เกลียด ; HATE #NIELONG

ตอนที่ 4 : PART IV : Treat 100%

PART IV :  treat

เรียวขายาวก้าวเข้าไปในบริษัทของตระกูลองซึ่งเป็นผู้ผลิตอาหารสำเร็จรูปรายใหญ่อันดับต้นๆของประเทศ ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันอาทิตย์ซึ่งปกติแล้วนับเป็นวันหยุด  แต่เพราะการประชุมถึงแผนการผลิตเร่งด่วนของลูกค้ารายใหญ่ทำให้ซองอูและดาเนียลต้องเข้ารับฟังในครั้งนี้ด้วย

องซองอุคเล็งเห็นว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะสอนงานให้กับเด็กๆทั้งสอง รวมไปถึงซึมซับประสบการณ์ที่จำเป็นต่อการนำไปใช้บริหารงานในอนาคต

ในเวลาที่เขาอาจจะไม่มีสิทธิ์ได้ดูแลอย่างเต็มความสามารถเท่าตอนนี้

ร่างสูงของคนทั้งสองในชุดสูทสีดำซึ่งตัดเย็บอย่างประณีตนั้นเรียกให้สายตาทั้งหลายจับจ้องมาที่พวกเขา

ซองอูเข้ามาที่บริษัทนี้อยู่บ่อยครั้ง หรืออาจเป็นเพราะชื่อของเขาประดับไว้ด้วยคำว่า 'ลูกชายเจ้าของบริษัท'  เสียล่ะมั้ง พนักงานที่นี่จึงให้ความเคารพและนอบน้อมเป็นอย่างดี ต่างจากคนที่พึ่งกลับมาจากเรียนแลกเปลี่ยนที่แคนาดาเลยได้รับสายตาแปลกๆไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็ตาม

" วันนี้แค่ให้พวกเราเข้าไปฟัง แต่ครั้งหน้าต้องจดรายงานการประชุมมาให้พ่ออ่านด้วยนะ " 

ผู้เป็นพ่อกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย มองใบหน้าทั้งสองที่พยักลงเป็นเชิงรับทราบก่อนจะเดินเข้าไปในห้องประชุมเมื่อถึงเวลานัดหมาย

เป็นเวลาเกือบสามชั่วโมงกว่าจะสิ้นสุดการประชุม ดาเนียลจำแทบไม่ได้ว่ารายละเอียดที่เขาได้ยินมากว่าร้อยแปดสิบนาทีนั้นเป็นอย่างไรบ้าง อันที่จริงเขาไม่เข้าใจถึงระบบการทำงานเลยด้วยซ้ำ ต่างจากซองอูที่นั่งอยู่ข้างๆซึ่งตั้งใจฟังและจดรายละเอียดไว้อย่างครบถ้วนไม่มีขาดตกบกพร่อง เพราะเขารู้สึกสนุกและยินดีทุกครั้งที่ได้ช่วยแบ่งเบาภาระงานของพ่อ ธุรกิจหลักของครอบครัวที่ทำให้เขาเป็นอยู่อย่างสุขสบายจนถึงทุกวันนี้  

ใบหน้าเรียวมองผู้เป็นพี่ด้วยสายตาชื่นชม ถึงแม้เขากับซองอูจะทะเลาะกันบ่อยครั้งแต่ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่มีความพยายามและมุ่นมั่นมากๆจนเขานึกเอาเป็นแบบอย่าง  แม้ตอนนี้ดาเนียลยังคงขาดทักษะอีกมาก แต่เขาจะพยายามให้ถึงที่สุด  อย่างน้อยให้ได้สักครึ่งนึงของคนข้างๆก็คงจะดีอยู่ไม่น้อย

เขาไม่มีวันลืมว่าตัวเองเป็นใคร  ...และควรทำอย่างไร

"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับพ่อ ? " ซองอูเอ่ยถามเมื่อเปิดเข้าไปเจองานเอกสารกองใหญ่บนโต๊ะทำงานของผู้เป็นพ่อที่ต้องตรวจสอบและเซ็นรับรองให้เรียบร้อยก่อนวันอาทิตย์หน้า แววตาเหนื่อยล้าแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นนั้นจ้องมองมาที่เขาก่อนส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ แม้ท่านจะเหนื่อยแต่ก็ไม่เคยปริปากบ่นอะไรสักคำ 

" ตอนนี้ยังไม่มีหรอก แต่อีกหน่อยพ่อจะให้เราเข้ามาช่วยงาน " 

" ครับ "

" แล้ววันนี้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ เมื่อวันศุกร์ยังไม่ได้ไปฉลองเลยเพราะรอลูกกลับมา "

.

.

.

.

" มาหอมแม่แบบนี้จะอ้อนอะไรอีกหืม? " 

ร่างเล็กที่กำลังจัดเตรียมของอยู่ในครัวหันไปมองลูกชายที่สวมกอดจากด้านหลังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา  แขนเรียวโอบเธอไว้อย่างหลวมๆพร้อมกับสันจมูกโด่งที่กดลงมาบนแก้มขวาย้ำๆสองสามที

" ก็ผมคิดถึงแม่นี่นา อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์เหงาจะแย่ " 

" แล้วทำไมไม่คุยกับดาเนียลล่ะลูก "  

สายตาอ่อนโยนส่งผ่านไปยังคนฟัง มินอามองหน้าลูกชายก่อนคลี่ยิ้มให้บางๆ ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าซองอูนั้นรู้สึกอย่างไร 

" ก็ผมไม่อยากยุ่งให้ขุ่นเคืองใจเปล่าๆ "

ร่างบางเอ่ยเสียงค่อย  ใบหน้าคมหลุบต่ำเพื่อหลบสายตาจากผู้เป็นแม่

" ซองอู... "

"  ...  "

" นอกจากพ่อกับแม่ ไม่มีใครที่ลูกจะเชื่อใจได้แล้วถ้าไม่ใช่ดาเนียล

ครอบครัวเราก็มีกันอยู่แค่นี้  อย่าคิดแบบนั้นเลยนะ  "

"  ...  "

"  ถ้าเกิดวันนึงพ่อกับแม่เป็นอะไรขึ้นมา  อย่างน้อยลูกก็ยังมีพี่น้องคอยช่วยเหลือกัน ถึงจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆก็เถอะ "

" แต่ผมอยู่เองได้  ผมไม่ได้ต้องการน้องชายเลยสักนิด " 

ดวงตาคู่โตฉายแววหนักแน่นและจริงจังกับทุกคำที่เอ่ยออกไป ซองอูหมายความตามที่ว่าจริงๆ  

เขาไม่ได้ต้องการให้ใครมาคอยดูแลเอาใจใส่  ตรงกันข้ามยังชอบที่จะอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองอีกด้วย

" ซองอูอ่า ... อย่าดื้อแบบนี้สิ "  ฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบศีรษะอีกคนเบาๆ 

" ช่างมันเถอะครับ ผมว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่า หิวจะแย่อยู่แล้ว " 

และส่วนลึกในใจก็สั่งการให้เขาเปลี่ยนเรื่องคุยในทันทีเมื่อพบว่าตัวเองไม่สามารถควบคุมอารมณ์และความรู้สึกไว้ได้

.

.

.

.

" ไม่ลืมอะไรใช่ไหม "  

บนสนทนาเริ่มขึ้นเมื่อคนทั้งสองจัดแจงหยิบสัมภาระของตัวเองใส่เข้าไปในรถก่อนกลับไปเพนท์เฮ้าส์ วันหยุดดูน้อยลงไปถนัดตาเมื่อต้องเจอวิชาเรียนและงานอีกมากมายที่รอพวกเขาอยู่ในวันพรุ่งนี้ 

" อืม "  

ซองอูพึมพำเบาๆแทนคำตอบ  เขาไม่อยากจะเสียเวลาคุยกับอีกฝ่ายเท่าไร

รู้สึกหงุดหงิดใจทุกครั้งที่ต้องได้ยินเสียงทุ้มของคนข้างๆ

น่ารำคาญ

เสมือนอีกฝ่ายอ่านใจเขาออก เพราะหลังจากที่ซองอูพูดตัดบทก็ไม่มีการสนทนาใดๆระหว่างพวกเขา มีเพียงความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นจนนิ้วเรียวต้องเอื้อมไปกดเปิดเพลงเพื่อทำลายความเงียบ  

" พรุ่งนี้พี่มีเรียนกี่โมง "  

ดาเนียลครุ่นคิดอยู่นานก่อนตัดสินใจเอ่ยถาม ถ้าไม่ติดว่าคุณน้ากำชับให้เขาคอยดูแลซองอูจนกว่าแผลจะหายดีล่ะก็ ไม่มีทางที่เขาจะขับรถไปส่งอีกฝ่ายแน่ๆ

" ไปเองได้ "  

ดวงตาคมเสมองออกไปนอกหน้าต่าง อันที่จริงเขาก็ไม่ได้เจ็บแผลอะไรมากมาย ไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเขา

ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร   ...โดยเฉพาะกับดาเนียล

" ถามว่าไปกี่โมง " 

" แปดโมงเช้า "

"  ....  "

" ตื่นไม่ไหวก็ไม่ต้องยุ่ง "

" เออน่า พรุ่งนี้เจ็ดโมงครึ่งพี่ถึงมอแน่ๆ "

Monday  7.30 AM

" บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ายุ่ง.. "  

ใบหน้าคมก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมืออย่างไม่สบอารมณ์ 

เวลาบนหน้าปัดดำเนินไปอย่างรวดเร็วตรงกันข้ามกับการจราจรบนท้องถนนในเช้าวันจันทร์นี้

ร่างบางถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความกังวลว่าจะเข้าเรียนเลท

คนที่ตรงต่อเวลาและรักกฏระเบียบอย่างซองอูไม่มีวันจะเข้าเรียนเลท

โดยเฉพาะเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นอย่างคังดาเนียลตื่นสาย

" ผมไม่ได้ตั้งใจนะ "

เป็นความผิดพลาดของเขาเองที่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกไว้ จริงๆวันนี้ดาเนียลมีเรียนแค่ช่วงบ่าย 

แต่เพราะคนป่วยที่นั่งทำหน้าไม่พอใจอยู่ข้างๆเขาเลยต้องตื่นเช้าเพื่อขับรถไปส่ง  

" ไม่มีใครเขาสนหรอกว่าอะไรคือเหตุผล ทุกคนตัดสินที่ผลลัพธ์เท่านั้นแหละ "

" ก็เพราะพี่ไม่เคยเปิดใจรับฟังคนอื่นไง  โลกมันถึงได้แคบแบบนี้ "

" นี่! "  

ใบหน้าคมหันไปมองด้วยความขุ่นเคือง ซองอูไม่ชอบเลยเวลาที่คนอายุน้อยกว่าเถียงเขา

โดยเฉพาะกับคนข้างๆแล้ว   ทุกสิ่งทุกอย่างยิ่งดูแย่ลงไปอีก

" ผมพูดจริงๆนะ บางทีพี่ก็ต้องเปิดใจบ้าง... "

เสียงทุ้มเอ่ยเป็นครั้งที่สองแต่กลับแผ่วเบาราวกับพูดเพื่อให้ตัวเองได้ยิน  

ลาเวนเต้สีแชมเปญหยุดลงที่หน้าตึกคณะของซองอูอย่างช้าๆ และนั่นทำให้ดาเนียลมีโอกาสหันไปมองใบหน้าของอีกฝ่าย 

ดวงตาเรียวเล็กมองไปในแววตาเย็นชาของอีกคนเหมือนจะสื่อให้เข้าใจถึงประโยคก่อนหน้า

และนัยน์ตาเป็นประกายนั้นก็จ้องกลับมาอย่างไม่ลดละ

ด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ดาเนียลเองก็บอกไม่ถูก

มันดูว่างเปล่า   ...และสับสน

" ไม่...  "  

"  ....  "

"  ถ้ากับนายน่ะไม่มีวัน "

 || HATE ||

" ไอเนียล เย็นนี้ไปดื่มด้วยกันป่าววะ " 

ควานลินเอ่ยถามเพื่อนคนอื่นๆเมื่อหมดเวลาเรียน ปกติแล้วพวกเขาไม่ค่อยชอบไปดื่มสังสรรค์กันสักเท่าไร 

แต่วันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนอีกคนในคลาส ร่างโปร่งจึงเห็นว่าเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนคนอื่นๆในสาขา

" เอาดิ ที่ไหนวะ " ฮยอนบินขานรับในทันที

" กูว่าคงร้านแถวหน้ามอแหละ  ต้องไปถามไอเจ้าของวันเกิดนู่น " 

สายตาทั้งหมดจับจ้องไปยังบุคคลที่สามซึ่งยืนอยู่อีกฝั่งห้อง   ซามูเอลยิ้มรับก่อนจะเดินเข้ามาในวงสนทนา

" กูก็อยากนะมึง แต่วันนี้ไม่ว่างว่ะ " 

เสียงทุ้มเอ่ยปฏิเสธหลังจากนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ

" อ้าว มึงไปไหนวะ "  คราวนี้เป็นฮยอนบินที่เอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย

" กูต้องไปรับพี่อะ พี่ป่วยอยู่ "  

ใบหน้าเนียนนึกไปถึงคนป่วยที่ตอนนี้คงกำลังนั่งรอเขาอยู่ที่ใต้ตึกขณะด้วยความขุ่นมัว

ซองอูบอกว่าวันนี้เขาเลิกเรียนเร็วกว่าปกติเพราะอาจารย์ที่สอนมีประชุมกับคณะบดีต่อในช่วงเย็น 

ซึ่งเวลานั้นก็เร็วกว่าดาเนียลเลิกคลาสไปเกือบๆชั่วโมง  

สงสัยวันนี้เขาคงจะได้ฟังอีกคนบ่นจนหูชาแน่ๆ

" เออๆ แต่ถ้ามึงตามมาได้ก็ดีนะ นานๆที " 

เสียงของซามูเอลดังขึ้นพร้อมๆกับมือที่วางลงบนบ่าคนฟัง  อันที่จริงดาเนียลก็อยากไปดื่มกับเพื่อนๆอยู่หรอก 

แต่มันติดตรงเขาจะต้องขับรถกลับเพนท์เฮ้าส์หลังจากการดื่ม ทั้งๆที่พึ่งกลับมาขับรถอย่างจริงจังเมื่อไม่นานมานี้

มันคงไม่ดีเท่าไร เพราะถ้าเกิดปัญหาขึ้นมาอาจทำให้เดือดร้อนไปถึงคนที่้บ้านได้

" กูขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ "

.

ไม่นานนักรถของแดเนียลก็มาจอดที่หน้าคณะบริหาร  ลาเวนเต้สีแชมเปญคันนี้ดูโดดเด่นเสียจนคนที่เดินสัญจรผ่านไปมาหันกลับมามอง  

เขากวาดสายตามองคนที่น่าจะนั่งอยู่ใต้ตึกคณะมาร่วมๆชั่วโมงแต่กลับไม่พบใบหน้าคมนั้นเลยแม้แต่น้อย

เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี

อย่างอื่นหรอ  ... อย่าหวังเลย  ซองอูไม่เคยบอกข้อมูลอะไรไว้ให้เขาทั้งนั้น

ปรื๊นๆ

เสียงแตรจากรถคันหลังส่งสัญญาณเป็นเชิงไล่ให้รถของดาเนียลขับออกไปจากหน้าตึกคณะ 

ร่างสูงลืมไปเสียสนิทว่าลาเวนเต้คันนี้มาจอดเทียบท่าอยู่เป็นเวลาเกือบสิบนาทีแล้ว

ทำยังไงดี

หรือจะอารมณ์เสียหนีกลับไปก่อนแล้ว

"  เฮ้! " 

เป็นช่วงพอดีที่เสียงคุ้นหูตะโกนผ่านกระจกรถเข้ามา  ซองอูยกมือขึ้นชี้เพื่อให้อีกฝ่ายลดกระจกลง

"  อ้าวพี่  "  ใบหน้าระบายยิ้มกว้างเมื่อเจอคนที่มองหาอยู่นานสองนาน  ดวงตาคู่โตมองมาที่เขาก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

" บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องมารับ! "

แต่รอยยิ้มนั้นก็กลืนหายไปพร้อมคำต่อว่าของอีกคน  ร่างบางกระแทกเสียงด้วยความหงุดหงิด ทั้งๆที่บอกไปแล้วตั้งแต่เมื่อเช้าว่าเขากลับเองได้ไม่ต้องมายุ่ง  แต่ดาเนียลก็ยังเซ้าซี้ถามเวลาเลิกเรียนเขาจนทนรำคาญไม่ได้ต้องบอกไป  นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะมารับที่หน้าคณะอย่างที่ว่าจริงๆ 

" แล้วพี่จะกลับไง รีบขึ้นมาดีกว่า เดี๋ยวคันหลังได้ด่าผมตายพอดี "

มือหนากวักเรียกให้ร่างบางขึ้นมาบนรถเมื่อนึกขึ้นได้ว่ารถคันหลังกำลังจอดรอเขาอยู่

" ฉันจะกลับกับมินฮยอน  "

" ...  "  

"   ปอร์เช่คันข้างหลังนายน่ะ " 

แววตาเรียวหันกลับไปมองด้วยความงุนงง  เขาเดาอารมณ์อีกฝ่ายไม่ถูก บทซองอูจะดื้อก็ดื้อเสียจนไม่มีเหตุผล  ทั้งที่เมื่อเช้าบอกแล้วว่าจะเป็นคนไปรับไปส่งตามที่คุณน้ามินอาบอก  อยู่ดีๆก็โดนปฏิเสธแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย กลายเป็นว่าดาเนียลต้องเสียเวลาขับรถมารับอีกฝ่ายแทนที่จะไปดื่มกับเพื่อน ร่างสูงเลื่อนกระจกขึ้นก่อนเหยียบคันเร่งออกไปจากบริเวณนั้นทันที

.

.

.

.

" นี่มึงเป็นบ้าหรือไงวะ "

" ไม่เต็มใจไปส่งก็บอกกูจะได้ลง "  

มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูข้างกายแต่เหมือนจะช้ากว่าคนขับที่กดล็อกประตูทุกบานอย่างทันท่วงที

มินฮยอนไม่ได้คิดว่าซองอูรบกวนเขาแต่อย่างใด  แค่ไม่เข้าใจการกระทำของเพื่อนรักเอาซะมากกว่า

" กูแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมมึงไม่กลับกับน้อง "

" มึงก็รู้ว่ากูอึดอัด " 

มือทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอก ใบหน้าบึ้งตึงนั้นช่วยอธิบายความรู้สึกได้เป็นอย่างดี

หากมีโอกาสซองอูก็พร้อมที่จะเลี่ยงการเจอหน้ากับดาเนียล เขาไม่อยากทนอยู่ในบรรยากาศที่ชวนให้ตัวเองรู้สึกแย่

แค่ลำพังต้องอยู่ในเพนท์เฮ้าส์ด้วยกันก็อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว

" เฮ้อ  เพื่อนกู "

" ทำไม เพื่อนมึงแล้วมันทำไมวะ ?! "  

ฝ่ามือเรียวผลักศีรษะคนข้างๆด้วยความหมั่นไส้ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคนทั้งสองดังขึ้นประสานกัน

โชคดีที่มีเพื่อนดีๆแบบมินฮยอน

อย่างน้อยก็เป็นอีกความสบายใจขององซองอูคนนี้

.

.

.

.

สวิตซ์ไฟถูกเปิดขึ้นโดยคนที่เข้ามาใหม่  คิ้วเรียวขมวดมุ่นเพราะคาดว่าอีกฝ่ายน่าจะกลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์ก่อนแน่ๆ

แต่กลายเป็นว่าเข้าใจผิดไปเสียสนิท  สายตาคมหันไปมองห้องนอนชั้นล่างแต่ก็ไม่พบอะไรเลยนอกจากความเงียบงัน  ประตูบานใหญ่ปิดสนิทเหมือนกับดวงไฟในห้องที่ไม่ได้เปิดไว้เลยสักดวง  มีเพียงความมืดที่ช่วยตอบคำถามทั้งหมดในหัว

ดีแล้วแหละที่ไม่ต้องเห็นหน้า

ร่างบางเดินขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสองของตนเองเพื่อเริ่มทำงานที่ค้างไว้  แม้ตอนนี้ควรจะทานมื้อเย็นแต่เขายังไม่รู้สึกหิว

มือเรียวกดเปิดคอมพิวเตอร์ก่อนเพ่งความสนใจทั้งหมดไปบนหน้าจอ  นานจนกระทั่งรู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว

เรียวขายาวก้าวไปตามทางเดินแล้วหยุดลงตรงหน้าประตูตู้เย็น  ลืมไปเสียสนิทว่าไม่ได้ซื้ออะไรติดไม้ติดมือเข้ามา

ทั้งยังเหนื่อยเกินกว่าจะทำอาหารในเวลาดึกดื่นแบบนี้

.

.

.

.

"  มึงเป็นไรวะ กูเห็นเงียบมานานละ "  

แสงจากหลอดไฟในยามค่ำคืนส่องกระทบเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนของร่างสูงซึ่งนั่งดื่มอยู่ด้านในร้านกับเพื่อนๆอีกเจ็ดแปดคน  ดาเนียลส่ายหน้าเบาๆก่อนยกแก้วเบียร์ตรงหน้าขึ้นดื่ม  เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังเท่าไรนัก ด้วยความเกรงใจไม่อยากให้คนอื่นต้องมาพลอยวิตกไปกับเขา

เพียงแค่หงุดหงิดและไม่เข้าใจการกระทำของผู้เป็นพี่เมื่อตอนเย็นเท่าไรนัก

เหมือนว่าเขาทำอะไรก็ดูจะผิดไปเสียทั้งหมด

"  กี่โมงแล้ววะ "  

" ห้าทุ่มละมึง "

" กูขอตัวก่อนนะ ต้องกลับไปทำงาน "  

ดาเนียลลุกขึ้นยืนโดยไม่รอให้ใครห้าม ขาเรียวก้าวออกมาจากร้านพลางกระชับเสื้อคลุมให้เข้าที่  ลมหายใจพ่นออกมาเบาๆเมื่อนึกถึงคนที่เขาจะต้องกลับไปเจออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

อยากเอาตัวเองออกมาจากตรงนั้น  แต่ก็ไม่อยากเป็นภาระให้ใครต่อใคร

.

กลิ่นรามยอนคละคลุ้งไปทั่วห้องนั่งเล่นเมื่อมันเป็นอาหารมือเย็นของซองอู  อย่างน้อยการออกมานั่งกินอะไรก็ถือว่าเขาได้พักสายตาลงบ้าง คืนนี้มีงานให้เขาต้องเคลียร์อีกมากมาย ไม่รู้ว่าจะได้นอนถึงสี่ชั่วโมงหรือเปล่า

แต่กลิ่นของรามยอนบนโต๊ะกาแฟนั้นดูจางลงถนัดตาเมื่อสายตาคมเหลือบไปเห็นอีกคนที่พึ่งกลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์   ถ้าให้เดาเจ้าตัวคงดื่มมาหนักพอสมควรเพราะกลิ่นเบียร์ลอยมาเตะจมูกเขาถึงตรงนี้

ใบหน้าแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์จ้องมองเสียจนซองอูรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา  และตัวเขาก็ยังไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับใครทั้งนั้น 

มือเรียวจัดแจงเก็บชามอาหารบนโต๊ะไปกองไว้ในครัวก่อนจะรีบเดินกลับไปยังห้องนอน โดยที่เขาคงไม่ทันได้สังเกตเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

ดวงตาเรียวเล็กมองตามร่างบางที่เดินเข้าห้องไปจนสุดสายตาด้วยความรู้สึกที่เกินจะอธิบาย  ต่อให้เขาเป็นคนไม่คิดมากแต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ นอกจากซองอูจะไม่ยอมพูดกับเขาแล้วยังไม่เคยแสดงท่าทีเหมือนว่าเขามีตัวตนอยู่เลยด้วยซ้ำ  

ข้าวเช้าทุกวันนี้ก็แยกกันทาน 

มื้อเย็นก็ต่างคนต่างซื้อ  

มาถึงเพนท์เฮ้าส์ก็แยกย้ายกันเข้าไปอยู่ในห้อง 

ไม่เคยออกมานั่งดูหนังหรือพูดคุยปรึกษาอะไรกันเลยสักคำ 

เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี  

หากมีคนมาถามว่าซองอูชอบอะไรไม่ชอบอะไร หรือเป็นคนแบบไหนดาเนียลคงตอบไม่ได้  แม้พวกเขาจะอายุไล่เลี่ยกันแต่ทำไมถึงรู้สึกห่างเหินซะจนเข้าหน้าไม่ติด  ...ไม่เหมือนพี่น้องคู่อื่นเลยสักนิด

คนที่เขานับถือและเคารพเหมือนเป็นพี่ชายแท้ๆมาโดยตลอดแสดงท่าทางรังเกียจเหมือนเขาเป็นคนแปลกหน้า

... บางทีมันคงเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดในการย้ายเข้ามาอยู่เพนท์เฮ้าส์แห่งนี้

tbc.

ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก อยากให้เข้าใจมุมของคุณแดนเหมือนกัน 

จริงๆทั้งคู่ก็อึดอัดกันและกันอะเนอะ :(

#เกลียดเนียลอง

Thank you for your attention