คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ดวงใจที่รัก
อนที่ 3
เธอรู้สึัวเมื่อปาอผมไปสัมผัสับปาอเธอ เธอลืมาื่นึ้นมา ผมผละูบออ สายาสบันอยู่สัพั โยที่ผม็ยัโอบเธอไว้ ส่วนเธอ็เอาหัวพิแนผมไว้ยัไม่ไ้ยับออแ่อย่าใ เมื่อวามเียบรอบำ
"เียร์ทำอะไร" เธอถามึ้นมาเบาๆ เพราะทนวามเียบไม่ไหว
"เรา..." ผมพูไม่ออ ไม่รู้ะอบเธอยัไี ว่าผมอใไม่ไหว เราน่ารัเหลือเิน
"แพรเป็นอะไรสำหรับเียร์เหรอ" เธอถามผม และารระทำอเธออนนี้ผมิว่าวามรู้สึอเธอไม่ไ้แ่าไปาวามรู้สึอผม เพราะถ้าไม่อย่านั้นเธอโวยวายไปแล้ว
"เราอบแพร" เมื่อผมพูออมาแบบนั้น มันทำให้เธอรู้ว่าผมรู้สึอย่าไรับเธอ ผมเลือที่ะอเธอไว้แบบนั้นไม่ไ้ิะทำอะไรเธอมาไปว่าูบ ไม่นานเธอ็หลับไปอีรั้้วยลมหายใที่สม่ำเสมอในอ้อมออผม แล้วผม็เผลอหลับไปเหมือนัน เมื่อเวลาผ่านไปผมื่นึ้นมาพบว่า้านอเริ่มมือีรั้ ผมเห็นว่าเธอหลับไม่ยอมื่น ผมเลยอุ้มเธอไปนอนบนเีย ผมเอามือไปอัที่หน้าผาอเธอเพื่อวัไ้ อนนี้เธอไม่มีไ้แล้วผมึลับห้อัวเอไป
เ้าออีวัน
"อ้าววันนี้ะไปเรียนเหรอ ยัไม่หายีเลยนะ เี๋ยวไ้็ลับหรอ" ผมเปิประูห้อออมา็เอเ้าับแพรพอี อนแรว่าะเ้าไปูเธอสัหน่อย่อนไปเรียน
"ปีนี้ปีสุท้ายแล้ว เียร์็รู้นี่ หยุบ่อยเี๋ยวบไม่ทันเพื่อนนอื่นเาแย่เลย" ่วนี้เธอเรียนหนัมา ำลัะทำเรื่อบแล้ว้วย
"แล้วไหวเหรอ ัวยัร้อนอยู่หรือเปล่า" ผมพูพร้อมับเอาหลัมือไปแะที่หน้าผาเธอ เพื่อวัไ้อย่าที่ผมอบทำเป็นประำ
"แพรไหว เียร์ไม่้อเป็นห่วนะ" เธอยิ้มให้ผม รอยยิ้มอเธอผมมอเท่าไหร่็ไม่มีเบื่อ
"ถ้าไม่ให้เราเป็นห่วแพร ะให้เราเป็นห่วใรล่ะ ป่ะเราไปส่" ผมเอื้อมมือไปับมือเธอแล้วพาเินไปมหาวิทยาลัย้วยัน โยที่เธอ็ไม่ไ้ว่าอะไร
"แ่ึะเียร์ับะแพรอยู่ไลันมาเลยนะ"
"ไปเถอะน่า ยัพอมีเวลา เี๋ยวพาไปทานอาหารเ้าแล้วะไ้ทานยา้วย" เ้านี้เรา็นั่ทานอาหาร้วยันอี ผมรู้สึมีวามสุมาที่ไ้มีเธออยู่ใล้ๆ แบบนี้ึ่ผม็ิว่าเธอ็น่าะมีวามสุเหมือนัน
่วเย็น
ผมวิ่ระหืระหอบมาหาแพรที่ำลัเินออามหาวิทยาลัยเพราะผมเห็นหลัเธอไวๆ
"แพร... แพร รอเรา้วย" ผมทำท่าหายใแรๆ เพราะเหนื่อยาารวิ่ว่าะทันเธอ เล่นเอาผมหอบเลยทีเียว
"แพรนึว่าเียร์ลับไปแล้วนะเนี่ย" เธอหันมาพูับผมเมื่อผมามเธอทัน
"ป่ะรีบไปเถอะฝนำลัะอีแล้ว" ผมับมือเธอแล้วรีบพาเินเร็วๆ เพราะเธอพึ่ะฟื้นไ้ยัไม่หายีเลย้วย้ำ แ่ยัไม่ทันะไปถึไหน ฝน็เทลมาอย่าหนัอีแล้ว เพราะเป็นฤูอมัน ผมพาเธอหลบฝนที่ป้ายรถเมล์ถึะมีร่มแ่ฝน็สาเ้ามาเปียนไ้
"แพรมานี่" ผมึเอาัวเธอมาอไว้ เพื่อบัฝนที่มันำลัสาเ้ามา ถึมันะบัไ้ไม่มานัแ่็ีว่าที่ไม่ไ้ทำอะไรเลย สัพัฝนเริ่มาผมเลยเรียรถแท็ี่ เมื่อมาถึห้อผมรีบพาเธอเ้าห้อ เพื่อที่ะให้เธอรีบเ้าห้อไปอาบน้ำ น้ำอุ่นๆ น่าะ่วยให้อาารหนาวาที่โนน้ำฝนีึ้นไ้
"หนาวมามั้ย" ผมถามเธอ้วยวามเป็นห่ว ลัวว่าไ้อเธอะลับมาอี ผมไม่อยาให้เธอไม่สบาย
"หนาว่ะ" ูัวเธอสั่นๆ
"เ้าไปอาบน้ำอุ่นๆ แล้วรีบออมา” แล้วเธอ็เ้าห้อน้ำไปอาบน้ำ ส่วนผม็รีบลับห้ออัวเอไปอาบน้ำเหมือนัน ผมรีบอาบแล้วรีบลับมาหาเธออีรั้ พอผมเ้ามาที่ห้ออเธอ็เห็นว่าเธอพึ่เินออมาาห้อน้ำพอี เธอใสุ่เรียบร้อยแล้ว้วย
"ทานยา่อน" เารีบเอายามาให้เธอทานเพื่อัไว้ แล้วรีบไปหาผ้านหนูมาเ็ผมให้เธอทันที
"เียร์ แพรอบุเียร์มานะ ทีู่แลแพรอย่าีมาลอ"
"ไม่เป็นไรเราเ็มใทำให้แพรนะ"
"เียร์... บแล้วเียร์ะเรียน่อหรือะลับไทยเหรอ"
"ป๊ะป๋าเราให้่อโท อีสอปีเราถึะลับ แล้วแพรล่ะ" ผม้อเรียน่อที่นี่อีสอปี เพื่อที่ะลับไปบริหาราน่อาุพ่ออผม ึ่ท่านหวัับผมไว้มา เพราะผมเป็นลูนโ ผมมีน้ออีสอน ผู้ายหนึ่น และผู้หิอีหนึ่น แ่ทั้สอนไม่ไ้มีแม่นเียวับผม แ่เราเป็นลูป๊ะป๋าเหมือนัน หลัาที่แม่แท้ๆ อผมลอผมออมา ท่าน็ไ้าโลนี้ไป ส่วนมามี้นปัุบันถึท่านะไม่ใ่แม่แท้ๆ อผมแ่ท่าน็เลี้ยผมมา้วยวามรัเท่าๆ ับน้อๆ อีสอน ผมรู้สึไ้ว่าทั้ป๊ะป๋าับมามี้นนี้นั้น ท่านไม่ไ้ลำเอียเลย ท่านรัลูเท่าัน ผมำไ้วันที่ผม้อเินทามาเรียน่อที่่าประเทศ อนอายุสิบห้ามามี้ร้อไห้ ไม่อยาให้ผมมา ท่านลัวว่าผมะมาลำบา แ่ป๊าป๋าท่าน็ไม่ยอม ท่านยืนยันว่ายัไผม็้อมาเรียน่อที่นี่เพื่อที่ะหัใ้ีวิ้วยัวเอ และฝึวามอทน แล้วผม็ไ้มาเอับแพร ผู้หิที่น่ารั ยิ้มเ่ี้อ้อน ผมรัเธอ...
"แพรยัไม่ไ้ิเรื่อนี้เลย แ่ถ้าแพระอเรียน่อุพ่อ็ให้เรียนมั้" อีไม่ี่เือน็ะบแล้ว
"ถ้าั้นแพรเรียน่อับเรานะ แล้วอีสอปีเรา่อยลับไทยพร้อมัน" ผมวนเธอเรียน่อยัไม่อยาให้เธอลับไปอนนี้ ถ้าเธอไปผมิถึเธอมาแน่ๆ ถ้าเธอลับไป่อนผมเหา
"แพรอถามุพ่อ่อนนะ แล้วะมาบอเียร์นะ" ะที่เราุยันไป ผม็เป็นนเ็ผมให้เธอไป
"ไ้ิไปถามุพ่ออแพร่อน็ไ้" เมื่อบประโยพู ผม็เ็ผมให้เธอ่อ อนนี้ผมับเธอหันหน้านัน เธอนั่อยู่รอบเีย ส่วนผม็ยืนหันหน้านับเธอ แล้วเ็ผมให้เธอไป และแล้วผมับเธอ็มอหน้าัน สายาอเราผสานัน ผมหยุยี้ผมที่ศีรษะอเธอ ผมเผลอนึถึเหุาร์เมื่อวานที่ผมเผลอไปูบเธอเ้า ที่ริผมั้ใเอนั่นแหละ แล้ววันนี้อนนี้ ผม็อยาะลอสัมผัสริมฝีปาบาอเธออีรั้ ผมึใ้มืออผม ที่ำลัเ็ผมให้เธออยู่ สอไปที่ท้ายทอยอเธอ แล้วับให้เธอเิหน้าึ้นหน่อย านั้นผม็ปาอผมไปที่ปาบาอเธออีรั้ทันที ผม่อยๆ ูบับวามหวานที่ริมฝีปาอเธออย่าแผ่วเบา ึ่ผม็เห็นว่าเธอหลับาลรับสัมผัสูบที่ผมำลัมอบให้เธอ ผมูบเธอไ้สัพัแล้วผม็ผละปาอผม ออาริมฝีปาอเธอ เธอลืมาึ้นมามอหน้าผม สายาอเราผสานันอีรั้ แล้วอนนี้สายาอเรามัน็ำลับอว่าเราำลั้อารันและัน ใ่รับผม้อารเธอ ผมึ้มลไปูบเธออีรั้ แ่รั้นี้ผมไม่ไู้บเธอแ่อย่าเียว ผมูบเธอพร้อมับ่อยๆ ลูบไล้เนื้อัวอเธอผ่านเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่
"เียร์.. เียร์ะทำอะไรน่ะ" เธอันัวผมออ ร้อประท้ว ผมไม่รู้ว่าเธอไม่ให้หรือว่าเธอำลัลัว
"เรา้อารแพรนะ" ผมพูแ่นั้นแล้วูบเธอ่ออีรั้ านั้นผม็ับเธอนอนล
“เียร์แพรล้ว” เธอบอผม อนนี้เธอรู้แล้วแหละว่า ่อานี้ะเิอะไรึ้นระหว่าเธอับผม
“อยู่ับเราแพระลัวอะไร”
"แพรโอเใ่มั้ย" ผมสบาเธอ อยารู้ัว่าถ้าผ่านืนนี้ไปแล้ว เธอะไม่เสียใใ่ไหมและำอบที่ไ้ ทำให้ผมยิ้มออมา เพราะเธอพยัหน้าเป็นำอบ ผมเลยเอามูโ่ๆ อผมฝัลไปรแ้มนวลๆ อเธอแล้วสูลมหายใเ้าปอฟอให่ านั้นผม็เริ่มิรรมรัับเธอ่อนเสร็ ืนนี้เป็นืนที่ทั้ทั้ผมและเธอมีวามสุันมาที่สุ ผมับเธอนอนอันในห้อ ถึอาาศภายนอะเย็นแ่ภายในผ้าห่มอผมับเธอมัน่าอบอุ่นยิ่นั
ความคิดเห็น