ไขหัวใจยัยรุ่นพี่ +^+

ลำดับตอนที่ #3 : ++ตอนที่3++

ตอนที่ 3

        “ เฮ้ย!ลากมาทำไมวะเนี่ย  เสียมารยาทกับน้องโซฮีเขานะเนี่ย ” ผมลากไอ้ฮีชอลมาที่ร้านสตอเบอร์รี่คาเฟ่  คงงงล่ะสิคับว่าผมลากมันมาทำไม  ก็จะมาคุยเรื่องพี่ทิฟนั้นแหละคับ  ใช้ได้ที่ไหนล่ะ! ทิ้งพี่ทิฟที่เป็นแฟนของตัวเองไปนั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นเป็นชั่วโมงๆ  และที่ผมมาร้านนี้ก็เพราะยุนโฮพนักงานที่ร้านครีมสตอเบอร์รี่เขาบอกว่ามีเพลง *เธอเป็นคนเดียวที่ฉันจะรัก ผมชอบมากเลย  มันเหมือนตรงใจ เพราะผมเคยรู้สึกอย่างนี้กับคนๆนึง  และผมอยากจะบอกคับ  ผมจำเธอไม่ได้  พอนึกมันก็ได้แค่รางๆ  แต่ใจผมมันก็ยังมีความรู้สึกอย่างนั้นอยู่ดีแหละคับ -_-

          “ ที่ฉันลากนายมาเนี่ย  ฉันอยากจะถามเรื่องพี่ทิฟ  นายทิ้งพี่เขามาได้ไงวะ ” ผมถามไอ้ฮีชอลขณะนั่งลงบนโซฟาสีฟ้าสดใส  ขณะที่ไอ้ฮีชอลที่กำลังจะตอบนั่งลงบนโซฟาสีเหลืองเรืองแสง

            “ ก็แหม่  น้องเขาทำหน้าผิดหวังอย่างนั้น  ก็ต้องไปกับน้องเขาสิ ”

        “ และนายรู้มั้ยว่าพี่ทิฟเขาทำหน้าอย่างไง ” ไอ้ฮีชอลมองหน้าผมและก้มหน้าไปกับพื้นอย่างสำนึกผิด

            “ พี่เขาอุตส่าห์โกหกว่าเขายังไม่ได้ไปร้าน  ทั้งที่จริงแล้ว  พี่ทิฟเขาไปรอนายตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงบ่ายสองครึ่ง  แต่นายกลับไปนั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ  น่าขำสิ้นดี! และถ้าพี่ทิฟไม่โทรไปหานาย  พี่เขาก็คงรอนายยันร้านปิดนั้นแหละ ” ผมพูดอย่างใส่อารมณ์ เอ๊ะ! ทำไมผมต้องมาขึ้นเสียงกับเพื่อนเพราะ…แฟนของเพื่อนด้วย

            “ เออ! นายเอาเบอร์พี่ทิฟเขามาให้หน่อย  เดี๋ยวฉันจะโทรไปหาพี่เขา ” ผมขอเบอร์พี่ทิฟและรีบบอกเหตุผลต่อเมื่อเห็นไอ้ฮีชอลกำลังจะถาม 

            ผมดึงโทรศัพท์ของไอ้ฮีชอลจากมือ  และกดหาเบอร์พี่ทิฟอย่างรวดเร็วพลางเอามาเมมใส่โทรศัพท์ผม  แล้วยื่นโทรศัพท์กลับไปให้ไอ้ฮีชอล

        “ นายจะกลับไปหาน้องโซฮีต่อก็ได้นะ  และฉันอยากจะบอกนายอีกอย่างนึง …ครั้งนี้  ฉันผิดหวังในตัวนายมาก !! ” ผมพูดและเดินไปเข้าไปในโซนของเพลงอย่างไม่สนใจคนที่อยู่ข้างหลัง  และไม่รู้ว่าคนข้างหลังเขานั้นมองเขาอย่างเศร้าใจแล้วเดินออกไปจากร้านอย่างเงียบๆ…

        ผมเดินผ่านโซน…น่าจะเป็นโซนถ่ายรูปสติ๊กเกอร์กับพนักงานนะคับ  เห็นเป็นตู้ถ่ายรูปและมีพนักงานที่ใส่ยูนิฟอร์มเก๊กท่าถ่ายรูปอยู่  ผมอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างเมื่อเข้ามาในโซนนี้  มีเพลงฟังสบายๆ  สีสันของโซนสดใส  พนักงานก็น่ารักทุกคนเลย ( แต่คนเขียนน่ารักกว่า  จริงมั้ยจ๊ะแจ ^^ ) ผมลองไปถ่ายดีกว่า  อยากลองถ่ายบ้างจัง  เห็นยุนโฮบอกว่าเคยถ่ายแล้ว  สนุกดี

            “ เออ.. ผมพึ่งเคยมาถ่ายรูปน่ะคับ ถ่ายยังไงหรอคับ ” ผมถามพนักงานที่หันหลังให้ผม  ผมยืนถามอยู่อย่างโง่ๆเซ่อๆ  ก็คนมันไม่เคยถ่ายนี่คับ  ให้ทำไงล่ะ

        “ ก็เลือกพนักงานค่ะแล้วถ่ายที่…. ” เธอพูดโดยไม่ได้เหงยหน้ามาบอกผม   แต่เมื่อเธอเหงยหน้ามามองผม เธอชะงักไปเลย  ผมก็ชะงักเหมือนกันคับ  ก็เธอคนนั้นคือพี่ทิฟน่ะสิคับ 

            “ ถ่ายเลยไหมค่ะ  ใบละห้าพันวอนค่ะ  เดี๋ยวไปถามพนักงานมาให้เลือกนะค่ะ ” พี่ทิฟพูดและรีบเดินออกไป  ผมจึงดึงมือพี่เขาไว้ 

            “ พี่ทิฟคับ  ผมจะถ่ายกับพี่นั้นแหละคับ ”

        “ จำพี่ได้ด้วยหรอเนี่ย ” ฉันถามแจจุงไปอย่างวิตกกังวล  แจจุงยิ้มให้ฉันและพูดเหมือนไม่ตกใจอะไร 

            “ อ้าว! แน่นอนสิคับพี่  ก็พี่ไม่ได้ไปศัลยกรรมหน้าใหม่ซักหน่อย  ผมถึงจะจำพี่ไม่ได้  ” นี่น้อง! กวนแล้วนะ 

            “ นี่!แล้วรูปน่ะจะถ่ายหรือยัง  พี่มีงานที่ต้องทำนะ  อ๋อ! และเรื่องนี้อย่าบอกให้ใครรู้นะ ” แจจุงทำหน้างงแต่ก็ยังพยักหน้าให้และดึงมือฉันไปถึงที่ตู้ถ่ายสติ๊กเกอร์  ทำตัวเด็กๆเหมือนตอนอยู่ ม.ต้น เลยนะ คิมแจจุง

            “ พี่คับ  ถึงแล้วนะคับ  พี่มองหน้าผมทำไมคับ  หน้าผมมีไรติดหรอคับ ” แจจุงพูดและจับหน้าตัวเองไปมา

            “ ป่าวจ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก  ถ่ายรูปกันดีกว่าเนอะๆ ” ฉันดันแจจุงเข้าไปหน้าตู้  แจจุงหยอดเหรียญที่แลกมาจากเคาเตอร์และเก๊กท่ากันไปมาอย่างสนุกสนาน  เอ๊ะ! และแจจุงจะหน้าแดงทำไมเนี่ย  แปลกคนจริงๆเลยเนอะแจจุง -_-*

          จากนั้นก็ไปร้องเพลงที่ห้องคาราโอเกะต่อ  นี่นายแจจุงจะไม่ให้ฉันทำงานบ้างเลยหรอไงเนี่ย

        ผมมาร้องเพลงคาราโอเกะ  ผมจึงลากพี่ทิฟมาร้องด้วย  ผมรู้สึกว่าผมเหมือนเคยรู้จักพี่ทิฟมานานแล้ว  แต่นึกไม่ออกซักทีว่าเคยรู้จักกันตอนไหน  เอาเป็นว่าตอนนี้ผมขอร้องเพลงก่อนดีกว่า

 เธอเปรียบเป็นดังแสงไฟ  ที่มาฉายส่องให้ฉันได้มองสุดทาง

ในเวลาที่ใจฉันท้อ  รอจะเจอความหวัง  แค่เธอนั้นที่อยู่ข้างๆกาย  

พี่ทิฟนั่งมองผมอยู่บนโซฟาหลากสี  และมองผมด้วยสายตาเศร้าๆ  แล้วพี่ทิฟก็ก้มมองลงกับพื้นพลางหยิบไดอารี่เล่มน่ารักๆออกมาอ่าน

 ลมโบกมาแรงหนาวเย็น  ไม่ได้รู้สึกหนาวข้างในจิตใจ 

ไออุ่นเธอที่มีให้ฉัน  วันนี้มันห่มหัวใจ  มีอะไรซ่อนไว้ที่ไม่เคยบอกกับเธอ

        ผมหันไปมองหน้าพี่ทิฟอย่างไม่ได้ตั้งใจ  และเริ่มร้องท่อนต่อไปเมื่อมันมาถึง….

        เธอเป็นคนเดียวที่ฉันจะรัก  และอยากจะบอกเธอคือทุกสิ่ง

            เพียงขอให้รู้ว่าใจหนึ่งดวงนี้  ไม่ทิ้งให้เธอต้องอยู่ลำพังจากนี้จนตาย

            ยังไงจะมีแต่เธอเท่านั้น  ฉันปฎิเสธที่จะไปรักใคร  ได้ยินไหม

            ชีวิตจะอยู่ตรงนี้ตลอด  และจะย้ำตลอด  มีแต่เธอทั้งหัวใจ

            พี่ทิฟมองหน้าผมและเดินออกไปจากห้อง  ทิ้งผมไว้คนเดียวในห้องแห่งนี้  และทำไมผมต้องหันไปมองพี่ทิฟตอนท่อนนี้ด้วยนะ อะ! และพี่ทิฟลืมไดอารี่ไว้นี่หน่า

            ผมเดินออกไปหาพี่ทิฟ  แต่ก็ไม่เจอ  จึงเดินไปถามพนักงานในโซนนั้น  เธอหน้าแดงกันทำไมเนี่ย 

            “ คุณคับ  พี่ทิฟอยู่มั้ยคับ ” ผมพูดพลางถือไดอารี่ไว้ข้างๆตัวผม

            “ อ๋อ! พี่ทิฟฟานี่ใช่ไหมค่ะ  เห็นกลับบ้านไปเมื่อกี้นี้น่ะค่ะ ” ผมฟังคำตอบของเธอแล้วก็นึกน้อยใจ  พี่ทิฟไม่อยากอยู่กับผม  ไม่อยากเจอหน้าผมขนาดนี้เลยหรอ

            “ และรู้มั้ยคับว่าบ้านพี่ทิฟอยู่ไหนคับ ”

            ผมเดินออกจากร้านพลางดูแผนที่ไปด้วย  บ้านพี่ทิฟอยู่ซอยเปลี่ยวจังเลย  และจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย  ผมเดินไปขึ้นรถประจำทางที่ผ่านทางหลังอพาร์ทเม้นของพี่ทิฟ  เพราะอะไรถึงต้องเข้าหลังอพาร์ทเม้นน่ะหรอคับ  ก็เพราะว่าหน้าอพาร์ทเม้นของพี่ทิฟไม่มีรถผ่านแล้วน่ะสิคับ  ก็เลยต้องเข้าหลังอพาร์ทเม้น  แถมยังต้องเดินเข้าไปในซอยเปลี่ยวอีกต่างหาก  ผมรีบไปก่อนดีกว่า  เดี๋ยวพี่ทิฟเป็นอะไรไปล่ะยุ่งเลย  แต่ว่า….ทำไมผมต้องเป็นห่วงพี่ทิฟขนาดนี้ด้วยนะ  อืมมม…คงเป็นเพราะพี่ทิฟเป็นแฟนของเพื่อนสนิทอย่างฮีชอลล่ะมั่งคับ  คงไม่มีอะไรหรอก

…………………………

ผ่านไปอีกตอนแล้วค่ะ

พึ่งรู้ซึ้งถึงนักเขียนที่เขียนกันเป็นร้อยเป็นพันหน้า

เราแค่ไม่กี่สิบหน้ายังคิดแล้วคิดอีกเลย

แต่ช่วยโหวตและเม้นให้ด้วยนะค่ะ