คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : memory -15-
ทันทีที่อีซึงฮุนขับรถออกมาจากสวนสนุก
เขาไม่ลืมที่โทรไปหาคนขับรถที่บ้านของนัมแทฮยอนเพื่อให้มารับก่อนจะโทรไปหาคนๆหนึ่งที่เขารู้จัก
“ฮัลโหล โคตะตอนนี้จินอูยังอยู่ในงานหรือเปล่า” เขารีบพูดทันทีที่ปลายสายรับ
“ฉันกำลังจะโทรมาบอกนายพอดี
ตอนนี้บ้อบบี้พาจินอูออกไปจากงานแล้ว จินอูเมามากคงสู้ที่ไม่ไหวแน่”
“ฉันกำลังรีบไป นายช่วยหาให้หน่อยสิ
ว่าบ้อบบี้พาจินอูไปไว้ที่ไหน”
“ได้ เดี๋ยวถ้าได้เรื่องยังไง ฉันจะรีบโทรมาบอกนะ”
“ขอบใจนายมากนะโคตะ”
ซึงฮุนรีบมุ่งตรงไปที่โรงแรมที่ตัวเองมาส่งคิมจินอูเมื่อช่วงเย็น
ตอนนี้อีซึงฮุนทั้งโมโห หงุดหงิด ร้อนใจ เพราะเขาไม่สามารถติดต่อจินอูได้
ทันทีที่มาถึงมีโคตะรออยู่หน้าโรงแรม
“นี่ข้อมูลที่ได้มา นายระวังตัวเองด้วย
ฉันขึ้นไปกับนายไม่ได้ เพราะฉันยังต้องแฝงตัวในพวกมันอยู่ ขอโทษด้วยนะ”โคตะรู้สึกผิด
“แค่นายช่วยดูแลจินอู
ช่วยเป็นหูเป็นตาให้ฉันก็ขอบคุณมากแล้ว ไปก่อนนะ” ทั้งสองพยักหน้าให้กันเป็นเชิงว่ารับรู้
---- ชั้น 9
----
-
ตัวเลขในลิฟท์บอกชั้นที่จินอูถูกลักพาตัวมา
แต่ขณะที่เขากำลังเดินผ่านห้องแต่ละห้องเพื่อหาห้องที่เพื่อนของตนอยู่
ตึ่บ
ซึงฮุนล้มลง
เพราะของแข็งที่กระทบบริเวณท้ายทอย ร่างกายแน่นิ่งแต่ยังหายใจถูกชายชุดดำหิ้วไป
“โอะ”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเพราะความเจ็บเมื่อตนเองขยับศีรษะ
“ฟื้นเร็วดีหนิ คุณหมอ”เสียงกวนบาทาทำให้ซึงฮุนกัดฟันเป็นการระบายความโมโหและความเจ็บ
“บ้อบบี้”เขาพยายามที่จะพุ่งเข้าหาเจ้าของชื่อ
แต่ด้วยร่างกายที่ถูกพันธนาการไว้ทำให้เขาไม่สามารถไปไหนได้ ไหนจะปืนจากชายชุดดำที่จ่อมาบริเวณศีรษะของเขาเอง
“ปล่อยจินอูไปซะ”สายตาชองซึงฮุนมาไปยังร่างเล็กที่หลับใหลอยู่บนเตียงนอน
“อะไรนะ
นายจะให้ฉันปล่อยของเล่นชิ้นงามที่ฉันเพิ่งได้มางั้นหรอ”
“….” บ้อบบี้ค่อยๆเดินไปนั่งข้างๆเตียง
ก่อนจะเอานิ้วเกลี่ยหน้าสวยเบาๆ
“จริงๆ ฉันก็กำลังรอนายอยู่นะ
เพราะฉันอยากให้นายอยู่เป็นเพื่อน ดูฉันเล่นของเล่นชิ้นนี้เหมือนกัน” มือสากลากเลื่อนไปที่กระดุมเสื้อของคนที่หลับใหลก่อนค่อยๆปลดมัน
“อย่า...ยุ่ง..กับ..จิน..อู”ดวงตาซึงฮุนแดงก่ำด้วยความโมโห
ถ้าเขาสามารถฆ่าบ้อบบี้ได้คงทำ
“อะไรนะ เอาอีกเม็ดหรอ…งั้นฉันจะเบิ้ลให้”เขาปลดกระดุมของจินอูเพิ่มอีกสองเม็ด เผยแผ่นอกขาว
“อย่า…”
“ขาวจริงๆ...มิน่าล่ะทั้งนายและซึงยูนถึงหลงขนาดนี้”
“…”
“คงหอมมากสินะ งั้นฉันคงต้องลองหน่อย”บ้อบบี้มองหน้าซึงฮุนอย่างยั่วโมโหก่อนขึ้นคล่อนบนตัวจินอูก่อนก้มลงฝังจมูกลงบนซอกคอขาวของจินอู
จนร่างเล็กรู้สึกตัวขึ้นมาหน่อยๆแต่ไม่ได้ลิมตาตื่นขึ้นมา
แต่เขาพยายามใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดดันคนที่กำลังสัมผัสร่างกาย
“หอมจริงด้วย ดูสิ เหมือนลูกกวางน้อยเลย น่าขย้ำดี”
“ฉันบอกว่าอยู่ยุ่งกับจินอูไงฟร้ะ”ซึงฮุนดิ้นพล่าน ก่อนจะถูกลูกน้องของบ้อบบี้ชกไปสีห้าครั้ง
“จุ้ๆอย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวลูกกวางจะตื่น หึ”
บ้อบบี้กลับไปฟัดคอขาวก่อนไล่จมูกลงมาเรื่อยๆ
มืออีกข้างปลดกระดุมทีเหลืออยู่จนหมด ร่างเล็กบิดกายเล็กน้อย
“ปะ ปล่อย”จินอูพูดด้วยแรงอันน้อยนิด
ปัง ปัง ปัง
โครม!
ประตูถูกเปิดออก
พร้อมผู้มาใหม่ที่ถือปืนในมือ
“สวัสดี บ้อบบี้” ผู้มาใหม่กล่าวทักทาย
“ซึงยูน!”บ้อบบี้ตกใจจนถอดสีหน้า
แต่พยายามปรับสีหน้า กระบอกปืนของลูกน้องของบ้อบบี้หันไปทางซึงยูนแทน
“ตกใจหรอ”ซึงยูนถาม
“นิดหน่อย แค่ไม่คิดว่าจะมา”
“หึ นายจะกลับไปดีดี หรือให้ฉันเรียกตำรวจ
เพราะตอนนี้คนของฉันจับลูกน้องนายไว้หมดแล้ว”บ้อบบี้กัดฟัน
“นายมาช่วยมัน ทำไม! ยังรักมันหรอ ไม่เกลียดมันแล้วหรอ ห้ะ”
“เรื่องของเจ้านาย ลูกน้องอย่างนายไม่ควรยุ่ง
ฉันต้องการทำอะไรบางอย่างเท่านั้น จะกลับไหม”ซึงยูนกดเสียงต่ำ
สายตาจ้องบ้อบบี้นิ่งและเย็นชา ทำให้บ้อบบี้ฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ
“ไป กลับบบบ!”สิ้นคำสั่งบ้อบบี้และลูกน้องก็ออกไปจากห้อง
เหลือเพียงซึงยูน ซึงฮุน และจินอูที่อยู่ในห้อง
ซึงยูนหันมองซึงฮุนถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้
ก่อนจะยกยิ้มแล้วเดินไปที่เตียง ยกแขนเล็กของจินอูขึ้นคล้องคอตัวเองแล้วช้อนขึ้น
เปลือกตาอันหนักอึ้งของจินอูเปิดขึ้นมองเห็นใบหน้าของซึงยูนก็ยิ้มบางๆ
“ซึง...ยูน”จินอูเอ่ยอย่างแผ่วเบา
“อืม ผมเอง “จินอูยิ้มรับก่อนจะสลบฟุบไปที่อ้อมอกของซึงยูน
ซึงยูนมองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน
ก่อนจะหันมายิ้มเยาะซึงฮุน
“โทษทีพอดีมือไม่ว่าง ช่วยเหลือตัวเองไปก่อนนะ
เดี๋ยวฉันจะช่วยเหลือเพื่อนนายเอง”
ซึงยูนพาจินอูออกไปได้สักพัก โคตะและคนของซึงยูนก็เข้ามาช่วยซึงฮุน
“ซึงยูนพาจินอูไปไหน”ทันทีที่พ้นจากพันธนาการซึงฮุนรีบคว้าคอเสื้อของโคตะมาถาม
“เฮ้ย ใจเย็นดิวะ ฉันไม่รู้”
“ใครเป็นคนบอกซึงยูนเรื่องนิ้”
“ฉันเองแหละ ฉันโทรบอกซึงยูนเอง
เพราะซึงยูนเองก็เป็นคนให้ฉันดูจินอูเหมือนกัน”คำพูดของโคตะ
ทำให้คิ้วของ ซึงฮุนขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
“ซึงยูนให้นายดูจินอูหรอ ทำไม?”
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” ซึงฮุนปล่อยมือของตัวเองที่กุมคอเสื้อของโคตะ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรไปที่เบอร์ของซึงยูนและจินอูสลับไปมาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบรับ
“ฉันว่าตอนนี้มันไม่รับหรอก ใจเย็นก่อน”โคตะพูด
สำหรับโคตะแล้วนั้น ทั้งซึงยูนและซึงฮุนต่างเป็นเพื่อนของเขา
พวกเขาทั้งสามรู้จักกันมาสมัยเรียน ก่อนจะต้องแยกกันไปตามทาง
ซึ่งโคตะได้มาทำงานกับซึงยูนในฐานะพนักงานฝ่ายบัญชี แต่นั้นก็เป็นเพียงตำแหน่งที่บังหน้าเท่านั้น
เพราะแท้จริงแล้วเขาต้องการสืบหาข้อมูลการทุจริตของบ้อบบี้ จริงๆเรื่องของซึงยูนกับจินอูเขาก็พยายามพูดแต่ทุกครั้งก็ทำให้ซึงยูนหงุดหงิดและพยายามปฏิเสธทุกครั้งเขาจึงไม่พยายามที่จะพูดอีก
เขาเองก็สังเกตได้ว่าตอนนี้เหมือนซึงยูนต้องการทำอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก
“มันจำจินอูได้แล้ว หรือมีแผนอะไรกันแน่” ซึงฮุนพูดกับตัวเอง
#ความทรงจำของซึงยูน
ซึงยูนกำลังจะทำอะไรนะ? มาสั้นๆหน่อยแต่จะพยายามมาบ่อยๆ
เม้นเป็นกำลังใจให้เก๊าด้วยยยย อิอิ เวลาอ่านแล้วมันมีแรงฮึด จริงๆนะ
ความคิดเห็น