คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : memory-12-
เลิกงานแล้ว แต่ทำไมซึงฮุนยังไม่โทรมาสักทีนะ
“เลิกงานแล้วยังไม่กลับหรอ”เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเอ่ยถาม
แต่นั่นก็สร้างความประหลาดใจเล็กน้อยกับจินอูเพราะปกติแทบจะไม่มีใครคุยกับเขาเลย จินอูมองไปรอบๆตัว
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงมั่นใจว่าคำถามนั้นชายคนนั้นถามเขา
“อ่า ฉันหรอ”จินอูถามย้ำอีกรอบ
“อืม เราอยู่กันสองคนให้ผมถามใครดี”
“แหะๆ ก็ปกติไม่มีใครคุยกับฉันนี่ ก็เลยแปลกใจ”
“ช่วยตอบคำถามผมด้วยครับ”
“ชิ
รอเพื่อนอยู่เพื่อนบอกจะมารับ นายชื่ออะไรอ่ะ”
“โคตะ ผมชื่อโคตะ”
“ฉันชื่อจินอูนะ”
“คนดังประจำแผนก ไม่รู้จักก็บ้า”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”มือเล็กยื่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย
ยิ้มโชว์ฟันขาวด้วยท่าทางเป็นมิตร มือหนาเอื้อมมาจับเพื่อเป็นการผูกมิตร
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ทำไมนายถึงมาคุยกับฉันล่ะ”ถึงจะรู้สึกดีใจแต่มันก็แปลกใจอยู่ไม่น้อย
“สงสารน่ะ เห็นอยู่คนเดียว”
“อ่า
สงสารงั้นหรอ”จินอูยิ้มอย่างเศร้าๆ
กริ้งงงงงง
“ฮัลโหล”
(เราใกล้จะถึงแล้วนะ)
“งั้นเดี๋ยวเราลงไปรอนะ”
“เพื่อนมาแล้วหรอ”โคตะถามเมื่อจินอูวางสาย
“อื้ม
เราไปก่อนนะ บาย”จินอูโบกมือลาเพื่อนใหม่ก่อนเดินลงมาคนเดียว
หน้าบริษัทยังคงว่างเปล่าซึงฮุนยังมาไม่ถึงสินะ
แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามา
จินอูหรี่ตาลงเพราะแสงจ้าเกินไป นั่นไม่ใช่รถซึงฮุนนี่
ประทุนรถถูกเปิดออกเผยให้เห็นคนข้างใน
“ผู้จัดการ”
“อ้า
คุณจินอูจริงๆด้วย”บ้อบบี้ลงมาจากรถแล้วตรงมาหาจินอู
“ยังไม่กลับอีกหรอครับ
ให้ผมไปส่งนะ”
ผู้ชายมือไวอย่างบ้อบบี้ฉวยมือจินอูไปจับอย่างรวดเร็ว
“มะ
ไม่ดีกว่าครับ”จินอูพยายามบิดมือออกแต่มันกลับไม่ออก
“เอาหน่าครับ ผมจะพาคุณไปส่งคุณให้ถึงบ้านเลย”ยิ้มมุมปากที่ดูน่ากลัวของบ้อบบี้ทำให้จินอุต้องเพิ่มแรงแกะมือปลาหมึกของบ้อบบี้ออก
“ปล่อยเถอะครับ คือเดี๋ยวเพื่อนผมมารับคงไม่รบกวนคุณหรอก”
“อย่าเล่นตัวนักเลย
ไปกับผมเถอะ เล่นตัวไปเสียเวลาเปล่าๆ”บ้อบบี้พยายามดึงจินอูเข้าไปในรถ
ปรี้นนนนน
เสียงแตรรถอีกคันที่บีบช่วยให้บ้อบบี้หยุดการกระทำ
จินอูรีบถอยห่างออกมาก่อนมองเข้าไปในรถ
“ฮุนนี่”เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนของตัวเองจึงรีบขึ้นรถทันที
และมันก็ทำให้บ้อบบี้หัวเสียสุดๆเช่นเดียวกัน
“เสน่ห์แรงจริงๆนะคิมจินอู”
ซึงยูนที่จอดรถมองอยู่พูดขึ้น
แล้วขับตามรถคันที่จินอูขึ้นไปติดๆ
เมื่อเช้าเขาบังเอิญผ่านมาเห็นซึงฮุนที่มาส่งจินอู
ตอนเย็นเขาก็มองเห็นจินอูกับพนักงานผู้ชายหน้าหล่อคนนั้นคุยกันจับมือกัน
พอออกมาก็เห็นคนคนเดิมกับผู้จัดการแผนกการเงิน ตามด้วยซึงฮุน
ผู้ชายที่พร่ำบอกรักเขา
พร่ำพยายามให้เขากลับไปจำอดีตให้ได้ เป็นเหมือนที่แทฮยอนบอกไม่ผิด งั้นสำหรับคิมจินอูเขาก็คงเป็นตัวเลือก
หรือหมากตัวหนึ่งเท่านั้นสินะ
ซึงยูนขับรถตามคนสองคนนั้นอย่างไม่คาดสายตา
ไม่นานนักรถคันข้างหน้าก็ขับเลี้ยวเข้าไปในคอนโดแห่งหนึ่ง
รถของซึงฮุนจอดสนิทที่ลานจอดรถ
รถของซึงยูนก็เช่นเดียวกัน ซึงยูนมองคนสองคนที่เดินเข้าไปในลิฟท์ก่อนจะตัดสินใจตามไป
“ขอโทษนะคะคุณ”เสียงใสของพนักงานที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ดังขึ้นก่อนที่เขาจะผ่านไปยังส่วนของลิฟท์
“ครับ?”
“คุณพักอยู่ที่นี่หรอคะ
ดิฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”เธอยิ้ม
“ผมมาหาเพื่อนน่ะครับ”ซึงยูนตอบไป
“ดิฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะ
เราไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไปยังตัวอาคารได้คะ
รบกวนให้เพื่อนของคุณลงมารับคุณด้วยตัวเองด้วยนะคะ
เพราะหากจะขึ้นลิฟท์ก็ต้องใช้คีย์การ์ดของเจ้าของห้องเช่นเดียวกัน”เธออธิบายให้ซึงยูนฟังอย่างฉะฉาน
ซึงยูนลอบถอนหายใจ แล้วเดินเลี่ยงออกมาทำทีโทรศัพท์
“ทำไมมันยุ่งยากอย่างงี้วะ”เขาสบถก่อนจะเดินกลับมายังรถ
“สวัสดีครับคุณนักสืบ
ช่วยสืบให้ผมที ว่าซึงฮุนกับจินอูพักอยู่ด้วยกันหรือเปล่า”ถึงจะมาเห็นด้วยตาแต่ซึงยูนก็อยากมั่นใจกว่านี้จึงโทรไปหาสายสืบ
ก่อนจะขับรถกลับบ้านของตัวเอง
“ตอนนี้น้องนัมอยู่ไนหรอครับ”
ทันทีที่เดินเข้ามาภายในบ้านซึงยูนถามหาน้องชายของตัวเองกับป้านมที่ออกมาต้อนรับ
“คุณหนูนัมพักอยู่ในห้องค่ะ”ซึงยูนยิ้มรับก่อนจะเดินไปที่ห้องของคนที่ถามถึง
มือหนาหมุดลูกบิดด้วยความเบามือ ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ
ซึงยูนมองน้องชายของตัวเองที่นั่งยิ้มอยู่ริมหน้าต่างราวกับเป็นอีกคนที่เขาไม่รู้จัก
นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่ดูมีความสุขแบบนี้
ปกติมักจะได้ยินเสียงโวยวาย ใบหน้าบึ้งตึงอยู่เสมอ
ก้อก ก้อก
ซึงยูนเคาะประตูตามมารยาทเพื่อเรียกให้คนที่นั่งยิ้มเหม่อมองนอกหน้าต่างหันมาสนใจ
แทฮยอนหันมองด้วยรอยยิ้ม
“พี่ยูน”เสียงหวานเรียก ซึงยูนเดินเข้าไปหาแทฮยอน
“ยิ้มอะไรคนเดียว
หืม?”มือหนาวางลงบนศีรษะของอีกฝ่ายไล่ไปตามแนวผมด้วยความเอ็นดู
“ก็ผมมีความสุข ก็ต้องยิ้มสิฮะ ให้ร้องไห้หรือไง”
“อะไรที่ทำให้น้องชายของพี่มีความสุขขนาดนี้นะ”
“นี่”
“โทรศัพท์หรอ”
“ไม่ใช่โทรศัพท์สักหน่อย พี่ชายลองฟังสิ”ซึงยูนใช้นิ้วแตะลงบนแอปพลิเคชั่นอัดเสียงที่เปิดค้างไว้บนหน้าจอ
“ถ้านัมกลับมาเดินได้ปกติ
พี่จะพานัมไปเที่ยว ฉะนั้นตั้งใจทำกายภาพ และกินยาให้ตรงเวลานะครับ”
เมื่อเขารู้ต้นเหตุความสุขของความสุขน้องชาย
ซึงยูนได้แต่ยิ้มอย่างฝืนๆ เขาไม่รู้ว่าถ้าแทฮยอนจะรับได้ไหมถ้ารู้ว่าสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน
แล้วถ้าสองคนนั้นคบกันจริงก็เท่ากับคิมจินอูคนนั้นขโมยความสุขของน้องชายของเขาไป
“น้องนัมคงชอบหมอฮุนมากสินะ”
“นัมไม่ได้ชอบเขา แต่นัมรักเขา นัมรักพี่หมอฮุน”
ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกกังวล
เขาควรจะทำยังไงดี ถ้าซึงฮุนคือความสุขเดียวของแทฮยอน
คนที่เขาควรกำจัดทิ้งก็คงต้องเป็น
คิมจินอูสินะ
“พี่หมอฮุนคงจะชอบนัม
ถ้าไม่มีมัน”สีหน้าแววตาของนัมแทฮยอนเต็มไปด้วยความน้อยใจ
อยู่ต่อได้อีกสักพักซึงยูนก็ออกมาจากห้องของแทฮยอน
ทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าบนเตียงของตัวเอง
เขาจะกำจัดคนที่ขโมยความสุขของน้องชายเขายังไงดี
มาอัพสักทีบอกตัวเอง
วินเนอร์จะคัมแบคแล้วว ดีใจสุดดด แต่ไม่ได้อยู่หวีดนี่สิเศร้าแรงไปค่ายชนบท
ฝากรีดเดอร์หวีดแทนด้วยน้าาาา
ว่าแต่ในเรื่องซึงยูนจะจัดการกับจินอูยังไง ทำไมชีวิตจินอูน่าสงสารอย่างนี้ ไรท์ไม่เข้าใจ
#ความทรงจำของซึงยูน
HAPPY NEW YEAR 2016 ล่วงหน้านะคะ
ความคิดเห็น