คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : memory-4-
เด็กชายหน้าหวาน ผมแสกกลางที่เป็นเอกลักษณ์กำลังนั่งเล่นของเล่น กับเด็กชายผิวคล้ำ อย่างสนุกสนานอยู่กลางสวนหย่อมเล็กๆซึ่งเป็นพื้นที่ที่ถูกเตรียมไว้สำหรับเด็ก แต่แล้วของเล่นบนมือก็ถูกวางทิ้งไว้อย่างไร้เยื่อใยเมื่อมีบุคคลอีกคนเข้ามาเยือน
“พี่ซึงฮุน”
เด็กชายผมแสกกลางรีบวางของเล่นแล้วเดินตรงเข้าไปหาบุคคลที่เขาเพิ่งเรียกไป ผิดกับเด็กชายผิวคล้ำที่เพียงหันมามองแล้วหันกลับไปเล่นต่อด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก
“พี่ซึงฮุนมาเล่นกับนัมหรอครับ”
“เปล่า คุณพ่อพี่มาตรวจอาการขอคุณท่าน พี่แค่อยากลงมาหาที่อ่านหนังสือ”
“อ่านหนังสือหรอฮะ ทำไมต้องอ่าน ไม่เห็นน่าสนุกเลย”
เด็กชายตัวสูง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินเลี่ยงมาอีกมุมหนึ่งของสวนซึ่งเป็นโต๊ะม้านั่งหินอ่อน โดยมีเด็กชายผมแสกกลางเดินตามมาติดๆ
“ทำไมพี่ฮุนไม่ตอบนัม”
“ตอบไปนัมก็ไม่เข้าใจหรอก”
“ชิ ไม่ตอบก็ไม่ตอบ ว่าแต่พี่ฮุนอ่านหนังสือเรื่องอะไร”
ซึงฮุนหันมองหน้าเด็กน้อยขี้สงสัยอย่างหน่ายๆ ทำไมต้องสงสัยมากมายขนาดนี้ เขาเริ่มเหนื่อยที่จะตอบแล้ว
“เกี่ยวกับร่างกายมนุษย์อ่ะ”
“สนุกหรอฮะ”
“ก็ไม่สนุกหรอก แต่คนเป็นหมอเขาอ่านกันนะ”
“พี่ฮุนจะเป็นหมอหรอฮะ”
“ใช่ พี่จะเป็นหมอแบบพ่อ จะได้รักษาคนไม่สบายให้หาย”
เมื่อพูดถึงเรื่องความฝันที่จะเป็นหมอ รอยยิ้มแววตาแบบที่นัมแทฮยอนไม่เคยได้เจอก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของซึงฮุน
“พี่จะรักษานัมด้วยใช่ไหมฮะ”คำถามของแทฮยอนทำให้ซึงฮุนเงียบไปสักพัก
ก่อนที่ความเงียบจะถูกทำลายด้วยเสียงสะอื้นของใครบางคนผู้มาใหม่ เด็กน้อยหน้าตาน่ารัก เดินถือตุ้กตาสิงโตตัวเล็กที่ซึงฮุนเคยแคะกระปุกออมสินของตนมาซื้อให้เพื่อเป็นของขวัญวันเกิด ดวงตากลมโตเอ่อไปด้วยหยดน้ำ จมูกสีแดงเพราะผ่านการขยี้มาอย่างหนัก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาร้องไห้มาหนักขนาดไหน ซึงฮุนรีบทิ้งหนังสือเล่มโปรดลงแล้ววิ่งเข้าไปหาเด็กชายคนนั้นด้วยความร้อนใจ
“จินู เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำนาย” เด็กชายที่ตอนแรกต้องเป็นแต่ผู้ตอบคำถาม กลายมาเป็นเด็กที่ช่างถามแทน ทำให้แทฮยอนเองรู้สึกไม่ค่อยชอบใจ
เด็กคนนั้นเป็นใครกันนะ ทำไมพี่ซึงฮุนต้องห่วงขนาดนั้นด้วย
ห่วงถึงขนาดทิ้งหนังสือที่ตัวเองรักนักรักหนาลงไปนอนกองอยู่บนพื้นอย่างนี้เนี่ยนะ แทฮยอนก้มลงไปเก็บหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาปัดเศษดินที่เปื้อนอยู่เล็กน้อยออก แล้วกอดมันไว้แนบอกเล็ก
“ฮุนนี่ ฮืออ” เด็กคนนั้นยังคงร้องไห้
“ไม่ต้องกลัวนะเราอยู่นี่แล้ว ค่อยๆพูด ”ซึงฮุนพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เพื่อเป็นการปลอบโยน
“พ่อ ฮึก แม่ ฮึกๆฮือๆยังไม่กลับมาเลย ”
“โถ่ เราก็นึกว่าอะไรเดี๋ยวท่านก็กลับมานะ”ซึงฮุนกอดเพื่อนตัวเล็กของตนด้วยความเบามือ ถึงแม้ซึงฮุนจะเป็นเด็กแต่ความคิดของเขาก็โตพอสำหรับอะไรหลายๆอย่าง เขามักจะเป็นคนที่ให้คำปรึกษา และคนที่ปลอบโยนคนอื่นเสมอ
“งั้นไปหาพ่อเราลองให้ท่านช่วยไหม”เด็กตาโตพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วจูงมือซึงฮุนเดินเข้าไปในตัวบ้าน
แทฮยอนเฝ้ามองการกระทำทุกอย่างของซึงฮุน ด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ จนทั้งสองหายเข้าไปในบ้าน
ไม่บอกก็รู้ว่าทำไมซึงฮุนถึงต้องห่วงเด็กคนนั้นมากมายขนาดนี้ การกระทำทุกอย่างมันฟ้องอยู่แล้ว
แต่ทำไมต้องเป็นเด็กคนนั้นด้วย ทำไมไม่เป็นเขาที่ซึงฮุนเป็นห่วง
เขาไม่ดีกว่าเด็กคนนั้นตรงไหน
จินอูดีกว่าเขาตรงไหน เหอะ นี่มันก็หลายปีมากแล้วทำไมพี่หมอฮุนไม่เลิกรักมันซะที
นัทแทฮยอนนั่งอยู่บนรถเข็นที่หันหน้าออกไปทางระเบียงในห้องนอนขนาดใหญ่ ในใจยังคงคิดถึงเรื่องของคนที่ตนแอบรักมาตั้งแต่เด็กๆ ใช่ คนนั้นคือ ซึงฮุน คนที่ไม่เคยคิดจะสนใจเขาเลย ตั้งแต่เด็กจนโตนัมแทฮยอนเองก็ไม่เคยเปลี่ยนใจไปรักใครเลยก็คงเหมือนกับซึงฮุนที่ยังคงรักจินอูทั้งๆที่จินอูและซึงยูนตกลงคบกัน ซึงฮุนก็ยังคงมั่นคงในความรักที่มีต่อจินอู
ยิ่งคิด ยิ่งหงุดหงิด
เพล้ง
แจกันดอกไม้ที่เพิ่งถูกเปลี่ยนเมื่อตอนเช้าตรู่ถูกแทฮยอนปัดทิ้งจนตกแตกบนพื้นห้อง และด้วยเสียงที่ดังออกมานอกห้องทำให้แม่บ้านและพี่เลี้ยงต่างรีบเข้าไปดูแลและเก็บเศษแก้วที่แตกทิ้งเสีย
“เกิดอะไรขึ้นหรอ” ลูกชายคนโตสุดของบ้านถามขึ้น
“คุณหนูนัมทำแจกันแตกอีกแล้วค่ะ ครั้งนี้ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรนะคะ”แม่บ้านกล่าวรายงานตามที่ตนเห็นเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินเข้าไปในห้องที่วุ่นวายก่อนหน้านี้
“แจกันใบที่เท่าไหร่แล้วนะ”เสียงทุ้มของซึงยูนเรียกแทฮยอนที่ยังคงนั่งเงียบหันมามองเจ้าของเสียงก่อนจะหันกลับไปมองวิวที่นอกหน้าต่างดังเดิม
“ครั้งนี้หงุดหงิดอะไรอีกหล่ะ หืม?”ซึงยูนนั่งลงบนเก้าอี้สีขาวที่อยู่ใกล้ๆแทฮยอน
“เมื่อไหร่พี่หมอฮุนถึงจะมารักษาผมครับ ผมอยากเดินได้ซักที ผมเบื่อๆๆๆ เบื่อที่ต้องเป็นแบบนี้”คิ้วทั้งสองแทบจะถูกผูกติดเข้าด้วยกัน
“พรุ่งนี้หล่ะมั้ง เห็นหมอฮุนเขาขอเวลาเคลียธุระของทางโรงพยาบาลก่อน ใจเย็นๆหน่อยสิ รออีกนิดนะ”
“รอ รอ รอให้จินอูมันคาบไปอ่ะหรอครับ”
“จินอู?”
“ผมบอกพี่ไปแล้วใช่ไหมว่าจินอู หลอกคนนู้นคนนี้ไปทั่ว โปรยเสน่ห์ไม่เลือกและพี่หมอฮุนคือหนึ่งในบรรดาผู้ชายที่ติดกับมัน พี่ชายต้องช่วยพี่หมอฮุนออกมาจาก คนน่ารังเกียจคนนั้นด้วยนะครับ”
“หมอฮุนรักจินอูหรอ?” ซึงยูนทำสีหน้าครุ่นคิดอะบางอย่าง
“ที่พี่หมอฮุนไม่รักน้องก็เพราะรักคิมจินอูคนนั้น ทั้งๆที่เมื่อก่อนพี่หมอฮุนกับน้องรักกันมาก่อน ตั้งแต่คิมจินอูเข้ามาพี่หมอฮุนก็เปลี่ยนไป พี่ต้องช่วยน้องนะ” แทฮยอนเขย่าแขนพี่ชายเป็นเชิงขอร้องซึงยูนมองหน้าแทฮยอนแล้วยิ้มตอบ
“ได้ พี่จะช่วย คนอย่างนั้นต้องได้รับบทเรียนบ้าง พี่นี่แหละจะสั่งสอนมันเอง”
ก้อกๆๆ
แกร้ก
“อ้าว ฮุนนี่ วันนี้ไปทำงานหรอ”
“อืม พักน่ะ พรุ่งนี้ต้องเจองานหนักแน่ๆ”ซึงฮุนเดินเข้ามาในห้องโดยไม่จำเป็นต้องขออนุญาตเจ้าของห้อง จินอูยืนมองดูเพื่อนรักด้วยความสงสัย
“งานหนัก ต้องผ่าตัดหรอหรืออะไร ทำไมฟังแล้วเหนื่อยแทน”
“เฮ้อ แค่คิดก็เหนื่อยละ”ไปหยุดอยู่ที่โซฟาสีครีมที่ห้องนั่งเล่น แล้วทิ้งตัวลงนอน บ่อยครั้งที่เค้าชอบมานอนเล่นที่นี่เขามีความสุขมากกว่านอนในห้องตัวเองเสียอีกไม่ใช่เพราะห้องนี้ถูกตกแต่งมาอย่างดีหรือบรรยากาศดีหรอก แต่ที่เขาชอบมาที่ห้องนี้เพราะ เจ้าของห้อง
“งั้นก็พักเยอะๆ แต่ก็ สู้ๆนะ คุณหมอคนเก่ง”คำพูดของจินอูทำให้คนที่เพิ่งล้มตัวลงไปบนโซฟา ผุดรอยยิ้มขึ้นในขณะที่หลับตาพริ้ม รีบหุบยิ้มทันทีเมื่อจินอูนั่งลงที่ว่างที่เขาเว้นไว้ก่อนจะดันตัวเองให้ไปนอนหนุนตักของจินอู ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยกับการกระทำของเพื่อนรักแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ปล่อยให้ซึงฮุนนอนหนุนตักตัวเองไปอย่างนั้น
“แล้วจินอูหล่ะ เริ่มทำงานวันไหน” อยู่คนที่ทำท่าเหมือนหลับ ก็ถามขึ้นทั้งๆที่ยังคงหลับตา
“เอ่อ พรุ่งนี้อ่ะ”
“พรุ่งนี้??”ร่างโปร่งรีบลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจและสงสัย
“อื้ม ทำไมหรอ”
“แล้ว ไหวหรอ”
“ทำไมจะไม่ไหวล่ะ ต้องไหวสิ รอมานานนี่นา”จินอูตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ
“แต่ซึงยูนความจำเสื่อมนะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เรา…”
“ยิ่งซึงยูนความจำเสื่อม เรายิ่งต้องรีบไปทำงานที่นั่น เราจะรื้อฟื้นความทรงจำของเขาด้วยตัวเราเอง เราอยากดูแลซึงยูนด้วยตัวของเราเอง ไม่ว่ามันจะต้องเจออะไร เราจะทำให้ซึงยูนจำเราให้ได้”แววตาที่แสนจริงของจินอู ทำให้ซึงฮุนไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีก ได้แต่ลอบถอนหายใจเล็กๆ เขาไม่อยากให้จินอูทำงานที่นั้น
ไม่ใช่เพราะไม่อยากให้จินอูไปเจอกับซึงยูน
ซึงฮุนไม่ใช่คนขี้หวง อีกอย่างเพื่อนไม่มีมีสิทธิ์ที่จะหวงเพื่อน
แต่ที่ไม่อยากให้ไป
เพราะ เป็นห่วงมากกว่า
แฮะ หายไปนานนนน นานมากกก
ค่ายเยอะฮะ ป่วยด้วยยย ขอกำลังใจหน่อยยย ฮิ้ววววว
กลับมาละจะพยายามอัพบ่อยๆนะ อิอิ มีคนรอป่าวน้าาา
มาสั้นเพื่อบอกว่ามาแล้ว 5555 อะไรของเค้า
#ความทรงจำของซึงยูน คนอ่านน้อยแต่เราตั้งใจแต่งนะ เม้นด้วยนะ บับบาย
ความคิดเห็น