คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Memory -14-
ณ ห้องอาหารของโรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งถูกจัดให้เป็นสถานที่จัดงานปาร์ตี้แผนกการเงินของบริษัทKN
GROUP
ที่นี่เป็นห้องอาหารและคาราโอเกะขนาดกลางไม่ใหญ่มากแต่ก็สามารถจัดปาร์ตี้ให้กับพนักงานจำนวนไม่ถึง20คนได้สบายๆ
จินอูกัดปากด้วยความลังเลใจอยู่หน้าประตูอยู่นานสองนาน
“อ้าว!!จินอูเองหรอ ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะจ้ะ มัวยืนทำอะไรอย่ตรงนี้”
เสียงของหญิงสาวที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างเล็กสะดุ้ง
แต่เมื่อรวบรวมสติได้เขาก็รีบตอบคำถามของเพื่อน?ที่อยู่แผนกเดียวกันคนนั้น
“กำลังจะเข้าไปน่ะ”
“งั้นรีบเข้าไปกันเถอะ ทุกคนรอนายอยู่นะ”ทุกคน
รอนายงั้นหรอ จินอูเก็บคำนั้นไปคิด
แต่ไม่ทันได้คิดอะไรมากร่างเล็กถูกหญิงสาวคนนั้นผลักให้เข้าไปด้านในเสียแล้ว
ทันทีที่จินอูเข้าไปในห้องทุกคนในห้องต่างพากันมองมาเป็นจุดเดียวกันก่อนจะหันไปซุบซิบนินทา
ไม่ทันไรผู้จัดการประจำแผนกก็เดินเข้ามาทักทาย
“ผมนึกว่าคุณจะไม่มาแล้ว ทุกคนคงเสียใจแย่”เขาพูดก่อนยื่นแก้งค้อกเทลให้จินอู
ร่างเล็กทำได้แต่เพียงยิ้มแหยๆ
“ผมเองก็ไม่คิดว่าผมจะมาเหมือนกัน แล้วก็...ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์”จินอูปฎิเสธ
“โถ ได้ยังไงล่ะ มาทั้งทีดื่มกันหน่อยจะเป็นไร แก้วเดียวไม่เมาหรอกน่า”บ้อบบี้ยังคงใช้คำพูดหว่านล้อมให้จินอูดื่มน้ำสีสวยตรงหน้า
จินอูชั่งใจอยู่นาน
“อ้าว ทุกคนดูสิ เพื่อนใหม่ของเรา มาถึงที่นี่แต่ไม่ยอมกินอะไร
สงสัยจะไม่ไว้ใจพวกเรา”
“มะ ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น”จินอูรีบแย้ง
“มาๆ มาชนกันหน่อยสิจินอูเพื่อแสดงว่านายไม่ได้ไม่ไว้จะพวกเรา และแก้วนี้เพื่อมิตรภาพของพวกเราในแผนกไงจ้ะ”
หญิงสาวหัวหน้าแผนกเข้ามาสมทบทำให้จินอูจำยอมหยิบแก้วนั้นมา
เอ้า ชน!!!!!!! เกร้ง!
เสียงแก้วกระทบกันเป็นสัญญาณว่าทุกคนกำลังดื่มน้ำหวานผสมแอลกฮอล์แสนอร่อยนั้น
หน้าสวยเหยเกเพราะรสชาตที่ขมคอของแอลกอฮอล์ในแก้ว
“เอาอีกแก้วนะจินอู ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
เพื่อนร่วมแผนกยื่นอีกแก้วให้จินอู
“พอแล้วล่ะ เราไม่อยากเมาอ่ะ”
“แต่เราเป็นเพื่อนกันนะ ทำเพื่อเพื่อนไม่ได้หรอ”จินอูรับแก้วนั้นมาด้วยความฝืนใจแต่ก็ยอมดี่มตามมารยาท
“พอก่อนนะ เราพักก่อนอ่ะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะ”
จินอูหลบความวุ่นวายข้างนอกเข้ามาในห้องน้ำ เขารู้สึกวูบวาบในร่างกาย
จนแทบพยุงตัวเองไม่อยู่ ใบหน้าเริ่มแดงก่ำ
มือเกาะอยู่ขอบอ่างล้างหน้าเพื่อพยุงไม่ให้ตัวเองล้ม ก่อนจะควักน้ำเพื่อให้ตัวเองรู้สึกสดชื่น
“ไหวหรือเปล่า”จินอูสะดุ้ง
แต่เมื่อมองบุคคลข้างหลังผ่านกระจกก็รู้สึกโล่งใจ
“โคตะเองหรอ”
“อื้ม ยังไม่ตอบฉันเลย”
“ยังโอเค ผมโอเค”
“จริงๆ ถ้าคุณไม่ไหวก็กลับบ้านได้นะ อย่าฝืนเลย “
“แต่ผมเพิ่งมา มันจะดูไม่ดี “
“ตามใจนายละกัน” โคตะไม่เซ้าซี้
แต่ยังไม่ออกจากห้องน้ำ
ประตูถูกเปิดออกด้วยผู้มาใหม่
“มาอยู่ตรงนี้เองหรอ ฉันตามหานายแทบแย่”
“ผู้จัดการตามหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เพื่อนๆรอแก้วกับนายด้านนอกเต็มเลย ไม่ไหวแล้วหรอ”
“ไหวครับ ผมกำลังจะออกไปพอดี”
“มาฉันช่วยพยุง”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมเดินเองได้”พูดจบร่างเล็กก็เดินนำออกไปจากห้องน้ำ
“โคตะ นายคิดจะทำอะไรอยู่ ฉันไม่รู้หรอกนะ
แต่ถ้านายยังอยากมีหน้าที่การงานอยู่ล่ะก็ อย่าขวางทางฉัน เพราะถ้านายทำ
ฉันไม่เอานายไว้แน่”บ้อบบี้ชี้หน้าโคตะพร้อมขู่ด้วยคำพูดและแววตา โคตะไม่ได้พูดอะไร
ก่อนมองแผ่นหลังสูงของเจ้านายที่เดินจากไป
มือยาวรีบหยิบโทรศัพท์โทรออกไปยังเบอร์คนคนหนึ่งที่เขานึกถึงในตอนนี้
“ฮัลโหล สถานการณ์เริ่มไม่ค่อยดีแล้ว เหมือนบ้อบบี้กำลังมีแผนจะทำอะไร
รีบมาเหอะ เดี๋ยวฉันจะส่งโลเคชั่นไปให้”
จินอูเริ่มยืนไม่ค่อยไหว
เซไปเซมาจนเกือบเสียหลักล้มแต่บ้อบบี้รับไว้ได้ทัน
“ฉันบอกแล้ว ว่าให้ฉันช่วย”
“ผมอยากกลับบ้านแล้ว งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง”พูดจบบ้อบบี้ก็พยายามลากจินอูออกมาข้างนอก
แต่ร่างเล็กจะพยายามต้านแต่ก็ไม่มีผลประโยชน์เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
“ปล่อยผมเถอะครับ เดี๋ยวผมกลับเอง ผมกลับเองได้”จินอูหอบหายใจและพยายามพูดให้เป็นคำ
“ฉันว่านายกลับไม่ไหวหรอก เชื่อสิ”
“ผม...ผมไหว”พูดจบร่างเล็กก็ร่วงลงไปกองกับพื้น คนตัวสูงกว่านั่งยองๆมองคนร่างเล็ก
“นายจะไหวได้ยังไง ยานอนหลับที่นายกินไป ก็เยอะอยู่นา หึ” เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนช้อนคนตัวเล็กขึ้นไปยังห้องที่ตัวเองจองไว้
หลังจากส่งเพื่อนสุดน่ารักของตัวเองไปงานเลี้ยง
ซึงฮุนก็ขับรถตรงมายังคฤหาสต์หลังใหญ่ที่คุ้นเคย
ถึงแม้จะเย็นแล้วแต่ซึงฮุนก็มาเพราะคำสัญญาที่เขาเคยพูดไว้
ว่าถ้าแทฮยอนสามารถเดินได้เขาจะพาแทฮยอนไปเที่ยว
และสถานที่ที่เขาพาแทฮยอนมคือ สวนสนุก เขารู้ว่าแทฮยอนคงไม่เคยได้มา
เพราะแทฮยอนเดินไม่ได้มาสักพัก ตอนเด็กๆแทฮยอนเองก็ไม่ค่อยไปไหนเพราะป่วยออดๆแอดๆ
ซึงยูนเองคงไม่มีเวลาพาน้องไปเพราะต้องทำงานหนัก
“สวนสนุก พี่หมอฮุนรู้ได้ไงว่านัมอยากมา”แทฮยอนยิ้มกว้างถาม
“พี่หมอฮุนรู้ไหม นัมไม่เคยมาที่นี่เลย นัมอยากมา นัมอยากขึ้นชิงช้าสวรรค์ใหญ่ๆอันนั้น
ความฝันนัมเป็นจริงแล้ว ขอบคุณนะฮะพี่หมอฮุน”ร่างสูงได้แต่ยืมมองหน้าหวานที่พูดเจ้ยแจ้ว
ดีใจเดินไปเดินมา แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆคนตัวเล็กกว่าก็กระโดดกอดคอของตัวเอง
“นัมขอบคุณพี่หมอฮุนมากๆนะฮะ ที่ทำให้ความฝันนัมเป็นจริง” ซึงฮุนตกใจแต่ก็ไม่ได้ผลักไสอะไร
เขายังคงปล่อยให้คนตัวเล็กกว่าดอกอยู่อย่างนั้น
“งั้นเราไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กนดีไหม”ซึงฮุนพูด
เรื่องราวเกือบเป็นไปด้วยดี ไม่เพียงแต่
กริ้งงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์ของซึงฮุนดังขึ้น ขณะรอเข้าแถวขึ้นชิงช้าสวรรค์
ซึงฮุนมองเบอร์ปลายสายที่โทรเข้ามาด้วยความแปลกใจ
“ฮัลโหล จินู มีอะไรหรือเปล่า จะกลับแล้วหรอ”
“….”
“ฮัลโหลๆ จินู”
“….”
“จินู เป็นอะไรหรือเปล่า”
“หึ จินู...เรียกกันน่ารักดีหนิ”
“นายเป็นใคร มายุ่งกลับโทรศัพท์คิมจินอูได้ยังไง”
“แล้วไมจะไม่ได้ก็ในเมื่อเจ้าของโทรศัพท์นอนอยู่กับฉัน”
“นี่!......”
สายถูกตัดไป ยิ่งทำให้ซึงฮุนร้อนใจ แต่ดันถึงคิวขึ้นชิงช้าสวรรค์แล้ว และแทฮยอนก็ขึ้นไปนั่งข้างในชิงช้าสวรรค์แล้ว
“พี่หมอฮุนจะไปไหนฮะ” แทฮยอนท้วงขึ้นเมื่อเห็นซึงฮุนเดินออกไป
“ห้ะ พี่มีธุระอ่ะ นายขึ้นไปคนเดียวก่อนนะ เดี๋ยวจะให้คนมารับ”พูดจบซึงฮุนก็บอกให้คนคุมชิงช้าสวรรค์ปิดประตูก่อนตัวเองจะวิ่งออกไป
ทิ้งไว้เพียงแทฮยอนที่กำลังตกใจ เสียใจ จนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ และสะอึกสะอื้นอยู่ภายในชิงช้าสวรรค์ผู้เดียว
ความคิดเห็น