ยัยตัวแสบ กะ นายสุดซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อแรกเจอ

“แม่ หนูไปโรงเรียนแล้วนะแม่”

             สาวน้อยตากลมโต ใสเหมือนลูกแก้ว นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนชวนให้หลงใหล  ผมสีดำ น้ำตาลนิด ๆอย่างเป็นธรรมชาติ  ด้วยความที่ไม่เคยเข้าร้านทำผมของเธอ  ทำให้ผมของเธอเงางาม นุ่มลื่น (เมื่อใช้แฟซ่า 555+) ผิวขาวอมชมพู ปากบางเรียวน่ารัก  จมูกเชิดรั้นนิด ๆ ดวงหน้ารูปไข่  รีบร้อนลงมาจากบันไดจนเกือบหน้าทิ่ม

“นี่ อย่ากระโดดโลดเต้นให้มากนักนะ  เราน่ะเป็นผู้หญิงนะลูก” 

             อ้อ ฉันลืมบอกไป ฉันชื่อ หมี่เกี๊ยว นิสัยแสบอย่าบอกใคร^v^  (เค้าว่ากันมานะ) ฉันก็ไม่เห็นว่าฉันจะแสบตรงไหนเลย  ก็แค่โรงเรียนเก่าฉันมีเข้ากลุ่มที่ว่าโหดที่สุดในโรงเรียนเท่านั้นเอง (เท่านั้นจริง ๆ) ทุกคนเลยกลัวกันไปหมด เฮ้อ !  ที่ฉันอยากเข้าก็เพราะ ฉันมักถูกแกล้งจากพวกผู้หญิง (ที่สวยน้อยกว่าฉัน)นั่นแหล่ะ  โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ ^O^

“ยัยเกี๊ยวจะไปยัง  เดี๋ยวก็ไปสายหรอก ยิ่งเปิดโรงเรียนวันแรกด้วย เร็วหน่อยดิ”

             นี่ๆ  พี่ชายของฉันชื่อ ตะเกียบ  ที่ฉันเรียกสั้น ๆว่า (ไอ้พี่) เกียบ  ตัวสูงกว่าฉันอีก (ก็ฉันสูงแค่ 165 เองนี่หน่า) พี่ชายของฉันสูงตั้ง 175 แน่ะ ผมสีเดียวกับฉันนั่นแหล่ะ  ตาโตนัยน์ตาสีดำสนิท ผิวออกจากคล้ำนิด ๆเพราะ พี่ชายฉันเป็นนักบาสฯ ของโรงเรียน สาวๆ ติดตรึม  เชอะ ก็พี่ฉันมันหล่อนิ  หมั่นไส้เว้ยยยยยย! o/\o

“นี่รถเมล์มาแล้วยืนเอ๋ออยู่ได้เร็วเข้า ยัยเกี๊ยว”

“รู้แล้วน้า  พี่เกียบพูดมาก เชอะ”

              ฮึ หมั่นไส้ ๆๆๆๆๆๆๆ ไม่อยากคุยกับคนหล่อ เชอะ เชอะ เชอะ เชอะ 

“นี่ยัยเกี๊ยว นี่มันบนรถเมล์นะ เย็นนี้กลับบ้านเมื่อไหร่ เธอตายแน่ ฮึ!”

              เหย เอาตายเลยหรอ ฉันตายแน่คราวนี้  ฮือ ฮือ ฮือ ฮือT~T  พี่จ๋าหนูขอโทษจ้า  หนูจาไม่ทำอีกแล้ว   ไม่ได้ ๆ ต้องวางฟอร์มไม่กลัวไว้ก่อน ฮึ   พอฉันแอบมองไปพี่ฉันก็หลับเสียแล้ว  น่าเกลียดจริงๆ พี่ชายใครเนี่ย เฮ้อ !

               ฉันมองออกไปนอกรถ อื้อ ที่นี่ก็ไม่เลวนะ วิวสวย บรรณยากาศดีมากๆ เลยหล่ะ  แต่ฉันก็อดคิดถึงโรงเรียนเก่าของฉันไม่ได้  ป่านนี้ ยัยแคทจะโกรธฉันมั้ยน้า  ที่ฉันย้ายมาปุบปับแบบนี่น่ะ   คิดถึงฉันบ้างไหมเนี่ย อ้อลืมบอกไป แคทเป็นเพื่อนสนิทของฉันสมัยป. 1 นู่นเลยอ่ะ เราสนิทกันมาก เคยสู้กับรุ่นพี่ ม. 3 ด้วยกัน  สมัยเราอยู่ ม. 2 เกือบตายแน่ะ ครั้งนั้นน่ะ

“เกี๊ยวพี่ไปแล้วนะ ถึงโรงเรียนพี่แล้ว โรงเรียนเธอน่ะ ต้องนั่งอีกครึ่งชั่วโมงนะ ยัยเอ๋อ”

               อ้าว ตื่นตอนไหนเนี่ย เอ๋ เมื่อกี๊พี่เรียกฉันว่าอะไรนะ อ้อ ยัยเอ๋อ อือ อือ อือ เฮ้ย! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตายซะเถอะไอ้พี่บ้า   ตายซะเถอะ  @*@

              อ้าวไปไหนแล้วเนี่ยเร็วจริง ๆ  OoO”

              ฉันนั่งสักพักก็รู้สึกง่วงนอนจริง ๆ สงสัยเมื่อคืนจะตื่นเต้นไปหน่อยมั้ง เลยนอนดึกไป ตอนฉันกำลังเคลิ้ม ๆก็ได้ยินเสียงใครบางคน

“นี่!!!!เธอน่ะ ลุกขึ้นดิ๊”

ใครกันพูดเสียงดังจริง ๆไม่เกรงใจคนจะหลับจะนอน นอนแล้วนะ จั๊บ จั๊บ จั๊บ

“ฉันพูดไม่ได้ยินหรือไงเล่า ยัยบ้า!!!”

              เอ๋ ใครกันฉันชักทนไม่ได้แล้วนะ น่าเกลียดจริง ๆ พอฉันลืมตาขึ้นก็พบกับผู้ชายหน้าตาก็งั้น ๆ อ่ะ  ผมสีดำสนิทเหมือนย้อมเลย  ผิวขาวออกจะโดนแดดจนมีรอยไหม้นิดหน่อย ดูเข้มแข็งสมกับเป็นผู้ชาย   คิ้วเข้ม หยั่งกะป่าดงดิบแต่ดูเป็นระเบียบ   ตาคมโตเป็นบ้า ถ้าฉันจับจะบาดไหมเนี่ย เหอ เหอ เหอ  จมูกโด่งเป็นสัน  สูงกว่าน้องฉันนิดหน่อยได้ล่ะมั้ง   (ความจริงก็หล่ออออออออออออออออมาก ๆ)คนหนึ่งยืนจ้องฉันเขม็งหยั่งจะกินเลือดกินเนื้อฉันอยู่  คนนี้มันต้องเป็นคนตะโกนว่าผู้หญิงแน่ ๆ  และผู้หญิงคนนั้นก็คือ  ฉัน OoO   ชักจะโมโหแล้วนะ  ฮึ

“น่าเกลียดจริงๆ ผู้ชายอย่างเธอน่ะ มาว่าผู้หญิงได้ไงเล่า”

หน้าผู้ชายคนนั้นเป็นอย่างนี้        ( OoO)

“นี่ ! เธอกล้ามากเลยนะที่มาว่าฉันน่ะ”

                อยู่ ๆก็มีเสียงพลเมืองดีข้าง ๆฉันก็พูดขึ้นว่า

“เอ่อ ใจเย็นทั้งคู่ก่อนนะครับ”

“อย่ายุ่ง / อย่ายุ่ง”

เงียบ เงียบ เงียบ /*-*/*-*/*-*/*-*/*-*/

                นายซ่านี่ (ฉันเรียกว่า ซ่า แล้วกันไม่รู้จักชื่อนี่หน่า) ก็ทำท่าสำรวจใบหน้าอันสวยเลิศของฉัน แล้วก็คิดอะไรสักอย่าง   หลงรักฉันอ่ะดิ เหอ เหอ เหอ ~o~

“ยัยแสบ นี่คงไม่คิดว่าฉันหลงรักเธอหรอกนะ  เฮอะ  ฉันไม่มีสมองวัวนะจะบอกให้”

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก  ตาซ่าปัญญาอ่อน    จุก จุก จุก จุก บังอาจมาก *O*

“เธอคงไม่ได้อยู่แถวนี้ใช่ไหม  เพิ่งเคยเห็น”

“แล้วนายยุ่งอะไรด้วยไม่ทราบ ตาซ่าปัญญาอ่อน เชอะ”

                 ก่อนที่ศึกฝีปากระหว่าง  บางระจัน และ พม่า  จะคุกคามมากกว่านี้  ก็มีเสียงพลเมืองดีข้าง ๆฉันนี่แหล่ะ  (เจ้าเดิม) ขัดขึ้นอีกครั้ง

“เอ่อ เดี๋ยวผมลุกให้ก็ได้ครับ  ใจเย็น ๆ นะครับ”

                  นายซ่ายิ้มให้ฉันและคุณพลเมืองดีอย่างเยือกเย็น ส่วนฉันน่ะหรอ   กลัวไปเรียบร้อยแล้ว TOT ช่วยด้วยค่า มีคนจะฆ่าหมกรถเมล์หนู   ฮือ ฮือ ฮือ  ไปแล้วพลเมืองดีของช้านนนนนนนนนนนน

 “ว่าไง เธอเรียกฉันว่าไงนะ ยัยแสบเอ๋อ”

“นี่ ฉันมีชื่อนะคะ  กรุณาเรียกให้ถูกด้วยค่ะ เกี๊ยวค่ะ ไอ้ตาซ่าปัญญาอ่อน”

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะ จนนายซ่าเอ๋อไปเลย 55555555+ สุดท้ายก็เคลือบยาพิษ   อิ อิ อิ อิ อิ   >o<

“ฉันเหลืออดแล้วนะ  เธอก็ช่วยเรียกชื่อฉันให้ถูกด้วยแล้วกัน ฉันชื่อ .........”

ก่อนที่นายนั่นจะพูดฉันก็เติมให้เรียบร้อยแล้ว

“นายซ่าปัญญาอ่อน 5555+”

“นี่ ยัยแสบ”

เอาตัวรอด เอาตัวรอด  สมองสั่งการแล้ว  นายซ่าจะกลายร่างเป็นฆาตรกรซะแล้ว  เอาไงดี อ๊ะ ถึงโรงเรียนแล้ว

“ว้าย ! ถึงโรงเรียนฉันแล้วไปแล้ว ๆๆๆๆๆๆๆ”

ฉันรีบถลาลงรถด้วยความรีบร้อน   แฮ่ก ๆๆๆๆๆๆ เกือบตายแล้วเชียว  เฮ้อ ! รีบเข้าโรงเรียนดีกว่า

               
                     โรงเรียน B อันสงบสุขแห่งนี้ ฉันเดินเข้าโรงเรียนด้วยความรื่นรมณ์   เด็กนักเรียนเต็มเลยที่มองมาทางฉัน แต่ฉันคงไม่มีเวลามาคิดมาก รีบไปดูห้องเรียนดีกว่า     เอ๋ !!!!!  ฉันอยู่ห้องไหนเนี่ย    ห้องนี้ไง  4 / 7  ห้องเด็ก วิทย์ หรอเนี่ย

ฉันอยากอยู่ห้อง 3 นี่น่า ฉันอยากอยู่ห้อง เด็กอังกฤษอ่ะ ช่างเหอะ ๆ  ปวดหัวจริง ๆ เลยวันนี้  -_-

“เฮ้  ยัยเกี๊ยวทางนี้ ๆๆๆๆๆๆ”

ใครหว่า ? มาเรียกฉัน เสียงคุ้น ๆ แฮะ เหมือนจะเป็น เป็น .................ยัยแคท  เฮ้ย เพื่อนสุดเลิฟช้านนนนนนนน

“ยัยแคท มาได้ไงเนี่ย  ตกใจหมดเลย  ^v^ "

“นี่ แกคิดว่าจะย้ายมาได้คนเดียวรึไงย่ะ  ยัยบ้า ทิ้งเพื่อนเลยนะ”

“ขอโทษจริง ๆนะแคท ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ  ขอ..  ฮึก  โทษ ฮึก ฮึก”

ฉันไม่ไหวแล้วคิดถึงจริง ๆ ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว  ยัยเพื่อนบ้า ToT

“อย่าร้องสิ ยัยเกี๊ยว อายเค้า  มองกันใหญ่แล้ว เร็ว ๆ เลิกร้องแล้วไปห้องเรียนของเรากัน เร็วสิ”

“อือ อะไรนะห้องเรียนของเราหรอ แคทแกอยู่ห้องเดียวกับฉันหรอเนี่ย”

“แน่ล่ะสิ  ฉันน่ะลูกตำรวจ ยศสูงนะจ๊ะ”

                   หลังจากทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่แล้ว  ซึ่งก็มีเพื่อนที่จะร่วมก๊วนกันอีก 1 คน (เยอะจริง ๆ) ชื่อว่า น้ำ (เน่า ก็ออกจะติดหนังรักโรแมนติกขนาดนั้น นี่ ! ขนาดเพิ่งรู้จักนะเนี่ย)

เป็นสาวหมวยน่าตาน่ารัก จิ้มลิ้มมากๆ เข้ากับเพื่อนได้ดีทีเดียว   แล้วเรา 3 คนก็เรียนด้วยกันเป็นอะไรที่ตายตัวอยู่แล้วว่าฉันนั่งริมหน้าต่างหลังสุด ข้างหน้าฉันคือ น้ำ ส่วนข้าง ๆฉันก็คือ ยัยแคทนั่นเอง 

“นี่ ยัยเกี๊ยวเมื่อเช้าฉันโทรหาเธอทำไมไม่รับยะ  ปล่อยให้ฉันรอตั้งนานนึกว่าจะหลงซะแล้ว ยิ่งสมองปลาอยู่แล้วไม่มีใครเกินเธออยู่ด้วย”

ยัยแคทกระซิบกระซาบ เพราะอาจารย์สอนอยู่   อาจารย์คนนี้ประจำชั้นห้องฉัน เห็นบอกกันมาว่า เฮี้ยบสุดยอด

“หรอยะ ไม่เห็นรู้สึกตัวเลยอ่ะ”

ว่าแล้วฉันก็ล้วงกระเป๋ากระโปรงเตรียมหยิบโทรศัพท์ออกมา   ทำไมมันเบาหวิวอย่างนี้ล่ะ  

เฮ้ย ! โทรศัพท์ช้านนนนนน หายไปไสเนี่ย ? (เธอเป็นคนตะวันออกเฉียงเหนือหรอเนี่ย)

สงสัยต้องเป็นทะเลาะกับนายซ่าตอนที่วิ่งลงรถเมล์แน่เลยอ่ะ   แกอย่าทำอะไรโทรศัพท์ฉันนะ

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

“โยทกานต์!”

สุดท้ายสาวสวยอย่างโยทกานต์ ก็ลงเอยด้วยการ ทำความสะอาดห้องเรียนอันฉกปรกคนเดียวในตอนเย็น และ บทสวดภาคพิเศษที่เป็นของสมนาคุณค่ะ ติ๊ง ต่อง  เหอ ๆๆๆๆ สนุกจริง ๆ    -*-“

                   ****************************************************************