(SF) " Time and fallen leaves " (Bee x Cris)

“Time and fallen leaves”

 

“When you're gone

The pieces of my heart are missin' you

When you're gone

The face I came to know is missin', too

When you're gone

The words I need to hear To always get me through 

the day And make it okay

I miss you”

2004 DECEMBER NY

เพี๊ย!!…….

เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าขาวซีดขาวจนขึ้นริ้วสีแดงอย่างชัดเจน น้ำทิพย์ยืนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร และมีอาการติดที่จะดูเฉยเมยกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าเจอ แต่มันค่อนข้างบ่อย แถมไม่ยอมเข็ดหลาบกับสิ่งที่ทำลงไป

หน้านิ่งเฉยทำสายตาเว้าวอนในวินาทีต่อมา มือเล็กทุบกำปั้นลงไปยังไหล่คนตัวสูงกว่า พลั่กพลั่ก!!.. สองมือเล็กค่อยๆลดน้ำหนักที่ใช้ลงทีละน้อย จากอาการทุบเปลี่ยนเป็นการเขย่าคนตัวสูงกว่าไปมา แต่ทว่ามันไม่ได้ส่งผลอะไรนักเพราะคนตัวเล็กกว่านั้นไม่มีแรงมากพอ

“คุณ....”  เหมือนคนพึ่งรู้สึกตัว คนตัวสูงลุกลี้ลุกลนพยายามจะกอดคนตัวเล็กกว่าเอาไว้ แต่เธอก็ผลักเขาออกไปอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เป็นผลเพราะดูท่าคนตัวสูงนั้นไม่มีอาการเคลื่อนไหวใดๆ

สิ้นเสียงคำพูดเราทั้งสองคนต่างไม่พูดอะไรออกมา ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำ ความเงียบที่เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

“ขอโทษ” ประโยคที่งี่เง่าและน่าเบื่อที่สุดหลุดออกมาจากปากคนสูงโดยตั้งใจและมีความหมายแบบนั้นจริงๆ.. คนร่างสูงไม่มีทีท่าจะปฎิเสธใดๆทั้งสิ้น ด้วยความจนตรอกและความผิดพลาดของตัวเองล้วนๆ

“บี..... ยูพูดรอบที่เท่าไหร่แล้ว เคยนับบ้างหรือเปล่า หรือในสายตาของบี คริสไม่มีค่าอะไรแล้วใช่ไหม”

ใช่ถูกต้องที่เธอพูดมามันใช่ทั้งหมด มันไม่ใช่แค่ครั้งแรก ไม่ใช่ครั้งที่สอง ไม่ใช่แค่ครั้งที่สาม... มันหลายครั้งแล้วที่น้ำทิพย์ทำให้เธอต้องเสียน้ำตาแบบนี้..

"ฉันมีความสุขมากจริงๆนะ มีความสุขมาตลอด ตั้งแต่ที่ฉันได้รักกับคุณ มันอาจจะไม่ได้ยาวนานอะไรแต่ฉันคิดเสมอว่าคุณคือความสุขของฉัน การได้อยู่กับคุณ คือ ความสุขทั้งหมดที่ฉันเคยต้องการมันเป็นความสุขที่ฉันไม่ยอมแลกกับอะไรทั้งสิ้น  จนวันนี้......”

สิ้นเสียงพูดร่างบางก็เดินจากไป ค่อยหายไปทีละนิดๆ สองขาของฉันไม่ขยับไปไหน อยากจะวิ่งไปเพื่อหยุดเธอเอาไว้ แต่สองขามันไม่ยอมทำตามหัวใจเรียกร้อง เหมือนคนที่เป็นไบโพล่าห์ มีอารมณ์หลากหลายเกินที่จะต้านทาน รู้ตัวว่าผิด รู้ตัวว่าเป็นคนทำร้ายจิตใจเธอ และมันคงผิดมากเกินกว่าที่เธอจะรับได้อีกครั้ง และอีกครั้ง

คงต้องปล่อยให้เธอไปเจอคนที่ดีกว่า คนที่พร้อมจะดูแลเธอได้ดีกว่าฉัน เหมือนคนยอมแพ้ในทุกเส้นทาง แทนที่จะวิ่ง ฉันทำได้เพียงมองเธอจากไปไกลแสนไกลด้วยน้ำมือตัวเอง.....

วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายและประโยคสุดท้ายของเธอ ทุกอย่างเปลี่ยนไปเราสองคนเลิกกัน เลิกกันโดยที่ไม่ได้มีใครบอกเลิก ทุกอย่างค่อยๆจางหายไปกับเวลา เพราะฉันเองอาจเหนื่อยกับการรักษาความสัมพันธ์ และคิดว่าศิรินนั้นก็คงเลือกวิถีชีวิตของตัวเองแล้ว ฉันก็ต้องจากไป แม้ศิรินเองคงจะรู้สึกผิดหวังในฉันไม่น้อยก็ตาม

“I understand if you can't talk to me again And if you live by the rules of "it's over"

TALK : ไม่แน่ใจว่าจะเป็น SF หรือเป็นเรื่องยาว เพราะเกิดจากอาการชั่ววูบของคนแต่งเองที่เผลอใจหลงรักบีคริสเข้าให้

ขอบคุณที่อ่านค่ะไว้เจอกันตอนแรกเร็วๆนี้ :')