คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : memory-7-
ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่
จินอูยืนมองแผ่นหลังกว้างที่ยืนหันหลังให้ตนตั้งแต่เดินเข้ามา
โดยไม่มีเสียงใดๆดังขึ้นมาในห้อง มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้น
จินอูเม้มปากแน่นก่อนจะตัดสินใจทำลายความเงียบนั้นลง
“ซึงยูน”
เสียงเรียกเบาๆของจินอูทำให้ชายหนุ่มที่ยืนหันหลังหันกลับมาเผชิญหน้ากับตนเอง
ด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าไม่ให้เรียกชื่อฉันแบบ เรียกฉันว่าท่านประธาน เข้าใจไหมไม่งั้นฉันไล่นายออกแน่”
“ครับ
ท่านประธาน”ใบหน้าหวานก้มมองมือที่อยู่บนตักของตัวเองด้วยความเศร้า
“จริงหรอ
อย่าล้อเล่นกับเค้านะซึงยูน”ใบหน้าถูกเติมเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ
“เค้าจะล้อเล่นทำไม ดีใจไหมจะได้ทำงานด้วยกัน ทีนี้ก็จะได้เห็นหน้ากันทั้งวันทั้งคืน มีความสุขจัง”
“อย่างนี้ ซึงยูนจะไม่เบื่อเค้าหรอ”
“ไม่เบื่อหรอกครับ”ซึงยูนพูดแล้วเอื้อมมือไปบีบแก้มขาวของคนตรงหน้าที่ทำหน้ามุ่ยเบาๆ
“อ่า งั้นซึงยูนก็เป็นเจ้านายเค้าอ่ะดิ แล้วเค้าจะเรียนซึงยูนว่าอะไรดี”
“…”ซึงยูนไม่ตอบ
เพียงแต่อมยิ้มให้กับความน่ารักของคนที่กำลังทำท่าคิด
“เรียกว่า ท่านประธานดีมะ”
“ไม่เอาๆ คนเรียกกันทั้งบริษัทแล้วอ่ะ “
“อ่าว ก็เราเป็นพนักงานนี่นา แล้วซึงยูนอยากให้เรียกว่าอะไร”
“ที่รักไง เรียกแบบนี้ฟังแล้วชื่นใจมากกว่าอีก”
“ไม่ดีหรอก เดี๋ยวนายโดนพนักงานคนอื่นนินทาได้นะ”
“จะขัดคำสั่งเจ้านายหรอ อย่างนี้ต้องโดนลงโทษ”
“’ง้า อย่าน้า ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะแห่งความสุขยังคงดังอยู่ในห้วงความทรงจำของคิมจินอู
เสื้อสูทหนาถูกโยนมากระทบหน้าของจินอูก่อนร่วงลงบนพื้น
จินอูรีบก้มลงไปหยิบขึ้นมา
“ทำความสะอาดมันซะ ให้เรียบร้อยก่อนฉันกลับมา”
ใบหน้าสวยพยักหน้าเบาๆ ไม่แม้แต่สบตา เพราะเพียงแค่ได้ยินน้ำเสียงอันแข็งกร้าวของซึงยูน น้ำตาก็แทบจะไหลออกมา ณ ตอนนั้นแล้ว มือเล็กกำเสื้อของซึงยูนแน่นเพื่อเป็นการข่มอารมณ์เสียใจของตนเอง
ฝีเท้าของซึงยูนค่อยๆถอยห่างออกไป ประตูถูกเปิดออก
“แล้วช่วยเลิกทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้นด้วยนะ เห็นแล้วหงุดหงิด”
ปัง!
เสียงปิดประตูดังสนั่น
เหลือเพียงคิมจินอูที่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ขาที่เคยใช้ไว้ยืนกลับหมดเรี่ยวแรงลง
คนตัวเล็กนั่งบนพื้น ลำตัวสั่นเทา
เข้มแข็มไว้นะ
คิมจินอู ทนให้ได้นะ
“ทำไมให้หมอนั่นทำหน้าอย่างนั้น ฉันต้องหงุดหงิดตัวเองขนาดนี้นะ”
ซึงยูนพูดเบาๆกับตัวเอง
มือหนาเลื่อนไปสสัมผัสที่หน้าอกข้างซ้าย อย่างไม่เข้าใจ
“พอจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้างยังครับ”
“คุณหมอฮุน”
ซึงยูนยืนเอามือล้วงกระเป๋า
หรี่ตาลงแล้วยกยิ้ม
“มาทำอะไรที่นี่ครับเนี่ย ห้องน้องชายผมอยู่ทางนู้นไม่ใช่หรอ หรือว่าหลง” คำพูดกวนประสาทของซึงยูนดูเหมือนจะไม่มีผลกับคนอย่างซึงฮุน ร่างสูงยังคงมองที่ประตูหนา
“คุณคงไม่ได้หลงสินะ มาหาคิม…”
“ผมมาหาจินอู เขาอยู่ในห้องใช่ไหม”
“นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ คนที่คุณควรดูแลคือน้องชายผม ไม่ใช่เขา”
“จริงสินะ”ซึงฮุนหัวเราะในลำคอ “คุณไม่ได้ทำอะไรเขาใช่ไหม”
คราวนี้กลายเป็นซึงยูนที่ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างดัง
“ฮ่าๆๆ ตุณคิดว่าผมจะทำอะไรเขางั้นหรอ ฮ่าๆๆ ตลกจริงๆ”
“…”
“ไม่ต้องห่วงหรอกแค่หน้าเขาผมเห็นแล้วยังรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเลย ผมทำอะไรเขาไม่ลงหรอก สบายใจได้”
พูดจบซึงยูนก็เดินหัวเราะแล้วตบบ่าของซึงฮุนสองสามทีก่อนเดินไปอีกทาง
“ทำให้ได้อย่างที่พูดไปตลอดนะ ซึงยูน”
“น้องนัม พี่ว่ามานั่งบนโซฟาสบายๆเถอะ เดี๋ยวหมอนั่นก็มา”
มินโฮที่นั่งอยู่บนโซฟาตะโกนเรียกนัมแทฮยอนที่ยังคงนั่งบนรถเข็น สายตาของเขาจับจ้องไปที่ประตูรอคนบางคนเปิดเข้ามา
“ทำไมไปนานจัง
ไปไหนของเขา”แทฮยอนพรึมพรำด้วยความหงุดหงิด
“น้องนัม…”
แกร้ก
แทฮยอนยิ้มได้อีกครั้งทั้งที่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี่ยังทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้
เมื่อคนที่ตนรอเดินเข้ามา
“พี่หมอฮุนไปไหนมาหรอฮะ”
“แถวนี้แหละ”พูดจบก็เดินไปที่โต้ะด้วยท่าทางเฉยเมยเช่นเดิม
เกลียดนักท่าทางแบบนี้ คนอย่างแทฮยอนยิ่งเห็นยิ่งอยากเอาชนะ
“เมื่อกลางวันผมเห็นพี่หมอฮุนไม่ได้กินอะไรเลย
นี่ฮะ”มือเล็กยื่นขนมปังมาให้
ซึงฮุนมองขนมปังนั้นสลับกับใบหน้าหวานนั้น เหอะ
เขาก็เป็นหนึ่งในต้นเหตุที่ทำให้ซึงฮุนและจินอูไมได้กินอาหารกลางวันไม่ใช่หรอไง
แล้วทำไมต้องมาทำท่าเอาอกเอาใจ
ซึงฮุนครุ่นคิดก่อนจะแอบเห็นสีหน้าของมินโฮที่ดูเหมือนกำลังไม่พอใจที่แทฮยอนเข้าใกล้ตน
ทำให้ซึงฮุนตัดสินใจหยิบขนมปังจากมือแทฮยอน นั้นเลยทำให้ใบหน้าหวานยิ้มแฉ่ง
“ไว้ผมอยากกิน ผมจะกินคุณไปนั่งพักบนโซฟาเถอะ”
“ทำไมต้องพูดสุภาพขนาดนั้นด้วย”
“…”
“แต่ผมลุกไปนั่งบนโซฟาเองไม่ได้นะ”แทฮยอนเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำพูดของตนก่อนหน้านี้
“มาเดี๋ยวพี่ช่วย”มินโฮอาสา
“ไม่ต้อง พี่มิโนไม่มีประชุมบอร์ดหรอครับ”
“แต่”
ไม่ทันที่มินโฮจะแก้ตัวแทฮยอนก็ส่งสายตาอำมหิตมาให้เขาประหนึ่งว่าถ้าเขายังไม่ออกไป
จะโดนฆ่ายังไงยังงั้น ทำให้มินโฮจำใจเดินออกจากห้อง
“แค่อุ้มมาที่โซฟา ไม่นาจะกินเวลาเท่าไหร่หรอกมั้งครับคุณมินโฮ”
คนตัวสูงที่กำลังนั่งทำงานเอ่ยขึ้น
ยังคงไม่ชอบแทฮยอนเหมือนเดิมสินะ มินโฮยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินมาหาร่างเล็กที่นั่งอยู่
“ให้พี่พาไปนั่งบนโซฟาได้หรือยังครับ น้องนัม”
“…”
ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างเล็กมีแต่เสียงลมหายใจแรงที่ถูกพ่นออกมา
ซึงฮุนที่ลอบมองอยู่ส่ายหัวอย่างเนือยๆให้กับอาการของแทฮยอน
“ขอบคุณครับ
ออกไปได้แล้วล่ะ”แทฮยอนออกปากไล่คนสนิท
เมื่อมินโฮออกไปได้สักพัก
ซึงฮุนจึงเอ่ยปากถามคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
“อุบัติเหตุนั้น เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีที่แล้วใช่ไหม”
“ฮะ”ร่างเล็กรีบตอบอย่างกระตือรือร้น
เพราะไม่บ่อยนักหรอกที่ซึงฮุนจะยอมพูดดีดีกับเขา
“’งั้นแสดงว่า…”
“จินอูเป็นอะไรหรือเปล่า
ทำไมไม่กินอะไรเลยล่ะ”ซึงฮุนทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กนั่งเขี่ยอาหารแทนที่จะตักใส่ปาก
“วันนี้ฉันยังติดต่อซึงยูนไม่ได้เลย ฉัน..”
“จินูเป็นห่วงเขา เรารู้ แต่นายก็ไม่ได้กินข้าวมาหลายมื้อแล้วนะ ห่วงตัวเองบ้างดิ”
“แต่”
“กล้าเถียงหมอหรอ เดี๋ยวโดนจับฉีดยาหรอก”
“ชิ เลิกขู่ได้แล้วน่า ก็รู้หนิว่ากลัวเข็ม”
“อ่ะๆ ไม่แกล้งๆ แต่ต้องกินข้าว3คำก่อน ”
“ก็ได้”
“เดี๋ยวเรามานะ รับโทรศัพท์แปป”
ซึงฮุนเดินเลี่ยงออกมาทางระเบียง เพื่อไม่ให้เสียงเข้าไป
“ว่าไง”
(ไอหมอฮุน
แกได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับ KN GROUP ปะวะ)
“เรื่องอะไร”
(ที่บอกว่าเกิดอุบัติเหตุรถเสียหลักพลิกคว่ำ
ที่ต่างประเทศ เห็นบอกวาตอนนี้ถูกส่งตัวไปรักษาที่อเมริกาแล้ว)
“ก็แค่ข่าวลือ คงไม่มีอะไรหรอก”
(ไม่รูดิวะ
เห็นข่าวกะจะมาถามดู เอองั้นแค่นี้แหละ)
“ยังไงก็ขอบใจนะ”
อุบัติเหตุหรอ ไม่จริงหรอกไม่งั้นข่าวใหญ่ก็ต้องออกมาแล้วสิ
แต่ เรื่องนี้จินอูจะรู้ไม่ได้ เขาจะยอมเห็นแก่ตัวเพื่อไม่ให้เพื่อนรักต้องเครียดไปมากกว่านี้แล้ว
ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือแค่ข่าวลือก็ตาม
“หืม?”แทฮยอนเอียงหน้าสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก
แค่นึกอะไรบางอย่าง”พูดจบซึงฮุนก็หันกลับไปให้ความสนใจกับงานในคอมพิวเตอร์ของตัวเองแต่ภายในจิตใจของเค้าว้าวุ่นเหลือเกิน
เพราะเขาเองที่เห็นแก่ตัวในเวลานั้น
ทำให้จินอูต้องมาทุกข์ใจในตอนนี้
ถ้าวันนั้นเขาบอกจินอู
มันอาจจะมีวิธีที่ดีกว่านี้
มันไม่ใช่ความผิดของซึงยูนที่ทิ้งจินอูให้เดียวดาย
แต่เพราะเขาเองที่ไม่ยอมเล่าข่าวลือที่ได้ยินมาให้จินอูฟัง
ขอโทษนะ
คิมจินอู
*มาช้าไปไหม 5555
ยังเขียนอยู่นร้าาาา เขียนแล้วต้องเขียนให้จบจริงไหม
อาคังมีผลงานอยู่ แต่พี่แป๋ววว คิดถึงมากจริงๆ แงๆ อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้เค้านะ
#ความทรงจำของซึงยูน ฝากไว้ในใจเธอ
ความคิดเห็น