[WINNER] LOST MEMORY (yoonwoo)

ลำดับตอนที่ #11 : memory-10-

พนักงานหลายคนต่างทยอยกลับกันแล้ว แต่ยังมีคนตัวเล็กที่เพิ่งเริ่มเก็บของเข้ากระเป๋าเตรียมกลับบ้านเช่นเดียวกัน นาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์บอกเวลาว่าตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว ซึ่งมันก็ยังไม่ได้ดึกดื่นอะไรสักเท่าไหร่นักหมดเวลาทำงานของพนักงานแล้ว แต่สำหรับประธานบริษัทคงยังไม่หมด เขาเองจำได้ว่าซึงยูนชอบทำงานจนมืดค่ำคนเดียวในบริษัท บ่อยครั้งที่เขาเองมาอยู่เป็นเพื่อนมาชงกาแฟ ชวนคุย และช่วยทุกอย่างเท่าที่คนอย่างเขาจะทำได้

เฮ้อ พูดแล้วก็คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นจริงๆ

จินอูนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานต่ออีกสักหน่อยจนพนักงานกลับกันเกือบหมด เมื่อเห็นเช่นนั้นเจ้าตัวก็หยิบกระเป๋าของตัวเอง เดินตรงไปที่ลิฟท์ แล้วกดขึ้นไปยังชั้นทำงานของประธานบริษัท

ลิฟท์เปิดออก แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ไฟห้องทำงานของซึงยูนยังเปิดอยู่ จินอูพยายามเดินเข้าไปใกล้กับห้องทำงานนั้นด้วยฝีเท้าที่เบาท่สุด โชคดีประตูห้องมันปิดไม่สนิท จินอูจึงสามารถแอบมองซึงยูนจากข้างนอกได้ เท่าที่จำได้ห้องซึงยูนไม่ได้เป็นห้องที่สามารถมองเห็นข้างนอกได้เหมือนห้องผู้จัดการแผนกต่างๆในบริษัท เพราะชั้นนี้มีเพียงแต่เลขาที่อยู่ข้างหน้าห้องกับห้องรับรองแขกและห้องทำงานของซึงยูนเท่านั้นไม่จำเป็นต้องดูการทำงานของพนักงานเหมือนผู้จัดการแต่ละแผนกสักเท่าไหร่

เวลาที่ซึงยูนทำงานยังคงมีคาริสม่าเหมือนเดิม แววตาแห่งความมุ่งมั่นของเขายังคงเหมือนเดิม ทุกอย่างยังคงดูเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือความทรงจำของซึงยูนที่ตอนนี้ไม่มีเขาอยู่อีกแล้ว ภาพที่จินอูมองเห็นตอนนี้มันดูเบลอ อาจเพราะน้ำใสๆที่เอ่ออยู่ตรงตาของเขาบดบังอยู่

ความจริงจินอูกะว่าจะยืนดูอีกสักพักแล้วค่อยกลับบ้าน แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น คนตัวเล็กรีบกดตัดสายทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าเป็นเบอร์ใครแล้วรีบหามุมหลบเพราะตอนนี้ซึงยูนเองคงจะรู้ตัวว่ามีคนแอบดูตัวเองอยู่แล้วล่ะ

จินอูหนีเข้ามาหลบในห้องชงกาแฟข้างๆ และด้วยความมืดที่ปกคลุมข้างนอก เขามั่นใจว่าซึงยูนไม่เห็นเขาแน่ๆ ในขณะเดียวกันเมื่อซึนยูนได้ยินเสียงโทรศัพท์ของใครบางคนดังขึ้นเขาก็รีบเดินออกมาดูข้างนอกคร่าวๆก็พบว่าไม่มีใครอยู่จึงรีบเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูอย่างสนิท เมื่อจินอูเห็นว่าประตูปิดลงไปแล้ว ก็ถอนหายใจออหด้วยความโล่งใจ ก่อนจะกำชับสายกระเป๋าของตัวเองเดินกลับทางเดิมที่เดินมา

ลิฟท์จอดสนิทชั้นหนึ่ง ตอนนี้ค่อนข้างเงียบและมืด และก็น่าแปลกที่ลุงยามที่ต้องดูแลที่ประตูนี้หายไปไหนไม่รู้ สงสัยจะไปเข้าห้องน้ำ  จินอูเดินตรงไปที่ประตูแก้วบานใหญ่แล้วออกแรงผลัก แต่

ผลักไม่ออก เขาพยายามดันแล้ว แต่มันก็ยังคงเหมือนเดิม

“หึ เป็นนายจริงๆสินะ คิม จิน อู” เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้คนจินอูตกใจไม่น้อยแต่เขาก็ยังไม่หันไปมอง

เจ้าของเสียงออกแรงดึงต้นแขนเล็กให้หันมาสบตา และถึงแม้จะอยู่ในความมืดแต่จินอูก็ยังจำดวงตาน้ำเสียงได้แม่นยำ

“นายนี่มัน…”

“…”

“ฉันควรจะจัดการยังไงกับนายดี”

“…”

“ฉันจะไม่มีวันกลับไปจำความทรงจำห่วยแตกนั่นอีก ความโง่ที่เกิดขึ้นในอดีต  ฉันลืมไปแล้ว ได้ยินไหม!”จินอูไม่โต้ตอบอะไรได้แต่ส่ายหัวไปมา

“หรือที่นายทำอย่างนี้มีเหตุผลอื่น นายต้องการอะไรกันแน่”

“ป่าวนะ ฉันไม่ได้ต้องการอะไร แค่…”

“แค่?”

“ไม่อยากให้นายเข้าใจฉันผิด ซึงยูน นายพยายามนึกเรื่องของเราได้ไหม มันไม่ได้เหมือนกับที่คนอื่นเล่าให้นายฟังหรอกนะ”

“งั้นมันคงเป็นอย่างที่นายเล่าให้ฉันฟังสินะ ทุกอย่างที่นายบอกเป็นสิ่งที่ถูกต้องสินะ คนที่ฉันควรเชื่อควรจะเป็นนายมากกว่าคนในครอบครัวของฉันสินะ”

“ถึงอยากให้จำได้ไง รู้ ว่าพูดยังไงก็ไม่เชื่อกันหรอก”

“…”คราวนี้เป็นซึงยูนที่เงียบไป

“ฉันรักนายนะ ซึงยูน”จินอูใช้จังหวะเผลอสวมกอดซึงยูน ซึงยูนเองไม่ได้ผลักออกในทันที แปลกที่ร่างกายเขาอยากจะตอบกอดคนตัวเล็กที่กำลังยืนกอดเขาอยู่

“ถ้านายทำแบบนี้อีก ฉันจะไล่นายออก”ซึงยูนปล่อยให้จินอูกอดตัวเองก็จริงแต่น้ำเสียงเย็นชาของซึงยูนที่พูด  มันทำให้เขาเจ็บมากกว่าตอนซึงยูนดึงเขาออกเสียอีก คนตัวเล็กคลายอ้อมกอดก่อนจะถอยออกมาเงยหน้าคนตัวสูงกว่าตรงหน้า ซึงยูนไม่แม้แต่มองเขา

“กลับไป”

“…”จินอูยังยืนอยู่ที่เดิมมองหน้าซึงยูนเหมือนเดิม

“บอกให้กลับไปไง!!”จินอูเดินออกจากบริษัทด้วยความน้อยใจ ซึ่งประตูที่เคยถูกล็อคก่อนหน้านี้ถูกปลดล็อค  ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้อาจเพราะรีโมทที่อยู่ในมือของซึงยูนแหละมั้ง

เมื่อกลับมาถึงห้องทำงานด้วยความหงุดหงิดตัวเอง ซึงยูนกวาดแฟ้มงานที่อยู่บนโต๊ะร่วงระเนระนาดลงบนพื้นกระจัดกระจาย ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้

“จินอู ใครบอกนายว่าฉันไม่พยายามนึกถึงอดีต ฉันพยายามแล้ว คิดว่าฉันไม่อยากจำนายได้หรือไง เพราะถ้าฉันจะเกลียดนาย ฉันอยากเกลียดนายด้วยความจริงเหมือนกัน”

“โทรไปก็ตัดสายทิ้ง ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ ทำอะไรของนายอยู่นะ”ซึงฮุนนั่งกระวนกระวายอยู่ในห้องของจินอู เขาโทรหาจินอูเพราะคิดว่าน่าจะเลิกงาน กะว่าจะไปรับแต่คนตัวเล็กก็ไม่รับสาย เลยกลับมาก่อนปรากฏว่าเพื่อนรักก็ยังไม่กลับมา เมื่อกี้ส่งข้อความไปก็ยังไม่ตอบไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นไหม

ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย

แกร้ก

เสียงไขกุญแจประตูทำให้ซึงฮุนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ จินอูเองก็แปลกใจเหมือนกันที่เห็นซึงฮุนในห้องของตนแต่ก็ยิ้มให้ซึงฮุนอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไปไหนมา  ทำไมไม่รับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ”ซึงฮุนถาม

“ทำงานไง  ตอนนั้นคุยงานอยู่ด้วย”

“อ๋อออ งั้นหรอ ทำถึงสองทุ่มเลย?โอที?”

“มันมีงานต้องทำนี่นา ไม่อยากดองไว้ ฮุนนี่กำลังเราจับผิดหรอ”จินอูทำท่าทางงอนๆ จนซึงฮุนต้องเดินเข้ามาหาประคองใบหน้าเล็กให้สบตาเขาด้วยความทะนุถนอม

“ฟังนะ เราไม่ได้จับผิดจินู เราแค่ไม่อยากให้ใครรังแกนายอีก นายมันอ่อนแอเกินไป”

“อ่า เข้าใจแล้วน่า ไม่เห็นต้องจริงจัง”จินอูหลบสายตา พยายามทำเป็นไม่จริงจัง

“แล้วนี่ไม่ได้ไปเอางานใครมาทำอีกใช่ไหม”คำถามของซึงฮุนทำเอาจินอูต้องหันไปมอง ด้วยความตกใจ

ซึงฮุนรู้เรื่องได้ยังไง ว่าเขาโดนหลอกให้ทำงานให้ แปลก

“รู้ได้ไงอ่ะ”จินอูถาม

“นั่นไง เดาไว้ไม่ผิด ก็ลองพูดดูไง จริงใช่ไหม ซื่อบื้องี้ไงโดนเขาหลอกหน่อยก็เชื่อ”

“ชิ แปลว่าฮุนนี่ก็หลอกเราสินะ”

“อย่างอนๆดิ ปะเดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าว”

“เห็นเราเป็นคนยังไงเนี่ย คิดว่าเอาเรื่องข้าวมาเป็นข้อเสนอแล้วเราจะหายงอนง่ายๆหรอ”

“หรือไม่กิน?”

“กินสิ หิวจะตายอยู่แล้ว”จินอูทำหน้าอ้อนๆ ซึงฮุนเอามือขึ้นมาขยี้ผมจินอูด้วยความหมั่นไส้ในความน่ารัก

“งั้นไปรอที่ล้อบบี้นะ รีบลงมา”ประตูปิดลงพร้อมซึงฮุนที่เดินออกไป

จินอูพ่นลมหายใจแรง

ฟังนะ เราไม่ได้จับผิดจินู เราแค่ไม่อยากให้ใครรังแกนายอีก นายมันอ่อนแอเกินไป

ใช่ ตัวเขามันอ่อนแอเกินไป ถึงได้โดนรังแกอยู่ตลอด

สักวันเขาจะเข้มแข็งขึ้น สักวัน

*ช่วงนี้โมเม้นน้อย? แต่แม่ยกอย่างเราต้องรอดค่ะ 55555

 ดูเหมือนซึงยูนใจอ่อนแล้วเลยเนอะ เฮ้อ มันเศร้า เม้นกันๆอิอิ

 #ความทรงจำของซึงยูน 

❥ Яυbɥ Thємє V.² !