คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Shoes [Himjae] #2
2
“หมอคะ หมอชีพจรของคนไข้เต้นแรงขึ้นแล้วค่ะ” น้ำเสียงดีใจปนตื่นเต้นของพยาบาลสาวกรอกลงไปในโทรศัพท์ของห้องพักผู้ป่วย
คลื่นชีพจรที่เต้นแรงขึ้นของลูกชายทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวของหญิงสาววัยกลางคนกลับกระชุ่มกระชวยขึ้นมาอีกครั้งด้วยความหวังที่ว่าร่างบนเตียงนั่นจะฟื้นขึ้นมา
ท่ามกลางผู้คนมากมายในโรงอาหารตอนเที่ยงแบบนี้มันยากมากที่จะหาคนเพียงคนเดียว อยากเจอนาย ฉันอยากเจอนายฮิมชาน ‘ที่ไหนก็ได้ เพียงแค่นายอยากเจอฉัน’ จู่ ๆ คำพูดนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของยองแจ แต่ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรเขาก็เห็นคนตัวสูงเหมือนกับฮิมชานเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนจนลับสายตาไป
ยองแจพยายามฝ่าผู้คนเดินตามฮิมชานไปแต่มันก็ไม่ง่ายเลย ยิ่งเดินก็ยิ่งเบียดกับคนอื่นมากขึ้น พอหลุดออกมาได้ก็คลาดสายตาไปซะแล้ว ร่างเล็กหันซ้ายหันขวาแต่ก็ไม่พบร่างสูง ยองแจเดินกลับเข้ามาในโรงอาหารด้วยความผิดหวังเล็กน้อย บ่ายนี้เขาต้องขึ้นไปห้องสมุดเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวโครงงาน เมื่อนึกได้จึงรีบตรงไปยังหอสมุดทันที
ตาคู่ใสมองหาเพื่อนสนิทของเขาแต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่มา ยองแจจึงเลือกที่จะเดินดูหนังสือไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ชั้นหนังสือสูงๆซึ่งอยู่ลึกพอสมควร คงไม่ค่อยมีใครเข้ามาแถวนี้เพราะนี่คือชั้นหนังสือรุ่น นิ้วเรียวไล่ไปตามสันหนังสือดูปีการศึกษาที่น่าจะมีคนคนนั้นอยู่เมื่อเจอปีที่ต้องการจึงเอื้อมหยิบมันออกมา มือบางค่อยๆพลิกหน้าหนังสือไปทีละหน้าซึ่งแต่ละหน้าก็มีข้อมูลนักเรียนในแต่ละชั้นแต่ละห้อง มีรูปถ่ายที่เก็บความทรงจำที่แสนดีเอาไว้มากมาย
สายตาหวานสะดุดกับหน้าหนังสือหน้าหนึ่งที่มีรูปถ่ายของคนที่หน้าตาคล้ายกับฮิมชาน เมื่อเพ่งมองดีๆก็พบว่าคือฮิมชานจริงๆ พอรู้อย่างนั้นมันก็ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกดีใจขึ้นมาแปลกๆ ก็ไม่รู้ว่าจะดีใจทำไม แต่จังหวะที่กำลังพลิกไปอีกหน้าก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งหล่นออกมาจากหนังสือ เมื่อหยิบมันขึ้นมาดูข้อความในนั้นทำให้ร่างเล็กตกใจได้ไม่น้อย
“ยองแจ” เสียงเรียกที่คุ้นเคยจากแดฮยอนทำให้ยองแจสะดุ้งและรีบยัดกระดาษแผ่นนั้นลงกระเป๋าเสื้อ
“ทำอะไรอยู่เนี่ย” คนผิวเข้มถามพร้อมกับเดินเข้ามาหายองแจ
“ปล่ะเปล่าไปทำงานกันเถอะ” ท่าทางประหม่าของยองแจทำให้แดฮยอนผิดสังเกตแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
เสียงรองเท้านักเรียนกระทบพื้นเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอดังขึ้นตอนกลางดึก เจ้าของผมสีทองที่เดินอยู่ตรงระเบียงหน้าห้องเรียนพยายามมองหาผู้คนในตึกตามห้องต่าง ๆ แต่ก็ไม่พบใคร ดวงตาใสชะงักเข้ากับร่างหนึ่งที่นั่งอยู่คุดคู้ในห้องซ้ายสุดของตึกเขาจึงเดินเข้าไปหา
“นี่นายเป็นใครหน่ะ มาทำอะไรที่โรงเรียนตอนดึกแบบนี้” ร่างเล็กเอ่ยถามบุคคลตรงหน้า
“อย่ายุ่งกับคิมฮิมชาน!” น้ำเสียงทุ้มต่ำตะคอกกลับมาทำให้ยองแจถึงกับสะดุ้ง
“นายยังไม่ตอบฉันเลยว่านายเป็นใคร แล้วทำไมต้องห้ามไม่ให้ฉันยุ่งกับฮิมชาน?”
“ฮึ! คนอย่างนายไม่มีค่าพอที่จะมารู้จักฉัน! จำใส่กะโหลกแกไว้ซะว่าฮิมชานเป็นของฉันใครหน้าไหนห้ามยุ่ง!!” ร่างนั้นตวาดเสียงดังลั่นห้องจนทำให้ยองแจเซถอยไปข้างหลัง
“ถ้าแกไม่เชื่อฉันแกต้องตาย!!!”
เฮือกก! ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ ฝันไปเหรอเนี่ย? มันเหมือนจริงมากเลยเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าสวย ยองแจหอบเล็กน้อยจนคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รู้สึกได้
“อ่าวตื่นแล้วเหรอ เป็นไรไปฝันร้ายเหรอ?”
“อ่ะ อืม” ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงัก ดวงตาใสลอกแลกไปมาด้วยความสับสนในหัว
“ฉันขอตัวกลับก่อนนะรู้สึกไม่ค่อยสบาย ไปละ” ยองแจว่าพลางรีบเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกไป
“อื้มไว้พรุ่งนี้เจอกัน บาย” เด็กหนุ่มผิวเข้มโบกมือลาเพื่อนรักตัวเล็ก
ยิ่งคิดยิ่งมีแต่คำถามเต็มไปหมด ร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าเดินเพื่อคิดอะไรเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ จนไม่ทันมองคนที่เดินสวนมาก็ชนกันเข้าอย่างจัง
“โอ๊ะ ขอโทษครับ!” คนตัวเล็กรีบขอโทษก่อนทันที แต่พอเห็นหน้าบุคคลที่เขากำลังนึกถึงจู่ ๆ ก็ตกใจเล็กน้อย
“ฮะ ฮิมชาน!” ยองแจลุกพรืดขึ้นพร้อมกับถอยหลังออกมาสองสามก้าว ตอนนี้เขาสับสนไปหมดทุกอย่างจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อตั้งสติได้คนตัวเล็กก็รีบเดินหนีร่างสูงทันที
หมับ! ไวไม่ทันเท่ามือยาว ฮิมชานว้าข้อมือยองแจเอาไว้ก่อนที่ยองแจจะเดินหนีไป อ๊ะ! มือเย็นอีกแล้ว ร่างเล็กรีบกระชากข้อมือกลับมา
“ฉะ ฉันต้องรีบกลับบ้าน” เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก
“ทำไมวันนี้รีบกลับจังเพิ่งสามโมงกว่าเองนะ ทุกทีกลับค่ำจะตาย” น้ำเสียงเรียบเอ่ยมาจากปากของร่างสูง แม้จะแฝงไปด้วยความน้อยใจนิดๆ
“ฉันมีธุระ” พูดยังไม่จบดียองแจก็รีบเดินหนีไปสายตาหลุบต่ำเพื่อไม่ให้จับโกหกได้ ร่างสูงมองคนตัวเล็กเดินจากไปด้วยแววตาเศร้า ก่อนจะเอ่ยประโยคอันแผ่วเบาออกมา
“หวังว่านายคงจะไม่ลืมสิ่งที่นายเคยพูดกับฉันไว้นะยองแจ”
‘แน่นอน! ทำไมฉันต้องรังเกียจนายด้วยหล่ะฮิมชาน นายเป็นเพื่อนฉันนะ’
‘เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันเนี่ยนะ’
‘อื้ม’ ^^
ฟู่ว! ตุ้บ! เสียงถอนหายใจจากคนตัวเล็กที่ทิ้งตัวลงไปนอนกับเตียงอย่างอ่อนล้า นี่มันเรื่องอะไรกัน? มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อก็พบกระดาษที่เขายัดใส่กระเป๋าเมื่อตอนเที่ยง
‘สลด นักเรียนชายโรงเรียนชื่อดังประสบอุบัติเหตุสยองอาการสาหัสเป็นตายเท่ากัน’ ดวงตาคู่สวยไล่อ่านเนื้อข่าวไปทีละบรรทัด
‘เมื่อวันที่ 21 กรกฎาคม พ.ศ.2555 เจ้าหน้าที่ตำรวจได้รับแจ้งว่ามีนักเรียนชายสองคนประสบ โดยนักเรียนทั้งสองคนได้พลัดตกลงมาจากตึกเรียนชั้น 3 อาการสาหัสปางตายทั้งคู่ จึงได้รีบส่งผู้บาดเจ็บทั้งสองคนไปยังโรงพยาบาลใกล้เคียงทันที จากการตรวจสอบที่เกิดเหตุไม่พบร่องรอยของบุคคลที่สาม จึงคาดว่าทั้งสองอาจจะทะเลาะกันจนพลัดตกตึกลงมา ล่าสุดมีความคืบหน้าอาการของนักเรียนทั้งสองออกมาแล้วแต่ทางโรงเรียนได้มีการปิดข่าวจึงไม่สามารถนำมารายงานได้ หากมีความคืบหน้าจะรีบนำมารายงานโดยด่วน’
รูปของนักเรียนชายคนหนึ่งมันเป็นรูปเดียวกับที่เขาเจอในหนังสือรุ่นเมื่อตอนบ่ายรูปของ คิม ฮิมชาน นี่ฮิมชานตายไปแล้วจริง ๆ เหรอ เขาไม่อยากเชื่อเลยไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้อ่านฮิมชานจะตายได้ยังไงในเมื่อเขาก็เจออยู่ทุกวัน
‘ไม่มีใครมารับฉันซักที ฉันรอมานานมากแล้ว ฉันเหงามากเลยยองแจ’
‘นายเชื่อเรื่องวิญญาณมั้ย’
‘ถ้าฉันไม่ได้เป็นฮิมชานที่ดีเหมือนที่นายคิดไว้หล่ะ นายจะทำยังไง’
จู่ๆประโยคที่ฮิมชานเคยพูดก็แล่นเข้าในหัว ร่างเล็กรีบพุ่งไปเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติม สภาพของนักเรียนชายสองคนที่ตกลงมาอาการสาหัสเหมือนไม่น่ารอด ยูยองแจไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยทำไมเขาไม่เคยเอะใจกับประโยคแปลกๆของฮิมชานเลย! ทั้งที่ฮิมชานพยายามจะบอกเขาตั้งหลายครั้งแล้ว
ฮิมชานตายไปแล้วจริงเหรอ. . .
เหมือนสมองไม่ทำงานเสียงต่างๆที่ดังขึ้นรอบข้างไม่สามารถแปลได้ว่าคือเสียงอะไร ดวงตามองเห็นภาพผู้คนมากมายแต่ไม่สามารถรับรู้อะไร เพราะตอนนี้ในหัวของยองแจมีแต่เรื่องข่าวอุบัติเหตุของฮิมชานเขาอยากฟังจากปากของฮิมชานถึงแม้จะรู้อยู่แล้ว แต่ถ้าฮิมชานยอมรับจริง ๆ ยองแจจะรับได้มั้ยแล้วเขาจะทำยังไงต่อไป ไหนจะเรื่องความฝันนั่นอีกที่มีผู้ชายมาบอกไม่ให้ยุ่งกับฮิมชานยิ่งคิดยิ่งสับสน ตอนนี้ยูยองแจอยากพบคิมฮิมชาน!
“เฮ้ย! เป็นไรมากเปล่าวะยองแจ ช่วงนี้ฉันว่าแกไม่ค่อยไหวแล้วนะ” แดฮยอนเอ่ยถามเพื่อนสนิทขณะกำลังเก็บของเตรียมจะกลับบ้าน
ไม่มีคำตอบ…ยองแจไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตอนนี้ร่างเล็กรับรู้แค่ว่าต้องเจอฮิมชานให้ได้
“ยองแจ ยองแจ! ยูยองแจ!! ”
“อ่ะ ห้ะ!อะไรมีอะไร จะตะโกนทำไมวะไอ่ดำ!” เจ้าของผมสีทองหันไปเหวี่ยงใส่คนผิวเข้ม
“อ่าว ฉันเรียกแกตั้งหลายรอบแกก็ไม่ยอมตอบนี่”
“มีไร”
“แกเนี่ยไม่มีแฟนจนตอนนี้จะเป็นเอ๋อแล้วรึไง”
“อะไรของแกห้ะแดฮยอนเดี๋ยวปั๊ดตบให้สีหลุดเลย” คนตัวเล็กว่ากลับด้วยพร้อมถลึงตาใส่
“ฮ่าๆๆ ก็แค่อยากแซวหน่าว่าแต่ตกลงมีอะไรรึเปล่า”
“ช่างเถอะมันไม่มีอะไรหรอก”
เท้าเล็กย่ำไปตามพื้นหญ้าบริเวณสวนหลังโรงเรียน ดวงตาคู่ใสพยายามมองหาแต่ก็ไม่มีวี่แววของร่างสูงเลยไหนว่าฉันจะเจอนายที่ไหนก็ได้ที่อยากเจอไง
“ฉันอยากเจอนาย คิมฮิมชาน” เสียงใสเอ่ยมาอย่างแผ่วเบา มือเย็นทาบลงบนไหล่บางทำให้คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งจนต้องรีบหันไป
“ฮิมชาน!” ยองแจโพลงออกมาด้วยความตกใจเล็กน้อย
“ฉันก็คิดว่านายจะไม่อยากเจอฉันซะแล้ว” ร่างสูงกล่าวพร้อมฉายแววตาเศร้าจนเห็นได้ชัด
คนตัวเล็กก้มหน้านิ่งเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างซักพักก่อนจะเอ่ยคำถามออกมา
“ตกลงนายเป็นใครกันแน่”
“อยากรู้จริง ๆ เหรอ?” ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากยองแจ มีเพียงการพยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น
“ถ้านายรู้แล้วนายจะกลัวหรือรังเกียจฉันมั้ยหล่ะ ช่างเถอะถ้านายอยากรู้ฉันจะบอกให้”พูดพลางหัวเราะ
“ฉันเป็น. . .”
__________
เมื่อกี้อัพแล้วเป็นไรไม่รู้ -3-
จะบอกว่าอาจไม่ได้เข้ามาหลายวัน
ว่าจะอัพเพิ่มให้อีกซักหน่อยถ้าเม้นกันอ่ะนะ TT
©Tenpoints!
ความคิดเห็น