คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : เป็นแฟนกันนะ
Chapter : 3
เป็นแฟนกันนะ …
“เห้ย นั่นใช่อดีตรักฝั่งใจของน้องสมายหรือเปล่าจ้ะ” แคน เพื่อนสนิทของแกงส้ม สะกิดถามหญิงสาวเจ้าของวันเกิด
“พี่แคน” สมายดุเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปหาฮัท
“ทุกคนคะ นี่พี่ฮัท เป็นรุ่นพี่ของสมาย เมื่อสมัยเรียนมัธยม เพิ่งกลับมาจากออสเตรเลียค่ะ” สมายแนะนำฮัทให้ทุกคนได้รู้จัก ชายหนุ่มยกมือทักทายแขกๆในงานอย่างมีมารยาท
“พี่แกง จำพี่ฮัทได้มั้ยคะ ?” สมายร้องทักพี่ชายด้วยใบหน้าร่าเริง แกงส้มไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้าแทน ก่อนจะวางกีต้าแล้วเดินออกไปจากบริเวณนั้น สมายมองตามพี่ชายที่เดินจากไป ก่อนจะหันไปมองหน้าของผู้เป็นมารดาอย่างขอความช่วยเหลือ สโรชาพยักหน้ารับคำขอของลูกสาวและเดินตามลูกชายนางไป
“แกงลูก”
“มันกลับมาทำไม” แกงส้มพูดแทรกโดยที่ไม่หันไปมองมารดา
“ลูกยังไม่หายโกรธพ่อฮัทเขาอีกเหรอลูก”
“มันทำกับน้องสาวผมยังไง แม่ก็จำได้นี่ครับ ผมจะไม่ยอมให้สมายต้องเสียใจเพราะมันอีก” แกงส้มหันมาพูด ด้วยแววตาดุ
“ใจเย็นๆสิลูก ค่อยๆดูกันไป….ไปเถอะลูกกลับเข้าไปในงานเถอะ น้องเห็นลูกเป็นแบบนี้เนี่ย เดี๋ยวน้องจะเสียใจนะ” สโรชาจับมือลูกชายพาเดินเข้าไปในงานต่อ
ภาพที่แกงส้มเห็นตอนนี้คือ น้องสาวผู้เป็นที่รักและฮัทคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้านั่งพูดคุยกันอย่างสนิทสนม และสิ่งที่ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมากคือ ฮัทจับกุมมือน้อยๆของน้องสาวเขาอยู่
“มานี่” แกงส้มดึงมือน้องสาวออกจากการเกาะกุมของฮัท สมายตัวปลิวไปตามแรงที่ถูกกระชาก แต่ก็ยังไม่ทันที่จะล้มลง ผู้เป็นพี่ชายนั่นแหละที่โอบกอดร่างเล็กเอาไว้
“พี่แกง” สมายเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ
“คุยกันเฉยๆก็ได้นี่ ทำไมต้องให้มันจับมือน้องด้วย” แกงส้มพูดเสียงแข็งด้วยแววตาดุแต่ก็ยังไม่ปล่อยร่างเล็ก คนตัวเล็กมองเห็นดังนั้นก็ต้องหลบตาเพราะความกลัว พี่ชายของเธอไม่เคยทำกิริยาแบบนี้กับเธอ
“พูดดีๆก็ได้นี่คะ ทำไมต้องตวาดน้องด้วย” สมายเอ่ยเสียงสั่น
“พี่ขอโทษ” แกงส้มปล่อยมือน้องสาวอย่างเบามือ ก่อนจะเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด ฮัทเมื่อได้จังหวะก็เอ่ยขอโทษแกงส้มอย่างมีมารยาท
“ผมขอโทษครับที่ทำแบบนั้น” แกงส้มมองหน้าเจ้าของเสียงด้วยแววตาร้าย ก่อนที่จะหันไปมองคนตัวเล็กข้างๆด้วยแววตาอ่อนโยน ไม่ทันที่ใครจะเห็นแต่ฮัทเห็นแววตานั้นอย่างชัดเจน
“ไปกินเค้กกันเถอะ” น้ำเสียงอ่อนโยนกลับมาอีกครั้ง เขาจับมือน้อยๆของผู้เป็นน้องสาว ก่อนจะพากันเดินไปที่โต๊ะอาหาร
งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างสนุกสนาน แม้จะมีบ้างที่รู้สึกถึงบรรยากาศมาคุระหว่างแกงส้มและฮัทแต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น งานเลี้ยงที่สุดก็ต้องมีวันเลิกรา บัดนี้ในงานเหลือเพียงสาวใช้ เจ้าของบ้าน และฮัทเท่านั้นที่ช่วยกันเก็บกวาด ส่วนแกงส้มนั้นต้องออกไปส่งแคนที่บ้าน
“อยู่ไหนนะ” สมายค้นหาสิ่งสำคัญบางอย่างที่เธอลืมไว้ เธอจำได้ว่าเธอวางมันไว้ที่โต๊ะนี่ แต่ตอนนี้มันหายไปไหนล่ะ
“หานี่อยู่เหรอ” ฮัทชูการ์ดที่เขาเป็นคนทำขึ้น
“เฮ้อ…นึกว่าหายไปแล้วซะอีก” สมายถอนหายใจ ก่อนจะคว้าการ์ดในมือของชายหนุ่ม แต่ช้าไปฮัทชักมือหนีหญิงสาว ก่อนทั้งคู่จะวิ่งไล่ตามกันเพื่อนแย่งชิงการ์ดนั่น สมายหยุดวิ่งตามเพราะรู้ทั้งรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่หยุด เพราะฉะนั้นเธอหยุดเองก็ได้
“เหนื่อยแล้วเหรอ” ฮัทหันกลับมามองหญิงสาวที่บัดนี้ไปนั่งหอบแฮ้กๆอยู่บนชิงช้า ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งข้างๆ
“อ่ะ” ชายหนุ่มยื่นการ์ดคืนให้หญิงสาว
“เปิดอ่านสิ” หันพูดยิ้มๆ สมายบรรจงเปิดการ์ด
‘สุขสันต์วันเกิดนะสมาย พี่ขอให้สมายมีความสุขมากๆ จำได้มั้ย 6 ปีที่แล้วสมายเคยขอของขวัญจากพี่ แต่พี่กลับทำให้สมายไม่ได้ พี่ขอโทษจริงๆนะครับ แต่วันเกิดปีนี้ สิ่งที่สมายเคยขอ พี่จะทำให้สมายเอง 6ปีที่ผ่านมา การที่พี่ได้อยู่คนเดียว พี่ได้คิดได้ทบทวนอะไรเพียงคนเดียว ทำให้พี่ได้รู้ ว่าหัวใจของพี่รักผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง เธอเป็นคนที่ทำให้พี่มีความสุข เธอเป็นคนสดใส เธอมีมุมที่เหมือนน้องสาวของพี่ พี่เคยเห็นหน้าเธอทุกวันจนวันที่พี่ไม่ได้เห็นหน้าเธอทำให้พี่รู้ว่าพี่รักเธอเข้าแล้ว ตลอด 6 ปี พี่ฝันถึงแต่เธอคนนั้นตลอดและอยากจะรีบเรียนให้จบแล้วกลับมาให้ของขวัญตามที่เธอคนนั้นเคยขอ’
เมื่อหญิงสาวอ่านจบก็ต้องชะงัก เมื่อมือน้อยๆของเธอบัดนี้ได้ถูกเขาเกาะกุมเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย
“สมาย…เป็นแฟนกับพี่นะ” หญิงสาวมองหน้าเจ้าของเสียงนั้นอย่างตกใจ ก่อนภาพในอดีตจะผุดขึ้นมา
วันเกิดเมื่อ 6 ปีที่แล้ว
“พี่ฮัทคนอื่นเขาให้ของขวัญมายหมดแล้ว เหลือแต่พี่คนเดียวนั่นแหละที่ยังไม่ให้”
“สมายอยากได้อะไรล่ะ”
“พี่ฮัท…ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมาพี่ดีกับสมายมากๆ เวลามายจะไปไหนหรือทำอะไรนอกจากพี่แกง ก็มีพี่นี่แหละที่คอยช่วยเหลือมาย พี่ทำให้สมายมีความสุขมากนะคะ พี่ฮัทคะ เอ่ออ…เราจะเป็นแฟนกันได้มั้ยคะ” หญิงสาวมองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มก่อนจะถามซ้ำอีกรอบ
“เราเป็นแฟนกันนะคะ…นี่คือของขวัญที่สมายอยากได้จากพี่”
“สมายคือว่า…พี่มี..เออ พี่ คือ” ฮัทเกิดความรู้สึกบางอย่าง อย่างบอกไม่ถูก เขาก็รักเธอนะแต่เขาก็
“อ้าวฮัท อยู่นี่เองเหรอ อ้าวน้องมาย สุขสันต์วันเกิดนะ” สมายมองภาพที่เธอเห็นอย่าง งงๆ สิ่งที่เธอเห็นคือ เฟรมและฮัทจับมือกันและที่สำคัญที่นิ้วนางข้างขวาของทั้งคู่ มีแหวนที่เหมือนกันอยู่
“พี่สองคนเป็น ฟ….แฟนกันหรือค่ะ” สมายค่อยๆเปล่งเสียงออกมาอย่างอยากลำบาก
“ใช่ค่ะ ทำไมเหรอ” เฟรมตอบอย่างไม่คิดอะไร
“อ๋อ อย่างงี้นี่เองสินะคะ” สมายพยายามคุมไม่ให้เสียงสั่น เธอมองหน้าของฮัทอย่างผิดหวัง ก่อนจะกลืนก้อนสะอื้นก้อนใหญ่ลงไปในคอ เธอกำลังจะร้องไห้
“มายขอตัวนะคะ พี่เฟรม” เฟรมยิ้มรับอย่าง งงๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
หญิงสาวค่อยๆเดินออกมาจนแน่ใจแล้วว่าพ้นจากสายตาของคนทั้งสองคนเมื่อครู่ก่อนน้ำใสในตาจะไหลออกมาอยากมากมาย เธอเสียใจมาก เธอหลงคิดไปเองว่า ฮัทและเธอมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน ทำไมเธอถึงเจ็บปวดขนาดนี้ ฮึก..ฮือออออ T__T
ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้น อยู่ในสายตาของชายคนหนึ่งตลอดมา เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกกับสิ่งที่เขาเห็น แกงส้ม แอบมองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น น้ำตาของน้องสาวเขา ที่เขาเคยเห็นครั้งสุดท้ายตอนที่สมายอายุเพียง 4 ขวบครั้นที่เขาแกล้งลืมวันเกิดเธอ วันนี้วันเกิดครบ 16 เขากลับต้องเห็นมัน แกงส้มรู้สึกโกรธชายคนที่ทำให้น้องสาวเขาเสียใจมาก เขาสัญญากับตัวเองว่า เขาจะไม่ยอมให้น้องสาวของเขาเองต้องมาเสียใจเพราะมันคนนี้ และใครคนไหนก็ตาม
1 อาทิตย์ผ่านไป ฮัทและสมายไม่เคยเจอกันอีกเลย เพราะเธอต้องการที่จะหลบหน้าเขา เพื่อที่จะลืมเขา เธอเสียใจมาก แม้จะพยายามไม่แสดงอาการอะไรเมื่ออยู่ที่บ้าน สุดท้ายพี่ชายและมารดาของเธอก็จับได้จนได้ แต่แล้วโชคชะตาก็กลั่นแกล้งเธอ เมื่อเธอได้ยินเด็กในห้องพูดกันว่าเฟรมและฮัทเลิกกันแล้ว ทำให้สิ่งที่เธอตั้งใจทำมาทั้งหมดพังทลายลง เพียงเพราะเธอคิดว่าเธอจะมีความหวังขึ้นมา สมายและฮัทเจอกันอีกครั้งเมื่อหญิงสาวมารอพี่ชายของเธอที่หน้าตึกเรียนเพื่อที่จะกลับบ้านพร้อมกันเหมือนเช่นทุกวัน
“สมาย” ฮัทร้องทักเมื่อเห็นร่างคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอมานาน
“พี่ฮัท” สมายเอ่ยเสียงเบาหวิว แต่เธอกลับสังเกตเห็นแววตาของชายหนุ่ม เธอมองว่ามันเศร้า มันแปลกไปจากที่เธอเคยเห็น
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวตัดสินใจถามออกไป
“พี่เลิกกับเฟรมแล้ว” ชายหนุ่มตอบ พี่ฮัทคงรักพี่เฟรมมากสินะ ถึงต้องร้องไห้ สมายได้เพียงแต่คิดเธอไม่ได้พูดมันออกไป
“สมายเป็นกำลังใจให้นะคะ” สมายพูดก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปรอพี่ชายเธอภายในตึก แต่เธอกลับได้ยินเสียงไล่หลังจากชายหนุ่มที่สนทนากับเธอเมื่อครู่อย่างชัดเจน จนต้องชะงักไป
“รอพี่นะสมาย”
หญิงสาวงุนงงกับประโยค ‘รอพี่นะสมาย’ ประโยคนี้หมายความว่าอะไร รออะไร รอเพื่อที่พี่จะมารักสมายงั้นเหรอ หมายความอย่างนั้นจริงๆหรือเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอจะรอ จะรอจนกว่าพี่จะรักสมาย
หลังจากนั้นเพียงหนึ่งวัน เธอกลับทราบข่าวจากเฟรม ที่มาบอกเธอ
“น้องสมาย”
“พี่เฟรม” สมายยิ้มกลับทักทาย
“เรื่องพี่ฮัท สมายเสียใจด้วยนะคะ”
“เสียใจทำไมกัน พี่ไม่ได้เฮิร์ทสักหน่อย เราสองคนน่ะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ตอนนั้นพวกพี่ก็แค่คิดว่าสิ่งที่เราเป็นมันมากกว่าเพื่อน แต่จริงๆแล้วฮัทเขาไม่ได้รักพี่ และที่สำคัญพี่ก็ไม่ได้รักเขา เราแค่รู้จักและรักกันในฐานะเพื่อนรักเท่านั้น” สมายได้ฟังดังนั้นก็เข้าใจเรื่องราวดี
“น้องสมาย ฮัทเขาฝากพี่มาบอกสมายว่า เขาต้องไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียตามคำสั่งของคุณย่า”
“ห๊ะ..แล้ว แล้วทำไมเขาไม่บอกมาย”
การจากไปของฮัททำให้สมายไม่ทันตั้งตัว ไม่สามารถมีทางไหนที่ติดต่อกับฮัทได้เลย แม้กระทั้งพี่เฟรมก็ไม่รู้วิธีติดต่อกับพี่ฮัท หญิงนับวันรอ รอเขาอย่างเช่นที่เขาบอกให้เธอรอ
“สมาย..สมาย” ฮัทสะกิดเรียกให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์
“ค...คะ ?” สมายสะดุ้งเล็กน้อย
“เป็นแฟนกับพี่นะ” ชายหนุมถามอีกครั้ง เขามองหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรัก และความคาดหวังกับคำตอบ หวังว่าหัวใจของเธอจะยังมีเขาอยู่
ความคิดเห็น