เกลียด ; HATE #NIELONG

ตอนที่ 18 : PART XVIII : Imperfection 100%

Ong Seongwu's part

ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าระหว่างผืนฟ้าในค่ำคืนนี้กับความรู้สึกของตัวเองอะไรจะมืดมนได้มากกว่ากัน รู้เพียงแต่ควอทโทรปอร์เต้คันสีเทาหม่นกำลังมุ่งหน้าไปยังบ้านหลังหนึ่งโดยมีตัวเองเป็นคนบังคับพวงมาลัย สูทสีเทาดำเป็นสิ่งที่ผมโปรดปรานและเลือกใส่มันในวันที่มีงานสำคัญเช่นวันนี้

พิธีสมรสของลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท ซึ่งเคยเป็นเพื่อนของผมมาตั้งแต่เล็กๆ

          เราก้าวผ่านช่วงเวลา ในขณะที่เผลอทำใครหลายคนหล่นหายไปจากชีวิต

ดังนั้นผมจึงมีความสุขมาก เหมือนได้นั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลากลับไปสู่อดีตที่เคยสดใส รายล้อมไปด้วยผู้คนที่ล้วนแล้วแต่เป็นความทรงจำที่งดงาม

"โห ไม่เจอกันตั้งนาน เจอกันอีกทีก็งานแต่งไอ้มินฮยอกเลยว่ะ ฮ่าๆ"

เควินหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นผมก็เข้าไปทักทายอย่างเป็นกันเอง เหมือนเจ้าตัวจะชะงักไปพักใหญ่เพราะจำกันไม่ได้แต่ในที่สุดรอยยิ้มที่ผมเคยเห็นก็ปรากฏคืนมา มือใหญ่กระชับเข้ากับฝ่ามือที่เล็กกว่าของผมในขณะที่มืออีกข้างวาดแขนขึ้นตบเข้าที่บ่า นานแล้วที่เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่มันย้ายไปเรียนอยู่ออสเตรเลีย แถมยังไม่ส่งข่าวคราวจนทุกคนคิดว่ามันลืมกันไปแล้วเสียอีก

"แล้วมินฮยอนมันหายไปไหนวะ"

"มันบินไปจีนเมื่อวานว่ะ กระทันหันเลยมาไม่ได้"

"อ้าว"

"แล้วมึงบินอีกทีเมื่อไร นานๆมาเจอกันสักทีไปหาไรกินกันหน่อยเหอะ"

"เสียใจด้วยนะครับคุณซองอู กูบินกลับมะรืนนี้แล้วว่ะ"

"โห่ไอสัส ไม่ใจเลย !"

ผมด่ามันไปแต่สุดท้ายก็ได้เพียงเสียงหัวเราะชอบใจกลับคืนมา ก่อนเควินจะขอตัวไปทักทายแขกคนอื่นๆในงานเช่นเดียวกันกับผมที่ปลีกตัวออกมาทักทายคนรู้จักอีกไม่น้อยซึ่งอยู่ในงานคืนนี้

          ไม่นานนักสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงของคนสองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

          พ่อ ...และดาเนียล

สมองพลันคิดไปถึงเรื่องราวเมื่อหลายวันก่อน จากเรื่องเล็กน้อยที่รวมๆกันแล้วหลากหลายเรื่อง ทุกอย่างประกอบกันเป็นเหตุผลที่มีน้ำหนักมากพอจะทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจ จากที่เกลียดอยู่แล้วก็กลายเป็นเพิ่มมากขึ้น ถึงแม้พวกเราจะได้มีโอกาสคุยกันเยอะขึ้นก็ตามเถอะ

ขาทั้งสองก้าวตรงไปยังจุดหมายในทันที แต่ยังไม่ทันได้ถึงตัวคนทั้งสอง ร่างผอมบางของหญิงสาวคนหนึ่งก็ได้เขยิบเข้ามาขวางผม รอยยิ้มหวานที่เคลือบด้วยลิปสติกที่ชมพูอ่อนดูเป็นมิตรเสียจนคลับคล้ายคลับคลาว่าเราอาจจะเคยรู้จักกันมาก่อน

"สวัสดีค่ะพี่ซองอู ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะคะ"

ดวงตาคู่โตฉายแววเป็นประกาย เธอยื่นมือเข้ามาทักทายโดยอัตโนมัติ แน่นอนว่าผมก็ส่งมือออกไปตอบรับตามมารยาท แม้ในใจจะนึกชื่อของคนตรงหน้าอยู่นานสองนาน

"พี่ซองอูจำฉันได้หรือเปล่าคะเนี่ย ฉันไง อึนฮาเอง"

จำได้ว่าผมร้องอ๋อเสียงดังมาก คาดไม่ถึงว่าคนตรงหน้าจะเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เคยอยู่บ้านข้างๆกันมาก่อน แต่ตอนนี้ครอบครัวของเธอย้ายไปอยู่ที่จังหวัดอื่นและเป็นตระกูลองเองที่ซื้อที่ดินผืนนั้นมาทำการต่อเติม ผมส่งยิ้มกว้างกลับไป ท่าทางของพวกเราดีใจเหมือนคนที่ตามหาของหายแล้วสุดท้ายก็ได้พบมัน เสียงพูดคุยถึงเรื่องลมฟ้าอากาศดังอยู่พักใหญ่ก่อนเราทั้งสองจะแยกออกจากกันเพื่อเดินไปทักทายแขกคนอื่น  

          ภาพความทรงจำเก่าๆเริ่มย้อนกลับคืนมา ราวกับเทปที่ถูกกรอครั้งแล้วครั้งเล่า

ผมทักทายคนรู้จักมากมายหลังจากงานเริ่มไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง รอยยิ้มกว้างถูกส่งไปอย่างอัตโนมัติยามที่มีคำกล่าวทักทายจากผู้คนมากหน้าหลายตา เพื่อน ญาติห่างๆ หรือแม้กระทั่งพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจ

          แต่ทั้งหมดที่ผมพบก็คงไม่มีใครเหมือนกับเธอคนนี้

"ซองอู มานี่หน่อยสิลูก"

ผู้หญิงวัยกลางคนกวักมือเรียกผม ใบหน้าคมที่แม้เวลาจะพรากความเยาว์วัยไปจากเธอแต่ก็ไม่ทำให้เจ้าของใบหน้านั้นดูด้อยลงไปเลยสักนิด ผมจำเธอได้ถนัดใจ เมื่อเจ้าของเสียงนั้นคือพนักงานเก่าในบริษัทของพ่อผมเอง

"สบายดีไหม น้าไม่ได้เจอเราตั้งนานแน่ะ วันไหนว่างๆจะเข้าไปหาหนูนะ"

          เธอไม่ได้ทำงานกับพ่อผมแล้ว  แม้ไม่อาจทราบถึงสาเหตุแต่ผมก็คิดว่าเธอเป็นคนที่ดีในระดับหนึ่ง

"สบายดีครับ"

ผมยิ้มรับ โค้งศีรษะลงเพื่อขอบคุณสำหรับความห่วงใยที่มอบให้ เธอคลี่ยิ้มจางๆก่อนจะพูดประโยคถัดไปที่ทำให้คนฟังสะอึกไปเล็กน้อย

"ได้ข่าวว่าคุณพ่อมีภรรยาใหม่เหรอ"

คนรอบตัวรู้ดีว่านี่เป็นเพียงเรื่องเดียวที่ผมไม่ชอบหยิบยกมาพูดสักเท่าไร เพราะนอกจากเรื่องนี้แล้ว ชีวิตของผมก็ดำเนินมาด้วยความสมบูรณ์แบบอยู่ตลอด มีคุณพ่อ คุณแม่ แม่บ้าน มีที่อยู่อาศัย มีครอบครัวที่อบอุ่นและทรัพย์สินมากมายที่ทำให้ผมใช้ชีวิตไปโดยไม่ต้องกังวล ทุกอย่างที่ผมมีมันดีมาตลอดจนกระทั่งวันที่สองแม่ลูกนั้นเข้ามาอยู่อาศัยภายใต้ชายคาเดียวกัน

และวันนั้น ...ที่ผมรู้สึกว่าผมนั้นสูญเสียในสิ่งที่ควรเป็นของตัวเอง

"อ่า ....ใช่ครับ"

เสียงนุ่มๆตอบไปอย่างไม่เต็มใจเท่าไร 

"แล้วเธอคนนั้นใช่เยบินหรือเปล่า ที่เขาเคยพูดๆกัน"

เธอยังถามจี้ไม่หยุดจนผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดใจและหาโอกาสปลีกตัวออกมาบ้าง แต่อารมณ์ที่คุกกรุ่นคงมีไม่มากเท่าความอยากรู้ของอีกคน เพราะหญิงสาววัยกลางคนยังคงต่อบทสนทนาต่อไปเรื่อยๆราวกับครอบครัวผมเป็นหัวข้อสำคัญในงานอย่างไรก็อย่างนั้น

"โอ้โห น้าไม่คิดเลยนะว่าคุณเยบินจะทำแบบนี้"

"ช่วงนั้นมีคนชอบพูดอยู่บ่อยๆด้วยว่าครอบครัวเธอน่ะถังแตก เป็นหนี้เป็นสินจนต้องเลิกกับสามีคนเก่า"

"คุณซองอุคไม่น่ามองคนผิดเลย"

"แล้วนี่คุณมินอาเป็นยังไงบ้างจ๊ะ คุณแม่ของเราสบายดีใช่มั้ย"

"แม่เธอก็ใจกว้างเหลือเกิน ปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นมาอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน"

"อย่าหาว่าน้าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะจ๊ะ ถ้าเป็นน้าน้าไม่ยอมหรอก"

"มีครอบครัวที่สมบูรณ์อยู่แล้วไม่รู้จะไปหาเศษหาเลยอีกทำไม"

"เฮ้อ พูดแล้วก็สงสารเราจังเลยซองอู"

"ไม่ว่ายังไงก็ต้องเข้มแข็งนะ"

ถ้าเป็นปกติแล้วผมคงด่าคนๆนั้นกลับไปโดยไม่เก็บเอาคำพูดไร้สาระมาคิดให้มาก แต่ในวันนี้ทุกอย่างแตกต่างไปโดยสิ้นเชิง สมองของผมยังคงจดจำและประมวลผลคำพูดเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี ผมจำได้แม่น ทุกประโยค ทุกถ้อยคำยังคงชัดเจนราวกับสลักเอาไว้ในความทรงจำ

          และใช่ ...ผมไม่ชอบเวลาที่ใครสงสารผม

          ไม่เคยชอบเลยสักครั้งเมื่อสิ่งที่ผมเคยมีโดนพรากจากไปเพราะใครบางคน ...ผมไม่เคยจัดการความรู้สึกเหล่านี้ให้หายไปได้

          ตรงกันข้าม ....ทั้งหมดล้วนตกตะกอนกลายเป็นสิ่งที่ติดค้างอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ และยากเกินกว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

ผมกล่าวขอโทษและขอตัวออกมาจากบทสนทนาอันยุ่งเหยิงตรงหน้า ทิ้งให้หญิงสาววัยกลางคนยิ้มเจื่อนอยู่ท่ามกลางฝูงคนจำนวนไม่น้อย ในเมื่อเธอไม่รักษามารยาทในการพูดคุยก็ไม่มีความจำเป็นให้ผมต้องใส่ใจเธอมากนัก แต่สิ่งถัดมาที่ผมได้รับกลับแย่กว่าการยืนอยู่ตรงที่เดิม 

เท้ายาวเก้าตรงไปหา 'ครอบครัว' ที่ยืนรออยู่ไม่ไกลนัก พวกเรานั่งลงในส่วนที่เจ้าของงานจัดไว้ให้ แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเท่าไหร่เมื่อบริเวณนี้เป็นส่วนที่ผู้คนเดินผ่านไปมา

และมันก็ทำให้ผมได้รับสายตาเคลือบแคลงจากทุกคนที่เดินผ่านผมไปอย่างไม่มีปิดบัง

"นั่นก็เมียอีกคนของเค้าไง"

"นี่เธอไม่รู้หรอ นั่นน่ะบ้านเล็กของคุณซองอุคเค้า"

"นั่นน่ะลูกเลี้ยง ส่วนคนนี้น่ะลูกแท้ๆ"

"กล้าพามาออกงานทั้งสองคนเลยนะ"

ผมกำมือแน่น รู้สึกได้ถึงความเจ็บที่แผ่ซ่านไปทั้งร่างกาย ชาไปทั้งตัวเมื่อประโยคเหล่านั้นยังคงวนเวียนและตอกย้ำถึงความจริงของพวกเรา  สิ่งที่ผมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ทุกประโยคยังคงชัดเจนอยู่ในหู  คำพูดมากมายที่พวกเขาก็แค่ปลดปล่อยวาจาร้ายกาจออกมาด้วยความสนุกปาก

โดยที่เขาคงนึกไม่ถึงว่าหัวใจของคนฟังได้แหลกเป็นเสี่ยงๆ

คุณใช้เวลาพูดแค่ไม่กี่นาที   แต่เวลาที่เหลือหลังจากนั้นของคนฟังต้องเสียไปกับการคิดทบทวนคำพูดของคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า

รู้ดีว่าไม่ควรให้ค่ากับคำพูดที่เสียดแทงความรู้สึก ...แต่ท้ายที่สุด  ผมก็แค่คนๆหนึ่ง เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีหัวใจ และมีความรู้สึกไม่ต่างกัน

50% is loading

"มองอะไร"

ผมเอ่ยถามเมื่อเหลือบเห็นสายตาจากร่างสูงที่นั่งอยู่ถัดไป เจ้าของใบหน้าเรียวส่งยิ้มให้ผมจางๆ

"ไปเดินดูภาพตรงนู้นกับผมมั้ย"

ถ้าให้เดา ดาเนียลคงได้ยินคนอื่นพูดเรื่องครอบครัวจนเจ้าตัวพลอยรู้สึกแย่ไปด้วยจึงชวนผมออกไปจากบรรยากาศหม่นๆแถวนี้ ผมไม่ได้ตอบรับ แค่พยักหน้าเบาๆก่อนดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่ก่อนที่เราจะได้ลุกออกไปเสียงของคุณพ่อก็ดังขึ้น

"ลูกจะไปไหนกัน"

ใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยไปตามวัยหันมามองผมสลับกับร่างสูงที่ยืนข้างกันก่อนจะลากตัวพวกเราให้เดินตามไป เพราะวันนี้แขกในงานเกินครึ่งหนึ่งเป็นคนที่พ่อของผมรู้จัก รอยยิ้มและคำทักทายจึงถูกส่งมาหาครอบครัวของเรามากเสียจนผมนับได้ไม่หมด พลางเรียวขาก็ก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาววัยกลางคนท่านหนึ่ง

คนที่ผมได้พูดคุยกับเธอไปเมื่อไม่นานมานี้

          "สบายดีไหม น้าไม่ได้เจอเราตั้งนานแน่ะ วันไหนว่างๆจะเข้าไปหาหนูนะ"

          

          "ได้ข่าวว่าคุณพ่อมีภรรยาใหม่เหรอ"

          "โอ้โห น้าไม่คิดเลยนะว่าคุณเยบินจะทำแบบนี้"

          "ช่วงนั้นมีคนชอบพูดอยู่บ่อยๆด้วยว่าครอบครัวเธอน่ะถังแตก เป็นหนี้เป็นสินจนต้องเลิกกับสามีคนเก่า"

          "คุณซองอุคไม่น่ามองคนผิดเลย"

          "แล้วนี่คุณมินอาเป็นยังไงบ้างจ๊ะ คุณแม่ของเราสบายดีใช่มั้ย"

          "แม่เธอก็ใจกว้างเหลือเกิน ปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นมาอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน"

เธอระบายยิ้มกว้างเหมือนนี่เป็นครั้งแรกของวันที่ได้เจอหน้าผม ทั้งที่จริงๆแล้วเราพึ่งคุยกันไปด้วยซ้ำ 

"สวัสดีครับ"

มือผอมๆของคุณพ่อยื่นออกไปทักทายอย่างเป็นกันเอง ด้วยความที่เธอเคยทำงานที่บริษัทของเราผมจึงไม่แปลกใจที่พวกท่านดูสนิทสนมกันเป็นอย่างดี ในขณะที่ร่างสูงข้างๆผมกลับมองด้วยความสงสัย ใบหน้าเรียวขมวดคิ้วทั้งสองเข้าหากันราวกับใช้ความคิดอย่างหนัก นั่นก็เป็นเพราะดาเนียลย้ายไปเรียนต่างประเทศเลยทำให้เจ้าตัวไม่ได้รู้ข่าวคราวอะไรมากนัก

"ไม่เจอกันนานเลยนะคะคุณซองอุค"

"คิดไว้แล้วว่าจะต้องได้เจอคุณที่นี่ สบายดีใช่ไหมครับ"

"ดิฉันสบายดีค่ะ คุณซองอุคกับครอบครัวล่ะคะ"

"สบายดีครับ ลูกสวัสดีคุณน้ากันก่อนนะ ท่านเคยทำงานที่บริษัทของเรา"

ผมโค้งทักทายในขณะที่ร่างสูงก็ทำไม่ต่างกัน เธอหันมายิ้มให้ผมสลับกับดาเนียลเป็นระยะๆ แววตาคู่นั้นดูมีพิรุธคล้ายกับว่ามีอะไรจะเอ่ยออกมา

"แล้วลูกชายคุณซองอุคสบายดีใช่ไหมคะ หนูซองอูนน่ะ"

"ฮ่าๆ สบายดีครับ นี่องซองอู และนี่ก็คังดาเนียลลูกชายของผม"

"อ่า หนูนี่เองที่เป็นลูกชายของเยบินใช่ไหมจ๊ะ"

น้ำเสียงเย็นๆกับรอยยิ้มที่มุมปากถูกส่งมายังคนข้างๆด้วยความสะใจ แวบนึงที่ผมเห็นแววตาของดาเนียลชะงักไปก่อนจะยื่นมือไปทักทายคนตรงหน้าพร้อมกับพยักหน้ารับ

"ตายแล้ว หนูจะพยักหน้าตอบผู้ใหญ่แบบนี้ไม่ได้นะจ๊ะ"

เธอหัวเราะร่วน ผมได้แต่ยืนมองสถานการณ์ตรงหน้าที่เริ่มจะปั่นปวน

          มันออกจะน่าอายแต่คิดๆดูแล้วก็สนุกดี

          เพราะคนที่ควรจะอายไม่ใช่ผม ...แต่เป็นดาเนียลต่างหาก

"เป็นยังไงบ้างจ๊ะ สบายดีใช่ไหม ถ้าให้น้าเดาตั้งแต่หนูเข้ามาอยู่กับพ่อใหม่คงมีความสุขมากๆเลยใช่ไหมจ๊ะ"

          มันเริ่มแล้วล่ะ

"เอ่อ"

ดาเนียลเอ่ยเพียงแค่นั้นก็เสียงในคอจะกลืนหายไป

"แน่นอนครับ ผมไม่มีทางปล่อยให้ลูกลำบากหรอก เพราะจริงๆดาเนียลเขาก็เป็นเด็กที่มีความสุขมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"

"ผมแค่อยากให้เด็กๆได้มาอยู่ด้วยกันก็เลยขอให้เยบินพาลูกเข้ามาอยู่ที่บ้าน ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของครอบครัวผมหรอกครับ เด็กพวกนี้น่ะมีความสุขดีแน่ๆ"

"อ๋อ ใช่เลยสินะ ลืมไปเลยว่าดาเนียลอยู่กับคุณแม่แค่สองคน คุณซองอุคก็คงเลี้ยงหนูมาเป็นอย่างดีเลยใช่ไหมจ๊ะ"

"อ่า ใช่ครับ คุณพ่อเลี้ยงผมมาดีมากๆ ผมเลยมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่ครับ"

แววตาจริงจังถูกส่งกลับไปให้คนถามหน้าชาไปเล็กน้อย เธอยิ้มเจื่อนๆตั้งแต่คุณพ่อตอบคำถามแทนดาเนียล และนั่นก็เรียกความหงุดหงิดให้กับผมไม่มากก็น้อย

          ไม่เห็นจำเป็นจะต้องป่าวประกาศให้ใครรู้

"มีความสุขก็ดีแล้วจ้ะ แต่หนูอย่าลืมนึกถึงความรู้สึกของคนในบ้านที่เขาเลี้ยงดูเรามาด้วยนะจ๊ะ น้าเองไม่ได้อยากจะสอนหรอกแต่เรารู้ดีว่าตัวเราเป็นใคร ทำอะไรก็ต้องเจียมตัวอย่าให้ใครเขาเอาไปพูดได้"

ผมยกยิ้มที่มุมปาก อารมณ์เหมือนคนที่กำลังนั่งดูละครน้ำเน่าในทีวีแล้วพบว่ามันใกล้เคียงกับชีวิตตัวเองเกินไป มันช่างน่าสมเพชที่เรื่องของเราต้องกลายไปเป็นขี้ปากของคนอื่น ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องของพวกเขาด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมากไปกว่านั้นเมื่อฝ่ามือของคนข้างๆกำเข้าหากันแน่น พยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ให้ลึกจนไม่มีใครค้นถึง

แต่เพียงแค่สะกิดนิดเดียว  ผมรู้ดีว่ามันคงได้ระเบิดออกมาแน่นอน

"ผมกับลูกๆขอตัวก่อนนะครับ"

ผู้เป็นพ่อตบไหล่เราเบาๆเป็นเชิงบังคับให้เดินตามไป แต่ก่อนที่ผมจะเดินผ่านคู่สนทนาได้พ้น เสียงหวานๆก็เอ่ยเชิญผมอย่างเป็นกันเอง

"วันไหนมาทานข้าวที่บ้านน้าได้นะจ๊ะ จะเตรียมอาหารที่หนูชอบไว้เลย ชวนน้องชายหนูมาด้วยก็ได้นะ"

"ยินดีครับคุณน้า  แต่ผมต้องขอโทษด้วยเพราะผมเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้องอย่างที่คุณน้าเข้าใจผิดครับ"

          เวลากำลังนับถอยหลัง

          เพื่อที่จะให้ระเบิดลูกนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

          ระเบิดอารมณ์ที่ผมสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง

"องซองอู!"

เสียงเข้มตะโกนดังขึ้น ไม่สนใจเลยว่าบริเวณนั้นมีคนอยู่เยอะเท่าไร สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เราสี่คนด้วยความใส่ใจก่อนที่พวกเราทั้งสามจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น

จนในที่สุด ผม ดาเนียล และคุณพ่อก็ไปอยู่ตรงโรงจอดรถที่เวลานี้ไม่มีใครอีกเลย ใบหน้าที่คล้ายกันกับผมแต่สูงวัยกว่ามองจ้องด้วยความไม่พอใจพร้อมกับลมหายใจแรงๆที่พ่นออกมา ผมรู้สึกถึงก้อนที่ลำคอจนไม่สามารถจะกลืนน้ำลายลงได้ รู้สึกถึงความเห่อร้อนทั่วใบหน้า

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธ  ผิดหวัง หรือเสียใจที่ทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้

ผมไม่เคยโดนพ่อตวาดใส่ ไม่เคยเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่จำความได้ พ่อเป็นคนที่ใจดี ถึงแม้จะเป็นระเบียบแต่ก็ไม่เคยพูดจาทำร้ายน้ำใจของผม แต่ในเวลานี้ สิ่งที่ผมได้รับกลับมีแต่ความไม่พอใจ สายตาที่ส่งมาคล้ายกับจะผิดหวังในตัวผม

ทั้งๆที่ผมยังเป็นองซองอู ลูกชายคนเดิมขององซองอุค แต่บางสิ่งกลับทำให้ระยะห่างระหว่างผมกับพ่อมันเพิ่มขึ้น

                    บางสิ่งที่ผมคิดว่าคือ คังดาเนียล

และระเบิดเวลาที่ผมสร้างขึ้นมา ผมไม่ได้ใช้มันกับดาเนียล

แต่กลับกลายเป็นพ่อ ....พ่อของผมเอง

"ขอโทษน้องซะ"

คุณพ่อคาดคั้นให้ผมทำตามที่ท่านบอก มือทั้งสองข้างกำแน่น รู้สึกถึงไหล่ที่เริ่มสั่นเทาไปด้วยความโมโห 

ผมส่ายหน้า

ปฏิเสธโดยไร้ซึ่งคำพูด

"พ่อบอกให้ลูกขอโทษ ....ที่พูดจาแบบนั้นออกไป"

"...."

"องซองอู"

"...."

"...."

"ผมพูดผิดตรงไหน"

พยายามบังคับเสียงที่พูดออกมาให้เป็นปกติ สวนทางกับความรู้สึกมากมายที่อัดอั้นอยู่เต็มอก  ผมไม่สนใจหรอกว่าดาเนียลจะยืนอยู่ตรงนี้หรือไม่ เพราะคนที่ผมแคร์ที่สุดในตอนนี้คือพ่อ   พ่อที่ดูจะแคร์แต่ดาเนียลจนอาจลืมไปว่าผมเองก็มีหัวใจ มีความรู้สึก

ไม่มีใครชอบที่จะโดนแย่งความรักไป

ไม่มีใครชอบที่จะต้องแบ่งของที่ตัวเองรักให้คนอื่น

ผมไม่ได้เห็นแก่ตัว  ....แต่ผู้ใหญ่ต่างหากที่เห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเองจนมองข้ามความรู้สึกของลูกที่เขาได้ให้กำเนิดขึ้นมาด้วยความรัก

          ท้ายที่สุดเขาก็ลืมไปว่าเด็กคนนั้นก็ต้องการความรักไม่ต่างจากเดิมเลย

"พ่อจะไม่พูดซ้ำ ลูกโตแล้วลูกน่าจะเข้าใจความรู้สึกของน้องบ้าง  น้องไม่ใช่เด็กๆที่จะยอมให้ลูกรังแกยังไงก็ได้อีกต่อไปแล้วนะซองอู"

"...."

"ไม่เห็นแก่น้องก็เห็นแก่พ่อบ้างเถอะ"

"พ่อคิดแบบนี้หรอกหรอ..."

ผมถามเสียงเรียบ  มันไม่ใช่การยั่วโมโหโดยการใช้คำพูดกวนประสาทหรือวาจาเราะร้ายให้อีกฝ่ายทนไม่ได้เหมือนทุกที มีแค่ประโยคที่ผมกลั่นออกมาจากความคิด และทุกคำผมก็หมายความตามที่พูด ไม่ได้ประชดประชันแต่อย่างใด

ไม่ใช่การทะเลาะเหมือนที่เคย  แต่เป็นช่วงเวลาที่ผมได้ระบายความในใจ ...ที่ไม่เคยมีใครได้ล่วงรู้

"...."

ท่านเงียบ แววตาดูอ่อนลงเมื่อเห็นผมเป็นฝ่ายที่อดทนไม่ไหวอีกต่อไป เสียงสั่นเครือกำลังตั้งใจพูดออกไปอย่างช้าๆ หวังเพียงให้คนตรงหน้าเข้าใจความรู้สึกของผมบ้าง  ...สัดนิดก็ยังดี

"ผมไม่คิดว่าการมีครอบครัวใหม่เป็นเรื่องที่ผิด แต่การที่เรามีครอบครัวที่อบอุ่น มีพร้อมทุกอย่างอยู่แล้วเราก็ควรให้เกียรติซึ่งกันและกันบ้าง"

"ถ้ามองอีกมุม ให้คุณแม่มีครอบครัวใหม่แล้วพาผู้ชายคนนั้นเข้ามาอยู่ที่บ้านในตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ พ่อว่ามันน่าอายไหมครับ"

"อย่างนี้พอจะเรียกว่าเห็นแก่ตัวได้ไหมครับ"

"ซองอู!! พ่อรู้ว่าลูกเป็นคนเชื่อมั่นในความคิดตัวเองแต่ไม่เคยคิดเลยว่าลูกจะก้าวร้าวแบบนี้!!"

เสียงที่เงียบหายไปกลับดังขึ้นมาจนไม่สนใจว่ารอบๆนั้นจะมีใครเดินผ่านมาหรือไม่

"ขอโทษดาเนียลเดี๋ยวนี้"

"..ไม่"

"พ่อใจเย็นกับลูกมามากพอแล้ว อย่าให้พ่อต้องหักหาญน้ำใจลูกนะ"

"....."

"ไม่เป็นไรครับ ผมโอเคดี รู้ว่าพี่ซองอูไม่ได้คิดอะไรที่ไม่ดีกับผมหรอก"

เป็นดาเนียลที่พูดขึ้นมาหลังจากเงียบตลอดตั้งแต่เรามาอยู่ตรงนี้ คุณพ่อหันไปมองก่อนหันมามองผมด้วยสายตาเอือมระอา ส่วนดาเนียลเองก็หันมามองผมพร้อมกับสีหน้ารู้สึกผิด

               เจ้าตัวคงคิดว่าประโยคน้ำเน่านี้จะเรียกคะแนนสงสารและความเห็นใจจากผมได้

               แต่ไม่มีวัน...

               ผมเกลียดเขา  ยังไงผมก็เกลียดเขา

"พี่ไม่ได้ตั้งใจพูดหรอกครับพ่อ ผมไม่เป็นไร"

"นายอย่ามาทำเป็นรู้จักฉันดี  คังดาเนียล"

"....."

"ฉันหมายความตามที่ฉันพูดไปทุกอย่าง ไม่เคยยินดีกับการที่นายเข้ามาเป็นคนในครอบครัว และฉันไม่มีวันยอมรับให้นายเป็นน้องชายของฉันเด็ดขาด"

"ซองอู  พ่อไม่เคยสอนให้เราพูดจาแบบนี้นะ!"

"พ่อเองก็ระวังไว้เถอะครับ หลงสองแม่ลูกนี้มากๆระวังพวกมันจะผลาญสมบัติของเราไปจนหมด พวกมันคงอยากให้เราหมดตัวเร็วๆ พวกมันจะได้สบายสักที"

"ส่วนนาย เกาะคนอื่นกินไม่อายหรือไง ฉันไม่เห็นว่าการเป็นเมียน้อยมันน่าภูมิใจตรงไหน"

เพี๊ยะ

ใบหน้าคมหันไปตามแรงจากฝ่ามือผอมๆที่ตรงดิ่งเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เสียงน่าอายเกิดขึ้นเมื่อความอดทนของผู้เป็นพ่อขาดผึงในยามที่ผมได้เอ่ยถ้อยคำร้ายกาจออกไป 

          เจ็บ

          แต่ไม่เจ็บเท่าความรู้สึกที่เสียไปหรอก

          หัวใจเต้นแรงและเร็วขึ้นในขณะที่ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้ม

          เหมือนคนที่จับต้นชนปลายไม่ถูก

          ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไง จะยืนอยู่ตรงนี้หรือแสดงสีหน้ายังไง

ราวกับหัวใจดวงนี้ได้แตกสลายไปพร้อมๆกับความรู้สึกที่เริ่มจะชินชากับสิ่งที่พบเจอ

100% is loading

ขอโทษนะคะที่หายไปนานเลย กลับมาแล้วววว

เอาใจช่วยพี่ซองอูให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ด้วยน้าา

ขอบคุณและขอให้มีความสุุขกับการอ่านค่ะ

#เกลียดเนียลอง

Thank you for your attention