คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : memory-9- 100%
ซึงยูนตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่เพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ตนตั้งไว้เป็นปกติ
“ฝันแบบนี้อีกแล้วหรอ”เขาพูดกับตัวเอง
จะไม่ให้แปลกใจได้ยังไง
สองสามวันมานี้เขาฝันในเรื่องที่คล้ายๆกัน ความฝันนั้นราวกับความจริง
แต่มันก็ช่างเลือนลางเหลือเกินฝันที่มีแต่เด็กในความฝัน ครั้งก่อนๆที่ฝัน
เขาได้เพียงแต่มองเด็กคนนั้นไกลๆ แต่ครั้งนี้เราได้พูดคุยกัน
แต่ทำไมเขาถึงจำรายละเอียดของความฝันตัวเองไม่ได้เลย แม้แต่จะพยายามนึกก็กลับรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเสียอีก
“ป้านมครับ
ผมขอยาแก้ปวดหัวหน่อยครับ”ซึงยูนเดินนวดขมับทั้งสองข้างลงมายังชั้นล่างของตัวคฤหาสน์
“อีกแล้วหรอคะ เมื่อวันก็ทาน ทานบ่อยๆไม่ดีนะคะ ป้าว่าคุณซึงยูนไปหาหมอน่าจะดีกว่านะคะ”
“ผมไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกครับ
อีกอย่างมันก็ไม่ได้สาหัสขนาดนั้น ขอบคุณนะครับ”ซึงยูนยิ้มบางๆให้กับความหวังดีของป้านม
ก่อนจะรับยาที่ป้านมส่งให้กินเข้าไปตามด้วยน้ำ
“ป้านมครับ”
“คะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ขอบคุณสำหรับยานะครับ”
“ค่ะ”
ใจนึงก็อยากถามเรื่องความฝันที่เกิดขึ้น
แต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝันเพ้อเจ้อไร้สาระ แล้วซึงยูนก็เลือกที่จะไม่ถามมัน
“จินู!!”ซึงฮุนตะโกนเรียนคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินออกจากคอนโด
“อ้าว
ฮุนนี่ เพิ่งตื่นอ่อ”จินูหยุดรอเพื่อนรักก่อนจะส่งยิ้มตาหยีไปให้
“บ้าหรอ ไม่เคยตื่นสายนะ นี่จะไปทำงานละอ่อ”
“อื้ม”
“แล้วเมื่อวานเป็นไง ทำงานวันแรก ไม่เห็นมาเล่าให้เราฟังเลย”
“แหะๆ เหนื่อยนิดหน่อย สงสัยยังไม่ชิน เพลียด้วย กลับมาถึงก็หลับเลย ลืมอาบน้ำด้วยแหละ”
“ขนาดนั้นเล้ย ซกมกจริงๆ”
“นิดหน่อยเอง ว่าแต่ฮุนนี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าอ่า”
“เอ้อ ลืมเลย นี่กินข้าวยัง”
“กินแล่ว กลัวคุณหมอดุอีก”
“ร้ายนักนะ
อ่ะนี่เอาไว้กินตอนกลางวัน”ซึงฮุนยกกล่องปิ่นโตที่ถือติดตัวมาตั้งแต่แรกให้จินอู
“ง่อวววว
น่ารักจริงๆเพื่อนผม”จินอูใช้มือขาวบีบแก้มของซึงฮุนเบาๆเชิงหมั่นไส้
“แน่นอน เรารู้หรอกว่าจินูคงยังไม่กล้าลงไปกินข้าวข้างล่างคนเดียวแน่ๆ”
“ใครบอก เราออกจะมีเพื่อนเยอะ”
“จริงหรอครับ”
“ไม่จริงอ่ะ
“จินอูเบะปากเล็กๆ
นั่นยิ่งทำให้ซึงฮุนเอ็นดู ยีหัวคนตัวเล็กเบาเป็นการผ่อนคลาย
“ไปทำงานได้แล่ว
เดี๋ยวก็สายหรอก” ร่างสูงโปร่งทำท่าไล่เพื่อนตัวเล็ก
“ฮุนนี่
กอดหน่อยสิ”ซึงฮุนมองจินอูด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจสักเท่าไหร่
แต่ก็พอเดาออกว่าตอนนี้จินอูคงอยากได้กำลังใจและอ่อนไหวมากๆ
ซึงฮุนไม่ตอบอะไรแต่อ้าแขนรอพร้อมรอยยิ้มสดใส
จินอูสวมกอดเพื่อนรักแน่น ร่างสูงกอดตอบลูบหัวของคนตัวเล็กในอ้อมกอดเบาๆ
“สู้ๆนะ คนเก่งของฮุนนี่”
“อื้ม”จินอูพยักหน้าหงึกๆในอ้อมกอด
ก่อนจะคลายอ้อมกอดนั้น แล้วยิ้มโชว์ฟันขาวให้ซึงฮุน
“ไปทำงานละ บ้ายบาย”
และเพราะความรอบคอบในการจัดเวลาของจินอูทำให้เขามาถึงที่ทำงานได้ทันเวลาแม้รถจะติดเล็กน้อย
“งานที่ฉันให้ทำเมื่อวานเสร็จหรือยัง”หญิงสาวหน้าตาร้ายกาจถาม
“เสร็จแล้วครับ”พูดเสร็จก็ยกกองเอกสารขึ้นมาให้หล่อน
“ดี แฟ้มสรุปงานสามอันนั้น
เอาไปให้ผู้จัดการข้างในห้องเองละกัน”
“แล้วที่เหลือล่ะครับ”
“ที่เหลือเป็นงานของฉันเองแหละ เผอิญว่าเมื่อวานไปปาร์ตี้อ่ะเลยฝากทำเฉยๆ”
จินอูมองเขานั้นด้วยสายตาไม่เข้าใจ โกรธ
น้อยใจ สงสัย มันคือความรู้สึกรวมๆกัน
“ทำไมทำให้แค่นี้ไม่ได้หรอ แข็งข้อหรือไง”
“เปล่าครับ”ผู้หญิงคนนั้นแสยะยิ้มให้จินอูก่อนจะเดินกลับนั่งที่
จินอูถอนพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง
แล้วหยิบแฟ้มทั้งสามเดินไปยังหน้าห้องของผู้จัดการ
ก้อก ก้อก
ก้อก
“ขออนุญาตครับ”
“เข้ามาสิ”
ห้องทำงานขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่ก็ดูเป็นส่วนตัวมากๆกระจกที่สามารถมองเห็นคนข้างนอกได้
แต่คนข้างนอกจะไม่สามารถมองเห็นด้านใน ดูดีจริงๆ
นี่เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เขาได้เข้ามาในห้องผู้จัดการ
เพราะถึงแม้เขาจะเคยทำงานที่นี่ ไม่สิ ไม่สามารถเรียกว่าทำงานที่นี่ได้ด้วยซ้ำ
แค่มาดูงานเป็นเพื่อนซึงยูนตามที่ซึงยูนขอ
เขาก็ได้แค่เห็นแผนกต่างๆอย่างผิวเผินเท่านั้น
“ผมเอางานที่สั่งไปเมื่อวานมาส่งน่ะครับ”
“อ่อ
งั้นนั่งลงก่อนสิ”และผู้จัดการคนนี้เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นกัน
ดวงตาที่ตี่ยิ่งยิ้มยิ่งเป็นขีดกับ ฟันที่เป็นเอกลักษณ์นี้
“ชื่อ คิม จิน อู ใช่ไหม พนักงานใหม่สินะ”
“ครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมชื่อบ้อบบี้ เป็นผู้จัดการของแผนกนี้ มีอะไรก็ปรึกษาได้ตลอดนะ”
บ้อบบี้ยิ้มมุมปากก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้า
จินอูจับมือนั้นเพื่อเป็นการทักทายตามมารยาท
แต่ผิดกับเจ้านายคนใหม่ที่เมื่อจับมือก็ดึงมือขาวนั้นขึ้นมาแล้วใช้จมูกหอมลงบนหลังมืออย่างรวดเร็ว
จินอูรีบชักมือกลับด้วยความตกใจ
“ทักทายน่ะ อย่าคิดมาก”
“อ่า ครับ”
“ทำงานกับผม ผ่อนคลายได้นะ ผมไม่ถือตัว”
“ครับ”
“จริงๆ คุณอายุมากกว่าผมอีกนะเนี่ยผมต้องเรียกพี่หรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่ต้องหรอกครับ เอาที่คุณสะดวกจะดีกว่า”
“เพื่อนร่วมงานดีกับนายรึเปล่า
บอกได้นะ”ไม่พูดเปล่า
มือของบ้อบบี้ยังคงซุกซน เลื่อนมากุมมือที่วางอย่บนโต๊ะของจินอูอีกครั้ง
และจินอูก็ชักออกมาอีกเช่นเคย
“ดีครับ
ไม่มีปัญหา ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”เขารีบยันตัวลุกขึ้น โค้งก่อนเดินออกมาจากห้อง
“เล่นตัวไปได้ หึ แต่หมอนั่นก็มือนิ่มดีนะ หอมอีกตังหาก ของเล่นชิ้นใหม่ สนุกแน่”
ซึงฮุนที่กำลังขับรถชำเลืองมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง
ก่อนจะหันกลับมามองที่ถนนโล่ง
ป่านนี้จินอูจะทำอะไรอยู่นะ
โดนรังแกอะไรอีกไหม นึกแล้วก็อดห่วงไม่ได้จริงๆ
เส้นทางที่เขากำลังมุ่งไปนั่นก็คือ
คฤหาสน์ของคุณหนูผู้เอาแต่ใจคนเดิม เขาไม่เข้าใจทำไมอาหมอต้องให้เขาเป็นคนทำกายภาพบำบัดให้เด็กคนนั้น ทั้งที่นักกายภาพบำบัดเก่งๆก็มีตั้งเยอะแยะไป
แถมงานที่โรงพยาบาลก็ออกจะเยอะ เขาเองก็ไม่ได้ว่างอะไรขนาดนั้น
ถ้าจะเดาก็คงเป็นเพราะคำสั่งจากคนเอาแต่ใจคนนี้นี่แหละ
ไม่รู้เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับเขาสักที
ไม่นานรถของซึงฮุนก็จอดอยู่หน้าประตูรั้วใหญ่
ประตูนั่นค่อยๆเปิดออกอย่างช้า ซึงฮุนจอดรถของเขาที่โรงจอดรถของแขก
แต่ที่จอดรถนั้นยังมีรถอีกคันจอดอยู่นั่นก็แสดงว่ามิโนอยู่ในบ้าน
แค่นึกถึงความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น ซึงฮุนเองก็เริ่มปวกขมับแล้วล่ะ
“สวัสดีค่ะ
คุณหมอฮุน คุณหนูนัมรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่ค่ะ”เขายิ้มรับ โค้งให้
ก่อนจะเดินมาโถงใหญ่ตามคำพูดของป้านม
ซึงฮุนเดินอย่างชำนาญเส้นทาง
และไม่ทันที่จะเข้าไปยังตัวบ้าน
เจ้าของบ้านตัวร้ายก็ออกมายิ้มต้อนรับตั้งแต่หน้าบ้าน
โดยมีมิโนที่ยืนทำท่าไม่พอใจอยู่อีกฝั่ง
“ทำไมออกมารอข้างนอกล่ะ ไม่ร้อนหรือไง” ซึงฮุนถาม
“ผมออกมารอพี่หมอฮุนไงฮะ”
“เข้าไปในบ้านเถอะ”
“แต่…”ครั้งนี้แทฮยอนไม่ต้องพูดอะไรซึงฮุนก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังแล้วเข็นแทฮยอนไปยังห้องพัก
ทำให้เด็กเอาแต่ใจกลายเป็นยิ้มด้วยความดีใจ ผิดกับอีกคนที่ทำให้เซง
เดินตามไปเงียบๆ
“วันนี้เราจะทำกายภาพบำบัดกัน”ซึงฮุนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยขณะกำลังพาคนไข้หน้าหวานมานั่งบนเตียง
“มันไม่เจ็บใช่ไหมฮะ”
“ไม่เจ็บหรอก แต่อย่าเกร็ง ผ่อนคลายเข้าไว้ เส้นจะได้ไม่ยึด”
“จริงนะฮะ”
“…”ซึงฮุนไม่พูดอะไรแต่จัดคนไข้ให้พิงหัวเตียง
นั่งเหยียดขา ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ตรวจวัดอะไรต่อมิอะไรตามปกติ
“ชีพจร
และความดันปกตินะ”
คราวนี้แทฮยอนเป็นฝ่ายเงียบและมองคนที่กำลังทำหน้าที่อยู่เงียบๆ
จริงๆแล้วตอนนี้เขารู้สึกดีมากๆเลยที่พี่หมอฮุนของเขายอมคุยกับเขา
ถึงแม้มันจะเป็นเพียงหน้าที่ตามปกติ แต่มันก็คงดีกว่าที่จะต้องมาเงียบต่อกัน ซึงฮุนค่อยๆจับไปตามขาของแทฮยอน
แทฮยอนทำหน้าเกร็ง เพราะกลัวเจ็บ ซึงฮุนหันมาสบตาเล็กน้อย
“รู้สึกเจ็บบ้างไหม”
“ไม่ฮะ”
“ตรงนี้ล่ะ”
“ตรงนี้ก็ไม่ฮะ”
“แล้ว..”
“โอ้ยยย”
“เจ็บหรอ”
“อื้ม”
“เข้าใจละ”
แล้วซึงฮุนก็เดินไปหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเครื่องมือ
ก่อนจะเดินมาที่แทฮยอนเพื่อเริ่มทำกายภาพเบื้องต้น
เวลาล่วงเลย
มาถึงตอนเที่ยงวัน ก็เป็นเวลาพักกลางวันปกติ เพื่อนร่วมงานเริ่มทยอยกันลงไปทานอาหารที่ร้านอาหารข้างล่างกันบ้างแล้ว
จนกระทั่งเหลือเพียงจินอูคนเดียวที่นั่งอยู่
จริงๆจินอูไม่ใช่คนไม่เฟรนลี่ขนาดนั้น
เขาพยายามชวนเพื่อนร่วมงานคุยแล้ว แต่ทุกคนก็มีท่าทีเหมือนๆกัน นานก็คือเมินเฉยใส่เข่
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร บางคนที่เขาเคยรู้จักเมื่อตอนความทรงจำของซึงยูนยังไม่หายไป
ตอนนี้ก็เปลี่ยนไปแต่ละคนไม่มีใครกล้ามองหน้าเขาเลย พยายามหลบหน้าตลอด เหมือนกับว่า
มันเป็นคำสั่ง
โชคดีหน่อยที่เมื่อเช้าซึงฮุนทำอาหารใส่ปิ่นโตมาให้
แล้วข้างในก็ล้วนแต่เป็นของโปรดของจินอูทั้งนั้น
จินอูหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา
ก่อนจะกดเข้าไปในโปรแกรมถ่ายรูป แล้วถ่ายรูปอาหารนั้นส่งไปยังไลน์ของซึงฮุน
พร้อมข้อความว่า
ส่งรูปภาพ
จะกินแล้วนะคร้าบ น่าอร่อยจริงๆ 12:20send
ไม่รอให้ซึงฮุนส่งข้อความกลับมาเจ้าตัวก็เริ่มลงมือกินอาหารในปิ่นโตทันที
“ ท่านประธานมาทำอะไรที่นี่หรอครับ”
เสียงบุคคลผู้มาใหม่ทำให้ซึงยูนที่แอบยืนมองอยู่สักพักตกใจ
แต่ก็หันกลับมาเก็กหน้าขรึมเหมือนเดิม
“ฉันแค่ผ่านมาน่ะ ว่าแต่นายไม่ไปพักหรอ”
“กำลังไปครับ ลืมของเลยขึ้นมาเอา ท่านประธานสนใจลงไปทานอาหารกลางวันกับพวกผมไหมครับ”
“ไม่ล่ะ ฉันจะกลับไปเคลียงานนิดหน่อย”
“อ่อครับ”
พนักงานคนนั้นโค้งให่ซึงยุนเล็กน้อยก่อนจะแยกไปอีกทาง
ซึงยูนหันกลับไปมองคนตัวเล็กที่กำลังกินอาหารกลางวันอย่างมีความสุข
หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงกว่าปกติ เหมือนมันกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง แต่เพียงแค่นึก
“อ่า..”ก้ปวดหัวตลอด
ซึงยูนถอนหายใจก่อนจะเดินแยกไปทางลิฟท์เพื่อขึ้นไปทำงานที่ห้องของตัวเอง
ติ้ง
“นี่แก ฉันได้ยินมาว่าพนักงานใหม่เข้ามาก็ได้ทำแผนกการเงินเลยอ่ะ”พนักงานสาวสองคนเข้ามาในลิฟท์โดยไม่ทันที่เห็นซึงยูนที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้
“จริงอ่ะแก แผนกนั้นต้องเทรนก่อนไม่ใช่หรอ ทำไมได้เข้าเลยอ่ะ”
“เส้นมั้ง”
“ก็ไม่แน่ แล้วแกรู้ใช่ปะว่า ผู้จัดการแผนกนั้นใคร”
“ใครวะ ได้ข่าวคนเก่าเพิ่งโดนเด้งไป”
“บ้อบบี้ไง คาสโนว่าประจำบริษัท เห็นหน้าตาอย่างนั้นนะ แต่คารมนี่ อ้ากกก ฟิน”
“งั้นก็ไม่แปลกที่หมอนั่นจะเข้าไปทำแผนกนั้นได้ บางทีอาจจะเอาตัวเข้าแลกก็ได้นะ”
“อาจจะใช่อ่ะแหละ ยิ่งเมื่อเช้าฉันแอบเห็นหมอนั่นเข้าไปหาถึงในห้องเลยนะ “
“อะแฮ่ม “ซึงยูนที่ยืนฟังอยู่นาน เริ่มทนไม่ไหว เสียงของซึงยูนทำให้สองสาวขาเม้าท์
หันไปมอง
“ทะ
ท่านประธาน”หล่อนทั้งสองยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ
ติ้ง
“ขอทางออกด้วยครับ”ทั้งสองหลีกทางให้ด้วยความรู้สึกผิด
ซึงยูนกลับเข้ามานั่งบนเก้าอี้บนโต๊ะทำงาน
กะว่าจะเช็คงานที่กองอยู่ แต่ตอนนี้สมาธิของเขาหายไปไหนไม่รู้
ในสมองตอนนี้ยังคงนึกถึงคำพูดของพนักงานที่พูดกันในลิฟท์
“ตกลงนายเป็นคนยังไงกันแน่ คิมจินอู”
*อัพครบ100%แล้ว อิอิ
นานๆจะว่างต้องเอาให้เต็มที่ ปรบมือต้อนรับแขกรับเชิญ คุณบ้อบบี้ค่าา
มาถึงก็บทหื่นเชียว เด็กเอาแต่ใจเงียบลงได้เพราะพี่หมอฮุนคนเดียวนะเนี่ย
แต่ก่อนอื่นขอบทให้มิโนด้วยคะ 555555 ไว้ตอนหน้านะมิ
อย่าลืม #ความทรงจำของซึงยูน ฝากโปรโมทด้วยนะคะ เม้นกันเยอะๆนร้าา
ความคิดเห็น