                   นายซ่าถอนจูบออกแล้ว พวกเราทั้งคู่อยู่ในอาการใบ้กินทั้งคู่เลย  ฉันนั่งอยู่เงียบๆสักพัก นายซ่าก็เริ่มเขยิบเขามาใกล้ๆ เรื่อยๆ โอ๊ย !!! ใจมันเต้น ตึก ตัก ตึก ตัก

“เอ่อ ... เกี๊ยว คือว่า ฉะ ฉัน ฉัน..”

“เอ่อ ... มีอะไรหรอ” ฉันถามด้วยเสียง อายอาย

“คือ ว่าเรื่องเมื่อกี้คือ ..”

“มัน...ไม่ใช่เรื่อง บรรยากาศพาไปหรอกนะ คือว่าฉันที่ทำลงไปมันเป็นความรู้สึกจริงๆนะ ออกมาใจฉันจริงๆ”

“ ...... ” เอ๋อ อาการนี้มาเยือนอีกแล้ว

“ฉันว่า ... ฉัน ชะ ชะ ....”

///// แอด /////

“อ้าว ... มาแล้วหรอครับ น้องเกี๊ยว น้องเซนซ์ ” พี่วี เดินเข้ามายิ้มตามแบบฉบับของผู้ชายอบอุ่น ดูเป็นผู้ใหญ่ ท่าเดินของเค้าช่างดูดีอะไรอย่างนี้เนี่ย โอ๊ยยยย !!!! ใครก็ได้ช่วยที เลือดกำเดาจะกระฉูดอยู่แล้ว

“เรียก เกี๊ยว เฉยๆก็ได้ค่ะ เมื่อวานก็ตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอคะ”

“เอ่อ ... ครับ เกี๊ยว”พี่วีพูดด้วยท่าทีสุภาพ

             ตึ้ง ๆ ๆ

เสียงกระทืบเท้าของคนข้างตัวฉันดังขึ้น อะไรของนายเนี่ย บ้าบอจริงๆเลย เมื่อกี๊ยังดีๆ อยู่แท้ๆ เป็นอะไรไปอีกเนี่ย

“นี่ นายเป็นอะไรเนี่ย กระทืบเท้าทำไมล่ะ”

“รำคาญ แถวนี้มดเยอะ น่าเบื่อจริงๆ” นายซ่าพูดด้วยเสียงเรียบๆ เจือความไม่พอใจอยู่ ดวงตานิ่งเรียบไร้อารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น แล้วก็เดินออกจากหอประชุมไปเลย อะไรของเค้าเนี่ย ฉันล่ะงง !! -_-“

               หลังจากนั้นพวกที่ต้องเดินแบบทุกคน ก็เริ่มทยอยเข้ามาซ้อมกัน เรื่อยๆ จนครบทุกคน เหลือแต่นายซ่าคนเดียวที่ยังไม่เข้ามา เป็นอะไรหรือเปล่านะ ทำไมยังไม่เข้ามาอีกเนี่ย เฮ้อ !!!  เอ๋ ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย เป็นห่วงทำไมกะอีแค่นยซ่าหายไป ก็คงไปหลีสาวๆ แถวนี้ล่ะมั้ง   แต่ว่า ... ตามไปดูหน่อยก็ดีอ่านะ

                        ฉันตัดสินใจเดินออกมาดูนายซ่าที่ห้องเรียนก็พบกับความว่างเปล่า เดินไปรอบๆตึก จนหยุดที่ม้าหินที่หลังโรงเรียน ( โรงเรียนของฉันมีสวนหลังโรงเรียน เพื่อให้นักเรียนได้อ่านหนังสือกัน แต่ เค้าเอาไว้โดดเรียนเป็นส่วนใหญ่ค่ะ แหะๆ ) นายซ่านั่งอยู่คนเดียวนั่งหันหลังให้ฉันฉันจึงค่อยๆ เข้าไปที่นายซ่านั่งอยู่ อย่างเงียบเชียบที่สุด กะจะแกล้งสักหน่อยตกใจตกเก้าอี้ไปเลย 555+

“ฉันทำไปเพื่ออะไร...เลิกโง่สักทีน่า นายเซนซ์”  น้ำเสียงของเค้าเศร้าจังเลย ทำไมกันนะ นายเซนซ์คนเดิมหายไปไหนเนี่ยตนที่คอยกวนโมโหฉันทุครั้งที่เจอหน้าไปไหนแล้วเนี่ย

“นี่ ๆ นายเซนซ์  เป็นอะไรหรอ อยู่ๆ ก็เดินออกมาน่ะ” ฉันยืนอยู่ข้างหน้านายซ่า

“ ... ” เงียบฉี่

“เฮ้ๆ หูหนวกหรอเนี่ย นายน่ะ” ฉันชักจะโมโหแล้วนะเนี่ย

“นี่ ยัยเด็กน้อย เธอรู้จักไหมคำว่ามารยาทน่ะ ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่อย่างงี้ได้ยังไงฮะ” นายซ่ากลับมาเป็นคนเดิมแล้ว เปลี่ยนอารมณ์ดีเลิศจริงๆ ตาบ้า

“นี่ นาย กะ ฉันมันเรียนห้องเดียวกันนะ จะมาว่าฉันได้ยังไงเล่า ชิ ” ฉันต้องอารมณ์ขุ่นมัวทุกวันเพราะอีตานี่แน่ ๆ เลย

“เธอน่ะเกิดวันที่ 31 กรกฎาคม ไม่ใช่หรอ ฉันน่ะ เกิดวันที่ 13 พฤษภาคม นะ แก่กว่าเธออีก เพราะฉะนั้นห้ามยืนค้ำหัวฉันเด็ดขาด ยัยเด็กน้อย” นายซ่ายังย้ำคำเดิม ยัยเด็กน้อย รู้สึกว่าฉันจะมีหลายฉายาเหลือเกิน

“ฉันไม่ใช่ยัยเด็กน้อยนะตานายซ่าบ้า”

“ฉันก็ไม่ใช่นายซ่าเหมือนกันนะ ยัยเด็กน้อย” นายซ่ายังย้ำคำเดิมอีกแล้ว

เอ ทำไมนายซ่ารู้ล่ะว่าเราเกิดวันไหน ทำไมนะ

“เดี๋ยวนะ นายรู้ได้ยังไงล่ะว่าฉันเกิดวันที่ 31 กรกฎาคม น่ะ ห๊า!!!! ”

“ เอ่อ .... นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย แย่แล้วทำไมไม่เตือนฉัน ต้องไปซ้อมเดินแบบไม่ใช่หรอ เดี๋ยวก็จะประกวดแล้วนะ เธอนี่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ เฮ้อ ” ( ไอ้ ‘เฮ้อ’  นี่เหมือนลักษณะการรอดตายใช่ไหมคะ ท่านผู้อ่านคะ )

“เออ ใช่ลืมไปเลยนะเนี่ย แย่จริงๆเลยฉัน ” 

                       เราสองคนมาเดินแบบด้วยกันทั้งวัน เพราะพวกที่ได้รับเลือกให้เข้าประกวดจากพี่เลี้ยงจะได้อภิสิทธิ์พิเศษคือ พวกเราไม่ต้องเรียนหนังสือ 3 วัน และหลังจากนั้นอีก 3 วัน เราก็จะประกวดกันเลย เราจะประกวดแบบคู่ที่ได้รับเลือกจากแต่ละห้อง  นั่นก็คือ ฉันกะนายซ่านั่นเองค่า  คนที่ประกวดจะต้องมีคอนเซ็ปเป็นของตัวเอง เลือกชุดที่จะต้องโดดเด่นในงานมา และแสดงความสามารถพิเศษร่วมกันมาให้ท่านผู้ชมตัดสิน และคณะกรรมการด้วย   ซึ่งตอนนี้ปัญหาหลักๆของเราคือ จะแสดงอะไรกันดีนะสิ จะให้ฉันปั่นจักรยานล้อเดียวหรือไง แล้วให้นายซ่าโยนกล้วยให้กิน แค่คิดก็ขำพิลึกแล้วน่ะสิ

“ คิก ๆๆ ” ฉันเผลอหลุดหัวเราะออกมาจนได้ ก็มันขำอ่าเนอะ 5555+

“ยัยเอ๋อเธอขำอะไรเนี่ย บ้ารึเปล่า จะให้พาไปโรงพยาบาลไหมจ๊ะ ” นายซ่าทำท่าทะเล้นใส่ฉัน ตาเป็นประกายนั้นล่ะ ฉันล่ะเกลียดที่สุดเลย เชอะ

“ปล่าวสักหน่อย นี่ๆ นายซ่าตกลงเราจะแสดงอะไรกันดีล่ะ คนอื่นๆเค้ามีคอนเซ็ปเป็นของตัวเองกันแล้วนะ”

“เอ่อ .. ไม่รู้ดิ ยังไม่ได้คิดเลย แหะๆ ” นายซ่าทำท่าทะเล้นอีกแล้ว มันน่า (หอม) นักเลย เหอๆ อุ้ย หื่นออกอีกแล้วค่ะ

“ตาบ้า เชอะ นึกว่าจะรู้ ฮึ” ฉันทำท่าเชิดใส่นายซ่า โธ่ นึกว่าจะรู้ที่ไหนได้ พอดีฉันเหลือบไปเห็นยัยแคทกะ ยัยฟ้า เพื่อนทุกเพื่อนยากของฉัน เพื่อนที่ร๊ากกกกก

“ยายแคททททททท ยายน้ามมมมมมมมมมม” ฉันตะโกนสุดเสียง

“ยัยบ้าเรียกให้มันเบาๆหน่อยไม่ได้หรือไง หนวกหู” นายซ่าทำท่าเซ็งๆใส่ฉัน จะเซ็งทำไมฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ

“มีอะไรย่ะ ยัยเกี๊ยวเรียกซะลั่นเลยนะยัยบ้ .....” ยัยแคทพูดยังไม่ทันจบก็ทำตาโต อ้าปากค้าง อ้าวๆ น้ำลายไหลแล้วเพื่อนเอ๊ย

“คะ คือว่า เซนซ์ ธะ เธอมานานแล้วหรอ” ยัยน้ำถามด้วยท่าทางตกใจ  แหมๆ กลัวเค้าเห็นนิสัยซาดิสซ์ของพวกเธอล่ะสิ 555

“เอ่อ ใช่” อี๋ นิสัยน่าเกลียดที่สุดเลย ทำไมคุยกะคนอื่นเค้าสุภาพจังล่ะเนี่ย  ทีกะฉันอย่างกะพายุจะลง

“นี่ ยัยแคท ยัยน้ำช่วยคิดหน่อยสิ ว่าฉันกะ ตาบ้านี่จะแต่งตัวยังไง แสดงความสามารถพิเศษอะไรดีเนี่ย น้าๆ”

“ฉันว่าแล้วว่าเธอคงยังไม่คิดหรอกเลยเดินมาหาเนี่ยแหล่ะ” เพื่อนที่น่ารักที่ซู้ดดดดด

“ตอนอยู่ ร.ร. เก่าเธอเคยประกวดเปียโนได้แชมป์ไม่ใช่หรอ ทำไมไม่เล่นเปียโนเล่า” ยัยแคทเพื่อนผู้รู้ดีพูดออกความคิดเห็น

“แล้วนายเล่นอะไรได้บ้างเนี่ยหา” ฉันพูดพลางยักคิ้ว เหอๆ คงทำอาไรไม่เป็นหรอก อย่างนายเนี่ยนะ

“ ฉันก็เคยประกวดเปียโนได้ที่ 1 เหมือนกัน แต่ประกวดที่อเมริกาโน่นตอนมัธยมน่ะ” นายซ่าพูดอย่างมั่นใจ

“เอางี้สิ ทำไมไม่เล่นด้วยกันทั้งคู่เลยล่ะ แล้วก็ร้องด้วยกันทั้งคู่ไปเลย” ยัยน้ำแสดงความคิดเห็นที่ (ไม่) ดีมาก

“โอ๊ย ฉันร้องเพลงไม่เป็น อย่าให้ฉันมาร้องเพลงเลยเดี๋ยวกรรมการหูขาด” ฉันพูดทำตาปริบๆ

“นี่ ยัยเกี๊ยวไม่ต้องเลยแกน่ะ ร้องเพลงตอนเล่นเปียโนนะยะ” อ่ะจึ้ย ยังอุตส่าห์จำได้อีกอ่า ยัยแคทบ้า

“งั้นตกลงตามนี้ก็ได้ โอเคไหม ยัยเอ๋อ” ทุกคนอึ้ง ทึ้ง เสียว เอ๊ย เสียวไม่ต้องค่ะ แหะๆ OoO

“ อะ อื้ม” ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ยัยเกี๊ยวนะ ยัยเกี๊ยว

“ นี่เดี๋ยวๆ เซนซ์ คือเรื่องชุดล่ะ เธอจะแต่งอะไรกันล่ะ” นายซ่าทำหน้าคิดหนัก

“ก็แต่งชุดเป็นเจ้าหญิง กะ เจ้าชาย ไปเลยสิ เข้ากับการเล่นเปียโนดีออกนะ” ยัยเพื่อนบ้าๆๆๆๆ คิดได้ไงเนี่ย >O<”

“อะเอ่อ ฉันคิดว่า ...” ฉันอ้ำอึ้งยังไม่ทันจบ

“งั้นก็ดี เลิกเรียนแล้วใช่ไหม ฉันกลับบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันนะ ยัยเอ๋อ” นายซ่าหันมายิ้มทะเล้นให้ฉันอีกแล้ว ใจละลายๆ

“ นี่ยัยเกี๊ยวเธอดูสนิทกันจังเลยนะ เป็นอะไรกันหรือป่าวเนี่ย ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆ” ยัยแคทพูดขึ้นบ้าง

                               มันดูยังไงของมันเนี่ย ว่าสนิทกันยัยบ้า ออกจะตีกันตาย ตาแกต้องมีปัญหาอีกแน่ๆเลย

“ไม่จริงอ่ะ ยัยแคท ไม่เห็นจะสนิทกันตรงไหนเลยจะตีกันตายแล้ว กลับบ้านแล้วนะ เมื่อยจริงๆเลย ”

“นี่คิดเฉไฉหรอ ยัยเกี๊ยว” ยัยแคท ยัยน้ำประสานเสียงกันถล่มฉัน ว้ายๆ ไม่อยู่แล้ว วิ่ง วิ่งๆๆๆๆๆๆๆ

“บายจ้าเพื่อนๆ ที่รัก” ฉันพูดแล้ววิ่งออกไปเลย กลับบ้าน ฮูเล่ๆๆ

                             ฉันเดินกลับบ้านออกมาเรื่อยๆ ยัยแคทมันดูยังไงเนี่ยว่าฉันสนิทกะนายซ่า หน้ายังไม่เคยอยากมองกันเลย

ถึงมองก็ไม่เคยมองกันนานๆหรอก พูดแล้วฉันก็คิดถึง เรื่องเมื่อเช้า ///>v</// เขินจังเลย  เอ๋ ทำไมต้องเขินด้วยล่ะ ไม่เห็นจะต้องเขินตรงไหนเลย แต่ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้ล่ะ หรือว่า ....  ว้ายไม่จริงๆ กลับบ้านรีบนอนดีกว่า >o<

                              ผมเห็นเธอหน้าแดง และบ่นพึมพำกับตัวเอง เธอสมกับฉายาที่ผมตั้งให้จริงๆเลย ผมชอบแกล้งเธอ อยากให้เธอจดจำผม เวลาเห็นเธอหน้าแดงแล้วใจมันเต้นแรงจริงๆ  เธอจะรู้ไหมนะ  ว่านายซ่าคนนี้รักเธอที่สุดเลย 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~