ความฝันที่บอกใครไม่ได้

ลำดับตอนที่ #1 : ความฝันที่บอกใครไม่ได้

"อ๊า!! ไม่น่ะ!! ไม่!!" ร่างบางผวาจากเตียงอย่างรวดเร็ว.. แมคืนนี้จะเป้นคืนที่หนาวเหน็บแต่ร่างกายของเขากลับเต็มไปด้วยเหงื่อ!!

..ใช่!! เขาฝันอีกแล้ว .. ฝันแบบนี้มาเกือบจะอาทิตย์แล้ว นับตั้งแต่เขากลับมาที่นี้!!..

 

แฮร์รี่รีบหันหน้าที่เตียงทางด้านซ้ายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งอก

..ดีนะ .. ที่รอนเพื่อนของเค้าไม่ตื่น .. ไม่งั้นคืนนี้เค้าคงไม่ได้นอนต่อแน่ๆ!!.. พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง .. โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า รอนเพื่อนของเค้ายังไม่หลับเลย ตั้งแต่กลับมาจากโรงอาหาร!!..  เขาไม่มีทางหลับลงหลังจากที่เขา....

 

 

"โรนัล วีสลีย์! ผลงานในห้องน้ำคือผลงานของเธอใช่มั้ย??" เสียงตวาดดังมาจากจดหมายสีแดงสด!! ..ใช่!! เสียงของแม่เขาเอง!!..

 

 

เขารีบเอามืออุดหูทันทีที่รู้ว่าจดหมายสีแดงจ่าหน้าซองถึงเขา!! 

..เฟร็ด จอร์จ!! ชั้นขอสาบานไว้เลยว่าชั้นจะฆ่านายทันทีที่เจอ!.. เขาบ่นกับตัวเอง--แต่ก็นั้นแหละ เขาก็ได้แต่บ่นกับตัวเองเท่านั้น!! เขาไม่เคยมีโอกาศจับฝาแฝดคู่นี้ได้เลย - -" เฮอะ!! นึกแล้วกลุ้ม!!..

 

"อ้าว!! รอน .. นี้มันเสียงแม่นายนิ๊!! เอามืออุดหูทำไม??" ...รอนถึงกับเซ็ง.. นั้นไหงละ!! คำพูดเย้ยหยันของไอ้ตัวแสบดังขึ้นจดได้!!

..ใช่!! นายอีกคนที่ชั้นอยากจะฆ่า!! เดรโก มัลฝอย..

 

- -" รอนลุกพรวดจากเก้าอี้ .. ก่อนจะหันมาหามัลฝอยอย่างเร็ว .. "ตอนนี้ชั้นกำลังอารมณ์ไม่ดี!! อย่ามากวนโมโหชั้น!! มัลฝอย .. เพราะชั้นอาจจะสาปนายให้กลายเป็นอะไรซักอย่างที่เหม็นกว่าตัวแรคคูน(ไม่แน่ใจว่าเขียนถูก *ผู้เขียน)" ..มัลฝอยถึงกับโกรธจัด!! เขากำหมัดแน่นอยู่ข้างตัว .. หน้าของเขาแดง.. และแดงจัด!! โรนัล วีสลีย์!!..  มัลฝอยพยายามนึกคำสาปที่รุนแรงสุดขีด!! ..ใช่!! คาถากรีดแทง(แรงไปป่าวหว่า!!.. *ผู้เขียน) ว่าแล้วก็เล็งไปที่ร่างสูงที่เพิ่งลุกไปแทบจะทันที!!

 

"ครู.."

"เอ็กซ์เปลิอามัส!!" รอนหันกลับมาที่คู่อริแทบจะทันที!! หากแต่มัลฝอยกลับไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว!!

 

ด้วยคาถาปลดอาวุธที่ดังมาจากคน 3 คนก็ทำให้เดรโกลอยละลิ่วออกจากห้องอาหารไปอย่างแรง!! .. รอนถึงกลับอึ้งเมื่อเห็นคน 3 คนชี้ไม้กายสิทธ์ไปที่ๆมัลฝอยเคยยืนอยู่!!

"แฮร์รี่!! เฮอร์ไมโอนี่!!" รอนเรียกชื่อเพื่อนทั้งสอง!! เขาวิ่งกลับไปหาทั้งคู่ที่ยืนคอยอยู่ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง!! .. แฮร์รี่เป็นฝ่ายปรับสีหน้าได้เร็วกว่าหญิงสาวข้างๆ .. รอนมองเพื่อนสาวขำๆ--[เฮอร์ไมโอนี่มักจะเป็นอย่างงี้เสมอ!] ร่างบางถึงกับเซ็ง!!

 

"นี้รอน!! ชั้นช่วยนายไว้นะ!! แทนที่นายจะขอบคุณชั้น แต่นายกลับหัวเราะชั้นงั้นเหรอ??" เฮอร์ไมโอนี้ตวาดลั่น!!

รอนถึงกับเหวอไป!! ก่อนจะรีบขอโษขอโพยเพื่อนสาวแทบจะทันที!!

"จ้า .. จ้า .. โทษทีจ้า!!" ..คราวนี้หญิงสาวก็ถึงกับหัวเราะออกมา..

"ไม่เป็นไร" ..ร่างบางตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะเรียบที่สุด ..

"เอ้า!! พอที .. ทั้งคู่นั้นแหละ [- -"] นายก้อบ้ายอเกินไปละรอน" ..แฮร์รี่บ่นขึ้นอย่างเซ็งๆ..

สงสัยรอนเพิ่งจะนึกได้ .. เขารีบหันหน้ามาที่แฮร์รี่ ..

"ขอบใจนะ แฮร์รี่ นายช่วยชั้นไว้อีกแล้ว!!" .. "เออ..น่า ไปกันซักทีเถอะ" ..

 

 

แล้วทั้งสามก็พากันเดินไปที่ประตูของโรงอาหาร ..

 

"เอ๊ะ!! เดี๋ยว!! เมื่อกี้มันมี 3 คนนี้หว่า!! แล้วอีกคนเป้นใครอ่า??" ..รอนรีบถามเพื่อนทั้งสอง..

 

"อ๋อ.. อีกคนเมื่อกี้นี้นะเหรอ?? ก็.. เซดรอ ดิกอรี่ไง!!" .. "เออ.. รอน นายลืมขอบคุณเขาล่ะ" .. เฮอร์ไมโอนี่พูดต่ออย่างหน้าตาย..

 

รอนถึงกับหน้าเบ้ [- -"] -- ["- -] เซดดริ ดิกอรี่!!

 

"งั้นพวกนายไปกันก่อนละกัน!!" ..รอนว่า.. ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโรงอาหาร(ที่พวกเขาเพิ่งจะออกมา)

 

เขาวิ่งเข้าไปในโรงอาหาร พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว .. ..ไมไปเร็วจังว่ะ?? เพิ่งแปบเดียวเอง.. รอนบ่นกับตัวเอง..

 

 

"มองหาชั้นอยู่เหรอ?? รอน" ..เสียงใครคนหนึ่งแทรกขึ้น!!.. รอนรีบหันไปตายเสียงที่ได้ยิน ..

"เซดริก!! นาย" ..เขาถึงกับเหวอไป.. เพราะอะไรนะเหรอ? ก็เพราะริมฝีปากของหมอนั้นเพิ่งเฉียดแก้มเขาไปน่ะสิ!!

 

รอนมองผู้ชายตรงหน้าอย่างตกใจ!

"ว่าไง? นายยังไม่ตอบชั้นเลย ว่านายมองหาชั้นอยู่รึเปล่า?" ร่างสูงถามอีกครั้ง..

 

..เออ.. ใช่!! เขากำลังมองหาหมอนี้อยู่!!..

"เออ.. ใช่!! ชั้นกำลังมองหานายอยู่!!" รอนตอบเรียบๆ .. แต่คำตอบเรียบๆของเขาก้อทำเอาเซดริกยิ้มออกมาได้ ..

พวกเขาเงียบกันไปซักพัก .. (มานจะเงียบกันทำไมว่ะ?? -- เออ.. ใช่!! เพราะตูเขียนให้มานเงียบ!! ง่ายๆคือตูนึกไม่ออกว่าจะให้มานทำอารายดี *ผู้เขียน)

 

และแล้วเขาก็กลายเป็นผู้ทำลายความเงียบนั้น ---- "ชั้นว่าเราไปคุยกันข้างนอกดีกว่า" ..เซดริกเสนอ.. แต่เขาไม่ต้องการคำตอบจากรอน.. เขาดึงแขนร่างบาง และลากออกจากโรงอาหารไปอย่างรวดเร็ว!! รอนไม่ทันได้พูดอารายจิงๆ..

 

และแล้วเขาก้อปล่อย!! รอนถึงกับหงุดหงิด(ที่ถูกลากออกมาท่ามกลางประชาชนนับหมื่น)

 

"อารายของนายเนี่ย!! ลากชั้นมาที่นี้ทำไม??" รอนตวาดใส่อย่างสูงทันที!! เซดริกถึงกับเซ็ง [- -"]  แต่เขาก้อไม่พูดอาราย!! ไอ้การเงียบของเขาทำให้รอนยิ่งหงุดหงิดยิ่งขึ้นกว่าเดิม!!

"ชั้นถามนาย!! ไม่ได้ยินเหรอ? เซดริก" รอนตวาดอีกครั้ง!! และก็ลงเอยที่ไม่ได้คำตอบอีกครั้ง .. แต่คราวนี้เซดริกแปลกไป!! เขาจ้องมองมาที่ร่างบางตรงหน้า [>_<]

"นาย!! นาย!! จะทำบ้าอารายละนั้น!! นาย.. เออ..ใช่!! ชั้นจะบอกนายว่า.. ชั้นขอบคุณ" ในที่สุดก้อพูดออกไปจนได้!! [- -"]

แล้วท่าทีของร่างสูงก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง!! เขาก้มลงมาช้าๆ.. รอนถึงกับผงะถอยหลัง!!

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ย? รอน" แล้วก้อ.. ..อ๊า!! เขาจูบชั้น!! เซดริกจูบชั้น!!

"นาย!!" แล้วเซดริกก้อปล่อยรอนไป!! เขาเดินถอยจากรอน .. และกลับเข้าไปในตัวอาคาร!!

 

 

 

 

"เว้ย!! วันนี้มานวันอารายของช้านว่ะเนี่ยยยยยย!!!!     ..    นอนก้อไม่ได้นอน!!! นาย!! เป็นเพราะนายคนเดียว!!! เซดริก ดิกอรี่!!"

 

 

 

 

 

 

 

**จบละ 55+ ใครที่เปงแฟนนู๋รอน กะ นายเซดริก ก้อนะ.. ก้อขอโทษละกาน**

 

 

 

*ตอนแรกตั้งใจว่าจะลงเรื่องของนู๋แฮร่รี่ ไหงกลายเปงงี้ได้ว่ะ!!*

 

 

+++บังเอิญมันผุดขึ้นมาซะงั้น+++