คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : memory-3-
“อะ กินน้ำก่อน”
ซึงฮุนยื่นน้ำเปล่าให้จินอู ก่อนจะเอื้อมมือไปปาดคราบน้ำตาของยังคงอยู่ที่ดวงตาคู่สวยนั้น ก่อนจะนั่งลงยองๆ เพื่อให้เห็นใบหน้าสวยนั้นชัดขึ้น แต่ยิ่งเห็นใบหน้าที่แต่ก่อนสดใสร่าเริงตอนนี้ถูกเติมเต็มด้วยความทุกข์และความเจ็บปวด เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน
“มาแล้วทำไมไม่บอกเรา หืม?”ดวงตาแสนเศร้านั้นมองกลับมายังซึงฮุน
“นายไม่รับโทรศัพท์เรา”จินอูก้มมองมือที่กุมอยู่บนตักของตัวเองอีกครั้ง
“อ่อ ขอโทษนะ”
“อืม”
“ซึงยูนไม่เป็นอะไรหรอก พรุ่งนี้เขาก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”ซึงฮุนตัดสินใจพูดเรื่องนี้ขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ เขาไม่ชอบเวลาที่จินอูเงียบแบบนี้ มันทำให้เขาใจคอไม่ดี
“จริงหรอ ซึงยูนจะไม่เป็นอะไร จริงหรอ”
ซึงฮุนยิ้ม แล้วพยักหน้าเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เมื่อได้ยินคำพูดของซึงฮุน จินอูก็คลี่ยิ้มบางๆออกมา
ฉันควรดีใจกับรอยยิ้มที่แสนเศร้าของนายไหมจินอู ซึงฮุนได้เพียงคิดในใจ
“ไปไหนมา”
แทฮยอนถามขึ้นทันทีที่เห็นมิโนเดินเข้ามาภายในห้องพยาบาลของพี่ชาย สีหน้าและน้ำเสียงบ่งบอกถึงความหงุดหงิดและรำคาญใจ
“คุยงานกับที่บริษัทแปปเดียวเอง ไม่คิดว่า..”
“ก็เพราะมันนั่นแหละ”
“มัน?”
“คิมจินอู”
“อ่อ”มิโนค่อยเดินไปยังเตียงที่ซึงยูนนอนหลับอยู่
“เพราะมันพยายามจะรื้อความทรงจำของพี่ยูน”สายตาของแทฮยอนตอนนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชัง มิโนลอบมองใบหน้าหวานนั้น แล้วหันไปมองที่ซึงยูนอีกครั้ง
“พี่ว่าเราไปคุยข้างนอกเถอะ เดี๋ยวซึงยูนมันจะตื่นขึ้นมาได้ยิน” แทฮยอนพยักหน้ารับ
มิโนจัดการเข็นรถเข็นนั้นออกมาข้างนอกห้อง เดินมาหยุดบริเวณสวนเล็กๆในโรงพยาบาลที่ตอนนี้แทบจะไม่มีคนเลย
“เมื่อไหร่จะจัดการเรื่องมันตามที่สั่งสักที”แทฮยอนพูดขึ้นทันทีที่เห็นว่าบริเวณรอบๆเริ่มไม่มีผู้คน เหลือเพียงมิโนและตัวเองอยู่สองคน
“พี่ก็ทำตามที่แทฮยอนบอกทุกอย่างแล้วไง แต่…”
“มันช้า เข้าใจไหมว่ามันช้า น่าเบื่อ”
“ใจเย็นหน่อยสิ พรุ่งนี้ก็น่าจะเรียบร้อยแล้วล่ะ”
“ผมจะคอยดูแล้วกันนะ”
แทฮยอนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทำไมจะคนอย่างมิโนจะไม่รู้ว่า ตอนนี้แทฮยอนกำลังโมโหและกำลังงอนที่ตัวเขาเองจัดการอะไรชักช้า แต่จริงๆมันก็ไมได้ช้านะ มันจะมีบริษัทที่ไหนสัมภาษณ์พนักงานวันนั้นแล้วให้ทำงานวันต่อมาเลย แบบนั้นจะไม่ทำให้เจ้าตัวที่กำลังเป็นเหยื่อแปลกใจหรอ แต่ก็นะ แทฮยอนก็เป็นแบบนี้
“แล้วให้สองคนนั้นมาทำงานร่วมกันไม่กลัวว่าความทรงจำจะกลับมาหรอ”
“ฮึ ยากหน่อยนะ นี่ก็เกือบปีแล้วถ้าความทรงจำจะกลับมาจริงๆ คงกลับมานานแล้วหล่ะ”
“แล้วถ้าซึงยูนกลับไปรักจินอูอีกครั้งล่ะ”
“ไม่มีทาง พี่ซึงยูนเกลียดมัน พี่ซึงยูนต้องเกลียดมัน “
“พี่ไม่เข้าใจน้องนัมเลย ทำไมเราถึงไม่ชอบจินอู ทั้งที่เขาก็ดี”
เพราะมันแย่งความรักไปจากผม ความรักที่ผมควรจะได้ เขากับได้มันไปอย่างง่ายดาย
“ทำไม พี่มิโนชอบเขาหรอ ใจอ่อนแล้วใช่ไหม รู้สึกดีกับมันนักหรอไง”
“พี่ยังไม่เคยพูดเลยนะว่าพี่ชอบเขาอ่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าพี่ไม่อยากช่วยผม ถ้าพี่ไม่ชอบผมแล้ว ก็ไม่ต้องมายุ่งกับผม”
แทอยอนไม่พูดเปล่า ใช้มือควบคุมรถเข็นของตัวเองไปอีกทาง งอนอีกแล้ว มิโนยิ้มมุมปาก เขาชอบเวลาที่แทฮยอนงอน งอนนะไม่ใช่โกรธเพราะถ้าโกรธแทฮยอนจะกลายเป็นอีกคนซึ่งมัน น่ากลัว แต่เวลางอนจะดูน่ารักเหมือนเด็กๆ แล้วมันทำให้มิโนรู้สึกว่าตัวเองยังสำคัญกับความรู้สึกของแทฮยอน
“น้องนัม ไม่พูดอย่างนี้สิ”มิโนรีบเดินไปขวางหน้ารถเข็นแล้วโน้มตัวลงมาจับใบหน้าของแทฮยอนให้เงยไปมองเขา
“ก็พี่พูดว่ามันดีนี่”
“ก็แค่บอกว่าดี ไม่ได้บอกว่ารัก เพราะคำว่ารักพี่พูดได้กับคนเดียว”
มิโนไม่พูดต่อ แต่โน้มใบหน้าต่ำลงมาเรื่อยๆ จนปากของเขาประเขากับริมฝีปากของแทฮยอน แทฮยอนยกมือขึ้นคล้องคอของมฺโนแล้วเผยอปากเพื่อปล่อยให้เรียวลิ้นของมิโนเข้ามา ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน แม้แทฮยอนจะหอบเพราะหายใจได้ไม่เต็มที่เขาก็ยังคงจูบกันอย่างไม่ลดละ จนมีคนเสียงคนเปิดประตูเข้ามา ทำให้ทั้งสองต้องผละจากกัน ด้วยความหงุดหงิดใจเล็กน้อย แล้วเดินกลับมายังห้องพยาบาลที่ซึงยูนพักอยู่
“ไปไหนกันมาหรอ”
ซึงยูนเอ่ยถามขึ้นเมื่อมิโนเข็นแทฮยอนเข้ามาใกล้เขา
“พาน้องนัมไปเดินเล่น อยู่ในห้องมันน่าเบื่อจะตาย จริงไหมครับ น้องนัม”
มิโนหันไปยิ้มให้แทฮยอนอย่าเจ้าเล่ห์ แต่นั่นก็ทำให้แทฮยอนหหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่
“ใช่ฮะ พี่ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ นานหรือยัง”แทฮยอนเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ตรงหัวเตียงยื่นให้ซึงยูน
“ไม่นานหรอก แต่ยังปวดๆหัวอยู่เลย”
“พี่เจอคนๆนั้นแล้วใช่ไหม”แทฮยอนเว้นช่วงคำพูด”คิมจินอู คนนั้น”
“อืม เจอแล้ว แต่เขายังคงบอกว่าเขาเป็นคนรักของพี่ แล้วพี่ก็ปวดหัว”
“มันโกหก!”แทฮยอนเผลอตะคอกเสียงดังจนซึงยูนและมิโนตกใจ
“พี่ไม่มีทางรักคนอย่างนั้นหรอก อย่าไปเชื่อมันนะ มันอยากจะจับพี่ใจแทบขาด มันย่อมทำได้ทุกวิธีอยู่แล้ว”
“คนแบบนี้ก็มีด้วยหรอ ทำไมเลวจัง”
“ใช่ เลวมากๆๆ เมื่อก่อนพี่ก็เกลียดเขาจะตาย ถามพี่มิโนสิ”
อยู่ๆแทฮยอนก็โบ้ยไปทางมิโนที่ยืนอยู่เฉยๆ ซึงยูนหันหน้าไปมองทางมิโนเป็นเชิงถาม
“ใช่ นายเกลียดเขา เชื่อแทฮยอนเถอะ ไม่มีใครรักนายเท่าน้องชายนายแล้ว”เมื่อได้ยินเช่นนั้นซึงยูนก็ก้มมองพื้นอย่างครุ่นคิด ที่เขาปวดหัวขนาดนี้เพราะเขาเกลียดคนอย่างนั้นน่ะหรอ ในขณะเดียวกัน สายตาของแทฮยอนก็มองไปที่มิโนทั้งสองสบตากันอย่างกับสื่อสารกันได้ด้วยสายตา แทฮยอนส่งรอยยิ้มบางๆไปให้ มิโนเองก็ยิ้มตอบกลับมา
ถึงแม้มันจะผิดอยู่บ้าง แต่มันก็คุ้มนะ สำหรับรอยยิ้มของแทฮยอน มิโนคิด
“เมื่อไหร่จะออกมากันสักทีนะ”
จินอูที่ยืนอยู่ในมุมอับ พึมพำขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่เข้าไปข้างในห้องยังไม่ออกมากันสักที ทั้งๆที่บอกกับซึงฮุนไปแล้วว่าจะกลับบ้าน แต่ก็ยังอยากมาเห็นให้แน่ใจก่อนว่าซึงยูนไม่เป็นอะไรจริงๆ จึงต้องยอมโกหกเพื่อนรักของตัวเอง จินอูยืนรออยู่อยู่นานจนมิโนและแทฮยอนเดินออกมาจากห้องแล้วเดินไปยังลิฟท์ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะสามารถเข้าไปในห้องได้ทันที เพราะพยาบาลที่เข้าไปสักครู่ยังไม่ออกมาเลย
นี่เขารอจนเมื่อยแล้วนะ อีกอย่างนี่ก็ใกล้เวลาเลิกงานของซึงฮุนแล้วด้วย ถ้าซึงฮุนรู้ว่าเขาโกหกต้องงอนแน่ๆ
รออีกสักพักพยาบาลสาวสวยก็เดินออกมา เห็นจินอูเข้าพอดี
“เอ๋ นี่เพื่อนของหมอฮุนใช่ไหมคะ มาทำอะไรข้างบนนี้หรอคะ”พยาบาลสาวทักขึ้น ตายแล้วถ้าเขาเอาเรื่องนี้ไปบอกซึงฮุนทำไงดีล่ะ
“อ่า คือ ผมอยากมาเยี่ยมคนที่สลบไปเมื่อตอนกลางวันอ่ะครับ”
“อ่อค่ะ แต่คนไข้หลับไปแล้วนะคะ มาเยี่ยมพรุ่งนี้น่าจะดีกว่า”
“อ่าห้ะ แต่อย่าบอกเรื่องนี้กับหมอฮุนนะครับ ถือว่าผมขอ”พยาบาลสาวพยักหน้าแล้วยิ้มตอบอย่างเป็นมิตรแล้วเดินไป
แกร้ก
จินอูค่อยเปิดประตูอย่างเบามือ แล้วปิดประตูลงอย่างช้าๆ
ซึงยูนหลับแล้ว ใบหน้ายามหลับใหลของซึงยูนยังเหมือนเดิมไม่มีผิด จินอูค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างๆเตียง จ้องมองใบหน้าของซึงยูนอยู่เนิ่นนาน เขาคิดถึงใบหน้านี้เหลือเกิน ใบหน้าสวยโน้มตัวลงมาประทับลอยจูบไว้บนหน้าผากกว้างด้วยความคิดถึง ก่อนจะเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบๆ
“แอบไปเที่ยวที่ไหนมาหรอ จินู”
ซึงฮุนทักขึ้นทันทีที่เห็นจินอูทำท่าเหมือนย่องเข้ามาในห้อง
“ก็ไปทำธุระนิดหน่อย”
“หืม ธุระหรอ จริงหรอ”จินอูเม้มริมฝีปากแน่น ท่าทางการโกหกของจินอูมักจะไม่พ้นสายตาของซึงฮุนไปได้หรอก จินอูโกหกไม่เก่ง ใครๆก็รู้
“เราแอบออกไปซื้อขนมมาให้นายไง”มือเล็กยกถุงขนมเค้กขึ้นชูให้ ซึงฮุนดู
“แค่ออกไปซื้อขนมเค้กเองหรอ”
“ช ใช่ ทำไมหรอ นายสงสัยอะไรหรอ”จินอูทำตาโต เมื่อรู้สึกเหมือนโดนเพื่อนรักจับได้
“เปล่าหรอก เอาไปใส่จานมาให้เราเลย ทำงานเหนื่อยจะแย่ไม่มีแรงแล้ว”เมื่อเห็นท่าทีของซึงฮุนที่อ้อนเขาแบบนี้แสดงว่าซึงฮุนยังไม่รู้เรื่องที่เขาแอบไปหาซึงยูนมา เพราะเขากลัวซึงฮุนจะเป็นห่วงถ้ารู้เรื่องนั้น ร่างเล็กเดินเข้าไปในห้องครัวด้วยความรู้สึกโล่งใจ
แต่ซึงฮุนก็ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องหรอกนะ
*แง่มๆ ทักทายนักอ่านทุกท่าน ฮ่าๆ
มีคนอ่านน้อยเหมือนกันนะเนี่ย แต่เม้นน้อยกว่า 5555
ทำไมเรื่องนี้ไรท์สงสารพี่ฮุนมากเลยหล่ะ รีดเดอร์ก็คิดเหมือนกันใช่ไหม
อยากมอบรางวัลพระรองดีเด่งให้จริงจัง แต่เรื่องที่เป็นพระเอกก็มีนะ
แวะมาอัพก่อนจะไม่ว่าง
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นเด้หล่า
#ความทรงจำของซึงยูน สกรีมแท็กก็ได้อะ เราอ่าน เราชอบ555
ความคิดเห็น