ไขหัวใจยัยรุ่นพี่ +^+

ลำดับตอนที่ #1 : ++ตอนที่1++

ตอนที่ 1

        พลั่ก!

        เสียงนั้นทำให้ ‘ คิมแจจุง ’ ต้องเหงยหน้าขึ้นมามอง  ไม้นั้นแทนที่จะอยู่ที่ตัวผม  กลับหล่นลงไปคลุกฝุ่นอย่างเปรอะเปลื้อน  เสียงนั้น..ที่มันน่าจะเกิดจากตัวผม  แต่กลับเกิดขึ้นจากร่างที่พยายามเอาไม้มาตีผม    ‘ คิมฮีเชล ’ เพื่อนร่วมห้องของผม  ผมและเขารู้จักกันแค่ในฐานะเพื่อนร่วมห้อง  แต่เขากลับมาช่วยผม

            ‘ ผู้ชายอะไรเนี่ย  แค่สู้กับพวกกระจอกพวกนี้ก็สู้ไม่ได้ ’

        คิมฮีเชลพูด  ไม่ใช่ผมจะสู้ไม่ได้นะคับ  แต่วันนี้ผมมีปัญหาจริงๆ  ไม่มีอารมณ์จะมาสู้กับใครหรอกคับ

            ‘ เงียบ! ฉันพูดกับนายนะ  ทำไมไม่ตอบ  รู้จักฉันหรือป่าวเนี่ย  ’

            ‘ รู้จัก คิมฮีเชลไง  ที่อยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม ’

        ‘ อืม และทำอีท่าไหนเนี่ย  พวกนั้นถึงได้มารุมตีล่ะ ’

        ‘ ก็พวกรีดไถปกติน่ะแหละ  ขอบใจมากนะที่มาช่วย  ถ้าไม่ได้นายก็คงไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยหรอก ’ ผมพูดพลางเช็ดเลือดที่มุมปาก เจ็บชิบ!

        ‘ ไม่เป็นไร  ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับนายเท่านั้น เป็นเพื่อนกับฉันได้มั้ย ’ คิมฮีเชลพูดและหันมายิ้มให้คิมแจจุง

        ‘ หรอ  ทำไมอยากเป็นเพื่อนกับฉันล่ะ  ฉันไม่รวยหรอกนะ ’ คิมแจจุงพูดพลางกลอกตาไปมา และหันหาไปทางอื่นอย่างเซ็งๆ

            ‘ ฉันไม่อยากได้เพื่อนรวยหรอกนะ  ฉันอยากได้เพื่อนแท้น่ะ  นายเป็นให้ฉันได้มั้ยล่ะ ’ คิมฮีเชลพูดพลางมองหน้าผมอย่างจริงจัง  ผมเงียบไปซักพัก  และพูดอย่างช้าๆว่า

            ‘ ได้สิ  ฉันจะเป็นเพื่อนกับนายตลอดไปเลย  โอเคมั้ย    …..ฉันมีนายเป็นเพื่อนคนแรกเลยนะเนี่ย ’ คิมแจจุงหันไปยิ้มกว้างให้เขาอย่างดีใจ  คิมฮีเชลก็ทำหน้าตกอกตกใจ

            ‘ จริงหรอ  ฉันก็มีนายเป็นเพื่อนคนแรกเหมือนกันนะเนี่ย  ดีใจจังโว้ย  มีเพื่อนแล้วโว้ยย!!! ’

            ‘ ฮ่าๆๆๆ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป  และจะไม่มีอะไรจะแยกเราได้ ’

        3 ปีมาแล้วสินะ  ที่เราเป็นเพื่อนกันมา  เมื่อตอน ม.ต้น  ฉันยังจำได้เมื่อเราได้เป็นเพื่อนคนแรกของกันและกัน 

            “ เฮ้! นายน่ะ  ใจลอยไปถึงไหน ” ฮีชอลเอามือมาโบกตรงหน้า  อ้าว! ฮีชอลมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย  แถมพาใครมาด้วยเนี่ย!

        “ นี่! ฉันจะแนะนำให้รู้จัก นี่! ฮวังมิยองหรือทิฟฟานี่ เป็นแฟนฉันเอง  และนี่! ไอ้แจจุง เพื่อนผมเองคับ ^-^ ” เธอคนที่ชื่อทิฟฟานี่เหงยหน้ามามองผมหลังจากที่ก้มหน้าอยู่  และพอเธอเหงยหน้าขึ้นมา  เธอกลับมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด  แต่เธอก็ปรับสีหน้ามาเป็นปกติและยิ้มให้ผมนิดหน่อย  ผมจึงก้มหัวให้เธอเล็กน้อย  ก็เธออายุมากกว่าผมนี่คับ  อยู่มหาลัยแล้ว! เห็นไอ้ฮีชอลเล่าให้ฟังน่ะคับ

            “ นี่! ไอ้แจ  เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ  เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะ ” ไอ้ฮีชอลพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ

            “ อืม ไปเฮอะ  เดี๋ยวฉันจะไปร้านแล้ว ” ผมพูดและผลักแขนของฮีชอลด้วยมือข้างเดียว  ฮีชอลยิ้มและโบกมือให้ผม  แล้วเดินขึ้นรถไปกับ…ทิฟฟานี่  ทำไมผมคุ้นกับชื่อนี้จังเลย  เหมือนเคยรู้จักกันเมื่อนานมาแล้ว  แต่เธอเป็นใครกันล่ะ???

……………………

………………….

………………..

……………

………..

….

.

เฮ้ยยยยยย!!!  คิดไม่ออก  อาจจะเคยได้ยินผ่านๆก็ได้  อย่าไปสนใจเลย  เครียดป่าวๆ  -_-* 

ผมเดินคิดไปคิดมาจนถึงหน้าร้านตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  ผมจึงรีบเดินไปหลังร้าน  ร้านที่ว่านี่ คือ ร้านเหล้าหรือพวกผับ บาร์ ประมาณนี้แหละคับ  ผมก็ไม่ได้อยากจะทำงานอย่างงี้หรอกนะคับ  แต่มันจำเป็นนิคับ  คนจนอย่างผม  มีงานอะไรให้ทำก็ต้องทำไปก่อน   

            “ นี่! แจจุง  มาแล้วหรอ  วันนี้ทำไมมาเร็วจัง ” ผู้จัดการของร้านถามผม ขณะที่เห็นผมเข้ามาในร้าน

            “ เลิกเรียนเร็วคับวันนี้ ” ผมพูดไปอย่างปัดๆ  จริงๆไม่ใช่เลิกเร็วหรอกคับ  ไอ้ฮีชอลทิ้งผมน่ะสิคับ  เลยมาเร็ว  เศร้าจริงๆนะคับ เพื่อนทิ้งเนี่ย T_T

            “ หรอ งั้นวันนี้ก็เดี๋ยวให้กลับเร็วและกัน  มาเร็วตั้งนาน ” ผมพยักหน้าพลางยิ้มให้ผู้จัดการ  เมื่อผู้จัดการเดินออกไปทางหน้าร้านแล้ว  ผมจึงวางกระเป๋าหนังสือไว้บนโต๊ะ  และเตรียมตัวออกไปหน้าร้าน  ผมทำงานที่นี่เป็นบาร์เทนเนอร์นะคับ  ไม่มีนอกเหนือจากนั้นแน่นอน v-v

“ ทิฟ  กินข้าวแล้ว  กลับบ้านเลยหรือป่าวคับ ” ฮีชอลหันมาถามฉันขณะที่เดินออกจากร้านอาหาร

“ กลับเลยก็ได้ค่ะ  สองทุ่มแล้ว ” ฉันพูดพลางดูนาฬิกาและหันมายิ้มให้กับฮีชอล

“ เดี๋ยวไปส่งนะ ” ฮีชอลพูดพลางดึงมือฉันให้ไปนั่งในรถของเขา

“ ไม่เป็นไร  มีธุระต่อน่ะ  ฮีชอลกลับบ้านเลยก็ได้ ”         ฉันพูดและยิ้มไปด้วย

“ กลับได้ใช่มั้ย  งั้นแยกตรงนี้เลยนะ  มีอะไรโทรมาหาผมนะ ” ฮีชอลพูดพลางทำมือเป็นโทรศัพท์และแนบหูไว้  ฉันพยักหน้าและยิ้มให้เขา  ฮีชอลเดินไปขึ้นรถและโบกมือให้ฉันก่อนที่จะขับรถออกไป เฮ้ยยย! ฉันเป็นแฟนกับเพื่อนของรุ่นน้องที่ฉันสนิท  ฉันคบกับฮีชอลมาประมาณสามสี่เดือนแล้วนะ  แต่ทำไมพึ่งรู้ว่าเพื่อนเขาคือคิมแจจุงล่ะ 6_6   และทำไมเขาจำฉันไม่ได้ล่ะ  เวลาก็ผ่านมาแค่ 4 ปีเองนะ  เขาน่าจะยังจำได้  เฮ้ยยย! ไม่คิดเรื่องของเขาและ  เครียด!!

        ฉันซื้อของใช้ส่วนตัวในมินิมาร์ทแถวบ้านเล็กน้อยและโทรศัพท์ไปหายูริ

        ~ ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเขาจะรู้ว่ารักหรือเปล่า ~

            “ ฮัลโหล  ”

            “ ยูริ พรุ่งนี้เราต้องไปทำงานกี่โมง ”

        “ ก็บ่ายสามถึงห้าทุ่มน่ะแหละ  พรุ่งนี้เวรเราตอนกลางคืนน่ะสิ  มะรืนก็แปดโมงเช้าถึงเที่ยง  พรุ่งนี้ได้เงินเพิ่มนะย่ะ  เราทำงานเกินสามชั่วโมง  พี่ซังวอนกับฮันจูมีธุระ ”

        “ ฉันถามนิดเดียวตอบซะเยอะเชียวนะ ”

            “ ก็เดี๋ยวหล่อนก็ต้องถามฉันอยู่ดีแหละย่ะ ”

        “ จ๊ะๆ  พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัยนะ  ฉันซื้อของอยู่น่ะจ๊ะ บาย ” ฉันพูดเสร็จก็รีบปิดฝาพับทันที  เพราะขี้เกียจฟังยูริบ่นอีก  ยูรินี่บ่นไม่เหมือนกับเสียงและหน้าตาที่ออกจะหวานปานจะกลืนกินเลยนะ

            ฉันซื้อของเสร็จก็เดินขึ้นอพาร์ทเม้นไปอย่างช้าๆ  และฉันก็แวะไปหาเด็กๆแถวนั้นแล้วเอาขนมที่ซื้อมาไปให้พวกเด็กๆ 

            “ พี่ทิฟมาแล้ว  พี่คับผมขอขนมหน่อยคับ ” เด็กคนนึงตะโกนขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินมา  ฉันแจกขนมให้เด็กๆแต่ละคน  และนั่งเล่นกับเด็กๆซักครู่นึง  และฉันก็ให้เด็กๆกลับบ้าน  เด็กพวกนี่พ่อแม่เขามีปัญหากัน  บางคนพ่อแม่แยกทางกัน  บางคนกำพร้าพ่อแม่    ฉันไม่อยากให้พวกเขามาเป็นอย่างฉัน…..

………………………………